Leaderboard

Ναι σε σενα μιλαω...Που κοιτας μεσα απο την οθονη,αραχτος στην πολυθρονα σου και μπορει κιολας να ψαχνεις και τιποτα πιασοκολιές μανιτζεβελες για το παπι σου.Μιλαω και σε σενα που εχεις εκεινο το παπι που του τα εχεις ξεβρακωσει ολα για να μειωσεις και καλα βαρος,του'χεις βαλει μια εξατμιση που απορυθμίζει το βηματοδοτη του γέρου που σε κοιταει απο το παραθυρο και περνας και σου ψιθυριζει το φωνηεν "να φυγεις να πας αλλου".Το λεω και σε σενα που το παρκαρεις στην καφετερια στο Θησειο και χώρια τα γ@μωσταυριδια που ακους απο τους πιο ευαισθητους στο αυτι,νομιζεις οτι παρκαρες κανα XX blackbird κωλοφτιαγμενο και πας με 300 στην Ακροπολη!!! Μην το χουφτωνεις το παπι ρε! Οσο και να νομιζεις οτι τα γκομενακια σε καρφωνουν οταν πας σχολειο,αυτα αμα δουν εκεινη την ωρα καπακι να περανει κανα desmocedici ισα και ξεβρακωνονται για ενα γρηγορο.Εσενα ομως τι θα σου μεινει;Το παπι στο χερι και το βλεμα του πιπινιου "κακομοιρη παθετικ"!Με πιανεις,δεν μετραει οσο νομιζεις...γμσε το σου λεω! Και δηλαδη τωρα που το ανεβασες ή μαλλον το ξεχειλωσες στα 168,256cc και του τσιτωσες-μη πω του γαμησες!- την αξιοπιστια και την αντοχη(να ξερεις φημιζεται το παπι για αυτα!)νομιζεις οτι πιανεις 125,2181 χαω στην κατηφορα της Βασσιλισης Ολγας και εισαι σουπερ;Αμα χρειαστει να το κρατησεις ρε συ γιατι πεταχτηκε ο αφηρημενος φοιτητης που πηρε 6 απο τον παπαρα τον ετσι τον καθηγητη,εσυ ξερεις που θα φτασεις...Πολυ ψηλα!Οχι καμαρωτος αλλά πιθανον με τιποτα βιδες και λαμες να κοσμουν τα χεροποδαρα σου.Αν δεν χαλασεις τιποτα απο αυτα που λεμε "ζωτικα οργανα" και μαζι με τις ρεγγες κλαινε και οσοι σ'αγαπανε.Σ'αγαπανε αλλά πιθανον δεν ασχοληθηκαν και μαζι σου γιατι θες να γουσταρεις ταχυτητα και πας καρφι στην αλλη μερια της μοτοσυκλετας...την επικινδυνη! Κι αντε πηγες και μια φορα 120!!!Και;Δεν ειδες οτι κλαιγανε τα ματια σου;Μη μου επςι νομιζες απο την εκσπερματωση της στιγμης;;;Οχι ρε...απο το γαμημενο το κρανος που δεν φοραγες ητανε...Ητανε ενα δακρυ υποσυνειδητο γιατι ο καμμενος εκει μεσα εγκεφαλος ξερει υποσυνειδητα για μας πριν απο μας...Τι ξερει;Οτι αν σου'ρθει μυγα ή τσιρλα απο περιστερι εκεινη την σουπερ ωρα ταχυτητας στο ματι...για ριξε μια ματια τι θα γινει και ποιος θα κλαιει μαζι με τις ρεγγες στην απο πανω παραγραφο... Και οκ μαγκια σου εσυ δεν μπορεις να εχεις αισθηση κινδυνου γιατι δικαιολογεισαι λογω βρασμου του ΑΒ+ που κυλαει στη φλεβα σου...Αν σπασει ο καριολης το δεξι του γονατο ή κατα πως το λεει ο λαος "σπασει ο διαολος το ποδαρι του" εκεινη τη στιγμη και κανεις ενα τσαφ σε μια κολοπαραφωνια του Ελληνικου δημοσιου δρομου;...Τι θα'ναι το πρωτο που θ'ακουσεις;Ενα θαμπο φςςςςςςςςςςςςςςςς γιατι μαγκα μου εξυσες στην ασφαλτο!!!Κι οχι μονο γονατο αλλά εξυσες αξιοπρεπεια,εγωισμο αλλά και κατι συνεπακολουθα...κατι λεπτομερειες που θα'χεις δει στο διαδικτυο.Κατι καμμενα κολαρακια απο την επαφη του τζην με τη γαμημενη μαυρασφαλτο,κατι πλημμύρες απο πηχτο αιμα να βγαινει απο τις παλαμες και να σε καιει σαν να ακουμπησες το πεος του Βελζεβουλ...και ενα ΑΟΥΤΣ ισως ειναι μια καλη εμπειρια....Παιζει ομως και να περασεις μια ζωη σε κεινα τα "Κεντρα Αποκαταστασης Αναπηρων" γιατι η μαγκια που νομιζες στα 16 σου,τωρα που μεγαλωσες μεσα σε αυτο το χλωμο Κτηριο της αποκαταστασης και εφτασες 26-10 χρονια ρε ποστη μου και νομιζεις οτι ειναι 100!!!τοσος πονος και πικρα-το βλεπεις ως μια μαλακια και τιποτ'αλλο.Κι αν ρωταγα ρε μαλακα μου ενα..εναν που ηξερε να μου πει,θα ημουνα τωρα σπιτι μου ή με κανα πιπινι να ξεσκιζομαι σε καμμια παραλια...και τωρα με ξεσκιζει εκεινος ο φυσιοθεραπευτης για να μπορεσω να κουνησω λιγο το χειλος μου να μπορεσω επιτελους να ψευδισω "ελπιζω"....και ειμαι σιγουρος οτι θα μπορεσεις να το πεις!Γιατι η ελπιδα δεν πεθαινει ευκολα...ευκολα σε πεθαινει ο εγωισμος σου,η αμαθεια σου,η ψευτομαγκια ή η απειρια... Απειρια...ακου να δεις γιαυτη...Σου μιλαμε οι μεγαλυτεροι φιλε με το σουπερ παπι και σε βαραμε δυο φαπες μπας και ξυπνησεις...να εισαι σιγουρος οτι δεν εχουμε τιποτα μαζι σου...ισα ισα που στα χωνουμε,αλλοι ευγενικα αλλοι πιο ωμα και τσιτα γιατι δεν γουσταρουμε να γεμιζει το μοτοκαφενειο μας με βαριες ειδησεις φιλων που χαθηκαν...παιδιων κιολας που αυριο θα μας ξεπερνουσαν ισως σε μαγκια και ικανοτητες αλλα δυστυχως δεν θελησαν να μεινουν μαζι μας...Το γουσταρουμε το νεο αιμα στη μοτοσυκλετα.Ζηλευουμε τον ενθουσιασμο σου και να σου πω και το αλλο;Να'σαν τα νειατα δυο φορες! Εισαι νεος φιλαρακι...και πολλοι σε βλεπουμε να κανεις τα πρωτα σου βηματα στη μοτοσυκλετα και θυμομαστε τις δικες μας μαλακιες...τις καναμε αλλά τοτε ηταν αλλιως.Δεν ειχαμε ευκολα τροπο να μαθουμε χωρις να παθουμε.Κι αν ημασταν κοτες στα χιλιομετρα μεγαλωσαμε χωρις να ξερουμε...σιγα-σιγα και μαθαιναμε στην πραξη.Ημασταν και τυχεροι,πολυ τυχεροι που φτασαμε στο σημερα και δεν "παθαμε μια κι οξω".Εσυ εχεις ομως την ευκαιρια και την δυναμη να ρωτησεις δυο κουβεντες.να μην κανεις τα δικα μου λαθη αν θες ή του Παναγιωτη ή του Αλεξη ή του Βαγγελη...ολων αυτων που σημερα νομιζεις οτι στα πρηζουν αλλά δεν ειναι ετσι....Σε θελουμε αναμεσα μας... Μην το χουφτωνεις το παπι ρε!Μαθε το,συντηρησε το σωστα,παρε κατσαβιδι και κλειδι και χουφτωσε το μονο για να μαθεις...Σεβασου τα ορια του σεβασου μεχρι που μπορεις να πεταξεις μαζι του!Ειναι εκει για σενα για να σου δωσει μια προγευση της μοτοσυκλετας.Για να σε βαλει και στον κινδυνο γιατι και με αυτο ρισκαρεις οπως με μια μοτοσυκλετα.Ομως εδω οι ταχυτητες ειναι πιο μικρες,γιατι κι εχυ εισαι πιο μικρος. Το διορθωνεις οπως θα διορθωνε ο Στεφανος το RR του...ή ο Μπαμπης την Μπεμπα του...Κατσε με την παπια,μαθε,ρωτα,απολαυσε και μαθε να κανεις υπομονη.Ολα για σενα δουλευουν και η ζωη ειναι μπροστα σου...κοιτα μην τη γαμησεις γιατι ειναι απολαυστικη...ολα θα ερθουν να ξερεις...Η καυλα για τη μοτοσυκλετα δυσκολα θα περασει.Θα εισαι μαζι μια ζωη!Θα παρεις και την μεγαλη θα πας και πιο γρηγορα θα κανεις και τις μαλακιες σου...αλλά με ΑΣΦΑΛΕΙΑ και ΜΥΑΛΟ...τωρα δεν τα εχεις,κι αν τα εχεις εισαι σουπερ γιατι δεν το χουφτωνεις το παπι ρε,αλλά μαθαινεις και παιρνεις θεση μαχης. ..Για το αυριο οπου καβαλα στη μοτοσυκλετα σου θα γουσταρεις,,,κι αυριο θα εισαι εσυ που θα "τη λες"στον μαγκακο που εισαι εσυ σημερα...Γιατι η μοτοσυκλετα να ξερεις κανει τον κυκλο της.Κι αν πονεσει,σιδερα ειναι φτιαχνονται.Εμεις ομως δεν εχουμε την πολυτελεια για πολλες βελτιωσεις και σερβις.Αντε κανα αφτερμαρκετ πανω στα κοκκαλα ή στο ρημαδι το σωμα αλλά ως ενα οριο...Αυτο το "οριο" θυμησου το και σεβασου το...Μη το χουφτωνεις το παπι ρε! Βαλε κρανος φροντισε για την ασφαλεια σου.Κι αν γελαει ο μαλακας ή ο ασχετος που σε ειδε με κρανος και μποτουλα και μπουφανακι και "τι'ν'αυτα ρε μαλακα",,,αστον.Συνηθως γελαμε ολοι παρεα αλλά κλαιμε μονοι μας...Κοιτα την παρτη σου κι ελα στον κοσμο της μοτοσυκλετας σωστα...Μην το χουφτωνεις το παπι ρε!

«Είμαι νέος αναβάτης και θέλω supersport!!!» Είναι μια ερώτηση που συναντάμε πολλές φορές. Είτε στα fora, είτε στα περιοδικά, είτε απλά σε συζητήσεις μεταξύ αναβατών (παλιών ή εκκολαπτόμενων). «Θέλω 1η μοτοσυκλέτα. Ποιο supersport μοντέλο να πάρω?» Να ξεκινήσω λέγοντας δύο κουβέντες, εκτός θέματος. Η πρώτη έχει να κάνει με το κείμενο που θα ακολουθήσει. Ένα κείμενο που ουσιαστικά φωτογραφίζει τις δικές μου σκέψεις και εμπειρίες. Σκέψεις που σε καμία περίπτωση δεν είναι αξιώματα και κατά συνέπεια η μόνη τους δουλειά είναι απλά να βάλουν τους αναγνώστες σε σκέψη και (ελπίζω) προβληματισμό. Η δεύτερη έχει να κάνει με τους ίδιους τους αναγνώστες. Αν το κείμενο διαβαστεί επιφανειακά και άνευ ενδιαφέροντος, δεν πρόκειται να βοηθήσει σε κάτι. Χρειάζεται να βοηθήσετε και εσείς, να δηλώσετε την παρουσία και την συμμετοχή σας στους προβληματισμούς, να μπείτε σε διαδικασία κουβέντας και κυρίως διαφωνίας, εποικοδομητικής και δυνατής. Όσα και να γράψω, χωρίς συμμετοχή, οι νέοι αναβάτες θα μείνουν απλά στην ανάγνωση, με στενούς ορίζοντες και χωρίς επεξεργασία. Πάμε στο θέμα μας...... Ξεκινάμε με κάτι απλό. Οποιοδήποτε Supersport μηχανάκι, 600άρι ή χειρότερα 750άρι ή ακόμα χειρότερα 1000άρι, δεν είναι σχεδιασμένο για άπειρους αναβάτες. Και μάλιστα, όσο πιο πρόσφατο μοντέλο είναι, τόσο χειρότερα είναι τα πράγματα για τον άπειρο αναβάτη. Αν προσπεράσουμε τους (νέους) αναβάτες με τάσεις αυτοκτονίας, οι οποίοι έχουν ήδη αποφασίσει πως θέλουν οι τελευταίες τους στιγμές εν ζωή να τους βρουν πάνω σε ένα σετ κλιπ-ονς, οι υπόλοιποι οφείλουν στους εαυτούς τους (αλλά και στα αγαπημένα τους πρόσωπα) να δεχθούν πως η απειρία τους ορθώνει ένα τεράστιο απαγορευτικό μπροστά στη σκέψη και μόνο απόκτησης ενός χειρουργικού εργαλείου όπως είναι τα ss μηχανάκια. Με μπαλτά αφενός δεν κάνεις χειρουργική επέμβαση, αφετέρου προκαλείς τεράστιες ζημιές και ανεπανόρθωτες καταστάσεις. «Μα δε θέλω ένα μικρό μηχανάκι που θα το βαρεθώ γρήγορα» Κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο. Η μηδενική εμπειρία ενός νέου αναβάτη, υποχρεώνει τις επιλογές του να ακολουθήσουν μια ανοδική πορεία. Κανείς δεν ξεκίνησε μαθημένος, κανείς δεν χρειάστηκε το καλύτερο/ακριβότερο/τελειότερο όταν ξεκινούσε. Πόσο μάλλον όταν η αγορά αυτή μπορεί άνετα να γυρίσει εις βάρος της υγείας ή και της ζωής του χρήστη. Σε ένα παιδί δεν ξεκινάς κάνοντάς του δώρο ένα παζλ των 3000 τεμαχίων. Από την μία αποκλείεται να το ολοκληρώσει, από την άλλη πιθανότατα να χάσει το ενδιαφέρον του και να εγκαταλείψει το «άθλημα». Αν μάλιστα προσθέσουμε και την πιθανότητα τραυματισμού, τότε το πράγμα ξεφεύγει, αφού ο φόβος/τρόμος είναι εκ προοιμίου κακός σύμβουλος για όλους μας, σε οποιαδήποτε εργασία! Το μικρό μηχανάκι είναι μικρό μόνο στα χαρτιά. Ακόμα και ένα ταπεινό 250άρι είναι ικανό (λόγω λάθους χειρισμού) να μας δημιουργήσει προβλήματα, είτε ως νέο είτε ως παλιό αναβάτη. Για διαφορετικούς λόγους. Η ειδοποιός διαφορά ενός αυτοκινήτου και μιας μοτοσυκλέτας είναι πως το λάθος του χειρισμού συνήθως ακολουθείται από αυξημένη πιθανότητα τραυματισμού, σωματικού ή ψυχικού ή και των δύο ειδών ταυτόχρονα. Ένας νέος οδηγός, μπορεί να διαχειριστεί τα άλογα ενός φρέσκου τουρμπάτου αυτοκινήτου, την ίδια στιγμή που ένα ταπεινότατο δίκυκλο 20 ίππων μπορεί να τον στείλει στα εξωτερικά ιατρεία ενός νοσοκομείου. Κι αυτό γιατί η οδήγηση μοτοσυκλέτας απαιτεί πολλά παραπάνω από τον χειριστή και οποιοδήποτε λάθος μπορεί να αποβεί μοιραίο. Ακόμα κι ένα μικρό μοτοσυκλετάκι μπορεί να προσφέρει άπειρες ώρες ευχαρίστησης στον αναβάτη, ώρες εκπαίδευσης, ώρες δοκιμών με έναν κοινό συντελεστή: χαμηλές (σχετικά) ταχύτητες και μηχανικά μέρη που βοηθούν τον αναβάτη αφού «απορροφούν» τα λάθη του (σε υψηλό σχετικά βαθμό). Όταν, μετά από καιρό, ο αναβάτης καταφέρει να φθάσει στα όριά της τη μικρή μοτοσυκλέτα, ακόμα και τότε μια μικρή αλλαγή μπορεί να ανανεώσει την σχέση τους και να απομακρύνει κι άλλο την «ανάγκη» αντικατάστασης. Ένα νέο σετ ελαστικών, μια μικροβελτίωση αναρτήσεων, μια νέα τεχνική οδήγησης είναι ικανότατες συνθήκες να παλέψει ο αναβάτης άλλο ένα 6μηνο για να ξεχειλώσει τις ικανότητές του και την συνεργασία του με το «μικρό μηχανάκι» του. «Αν είναι να γεράσω για να πάρω αυτό που μου αρέσει.....» Ας σκεφτούμε κάθε τι με το οποίο καταπιαστήκαμε στη ζωή μας. Από τα μαθήματα στο σχολείο/σχολή μας, από τα αθλήματα που κάναμε, τα παιχνίδια που παίξαμε, ακόμα και τις μεθόδους μας απέναντι στο έτερο φύλο! Όλα προχωρούσαν αυξάνοντας τον βαθμό δυσκολίας και όσο τα χρόνια περνούσαν, τόσο ευκολότερα φαίνονται τα παλιά στο να γίνουν. Πάντα κάναμε αυτό που μας άρεσε, αλλά θέλαμε πάντα να υπάρχει κάτι «ψηλότερα» για να μας τραβήξει, να γίνουμε καλύτεροι, να ανέβουμε και στον επόμενο λόφο. Ακόμα και το πρώτο 50άρι μηχανάκι, ήταν διαστημόπλοιο μπροστά στο ποδήλατο. Και στο καπάκι, το 50άρι ήταν για κλωτσιές, όταν καβαλήσαμε το πρώτο μας 250άρι κοκ. Είναι προτιμότερο να πιάσω το όριο στο «χαμηλό» επίπεδο, παρά να υπολειτουργώ το «καλό». Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μοτοσυκλέτες, με τις οποίες (ή καλύτερα εξαιτίας αυτών) πολλοί αναβάτες δεν πρόλαβαν καν να γεράσουν επειδή έκαναν αυτό που τους άρεσε. Κανείς δε γέρασε περιμένοντας. Δεν είπαμε να καθυστερούμε τις επιλογές μας, αλλά απλά να είμαστε ελαφρώς μετριοπαθείς στον τρόπο αναρρίχησης μας στις κατηγορίες. «Και να χάνω χρήματα για μικρά χρονικά διαστήματα?» Αφενός είναι περιττό έξοδο ένας νέος αναβάτης να πάρει καινούρια μοτοσυκλέτα. Μπορεί άνετα να βρει ελαφρώς μεταχειρισμένο, το ίδιο μοντέλο, στο 60% της αξίας του καινούριου και να πάρει το 100% της ευχαρίστησης. Με αποτέλεσμα η μεταπώληση να τον βλάψει πολύ λιγότερο. Αφετέρου, πάντα θα υπάρχει το αγοραστικό κοινό για την μεταχειρισμένη μικρή μοτοσυκλέτα μας όταν βγούμε στην αγορά για πώληση. Γιατί θα υπάρχουν πάντα οι νέοι αναβάτες που θα θέλουν να αγοράσουν το δικό μας μεταχειρισμένο για να μάθουν. Από την άλλη, ένα SS μηχανάκι, λόγω απειρίας θα μας κοστίσει πολλά παραπάνω από την «χασούρα» των μεταπωλήσεων. Κάτι η ακριβότερη συντήρηση, κάτι η πιθανότατη πτώση και ανάγκη αντικατάστασης ακριβών περιφερειακών και έχουμε ήδη «μπει μέσα». Ξεχάστε το οικονομικό. Είναι απλά δικαιολογία. «Νομίζω πως θα φαίνομαι σα noobάς πάνω στο 2.5αράκι» Φαντάζεσαι πόσο πιο noobάς θα φαίνεσαι πάνω στο ZX-6R ή το RR ή το R6? Που θα τρέμεις στην ιδέα και μόνο να ανοίξεις το γκάζι? Που θα σε κοιτούν οι διπλανοί και θα γελούν επειδή πας ρολαριστός και «τι το ήθελες το R6 ρε παλικάρι...Πάρε ένα YBR μπας και μάθεις» Που θα έχεις τα μαρσπιέ τέρμα ψηλά για να στρίβει το μηχανάκι και η μεγαλύτερη κλίση θα είναι των 10° επειδή δεν μπορείς να κάνεις γυροσκοπικό και να γύρεις με το μηχανάκι? Κανένα μηχανάκι δε θα σε κάνει να φαίνεσαι καλύτερος, γρηγορότερος, πιο μάγκας. Όμως κάθε μηχανάκι μπορεί άνετα να «ξεβρακώσει» τον αναβάτη αν αυτός είναι «λίγος». Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μηχανάκια χειρουργικά εργαλεία που μπορούν να μας «κόψουν» λόγω μικρολαθών. Ο άπειρος αναβάτης ενός ss μπορεί άνετα να πέσει μπροστά στην καφετέρια με τα δεκάδες πιπίνια, επειδή μπλόκαρε τον εμπρός τροχό πάνω στον δρόμο σαπουνόπερα, καθαρά από απειρία. Ή να κάνει ένα high side, λόγω αποτυχημένου drift (ακούσιο ή εκούσιο). Και όλα αυτά μεγεθυμένα, επειδή ο απόλυτος χαρακτήρας των ss, κάνει τα λαθάκια χειρισμού μεγάλα λάθη, με ακόμα μεγαλύτερα (άσχημα) αποτελέσματα. «Μα είμαι εγκρατής. Θα προσέχω. Δεν θα τρέχω. Είμαι υπεύθυνος άνθρωπος» Ναι, ΟΚ. Χορτάσαμε υπευθυνότητα και εγκράτεια! Όλοι οδηγούμε συγκρατημένοι, όλοι μας είμαστε 100% προσεκτικοί, δεν τρέχουμε. Ξέρετε πιο είναι το βασικότερο μειονέκτημα ενός ss μηχανήματος στα χέρια άπειρου? Η «υποχρέωση» να αποδείξουμε εαυτόν και αλλήλους πως καβαλάμε γρήγορο μηχανάκι και «το έχουμε». Και το πρώτο ατύχημα (ή δυστύχημα) θα γίνει στο πρώτο φανάρι που θα σκάσει δίπλα μας κάποιο άλλο μηχανάκι, μεγαλύτερο-μικρότερο-πιο γρήγορο-πιο αργό, δεν έχει σημασία. Εκεί που εμείς, ως άπειροι αναβάτες αγοράσαμε το απίθανο 675 και απλά περιμένουμε στο φανάρι ήρεμοι μέχρι που σκάει δίπλα μας ένα TDM / Fazer/ Bandit και θα αρχίσει τις ξερογκαζιές. Γιατί αφενός εκείνος την έχει πιστέψει, γελάει με σένα που «κοίτα τον πήρε το 675 και νομίζει πως είναι ο Rossi» και σε τελική ανάλυση δεν έχει να χάσει τίποτα. Κυρίως αυτό. Γιατί ακόμα και να χάσει λόγω αργότερου μηχανήματος δεν θεωρείται ήττα, αν νικήσει θα είναι γαλόνια στο καφέ της επομένης...... Τι θα κάνει ο άπειρος? Θα βάλει τον εγωισμό μπροστά, σημαία του, και...θα ανοίξει. Και όταν ανοίγεις ένα 675, οφείλεις να αντιλαμβάνεσαι και τα km/h και το πως στρίβει και το πως μπορεί να φρενάρει από 3ψήφια km/h. Και ναι, ο άπειρος με το 675 είναι μια ωρολογιακή βόμβα, έτοιμη να εκραγεί και με χαλασμένο timer!!! Και δε φταίει το 675 γιαυτό...... Για να είναι ασφαλής η μετακίνηση/οδήγηση με ένα ss μηχανάκι, απαιτείται κάτι που ο άπειρος αναβάτης δεν δύναται να έχει!! Εμπειρία. Εμπειρία στο χειρισμό του γκαζιού, στη μανέτα του φρένου, στο γυροσκοπικό, στην εποπτεία του χώρου, στην πρόβλεψη καταστάσεων, στην οδήγηση σε πραγματικές συνθήκες. Και η εμπειρία έρχεται μόνο με τον καιρό και την θέληση. Αν κάτι από τα δύο απουσιάζει, απουσιάζει και η εμπειρία και κατά συνέπεια είναι απαγορευτική η οδήγηση και κατοχή μιας ss μοτοσυκλέτας. «Μα μπορεί να κάνω τα ίδια λάθη και με ένα ER. Τι αλλάζει?» Κι όμως αλλάζει. Στο ER οι μαλακές αναρτήσεις και πλαίσιο θα «μαζέψουν» μεγάλο ποσοστό από τα λάθη και συνήθως ο λάθος χειρισμός συνοδεύεται από τον κρύο ιδρώτα στη ραχοκοκκαλιά. Το ίδιο και το γκάζι, επειδή η καμπύλη της ροπής και ιπποδύναμης είναι πολύ πιο ομαλή και «ανεκτική» σε κακό χειρισμού της γκαζιέρας. Στον ίδιο χρόνο που το μεσαίο «εύκολο» μηχανάκι επιταγχύνει στα 70km/h, το ss ήδη ξεπερνά τα 120 και το κυριότερο, χωρίς να γίνονται αντιληπτά στον αναβάτη! Ένα λάθος σε μαλακό και εύκολο μηχανάκι μας οδηγεί σε προβληματισμό, όταν ξαπλώσουμε το βράδυ στο κρεβάτι μας. Ένα λάθος σε σκληρό και δύσκολο μηχανάκι μας οδηγεί σε βαρύ τροχαίο με επιπτώσεις που δεν μπορούν να προβλεφθούν. Το «εύκολο» μηχανάκι συγχωρεί τα λάθη. Το «δύσκολο» θα δαγκώσει. «Μα ο φίλος μου πήρε R6 στα 18 του», «τι πειράζει που θέλω να μάθω με κάτι που μ' αρέσει?» (κοκ) Μα τότε, γιατί ρωτάς φίλε μου? Κάνε του κεφαλιού σου, πάρε για 1ο μηχανάκι 1000άρι SS (2009+) και βγες σαν χειροβομβίδα απασφαλισμένη στους δρόμους!!! Και ελπίζω να μην πάρεις κι άλλους μαζί σου..... Ξέρεις όμως κάτι? Δυστυχώς ο εγωισμός σου, η αντίδρασή σου απέναντι στα λόγια ενός παλιότερου αναβάτη (που σε τελική ανάλυση δεν έχει κάτι να κερδίσει από τις επιλογές σου) μπορεί να είναι επιζήμια σε πολλούς άλλους συναδέλφους εκεί έξω. Η απειρία σου θα προσπαθήσει να ελέγξει ένα τέρας, σε συνθήκες δρόμου, με άλλα οχήματα (μικρά ή μεγάλα), πεζούς (ηλικιωμένους ή παιδιά) και εμπόδια ή δυσκολίες (κακοτεχνίες, λάθος συνθήκες κοκ). Και το βέβαιο λάθος σου, σε ένα μηχανάκι που δε συγχωρεί, θα δημιουργήσει ένα ατύχημα με συμμετέχοντες παραπάνω από έναν. Όχι, δεν θέλω να στεναχωρήσω ή να καταστρέψω τα όνειρα των άπειρων αναβατών. Θέλω απλά να τους εξηγήσω πως με ακατάλληλα χέρια και εμπειρία, η δουλειά είναι πιο χοντροκομμένη. Και απαιτεί αντίστοιχα «χοντροκομμένα» εργαλεία για να μη γίνει ζημιά. Θέλει υπομονή και επιμονή. Ο νέος αναβάτης, αφού φορέσει τον απαραίτητο εξοπλισμό ασφαλείας του (κράνος, μπουφάν, γάντια, μπότες τουλάχιστον) πρέπει να ανέβει στο μεταχειρισμένο «ήπιο» μηχανάκι του, να βοηθηθεί από την «μαλακότητα» ώστε να μάθει τα βασικά, να πάει σε μια σωστά επιλεγμένη σχολή για να μάθει τεχνικές οδήγησης που θα κάνουν τις βόλτες του ασφαλέστερες και απολαυστικότερες. Ναι, είναι πολύ όμορφο το ss μηχάνημα. Εντυπωσιακό σε εμφάνιση και προδιαγραφές και επιδόσεις. Αλλά δεν είναι για τώρα. Σε τελική ανάλυση, ο χρόνος και η θέληση θα δείξουν αν στο μέλλον μπορείς και έχεις τη διάθεση να ακολουθήσεις το δύσκολο μονοπάτι των SS μοτοσυκλετών. Καλή συνέχεια σε όλους μας. Και με τις καλύτερες επιλογές δίτροχων συντρόφων!

Οι απεργοι πείνας ξαναπιάστε τις λαδόκολλες. Οι καταληψίες να γυρίσουν σπίτια τους. Οι πορείες και διαδηλώσεις να σταματήσουν. Οι απεργοί να γυρίσουν στις δουλειές τους. Τα μωρά να σταματήσουν να κλαίνε... Οι αντι-honda να μετανοήσουν. γιατι... Το ευτυχές sequel του 1oυ επεισοδιου που όλοι περιμένατε είναι πλέον γεγονος...! Είμαι κομματια παίδες...εξάντληση. Αλλα ευτυχια... Επειδη όμως παιζει να ακολουθήσει ντιβανοσκέπασμα, δείτε αυτό που ανυπομονούσα και εγω να δω σημερα, όπως το πρωτοαντικρυσα μετα το ξεπακετάρισμα. Έτσι για ζέσταμα και συνεχίζουμε... Tέτοιο ξετύλιγμα δώρου δεν είχα κάνει ποτέ... ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Η μέρα ξεκίνησε "ζόρικα". Άνοιξα τα μάτια στις 6:30 το πρωι..μόνος μου...χωρίς ξυπνητήρια. Η αγωνία στο υποσυνείδητο βαρούσε υπερωρίες προφανώς... Το πάλεψα μέχρι τις 8:30 με το ζόρι... Ήξερα οτί το cbάκι είχε φτάσει αλλά έπρεπε να περιμένω το κολλητάρι να έρθει να με πάρει με την μηχανή του για να με πετάξει Καλοχώρι να πάρουμε την δικιά μου. ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ...!!! Το 1997 ήμουν 15 χρονων. Οι ορμές βαρούσαν κόκκινα, η φωνή δεν ήξερε τι να κάνει (μπάσσα ή πρίμα τελικά;), η μονη μουσική ήταν οι metallica (όλα τα άλλα ήταν απλώς κάτι ήχοι) και μεταξύ των άλλων στο δωμάτιο είχα όλα τα τεύχη των 2Τροχών... Τα περισσότερα όνειρά μου και απωθυμένα από τότε τα έχω ευτυχώς ολοκληρώσει. Αλλά η μηχανή κρεμιόταν πάντα στις σκέψεις μου. Κόποι και θυσίες, πολλές δυσκολίες, αλλά να που το κατάφερα και αυτό... και ξέρω πως τώρα "ξεκλείδωσα πίστα". Το level ανεβαίνει και η ζωή μου δεν θα είναι ίδια. Έρχονται, βόλτες, εξοικείωση, φόβος, χαρές, μέρη που δεν έχω δει, σβησίματα (πούστ# συμπλέκτη σε γουστάρω) έξοδα, λάδια αλυσίδας, βενζινάδικα και μερονυχτα αγωνίας και καταχρήσεων για το αν πρέπει τελικά να βάλω τα αυτοκόλλητα στις ζάντες ή όχι... Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Η μεταφορική από Αθήνα ήταν μεγαλο άγχος. Αν γινόταν κάτι αντε να βρεις το δίκιο σου... Αλλά το αμπαλαρισμα ήταν πολύ καλό και απ'ότι φαίνεται μας πρόσεξαν. Προσοχή με το ψαλίδι...μην την γρατζουνίσεις...ασε την αγωνία για μετά. Έλεγχος αν όλα είναι οκ. Αν τα έστειλαν όλα όπως έπρεπε. Χαρτιά, εγχειρίδια κλειδιά...πίεση, άγχος, χαρά...ε μ'επιασε κατούρημα... Άβολη στιγμή στο ραντεβού γνωριμιας εσύ να θες να αρμέξεις την σαύρα σου αλλα τι να κάνουμε...δεν λες πάλι καλά που δεν χέστηκα; Αφού λοιπόν γύρισα έγινε και το πρώτο γύρισμα του κλειδιού. Όλα καλα... "Μαν φύγαμε;" "Τι φύγαμε ρε μ@λ@κ@...καθρέφτες δεν έχεις..." (Γι' αυτό πάντα πηγαίνουμε με κάποιον ακόμα παιδιά, οκ; Γιατί είμαστε βλαμμένοι από το καινούριο μοτοσακό και όσο και να κρατιέσαι ψύχραιμος κάτι μπορεί να κάνεις λάθος). Καθρέφτες λοιπόν βίδωμα...καβαλάμε να νοιώσουμε άνετα όσο γίνεται, σκουπίζουμε τα σάλια μας, φοράμε κράνος, γάντια, βάζουμε μπρος..., συμπλέκτη μετά από 9 μήνες, πρώτη, πάμε να φύγουμε, εννοείται σου σβήνει... Αναμενόμενο όμως. 3 γύρες απ' έξω την αποθήκη και βουουουουουρρρρρ για μπεντζίνα! Ό,τι ακούγεται για το cb είναι αλήθεια. Είναι πολύ εύκολο. Για πρώτη μηχανή ό,τι πρέπει! Υπόψιν παιδιά πώς είμαι από πάπια και από εμπειρία μηδέν. Οι διαφορες είναι χαοτικές. Εδω στρίβεις και η μηχανή σου λέει "Αν θες μπορούμε να γείρουμε κιολας..." το παπάκι σου λέει "Αν θες γείρε αλλά να ξέρεις πώς μπορεί και να ξαπλώσουμε together στα ασφαλτοχώματα... έτσι επειδή σ'αγαπω." Άκουγα συχνά για το πόσο ήσυχο είναι... Προσωπικά ο ήχος του μου άρεσε παααααααρα πολύ. Πολύ ωραίο μπασσάκι χωρίςνα ενοχλεί άλλα ίσα ίσα να σε φτιάχνει. Δεν θα προχωρήσω σε πιο εκτενές review ακόμα...ας το χωνέψω πρώτα...να καταλάβω τι έχει γίνει και να καβαλάω χωρίς σφιξίματα. Σιγα σιγα θα τα πούμε όλα φαντάζομαι. Πιο ήρεμα και κατασταλαγμένα. Λοιπόν να μην κουράζω άλλο παιδιά...αλλιώς φανταζόμουνα ότι θα έγραφα αλλά είμαι πραγματικά λάσπη από τον λιγο ύπνο και την ένταση της ημέρας. Τα έγραψα όλα μονοκοπανιά και όπως βγήκαν απ' τα σκώτια μ'. Άλλες φωτο περίμενα να σας δείξω αλλά πόνταρα πολύ υψηλά. Η μέρα ήταν για την μηχανή. Όχι για να βγάζω γ@μω τις φωτό σε φωτογενείς τοποθεσίες...σόρυ.Συμβιβαστείτε με αυτές τις πρώτες και έρχονται και πολύ καλύτερες! Ναι ρε! Gloss! Γουστάρω κεριά...! :p Περιττό να πω πώς τελικά δεν έχω καμία ένσταση για το χρωμα...το ματ τώρα μου φαίνεται φτωχό... Παιδιά σας ευχαριστώ πάαααααααρα πολύ μέσα από την καρδιά μου όσους βοηθήσατε και συμβουλέψατε και συμπαρασταθήκατε και σε αυτό το θέμα και σε παλαιότερα που έβγαζα προβληματισμούς. Γι'αυτό είναι τα φόρουμ. Κάποτε σας διάβαζα, τωρα τα λέμε κιόλας. Stay positive! Kαλούς δρόμους, καλές βόλτες, πάντα όρθιοι και με υγεία όλοι μας.

Αν και έχω καιρό να ποστάρω στο mybike, διαβάζω τακτικά τι γίνεται στο φόρουμ. Και μιας και έχω αρκετούς φίλους και εδώ που δεν είναι στην Κρήτη και είναι εγγεγραμμένοι στο γειτωνικό φόρουμ θα ποστάρω το ίδιο ποστ και εδώ. Ελπίζω να μην υπάρχει πρόβλημα. Όλοι ξέρεται ότι πλέον βρίσκομαι στην Αμερική για δουλειά στο πανεπιστήμιο της Αριζόνας. Το ταξίδι αυτό είναι μια τεράστια εμπειρία και πραγματικά η ζωή στο Αμερικα είναι τελείως διαφορετική απότι στην Ευρώπη. Είπα λοιπόν να γράψε μερικά λόγια για το ταξίδι μου και μερικές πρώτες εντυπώσεις, κυρίως για τους φίλους μου και όσους δεν φοβούντε να διαβάσουν ένα σεντόνι κειμένου. Το ταξίδι μου ξενικηνάει από το Ηράκλειο της Κρήτης όπου και έμενα τα τελευταία 13 χρόνια. Ήταν φυσικό να έχω άπειρα πράγματα να κάνω πριν φύγω. Η λίστα ήταν γύρω στα 50 νομίζω. Έπρεπε να βρω τη θα κάνω με όλα μου τα υπάρχοντα (έπιπλα, PC, μηχανή, ρούχα, κτλ). Πολλά τα πούλησα, άλλα τα πέταξα, άλλα τα χάρισα και άλλα τα έστηλα με μεταφορική στη Θεσσαλονίκη στον πατέρα μου. Τελικά τα έκανα σχεδόν όλα, με τη βοήθεια φίλων φυσικά. Αναχωρησα από το λιμάνι του Ηρακλείου με τη μηχανή φορτομένη με τριβάλιτσο. Μετά από ένα αποχαιρετισμό στο λιμάνι που περιλάμβανε ρακές και διάφορα άλλα, αναχώρησα για Πειραιά. Τα συνασθήματα περίεργα. Άφηνα πίσω όλους μου τους φίλους, του συναδέλφους, της παρέες, του μόρτες και σίγουρα καποιους που δεν τους θυμάμαι τώρα. Ούτε σπίτι δεν είχα σε αυτήν τη φάση. Ο μοναχικός ταξιδιώτης που πάει για δουλειά σε μια άλλη ήπειρο. Τουλάχιστον έχω την μηχανή ακόμα σκέφτομαι. Μετά από μερικές ώρες ύπνου, ξυπνάω. Τρώω ένα πρωινό στο καράβι, και κατεβαίνω στο γκαράζ για να ετοιμασω τη μηχανή για το ταξίδι. Μετά από μια μικρή αναμονή βγαίνω από το καράβι και πέρνω το δρόμο για Θεσσαλονίκη. GPS, οτοασπίδες, νερά, βενζίνες, όλα κομπλέ. Αν και έχω κάνει την διαδρομή αρκέτές φορές στο παρελθόν, αυτήν τη φορά ζωρίστηκα πάρα πολλύ. Μιλάμε για πάρα πολύ νύστα, και όταν πάς με 150 στην εθνική αυτό είναι θέμα. Έπιασα τον εαυτό μου μία φορά να κοιμάμαι σχεδόν και να είμαι στο όριο να χάσω τις αισθήσεις μου. Οι συχνές στάσεις για καφέ και ξεμούδιασμα δεν βοηθούσαν και τα χιλιόμετρα δεν περνούσαν. Όλα αυτά διορθώθηκαν με ένα διπλό redbull στη Λαμία. Χωρίς πλάκα, το ζουμί αυτό δεν συγκρίνεται με καφέ κτλ.Έχετε το στα υπόψη. Το υπόλοιπο της διαδρομής πέρασε αρκετά γρήγορα, χωρίς απρόοπτα η δυσκολίες, Fazer rules. Συνολική διάρκεια 18 ώρες περίπου μαζί με το καράβι και τα ανέβα κατέβα. Μετά από αρκετές ώρες οδήγησης, (8 νομίζω) φτάνω Θεσσαλονίκη, Καλαμαριά στον σπίτι του πατέρα μου. Εκεί ξεκουράζομαι για 3 μέρες και παραλαμβάνω τα δέματα που είχα στήλει από Κρήτη. Μιας και όλη αυτή η πραμάτια θα πάει στο χωριό που βρίσκεται στο Κιλκίς, τα φορτόνουμε και πάμε. Επίσης στο χωριό θα μείνει και η μηχανή, φυλαγμένη στο γκαράζ Τέσπα. Το PC το άφησα στην Θεσσαλονίκη στον πατέρα μου που το ήθελε. Έχει μέσα όλες μου τις φωτοογραφίες, βίντεο, κτλ. Απότι έμαθα, ο πατέρας μου μάλλον το χάλασε και πλεόν δεν αναβει,..... τα νεύρα μου. Όταν φτάνει η μέρα ο πατέρας μου με πάει αεροδρόμιο και αναχωρώ με το αεροπλάνο για Φρανκφούρτη. Διάρκεια 3 ώρες περίπου. Φτάνοντας Φρανκφούρτη, πέρνω το τρένο για την Fulda, όπου μένει η μητέρα μου. Ξεκουράζομαι και περνάω την ώρα μου κάνοντας βόλτες στην πόλη και στα δάση με τη μητέρα μου και το σκύλο. Είχαμε και έναν απρόσμενο επισκέπτη στην αυλή ένα απόγευμα Την ημέρα της αναχώρησης για Αμερική πρέπει να ξυπνήσω στης 4 το πρωί. Παίρνω ταξί, και μετά τρενο για το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης. Για να πας Αμερική πρεπει να περάσεις από απίστευτα αυστηρό έλεγχο. Διαβατήριο, Visa, αποσκευές, και σωματικό έλεγχο όπως δεν τον έχω ξαναδεί πουθενά. Τελικά ανεβαίνω στο αεροπλάνο για Charlotte. 9 ώρες πτήση, που περνάει αναπάντεχα γρήγορα βλέποντας 3 ταινίες. Λόγω ευννοηκού ανέμου φτάνουμε Charlotte 1 ώρα νωρίτερα. Αλλά επειδή τα τελωνεία είναι κλειστά αναγκαζόμαστε να περιμένουμε στο αεροπλάνο στις θέσεις μας. Κατεβαίνοντας οι επιβάτες χωρίζονται σε αμερικάνους και μη-αμερικάνους. Έχω 2 ώρες κενό μέχρι την επόμενη πτήση. Οι μη-αμερικάνοι περνάμε από απίστευτο έλεγχο. Διαβατήρια, Vises, αποσκευές, σωματικός, τα πάντα όλα. Με βγάζουν φωτογραφία και μου πέρνουν τα δακτυλικά αποτυπώματα ηλεκτρονικά για 3η φορά. Τρέχω να προλάβω την επόμενη πτήση και όταν φτάνω διαπηστώνω ότι πρέπει να ξαναπεράσω τον έλεγχο.... Τέλικά μπαίνω στο αεροπλάνο, τσίμα τσίμα. Η πτήση για Phoenix ήταν 5 μιση ώρες και η ώρα δεν περνούσε μιας και το αεροπλάνω δεν έχει οθόνες για ταινίες κτλ. Φτάνω στο Phoenix και ετοίμάζομαι ψυχολιγικά για άλλη μια από τα ίδια. Απότι φαίνεται όμως μόλις μπεις Αμερική τα πραγματα είναι πιο ελεύθερα. Δεν περνάω από κανέναν έλεγχο, πάω στην έξοδο, μπαίνω στο αεροπλάνο, τέλος. Το αεροπλάνο είναι πάρα πολύ μικρό, σχεδόν άδειο, η πτήση 15-20 λεπτά και η αεροσυδός να λέει ανεκδοτα στους επιβάτες. Ωραία. Φτάνω τελικά Tucson, πέρνω τις απόσκευές μου χωρίς πρόβλημα και κατευθύνομαι με ταξί προς το ξενοδοχείο το οποίο είχα κλείσει. 23 ώρες μετα το πρωινό ξύπνημα στη Fulda τελικά φτάνω στο δωμάτιο και του ξενοδοχείου και είμαι έτοιμος να ξεραθώ στον ύπνο. Ναι, σιγά μην ήταν τόσο εύκολο. Βρίσκω το δωμάτιο με τεράστιες ελείψεις. Έχει έπιπλα, αλλά λείπουν σκεπάσματα, σεντόνια, μαξιλάρια κτλ. Η reception κλειστή, οπότε πάω για ψώνια ακόμα δεν έφτασα. Αγοράζω τα πραγματα που χρειάζομαι για να κοιμηθώ (και μερικές μπύρες) από ένα μαγαζί που πουλάει μεταχειρησμένα. Δεν βρήκα κάτι άλλο ανοιχτό, και είχαι όρεξη να ψάξω και πολύ. Πάω πίσω στο ξενοδοχείο και κοιμάμαι. Την άλλη μέρα πάω στη reception να δω τη παίζει, και τελικά μου είχαν δόσει λάθος δωματίο. Με πάνε στο σωστό το οποίο έχει τα πάντα: σεντόνια κτλ, χαρτι τουαλέτας, φούρνο και φούρνο μικροκυματων, κλιματισμό, ακόμα και μαχαιροπίρουνα, πιάτα κτλ. 20 ευρώ η βραδυά, όχι και άσχημα. Α και μια πισίνα απέξω: Το υπόλοιπο του σαββατοκύριακου το περνάω κάνοντας βόλτα στα τεράστεια εμπορικά κέντρα της Tucson. Δευτέρα πρωί ξεκινάω για το πανεπιστήμιο, 20 λεπτά με τα πόδια. Γνωρίζω το νέο boss, τους νέους συνεργάτες, και ξεκινάω την διαδικασία ώστε να γίνω και επίσημα εργαζόμενος στο University of Arizona (ταυτότηα, catcard, social security number, ασφάλεια υγείας, μισθοδοσία, συμβόλαια). Δεν θα σας κουράσω με λεπτομεριες. Και τώρα που μάθατε πως πήγα, θα σας πω και δυο λογάκια για τις εντυπώσεις μου. Η πόλη: Η πόλη της Tucson βρίσκετε στο νότιο άκρο της πολιτίας της Αριζονας, πολύ κοντά στα σύνορα με το Μεξικό. Έχει πλύθησμό περίπου 1 εκατομύριο κατοίκους και θεωρείται μια κλασσική πόλη του Αμερικανικού νότου. Όπως οι περισσότερες Αμερικανικές πόλεις, έτσι και η Tucson έχει τεράστιους δρόμους, πεζοδρόμια και ποδηλατόδρομο. Όλα είναι εξωφρενικά απλομένα, καμία σχέση με τις Ευρωπαικές πόλεις. Αυτό μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι γενικά τα οικόπεδα ειναι πολύ φτηνά και δεν υπάρχει λόγος να χτίζεις κανείς πολυκατοικίες. Φανταστείτε λοιπόν μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη σε πληθυσμό χωρίς πολυκατοικίες, καλύπτει μια τεράστια έκταση. Το τοπίο στο κέντρο και τα προάστια είναι πολύ περίεργο. Είναι εμφανές ότι γεωγραφικά η πόλη είναι χτισμένη σχεδόν μέσα στην έρημο. Υπάρχουν παντού μικρές σαύρες που τρέχουν στα πεζοδρόμια και το πράσσινο περιορίζεται σε τεράστιους κάκτους και φοίνικες όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες. Φωτογραφίες Tucson: Το πανεπιστήμιο: Το University of Arizona είναι τεράστιο, καινούριο, και σύγχρονο. Φοιτούν περίπου 40000 φοιτητές και έχει 20000 εργαζόμενους. Ο χώρος του πανεπιστημίου (το λεγόμενο campus) βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και είναι τόσο μεγάλο που έχει 3 ειδικά λεωφορία που είναι αποκλειστικά για μεταφορά μέσα στο πανεπιστήμιο. Το κτήριο που δουλεύω εγώ είναι το λεγόμενο Meinel building, και στεγάζει το College of Optical Sciences. Είναι ειδικά σχεδιασμένο ώστε από την πλευρά των εργαστηρίων να μην έχει παράθυρα μιας και τα πειράματα laser απαιτούν σκοτάδι. Η πλευρά των γραφείων είναι όλη τζαμαρία φιμέ, ώστε να μην χρειάζεται ποτέ να ανάβεις τα φώτα. 7 όροφοι, οι 3 υπόγειοι. Φωτογραφίες από το Πανεπιστήμιο Το κλίμα: Το κλίμα εδώ είναι ζεστό και ξερό, μιας και γεωγραφικά βρίσκεται στο ίδιο ύψος με την Αιγυπτο. Την πρώτη βδομάδα είχα μια σοβαρή και συνεχόμενη αιμοραγία από τη μύτη λόγο του ξηρού και ζεστού κλίματος, μου πέρασε όμως. Έχει τόσο ξηρασία που βγαίνεις έξω στους 40 βαθμούς και δεν υδρόνεις, ο υδρότας εξατμίζεται ακαριαία. Μεταξύ 11 το πρωί και 5 το απόγευμα ΔΕΝ μπρείς να βγεις χωρίς νερό έξω. Ούτε για πάνω από 15 λεπτά περπατημα. Δεν υπαρβάλω. Το ξηρό κλίμα έχει σαν αποτέλεσμα να μην σκουριάζει τίποτα ποτε. Κυκλοφορούν αυτοκίνιτα που είναι αρχαία αλλά σκουριά πουθενά.Τον Ιούλιος και Αύγουστο έχει μουσώνες, ξαφνικές καταιγήδες με πολύ βροχή και αέρα. Το χειμώνα η θερμοκρασία πέφτει μέχρι τους 8-10 βαθμούς. Πριν μερικές μέρες οι ειδήσεις είπαν ότι έγινε σεισμός, ..... 2,6 ρίχτερ. Ο μεγαλήτερος κατεγεγραμμένος ήταν 5 ρίχτερ το 1960. Κόστος ζωής: Το κόστος ζωής είναι αρκετά χαμηλά, συγκρίσιμο η και καλήτερο από αυτό του Ηρακλείου. Οι μισθοί βέβαια είναι 3-4 φορές μεγαλύτεροι, οπότε καταλαβαίνεται. Ενδικτικά: 2 hot dogs κοστίζουν 2.5 ευρώ, οι μπύρες είναι φτηνότερες απότι στην Ελλάδα, και γενικά τα λεφτά σου μένουν. Καφέ αγοράζεις με 2 ευρώ από Starbucks και Dunkin Donut. Ένα γεύμα σε φαστ φούντ κοστίζει περίπου 6 ευρώ ενώ σε λίγο πιο καλό εστιατόρια 15 ευρώ. Το ποτό κοστίζει 5 ευρω, είναι σχεδόν δεδομένο ότι πρέπει να δόσεις tip στον μπάρμαν, αλλά μετά το 3ο ποτό σε κερνάνε αβέρτα. Τα Αμερικάνικα ουίσκυ (Jack, Jim Beam κτλ) είναι πάμφτηνα. H μεγάλη διαφορά είναι στην βενζίνη που κοστίζει περίπου 0,65 ευρώ το λίτρο. Επίσης πολύ φτηνα είναι τα ηλεκτρονικά, υπολογιστές, ΤV, κτλ. Τα ενοίκια είναι ίσως λίγο πιο ακριβά από το Ηράκλειο. Εγώ νοικιάζω 2άρι 68 τμ με 420 ευρώ. Το κτηριακό συγκρότημα διαθέτει 2 θερμενόμενες πισίνες, γήπεδο μπάσκετ, τένις και γυμναστήριο. Πράγματα που τα βρήκα όπως τα περίμενα: - Φαστ φούντ: υπάρχουν παντού, παντού όμως. Εκτιμώ γύρω στις 30 διαφορετικές αλυσίδες. - Εμπορικά κέντρα και super market: τεράστια, τα έχουν όλα. - Οι άνθρωποι γενικά είναι πολύ φιλόζωοι. Δεν υπάρχουν αδέσποτα. - Εξυπηρέτηση: ότι αγοράζεις μπορεί να γίνει delivery, ακόμα και αν κοστίζει 50 ευρώ. Έρχεται στην ώρα του, και θελουν υπογραφή, αλλιώς δεν πέρνεις πράμα. - Παντού υπάρχουν γραμματοκιβώτια FedEx και UPS. - Όλοι έχουν iphone, και MacBook. - Η οπλοκατοχή είναι νόμιμη στην πολιτεία της Αριζόνας. - Σχεδόν όλοι βλέπουν τηλεόραση χρησιμοποιώντας καλοδιακή. Δεν υπάρχουν κεραίες στα σπίτια. Πραγματα που δεν τα βρήκα όπως τα περίμενα: - Δεν υπάρχει μετρό στην Tucson - Τα λεοφορεία είναι αρραιά και σχετικά ακριβά. - Ιντερνετ: γρήγορο αλλα ακριβότερο απόσο περίμενα: 35 ευρώ για 30mbps/sec (μετρημένα) - Οι άνθρωποι είναι πολλοί φιλικοί και ανοιχτοί. Σου πιάνουν κουβέντα για πλάκα, στο λεοφορείο, στο δρόμο. - Δεν υπάρχει ρατσισμός στους Έλληνες. - Δεν έχω δει ακόμα Έλληνα. - Παραδόξος δεν υπάρχουν σοβαρά μαγαζιά να αγοράσεις εξαρτήματα για PC. Τα καλά είναι όλα online. Μάλλον επειδή όλοι έχουν apple. - Δεν υπάρχει πειρατία σε software, μουσική και ταινίες. Όλοι αγοράζουν γνήσια, τα οποία βέβαια είναι πάμφτηνα. Πραγματα που πρέπει κανείς να ξέρει πριν έρθει να μείνει: - Αυτοκίνητα: χωρίς μεσο δεν μπορείς να κάνεις και πολλά, ειδικά αυτοκίνητο.Τα φαστ φούντ έχουν drive in, οι τράπεζες έχουν drive in ΑΤΜ, το ίδιο και τα super market με μια μικρή επιβάρυνση. - To νότιο κομάτι της πόλης είναι γεμάτο κακές γειτωνιές, με συμορίες και ναρκωτικά. Κουλά: - Στην πολιτεία της Αριζόνας δεν είναι υποχρεωτικό να φοράς κράνος οδηγώντας μηχανή. Παρόλα αυτά το 90% φοράει, μάλλον γιατί αλιώς ψήνεσαι από την ήλιο. - Οι άνθρωποι που είναι λευκοι-μαύροι αμερικάνοι και οι μεξικανοί είναι ή super υπέρβαροι ή super αθληταράδες. Ενδιάμεσες καταστάσεις είναι σπάνιες. Οι ασιάτες είναι όπως παντού, και τους ευρωπαίους μπορείς να τους ξεχωρίσεις. Υπάρχουν και αρκετοί ινδιάνοι. - 90% και βάλε, των ανθρώπων έχει τατουάζ σε σημείο που φαίνεται. - Δεν υπάρχουν πολικατοικίες, όλα είναι απίστευτα απλομένα και αρραιά. - Τα περισσότερα σπίτια δεν έχουν καν φραχτη γύρω από το οικόπεδο. - Δεν χρειάζεται να κουβαλάς μετρητά μαζί σου πουθενά. Παντού πληρώνεις με χρεωστική ή πιστωτική κάρτα. Για καφέ, τσίχλες, τσιγάρα, έπιπλα, υπολογιστές, αυτοκίνητα, εισητήρια λεωφορείου. Έχω τα ίδια $15 στο πορτοφόλι μου εδώ και 3 εβδομάδες...΄ - Δίπλωμα αυτοκινήτου στα 16, συμετoχή σε τσόντα στα 18, αλκοόλ στα 21. MAKES PERFECT SENSE. - Υπάρχουν γύρω στης 20-30 διαφορετικές εκκλησίες (χριστιανικά παρακλάδια) στην πόλη. Αποκορύφωμα η "Church of Christ Scientist". Εδώ βλέπεις ξεκάθαρα πόσο business είναι η θρησκεία. - Σχεδόν κανένα σπίτι δεν έχει πλυντήριο ρούχων. Όλοι πλενουν σε κοινά πλυντήρια κάπου στη γειτωνιά. Όλα τα σπίτια όμως έχουν πληντύριο πιάτων, και κλιματισμό. - Θέρμανση με πετρέλαιο δεν υπαρχει. Ελπίζω να σας άρεσε και να μην κούρασα πολύ. Αν σας βγάλει ο δρόμος κατά δω ξέρετε τι να κάνετε.

Ολα ξεκινησαν περιπου στα 13 που αρχισα να καταλαβαινω οτι μου αρεσουν πολυ οι μηχανες. Καπου εκεινη την εποχη μου εκαναν δωρο μια μινιατουρα μηχανης την οποια μεχρι και σημερα την ειχα παντα σε σημειο που να την βλεπω και να φανταζομαι πως θα ηταν να ειχα και εγω μια τετοια ... Τα χρονια περασαν και ηρθε στα χερια μου το glx .Απιστευτο οχημα ,ταξιδια πολλα ,βολτες αμετρητες αλλα καποια στιγμη οι ζημιες ηταν τοσες πολλες που δεν αξιζε επισκευη ( το εχω ακομα για συναισθηματικους λογους στην αποθηκη μου και οποτε μπορω θυμαμαι το τι εκανα με εκεινο και ποσα ακομα δεν προλαβα) . Μετα το παπακι ηρθε ενα suzuki gs 500 f το οποιο με το που αγοραστηκε μου ανακοινωθηκε οτι τελικα δεν ηταν για εμενα αλλα για τον πατερα μου και καπου εκει εγω δεν το ξαναοδηγησα , με αυτην την μηχανη εκανα μολις 300 χλμ .. Καπου στα 19-20 αγορασα ενα canyon 500 το οποιο μεσα σε 3 μηνες μου βγαζει ζημια και πουλιεται για ανταλλακτικα ( 3 μηνες 2000 χλμ ) δεν προλαβα ουτε βολτα να παω με αυτο .Μοναχα σπιτι ,σχολη και παλι σπιτι . Καπου εδω λοιπον φτανουμε στο σημερα 24-25 πλεον και με την τρελα για μηχανη να βαραει κοκκινο (σε σημειο που εβλεπα στον υπνο μου οτι οδηγαω ο,τι υπηρχε !! ) ερχεται η πολυποθητη στιγμη που αγοραζω την δικια μου μηχανη . Ενα Cbr 600 f4i 2001 μοντελο . Την εχω 5 μερες τωρα ,εχω κανει λιγο πανω απο 300 χλμ και τα 200 ειναι σε ΒΟΛΤΑ !!!! αυτα λοιπον για τωρα αρκετα σας κουρασα !!! οριστε και μερικες φωτογραφιες απο την Κυρια μου !! και το ονειρο με την πραγματικοτητα μαζι !!!

Ζητώ την κατανόηση των διαχειριστών που δεν βάζω το θέμα στην ενότητα δήλωση ατυχημάτων αλλά δεν θέλω να δηλώσω το ατύχημα. Είχα όντως ένα ατύχημα με δίκυκλο τον Μάρτιο. Δεν έχει σημασία να αναπτύξω το ποιος έφταιγε, πως έγινε κτλ κτλ. Υπήρχαν τραυματισμοί αλλα αυτή τη στιγμή αναρρώνω και εγώ και η συνεπιβάτιδ'α μου και σε λίγο καιρό θα αποτελούν όλα παρελθόν. Θέλω να πω το εξής. Στα ίσια και παλικαρίσια, μάγκες. Εάν αυτή τη στιγμή μπορώ και γράφω αυτές τις γραμμές το χρωστάω αποκλειστικά και μόνον στο κράνος μου. Σε διαφορετική περίπτωση δε ξερω τι θα γινόταν. Και αυτά δε τα βγάζω από μόνος μου . Κάποιος μου το είπε......αν με καταλαβαίνετε......... που τυχαίνει να είναι νευροχειρούργος......και τυχαίνει να με παρακολουθούσε ιατρικά μετά το ατύχημα....................Για αυτό μάγκες: Θερμή παράκληση.ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΦΟΡΑΤΕ ΤΟ ΚΡΑΝΟΣ ΣΑΣ. Οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό, είναι μη αποδεκτό και είναι ηλιθιότητα. Όταν λέμε ότι σώζει ζωές είναι εκατό τοις εκατό πραγματικότητα. Και θα πω το εξης. Άσχημο.Δίπλα μου στο θαλαμο ήταν ενας κύριος σε κατασταση σχεδόν φυτό. Είχε την βασική μόνον επαφή με το περιβάλλον. Θέλετε να μάθετε από ποιον λόγο; Καλά μαντέψατε. ΔΕ ΦΟΡΑΓΕ ΚΡΑΝΟΣ. Σας το ορκίζομαι ότι λέω αλήθεια....εχω ανατριχιασει. Ειχα κ αλλα ατυχηματα και χαζοπτώσεις με μηχανές κ υπήρχαν μόνο χαζοτραυματισμοι του κώλου. Τώρα όμως ταρακουνήθηκα πάρα πολύ. Και ένας ακόμη λόγος που είχα και δεύτερο άτομο. Δε θελετε να σας πω για τις τύψεις. Και ευτυχως είχε κράνος. Πάντα έλεγα ότι πρέπει να φοράμε κράνη γιατί σώζουν ζωές κτλ κτλ κτλ. Αυτό έπραττα λοιπόν, ίσως από συνήθεια ίσως γιατί έτσι πρέπει. Τώρα όμως πραγματικά κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι. Και είχα προνοήσει ώστε να φοράει και η συνεπιβατιδα. Υπήρχαν και φορές που θα τύχαινε να καβαλήσω και χωρίς κράνος. Μπορεί να θες να πας για ψωμί εδώ δίπλα μωρέ, να πάς για καφέ και να έχεις το μαλλί στην πένα ή να πας εδώ δίπλα στο σουπερμαρκετ οπότε λες νταξ για τόσο λίγο κάνω κ μια γύρα χωρίς κράνος. Λαθος μας!!!. Πληροφοριακά σας λεώ ότι το τροχαίο έγινε στο επόμενο στενό από το σπίτι μου. Δλδ ούτε εκατό μέτρα.......Είναι παρα πολύ άδικο για ένα γ@μημένο κράνος να καταστρεφονται ζωές και οικογένειες. Είναι κρίμα γιατί η μηχανή πρέπει να προσφέρει μόνο χαρές. Συγχωρέστε με αν ήμουν σκληρός. Ότι είπα είναι αλήθεια . Και αυτό με τον διπλανό ασθενή το ορκίζομαι ειναι αληθεια.

Αφορμή για το εν λόγω θέμα ήταν η τραγική αντιμετώπιση ενός φίλου, όταν πήγε να επισκεύασει τα πηνία από το μηχανάκι του εκεί που τον έστειλα. Το μαγαζί πήρε για επισκευή 25KW μοτέρ 290€ και ζήτησε (με ύφος χιλίων πιθήκων) 150€ για τα πηνία από το φτωχό, πλην όμως τίμιο, VStrom 650. Για τη συνέχεια, ο συγκεκριμένος τρόπος δε λέω οτι είναι ο καλύτερος, ο σωστότερος ή ευκολότερος. Άλλωστε, μην ξεχνάτε ότι για όλα υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος και ο δικός μας τρόπος. Τα πηνία έγιναν όπως έπρεπε, εύκολα και με κόστος που δεν ξεπέρασε τα 20€ σε υλικά. Φυσικά λειτουργούν. Ο δε χρόνος επισκευής (αν εξαιρεσει κανείς το χρόνο που απαιτεί το βερνίκι να στεγνώσει) δεν είναι με τίποτα πάνω από 4 ώρες. Τα συμπτώματα ήταν ότι το μηχανάκι ρετάριζε, όσο κουλό κι αν ακούγεται, χωρίς να υπάρχουν άλλα σημάδια στη μπαταρία (βράσιμο, συχνή αποφόρτιση κλπ) που κανείς θα περίμενε. Η αυτοψία έγινε από το μηχανικό του φίλου μου, αν και είναι προφανής η ζημιά και στα μάτια του πιο ανίδεου: Η μία "φάση" της γεννήτριας είχε καεί κι έκανε επαφή με το στάτη των πηνίων, το "σώμα" στη μαστορική. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην παράγει αρκετό ρεύμα και, χωρίς να κάθεται στη λογική μου, να ρετάρει από τις 4.000rpm και πάνω. Όπως προείπα, το κόστος κυμαίνεται γύρω στα 130€ και το μαγαζί που έστειλα το φίλο για καλύτερα, ζήτησε 150€. Ο κύβος όχι μόνο είχε ριφθεί, είχα σταματήσει κιόλας. Όπως σε όλες τις εργασίες που κάνουμε, η αρχή των πάντων είναι το προσεκτικό λύσιμο/ξήλωμα έτσι ώστε να είμαστε σε θέση να βάλουμε/φτιάξουμε τα πάντα ακριβώς όπως ήταν. Στη φώτο που βλέπετε παρακάτω, παρατηρούμε ότι η γεννήτρια αποτελείται από 18 πηνία: Για να μη γίνει κάτι λάθος στο τύλιγμα των πηνίων, έγινε ένα πρόχειρο σχέδιο όπου απεικονίζονται τα 18 σημεία όπου βρίσκονται τα πηνία. Στο χαρτί αυτό σημειώθηκε όχι μόνο η σειρά τύλιξης αλλά και η φορά, η οποία είναι μείζονος σημασίας για την ορθή λειτουργία της γεννήτριας. Όταν ξεκίνησε το ξετύλιγμα για την αποτύπωση την συνδεσμολογίας της περιέλιξης από το πρώτο άκρο, σημειώνα με τρόπο σαφή τόσο τη φορά τύλιξης όσο και τη σειρά με την οποία είχε γίνει η περιέλιξη, Το ξετύλιγμα καλό είναι να γίνει με τη βοήθεια μυτοτσύμπιδου καθώς, λόγω του βερνικιού της περιέλιξης, τα σύρματα έχουν κολλήσει μεταξύ τους και οι αμυχές του ξεραμένου βερνικιού κόβουν σα μαχαίρια. Εγώ έχω ένα τέτοιο: Αφού ξηλώθηκε η πρώτη φάση, αποτελούμενη από 6 πηνία, η δουλειά της αποτύπωσης είχε τελειώσει. Οι άλλες δύο φάσεις της γεννήτριας είναι ακριβώς πανομοιότυπες και έτσι δεν είχε νόημα να αποτυπωθεί κάτι παραπάνω. Και εδώ εντελώς καθαρός ο στάτης Όπως αντιλαμβάνεστε, από κει και ύστερα ξεκινούσε η διαδικασία της προετοιμασίας του στάτη για το τύλιγμα των πηνίων. Μια κοντινοτερη ματιά δείχνει το πρόβλημα: τα ξεραμένα παλιά βερνίκια έχουν δημιουργήσει αυλάκωση η οποία δε θα επιτρέψει στο νέο σύρμα το ομαλό στρώσιμο. Έτσι, με τη βοήθεια μιας λίμας και μετά από λίγη ώρα, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και κόπο, ο στάτης έγινε έτσι: Όσο σπαστική και σιχαμένη είναι η διαδικασία του καθαρίσματος, είναι τόσο σημαντική που εξαρτάται η επιτυχία του εγχειρήματος αλλά και η μακροβιότητα της γεννήτριας. Με τη λίμα επιδιώκουμε να αφαιρέσουμε το παλιό βερνίκι, χωρίς όμως να αφαιρέσουμε τη μόνωση του μετάλλου του στάτη. (το πράσινο παχύ στρώμα που "φαίνεται" στη φωτογραφία) Στη συνέχεια και για να είμαστε σίγουροι ότι δεν υπάρχει σημείο όπου να έχει τραυματιστεί η μόνωση του στάτη, περνάμε με ειδικό μονωτικό σπρέυ: Δημιουργεί ένα στρώμα παχύρευστο μπογιάς, η οποία κατά το στέγνωμά της διαστέλλεται ελαφρώς με αποτέλεσμα να αποτελεί ασπίδα προστασίας για το σύρμα. Στεγνώνει γρήγορα, γύρω στη μισή ώρα. Στο μεταξύ κι ενώ περιμέναμε να στεγνώσει το σπρέυ, έπρεπε να μετρήσουμε το πάχος του σύρματος. Η δουλειά αυτή γίνεται με τη βοήθεια μικρομέτρου, αλλά αν δεν έχετε δεν πειράζει. Στο μαγαζί που θα πάτε να προμηθευτείτε το σύρμα, πάρτε για δείγμα ένα κομμάτι από τα παλιά πηνία και θα το μετρήσουν εκεί. Ο στάτης καθαρίτηκε και προετοιμάστηκε κατάλληλα, το σύρμα μετρήθηκε και ήμασταν έτοιμοι για τη (φαινομενικά) δύσκολη δουλειά του τυλίγματος. Α, χρειαζόμασταν βέβαια και φρέσκο συρματάκι περιέλιξης.... Ακολουθώντας πιστά το σχέδιο που είχαμε κάνει και φροντίζοντας το τύλιγμά μας να είναι σφιχτό και ακριβώς παράλληλο, σύντομα βρισκόμασταν εδώ: και μετά από μερικά διαλλείματα, χαβαλέ κλπ φτάσαμε στο πολυπόθητο αποτέλεσμα: Και....... κάπου εκεί βαρεθήκαμε τις φωτό κλπ και θα πρέπει να φανταστείτε τη συνέχεια. :) Όπως φαινεται στην τελευταία φώτο, τα τρία τυλίγματα της γεννήτριας έχουν χωρισθεί με χρώματα με τη βοήθεια ειδικου μονωτικού υλικού. (βλέπε μακαρόνι). Το πονηρό σημείο εδώ, είναι η σύδεση των άκρων της περιέλιξης με το σωστός τρόπο. Αν θεωρήσουμε ότι οι τρεις αρχές είναι τα νούμερα 1, 3 & 5 ενώ τα τρία τέλη 2, 4 & 6 με ζεύγη (ίδιο χρώμα) 1-2, 3-4 & 5-6, η σύνδεση γίνεται ως εξής: - 1 μαζί με 6 - 3 μαζί με 2 - 5 μαζί με 4 (σύνδεση τριφασικής περιέλιξης σε διαταξη τρίγωνο ή DELTA, στην αγγλική) Κολλάμε το καλώδιο που είχε η γεννήτρια επάνω της (στο στρώμα έχει μαζί και τον αισθητήρα στροφάλου, προσοχή μην του βγάλουμε τα μάτια) και είμαστε έτοιμοι για το τελικό στάδιο: το βερνίκωμα της περιέλιξης, το οποίο φροντίζει να "δέσει" η περιέλιξη μας και να αποκτήσει μηχανική αντοχή. Για τη δουλειά αυτή επιλέχθηκε πολυστερικό βερνίκι περιέλιξης της εταιρείας elektrotek 428. Απίστευτη μυρωδιά, σου έρχεται ζαλάδα κατευθείαν, αλλά έγινε δουλειά τρομερή. Και βεβαια, δεν επηρεάζεται από τα λάδια της μηχανής. Προσέξτε το αυτό..... Πάμε και στο ρεζουμέ τώρα, πόσο κόστισε αυτή η ιστορία: 1. Σύρμα, χρειάζεται περίπου 500gr και κοστίζει γύρω στα 8€/kgr 2. Βερνίκι πολυεστερικό, 1Kgr και κοστίζει 7€/δοχείο 3. Μακαρόνια για τη μόνωση των καλωδίων 2€ 4. Σπρέυ μονωτικό 4€/δοχείο Ήτοι, η ιστορία αυτή μας κόστισε λιγότερο από 20€ και ο χρόνος που μας πήρε, από το μηδέν μέχρι να αράξουμε, δεν ήταν πάνω από 4 ώρες. Αν σας κάτσει η στραβή, παλέψτε το. Δεν είναι Τ Ι Π Ο Τ Α απολύτως, αλλά δυστυχώς μας πίνουν το αίμα λόγω κόστους αγοράς καινούργιου. Για το στρώμα η γεννήτρια είχε κοντά τα 300€, από ότι είπε ο μάστορας.

Βλεπω οτι αρκετοι (εκτος απο αυτους που ηξεραν) εχετε πεσει μεσα....... Δεν εχω σκοπο να σας παιδεψω με καθυστερησεις του στυλ "καμπανες και σημαντρα"..... Εγινα κατοχος ενος street triple R του 2009 με 12500 χιλιομετρα. Θελω να σας ευχαριστησω ολους για τις ευχες σας και να ευχηθω και στα δικα τους οι "ελευθεροι"..........

Εκατσα και κοιτουσα το τελικο αποτελεσμα με ενα μεγαλο χαμογελο ικανοποιησης... Δεν ξερω αν ειχα κανει καλη δουλεια η οχι απο τεχνικη αποψη, αλλα ηταν δουλεια που ειχε γινει με φροντιδα, μερακι και αγαπη. Πραγματα που αυτη η καημενη μηχανουλα δεν ειχε ποτε της και που αναζητουσε αδικα τοσα χρονια... Και τωρα εστεκε εδω μπροστα μου πανω στο διπλο της stand αγερωχη, να λαμποκοπαει και ηταν σαν να με ευχαριστουσε που μετα απο τοσα χρονια, τοσες κακουγχιες, τοσους αδιαφορους ιδιοκτητες και αλλους τοσους αθλιους μηχανικους που εκαναν καθε ειδους πατεντα και κακοτεχνια επανω της, τωρα ειχε βρεθει εδω καλυτερη απο ποτε, ετοιμη για τη μεγαλυτερη περιπετεια της ζωης της: τους δρομους που περιμεναν να τους ανακαλυψουμε παρεα. Και το ονομα αυτης; Gwynevere, η πριγκιπισσα του φωτος, το ομορφο Πνευμα του καταλευκου χιονιου. Καλωσηρθες στη παρεα καλη μου... :) :)

Χειμώνας 2010. Άρτι απολυθείς από τα Ελληνικά Στρατά Έψαχνα μεταφορικό μέσο μανιωδώς γιατί ο σχωρεμένος ο πατέρας μου για να δώσει το Hyundai έπρεπε να του τάξω ότι δεν θα το κουνήσω καθόλου. Μπορεί να έφταιγε ότι ο αδερφούλης μου είχε κάνει τραπεζομάντηλο το οικογενειακό Cortina στα πρώτα του βήματα του Street Drifting. Μπορεί και επειδή όποτε έπαιρνα το Hyundai, έβρισκε την εργαλειοθήκη του πορτ μπαγκάζ σε διαφορετική θέση μετά από κάθε μου βόλτα. Who knows? Αρχικά ήθελα Starlet πισωκούνητο για να γίνω τοπ αστέρι είτε στο χώρο του Drift είτε στο βιβλίο κινήσεως του φαναρτζή μου. Το κόστος απαγορευτικό με τα τότε οικονομικά μου, οπότε τι κάνουμε; Ψάχνουμε για μικανάκι. Το ένα μου ξίνιζε, το άλλο μου βρώμαγε, για έναν διεστραμμένο λόγο, έψαχνα μανιωδώς συγκεκριμένα για ΑΧ-1. Μετά από αγωνιώδες ψάξιμο, βρήκα έναν συμπαθέστατο Βούλγαρο από Κολωνό, το μηχανάκι σε κακά χάλια μεν, το ερωτεύτηκα φόδρα, δε και με τα λεφτά στο χέρι, κάναμε τη μεταβίβαση. Το ημερολόγιο έγραφε 12 Μαΐου. Και έτσι ξεκίνησαν όλα... Βόλτες παντού, μικρά ταξιδάκια πέριξ της Αττικής, και κάπου εκεί αρχίσανε τα πρώτα σπρωξίματα... Από την Παραλία του Ιππόκαμπου μέχρι το σπίτι μου 3 χλμ ανηφόρα, απλά για να το νιώθω δίπλα μου, δεν μου πήγαινε να το παρατήσω... Αλλάζω ηλεκτρονική και επι της ευκαιρίας και 1002 άλλα πράγματα που χρειαζόντουσαν, και μετά πέφτει το πρώτο βάψιμο. Αυτό το ΑΧ έπρεπε να ξεχωρίζει. Λόγω χαζοπτώσης, σπάει η μάσκα και επειδή δεν ψηνόμουν να το κάνω μαμά, βάζω την moose, βάζω και εξάτμιση για το νταβαντούρι και ξεχύνομαι στους δρόμοι. Άρτα 3 φορές, κάθε 3 και λίγο Σούνιο, σουζες καγκουριές α ου ιστορίες, φτιάξτο απο δώ, ξάπλωσε από κει, καρφώνω και το πρώτο μοτέρ. Άγχος για το τι θα γίνει, σκέφτηκα να το παρατήσω αλλά όχι. Έπρεπε να ξαναχυθεί στους δρόμους ουάνς μορ. Πείσμα της καρδιάς. Βρίσκω μοτέρ, το κουμπώνω πάνω, της πορνάρας το συρματόπλεγμα. Και να τα χαμόγελα ξανά, και νά οι βόλτες και να το σκίσιμο. Κάτι δεν κόλλαγε όμως. Χεινόπωρο του '14 αποφασίζω να αλλάξω πάλι τη μάσκα με κάποια που θα βλέπεται και που θα βλέπω. Λίγο ο καιρός, λίγο ο φίλος που αποπεράτωσε το έργο, βγήκε χειμώνα του 15 το μηχανάκι, παροπλίστηκε το cbr για λίγο, τρώμε και μια ζάβλα στα γρασίδια, ερχόμαστε στα ίσα μας. Μετά από όλη αυτή την πενταετή ταλαιπωρία γύρω από τη μισή Ελλάδα, αποφάσισα για προσωπικούς μου λόγους να το σώσω από την δίνη του μυαλού μου. Επειδή δεν αντέχω όλα αυτά τα 5 χρόνια [γεμάτα δάκρυ, ιδρώτα, αίμα, χριστοπαναγίες, σπρωξιμο αλλά κυρίως (και αυτό έχει σημασία) χαμόγελα, άπειρα χαμόγελα κάθε φορά που πάταγα τη μίζα] να πέσουν στα χέρια κάποιου που θα το παρατήσει να σαπίζει-κακομεταχειριστεί-στείλει στην πρέσσα της ανακύκλωσης για να πάρει κούτα σκούτερ, πήρα την απόφαση να καταθέσω πινακίδες και να το βάλω σε περίοπτη θέση στην αυλή, να μου θυμίζει από που ξεκίνησα. Δεν θέλω να είμαι άλλος ένας "μετάνιωσα που το πούλησα" Δεν κοστολογούνται όλα αυτά τα χρόνια σε μια μεταβίβαση. Και που ξέρεις, κάποια στιγμή, μπορεί να το ξανακαβαλήσω. Και να βολτάρουμε ξανά, μαζί, όπως τότε. Και να μου χαρίσει το χαμόγελο και την καύλα του 20χρονου με το πρώτο του μηχανάκι. Σε ευχαριστώ για όλα, Joey. Ήσουν αντάξιος των απαιτήσεων πάντα. που και που θα σε ξεσκουριάζω, να είσαι σίγουρος. Όταν μετρώ τα λάθη μου εσένα δε σε βάνω είσαι το λάθος που ήθελα πάλι να ξανακάνω...

Το υπολοιπο του Σαββατου περασε με δυσκολια ψαχνοντας να βρω λυση στο προβλημα... Οι ιδιοκτητες του ξενωνα μας εδωσαν ενα τετρακλινο δωματιο επ' αοριστον χωρις να μας αφησουν να πληρωσουμε ουτε ενα ευρω προσπαθωντας να μας βοηθησουν με το τροπο τους στη δυσκολη κατασταση που ειχαμε βρεθει, οποτε η διαμονη ηταν εξασφαλισμενη. Ομως ο γορδιος δεσμος παρεμενε. Τελικα αρχισε να διαμορφωνεται ενα πολυ βασικο σχεδιο: να παω τη μηχανη σε ενα συνεργειο, κατα πρωτον για να παρασχεθουν οι πρωτες βοηθειες και κατα δευτερον για να παρουμε τη σχετικη βεβαιωση οτι η μηχανη δεν επισκευαζεται τοπικα εντος ευλογου χρονικου διαστηματος ωστε να τη δωσω στην οδικη μου βοηθεια για να ξεκινησουν οι διαδικασιες επαναπατρισμου. Ομως πως να πηγαινε εκει; Και αν τελικα πηγαινε, που θα εμενε μεχρι να συγκινηθει η οδικη και να την φερει Ελλαδα; Η μηχανη τωρα χρειαζοταν φροντιδα. ΠΟΛΥ φροντιδα, ανεση χρονου και λεπτοδουλεια. Επρεπε να λυθει με επιμελεια, να ελεγχθει, να καθαριστει, να αντικατασταθουν πραγματα που ειχαν χαλασει και να δεθει ξανα παρεα με νεα αναλωσιμα και ανταλλακτικα. Κοινως ηθελε πραγματα που κανενα συνεργειο δεν ειχε τη διαθεση και το χρονο για να κατσει να ασχοληθει. Και αν ακομα το εκανε θα χρεωνε ποσα που δεν ηθελα καν να ρωτησω... Το πρωι της Κυριακης ομως η Annika ειχε μια εξαιρετικη ιδεα που πραγματικα αποδειχτηκε σωτηρια. Να μπω να γραψω τα οσα ειχαν συμβει σε ενα συγκεκριμενο φορουμ Ιρλανδων μηχανοβιων. Γιατι ομως εκει; Απο που ως που; Οταν πριν καιρο σχεδιαζα το ταξιδι ειχα γραφτει τυχαια σε ενα φορουμ Ιρλανδων μηχανοβιων ψαχνοντας για συμβουλες τι να δουμε, που να παμε και για το αν ηθελε κανεις να βρεθουμε για καμια μπυριτσα η για να κανουμε και καμια διαδρομη παρεα. Η πρωτη ομως υποδοχη ηταν καπως ατσαλη, καθως καποια μελη θεωρησαν σωστο να με πιασουν στο ψιλο για το nickname που ειχα διαλεξει (traveller). Bλεπετε, αυτο που δεν γνωριζα ηταν οτι στην Ιρλανδικη αργκο το traveller σημαινει γυφτος και μαλιστα με την χειροτερη εννοια του ορου. Τελικα η παρεξηγηση λυθηκε απο καποια πιο σοβαρα μελη που εσπευσαν να δωσουν τις απαραιτητες εξηγησεις αλλα η αρχικη εντυπωση ειχε μεινει. Εκτοτε δεν ειχα πολυασχοληθει με το φορουμ οποτε τωρα δεν ημουν ιδιαιτερα θετικος να τους γραψω. Η Annika ομως επεμενε: "Γραψτους για να δουν τι αλητες υπαρχουν στη χωρα τους. Στο κατω κατω μπορει να βρεθει κανεις να εχει καμια χρησιμη συμβουλη η κατι τετοιο." Τη συνεχεια δεν την περιμενε κανεις... Εγραψα το σχετικο thread και πραγματικα εγινε της μουρλης! Μεσα σε μερικες ωρες το θεμα ειχε πιασει φωτια με ΟΛΟ το φορουμ και δεκαδες μελη να ασχολουνται ολοι με το θεμα αυτο. Σε ενα φορουμ που ενα δημοφιλες θεμα πιανει τις 3-4 σελιδες μεσα σε μια βδομαδα, εδω τις ειχε πιασει μεχρι το μεσημερι! Οι αρχικες εκδηλωσεις συμπαραστασης αρχισαν να γινονται ολο και πιο εμπρακτες με πολλους να ζητανε επιμονα να τους δωσω καποιο λογαριασμο paypal για να μου βαλουν λεφτα. Στην αρχη δεν ηθελα και επεμενα οτι το μονο που ζηταω ειναι ενα τροπο να παει η μηχανη σε ενα συνεργειο και αν μπορει καποιος να βοηθησει για τη φυλαξη της μετα μεχρι να ερθει η οδικη η αν μπορει να ριξει ενα βασικο πλυσιματακι απο τα αλατα και τη μπιχλα, ομως αυτοι εκει. Λυσσα να βοηθησουν με οποιο τροπο μπορουσαν. Καποιοι αρχισαν να μου στελνουν μηνυματα προσφεροντας μου τη μηχανη τους για να συνεχισω το ταξιδι μου: Africa Twin, Honda Bros, Triumph, Yamaha, Suzuki, Kawasaki... τα παντα! Καποιοι αλλοι επεμεναν να θελουν να κανουν καποια δωρεα λεγοντας μαλιστα προς τον admin οτι "οκ, ξερουμε οτι δεν εχει ξαναγινει καποιος τετοιος ερανος στο φορουμ αλλα αυτο το θεμα δεν μπορει να μεινει ετσι" κλπ. Ακομα και ο ιδιος ο admin μπηκε στη μεση ζητωντας μου να τους δωσω λογαριασμο τραπεζης. Τελικα το εκανα και το αποτελεσμα ηταν μεχρι στιγμης να εχουν μαζεψει πανω απο 700 ευρω! Ενα παλικαρι καποια στιγμη μου γραφει απλα: "Ελα εκει που εχεις παρκαρει τη μηχανη τωρα." Παω εκει και βλεπω εναν αδυνατο, σκληροτραχηλο 50αρη τυπο φαση Bruce Willis με δερματινη στολη με ενα καταμαυρο BMW 1000RR να στεκεται διπλα στην Αυρα. - Γεια, ειμαι ο Paul. Ειδα το θεμα και δεν μπορουσα να μην ασχοληθω. Θα τα τακτοποιησουμε τα καλοπαιδα, εννοια σου. Η μηχανη περιμενα να ειναι σε πολυ χειροτερη κατασταση. Ολα καλα. Πρεπει να φυγω τωρα για τη δουλεια αλλα θα ξαναπερασω. Για τωρα εσεις πηγαινετε να φατε κατι και τα υπολοιπα θα τα κανονισουμε. Εχω κανει κατι κουμαντα για τη μεταφορα και θα ειμαστε σε επαφη. Λιγα λογια και καλα. Ολοι τους ενας ενας μας αφηναν αναυδους με τα οσα εκαναν για δυο ανθρωπους που δεν γνωριζαν καθολου και στη τελικη δεν τους χρωστουσαν και τιποτα! Και που ειστε ακομα.... Η συνεχεια ηταν ακομα πιο τρελη! Ενα απο τα μελη του φορουμ ειχε δει οτι ειχα γραψει το τηλεφωνο μου σε καποιο μηνυμα και πηρε τη πρωτοβουλια και συννενοηθηκε με καποιον δικο του στον μεγαλυτερο και εθνικης εμβελειας ραδιοφωνικο σταθμο της χωρας το Radio 1 Ireland οπου του ειπε το τι ειχε συμβει. Αποτελεσμα; Μεσα σε λιγη ωρα με ειχαν καλεσει για να μου ζητησουν να μου παρουν συνεντευξη σε ζωντανη μεταδοση σε μια απογευματινη δημοφιλη ενημερωτικη εκπομπη αναφορικα με το ολο θεμα! Ετσι και εγινε. Μια κοπελα με πηρε τηλεφωνο, με ρωτησε αναλυτικα για το τι ειχε συμβει, σημειωσε τις απαντησεις και λιγο αργοτερα ο παρουσιαστης πλεον της εκπομπης εχοντας προφανως γνωση του τι θα πω με καλεσε και αρχισε να με ρωτα τα ιδια πραγματα ωστε ολη η χωρα πλεον να ακουσει για τη περιπετεια μας! Δεν μπορουσα να φανταστω τετοια εξελιξη ουτε στα πιο τρελα ονειρα. Με το που τελειωσε η εκπομπη εγινε πανικος. Με ξαναπηραν τηλεφωνο απο το σταθμο για να μου πουν οτι οι ακροατες τους ειχαν σπασει τα τηλεφωνα και ολοι ηθελαν να μας βοηθησουν με καποιο τροπο κανοντας προσφορες με οτι μπορουσε ο καθενας. Πολλοι ηθελαν να μας δωσουν μηχανη να συνεχισουμε το ταξιδι, αλλοι προσεφεραν βοηθεια αναφορικα με συνεργεια η ανταλλακτικα, ενω ενας εφτασε μεχρι να μας προσφερει τρεις διανυκτερευσεις δωρεαν σε VIP σουιτα στη Δυτικη Ιρλανδια για το ετησιο φεστιβαλ μοτοσυκλετας που γινεται εκει καθε Ιουνιο με ολα τα εξοδα πληρωμενα και φυσικα δωρεαν μοτοσυκλετα στη διαθεση μας! Δεν ηξερα τι να πω. Τους ευχαριστησα ολους ξανα και ξανα και απλα επανελαβα οτι η προσφορα και μονο εφτανε. Το μονο που ηθελα ηταν ενα τροπο να παω τη μηχανη στο συνεργειο, μερικα πραγματακια σαν πρωτες βοηθειες και ενα χωρο για να μεινει μεχρι να ερθει η οδικη μου να την μεταφερει. Η ιστορια μας εγινε θεμα ακομα και στον τυπο, τοσο με online αρθρα οπως αυτο που βρηκε ο Παναγιωτης, οσο και στις εφημεριδες την επομενη μερα. (Προφανως δεν εχουν και πολλα να ασχοληθουν οι δημοσιογραφοι εκει πανω γι αυτο και απεκτησε τετοια δημοσιοτητα το ολο θεμα! :P ) Ειτε ετσι ειτε αλλιως ομως η ανταποκριση του κοσμου ηταν απιστευτη...! Το ιδιο βραδυ ο Paul ηρθε ξανα απο τον ξενωνα και αυτη τη φορα ηταν μαζι με ενα αλλο καταπληκτικο παλικαρι, τον Joe, που εμελλε να βοηθησει οσο ελαχιστοι αλλοι τελικα. Ο Joe εχει 6 μηχανες και ειδικευεται ερασιτεχνικα σε ανακατασκευες, ειχε διαβασει το τι ειχε συμβει και βεβαια ηθελε να βοηθησει. Ηρθε με δυο πολυ καλες μαυρες (και σπανιες) μπυρες για εμας και στη συνεχεια με ενα τηλεφωνο κανονισε ωστε τη Δευτερα το πρωι στις 8 ακριβως να ερχοταν φορτηγο για να μεταφερει τη μηχανη στη Honda χωρις κανενα κοστος. Απο εκει και περα με τον πιο φυσικο τροπο ανελαβε απο μονος του ολες τις συννενοησεις τοσο με τα μελη του φορουμ που ζητουσαν να βοηθησουν οσο και με το συνεργειο. Το σχεδιο οπου ειχαμε καταληξει ηταν να παμε τη μηχανη στο συνεργειο, να κανονισει αυτος για την εκθεση ζημιων για την εταιρια μου, να μου τη στειλει στην Ελλαδα και στη συνεχεια να μεταφερει την μηχανη σε φυλλασομενο κλειστο γκαραζ οπου θα μπορουσε να παραμεινει στεγνη μεχρι να ερθουν να την μαζεψουν. Του ειπα οτι δεν ηξερα πως να τον ευχαριστησω και απλα ειπε οτι ειχαν πει και ολοι οι αλλοι: "Νοιωθω ντροπη και αηδια που σας συνεβει κατι τετοιο και στην τελικη δεν μας αρεσει να συμβαινουν τετοια πραγματα στη πολη μας." Την επομενη μερα το πρωι οντως 8 παρα τεταρτο ηταν εξω απο τον ξενωνα και με περιμενε για να παμε στη μηχανη και να περιμενουμε το φιλο του με το φορτηγο. Σε δεκα λεπτα ο αλλος ηταν εκει με ενα καινουργιο κιτρινο Ford Transit το οποιο μαλιστα μεσα ηταν ειδικα διαμορφωμενο για να μεταφερει μοτοσυκλετες! Ειδικες δεστρες, ραμπα, δαγκανα για το μπροστινο τροχο, αφρολεξ για να βαζει οπου περνουσε ιμαντες για να μην χαλασει κατι... Μιλαμε για Οργανωση επαγγελματικου επιπεδου. Πηρε τη μηχανη για το συνεργειο και εμεις με το αμαξι του Joe τον ακολουθησαμε μεχρι την αντιπροσωπεια. Κατεβασε τη μηχανη, μας χαιρετησε εγκαρδια και εφυγε. Τοσο απλα. Πηγαμε μεσα, ο Joe ανελαβε τις εξηγησεις με τον υπευθυνο της εταιριας (ο οποιος παρεπιπτοντως κανονισε να μας κανει ειδικες τιμες για τη περισταση!) και φυγαμε. Πριν επιστρεψουμε στο ξενωνα ο νεος μου φιλος ειχε την ευγενη καλωσυνη ακομα και να με παει σε ενα μερος που ηθελα πολυ να δω: στον ταφο του λατρεμενου Rory Gallagher που βρισκοταν σε ενα μικρο κοιμητηριο εξω απο τη πολη... Μεσημερακι ειχαμε κανονισει τα παντα. Η μηχανη βρισκοταν στη Χοντα για τις πρωτες βοηθειες και παροτι εγω εφευγα ηξερα οτι την αφηνω στα καλυτερα χερια που θα μπορουσα να εχω φανταστει... Στο μεταξυ μεσα στο φορουμ γινοταν της τρελης. Τους ειχα πει οτι η μηχανη εχει ονομα και πλεον ολοι αναφερονταν σ' αυτην ως η "Avra"! :) Ενα μελος ειχε σκεφτει να αγοραστει ενα ολοκληρο VFR για να παρουμε οτι τυχον ανταλλακτικα θα χρειαζομασταν αν τελικα το μοτερ δουλευε οταν μπηκε μεσα στο νερο (κατι που θα το ειχε καταστρεψει τελειως). Ενα αλλο μελος ηθελε να κανονιστει μια πανεθνικη φιλαθρωπικη μοτοεκδρομη που θα λεγοταν "Ride for Avra" ωστε να μαζευτουν λεφτα για τη μηχανη και εμας. Ενας αλλος ελεγε οτι αν χρειαστει καποιο μεταλλικο κομματι κολληση μπορει να το αναλαβει καθως κανει επαγγελματικες TIG κολλησεις. Αλλος ειπε οτι αν τελικα δεν βρισκοταν ακρη για τη μεταφορα, θα μπορουσε ευκολα να την παει μεχρι το πλοιο για Γαλλια ωστε να την αναλαβουμε εμεις με καποιο μεταφορεα απο εκει και περα. Και βεβαια γυρω απο ολους αυτους, ηδη υπηρχαν πολλοι που εψαχναν στο internet αλλα και στις αποθηκες τους για ανταλλακτικα που θα εκαναν στην VFR... Ειχαμε τακτοποιησει οσο το δυνατον καλυτερα το θεμα της μηχανης ομως τωρα επρεπε να φυγουμε εμεις... Και αυτο ειχε μεγαλη ταλαιπωρια. Το πιο οικονομικο αεροπορικο εισιτηριο ηταν απο Μαντσεστερ ομως για να πας εκει δεν ηταν αστειο πραγμα. Επρεπε να παρουμε πλοιο απο Δουβλινο για απεναντι στην Ουαλια και απο εκει να αλλαξουμε 3 τρενα μεχρι το αεροδρομιο. Ομως στο Δουβλινο πως πας; Η αποσταση ηταν γυρω στα 270 χλμ, σχεδον Αθηνα - Βολο. Το πλοιο εφευγε 8.45 το πρωι την επομενη μερα οποτε οσο πιο αργα πηγαιναμε στο Δουβλινο τοσο καλυτερα θα ηταν. Εν μεσω ολων των προσφορων και των μηχανοβιων που ερχονταν και εφευγαν στο ξενωνα ειχε ερθει καποια στιγμη και ενας ακομα υπεροχος ανθρωπος, ο Ski. "Το ονομα μου ειναι Ειραν αλλα οι παντες ακομα και η συζυγος μου εδω και πολλα χρονια με λενε Σκι, οποτε ετσι θα με λετε και εσεις." Ειχε ενα πληρως ανακατασκευασμενο ZZR1100 καθως και ενα Bandit 650 (της γυναικας) και ειχε ερθει απο τον ξενωνα για να δει αν μπορει να μας βοηθησει με καποιο τροπο. Του ειπαμε το σχεδιο για να φυγουμε την επομενη μερα και προσφερθηκε να μας πεταξει στο σταθμο των λεωφορειων της πολης το βραδυ με το αμαξι καθως θα σερναμε μαζι κατι τεραστιες αποσκευες αφου μεσα κουβαλουσαμε οτι προηγουμενως υπηρχε στις βαλιτσες της μηχανης, οποτε η μεταφορα δεν ηταν ευκολη υποθεση. Παροτι ενοιωθα ασχημα να τον τραβολογαω στις 11 το βραδυ στα λεωφορεια αυτος επεμενε. Ετσι τον ευχαριστησα θερμα και δωσαμε ραντεβου για το βραδυ. Το βραδυ ομως ηρθε με αλλα σχεδια... - Λοιπον, το ξανασκεφτηκα. Αφου σας παω που σας παω δεν εχει νοημα να παμε στο σταθμο του λεωφορειου. Θα σας παω εγω στο Δουβλινο. - Ρε Σκι τρελλαθηκες; Ειναι 500 χιλιομετρα πηγε-ελα. Θα κανεις τετοια αποσταση μες τη μαυρη νυχτα μονο και μονο για να μας πας επανω; Αφου μπορουμε να παρουμε το ΚΤΕΛ. - Οχι οχι, μην το σκεφτεσαι καθολου. Αν εσεις θελετε εγω δεν εχω κανενα προβλημα! Το κανονισα και με τη γυναικα και ολα καλα. Μονο θα παμε να παρουμε και εναν κολλητο μου για να εχω παρεουλα στην επιστροφη. Τι να ελεγα πλεον για αυτους τους ανθρωπους; Μπορει να διαβαζετε το τελικο σταδιο ομως οτι μεσολαβησε στο ενδιαμεσο πραγματικα δεν εχει προηγουμενο...!! Ετσι λοιπον φορτωσαμε τα πραγματα στο αυτοκινητο, πηγαμε απο το σπιτι του οπου η γλυκυτατη συζυγος μας κερασε τσαι για το δρομο και μεσανυχτα πλεον ξεσηκωσαμε το κολλητο του Σκι και αναχωρησαμε μεσα στη μαυρη νυχτα για το Δουβλινο. Σε τρεις ωρες ημασταν στο προορισμο μας η πιο συγκεκριμενα σε ενα διανυκτερευον βενζιναδικο ενα χιλιομετρο πιο περα καθως ο τερματικος σταθμος του λιμανιου ηταν κλειστος τη νυχτα (ωραιοι!) Ο Σκι και ο Πατρικ μας χαιρετησαν εγκαρδια, δωσαμε υποσχεση να ξανασυναντηθουμε καθως πλεον οπως ειπαν χαρακτηριστικα "εχετε αδερφια στην Ιρλανδια", ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ οτι αρνηθηκαν πεισματικα να παρουν εστω και ενα ευρω για το κοπο τους και εφυγαν. Εγω ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιει καθως ντρεπομουν πλεον που γινομουν αποδεκτης τοσης καλοσυνης... ΔΕΝ την αξιζω ρε παιδια λεμε! Ολα αυτα για ενα τομαρι και ενα σαραβαλο μηχανη 20ετιας... Το μονο που ηξερα στα σιγουρα ειναι οτι θα βρω τροπο να ανταποδωσω αυτες τις απιστευτες πραξεις ανθρωπιας... Η τελευταια πραξη απιστευτης καλωσυνης γραφτηκε οταν εμεις πλεον ειχαμε συρει στα απομειναρια μας πισω στην Αθηνα. Η Μοτοσυκλετιστικη Λεσχη του πανεπιστημιου του Cork -και συγκεκριμενα ο αντιπροεδρος που εχει ενα VFR ολοιδιο με το δικο μου και ο προεδρος που εργαζεται ως λεκτορας στο πανεπιστημιο και τυγχανει να ειναι και ο chief mechanic της λεσχης - προσφερθηκε να αναλαβει την πληρη ανακατασκευη της μηχανης στο προτυπο συνεργειο που εχουν φτιαξει μεσα στο campus του πανεπιστημιου και μαλιστα να καταγραφουν ολα τα βηματα σε ενα blog ωστε να εχουν ολοι οι εμπλεκομενοι πληρη ενημερωση! Μου εστειλαν email οπου μου συστηθηκαν πληρως, μου εστειλαν φωτογραφιες του συνεργειου και της λεσχης, μου εξηγησαν οτι τις Τεταρτες μαζευονται καθηγητες και φοιτητες και κανουν ανακατασκευες σε μοτοσυκλετες και μου ζητησαν την αδεια να παρουν τη μηχανη και να την κανουν πληρη ανακατασκευη -και εννοειται αμισθοι απλα και μονο γιατι ηθελαν να συμβαλουν και αυτοι στη σωτηρια της Αυρας. Ετσι γεννηθηκε το Project Avra οπου σκοπος ειναι η καλη μου να γινει οπως ηταν πριν και ακομα καλυτερη. Το μονο σιγουρο ειναι οτι αν πριν ελεγα οτι τη μηχανη δεν την εδινα με τιποτα, τωρα πλεον αποκτα για εμενα αμυθητη αξια. Στο κατω κατω ποσες μηχανες μπορουν να πουν οτι εφτασαν να κανουν το ...υποβρυχιο στο πατο ενος ποταμου για να καταληξουν τελικα να ανακατασκευαστουν πληρως στην Ιρλανδια γινομενες διασημες (εστω και για τους λαθος λογους) σε δυο χωρες στη πορεια; - Robert Daly - ιδιοκτητης των μηχανηματων εργου. - Nicholas - οδηγος του γερανοφορου που ηρθε και εβγαλε τη μηχανη δωρεαν εξω. - Billy & Breda Noonan - ιδιοκτητες του ξενωνα που μας προσεφεραν δωρεαν διανυκτερευση για οσο χρειαζοταν, καθως και δωρεαν γευματα - Paul "Airman" - ο λιγομιλητος αλλα ουσιαστικος φιλος που ξεκινησε τις διασυνδεσεις και συννενοησεις με την υπολοιπη κοινοτητα - Joe "Fledermaus" - ο φιλος που ανελαβε να κανονισει τα παντα που ειχαν να κανουν με τη μηχανη οσο ειναι στην Ιρλανδια - Ailish O' Shea - υπευθυνη του προγραμματος Liveline στο Radio 1 της Ιρλανδιας που κανονισε τη συνεντευξη - Αoife O' Donoghue - o ιδιοκτητης του ξενοδοχειου που μας προσεφερε τη VIP φιλοξενια και τη μοτοσυκλετα για του χρονου - Charlie Nicholl - ο φιλος που προσεφερε τη μοτοσυκλετα του αμεσως για να συνεχισουμε αν θελουμε το ταξιδι μας. - Nevin Power & Μartin Driskoll - οι υπευθυνοι της μοτολεσχης UCCMCC του Πανεπιστημιου του Cork που ανελαβαν μαζι τα μελη τους την ανακατασκευη της μηχανης - Ski "Confusion" - ο καταπληκτικος τρελαρας "δρουιδης" που παρεα με το φιλο του Πατρικ μας πηγαν ετσι απλα στο Δουβλινο για να φυγουμε - Ο λιγομιλητος φιλος του Joe με το φορτηγο που ζητησε να παραμεινει ανωνυμος και που πηγε τη μηχανη σε χρονο μηδεν στο συνεργειο αφιλοκερδως - Lee's Motorcycles - η επισημη αντιπροσωπεια της Honda που δουλεψε επι μερες στη μηχανη για τις πρωτες βοηθειες κανοντας μας ειδικες τιμες για την περισταση - Ολα εκεινα τα μελη που μας εστειλαν μηνυματα συμπαραστασης θελοντας να μας βοηθησουν με καθε τροπο καθως και ολοι εκεινοι που εδωσαν απλοχερα απο το υστερημα τους για να συγκεντρωθουν χρηματα για την επισκευη της μηχανης και να καλυψουν καθε αλλο τυχον εξοδο... Τα ονοματα ειναι τοσο πολλα που πιανουν σελιδες, ομως ακομα περισσοτερα ειναι τα συναισθηματα ευγνωμοσυνης και απεριοριστης αγαπης που εχω προς ολους τους. Ναι ξερω το κλισε, ολοι θα καναμε τετοια πραγματα για εναν ξενο που θα ειχε παθει κατι τετοιο εδω -σιγουρα θελω να πιστευω οτι εγω θα ημουν ενας απο αυτους που θα ετρεχε να βοηθησει- ομως αλλο να το λεμε στη θεωρια και αλλο να το βιωνεις στη πραξη στο προσωπο σου... Η καλοσυνη, η αγαπη, η φιλοξενια, η ανιδιοτελεια αυτων των ανθρωπων δεν εχει προηγουμενο στη ζωη μου πανω σ' αυτο τον μικρο πλανητη. Νοιωθω αναξιος τετοιας εξαιρετικης αντιμετωπισης ομως θα κανω οτι περνα απ' το χερι μου να τους το ξεπληρωσω εστω και στο ελαχιστο δυνατον που μπορω. Και σιγουρα μια μερα η Αυρα θα ξαναπατησει τις ροδες της σ' αυτη τη χωρα ετσι ως ενα ελαχιστο ευχαριστω προς ολους αυτους που στη πιο δυσκολη στιγμη σταθηκαν διπλα μας σαν αδερφια. Bikers. Proud to be one of them. YΓ. Και αν θελετε και το κερασακι στη τουρτα οριστε. Μεσα στις αποσκευες ειχα μεταξυ αλλων και ενα ολοκαινουργιο σετ του τελευταιου μοντελου ενδοεπικοινωνιας της Sena, το SM5D FM. Κοστος; Υψηλο. Και το ειχαμε αγορασει μολις μια βδομαδα πριν οποτε δεν ειχαμε προλαβει να το χαρουμε καθολου. Αν υπηρχε κατι στα ηλεκτρονικα που με ειχε πειραξει που χαλασε αυτο ηταν ισως το μοναδικο. Ομως κατοπιν σχετικου email στην εταιρια ο CEO των κεντρικων γραφειων της στη Γαλλια κ. Sang-Jin Kim μας ενημερωσε οτι η εταιρια θα χαρει να μας αντικαταστησει χωρις κανενα κοστος τις χαλασμενες συσκευες με ενα ολοκαινουργιο σετ θελοντας να συμβαλλουν και αυτοι με τη σειρα τους στην επιλυση ολης αυτης της περιπετειας που ειχαμε... Μετα και απο αυτο τι αλλο να πεις πια....

Είναι πρωινο Κυριακης, μετα απο μια υπεροχη νυχτα ( κερια, μουσικη, κρασακι, το τζακι αναμμενο, τα μικρα στους παππουδες τους, κλπ,κλπ) και εισαι ξαπλωμενος στο κρεβατακι σου και χαλαρωνεις αγκαλια με την αγαπημενη σου γυναικα...Και λες στον εαυτο σου,γιατι να μην ειναι ετσι ολα τα Σαββατοκυριακα??? Ή τι στην ευχη θα μπορουσε να σου χαλασει τη διαθεση και τις λιγες μονακριβες στιγμες γαληνης ?? ( μεγαλη μπουκια φαε,μεγαλο λογο μη λες...)....Γυρω στις 10 και κατι...δυνατο κουδουνισμα (σαν τροχος οδοντογιατρου που λεει και ο Σαββοπουλος... :) ) στην εξωπορτα...(ποιος να ειναι πρωινιατικα?Ο γαλατας?Ο ταχυδρομος?Αποκλειεται...Μηπως η κατσικα του γειτονα /// που βελαζει καθε φορα που θα με δει να βγαζω το YBR απο την αυλη μου?) - Ποιος ειναι ?Ρωταει η δικια μου (- Μην αγχωνεσαι μωρο μου μαλλον ερανος απο το φιλοπτωχο ταμειο...υπερ των απορων ελληνων πολιτευτων και πολιτικων...για να μην παραδωσουν λενε μαζικα τις πινακιδες των πολυτελων οχηματων τους??... ) -Έλα ασε τις κρυαδες πρωι πρωι και πηγαινε να δεις...Βαζω γρηγορα πιτζαμες, σηκωνομαι με την τσιμπλα στο ματι και πριν καν φτασω στην εξωπορτα ακουω μια λεπτη φωνουλα ( σα φορτηγατζης που τον επιασε υστερια λογω του κυκλοφοριακου? Ακριβως ετσι! ) - Εγωωω ειμαιαιαιαι!!! Κοιταζω με τρομο απο το ματι της πορτας και βλεπω το κητος των επτα θαλασσων,την πολυλατρεμενη μου πεθερουλα, στολισμενη και καλοντυμενη λες και θα πηγαινε σε γαμο και σε χαροκοπι...( ωχ...λεω,τωρα την εκατσες φιλαρακο!...).Επιστρατευω το πιο αφοπλιστικο μου χαμογελο (απο την εποχη της colgate,χαχα) και ανοιγω διαπλατα, για να χωρεσει να περασει στα ενδοτερα ο Λεβιαθαν ( 52 ετων και 152 οκαδων...).Αφου εχει μπει μεσα ο εισβολεας, μού ριχνει ενα αυστηρο βλεμμα, γεματο περιφρονηση, απο πανω μεχρι κατω, εστιαζοντας κυριως στις πιτζαμες μου...- Μπαα,εδω εισαι εσυ? ( πού ηθελες να ειμαι, στο κελλι 33? ) - Μαλιστα...γιατι αργησατε να μου ανοιξετε, τι κανατε? ( τωρα δικε μου...ξεκινά η ανακριση στα υπογεια της ΓΑΔΑ...δε σταλεγα να μην παιρνεις μερος σε φιλεργατικες διαδηλωσεις?) - Ήμασταν ξαπλωμενοι....- Μαλιστα,πού ειναι η Μαρία?? - Καθησε μητερα, ντυνεται , θα ερθει... - Ντυνεται? Γιατι γυμνη ηταν?? ( ναι παιζαμε το γιατρο και τη νοσοκομα οληνυχτα,εσυ τι ζορι τραβας?).Κι ενω βγαζει το αρκουδισιο τομαρι της (φτιαγμενο απο καποια ατυχα ζωακια της Καστοριας?) προσπαθει να μετακινησει τον ογκο της προς το δυσμοιρο καναπε του σαλονιου,φυσωντας και ξεφυσωντας (σα φυσητηρας που επαθε δυσπεψια αφου καταπιε 2 τοννους σαρδελες?ετσι... ) - Άσε...επαθα λαχταρα (ξαφνικα!...Ένα πελωριο χαμογελο ικανοποιησης αρχιζει να σχηματιζεται , αλλά τιποτα δεν της ξεφευγει...) - Τι γελας βρε προκομμενε,που παρα λιγο να παθω καρδιακο επεισοδιο ανεβαινοντας τοσες σκαλες!! ( παραλιγο! Ελα που κακο σκυλι δεν παθαινει τιποτα...)...Απο το νευρικο γελιο που προσπαθω να πνιξω μεσα μου με γλυτωνει η συμβια για τα γνωστα εμπεριστατωμενα μπλα-μπλα μεταξυ μητερας και κορης, ματς-μουτς,τι κανεις κουκλα μου,πως τα περνατε, να και η ωρα του καφε για τη μεγαπτερο ορκα με κανα μισοκιλο βουτηματα ( κατα τα αλλα τη ζαχαρη γενικα την αποφευγει,λεει...) επιστημονικες συζητησεις περι ανεμων υδατων και λοιπων καιρικων φαινομενων,η κοτα εκανε το αβγο ή το αβγο την κοτα, ποια χωρισε,ποια παντρευτηκε,τι κανει ο πεθερουλης μου,κλπ,κλπ,κλπ και τωρα ξεκινά το ανελεητο σφυροκοπημα των αμαχων...) - Γιατι τα ματια σας ειναι πρησμενα? ( διαβαζαμε τα ψιλα γραμματα του Καμασουτρα...) - Μυριζει κατι σα χλωρινη,σφουγγαρισες?( ναι εγω το εκανα, ειμαι ειδικος στη μαπα) - Γιατι δεν αλλαζετε κουρτινες? (και χιλια δυο ανοητα ερωτηματα απο τον ιεροεξεταστη,απλως για να μην περναει η ωρα των βασανιστηριων...ωστοσο,να μην ξεχνιομαστε,,,ηρθε και παλι η σειρα μου...) - Τι θα γινει με σενα, δε θα κουρευτεις ποτε? Και ποτε θα τα ξυρισεις αυτα τα γενια (εγω γιατι δεν ασχολουμαι με τα τετραπλα σκουλαρικια του ζαβου κανακαρη σου?)......Και απευθυνόμενη στην κορη της προσπαθει να με αποτελειωσει με υπουλα χτυπηματα κατω απο τη μεση, οπως..." - Τη θυμασαι τη Ρουλα του κυρ -Γιαννηηη που ειχε το ψιλικατζιδικο απεναντι μας ,ναι-ναι-ναι,ωραιααα, αρραβωνιαστηκε, εναααα χρυσοοο παιδιιι, επιστημονα με πολυετεις σπουδες στην Ιταλια, δεκα χρονια και βαλεεε, και λεφτααα να(!) περιζητητος γαμπρος και μονο 4 χρονια μεγαλυτερος της! ( και μενα να!)..."- Αχ, την τυχη της να ειχες πουλακι μου..."(κι ενω με κοβει οτι αρχιζω να "φορτωνω"...) της λεει ταχα μου ταχα μου ψιθυριστα για να μην παρει μυρωδια ο κωφαλαλος..."εσυ καρδουλα μου ησουν ατυχη, σου αξιζαν καλυτερα πραγματα,μεχρι ηθοποιος ή ανθρωπος της τηλεορασης μπορουσες να γινεις με τετοια ομορφια και τσαχπινια..."(καλα, κι εγω διαστημανθρωπος,αλλά με προλαβε ο Γκαγκαριν...).Για να μην φτασω λοιπον στο σημειο να την στραγγαλισω Κυριακατικα αποχωρω προς την κουζινα με τη δικαιολογια οτι διψαω...και την ακουω να μου πεταει απο μακρια τη βομβα βομβιδιων...- Τι εμαθα κωστακη (να σου και τα υποκοριστικα!) ετοιμαζεσαι να παρεις κι άλλη μηχανη?(τι τρεχει,υπαρχει "καρφι" μες στην οικογενεια μου?Ποιος?) - Και τι θα την κάνεις?(γιατί, σου ζητησα δανεικα?) - Θα τρεξεις σε αγωνες( )?Τα παιδια σου δεν τα σκεφτεσαι...αληθεια πού ειναι τα χρυσουλια μου? - Στους γονεις μου ...- Σ' εμενα ομως δεν τα εχετε φερει ποτε να κοιμηθουν (ποτέ σε ξενα σπιτια και ποτέ σε ζωολογικους κηπους) κι εκει αποφασιζω την αστραπιαια εξοδο των ελεύθερων πολιορκημενων,γρηγορα γρηγορα φορμα-παπουτσια-κρανος-κλειδια και ας κανει κρυο εξω ,μεχρι να φυγουν τα στρατευματα κατοχης....ΕΠΙΜΥΘΙΟ οσοι ειστε ανυπαντροι, οταν με το καλο το αποφασισετε,φροντιστε η πεθερα σας να μενει πολλα πολλα χιλιομετρα μακρια....Γιατι τωρα γελατε αλλά θα με θυμηθειτε...αργοτερα,αργα ή γρηγορα...

Παιδες ... ξερω οτι θα μου πεις που πας ρε μλκα με το χρέπι;...αλλα η πάγια φιλοσοφια μου.... "...οπως μπορει ο καθενας και με οτι εχει στη διαθεση του" ... με εδωσε κίνητρα και θαρρος να εκπληρωσω τελικα προχθες ,ενα μικρο μου κρυφο πόθο που ειχε στοιχειώσει τα ονειρα μου απ τη πρωτη φορα που κάθισα στις κερκίδες του Ring και παρακολουθησα ενα αγωνα Superbike το 2007 . Μια μικρη διευκρίνηση για οσους φιλους ισως δεν γνωριζουν ακριβως την διαφορα στο Nürburgring οταν περιγραφουμε τον όρο Nordschleife ή Grand Prix Strecke. Ειναι 2 διαφορετικες πιστες ..... η πρωτη τεραστια γυρω στα 21 χιλιόμετρα αναμεσα στους καταπρασινους λόφους της περιοχης και η δευτερη ειναι η επισημη πιστα GP οπου λαμβανουν χωρα ή λαμβαναν κατα καιρους οι επίσημοι αγωνες του MotoGP της Formula1 ή του εγχώριου αλλα και παγκοσμιου Superbike. Το θεμα λοιπον γινεται αυτη τη φορα για την Grand Prix πιστα ,οπου και η συμμετοχη ενος κοινου οδηγου σαν και εμας ειναι σχετικα πολυ δυσκολη ...ποσο μαλλον με μια πομπίνα! Για να μη μακρηγορώ ακομα περισσοτερο ...αυτη τη Παρασκευη ηταν αργια στο Germany και η ειχε ανακοινωθει στη σελιδα οτι θα επιτραπεί μικτη συμμετοχη σε 15λεπτα για 6 γυρους. τρομερη εμπειρια για κοινους οδηγους σαν και του λόγου μου.... και φυσικα η συμμετοχη πολυ δυνατων τετρατροχων στο ιδιο χωρο τη κανει και πολυ επικίνδυνη ! το παρεακι το κλασσικο ... .....Dirk μπροστα με το LC καθοτι και γενικως εμπειρότερος ....η χαρα , ο φοβος η αγωνία να αλλαζουν σκυτάλη κατω απ το στηθος μου .... βαθειες ανασες στη προσπαθεια μου να χαλαρωσω! Οι 2 υπάλληλοι της διοργανωσης ειχαν στην αρχη τους ενδιασμους τους το κατα ποσο θα ηταν ορθό να μπουμε με αυτες τις σχετικα αδυναμες μοτοσυκλετες αλλα η αποφασιστικοτητα του Dirk ξεκαθαρισε οτι αφου φτασαμε μεχρι την γραμμη, αυτο το παρτυ δεν το χαναμε! Απ τη στιγμη που ξεκινησα στην αφετηρία η μνημη εχει κενα :P ... προσπαθουσα να κρατησω καθαρες γραμμες και να μην ενοχλω τα γρηγοροτερα τετρατροχα για να μη θετω τον εαυτο μου σε απόλυτο κίνδυνο! Το βιντεακι που θα παραθεσω στο τελος του πόστ δεν περναει στην οθονη της αποτομες κατηφορες και τις αναλογες σκληρες ανηφορες της πιστας που απαιτούν περισσοτερη δυναμη και πολυ ανθεκτικα φρενα σε διαρκεια ! Τα αναψα όλα ...δισκοπλακες ...υγρα τα παντα ολα ! Πρωτη φορα νιωθω τοσο την αναγκη γαι δυναμη ,σε εξοδο στροφης και ανηφορικης κλίσης συνεχεια μεχρι την επομενη ,....την αναγκη λοιπον για τουλαχιστον 50 αλογα ακομα! χεχε!!! ...αλλα κλάιν-μάιν ...στα @ρχίδι@ς!...η ουσία ειναι μπηκαμε με τα χρέπια μας ...γουστάραμε .... πατησαμε και κανα 2 αυτοκινητα .... θα χουμε να θυμόμαστε και να στραβωνουν τα μούτρα μας απο τα χαμογελα!!! ... επίλογος ... και στα δικα σας φιλαράκια!...οπως, με οτι και όποτε μπορεσει ο καθενας!

Το vstrom είναι ένα τίμιο μηχανάκι, αλλά τίμιο παληκάρι είμαι και γω και είπα να του το ανταποδώσω. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω ένα γενικό service μόνος μου (εντάξει βοήθησε με κάτι καλώδια και ένας ηλεκτρολόγος που νομίζει ότι είναι υδραυλικός ). Επίσης αποφάσισα να το ανεβάσω και στο mybike (εκτός από το βεστροφορουμ) για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι οι φώτο φαίνονται και από τους επισκέπτες, συνεπώς κάποιος εκτός φορουμ (και χώρας ίσως) να βρει κάτι που ψάχνει. Ο δεύτερος είναι ότι σπάνια πια βλέπω τεχνικά θέματα στο φόρουμ. Το service έγινε από 20 Δεκεμβρίου, αν θυμάμαι καλά, μέχρι 31 Ιανουαρίου. Έπρεπε πρώτα να λύσω, να δω τι θα βρω και μετά να παραγγείλω ανταλλακτικά, άρα πάλι καλά να λέτε. Θα μαρτυρήσουμε και τα καλά και τα κακά που έχει αυτό το μηχανάκι που με συντροφεύει 12 χρόνια. Αφού έλυσα το μισό μηχανάκι έφτασα στις βαλβίδες και όπως το περίμενα δεν ήθελαν ρύθμισμα μετά από 100000χλμ! Οι καδένες και τα υπόλοιπα συμπράγκαλα ήταν σε άψογη κατάσταση. Ομοίως και το βολάν με τα πηνία, κανείς μαγνήτης δε κουνιόταν, τα πηνία οπτικά είναι ΟΚ. Έβγαλα και τα μπεκ να πάνε για υπερήχους και τα τις ζάντες για ίσιωμα. Οι ζάντες πήγαν εδώ. ΄Εγιναν σα καινούργιες. Ηταν στραβά και τα στεφάνια και τα κέντρα. Όσο σκαλίζεις, βρίσκεις λένε και ανοίγοντας το καπάκι του συμπλέκτη για να τσεκάρω τους δίσκους, βρήκα και τη αντλία σε κακή κατάσταση. Φάνηκε από τις βίδες. Οι τσιμούχες είχαν κάνει λούκι στον άξονα του ιμπέλερ Το πιο σοβαρό όμως ήταν ότι το τρυπάκι που βγάζει τα νερά σε περίπτωση χαλασμένης μηχανικής τσιμούχας ( για να το δεις πριν πάνε στα λάδια) ήταν βουλωμένο από άλατα χρόνων! Αναγκαστικά ξήλωσα τη μηχανική τσιμούχα και τον προφυλακτήρα της για να μπορέσω να καθαρίσω τη τρύπα. Αλλαγή όλα τα σωθηκά της αντλίας, ιμπέλερ, τσιμούχες, λαστιχάκια, ρουλεμάν. Πάμε και στη καμπάνα... Χρειάστηκα σίγουρα ελατήρια, το service limit είναι 50.5mm, ήμουν στο όριο και δε μου πήγε να το κλείσω πάλι με τα ίδια. Και από το αποτέλεσμα έπραξα σωστά. Oι δίσκοι ήταν εντάξει εκτός από τον τελευταίο που πατάει στο κυρτό έλασμα μέσα στο βάθος, και του είχε κάνει πατούρα. Αυτόν τον άλλαξα. Αφού έγιναν όλοι οι έλεγχοι στους δίσκους και στα ελατήρια πήγα και στο καλάθι.... Αυτό το παίξιμο με προβλημάτισε και όπως θα δείτε παρακάτω άλλαξα τη καμπάνα μου με μια μεταχείρω με τα μισά χλμ. Όμως αν και η συνολική λειτουργία του συμπλέκτη βελτιώθηκε, δεν είμαι σίγουρος ότι βοήθησε το καλάθι σε αυτό μιας και αυτό που τελικά έβαλα, πάλι έτσι έπαιζε. Μάλλον είναι "χαρακτηριστικό" των vstrom... Πάμε τώρα και στα μοχλικά-ψαλίδια. Τα είχα ανοίξει προ 2 ετών όταν άλλαξα αμορτισέρ και δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτό που θα αντίκριζα. Δεν είχα ανταλλακτικά και χρειαζόμουν τη μηχανή, οπότε τα καθάρισα όσο καλύτερα μπορούσα και τα έκλεισα. Τώρα όμως θα τα κάνω λουλούδια! Η εξαγωγή των ρουλεμάν στο μοχλικό είναι παιχνιδάκι μιας και ανάμεσα στα ρουλεμάν (εκεί που δένουν τα dog bones στο μοχλικό) δεν υπάρχει πατούρα άρα μπορείς να τα πρεσάρεις από τη μια μεριά στην άλλη. Προσοχή όμως δε μπορεί να γίνει το ίδιο και στο ψαλίδι (εκεί που δένουν τα dog bones στο ψαλίδι) γιατί ανάμεσά τους έχουν πατούρα. Χάλια τα ρουλεμάν. Να πω ότι τα εργοστασιακά ρουλεμάν μοχλικού-ψαλιδιού είναι KOYO, εκτός από αυτά που καλύπτονται που δένουν τα dog bones σε μοχλικό και ψαλίδι, τα οποία είναι ΙΚΟ και είναι αυτά που σκορπίσανε. Και τα τέσσερα. Έτσι ήταν οι αποστάτες των ρουλεμάν μοχλικού ψαλιδιού πριν 2 χρόνια. Δεν έχω τωρινή φώτο, αλλά φαντάζεστε πως ήταν αφού δουλέψαν άλλα 2 χρόνια. Τα dog bones είχαν πατούρες εκεί που πατάνε στο μοχλικό και περνούσε το νερό μέσα. Τα έκανα ρεκτιφιέ να ισιώσουν (το ξέρω υπερβολή αλλά βαριόμουν να τα βάλω στη φρέζα, πιο πολύ φασαρία). Το ψαλίδι για να λυθεί χρειάζεται ειδικό καρυδάκι για το παξιμάδι ασφαλείας. Αν όμως κάποιος μάστορας στο παρελθόν το έχει σφίξει... και γω δε ξέρω πως (με αερόκλειδο; ) τότε το ειδικό καρυδάκι πρέπει να είναι πολύ ειδικό... Με οδηγό στο κέντρο για να μη γλυστράει μιας και τα αυτάκια δε δίνουν και το καλύτερο χέρι για ξεσφίξιμο.. Το εξάγωνο το έκανα 38άρι. Άρα χρειαζόμαστε καρυδάκι 38άρι 3/4 και αντάπτορα 1/2 σε 3/4. Ο αντάπτορας θα χρειαστεί στο σφίξιμο με το ροπόκλειδο. Τώρα... σωλήνα και μανέλα 3/4! Να πω για την ιστορία ότι έλυσε σα σκατό... Αφού έβγαλα το ψαλίδι το πρώτο πράγμα που κοίταξα με αγωνία (έχει 40€ ο ένας) ήταν οι αποστάτες που πατούν τα ρουλεμάν. Ευτυχώς ήταν σε πολύ καλή κατάσταση χωρίς αρπάγματα και πατούρες, οπώς αυτοί του μοχλικού. Τα ρουλεμάν όμως θέλανε αλλαγή Και με κείνα και με τ' άλλα φτάσαμε εδώ... ΄Ελυσα και το καλάθι της καμπάνας να δω τους τζόγους. Το παξιμάδι έλυσε πολύ εύκολα με το bosch GDR 10.8V χωρίς ειδικά εργαλεία καμπάνας, να δούμε όμως στο δέσιμο που θέλει ροπόκλειδο... Τα υπόλοιπα ήταν σε πολύ καλή κατάσταση Τα γλίτωσα τα λεφτά από τους αποστάτες ψαλιδιού και τα έδωσα στις εισαγωγές. 40€ έκαστος άνευ ΦΠΑ. Αφού τελείωσα με τα λυσίματα, παρήγγειλα τα ανταλλακτικά που χρειαζόμουν και ξεκίνησα την επισκευή μοχλικού-ψαλιδιού. Είχα απόφασίσει να βάλω γρασαδοράκια παντού! Τρυπανάκι Φ9 και κολαούζο 10x1 Ομοίως και στο ψαλίδι Αγόρασα τα ρουλεμάν μοχλικού και ψαλιδιού από το εμπόριο και τους πείρους από τη Suzuki. Δυστυχώς τα κεντρικά ρουλεμάν δε τα βρήκα εκεί που πήγα και λόγω έλλειψης χρόνου πήγα σε άλλη λύση. Αντί για ένα ρουλεμάν 35 mm μήκος πήρα δυο. Ένα 20 mm και ένα 15 mm. Λογικά δε θα έχει πρόβλημα, εκτός ίσως από την ανόμοια πατούρα που θα αφήσουν στον αποστάτη με το καιρό σε σχέση με το ένα ρουλεμάν. ΄Εχοντας τα ρουλεμάν και τα γρασαδοράκια προχώρησα στο δέσιμο Η μόνη εργασία καλωπισμού (και όχι μόνο) που έκανα, ήταν να τρίψω την εξάτμιση με autosol. Και πολύ της ήταν.. κουράστηκα, είχε πολύ μπίχλα. Αλλαξα και όλες τις βίδες στη εξάτμιση και στα κολάρα με ανοξείδωτες. Αφού πήρα μια καμπάνα μεταχείρω με όλα τα συμπράγκαλα, αποφάσισα να φτιάξω κάτι για να μπλοκάρω το καλάθι για να το σφίξω με ροπόκλειδο Βρήκα και ένα μεγάλο γατζόκλειδο στη δουλειά και κατάφερα να σφίξω στη προβλεπόμενη ροπή, 60Nm αν θυμάμαι καλά Τοποθέτησα και μοχλικό, ψαλίδι και γράσαρα Αυτό το κενό είναι αυτό που δημιουργείται από το σφίξιμο των απόστατων με τον άξονα στη προβλεπόμενη ροπή. Έτσι ευθυγραμίζεται το ψαλίδι. Τα μπόσικα του ψαλιδιού τώρα είναι ελάχιστα, ίσα που καταλαβαίνεις μια ανεπαίσθητη ανοχή. Πριν ήταν τουλάχιστον 2 mm. Υπομονή κοντεύουμε Κάποια στιγμή ήρθαν και τα ανταλλακτικά και άρχισε το δέσιμο Πρώτα την αντλία που ήταν το άγχος μου. Τσιμούχες... ... και ρουλεμάν ΄Οποιος ανοίξει την αντλία του για service να παραγγείλει και την ασφάλεια (15) που κρατάει το πλαστικό γρανάζι της αντλίας, γιατί η δική μου είχε μαλακώσει, είχε χάσει την ελαστικότητά της. Δε κοστίζει τίποτα. Παλιό και νέο ιμπέλερ Πανικός! Έκανα λάθος παραγγέλνοντας τα λαστιχάκια των εισαγωγών μιας και οι καινούργιες εισαγωγές έρχονται με τα λαστιχάκια τους τοποθετημένα. Σπειρόκολλα μέσης ισχύος (μπλε) και σφίξιμο με το κατσαβίδι, αλλά και μια σφυριά με το σφυροκατσάβιδο για σιγουριά. Τη παρακάτω φώτο την έστειλα στο fasaria το Μιχάλη κομπάζοντας πόσο γλήγολα έδεσα το μηχανάκι. Ο σατανάς ο κωλόγαυρος όμως μου τη φύλαγε... είχα ξεχάσει να περάσω τις ντίζες του γκαζιού στα σώματα... Ξανά έξω... Παραφλού, λάδια και σκέπασμα. Εκκίνηση το πρωί με καθαρό μυαλό. Το πρωί το έβαλα μπρος και με τη βοήθεια του φίλου virus (Γιάννης) από άλλο φόρουμ που μου δάνεισε και το carbtune για να συγχρονίσω τις πεταλούδες. Είχα πει να πάρω του Γιώργου (Hayabusas) αλλά επειδή σκοπεύω να αγοράσω το carbtune ήθελα να το τσεκάρω. Γιώργο να ΄σαι ευχαριστώ για τη προσφορά. Στην αρχή δούλευε μονοκύλινδρο και μάλλον η αιτία είναι το μπεκ του πίσω κυλίνδρου γιατί και σπινθήρα είχα και το μπουζί ήταν στεγνό. Κάποια στιγμή που ζεστάθηκε λίγο, πήρε μπρος και ο πίσω κύλινδρος, ρυθμίσαμε και όλα καλά, δε το ξανάκανε. Πάντως το παρακολουθώ γιατί μου το έχει κανει και παλιότερα. Αφού έδεσα τα πλαστικά πήγα να βάλω τα κάγκελα και μου κόπηκε η βίδα που συγκρατεί τα κάγκελα και τη βάση του μοτέρ ενώ την έσφιγγα με ροπόκλειδο! Τελικά είχαν υποστεί εφελκυσμό και οι 8 βίδες και ήταν έτοιμες να κοπούν. Είχα πρόχειρα κάτι ανοξείδωτες και τις άλλαξα. Φοβάμαι όμως μήπως σπάσουν εύκολα οι ανοξείδωτες. 35 Nm είναι η ροπή. Τεσπα.... έτοιμο. Κυκλοφορώ εδώ και μια βδομάδα και το μηχανάκι πετάει. Μια μπαταρία θέλω (άλλαξα ανορθωτή, έβαλα series R/R) δεν την άλλαξα ο μάλαξ, και να κατεβάσω λίγο το αυτόματο τσοκ γιατί τώρα που συγχρονίστηκαν οι πεταλούδες ανέβηκε λίγο παραπάνω από το κανονικό.

Τι να πω και πως να ξεκινησω, ενα ονειρο εγινε πραγματικοτητα. Ευχομαι και εσεις να παρετε αυτο που γουσταρετε. Τα πολλα λογια (και οι καθυστερησεις) ειναι φτωχεια, Honda Cbr600rr ΠΕΝΑΑΑΑ!! Θα ηθελα να ευχαριστησω παρα πολυ τον Γιαννη(ksino1100) για την βοηθεια του, τον αλλον Γιαννη(moto99) που δεχτηκε χωρις να με ξερει να τσεκαρει ενα μηχανακι Αθηνα που τελικα βγηκε μουφα, οπως επισης και τον Μιχαλη (flyinginadream) για τις πληροφοριες που μου εδωσε. Καλες βολτες σε ολους και καλη σεζον 2015.

εντελως καλοπροαιρετα για να γελασουμε φιλαρακι

Σήμερα πήγα και έκανα το πρώτο μέρος από τα δυο επίπεδα, στο Riding school του Θανάση Χουντρα. Αυτό που είμαι σίγουρος ότι θέλετε να μάθετε όλοι, είναι αυτό που είχα την αγωνιά να δω και γω. Τελικά αξίζει να πάει κάποιος σε ένα τέτοιο σχολειό; Εξαιρούνται προφανώς οι αγωνιζόμενοι . Αφού ρε φίλε μπορείς να βγεις στο δρόμο και ο φίλος σου ο Κώστας που έχει διαβάσει και το twist of the wrist, να σου δείξει τι παίζει.. τι να πας να πληρώσεις; Πάμε λοιπόν για ένα διήγημα, μιας και αρέσει να γράφω τέτοια. Γράφω μπόλικα, σας προειδοποίησα. Πρωινό ξύπνημα, 7 παρά, καιρός ωραιότατος, και βούρ για το autofestival. Φτάνω στην ώρα μου μιας και κίνηση δεν είχε, και ήμασταν οκτώ άτομα νομίζω όλα κι όλα. Αυτό είναι το πλεονέκτημα αν πας χειμώνα, και είσαι τυχερός και δε στα χαλάσει ο καιρός. Σταματάω έξω από τις εγκαταστάσεις και δε βλέπω ψυχή. Προχωράω λίγο παραμέσα, και μετά από λίγο έρχονται άλλες δυο μοτοσυκλέτες. Φαίνεται μας άκουσαν από παραμέσα, , μας φωνάζει ένας κύριος να πάμε εκεί. Διαπιστώνω ότι υπάρχουν διάφορα μικρά κτήρια, που στην ουσία είναι μια ξεχωριστή αίθουσα το καθένα. Περνώντας από την εθνική αλλά και από από το υλικό που υπάρχει στο διαδίκτυο, είχα σχηματίσει την εντύπωση ενός πολύ πιο πρόχειρου και μικρού χώρου. Αυτή η αίθουσα, ήταν ουσιαστικά ο χώρος της γραμματείας, και αίθουσα εστίασης, με τα απαραίτητα. Πάγκο με καφέ, κουλουράκια, και αρκετά τραπέζια με καρέκλες. Όπως όμως σε κάθε σεμινάριο που σέβεται τον εαυτό του, ανεξάρτητα από το αντικείμενο, δεν πολύ κάθεσαι. Πριν πάμε για τη θεωρία, ήρθε ένας πολύ ευγενικός κύριος, πραγματικά χαμογελαστός, ο όποιος μας ρώτησε αν θέλουμε τίποτα από εξοπλισμό. Κοιτάει τα μποτάκια μου τα όποια δεν είναι μοτοσυκλέτας, και μου λέει δε θες να βάλεις μπότες; Πήγα λοιπόν μαζί του, σε μια άλλη μικρή αίθουσα, που είχε τα πάντα από εξοπλισμό και μεγέθη, και έβαλα μπότες. Και ολόσωμη αν ήθελα να βάλω, έβαζα. Πολύ κακώς δε το δοκίμασα. Βάζω όμως τις μπότες μου και όλα καλά. Μετακόμιση στην απέναντι μικρή αίθουσα , με τα καρεκλάκια και το πινάκα, για τη θεωρία. Αρχικά η κ. Ιωάννα, μας εξηγεί πως κινούμαστε στη πιστά, τι σημαίνουν οι σημαίες και τα σινιάλα των εκπαιδευτών. Μετά έρχεται ο κ.Χούντρας ( ο Θανάσης από δω και στο εξής, γιατί όπως όλοι τους, σου βγάζουν οικειότητα, ακόμα και αν δε πεις τίποτα μαζί τους σε κάποιο διάλλειμα). Ξεκινάμε με τη πρώτη ενότητα, η όποια είχε να κάνει με το γυροσκοπικό. Αφού τελειώσαμε, βγαίνουμε στη πίστα. Εν τω μεταξύ, είχαν κολλήσει ταινία στους καθρέπτες για να μην ασχολείσαι με το τι γίνεται πίσω σου, καθώς και στο ταχύμετρο, για τον ίδιο σατανικό λόγο. Ανεβαίνουμε στις μοτοσυκλέτες και περιμένουμε τους εκπαιδευτές να έρθουν. Ο καλός κύριος που μου είχε δώσει τις μπότες, πλησιάζει φορώντας μια δερμάτινη ολόσωμη που είχε διακριτικά του εκπαιδευτή, και ανεβαίνει στη μια Ducati. Πριν ξεκινήσουμε, μας συστηθήκαν με ένα τεράστιο χαμόγελο και με μια ωραία χειραψία . Εγώ ήμουν στην ομάδα με τον καλό κύριο που μου έδωσε τις μπότες, ο καλός κύριος είναι ο Χρηστός και ναι είναι ένας από τους εκπαιδευτές μας! Έγιναν διευκρινίσεις που αφορούσαν την επόμενη άσκηση και μετά από λίγο ξεκινήσαμε. Η πίστα. Όχι δεν είναι μια πίστα καρτ όπως τη φανταζόμουν, είναι μια πιστα αρκετά μεγαλύτερη, ειδικά σε περίμετρο, και ίσως σε φάρδος. Έχει από όλες τις στροφές, γενικά μου άρεσε πολύ. Στη διάρκεια της άσκησης, γίνεται αυτό που έχει αναφερθεί, αν δει κάτι ο εκπαιδευτής, ακούς το μπράουυυυ του V2, σε περνάει και σου δείχνει τι κάνεις λάθος, δείχνοντας σου το σωστό ταυτόχρονα. Η θεωρία του κάθε κεφαλαίου είναι είκοσι λεπτά, και αντίστοιχα είναι η πρακτική άσκηση. Για μένα που έχω δει μόνο ερασιτέχνες να στρίβουν, το θέαμα ήταν εντυπωσιακό: Έβλεπες ένα χαμογελαστό και φυσιολογικό άνθρωπο, να μεταμορφώνεται μέσα στη δερμάτινη στολή φορώντας το κράνος, σε κάτι άλλο. Σκαφτόμουν πολύ ώρα να βρω πως θα παρομοιάσω την εικόνα, και νομίζω η καλύτερη παρομοίωση είναι αυτή του Κενταύρου. Δεν έβλεπες έναν αναβατή και μια μοτοσυκλέτα, αλλά τον αναβάτη να διατάζει το που θα πάει το όχημα, τελείως αβίαστα, όπως θα γινόταν αν αυτό ήταν συνέχεια του σώματος του. Μόνο η εικόνα λοιπόν, ενός τέτοιου αναβατή, σε κάνει να μαθαίνεις πολλά, υποσυνείδητα. Ακόμα κι αν τον ακολουθήσεις για τρεις στροφές. Μετά το εικοσάλεπτο, πάλι έξω από τη πίστα όπου ο κάθε εκπαιδευτής έχει λίγα λεπτά να (ξανα)συνοψίσει το τι συνέβη σε αυτή την άσκηση, προτού σε φωνάξουν να πας τρέχοντας για το επόμενο κεφάλαιο. Αυτή ήταν η διαδικασία, και τα κεφάλαια αφορούν τα γνωστά και χιλιογραμμένα θέματα του πως στρίβουμε σωστά. Θέση σώματος, πότε ανοίγουμε το γκάζι, που κοιτάμε, κλπ κλπ. Με πολλές πολλές λεπτομέρειες, και συμβουλές όπου είναι δυνατό για ασφαλή οδήγηση στο δρόμο. Εσκεμμένα δε θα αναφέρω τίποτα από όλα αυτά που ειπώθηκαν, γιατί είναι γραμμένα λεπτομερέστατα, δεν είναι εκεί το θέμα. Το twist of the wrist αλλωστε,τα λέει όλα. Στο τέλος της μέρας, μετά από ένα οκτάωρο εκεί, βγήκαμε αναμνηστικές φωτογραφίες, μας εξήγησε ο Θανάσης και το τι περιέχει το δεύτερο σκέλος (εστιάζει στις γραμμές και στο να διαβάζεις το δρόμο, να αποφεύγεις εμπόδια στη στροφή κλπ) και σχολάσαμε. Τι συνέβη με εμένα λοιπόν. Όπως το φανταζόμουν, ουσιαστικά ότι είπε ο Θανάσης, τα ήξερα, είτε βλέποντας τα δικά του βιντεακια, είτε διαβάζοντας ότι διαβάζουμε οι περισσότεροι εδώ. Ο διάβολος όμως, κρύβεται στις λεπτομέρειες που λένε. Ακριβώς επειδή το να εξηγεί πως στρίβεις το έχει κάνει επάγγελμα, και το έχει ψάξει από όλες τις πλευρές του (από νευροφυσιολογια του εγκεφάλου, μέχρι φυσική και πως στρίβει η μοτοσυκλέτα), εδώ και εκεί, πήρα τη μια μικρή και σημαντική λεπτομέρεια, η οποία σε κάνει να κατανοήσεις γιατί κάνεις κάτι λάθος. Βγαίνοντας στη πιστά, κάνοντας τη κάθε μια άσκηση επανειλημμένα μέσα στο εικοσάλεπτο, αρχίζεις και παρατηρείς τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Εκεί έρχεται και η συνδρομή του εκπαιδευτή, που θα σου δείξει πως είναι το σωστό. Δε θα προσπαθήσει να στο περιγράψει μέσα από το πληκτρολόγιο, ούτε θα σου δείξει ότι έμαθε εμπειρικά στα λιμανάκια. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα να προσπαθείς να μάθεις κιθάρα μόνος σου, και να πας σε ένα δάσκαλο στο ωδείο. Όποιος το έχει δοκιμάσει, καταλαβαίνει τι λέω. Είπαμε, ο διάολος είναι στις λεπτομέρειες. Θα σου πει ένα πράγμα, και ξαφνικά θα πιάσεις τη συγχορδία που δε μπορούσες. Θα σου δείξει πώς να κινείς το χέρι σου σωστά, και ξαφνικά οι ίδιες νότες θα γίνουν πιο μελωδικές. Έρχεται και η θεωρία που δε ξέρεις, και η βελτίωση σου είναι δραματική σε σχέση με πριν. Τι έμαθα εγώ λοιπόν. Είδα πόσο σημαντικό και καταστρεπτικό να έχεις σφιγμένα χέρια την ώρα που στρίβεις. Χαλάρωσαν τα χέρια μου πάρα πολύ. Έμαθα να χρησιμοποιώ τα πόδια για να στηρίζω το βάρος μου. Εντυπωσιακά όμορφη η αίσθηση να στρίβεις σε φουρκέτα αριστερή, και να στηρίζεσαι με το δεξί πόδι στο ρεζερβουάρ. Έμαθα να κοιτάω μακριά από το σημείο που στρίβω. Νόμιζα ότι το έκανα και πριν, αφού το ξέρουμε ότι πρέπει να κοιτάς εκεί που θα πας, αλλά καμία σχέση με το πώς πρέπει να γίνεται. Ένοιωσα έστω και λίγο το πόσο σημαντικό είναι να ανοίγεις το γκάζι μέσα στη στροφή. Όπως λέει και η θεωρία είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες του να στρίψεις σωστά, αλλά το πιο δύσκολο να το πετύχω. Έμαθα να βουτάω πιο βαθιά στη στροφή, και να φοβάμαι λιγότερο τα φρένα. Φυσικά και δεν έγινα κανάς χεράς. Όμως πραγματικά μου έφυγε το μάγκωμα που είχα σχεδόν πριν κάθε στροφή, και όπως διαφημίζει και ο Θανάσης, όντως ξέρω τι πρέπει να κάνω για να στρίβω σωστά. Ναι, το πάτησα το λάστιχο μέχρι τα chicken strips , αλλά αυτό ήρθε μόνο του, ουδέποτε σκέφτηκα ότι πρέπει να γείρω πολύ. Χρήσιμες και οι μπότες, μιας και ακούμπησε κάτω σε μια φουρκέτα. Από τότε το ποδαράκι, στη σωστή θέση πάντα. Τέλος ήταν φοβερή η αίσθηση μια φορά που έτυχε να ανοίξω το γκάζι στην έξοδο της στροφής και να κουνήσει επιτέλους λίγο, απειροελάχιστα, αλλά το κούνησε το κωλαράκι της η μηχανή. Άξιζε; Για το δικό μου επίπεδο, και με το παραπάνω. Για κάποιον που είναι πιο έμπειρος ; Πάλι πιστεύω ότι αξίζει, γιατί θα βρει πολλά πράγματα να διορθώσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι υπήρχαν αναβάτες που είχαν το δίπλωμα ένα μήνα, και απλά πήγαιναν γύρω γύρω στη πιστά (μαθαίνοντας όμως τη σωστή τεχνική προφανώς από νωρίς), και αναβάτες πιο έμπειροι, που σαφώς πήγαιναν πιο γρήγορα, αλλά κι αυτοί όλο και κάτι είχαν να διορθώσουν. Τέλος για όσους αναρωτιούνται αν η πιστά είναι κατάλληλη για τη μοτοσυκλέτα τους, εγώ τουλάχιστον δεν ένοιωσα να με ενοχλεί στο παραμικρό. Για να στραμπουλίξεις μια μοτοσυκλέτα εκεί και να πάρει μια στροφή γρήγορα, έστω και με δευτέρα, πρέπει να εφαρμόσεις σωστά τη τεχνική. Είτε εκεί μέσα, είτε είσαι σε μια πιο μεγάλη. Ποτέ πάμε στο οδοιπορικό είπαμε; YΓ. Το παρόν νημα δε γράφτηκε με σκοπό να διαφημισει το συγκεκριμένο σχολείο, άλλα για να μεταφέρει μια εμπειρία. Είμαι σίγουρος οτι και το CSS να κάνεις η και οποιοδήποτε αξιολογο σχολείο, θα ειναι εις όφελος του κάθε αναβάτη. ΥΓ 2 Γαμώ το κέρατο μου, γαμω τις ducati που ειναι τοσο ομορφες που θελω μια....

Λίγο καθυστερημένα αλλά όχι πολύ αργά ήρθε η ώρα της αλλαγής. Before-After Φτάσαμε σπίτι Εντυπώσεις δεν μπορώ να πω ακόμα. Μια βόλτα την ανέβασα και την κατέβασα μέχρι το κέντρο και με σχετική προσοχή λόγω μη εξοικείωσης και ελαστικών παλιών και απάτητων. Σίγουρα είναι πολύ πολύ γραμμική χωρίς τρελούς κανιβαλισμούς. Βέβαια σε ένα λίγο (λίγο) ξερό με 3η άρχισε να δείχνει τα οπίσθια της. Α και στατικά αν πας να την κάνεις πίσω δείχνει τα κιλά της. Σε κίνηση σαν το λύκο σχεδόν. Τέλος μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι νιώθω ήδη πιο ποθητός από το αντίθετο φύλο αφού πλέον έχω χιλιάρα μωρό μου

CBR400RR vs Honda VFR800 CrossRunner, Αx_Ena_Honda style. Όλα κυλούσαν ομαλά, μέχρι που στην τελευταία Καγκουρομάζωξη έσκασε μύτη φίλος με ολοκαίνουργιο Crossrunner. Στην παρέα υπήρχε και το Tracer του γνωστού και μη εξαιρετέου Σκανδιναβού Υπερήρωα, ο οποίος προσπαθούσε επί ματαίω εκείνη την ώρα να μου δείξει πως μπορείς να αλλάξεις χαρτογραφήσεις (και κατ'επέκτασιν την αγριάδα της μοτό) χωρίς να χρειαστεί να ρίξεις ούτε μια χριστοπαναγία επειδή πχ θες να ξύσεις τη μύτη σου ενώ τα χέρια σου είναι κατάμαυρα. Ξεκινάμε όλο χαρά (τάπα), εγώ έχω κοντύνει και κατά ένα δόντι μπροστά το γρανάζωμα του 400 και κάνω δοκιμές ρεπρίζ και έλεγχο σφάλματος ταχυμέτρου με το ΜΤ, μέχρι που φτάνουμε στο (κόκκινο) φανάρι της Βούτας όπου και στηνόμαστε, χωρίς να δώσω ούτε μισό δικαίωμα. Να φανταστείτε ούτε καν ξεπέρασα τις 7Κ σε ξερόγκαζο, τέτοια ψυχραιμία. Και ξεκινάμε ψιλογρήγορα (για να μην μας κορνάρουνε :Ρ) και παρατηρώ με χαρά (?) ότι το ρημάδι το Crossrunner δεν μου φεύγει και πάρα πολύ, σχεδόν ίσα ίσα δηλαδή, εν αντιθέσει με το Tracer όπου έβαλε νέφτι κεξαφανίστηκε.. Φτάνουμε στη Βάρκιζα, αρχίζω το χαλβάδιασμα, όμορφο μπροστά φανάρι, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ καλογυαλισμένο αλουμίνιο για πλαίσιο (θέλω και εγώ ένα γυαλισματάκι btw), EΠΙΤΕΛΟΥΣ² μονόμπρατσο ψαλίδι, το οποίο το έκρυβε ο θερμοσίφωνας που έχουνε για τελικό (major foul) ,το κωλοφάναρο, βέβαια είναι λες και ξυπνήσανε μία ώρα προ της επίσημης παρουσίασης και " ΩΡΕ Π'ΤΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΩΛΟΦΑΝΑΡΟ" αλλά και πάλι βλέπεται. Ένσταση και για το φτεράκι μπροστά, που οι κακεντρεχείς αναφέρουν ότι η χρησιμότητά του είναι "Για να το τραβάς άμα μείνει". ΚΑΙ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΕΤΣΕ ΚΑΙ ΚΑΘΟΥΜΑΙ. Άνετη σέλα, αρχοντική θέση οδήγησης, μυρωδιά πλαστικού και σελοφάν ολούθε, κάνω ενα κλακ και γυρνάω το διακόφτη, έπαιζε Δύο Ξένους στο κοντέρ. Στο CBR βλέπεις τα κλασσικά ρολόγια, μυρίζεις λαδάκι που έχει στάξει από κάποια φλατζούλα που χάνει και άκαυτη βενζίνη γιατί είναι αρρύθμιστο, ενώ κάθεσαι σε ένα κομμάτι MDF, με το ντεπόζιτο να προσπαθεί να σου βγάλει τα σκώθια σε κάθε λακούβα-ανωμαλία-φρενάρισμα, και τα πόδια σου είναι τόσο λυγισμένα που ο όρος "στρίβω με γόνατα" αποκτά διαφορετική έννοια, αν με πιάνετε, που με πιάνετε. Χαρακτηριστικά ο ΕΚΣΩΓΙΗΝΩΣ παρατήρησε πως το βεντιλατέρ του ακουγότανε όπως το παλιό του PC, αλλά αυτό είναι ελάσσονος σημασίας. Αυτό που είχε σημασία είναι ότι βλέπω ένα κουμπί στα αριστερά χειριστήρια που είχε ένα Τ και μια διαγώνιο, μάλλον θα σήμαινε "Τaliban", ήτοι traksio kodro. Γενικά είχε περισσότερα κουμπιά και απο Rave party, η οθονίτσα ευανάγνωστη και υπερπλήρης ενδείξεων, εγώ όμως σκεφτόμουν να ζητήσω από το Λάζαρο (τον ιδιοκτήτη) να μου βάλει να παίξω λίγο Arkanoid. Τελικά δεν το έκανα και μπράβο μου. Παίρνει ο Λάζαρος το ΜΤ, παίρνω εγώ το Cross, πάμε βόλτα λέει να το δεις πως πάει. Βάζω μπροστά, παίρνει με μισή μιζιά, σκάω πρώτο ξερόγκαζο, αρκετά καλή απόκριση, σε σημείο που ρώτησα το Λάζαρο που ρύθμισε έτσι τα καρμπυρατέρ του. Πρώτη αναγνώριση, υδραυλικός συμπλέκτης άψογος σε αίσθηση, όχι σαν του CBR που είναι λες και κάνεις ασκήσεις αγκύλωσης μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο. Πατάς κάτω το λεβζέ, πρώτη, φύγαμε. Μανούβρα στη μανούβρα, να και μια επιτόπια αναστροφή, λέω έτσι και πέσει πάνω μου δεν θα βρει ο παπάς να θάψει. Παρά τα 240 κιλά του όμως, ένοιωθα οικεία, σαν να είχα το ΑΧ ξανά (μελό mode) και δεν φοβήθηκα στιγμή. Στο ίδιο σημείο, με το CBR, θα είχανε ήδη βρει οι αντίχειρες στο ντεπόζιτο, θα πήγαινα ήδη σαν συγκαμένος για να μην φάω τα μούτρα μου και δεν θα μπορούσα να παίξω με συμπλέκτη για σημειωτόν. Και βγαίνουμε στην ευθεία μετά το Ζάχο προς Riba's. Και ανοίγω νωχελικά, καθώς το μοτο είναι φρεσκαδούρα και δεν γράφει το δικό μου όνομα στην άδεια, σε κάποια φάση ακούω το μοτέρ λίγο περίεργα, λέω πάει, του το χάλασα ταθρώπου, μετά θυμήθηκα ότι VTEC JUST KICKED IN YO, οπότε ανεβάζω μια για να νιώσω την κλωτσΑ. Τζίφος όμως, μόνο ο ήχος και κανένα σκαλοπάτι απόδοσης (λογικό ελέω user friendly), σταματάμε να κάνουμε αναστροφή στο Riba's και μου λέει ο Λαζ "Στρωμένο είναι, μην το λυπάσαι, σπάστο" Ρε δύσμοιρε, τα λένε αυτά στον ΑΧΕΝΑΧΟΔΑ? Και ανάβει πράσινο και του σκίζω τα ράμματα, μπαίνει στο VTEC, κάνει σαν χαλασμένο όμως, ακούγεται σαν να έχεις πετάξει ένα σακουλάκι δεκάλεπτα και τα αλέθουν οι εκκεντροφόροι. Τραβάω λίγο συμπλέκτη με δευτέρα μπας και σηκωθεί, μπρουμουτίζει το μηχανάκι, αναβοσβήνουν λαμπάκια στο καντράν (βλ. TC), ΠΑΝΑΓΙΑΜΟΥ ΘΑΠΕΘΑΝΟΥΜΕ έλεγα, σφίγγοντας τα δόντια και περιμένοντας να εκτιναχθεί το κάθισμα. Τελικά δεν εκτινάχθηκε. Φτάνουμε στην carmagnolla του Λούνα παρκ και για ένα περίεργο λόγο δεν διστάζω να πλαγιάσω σαν να μην υπήρχε αύριο και το "VFR" ακολούθησε πιστά τις οδηγίες μου και έστριψε με ακρίβεια και σαφήνεια, χωρίς εγώ να χρειαστεί να επικαλεστώ τα Θεία ή να νιώθω ότι θα φάω ζαβλα Mullholland style, όπως θα ένιωθα, δηλαδή με το CBR. Nα υπενθυμίσω πως εκείνη η στροφή στο ρεύμα προς Αθήνα "κλείνει" απότομα στο τέλος, πετάγοντάς σε στην αμέσως δεξιά λωρίδα. Αρμέγω γκαζιέρα, μέχρι τα 140 καλή ανεμοκάλυψη αλλά όχι αρκετή, θέλει λίγο πιο ψηλή αν είσαι πάνω από 1,85, είπε ο άνθρωπος 1,90 που καβαλάει SS μηχανάκι φτιαγμένο καθαρά για Ιαπωνικά αναστήματα και σαν να μην έφτανε αυτό, του έβγαλε και τη μάσκα και ο αυχένας του την ακούει Dolby Stereo μετά τα 1?? χλμ. Σε γενικές γραμμές, αν ήθελα να πάρω κούτα μοτοσακό, θα το διάλεγα σε σχέση με το Tracer που, αφενός είναι Yamaha, αφετέρου κάτι με ξένισε στη θέση οδήγησής του που με έκανε να νιώσω λες και κρέμομαι από γερανό στα 60 μέτρα από το έδαφος (βλ. αναφορές σε θέση οδήγησης CBR, δεν θα τα ξαναλέω) Καταναλώσεις κλπ δεν ρώτησα, αλλά το απόφθεγμα που έβγαλα είναι: Στα θετικά: Θέση οδήγησης Αφανισμός βάρους μόλις ξεκινήσει και τσουλάει Αίσθηση χειριστηρίων Εργονομία Στήσιμο Φιλικότητα στο χρήστη Εμφάνιση (από μπροστά, έως και 3/4) Στα αρνητικά: Κωλοφάναρο Εξάτμιση που κόβει τη θέα του μονόμπρατσου (ΡΕ ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΟΥΜΕ;) Ήχος που κάνει σαν χορτοκοπτικό όταν μπει στο VTEC Ηλεκτρονικά βοηθήματα (προσωπικός κάλος) Γενικά όμως στον απόηχο, θα μου μείνει η παντελής έλλειψη αποξένωσης από το μοτό, γιατί οδηγείς και κυλάνε όλα ομαλά και γλυκά. Λείπει αυτή η αίσθηση που έχει το CBR μου, που είναι σαν να προσπαθείς να καβαλήσεις γαιδούρι με μηνίσκο και στα 4 γόνατα, και ποτισμένο με σπιντάκια, όλα αυτά χωρίς χαλινάρι ή σαμάρι. Σε κρατάει σε επαγρύπνιση ρε αδερφέ, λες αν κάτι μου αποσπάσει την προσοχή/ανοίξω άτσαλα το γκάζι/γραπώσω το φρένο, θα πέσω, χώρια που νιώθεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ λόγω dijon και απλούστερης κατασκευής. Κάνω πίσω μόνο στον υδραυλικό συμπλέχτη και στο ABS μπροστά, αυτά θα τα ήθελα. Ευχαριστώ για το χρόνο σας, όσο για το σεντόνι;

Μιας και σκέφτομαι αργά η γρήγορα να το δώσω το μηχανάκι που με βοήθησε να κάνω αρκετές βόλτες στην Ελλάδα και λίγο Βαλκάνια ας γράψω 5 λόγια γι αυτό μιας και έφτασε αισίως τα 36.000χλμ. Αρχικά να πω πως όταν το πήρα δεν το χα ψάξει σχεδόν καθόλου, ήμουν 18 χρονών μου άρεσε και να ναι καλά και ο πατέρας το πήραμε τον Απρίλη του '12 με 5.000χλμ. Ευτυχώς έτυχε και πήρα το καλύτερο μηχανάκι τη δεδομένη χρονική στιγμή για τη χρήση που το θελα καθώς με τα μονοκύλινδρα 250άρια που κυκλοφορούσαν θα δυσκολευόμουν αρκετά περισσότερο να κάνω τις βόλτες που χω κάνει. Παρόλο που είναι 250 κυβικά και περίπου 27 άλογα μπορεί να κινηθεί αρκετά σβέλτα σε στροφιλίκια καθώς και να κρατήσει μία σταθερή πορεία ακόμα και φορτωμένο 130-140χλμ χωρίς να κουράζεται. Η ροπή του είναι αρκετά μικρή περίπου 2kg αν το δουλεύεις όμως αρκετά ψιλά πηγαίνει καλούτσικα για τα κυβικά του. Από θέμα κατανάλωσης καίει περίπου 3,7-5λ/100. Εθνική με σταθερή 130-140 καίει 3,7-3,8 και σε γρήγορη βόλτα περίπου 4,5. Τα φρένα του είναι αρκετά καλά και μόνο αν το πιέσεις πολύ το μηχανάκι θα θελήσει κανείς δυνατότερα. Όσων αφορά τις αναρτήσεις είναι μέτριες. Η μπροστά βυθίζει αρκετά εώς πολύ ενώ η πίσω ρυθμίζεται οπότε ψιλοφτιάχνεται. Η Kawasaki το μαρκετάρισε ως SS μηχανάκι που είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί λανθασμένα η εντύπωση ότι έχει σκυφτή θέση οδήγησης. Ναι μεν έχει clip-on τα οποία όμως είναι αρκετά ψηλά και δεν σε κουράζουν καθόλου. Η σέλα του οδηγού είναι αρκετά καλή και θα κουράζει μονάχα μετά από αρκετές ώρες. Για δικάβαλο το μηχανάκι είναι αρκετά άβολο. Η θέση του συνεπιβάτη δεν είναι τόσο βολική, δεν έχει από πουθενά να πιαστεί οπότε η στάση του σώματος ώστε να ακουμπάει το ντεπόζιτο για να μην πέφτει πάνω σου σε κάθε φρενάρισμα κουράζει πάρα πολύ. Για κοπελίτσες 45-50 κιλά είναι μια χαρά :P Από προβλήματα (αν εξαιρέσεις την χαζή τοποθέτηση συναγερμού του προηγούμενου που διορθώθηκε πολύ εύκολα) έχει βγάλει μόνο το κλασικό Kawasakiκο --> τεντωτήρας που διορθώθηκε με αντικατάσταση του. Γενικά είναι ένα πολύ καλό μηχανάκι το οποίο κάνει πολλά πράγματα για τα ~2,5χιλιάρικα που το βρίσκει κανείς αυτή τη στιγμή, από πόλη, γρήγορες βόλτες μέχρι και ταξίδια. Ευχαριστώ τη μηχανή μου που με γύρισε στα μέρη που φαίνονται στο χάρτη (οι αριθμοί είναι οι φώτο εκεί :P ) Ακολουθούν φώτο :wub: Καλές βόλτες να χουμε όλοι μας

3 μέρες ρεπό, λέω δεν πάω καμιά βολτούλα να ξεμουδιάσω; Καβαλάω το ΑΧ, πάω βενζινάδικο γεμίζω και χάνομαι στα βάθη των αμπελώνων του Μαρκόπουλου. Νεροφαγώματα, λασπόνερα, λασπόλακκοι, και νά σου οι σούζες στα αλματάκια και να σου οι μπάντες στα γαρμπίλια και το γρασίδι. ΤΟ ΓΡΑΣΙΔΙ. Γ*** ΤΟ ΓΡΑΣΙΔΙ. 2α στις μεσαίες, άρμεγμα το γκάζι, το σκουτερολάστιχο λυσσάει, το μηχανάκι διπλώνει, λέω "τό'χεις" μου λέει "παρ'τα @@ μου, δεν έχεις τίποτα" και αφήνω γκάζι. Και μαγκώνει το μηχανάκι κάτω και με πετάει από πάνω του, όπως ο ταρίφας τη μύξα από το παράθυρο... Έπεσα ηρωικά, σαν σακί πατάτες στη στοίβα με τα υπόλοιπα σακιά πατάτες, κοπάνησα και λίγο το κεφάλι κάτω ελαφρά, έφυγε η GoPro πήγε και λούφαξε μέσα στο Γ***ΝΟ ΤΟ ΓΡΑΣΙΔΙ, σηκώνομαι πάνω, γελάω, πάω να πατήσω το δεξί πόδι, πονάω, κλαυσίγελος επί πενταλέπτου, πάω να το σηκώσω, το βάζω μπροστά, κάνω δύο μέτρα, η ρόδα κοίταγε ευθεία, το τιμόνι αλήθωρο. Κόντρα στο πόδι, ίσιωμα, και πίσω σπίτι, με πληγωμένο εγωισμό, τσακισμένη οθόνη κινητού, και παντελόνι-μπότες γεμάτα (ας πούμε) λάσπη Απολογισμός Υλικές Ζημιές: Στραβό τιμόνι (κλάιν) Λάσπες παντού (καρακλάιν) GoPro φύγανε από τις βάσεις τους αλλά δεν σπασανε Το κινητό το είχα στην τσέπη και η οθόνη έγινε σαν σοκολάτα Crunch λευκή Ποδόπληκτρο (κάτσε καλά μάγκα, ε) πίσω φρένου με ψυχολογικά, αύριο θα το τσεκάρω Σωματικές βλάβες: Δεν μπορώ να περπατήσω καλά, αλλά θα το κρατήσω το πόδι, μήπως κάποια μέρα μάθω φρένο στη σούζα Κατά τα άλλα, Μπουφάν-ΚΡΑΝΟΣ-Επιγονατίδες-Μπότες κάνανε άριστα τη δουλειά τους και μπράβο μου που ήμουν αρκετά φλώρος και τα φόραγα. Ακολουθει φωτορομάτζο Ας ριξω ένα πάντηλο Τιμονάρα είμαι ο πστς κοίτα πόσο δίπλωσε!!! ΝΑΣΕΓΑΜ= Μπέέέέέέέέέ WHERE WIL YOU BE WHEN DIARHEA STRIKES? ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ: ΘΕΛΩ ΧΩΜΑΤΙΝΑ ΛΑΣΤΙΧΑ.-

Ούτε εισαγωγή ούτε περίληψη. Πάμε από την αρχή. Πρωινό ξύπνημα την Κυριακή στις 5.30, τακτοποίηση και δέσιμο πραγμάτων και αναχώρηση πριν ξημερώσει. To κρύο στην Εγνατία είναι τσουχτερό και τα χέρια έχουν παγώσει οπότε υπάρχει αναγκαστική ολιγόλεπτη στάση για να επανέλθει η θερμοκρασία στα άκρα σε φυσιολογικά επίπεδα. Εδώ στα διόδια πριν την Κοζάνη. και εδώ πριν το Μέτσοβο Περνάμε τα Γιάννενα και κατευθυνόμαστε προς το Μικρό Πάπιγκο. Σε κάποια σημεία κοντά στην Αρίστη τα πάντα είναι άσπρα από την πάχνη και τον πάγο και θέλει μεγάλη προσοχή! Φτάνουμε λοιπόν στο Πάπιγκο όπου και θα αφήσουμε την μοτό. Οι Πύργοι του Πάπιγκου. Αφού ντυθούμε κατάλληλα αφήνουμε το Βερσάκι, φορτωνόμαστε το backpack και αρχίζουμε την ανάβαση προς την Δρακόλιμνη Τύμφης όπου και σκοπός είναι να διανυκτερεύσουμε. Ξεκινάμε λοιπόν στις 12 ακριβώς από εδώ και μπαίνουμε λοιπόν πρώτα στο δάσος. Η πρώτη από τις 4 βρύσες της διαδρομής. Ακολουθούμε σταθερά το εθνικό μονοπάτι Ο3 το οποίο έχει πολύ καλή σήμανση μέχρι το καταφύγιο της Αστράκας. H δεύτερη βρύση και η τελευταία που έχει τρεχούμενο νερό. Και συνεχίζουμε την ανάβαση. H τρίτη βρύση η οποία είναι παγωμένη. Αρχίζουμε σιγά σιγά να πατάμε το πρώτο χιόνι. Το χιόνι αρχίζει να γίνεται περισσότερο λόγω και της φρέσκιας χιονόπτωσης πριν 2 μέρες. H τέταρτη και τελευταία βρύση η οποία έχει θαφτεί εντελώς μέσα στο χιόνι. Η ανάβαση συνεχίζεται και το χιόνι έχει γίνει τόσο που αρχίζει και δυσκολεύει το κάθε βήμα. Να και το καταφύγιο της Αστράκας στην κορυφή της πλαγιάς! To τελευταίο κομμάτι μέχρι το καταφύγιο έχει τέτοια κλίση που σε συνδυασμό με το παχύ στρώμα χιονιού που σε κάθε βήμα βουλιάζεις, το καθιστά κουραστικό. Φτάνοντας στο καταφύγιο (1950 μέτρα υψόμετρο) προς έκπληξη μου το βλέπω ανοιχτό! Στο λεβητοστάσιο είναι ένα ζευγάρι το οποίο ανέβηκε για να κάνει εργασίες συντήρησης και θα κατέβει πάλι σε λίγο. Φυσικά είναι κλειστό για το κοινό, παρ'όλα αυτά τα παιδιά μου προσφέρουν τσάι το οποίο αρνούμαι ευγενικά καθώς θέλω να φτάσω στον προορισμό μου με αρκετό φως της ημέρας. Η θέα από εδώ είναι μαγική! Από εδώ το μονοπάτι τραβερσάρει την πλαγιά και κατεβαίνει μέχρι τα 1750 μέτρα στη Ξερόλουτσα. Η Ξερόλουτσα είναι μια λίμνη (παγωμένη τώρα) η οποία το καλοκαίρι ξεραίνεται και οι ορειβάτες σχηματίζουν μηνύματα με μεγάλες πέτρες πάνω της τα οποία γίνονται εμφανή από το καταφύγιο! Στο σημείο αυτό κάποιος βαρέθηκε να περπατήσει και αποφάσισε να τσουλήσει απ'ότι βλέπουμε και από τα ίχνη που άφησε στο χιόνι. Ποιός άραγε? Το πιο απαιτητικό κομμάτι της διαδρομής είναι το παρακάτω. Όχι κάτι επικίνδυνο απλά θέλει σταθερό πάτημα για να μην γλιστρήσεις. Από εδώ αρχίζουμε να ανηφορίζουμε πάλι μέχρι τα 2050 μέτρα που βρίσκεται η Δρακόλιμνη μας. Σε όλη την διαδρομή από εδώ και πέρα υπήρχαν ίχνη από μικρά ζώα καθώς και περιττώματα. 10 λεπτά πριν φτάσω στην λίμνη όμως βρίσκω αυτό (το μεσαίο). Εκείνη την στιγμή δεν ήμουν σίγουρος αν επρόκειτο για αρκούδα (την επόμενη μου το επιβεβαίωσαν οι ντόπιοι στο Πάπιγκο βλέποντας την φωτό). Το αποτύπωμα είναι φρέσκο, δεν φαίνεται να έχει γίνει πριν την προχθεσινή χιονόπτωση καθώς θα είχε καλυφθεί ή έστω θα είχαν λειανθεί ο γραμμές του. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα μια αρκούδα εδώ πάνω τουλάχιστον τις τελευταίες 2 μέρες. Ο ήλιος όμως πέφτει οπότε δεν υπάρχουν περιθώρια να γυρίσω πίσω και αποφασίζω να μείνω στο αρχικό πλάνο. Ευτυχώς δεν είδα μικρότερα ίχνη που θα πρόδιδαν ότι η αρκούδα είχε μαζί της τα μικρά της, πράγμα που θα την έκανε περισσότερο επιθετική. Μετά από λίγο φτάνουμε επιτέλους στην παγωμένη Δρακόλιμνη!! Η επιβλητική κορυφή "Τσεκούρι" στην μέση. Η λίμνη λόγω του ανέμου έχει παγώσει σε κυματισμό! Η πρώτη σκέψη είναι να στήσω την σκηνή στα μη χιονοσκεπή κομμάτια. Γρήγορα όμως αλλάζω γνώμη καθώς τα κομμάτια αυτά δέρνονται από ριπές αέρα οπότε αποφασίζω να την στήσω στο μοναδικό απάνεμο σημείο το οποίο βρίσκεται πάνω στην λίμνη, αφού πρώτα βεβαίως ελέγχθηκε για την σταθερότητα του! Δεν θα ήταν και πολύ ευχάριστο να σπάσει ο πάγος το βράδυ και να βρεθείς μέσα στην λίμνη... Ένα παλιό αδιάβροχο πόντσο ανοίχτηκε και χρησιμοποιήθηκε για μόνωση ανάμεσα στην σκηνή και στον πάγο. Οφείλω να ομολογήσω ότι έκανε καταπληκτική δουλειά! Τα βρεγμένα ρούχα βγήκαν, φορέθηκαν στεγνά και χώθηκα μέσα στο sleeping bag. Ήθελα να φτιάξω και τσαγάκι αλλά οι ταμπλέτες ξηρού οινοπνεύματος που είχα μαζί μου αναφέρουν ότι η οσμή που αναδύουν κατά την καύση τους μπορεί να προσελκύσει αρκούδες, οπότε εγκαταλείφθηκε το σχέδιο αυτό. Αφού έπεσε το σκοτάδι η θερμοκρασία άρχισε να πέφτει σημαντικά. Μέχρι περίπου την 1 το βράδυ φυσούσε άνεμος 20-25 χλμ που έριχνε ακόμα περισσότερο την θερμοκρασία. Μόλις πήγαινε να σε πάρει ο ύπνος και έπεφταν οι ρυθμοί του σώματος, ένιωθες ότι κρύωνες και σε συνδυασμό με τον θόρυβο που έκανε ο άνεμος χτυπώντας την σκηνή ήταν δύσκολο να κοιμηθείς. Θερμόμετρο δεν είχα μαζί μου αλλά οι προβλέψεις που είχα δει έλεγαν για -7 έως -12 βαθμούς. Επιστρατεύτηκε λοιπόν σταυρολεξάκι για να περάσει η ώρα μέχρι να σταματήσει ο αέρας. Ο σουγιάς ήταν μόνιμα ανοιχτός δίπλα σε περίπτωση ανάγκης! Μετά την 1 ο αέρας σταμάτησε εντελώς και τότε άρχισε η μαγεία! Η ησυχία που εκπέμπει ένα χιονισμένο βουνό δεν υπάρχει! Κανα 2 φορές βγήκα έξω να χαζέψω τον ξάστερο ουρανό με τα αστέρια να φαίνονται πεντακάθαρα, ελλείψει φωτορύπανσης. Στην συνέχεια αποκοιμήθηκα σαν πουλάκι πάνω από τους δράκοντες που κολυμπούσαν στα νερά κάτω από την παγωμένη επιφάνεια της λίμνης...

Όπως ίσως κάποιοι γνωρίζετε από εδώ >>> http://www.vfrh.net/t277-topic , έχω αυτό το κόσμημα να το χαζεύω στο σαλόνι μου. Είναι σε κατάσταση, του βάζεις βενζίνη, ψυκτικό, μπαταρία, βγάζεις την τάπα από την εξάτμιση και εκκινείς. Uploaded with ImageShack.us Όμως ο χαρακτηριστικός ήχος και αίσθηση του cam gear train 360 V4 μου είχε λείψει και καιρό τώρα έψαχνα να βρω ένα άλλο NC30 για να το κυκλοφορώ. Λένε, όσα δεν φέρνει ο καιρός τα φέρνει η στιγμή. Και όπως τα θέλεις, συμπληρώνω. Βρέθηκε NC30 χωρίς μοτέρ, σε καλή κατάσταση το υπόλοιπο και σε καλή τιμή. Τσακ μπαμ και ήταν στο υπόγειό μου. Μαζί και το τρακαρισμένο RVF με κομμένο σκελετό, που είχα αγοράσει προ τριετίας για ανταλλακτικά, και έχει ΗΔΗ βγάλει τα λεφτά του, αφήνοντάς μου ένα καλό μοτέρ RVF. Uploaded with ImageShack.us Σε πρώτο πλάνο: το τρακαρισμένο RVF που έχει καλό κινητήρα. Σε δεύτερο πλάνο: To VFR400nc30 σχεδόν άριστο σε όλα, που όμως δεν έχει κινητήρα. Η συνέχεια, ευνόητη. θα κατέβει το μοτέρ του RVF και θα ανέβει στο VFR. Για να γίνει όμως αυτό, έπρεπε να γίνουν ορισμένες αλλαγές, για να συνεργαστεί το RVF μοτέρ με το VFR. Τα μοτέρ είναι σχεδόν ίδια, αλλά έχουν τρείς ουσιώδεις διαφορές: Το μοτέρ του RVF έχει, 1.Ανάφλεξη με μονό PickUp, στην φωτό φαίνεται η θέση στην οποία απουσιάζει το δεύτερο pickup που έχει το VFR μοτέρ. 2.Ρότορας ανάφλεξης με διαφορετικό αριθμό ακίδων. 3.Βάση μοτέρ που δεν χρησιμοποείται στο πλαίσιο του RVF αλλά χρησιμοποιείται από το πλαίσιο του VFR Uploaded with ImageShack.us Βγήκαν λοιπόν τα διαφορετικά και τοποθετήθηκαν τα VFR απαιτούμενα, δλδ 1.Μπήκε σύστημα με 2 PickUp από VFR 2.Μπήκε ρότορας VFR 3.Φτιάχτηκε σπείρωμα για το δέσιμο με το πλαίσιο του VFR που χρησιμοποιεί αυτήν την βάση. Uploaded with ImageShack.us Με αυτόν τον τρόπο, το RVF μοτέρ, μετατράπηκε σε VFR μοτέρ. Διακρίνονται οι διαφορετικοί ρότορες ανάφλεξης, στο χέρι ο RVF ρότορας. Uploaded with ImageShack.us Ένα άδειο κύτος Εδώ θα ανέβει το μοτέρ, αφού όμως πρώτα, καθαριστεί κάπως η κατάσταση. Με την παραδοσιακή μέθοδο του πετρελαιώματος, καθαρίστηκε το πλαίσιο από τις μούργες και τα γράσσα ετών. Μετά με σαπουνάδα και τρίψιμο, αφαιρέθηκε το μεγαλύτερο ποσοστό του πετρελαίου. Για πλήρη απομάκρυνση του πετρελαίου, έμεινε μπάνιο νερού για αρκετή ώρα, μέχρι να μην φαίνεται η παραμικρή ίριδα στο πάτωμα... Ξαναφάνηκε το χρώμα του εξελασμένου αλουμινίου, ειδικά στα οριζόντια τμήματα χαμηλά και το ψαλίδι, το ξεραμένο γράσσο της αλυσίδας, είχε καλύψει τελείως τις επιφάνειες. Αφού όλα στέγνωσαν, το μοτέρ ανέβηκε, ή μάλλον το πλαίσιο κατέβηκε, τέλος πάντων, μια μικτή κατάσταση. Εδώ προέκυψε και άλλη μια διαφορά σε σχέση με το VFR, οι βάσεις που δεν χρησιμοποιούσε το πλαίσιο του RVF ήταν αφινίριστες. Αποτέλεσμα, να χρειαστούν μισό χιλιοστό φάγωμα, οι αποστάτες που μπαίνουν ανάμεσα σε πλαίσιο και μοτέρ, στις δύο αυτές επαφές, ώστε το πλαίσιο να κάτσει φυσικά πάνω στο μοτέρ, χωρίς ''τάση''. Συνεχίζοντας, εξατμίσεις ανέβηκαν, ψυγεία ανέβηκαν, καπάκι αλυσίδας μπήκε, ντίζα συμπλέκτη έτοιμη, λάδια, φίλτρο λαδιού καινούρια, φις και καλώδια τακτοποιήθηκαν (όχι όλα ακόμα, έμεινε η ανόρθωση σε εκκρεμότητα). Γύρισε και προς την έξοδο... αι κάπου εδώ, here comes the pain... Τα carbs του... Αρχικά παρατηρώ φλαντζόκολλα στα λεκανάκια, την αφαιρώ με πολύ υπομονή, ευχόμενος διάφορα καλά για χριστούληδες και παναγιούλες του εγκληματία μάστορα που τις έβαλε. Βλέπω τα στεγανοποιητικά λαστιχάκια πατημένα από τα χρόνια, λέω ας κάνω ένα τεστ πριν τα τοποθετήσω, βάζω βενζίνη στο σωληνάκι, αποτέλεσμα, ντουζιέρα οι λεκάνες... Φτιάχνω καινούρια λαστιχάκια, και μετά από 2 προσπάθειες τα πετυχαίνω όλα στεγανά. Χαίρομαι και πάω να τα βάλω, έλα όμως που τα λάστιχα των εισαγωγών στο RVF μοτέρ είχαν γίνει σκληρά ωσάν πέτρωμα Μερέντας. Απλά ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΑΝΕ τα carbs. Τελεία. Και πάνω που ήμουν έτοιμος να παρατήσω προσπάθεια και να κάνω παραγγελία καινούρια, θυμάμαι ότι έχω κάτι κεφαλές NC30 από ένα άλλο μοτέρ που μου είχε ξεμείνει κάποτε, κοιτάω, είχαν λάστιχα επάνω, και είναι και μαλακά, τα μεταφέρω στο δικό μου μοτέρ, κάνω μια και ζμπλιιιπ! μπαίνουν τα κάρμπς με απλό σπρωξιματάκι με το ένα χέρι. Οι δύο παραπάνω παράγραφοι ίσως διαβάζονται εύκολα, ήταν όμως ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ που κάθε project που σέβεται τον ευατό του ωφείλει να παρουσιάσει... Με αυτά και αυτά λοιπόν μπήκαν και τα carbs. Μετά από βασανισμό 24 ωρών σχεδόν συνεχούς προσπάθειας, τα carbs επιτέλους τοποθετήθηκαν σωστά και δουλεύουν σωστά. To μοτό πήρε μπροστά, δουλεύει πολύ σωστά, και είναι ιδιαίτερα τσαντισμένο!!! Ίσως επειδή το μοτέρ κοιμόταν ξεχασμένο και άτυχο, τόσα χρόνια. Ξύπνησε όμως και ΞΥΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ!!! Μάθημα χωροταξίας, σχεδιασμού μηχανολογίας και τεχνολογίας που ΔΕΝ υπάρχει πια σήμερα, από μια εποχή που όλα ήταν πλούσια δωσμένα και κανείς δεν κοίταγε την ''οικονομία παραγωγής''. Το μικρό V4 ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ, με κίνηση εκκεντροφόρων με γρανάζια, απίστευτη ποιότητα και ακρίβεια κατασκευής, εξαιρετική απόδοση, αγκαλιάζεται από το κτηνώδες πλαίσιο με το οποίο συνεργάζεται δομικά για την ακαμψία του συνόλου, ενώ ΟΛΑ τα άλλα εξαρτήματα, βρήσκουν ταιριαστά το δρόμο τους χωρίς τίποτα το παράταιρο και πρόχειρο. Έργο τέχνης, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΟΜΩΣ, όχι κάτι πασαλλείματα που κάνουν κάτι ζωγράφοι και γκαρίδες που πετάνε κάτι μουσικοί. Η φωτό, ''μια δύναμη σβηστή'' © Ντάνης Φώτος Με αυτήν την εξέλιξη, μένει πια το ντύσιμο και οι λεπτομέροιες δλδ τα κουσούρια που πάντα προκύπτουν στην αρχή. Μπήκε ντεπόζιτο σωστά, μπήκαν πλαστικά μούρης, μπήκαν πλαστικά fairing, φτιάχτηκαν εκ νέου φισάκια ανόρθωσης και μπήκε και η ουρά μετα σελάκια... Πρώτη σύντομη δοκιμή, και τα αποτελέσματα τραγικά. Η μοτοσυκλέτα πάει όπου θέλει. Σαν να είναι το ψαλίδι χαλαρό και παίζει στον άξονά του. Ο λεβιές ταχυτήτων είναι πολύ ψηλά. Που και που, σβήνει. Τελείως όμως. ΟΛΑ μέχρι και τα λαμπάκια. Η αλυσίδα είναι τόσο στραβή που καθώς κινείται, τεντώνει-ξετεντώνει και όλο το μοτό πάει πάνω-κάτω. Γυρνάω και τα αρχίζω ένα-ένα. Για την κακή διεύθυνση τελικά έφταιγε το stabilizater. Μια σφαιρική βάση του, ήταν φαγωμένη, με τζόγους. Αυτό έκανε την μοτοσυκλέτα να συμπεριφέρεται αθλιότατα. Το stab πήρε τον δρόμο για την αποθήκη, έτσι κι αλλοιώς η μοτό αυτή ΔΕΝ το χρειάζεται σε δημόσια χρήση. Αλυσίδα, γρανάζι αλλάχθηκαν με καινούρια, που τα είχε πακέτο προίκα το μοτό όπως το αγόρασα. Λεβιές ρυθμίστηκε πιο χαμηλά. Για τις διακοπές, εβρέθη κομμένος ο χαλκός σε καλώδιο που πήγαινε στην κλειδαριά. Μόνο ο χαλκός, το πλαστικό μονωτικό ήταν ΟΚ. Κολλήθηκε, πάει κι αυτό. Δεύτερη δοκιμή και το μοτό ΠΥΡΟΒΟΛΑΕΙ ( για 400, ντάξει; ) Uploaded with ImageShack.us Είναι απίστευτα γραμμικό, έχεις 50 με 5η, ανοίγεις γκάζι και λες δεν πάει, όμως μετά από πολύ λίγο, κοιτάς κοντέρ, και βλέπεις ένα ωραιότατο 180... Θέλει ακόμα πράγματα. Τα φρένα μπροστά είναι υποτονικά ακόμα και με κριτήρια παπιού. Πίσω τα τακάκια είναι έτοιμα να μείνουν χωρίς πάστα. Τα Carbs δουλεύουν καλούτσικα, θέλουν όμως συχρονισμό στο μοτέρ, θα γίνει και αυτό. Βιδάκια στα πλαστικά έβαλα προσωρινά ότι βρήκα, πρέπει όμως κάποια στιγμή να μπουν ωραία φρέσκα και ένας τύπος όλα. Οι κλειδαριές έχουν άλλο κλειδί το τιμόνι και άλλο σελλάκι-ντεπόζιτο. Θα φτιαχτούν να ανοίγουν όλες με ένα. Το σελλάκι οδηγού, θέλει την πατέντα στήριξης, που είχα κάνει και στο άλλο. Η εξάτμιση κάνει σαν RC212V. Σκέψεις να αλλαχτεί με κάτι ήσυχο. Αυτά για την ώρα, τις επόμενες μέρες θα προσπαθήσω να ποστάρω και βίντεο αφού φτιάξω και ότι άλλο προκύψει. Ερωτήσεις απορίες, εδώμαστε, μεγειά μου, να προσέχω να μην τρέχω μπλα μπλα μπλα...

.....μετα την βολτα ...ειχα χρονια να νιωσω... Απο τοτε που πουλησα το tdm. Ειχα παρει αλλα μηχανακια ειτε φιλων,ειτε δικα μου, αλλα δεν ενιωθα... Καλα ωραια αλλα δεν.... Μου ελεγαν οι φιλοι.. ''Θες το μηχανακι βολτα? '' ή '' Παρε ρε μαλακα το μηχανακι '' ''Οχι'' ελεγα εγω.. ''δεν θελω'', ''δεν εχω ορεξη'' και τετοια... Η πλακα ειναι οτι τα εννοουσα, δεν τα ελεγα απο ευγενια...Ειχα αρχισει να ανησυχω...Θελω να παρω παλι μηχανη δρομου, αλλα κατι με φρεναρει(μαλλον ξερω τι). Εδω και μερικες μερες εχω στο πατρικο παρκαρισμενο το 990 του r3neγατου... Εχω το ελευθερο να το παρω οποτε και οσο θελω...Αλλα δεν.... Μεχρι σημερα... Πινω χαλαρα το καφεδακι μου στο σπιτι και ηρεμω απο την δουλεια, μεχρι που ενας γειτονας βαζει μπρος το 2Κ μηχανακι του και ακουω επι 5 λεπτα τις εξατμες να μπουμπουνανε. Ω να σου γμησω..... φυγε βρε πουστη...Φυγε και σε μιση ωρα εχω προπονηση,μην με πριζωνεις... ' Αυτο ηταν..μπηκε ο διαολος μεσα μου. Βουταω κρανος και δρομο για το πατρικο... Εχω εναν χρονιο ερωτα με ενα μηχανακι και αυτο ειναι στο γκαραζ κλειδωμενο-κουκουλωμενο και περιμενει...... Μιζα,κρανος ,μπουφαν,γαντια και βενζιναδικο... Που παμε? Αντε μια Σουνιαδα.... Εχουμε προβλημα ομως. Δεν σηκωνεται η δευτερα... Ξενερα... Ωραια βολταραμε, οικειο μηχανακι...παιχνιδιαρικο μηχανακι, τι αλλο να ζητησει κανεις... Αφου ξαναβρηκα την φορμα μου ανεβηκαν και οι ρυθμοι... Λιγο πριν τον ναο κανω μια σταση, για συλλογισμο και τσιγαρο. Φεγγαραδα, το κυμματακι να χτυπα τα βραχια.. την εχω καταβρει σας λεω.. Better than sex... Επιστροφη λοιπον με πολυ καλο ρυθμο.. Το μηχανακι πλεον στα φαναρια σηκωνεται και με 2ες οποτε μια χαρα... Παρκαρω την μηχανη και εχω αυτο....Ποιο? οτι λεει ο τιτλος... Το καλο ειναι οτι im still here bitches Y.γ1: Thanks mate :) Υγ.2: Σορρυ αν σας κουρασα... αλλα ετσι μου ΄ρθε να τα γραψω οοοολα αυτα, απλα για να το μοιραστω μαζι σας :) Σαν να πηγα σε ψυχολογο ενα πραγμα.!

Μάιος του σωτήριου και ζωοποιού έτους 2013, και μετά από ακριβώς 3 χρόνια γεμάτα κολασμένο πάθος με το ΑΧ-1, είπα να πάρω άλλο ένα μοτό, αφενός μεν επειδή μου τρέχουν από τα μπατζάκια , αφετέρου δε επειδή στα ταξίδια με 100+ χ.α.ω. χόρευα http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=kVRJl_fC6Ww#t=26s με το ΑΧ-1. Έψαχνα εν ολίγοις μικρομεσαία κυβικά για οικονομία πάγιων εξόδων, Ι4 για μουσική υπόκρουση, καρμπυρατέρ για να το χουφτώνω και όλα αυτά με φτερούγα στο ντεπόζιτο. Και εκείνο το απόγευμα ήρθε που πήρα στα χέρια μου ενα γνήσιο δείγμα γραφής Honda. Σε άριστη φαινομενικά κατάσταση, έπρεπε όμως να τη γδύσουμε τη γριά, για να δούμε αν κρεμάσαν τα μαστάρια της μέχρι το πάτωμα, ή όχι. Πήγαμε λοιπόν σε παράρτημα της Moriwaki Engineering Co. jp, όπου μας υποδέχθηκε ένας καλοσυνάτος Ιάπων, του οποίου το όνομα δεν θα σας αναφέρω, όχι επειδή δεν θέλω, αλλά επειδή ήτανε δύσκολο Ποιός καλύτερος λοιπόν να λύσει τα πλαστικά αποοοοοοοοο Μέχρι που φτάσαμε εδώ Απολογισμός: Σπασμένες συναρμογές πλαστικών,πλαισιάκι οργάνων στραβό, ανάρτηση μπροστά δακρυσμένη και άλλα ωραία... Στην πρώτη βόλτα έδειξε πως τα carbς δεν ήταν και σε πολύ καλή κατάσταση, οπότε αρχίσαμε άνοιγμα για να δούμε κατάσταση Τόση σαπίλα, ούτε η Βουλή... Και κάπως έτσι αρχίσανε οι εργασίες, με σκοπό να είναι έτοιμο μέχρι να βγάλω δίπλωμα Α, για να μπορώ να το κυκλοφορήσω σαν άνθρωπος. Αρχίζουμε από τα εύκολα. Το δοχειάκι υγρών φρένου μπροστά, είχε γίνει τόσο σουρωτήρι από τα χρόνια, που το μηχανάκι φρέναρε με ότι είχε μείνει στην τρόμπα...Βρέθηκε άλλο δοχειάκι, με πατεντούλα στηρίχθηκε-συναρμολογήθηκε και έγινε καλή αλλαγή υγρών και εξαέρωση στο σύστημα. Έπεσε και ένα πρώτο πλύσιμο για να μην γινόμαστε Babayaro όποτε το κοιτάμε, και το γηρασμένο του κορμί, ξανάνιωσε Στα κάρμπς, βρέθηκε: Κόκκινη σκόνη, λάσπη, σκουριά, ένα δίευρο, αμμοχάλικο, τσιμέντο, λίγο ακόμα και θα χρειαζόταν οικοδομική άδεια... Όλα ήταν τόσο βουλωμένα, που απορώ πως λειτουργούσε το μοτέρ! Λύθηκαν, καθαρίστηκαν επιμελώς, διορθώθηκαν παρεμβάσεις προηγουμένων τύπου φλατζόκολα στα λεκανάκια, μπήκαν νέα λαστιχάκια, συναρμολογήθηκαν, τεστ στεγανοτητας, έτοιμα. Πλήρες λύσιμο και καθάρισμα στις μποτίλιες (sic), 12.5W λαδάκι (μιξη 10 και 15) στην σωστή ποσότητα-στάθμη, και νέες τσιμούχες. Και εκτενές εξωτερικό καθάρισμα, να φύγουν τα ξεραμένα χωματολάδια. Επιμελές καθάρισμα δαγκανών-φτερού, συντήρηση γλυστρών στις δαγκάνες, επιμελές καθάρισμα εμβόλων. Το φρένο τώρα ακούει στην μανέτα, καλό σημάδι. Λύσιμο τα όργανα, ίσιωμα το πλαισιάκι των οργάνων, καθάρισμα παντού, βάψιμο το υποπλαισιάκι του πλαισιακίου, γενικά ζωντάνεμα στο ''γραφείο'' του αναβάτη. Σωστή και τελική κατάργηση, του κόφτη ταχυμέτρου. B) Κολλήματα και επιδιορθώσεις του ποδαριού, αλλά αποτελεσματικές στα πλαστικά, και διάφορες επιδιορθωσούλες, π.χ. πίσω μαρσπιέ συνεπιβάτη που δεν ασφάλιζε στην ανοικτή θέση, κλειδαριά σέλας συνεπιβάτη, σωστοί αποστάτες στις βίδες της ουράς, στήριξη της τρόμπας βενζίνης, αποκατάσταση σωλήνων βενζίνης, προσθήκη φίλτρου βενζίνης, νέες αλουμινένιες τάπες στις βαλβίδες της μπροστινής ανάρτησης, αυτά τα ολίγα Μια πρώτη συναρμογή, και η διαφορά είναι αισθητή, όλα δένουν χωρίς να πιέζοντα, τίποτα δεν κουνιέται και γενικά κάτσανε όλα κουφέτο. Το ντεπόζιτο έχει σκουριά και θα χρειαστεί μόνιμη λύση το θέμα του στο μέλλον. Τα τακάκια μπροστά θέλουν άλλαγμα, έχουν ''ψηθεί''. Θα χρειαστεί και ρουλεμάν διεύθυνσης προσεχώς. Ανόρθωση-γεννήτρια λειτουργούν αλλά όχι και πολύ φανατικά (ρίχτε λάσπη εσείς στη διαπασών) Αλλαγή λαδιών-φίλτρου, βαλβίδες, συχρονισμός καρμπς, και πρώτη αναγνωριστική βόλτα. Το μοτέρ πλέον Gillette Fusion Pro Glide... Πρώτες εντυπώσεις οδήγησης στην πόλη, μου τη σπάει που δεν καβαλάει πεζοδρόμια, μου τη σπάει που δεν είναι 120 κιλά, μου τη βαράει άτσαλα που δεν μπατιλικιάζει στις χαμηλές RPM, αλλά δεν το πήρα για αυτό. Σύντομη βόλτα την Κυριακή για να δούμε Ριτσώνα, μαζεύοντας εμπειρίες περι θέσης οδήγησης κατανάλωσης κ.ο.κ. Πρέπει να μάθω να κάθομαι, γιατί πόνεσα παντού, αυχένα, πόδια, χέρια. Πρέπει να μάθω να μην ανοίγω το γκάζι σαν τον Ούννο γιατί από το τράβα-άσε + κάτι κοφτιάσματα (καθαρά για ξεμπούκωμα, όχι τίποτα άλλο, μην παρεξηγηθώ ) έφτασα στο 6+/100. Γυρνώντας από Ριτσώνα (συνολική Μ.Ω.Τ. 100χ.α.ω.) με 1 άνοιγμα ξεμπουκωματικού χαρακτήρα μέχρι τα 180 σε πίστα (σέρνονται και ρουφιάνοι) έδειξε 5,8/100. Θέλει επειγόντως λάστιχα βέβαια, καθότι πρέπει να τα φόραγε το αγωνιστικό κάρο του Καίσαρα στη Ρώμη, αλλά κρατάνε αρκετά καλά σε ρυθμούς βόλτας και όχι γιουρούσι. Σύνοψις/κοστολογίου: Αγορά: 650€ Επισκευές/σέρβις (μέχρι τώρα) 170€ Επικείμενες επισκευές: 300€ (λάστιχα, τακάκια, ανορθωτής) Το δέος που σε κυριεύει όταν το 24 χρονών SS αρχίζει και μαζεύει χιλιόμετρα με μουσική υπόκρουση τα γρανάζια των εκκεντροφόρων και το θερμοσίφωνα της Micron (προσεχώς σωλήνας Petzetakis): Τά'παμεεεεεεεεεε€ Σύνολο:1120€. Δεν υπάρχει λογική, μόνο συναίσθημα. Απλά, υπάρχει και αυτή η τηλεόραση Ευχαριστώ για τον πολύτιμο χρόνο σας, μέχρι την επόμενη δημοσίευσή μας, σας ευχόμαστε καλά και ασφαλή χιλιόμετρα! Κααααλό σας βράδυ

Ο Στεφανακος μολις σημερα το απογευμα απεκτησε ενα ωραιοτατο KTM 1190 ADV... Τα λογια ειναι περιττα.. Κλεισαμε το μαγαζι .. Και πατησε το ωραιο-μαγικο κουμπακι της μιζας.. Καλα ταξιδια φιλε .. να εισαι καλα να το χαρεις το ΚΤΜι.. Καλως ηρθες στην famillia... :clapping: :clapping: Πρωτη φορα ειδα 1190 απο τοσο κοντα.. το μηχανακι ειναι πολυ ποιοτικο και προσεγμενο.. Γεια σου αϊφε μου

Την καλημέρα μου σε όλα τα μέλοι. Χτες το βράδυ γύρισα από έξοδο και έβαλα το μηχανάκι μέσα στην πυλωτή, ο ύπνος δεν με έπαιρνε γι' αυτό και έμεινα ξύπνιος. Για να μπω στο θέμα το πρωΐ κατά τις 6:00 ήθελα να καπνίσω ένα τσιγαράκι αλλά δεν είχα αναπτήρα έτσι λοιπόν όπως κατέβηκα κάτω για να πάρω απο το αυτοκίνητο άκουσα κάτι θορύβους απο πίσω που βάζω το μηχανάκι... Λοιπόν πήρα γάντια μηχανής και πήγα και τι να δω, 2 τσογλάνια που προσπαθούσαν να κλέψουν το μηχανάκι μου λοιπόν δεν ξέρω αν είναι μέλοι του site και ζητώ συγγνώμη αν μας βάζω όλους στο ίδιο μπαούλο αλλά θέλω να το ξέρετε και εσείς λοιπόν: Εσένα μεγάλε ο ψιλοχοντρούλης που σου έσπασα τα δόντια να ξέρεις ότι θυμάμαι την φάτσα σου, όσον αφόρα για το φιλαράκι σου μην αγχώνεσαι πέρασε καλύτερα απο εσένα μέχρι τις 7:30 ήταν μαζί μου και του κράταγα παρέα μέχρι να έρθουν να τον πάρουν. Λοιπόν την επόμενη φορά που θα έρθετε στην πυλωτή μου να ξέρετε ότι θα βγω και θα έχω μαζί μου ένα pitbull ετοιμο για όλα. Συγγνώμη και πάλι αλλά έπρεπε να το μοιραστώ πιστεύω με όλους εδώ μέσα.

Ιανουάριος Κρύο χιόνια και πρόωρες εκλογές. Στο X vs Ψ vs Ω κυριαρχούν θέματα του τύπου “ποιο εντουρο ειναι καταλληλοτερο για παγοπέδιλα”. Ο Schumi φτιαχνει απλικέησο για αντροιντ που κραταει ζεστο το θερμος του καφε των ντελιβεράδων τις κρυες μερες του χειμώνα μεσω USB. Η πατέντα αποφέρει τρελλά κέρδη και παραγγέλνει απο το Borno Panigale μια Desmosedic RR limited edition. O naftilos υποβαλλει σε μεσαιωνικου τύπου ψυχολογικά βασανιστήρια τους υπόλοιπους συμφορουμίτες ποσταροντας συνεχεια φωτογραφιες με λουλουδάτες βερμουδες και ψαθινα καπελα απο τις παραλιες της ζεστης και μαγευτικής Κρήτης. Ο μαθο... φοραει χιονολάστιχα με καρφια και ποσταρει συνεχη ταξιδιωτικά απο το Χελμό προκαλώντας την ζηλεια των υπολοιπων ονοφάδων του φορουμ που καθονται καθηλωμενοι σπιτια τους. Φεβρουαριος Η Ζωη Κωνσταντοπουλου διοριζεται υπουργος μεταφορών μετα τη νικη του Συριζα στις προωρες εκλογες. Ως πρωτη νομοθετική της πράξη καταργείται η εκ δεξιών προτεραιότητα και ορίζεται η αριστερη λωρίδα ως λωριδα κινησης των οχηματων, χωρις ομως αυτα να επιτρεπεται να μετατραπουν σε δεξιοτίμονα. Το “δηλωση ατυχηματων” παιρνει φωτια και με πρωτοβουλια της συντονιστικης ομαδας γινεται διαβημα στην Ευρωπαικη Επιτροπη. Ιν αδερ νιούζ ο Icelover φτιαχνει χιονανθρωπο καβαλα σε μοτοσυκλετα στην κυριευμενη απο το 1,5μετρου χιονι Φλωρινα. Η εκπληκτικη ομοιοτητα της χιονομηχανης με Yamaha προκαλει την σφοδρη αντιδραση των υπολοιπων Χονδαιων του φορουμ. Το τοπικ κλειδωνεται μετα απο 66 σελιδες και πολλα ban. Μάρτιος Πανελλήνια κοπή πίτας στο Καστελόριζο. Οι νησιώτες George® και Αιγαιοπλόος ναυλώνουν ειδικά για την περίσταση το Ε/Γ-Ο/Γ European Express της NEL Lines. Συμφωνα με πληροφοριες οι vforever, xlapatsas και ksino1100 περασαν ολο το ταξίδι στο μηχανοστάσιο οταν πληροφορήθηκαν οτι το εν λόγω σκαρί κατασκευάστηκε στα ναυπηγεία της Kawasaki Heavy Industries. Απεφεύχθη τελευταια στιγμή διπλωματικό επεισόδιο οταν συγκεκριμένοι συμφορουμίτες αποκάλεσαν κουλους Τούρκους μοτοσυκλετιστές απο τα απεναντι παράλια. Το φλουρί πέφτει στον elprimerozen ο οποιος ομως με λυπη διαπιστωνει τοι το δωρο (δωροεπιταγη για Rizoma) του ειναι αχρηστο καθότι δεν εχει μεινει τπτ πανω στο μηχανακι που να μην ειναι ΗΔΗ rizoma. Απρίλιος O apisteftos κερδιζει 5000 ευρω στο σκρατς. Κανει γενικη ανακατασκευη στο Τενερε και δηλωνει συμμετοχη στο Hellas Rally Raid. Κατα παρακληση του στα bivouac θα παιζει μονο Prodigy. O Torakusu Yamaha μετα απο 6 μηνο εγκλειστος στο σπιτι λογω του ατυχηματος, καβαλαει επιτεους το σκουτερ του και πανυγηριζει ως αλλος Ricky Bobby για την ιλιγγιωδη ταχυτητα των 15 χ.α.ω. που καταφερνει να πιασει. Ο Σάββας ταξιδεύει στην Ιαπωνία οπου συνανταέι τον SonGoku ο οποιος του δινει ενα φασόλι Senzu. Πληρως γιατρευμένος πλέον ξεκινάει ταξίδι 456,000 χιλιομετρων στις 6 ηπέιρους για να τη σπασει στον Viper και να αποδειξει οτι τα σκούτερ πανε παντού. Μάιος Ο apisteftos κερδίζει το Hellas Rally Raid. Ενστασεις φτανουν στα γραφεια της FIM, αιτιολογώντας την ανικανότητα των αντιπάλων του στην ψυχολογική βία που ασκουσε η μουσικη των Prodigy στα bivouac. O ιδιος δηλωνει “its racing”. Ο Gee και ο Renegade ξεκινανε τον γυρο του κοσμου για να ζησουν την περιπέτεια και να αποδειξουν στους Γιαπωνεζόφιλους οτι τα Ευρωπαικά δε μασάνε. Το ταξίδι περιλαμβάνει 20,000 μιλια εκ των οποιων το 20% οποσδηποτε σουζα. Ακολουθουμε τις περιπέτεις τους στο greekkangars.overtheworld.blogspot.com. Την ιδια στιγμη στην μακρινη και ειδυλιακη Καβαλα ο Παναγιωτης Κ. πείθει την δημοτική αρχή να κατασκευάσει προτομή του Σοιτσίρο Χόντα και να την εκθεσει σε κεντρικη πλατεια της πολης. Μολις 5 μερες μετα τα εγκαινια ομως αγνωστος (?) γραφει με μπλε σπρεη “Σκατά στη Χόνδα”. Τηνυποθεση ερευνα το ΑΤ Καβάλας σε συνεργασια με την Αστυνομια του Χαμαματσου. Ιούνιος Η Ελλάδα επιτέλους μπαίνει στην ελιτ των χωρων με διαστημικο προγραμμα αν και καταλαθος. Σε καταδρομική βορείων η ασσυληπτες ταχύτητες σε συνδυασμο με τα μαγνητικά παιδιά οδηγησε 4 εκλεκτά μελη να εκτοξευθουν και να τεθουν σε γεωστατική τροχια. Στα επτανησα εντωμεταξυ ο Innova04 ανοιγει συνεργειο παπιων Χοντα. Οι μεγαλοι αριθμοι επισκευων σε μπιελες και καδενες κυριως του αποφερουν αμυθητα κερδη. Δημοσιεύει επιστημονικη μελέτη 458 σελιδων με τιτλο “Απαλειψη τριγμών πολυκαρβονικών τμηματων και οποσθιου ταμπούρου σε ANF1255” η οποια του χαρίζει προσκληση απο τα κεντρικα της Χονδα Ταιλανδης για να εργαστει ως αρχιμηχανικός. Ο tzoutz ξεκιναει τριμηνες διακοπες με το DRZ σε ολα τα ελληνικα νησια. Συμφωνα με πληροφορίες Ιαπωνες τουρίστες που συναντησε στην Σεριφο αναφωνησαν どのような美しいオートバイ πραγμα που τον συγκινησε ιδιαιτερα. Ιουλιος Σε ψησιμο Βορειων στον μαγευτικό Αλιάκμονα παρατηρηθηκε παγκομσιο ρεκορ καταναλωσης χοιρινού κατ' ατομο. Χορηγοί της εκδήλωσης ηταν ο Συλλογος Καρδιολόγων Βορείου Ελλάδος και το Becel Pro Active. O ksino1100 ιδρυει σχολη ασφαλους γρηγορης οδηγησης περιοδευοντας την Ελλαδα, αλλα δεχεται απειλες απο ορισμένους που δεν χαιρονται με την ιδεα να μην υπαρχουν κουλαδια και να γελουν εις βαρος τους. Ταυτόχρονα ο Klab καταφερνει επιτελους να βαλει ενυδρειο στο CB με νωχελικα κινουμενα αγγελοψαρα. Φημες που θελουν η νωχελική αυτη κινηση να ειναι σε συναρτηση με την μοτοσυκλετα του κρινονται ως κακοηθειες καποιων. Αυγουστος ΔΙΑΚΟΠΕΣ. Τελος.- Σεπτέμβριος. Πανελλήνια MyBike στην βραχονησίδα Πάτροκλος. Οι συμμετοχες ξεπερνούν τα 100 ατομα για πρωτη φορά. Ο ax_ena_honda κερδιζει τον πανελληνιο διαγωνισμό εντομπαντόσουζας αφου πρωτα φοραει μοτερ απο διλιτρο ascona στο AX. Ο Denzo που το εχασε μεσα απο τα χερια του με το νεο του YZF Wolf Racing απογοητευμενος εμφανιζεται στην εκπομπή της Αννιτας Πανια. Ο Adam LTR ιδρυει χοιροστάσιο στην Χαλκιδική με πιστάκι εντουρο-μοτοκρος και μπολικη λασπη Οκτωβριος ΜΕ την ευκαρια της εξασφαλισης του 10 παγκοσμιου τιτλου του Valentino Rossi 1 μηνα πριν το τελος της σεζον, οι Ροσσικοί του φορουμ εμφανιζονται στην εκπομπη της Βικυς Χατζηβασιλειου στελνοντας πακετο στους εξαφανισμενους απο περσυ αντιΡοσσικους του φορουμ. Ο FlyingInADream ιδρυει ΜΚΟ που περιθαλπτει μοτοσυκλέτες βαναυσα κακοποιημένες απο τους ιδιοκτήτες τους. Μπορειτε να καταγγειλετε περιστατικα στο τετραψηφιο 1538. Ο tre και ο φουρναρης μπαινουν στο βιβλιο γκίνες για το μεγαλυτερο pretzel της ιστοριας. Προσπαθειες χρηματισμου τους για να εχει το Pretzel σχημα τριων διαπασων επεσαν στο κενο. Νοεμβριος Ο Kostas MotoLover και ο Moto99 οργανωνουν επιδρομή στη θεσαλονικη. Με την συνδρομη καποιων ντοπιων λεηλατουν καθε γνωστο γυραδικο της πολης. Η ειδηση γινεται πρωτο θεμα στον Αγγελιοφορο και τροφοδοτει νεο μισος για τους Αθηναιους. Οι BurningBeard και Pit Hal αναλαμβανουν να παρουσιασουν εκπομπη για τη μοτοσυκλέτα στο TV100. Για καποιον αγνωστο στους τηλεθεατες λογο το ντεκορ της εκπομπης αποτελειται απο σεντονια με φτερωτα αλογα. Ο General Markus πουλαει το Χορνετ απηυδησμενος και μεταναστευει στην Μαγιορκα. Εκει τον τσιμπαει μια σφηκα και αναφωνει “μεχρι κι εδω με κυνηγάς”???? Δεκέμβρης Ολο το φορουμ ετοιμαζεται για τα Χριστουγεννα. Με αγαπη και αλληλοεκτιμηση σφαζομαστε στο νεο θεμα για την επετειο του Γρηγοροπουλου. Οι κουραμπιεδες και τα μελομακαρονα στο τελος του μηνα πυροδοτουν σωρεια αγγελιων πωλησης εξοπλισμου με την συνηθη αιτιολογια “πηρα κιλα και δεν μου μπαινουν”. Πληροφοριες αναφερουν οτι τα δεντρα των περισσοτερων Χονδαιων σταματουν να αναβοσβηνουν λογω προβληματικου ανορθωτη. Μια νεα χρονια πλησιαζει γεματη εκπληξεις. Και του χρονου με αγαπη!

Εχθες προγνωσεις καιρου εδειχνα κατεγιδες ολη την ημερα, μετα τα πραγματα φαινονταν καλυτερα. Οπως και να εχει, δεν ειχα καμια διαθεση να μεινω σπιτι. Ακομα και με κατακλισμο ειχα βαλει σκοπο να βγω εξω. Ετσι και εγινε. Ξυπνησα το πρωι, τα παντα εξω βρεγμενα. Δεν με ενοχλισε. Φορτωσα τα αδιαβροχα, φωτογραφικη εβαλα και τα στενα πλεον δερματινα και εβαλα σαν πλανω να κανω ενα γυρο απο ενα κομματι τον Αλπεων και να περασω απο ενα πασο το οποιο θα με ανεβαζε στα 2.200 μετρα. Φευγοντας απο την Βερνη, μολις 30 χιλιομετρα παρακατω συνανταω μια ομορφη λιμνη (Thun) την οποια θα επισκεφτω σιγουρα και παλι για φωτογραφιες. Ο καιρος... περιεργος, τεραστιος ογκος απο συνεφα σε καθε κορφη αλλα και ομιχλη σε μερικες πλαγιες. Κατι μου ελεγε πως θα ετρωγα τονους βροχης σημερα. O δρομος γυρο απο την λιμνη ανεβαινε σε καποια σημεια και σε αλλα ηταν στο επιπεδο του νερου. Αφηνοντας πισω μου την λιμνη, εφτανα πλεον στο επαρχιακο κομματι και πλησιαζα περισσοτερο μεσα στα βουνα Αν και αρκετη συννεφια, ο καιρος ηταν πλεον με το μερος μου. Αρκετος ηλιος και παρα πολυ καλη θερμοκρασια, και το κυριοτερο ο δρομος ηταν στεγνος. Παντου σταβλοι Πλεον το τοπιο μετατραπικε σε αλπικο. Τα λιβαδια εξαφανηστικα και εμφανιστικαν βραχοι παντου. Περασα απο την κατω πλευρα του φραγματος που εχει. Ηξερα πως ημουν αρκετα κοντα. Οσπου ξαφνηκα αυτο μου χαλαει τα σχεδια. Ειμαι πλεον καπου στα 1800 μετρα και ο δρομος ειναι κλειστος. Που να ξερει ο ελληναρας ομως απο ελβετικα πασα ? Πετυχα κατι πεζοπορους εκει, τους ρωτησα τι γινεται και ειναι κλειστα. Μου ειπαν πως ειναι λογικο και πως πιο πανω εχει περιπου 3 μετρα χιονι. Ισως να ανοξει τον Ιουνιου... Τελεια σκεφτηκα... Μονη λυση η επιστροφη. Με ρωτησε απο που ερχομουν καθως ειδε ξενεες πινακιδες και μου ζητησε να με βγαλει φωτογραφια, αλλο που δεν ηθελα Εφαγα μια σοκολατα, ηπια και οτι νερο ειχε μεινει, αφου ο ηλιθιος δεν ειχα κλεισει καλα το καπακι και τα αδιαβροχα πλεον.... ειχαν βραχει και ξεκινησα παλι για κατω. Περνωντας παλι απο την λιμνη Εκει μου ηρθε μια ιδεα. Ηταν νωρις ακομα. Ειχα κανει μολις 150 χλμ. Θυμηθηκα πως ειχα δει καποτε εν καταρακτη. Ο καιρος ηταν καλος, δεν ειχε κινηση οποτε τραβηξα προς τα εξει να δω πως ειναι τα πραγματα. Τελικα απογοητευτηκα καπως αφου ο ηλιος και η τοποθεσια δεν με αφησαν να παιξω με την φωτογραφικη. Τουλαχιστον η διαδρομη ηταν ομορφη Τελικα εφτασα στον καταρακτη, εβγαλα μερικες φωτογραφιες. Και γυρισα σπιτι. Καπως ηττιμενος που δεν ανεβηκα το πασο, αλλα σιγουρα καλυτερα απο το να μουχλιαζα στο σπιτι Αυτα

Kρανος: Μυθοι και πραγματικοτητα Ειδικα για τους εκκολαπτομενους αυριανους μοτοσυκλετιστες Το βαζω εδω γιατι λιγο παραπανω, σε μεγαλυτερες κατηγοριες μοτοσυκλετων δηλαδη, λιγο πολυ εχει συνειδηση ολων η χρηση του. Και το φοραμε σχεδον παντα και για μικρες αποστασεις. Επειδη ομως βλεπω πιτσιρικαδες 16-20 χρονων να γυρνανε με πολυ σβελτα μοτορια χωρις ομως κρανος ειπα να το βαλω και εδω μπας και ανοιξει καποιος τα ματια του. Μαγκες η ζωη ολη δεν ειναι ενα παπι 50-100-150 κυβικα, Υπαρχουν και μεγαλυτερες και καλυτερες μοτοσυκλετες. Και πολλα και ομορφα χιλιομετρα που σας περιμενουν. Μονο που για να πας εκει πρεπει να παραμεινεις ζωντανος και αν δεν φορας κρανος λιγοστευεις σοβαρα την πιθανοτητα να εισαι μοτοσυκλετιστης και στο μελλον!!! Δωστε προσοχη στους μυθους γιατι και εγω οταν πηρα την πρωτη μου παπια αυτες τις μλκιες ακουγα: Μύθος 1: Τα κράνη προκαλούν τραυματισμούς στον αυχένα και το κρανίο. Πραγματικότητα 1: Έρευνες δείχνουν ότι τα κράνη μειώνουν τους τραυματισμούς στο κρανίο και τη συχνότητα σοβαρών τραυματισμών του αυχένα. Τα κράνη ευθύνονται μόνο για τους 4 στους 100 τραυματισμούς κρανίου και αυχένα που είναι συνήθως μικρής βαρύτητας. Η ανάλυση αυτών των τραυματισμών δείχνει ότι η χρήση του κράνους είχε ως αποτέλεσμα την προστασία από ένα θανατηφόρο ατύχημα με μόνο αντάλλαγμα μια απλή θλάση ή μωλωπισμό. Μύθος 2: Τα κράνη μειώνουν την ορατότητα. Πραγματικότητα 2: Τα κράνη που τηρούν τις προδιαγραφές παρέχουν 210 μοιρες ορατότητα, ποσοστό που ισοδυναμεί με τη φυσιολογική περιφερική όραση. Στην πραγματικότητα, λιγότερο από 3% της περιφερική όρασης περιορίζεται από ένα κράνος. Ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση οι περισσότεροι μοτοσυκλετιστές απλά στρέφουν το κεφάλι τους λίγο παραπάνω αν χρειαστεί, για να ελέγξουν την κίνηση. Μύθος 3: Τα κράνη μειώνουν την ακουστική οξύτητα. Πραγματικότητα 3: Ένας μοτοσυκλετιστής που φοράει κράνος ακούει το ίδιο καλά ή ακόμα καλύτερα από κάποιον που δεν φοράει. Ο θόρυβος του ανέμου ή της μηχανής είναι ισχυρός και άλλα σημαντικά ηχητικά μηνύματα πρέπει να είναι πιο δυνατά για να ακουστούν από κάποιον που δεν φοράει κράνος. Αυτό σημαίνει ότι, οποιοδήποτε ήχος μπορεί να ακουστεί πάνω από τον αέρα και τη μηχανή χωρίς το κράνος, μπορεί να ακουστεί και αν φοράει κράνος. Μύθος 4: Τα κράνη προστατεύουν μόνο μέχρι την ταχύτητα των 20 χλμ/ώρα, αφού σε αυτή την ταχύτητα γίνονται οι δοκιμασίες σύγκρουσης. Πραγματικότητα 4: Τα κράνη δοκιμάζονται σε αυτή την ταχύτητα, αλλά σχεδιάζονται για να αντέχουν σε μεγαλύτερες ταχύτητες. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα αυτοκίνητα. Οι δοκιμασίες σύγκρουσης γίνονται με ταχύτητα 50 χλμ/ώρα, οι ζώνες ασφαλείας όμως μας προστατεύουν και σε ατυχήματα με μεγαλύτερη ταχύτητα. Μύθος 5: Τα ατυχήματα με μοτοσικλέτες αντιπροσωπεύουν το μικρότερο ποσοστό των ατυχημάτων, αφού οι μοτοσικλέτες αποτελούν το μικρότερο ποσοστό των οχημάτων. Πραγματικότητα 5: Οι μοτοσικλέτες αποτελούν στη χώρα μας το 37% όλων των κυκλοφορούντων οχημάτων (επιβατικά, λεωφορεία, φορτηγά κλπ), ενώ τα θανατηφόρα ατυχήματα με μοτοσικλέτες ξεπερνούν το 20% ποσοστό κατά πολύ μεγαλύτερο σε σύγκριση με άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης, ο κίνδυνος θανατηφόρου ατυχήματος υπολογίζεται ότι είναι 20 φορές μεγαλύτερος στους μοτοσικλετιστές από ότι στους επιβάτες αυτοκινήτων. Μύθος 6: Ο νόμος για τη χρήση του κράνους είναι παρέμβαση στην ελευθερία του ατόμου. Πραγματικότητα 6: Στην πραγματικότητα η μη χρήση κράνους δίνει την ελευθερία στο μοτοσικλετιστή να ρισκάρει και να παίζει με το θάνατο και την αναπηρία. Μπορούν όμως οι οικογένειες των τραυματισμένων και η κοινωνία να αντέξουν το τεράστιο οικονομικό, ψυχολογικό και ιατροκοινωνικό κόστος; Πως μπορούμε να ανακουφιστούμε από την αιμορραγία που προκαλεί η απώλεια τόσων ζωών; Από τη στιγμή του ατυχήματος η κοινωνία του παρέχει ιατρική περίθαλψη, του δίνει άδεια από την εργασία για το χρόνο αποκατάστασης της βλάβης και αν ο τραυματισμός του προκαλέσει μόνιμη αναπηρία, έχει ισόβια την ευθύνη. Είναι αδιανόητο λοιπόν να κατανοούμε κάποιον που σκέφτεται ότι ένας τέτοιος νόμος αφορά μόνο αυτόν. Γνωρίζετε ότι: • Η κρανιοεγκεφαλική κάκωση είναι η κύρια αιτία θανάτου σε ατυχήματα με μοτοσικλέτες. 80% των μοτοσικλετιστών που σκοτώνονται σε τροχαίο ατύχημα υπολογίζεται ότι έχουν υποστεί κρανιοεγκεφαλική κάκωση. • Μοτοσικλετιστές που δε φορούν κράνος έχουν διπλάσιες πιθανότητες να υποστούν κρανιοεγκεφαλική κάκωση σε μια σύγκρουση σε σχέση με όσους το χρησιμοποιούν. • Περισσότερα από 4 στα 5 ατυχήματα με μοτοσικλέτα καταλήγουν σε τραυματισμό ή θάνατο του μοτοσικλετιστή. • Ο πιο πρόσφατος νόμος για τη χρήση του κράνους είναι ο 2696 και ισχύει από το 1999. • Όταν οι νόμοι για τα κράνη δεν εφαρμόζονται, οι θάνατοι από ατυχήματα με μοτοσικλέτα αυξάνονται κατά 20-30%. • Για κάθε 1,5 χλμ. οδήγησης, ένας μοτοσικλετιστής κινδυνεύει 16 φορές περισσότερο να πεθάνει σε μια σύγκρουση από ότι ο οδηγός ενός άλλου οχήματος. • Όποιος χρησιμοποιεί το κράνος, μειώνει τον κίνδυνο στο 1/3. • Οι μοτοσικλέτες το 1997 ήταν οι διπλάσιες από ότι το 1987, ενώ τα αυτοκίνητα είχαν αυξηθεί μόνο στο μισό. • Όταν αγοράζετε κράνος αναζητείστε πάντοτε το αυτοκόλλητο DOT ή SNELL. ΦΟΡΑΤΕ ΠΑΝΤΑ ΚΡΑΝΟΣ απο ΕΔΩ

Κάθε εποχή στο βουνό έχει την δική της χάρη, όμως τα χρώματα της άνοιξης είναι μοναδικά! Καταπράσινα λιβάδια, πολύχρωμα λουλούδια, νερά που τρέχουν και χιονούρες που αρνούνται πεισματικά να καταλάβουν ότι ανέβηκε η θερμοκρασία συνθέτουν τον καμβά μιας ανοιξιάτικης επίσκεψης στο βουνό. Τι καλύτερο λοιπόν από ένα 2ημεράκι σε ένα τέτοιο τοπίο? Η περιπέτεια μας ξεκινάει το πρωί της Κυριακής από την Θεσ/νίκη. Το Βερσάκι ελέγχθηκε, φορτώθηκε και ξεκίνησε με προορισμό το Χαλίκι Ασπροποτάμου. Η διαδρομή που θα ακολουθήσουμε είναι η εξής: Μουσική στα ακουστικά και φύγαμε! Καιρό είχα να βγω βόλτα την Κυριακή και είχα ξεχάσει πόσα μοτοσακά πετυχαίνεις στον δρόμο. Χαμός από βολταίους! Εδώ στην διασταύρωση πριν την Καλαμπάκα. Από κάποιο σημείο και μετά ο δρόμος ακολουθεί παράλληλα τον Αχελώο μέσα σε μια ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ στριφτερή διαδρομή με καλή άσφαλτο. Μετά από κάμποση ώρα απολαυστικής οδήγησης φτάνουμε στο Χαλίκι, το δυτικότερο χωρίο της Θεσσαλίας σε υψόμετρο 1150μ! Αφήνουμε την μοτό στην πλατεία του χωριού και ετοιμαζόμαστε για πεζοπορία μέχρι την δρακόλιμνη Βερλίγκα στο όρος Λάκμος (ή αλλιώς Περιστέρι) όπου και θα κατασκηνώσουμε! Η διαδρομή ξεκινάει ακριβώς από την πλατεία με κατεύθυνση αντίθετη αυτής της εισόδου στο χωριό. Για να φτάσει κανείς στην Βερλίγκα μπορεί να ακολουθήσει τον παράνομα χαραγμένο (καθώς η περιοχή θεωρείται εθνικό πάρκο) δύσβατο δασικό χωματόδρομο που χρησιμοποιούν οι κτηνοτρόφοι της περιοχής. Θα γκρινιάξω για αυτό αργότερα. Τον ίδιο δρόμο ακολουθούμε και εμείς με τα πόδια μέχρι ενός σημείου. Ο προορισμός μας είναι οι κορυφές που φαίνονται στο βάθος! Μετά από λίγη ώρα μπαίνουμε σε πυκνό ελατοδάσος. Τι συμβαίνει τώρα με αυτά τα σημάδια στα δέντρα. Οι ορειβατικοί οδηγοί που διάβασα αναφέρουν ότι όπου συναντάμε αυτά υπάρχει μονοπάτι για συντόμευση της διαδρομής. Μπλε αναπαραγωγικά όργανα. Κάθε φορά που προσπάθησα να τα ακολουθήσω κατέληγα σε μη χαραγμένο και κλειστό από τα έλατα μονοπάτι κάτι που στο τέλος με έκανε να χάσω σημαντικό χρόνο. Γκρίνια mode on. Από την στιγμή που κατασκευάστηκε ο χωματόδρομος όλοι ανεβαίνουν με τις τζιπάρες τους με αποτέλεσμα τα μονοπάτια να χαθούν αφού μένουν απάτητα. Αναγκάζομαι λοιπόν και εγώ να τον ακολουθώ και να ξενερώνω που η ανθρώπινη παρέμβαση μου χαλάει το πανέμορφο τοπίο και την ευκαιρία για μια ομορφότερη διαδρομή. Η φύση στα καλύτερα της! Σιγά σιγά βγαίνουμε από το δάσος και μπαίνουμε σε αλπικό τοπίο. Κάπου εδώ ακούω θόρυβο κινητήρα. Κοιτάω κάτω και βλέπω ένα δικάβαλο on/off να πηγαίνει τάπα! Λέω τι διάολο ο Chris Birch ανεβαίνει? Τελικά ήταν ένα Transalp! Ο αναβάτης και η συνεπιβάτισσα με χαιρέτησαν θερμά και συνεχίσαμε τους δρόμους μας. Συνεχίζοντας την ανάβαση ξαφνικά το μάτι μου πέφτει πάνω σε ξεθωριασμένη κόκκινη μπογιά σηματοδότησης μονοπατιού. Έχοντας βαρεθεί να περπατάω τόση ώρα στον χωματόδρομο αποφασίζω να το ακολουθήσω υπό τον φόβο να μην οδηγεί πάλι πουθενά. Ευτυχώς το βουνό εδώ είναι ανοιχτό και εύκολα διακρίνεται ο δρόμος σε περίπτωση που θέλω να τον ξαναβρώ. Καλά πάμε! Σχεδόν φτάσαμε! Στο σημείο αυτό ο χωματόδρομος σταματάει καθώς η ίδια χιονούρα που είχε συναντήσει και ο billy84 πριν 1 μήνα βρίσκεται ακόμη εκεί! Εκεί βρίσκεται επίσης και η Transalp αραγμένη με τους καβαλάρηδες να κατεβαίνουν την πλαγιά. Ε πως να μην πιάσεις κουβέντα μετά! Ο αναβάτης παλιός εντουράς και έτσι εξηγείται πως οδηγούσε έτσι και δικάβαλος μάλιστα! Όταν αρχίσαμε την πάρλα για τις μηχανές η σύζυγος του βαρέθηκε και ξεκίνησε να κατεβαίνει με τα πόδια Μετά από κάμποση ώρα χαιρετηθήκαμε και τραβήξαμε δρόμους αντίθετους! Από την Βερλίγκα τώρα μας χωρίζει μια μικρή πλαγιά! Συνολικός χρόνος ανάβασης 3 ώρες και 50 λεπτά. Φτάνοντας πάνω αντικρίζω αυτό! Ο μύθος λέει ότι το φιδόμορφο θεριό της περιοχής πετάχτηκε μόνο μια φορά από την πηγή, στριφογύρισε στην δρακόλιμνη και ύστερα χάθηκε πάλι στα σωθικά του Λάκμου. Αποτέλεσμα ήταν να σχηματιστούν αυτά τα πανέμορφα φιδίσια ρυάκια! Εικόνες βγαλμένες από παραμύθι! Ώρα να στήσουμε και την σκηνή! Το αδιάβροχο πόντσο που είχα χρησιμοποιήσει και στην Τύμφη ανοίχτηκε και πάλι και στρώθηκε για να ξαπλώσει η σκηνή επάνω. Ο λόγος, μια υποψία υγρασίας στο έδαφος. Κάνει φοβερή δουλειά! Δυστυχώς αν και Μάιος ακόμα, ο κύριος όγκος της λίμνης έχει απορροφηθεί από το έδαφος. Δεν πειράζει όμως, τα ρυάκια μας αποζημιώνουν και με το παραπάνω! Πεντάστερα ξενοδοχεία σου λέει μετά! Τέτοιο μπαλκόνι δεν το βρίσκεις πουθενά! Ώρα για χαλάρωση! Μουσική... και το καθιερωμένο σταυρόλεξο! Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει και είναι ώρα για το δείπνο μας! Σαντουϊτσάκι και σοκολάτα! Το νερό δεν το λυπάμαι αφού έξω έχει άπλετο! Ένα στοιχειώδες φιλτράρισμα με βαμβάκι είναι αρκετό αν και δεν το χρειάζεται! Η ώρα είναι 21:30 και έξω έχει ακόμα αρκετό φως! Το σκοτάδι τελικά απλώθηκε και ο ουρανός μας έκανε την χάρη να αδειάσει από σύννεφα για να μπορούμε να ατενίσουμε τον φωτεινό από αστέρια ουρανό! Η θερμοκρασία είναι πολύ καλή, υπάρχει ένα ελαφρύ αεράκι αλλά δεν μας προβληματίζει. Το κελάρυσμα του νερού λειτουργεί ως νανούρισμα και είναι το μόνο που ακούγεται. Μαγεία! Ώρα για ύπνο και ξεκούραση! Αύριο μας περιμένει η κορυφή του βουνού!

Από μικρό παιδί είχα όνειρο να πάρω μία μοτοσικλέτα. Μου άρεσαν πολλές, πάρα πολλές πραγματικά. Θυμάμαι αφίσες στο δωμάτιο.. Μεγαλώνοντας οι συμπάθειες δεν κρύφτηκαν εύκολα: Κλασσικά naked και Supersport οι αγαπημένες μου κατηγορίες.. Τα χρόνια περνούσαν και μηχανή δεν ερχόταν. Τελικά με την Guzzi του πατέρα έγιναν τα πρώτα μοτοσικλετιστικά όνειρα και κάπου εκεί κόλλησα εντελώς και είπα ότι πρέπει σύντομα να αποκτήσω την δικιά μου μοτοσικλέτα. Είδα πολλές, σκέφτηκα ακόμα περισσότερες, οδήγησα κάποιες από αυτές, με βάση πάντα το budget που διέθετα. Όμως η πρώτη ματιά στις 05/04/2014 με είχε στιγματίσει ήδη πιστεύω. Κάτι που επιβεβαιώθηκε λίγες μέρες αργότερα, 04/05/2014: "Θα είναι κούτα, ελπίζω να μην αργήσει πολύ". Κάποια όνειρα είναι για να πραγματοποιούνται, ειδικά σε δύσκολες εποχές που έχουμε ανάγκη λίγη χαρά παραπάνω. Πραγματοποιώντας τα συγχρόνως δείχνεις και στον εαυτό σου ότι με θέληση όλα γίνονται. Για κάποιον λόγο τον τελευταίο καιρό είχα μπει σε σκέψεις "δεν θα είναι βολικό, δεν θα φορτώνεται άνετα για ταξίδια, να σκεφτώ και το έτερον ήμισι, κλπ" και είχα ψιλοκαταλήξει σε άλλη, πιο συμβιβαστική λύση. Όμως η μηχανή δεν είναι για συμβιβασμούς, είναι η προσωπική σου τρέλλα. Σε όλα κάνουμε συμβιβασμούς καθημερινά, αν κάνουμε και στην μηχανή, άστα να πάνε.. Ένα test ride πριν λίγες ημέρες ήταν αρκετό για να ξεδιαλύνουν όλα στο μυαλό μου και να καταλήξω στην αρχική μου λατρεία. Μηχανή για 1 άτομο ουσιαστικά, για βόλτες, για ψυχική ισορροπία, που την βλέπω και τρελαίνομαι, που θα με κάνει να ξεφεύγω από την καθημερινότητα, κ.α. πολλά. Πριν λίγες ώρες αντίκρυσα αυτό το θέαμα και η συμβίωση μαζί της ξεκίνησε: Yamaha MT-07 ABS σε Racing Yellow και δεν βλέπω την ώρα να ξεκινήσουμε τις ατελείωτες βόλτες μας! Ευχαριστώ όσους με βοήθησαν στην επιλογή με τα σχόλιά τους και όσους διάβασαν αυτές τις λίγες γραμμές που περίμενα χρόνια να γράψω.. ΥΓ: Πλούσιο φωτορεπορτάζ το ΣΚ που θα έχει φωτογράφηση εκτός Αθηνών. BTW, το χρώμα τα σπάει.. :D

καταρχην να σας πω οτι ισως δεν ειναι οτι καλυτερο αλλα δεν ειμαι μοντερ αλλα παραγωγος! περιμενω σχολια απο ολους!!!!!!!!!!! παρτε στα χερια το ποτακι σας και....................... απολαυστε.......................

Ένα απόγευμα και συγκεκριμένα το απόγευμα της 24ης του μηνός Οκτωβρίου του σωτήριου έτους 2014 ημέρα Παρασκευή και ώρα 5ην και 30 απογευματινή, ο σκληρός πυρήνας του περιπόλου μάχης νοτίου κεντρικής Ελλάδος και λοιπών νήσων συνεπικουρούμενος εκ δυο επιπλέον βαρέων καταδρομικών της Aprilia (Capo) και μιας ελαφρύτερης μονάδας της suzuki (VStrom) συνήλθαν σε ομάδα μάχης, και εκκίνησαν εκ του περιχαρακωμένου στρατοπέδου πρωτευούσης εν τω μέσω σφοδρής βροχόπτωσης δια το ορεινό συγκρότημα της Πίνδου. Τελικός στόχος η προσβολή της Βαλιας Καλντας δι όλων των μέσων και σε όλα τα επίπεδα. Πρώτος σταθμός ανασυγκρότησης με διανυκτέρευση τα Τρίκαλα και μερική συμπλήρωση της δύναμης μας με ένα ελαφρύ ταχυκίνητο καταδρομικό της ΚΤΜ (640) Σάββατο πρωί το κλιμάκιο της Λάρισας ανταποκρινόμενο θετικά απέστειλε ενισχύσεις 3 βαρέα καταδρομικά της ΚΤΜ (990) τα οποία έπλευσαν πάση δυνάμει με το πρώτο φως της ημέρας. Εν πλήρη σύνθεση πλέων (3 caponord 3 KTM990 1 KTM640 και 1 Vstrom) εκκινήσαμε για Καλαμπάκα και απο εκεί για Μουργκανη παρακάμπτοντας σε δευτερεύον επαρχιακό κινούμενοι στις παρυφές του Κοζιακα μεχρι τη διασταύρωση του χωριού Στεφάνι. Εκεί έγινε παύση της κίνησης των μονάδων και σύσκεψη των επιτελών δια την ικανότητα κίνησης των μονάδων στο δύσβατο της έμπροσθεν περιοχής. Αποφασίσθηκε δια λόγους ασφάλειας οι εξοπλισμένες με χωμάτινες ερπύστριες μονάδες να συνεχίσουν για στεφάνι και απο εκεί κινούμενες στις κορυφογραμμές βόρεια βορειοδυτικά του Κοζιακα και βορειοανατολικά των Τζουμερκων στα 1800 μέτρα να Πλήξουν το Μέτσοβο σε σύντομο χρονικό διάστημα. Οι δυο μονάδες που δεν ήταν εξοπλισμένες με καθαρά χωμάτινα ελαστικά να συνεχίσουν απο άσφαλτο μέσω Κατάφυτου Ανθούσας Χαλικιού και καβατζάροντας το Τζουμέρκο απο το βορειοανατολικό πέρασμα στα 1700 μέτρα να πλήξουμε το Μέτσοβο απο το νότο. Μετά το Χαλίκι η θερμοκρασία πέφτει στους 4 βαθμούς και η κίνηση γίνετε δυσχερής, βαίνοντας δυσχερέστερη όσο συνεχίζαμε την πορεία μας προς το πέρασμα. Το πέρασμα εχει κλίσει απο το χιόνι τα τμήματα προελαύνουν με πείσμα δίχως σκέψη υπαναχώρησης. Τελικά μετά πολλών κόπων και βασάνων διεκπεραιωνόμαστε εν Καρπενήσι τις πρώτες μεσημβρινές ώρες αναμένοντας τις ημέτερες δυνάμεις αι οποίαι αφού προσπάθησαν τα μέγιστα δεν κατόρθωσαν να υπερκεράσουν τα χιονισμένα υψώματα λόγω μεγάλης απόθεσης χιονιού και εκτέλεσαν παρακαμπτήριο ελιγμό μέσω ασφάλτου. Όση ώρα ήμασταν εν αναμονή καταλύσαμε στην θαλπωρή ενός ζεστού γραφικού καφέ συνοδευόμενοι απο γλυκιά αχνιστή σοκολάτα (την οποία καταχράστηκα δις) Με την άφιξη των υπολοίπων δυνάμεων και την κατανάλωση μερικών ζεστών ροφημάτων ακόμα ανασυγκροτηθήκαμε και εκκινήσαμε για τον τελικό προορισμό της ημέρας το μικρολιβαδο. Στο οποίο καταλύσαμε τις πρώτες απογευματινές ώρες και ετοιμαστήκαμε για το πρώτο και μοναδικό γεύμα της ημέρας το οποίο είχαμε δικαιωματικά κερδίσει. Το βράδυ καθισμένοι στο σαλονάκι γύρω απο το αναμμένο τζάκι παρακολουθούμε τους επιτελείς που εκπονούν το σχέδιο κίνησης του στόλου την επόμενη μέρα. Αρκετά αργότερα μετά απο πολύ μπορου μπουρου χαιναμουν ανεβήκαμε στα δωμάτια και παραδοθήκαμε με συνοπτικές διαδικασίες στην αγκαλιά του μορφέα

Είστε πρεζάκηδες ρε φίλε. Δεν εξηγείται αλλιώς. Την ίδια ώρα που όλες οι αντιπροσωπείες έχουν φωτογραφία μου με επιγραφή "ΜΗΝ ΤΟΥ ΔΩΚΕΤΕ ΟΥΤΕ ΚΑΡΕΚΛΑ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΓΙΑ TEST RIDE", εσείς επιμένετε να μου παραχωρείτε τις καλές σας για αυτό που αποκαλούσαν στη Μεσαιωνική Αγγλία ως "jus primae noctis" ή αλλιώς, ο νόμος της πρώτης νύκτας. Όπερ μεθερμηνευόμενον "θα μου τη δώκεις ενώ ξέρεις ότι θα στη μπηδήσω" Αρκετά με το intro, στο δια ταύτα: Ο Αλέξανδρος είναι ένα σεβαστό ον και ένας φαινομενικά άριστος μηχανολόγος Ε.Μ.Π. ο οποίος έχει στην κατοχή του το εν λόγω μοτοσακίδιο. (Αλέκο, λείπανε 50€ από το φακελάκι, οπότε θα σε γονατίσω, sorry, 300 είχαμε συμφωνήσει). Το είχα ξανακαβαλήσει παλαιότερα, τώρα είχε και κάποια καλούδια παραπάνω, οπότε εμπεριστατωμένη καγκούρικη άποψη. ΕΜΦΑΝΙΣΗ To MT07 είναι ακριβώς όπως το CBR μου. Από μπροστά δεν βλέπεται ούτε μέσα από μάσκα ηλεκτροκόλλησης. Έχει όμως κωλάρα, εξ ού και ο τίτλος. Το σώμα τρώγεται, το κεφάλι στον Καιάδα. Όμορφο και ευανάγνωστο το κοντέρ, πλήρες ενδείξεων (gear indicator included) και τόσο φωτεινό που τις νύχτες πρέπει να φαίνεται και από δορυφόρο του Κρόνου (του πλανήτη ε). Η ΚΩΛΑΡΑ ΤΟΥ λοιπόν, έχει το μείον ότι ο πίσω λασπωτήρας φέρνει την πινακίδα σε δυσθεώρητα χαμηλό ύψος, με αποτέλεσμα να μην μπορέσεις να φέρεις εύκολα το μηχανάκι λαμπάδα-νήμα της στάθμης (για να εξυμνήσω τον Ύψιστο κύριε όργανε) παρ'όλα ταύτα, χαίρεσαι να το χαζεύεις. Από πίσω μόνο, μην ξεχνιόμαστε. ΜΟΤΕΡ Θα τολμούσα να πω ηλεκτρικό. Τσαμπουκαλεμένο από τις χαμηλές rpm, σαν τράγος που του τσιγκλάς τα @@ (δεν ξέρω γιατί να το κάνει κανείς αυτό, αλλά είναι όπως το λέω). Κάτι έχει κάνει ο κερατάς στο φιλτροκούτι όμως και ακούγεται ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Εκτός του ότι ακούγεται λες και θα ρουφήξει τα πάντα, σαν τον Devastator (ή σαν μια πρώην μου, καλή της ώρα) ο συνδυασμός του με το δικύλινδρο, κανει ενα mix που ακούγεται σαν μπετονιέρα σε περίοδο αναπαραγωγής. Η πλάκα είναι ότι ξαφνιάζεσαι όταν ακούς την εξάτμιση, σε σημείο που νομίζεις ότι είναι άλλος δίπλα σου, τόσο πολύ την επισκιάζει. Ελπίζω να μην γίνει ο πρώτος που θα φάει κλήση για ηχο από φιλτροκούτι (ξεφτίλα ρε...). ΚΑΒΑΛΙΚΕΥΟΝ-DASH Να σημειώσω εδώ, πως ο Fenrir με το ΜΤ-09 Τracer (του οποίου το review θα ανέβει μόλις τα βρούμε στην αμοιβή-υπάρχει και βίντεο) δεν μου είχε δείξει πως μπαίνει σε Taliban mode, χώρια που το μηχανάκι όταν το οδήγησα είχε αφροδίσια (STD για την ακρίβεια). Στον αντίποδα, λοιπόν, ο Αlieksandros (πρώτη φορά na lieva) μου είπε χαρακτηριστικά "Δοκίμασε και το shifter (χειροποίητο) μετά τις 6.500" με ένα σαρδόνιο χαμόγελο, λες και ήξερε ότι δεν θα πέσει ποτέ κάτω από αυτό το όριο. Επιπρόσθετα, έβγαλε το τιμόνι και έβαλε clip on (είπαμε, έχει ψυχολογικά ο κόσμος) το οποίο του έδωσε ένα παραπάνω ποσοστό βάρους μπροστά. Επί τω έργω πως μεταφράζονται όμως αυτά; 1η, όρθιο. 2α, όρθιο (ξερόγκαζο) 3η με συμπλεκτάρισμα, πάλι όρθιο. 4η με συμπλεκτάρισμα, μάντεψε. Σωστά μάντεψες, τι είναι για να σηκωθεί με 4η, Husaberg? Σοβαρέψου. Πατάει πολύ όμορφα ακόμα και στο παρκέ που έχουν για άσφαλτο στην παραλιακή, στήνεσαι ωραία με τα κλιπόν, σου εμπνέει εμπιστοσύνη να το ρίξεις πιο κάτω, σα Βουλγάρα σε κωλόμπαρο στην Πύλη Τρικάλων, θα σου κάνει όλα τα χατήρια αν είσαι αρκετά τολμηρός (η Βουλγάρα θέλει και λεφτά, μην την πατήσετε). Αυτό που με παραξένεψε είναι ότι ακόμα και στα 140+ χιλιόμετρα το μοτοσακό έχει ανεμοκάλυψη (μάλλον θα ευθύνεται η κλειδαριά που είναι μπροστά από τη μάσκα και προσφέρει αεροδυναμική αντίσταση ρε γαμώ το στανιό μου, βαλτε το διακόπτη σε ανθρώπινο σημείο mi baro anapodes) εν αντιθέσει με το CBR μου που έχει την υπέρτατη μάσκα από λαμαρίνα, σχεδιασμένη ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ στο περίπου με το μάτι και στα 160 νοιώθεις σαν Αρειανός στην Τούμπα από το ξυλοφόρτωμα. +CYNOΨΙC+ Θα το χαρακτήριζα Duke 690 του φτωχού, που δεν υπολείπεται σε τίποτα όμως από εκείνο. Διασκεδαστικό μοτοσυκλέτι (duh) στις καφετέριες μόνο θέλει προσοχή να το παρκάρεις ΑΠΕΝΑΝΤΙ από την καφετέρια και ME TO GOLO. Ιδανικό για όποιον κάνει τα πρώτα του δειλά βήματα στον χώρο του εμπορίου ναρκωτικών ή κάτοχο CBR400 (ονόματα δε λέμε) δεν θα πει όχι σε ταξίδι, καθημερινή μετακίνηση, ξυλοφόρτωμα σε ημιανοιχτό στροφιλίκι ή και κυνηγητό με την Ομάδα ΔΙ.ΑΣ. Αν είχα το κασέρι (24/7 χειμώνα καλοκαίρι i putanasumexeri) έμπαινα με τα γόνατα, αλλά με fluo ζάντες γιατί είμαι και από την Αστραλία. Υ.Γ.: Αν προσέβαλα κάποιον με τα γραπτά μου, να μου το πει εγκαίρως να του φέρω μια κούτα ξύδι ΤΟΠ από τη δουλειά. Θέλω να ευχαριστήσω την καρέκλα για τη στήριξη που μου παρείχε όση ώρα έγραφα το κείμενο. Και τον Αλέκο.

Καλησπέρα, χρόνια πολλά και καλή Πρωτοχρονιά εύχομαι σε όλους. Εδώ θα σας πω μια, ομολογουμένως, περίεργη ιστορία μαζί με ένα ταξίδι που έκανα με τον τίγρη. Η ώρα είναι 12:15 το βράδυ και ξεκινάω να γράφω. Να ξέρετε είναι μεγάλο σεντονάκι. :P Επέλεξα την συγκεκριμένη στιγμή, γιατί το κουβάρι της ιστορίας, όποια κι αν ήταν η αρχή του, έχει αρχίσει και φτάνει προς το τέλος του. Το συγκεκριμένο γεγονός λαμβάνει χώρα στην Θεσσαλονίκη, τον Ιανουάριο του 2015, πριν 1 χρόνο σχεδόν δηλαδή, όταν και μετά το GSXR, αγόρασα το μαύρο Tiger μου. Ήταν η ώρα για μερικά ταξίδια μετά της γυναικός, κάτι που με το GSXR θα ήταν πολύ δύσκολο. Τώρα θα μου πείτε, εδώ άλλοι ταξιδεύουν με άλλα κι άλλα. Εγώ δεν είχα θέμα. Είχε η γυναίκα όμως. Η αλλαγή λοιπόν έγινε. Προσπάθησα να βρω ένα μηχανάκι που θα μπορούσε να κάνει ταξίδια, ενώ θα είχε και τον σπορ χαρακτήρα που ακόμα αναζητούσα. Είχα ένα διόλου ευκαταφρόνητο μπάτζετ για την εποχή. Ο τίγρης, πανέμορφος, ήταν από τις πρώτες επιλογές και τελικά επιλέχθηκε. Ήδη από την πρώτη κιόλας εβδομάδα, άρχισα να συλλέγω πληροφορίες και να καταστρώνω το πρώτο ταξιδάκι. Ο τίγρης αγοράστηκε με 33 χιλ. χλμ από ιδιώτη. Ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε το κοντέρ... Κατάφερα να ρίξω από το τηλέφωνο την τιμή κατά 550€ και έκλεισε το θέμα και από κοντά. Το μηχανάκι πήγα και το έλεγξα καταρχήν μόνος μου, και περαιτέρω στην αντιπροσωπεία της Θεσ/νίκης. Εδώ να πω ότι οι επαφές μου με την αντιπροσωπεία της Triumph στην Θεσ/νίκη ήταν πολύ λίγες. Από γνωστούς και φίλους, με και χωρίς Triumph, μαθαίνω πως ο αντιπρόσωπος είναι καλός μάστορας κλπ κλπ. Ελέγχει λοιπόν το μηχανάκι και μου λέει ότι πάει πολύ καλά, δεν βλέπει κάτι το οποίο θα με απέτρεπε από την αγορά. Εγώ στο μεταξύ έχω ψαχτεί, διότι γνωρίζω το θέμα που έχουν τα Tiger με τα πιστόνια τους (μέχρι εκεί ήξερα τότε). Αυτό που έμαθα εν τέλη και μου είπε και ο αντιπρόσωπος, είναι ότι τα Tiger βγάζουν θέμα, στα μοντέλα του '08 και πρώτο εξάμηνο του '09 καθώς τα συγκεκριμένα δεν είχαν τα σφυρήλατα γιαπωνέζικα πιστόνια των μοντέλων '07 και '10 και πέρα, αλλά κάποια απλά Ιταλικά. Επίσης, ο αντιπρόσωπος μου λέει ότι το θέμα βγαίνει κυρίως πριν τις 20 χιλ. χλμ. Αν έχει ξεπεράσει τις 30, πιθανότατα το μηχανάκι να είναι ΟΚ και να μην βγάλει ποτέ κάτι. Όλα αυτά, από την εμπειρία του πάνω στο θέμα, καθώς είχε φτιάξει πολλά Tiger, με το θέμα με τα πιστόνια. Επίσης κατά τον έλεγχο της μηχανής, λέω στον αντιπρόσωπο, αν γίνετε να το φυσάρουμε στον πρόγραμμα της Triumph, μήπως δείξει κάτι, από προβλήματα που τυχόν έχει βγάλει κλπ. Μου λέει ότι δεν είναι ανάγκη γιατί υπάρχει και άλλος τρόπος. Και πατάει κάποιους συνδυασμούς πλήκτρων στο κοντέρ. Πολλά μηχανάκια, με κάποιον τέτοιο συνδυασμό, βγάζουν κάποια προβλήματα στο κοντέρ και σου λένε τι και πως αν γνωρίζεις του κωδικούς σφαλμάτων κλπ. Είχα τέτοια εμπειρία και ήξερα ότι όντως σου εμφανίζει κάτι, από το GSXR μου και από R6 φίλου. Καθώς και από το παλιότερο GSR που είχα και από άλλα μηχανάκια φίλων. Το ελέγχει και μου λέει ότι όλα είναι ΟΚ. Όταν έρχεται η ώρα να το πάρω κάνω μια ύστατη προσπάθεια να μειώσω λίγο ακόμα την τιμή, λέγοντας αν γίνετε να μου μειώσει άλλα 200€ ο ιδιοκτήτης ώστε με αυτά τα χρήματα να μπορέσω να κάνω τη μεταβίβαση, μια ασφάλεια κλπ. Ο ιδιοκτήτης αρνείται λέγοντας ότι ο λόγος που δεν μπορεί να κατεβάσει την τιμή είναι ότι θέλει να δώσει ένα ποσό στον αντιπρόσωπο, ο οποίος έλεγξε τη μηχανή και βοήθησε να πουληθεί. Οπότε θα χάσει ήδη κάποια χρήματα. Μου φάνηκε περίεργο σαν κίνηση, προσπάθησα να βγάλω κάποιο συμπέρασμα αλλά ήταν κάτι που ήθελε να κάνει λέει οπότε δεν έδωσα και πολύ συνέχεια και περαιτέρω σημασία... Που να ξερα. Αγοράζω λοιπόν το Tiger και όλα καλά. Στα 35 χιλ. χλμ, του κάνω ένα σέρβις, καθώς το μηχανάκι καθόταν για κάνα 6μηνο πριν πουληθεί και επειδή είχα ως σκοπό, τουλάχιστον τα λάδια να τα αλλάζω κάθε 5 χιλ. χλμ και όχι κάθε 10 που έλεγε η Triumph για να έχω και το κεφάλι μου ήσυχο. Το σέρβις έγινε στην Triumph και μάλιστα μου φάνηκε ακριβό διότι έδωσα 300€ σύνολο για λάδια, φίλτρο λαδιού, τακάκια μπρος πίσω και μία ντίζα συμπλέκτη. Μάλιστα το ποσό για αυτά, χωρίς τα τακάκια ήταν 120€ και μαζί με τα τακάκια 300€. Δηλαδή 180€ τακάκια. Anyway, το point δεν είναι εδώ. Όλα καλά του λέω με το σέρβις; Μια χαρά μου λέει. Μου δίνει και την απόδειξη και φεύγω. Έρχεται το καλοκαίρι και η στιγμή για το ταξίδι που κανόνιζα τόσο καιρό και έχω πλέον 38000 χλμ. Πριν από αυτό είχα κάνει ένα μικρό διήμερο ταξιδάκι με την γυναίκα στο Μέτσοβο, πέρασα και από Μετέωρα κλπ. Όλα ήταν καλά. Αύγουστος 2015. Με 38000 χλμ ακριβώς, φεύγω για το ταξίδι στην Ελβετία. Έχω ήδη αλλάξει τα πλαινά σαμάρια με 40άρες Givi και την πίσω Kappa με μία Maxia 3 55lt της Givi. Σύνολο μου κόστισε 250€, καθώς τα αγόρασα όλα (κάγκελα, top case και πλαινές) 450€ και κατάφερα να πουλήσω όλα τα παλιά (σαμάρια, βάσεις για σαμάρια, βάση top case και topcase) 200€. Απόγευμα Κυριακής ξεκινάω για Ηγουμενίτσα. Ξημερώματα της επομένης παίρνω το καράβι για Βενετία. Το καράβι έκανε 25-26 ώρες, οπότε πρωί Τρίτης φτάνω Βενετία. Στο καράβι, πιάνω κουβέντα με ένα παλικάρι με Ζ750. Με τα πολλά μου λέει ότι ο προορισμός ήταν Ζυρίχη, ότι είχε ξανακάνει πολλές φορές τη διαδρομή και τελικά αποφασίζουμε να ανηφορίσουμε μαζί. Τελικός μου προορισμός ήταν το Μπιλ (Biel/Bienne) της Ελβετίας. Του εξηγούμε από την αρχή ότι στο μεγάλο τούνελ του Gotthard, εγώ θα ανέβω από το passo και δεν θα περάσω μέσα από το τούνελ. Καταρχήν για το πάσο και κατά δεύτερον και κυριότερο γιατί η γυναίκα φοβάται τα τούνελ, πόσο μάλλον το μεγαλύτερο της Ευρώπης... Αυτός που ξηγήθηκε ότι αυτός θα πάει από μέσα και ότι κάνει ταξίδι, τουλάχιστον στην Ιταλία με υψηλές ταχύτητες (160) αλλά αφού είπαμε ότι θα ανηφορίσουμε μαζί θα πηγαίνουμε με το όριο (130). Έτσι κι έγινε. Σχεδόν όλη την autostrada από Βενετία ως τα σύνορα με την Ελβετία στο Como, οι ταχύτητές μας ήταν γύρω στα 130-140. Παίζει ρόλο αυτό... Χωρίζουμε στο Gotthard Tunnel. Με το που πιάνω τις πρώτες στροφές στο πάσο, αρχίζουν και οι πρώτες ψιχάλες... Από το Gotthard Pass μέχρι και το Biel, έβρεχε. Σε όλο το Furka Pass και όλο το Bernese Oberland. Ευτυχώς το δελτίο καιρού έδειχνε καλό καιρό για όλες τις υπόλοιπες μέρες. Όπως και έγινε. Φτάνω απόγευμα Τρίτης στον προορισμό μου. Την επόμενη μέρα ετοιμάζομαι για τις εξορμήσεις μου. Βάζοντας μπρος το Tiger, άρχισαν τα πρώτα σημάδια. Με το που πήρε μπρος, αναβόσβησε το λαμπάκι του λαδιού 2 φορές. Έσβησε και δεν ξανάναψε. Αλλά άναψαν τα δικά μου λαμπάκια και ήμουν μες το άγχος. Πρώτος μου προορισμός το πρωί της Τετάρτης ήταν η Λωζάννη. Ψάχνοντας, βρίσκω αντιπροσωπεία Triumph πάνω στον δρόμο μου. Αφού τέλειωσα την βόλτα μου στην πόλη και πήρα τον δρόμο για την επόμενη πόλη που θα έβλεπα, το Νόισατελ, πέρασα από την αντιπροσωπεία. Τους είπα τι έγινε και το παίρνουν μέσα για να το τσεκάρουν. Βλέπουν ότι η στάθμη του λαδιού έχει πέσει πολύ. Οπότε και αποφασίζουμε να συμπληρώσουμε. Βάζουμε βάζουμε και τελικά έλειπαν 2 ολόκληρα λίτρα λάδι. Μου πεσαν τα μαλλιά. Έγινα άσπρος. Και ξαφνικά μου ήρθε κατούρημα... (άσχετο ναι, αλλά δεν ξέρω γιατί... :P) Κάνουμε τους ελέγχους που πρέπει για αυτό που διαπιστώθηκε. Από την εξάτμιση στο ρελαντί ή στο μαρσάρισμα δεν μυρίζει τίποτα (καμμένο λάδι πχ), από κάτω δεν φαίνεται να έχει κάποια διαρροή πουθενά. Ο Ελβετός μου λέει το πρώτο πράγμα που του ήρθε στο μυαλό. Με ρωτάει που έκανα το τελευταίο σέρβις και αν είμαι σίγουρος ότι μου έβαλε την καθορισμένη ποσότητα. Του λέω ότι δεν ήμουν μπροστά στο σέρβις που έκανα αλλά με χρέωσε για 4 λίτρα λάδι. Το Tiger παίρνει 3.8 λίτρα. Ο Ελβετός μου λέει ότι υποπτεύεται ότι αυτός που μου έκανε το σέρβις δεν μου έβαλε την προβλεπόμενη ποσότητα. Δηλαδή παίρνει κανονικά 3.8 λίτρα. Μου έβαλε 2, έκαψα και 0.1-0.2 λίτρα στο ταξίδι, πράγμα σχετικά λογικό, και ορίστε τα 2 λίτρα που έλειπαν. Είχα τρελαθεί, διότι δεν φαινόταν από πουθενά ότι καίει λάδι ή ότι έχω κάποια διαρροή. Έχω στο νου μου ότι θα γυρίσω Ελλάδα και θα κάνω τέτοια φασαρία που θα έχουμε πολύ κακά ξεμπερδέματα. Πληρώνω και φεύγω. Σημειωτέον, 2 λίτρα λάδι στην Ελβετία, 50 φράγκα. Ήτοι σχεδόν 50€. Καλή φάσηηηηηηηηηηηηηηηηη... Εδώ να πω ότι ο Ελβετός δεν γνώριζε για θέμα με πιστόνια σε Triumph Tiger. Μάλιστα μου λέει ότι το Tiger 1050 είναι ένα άκρως ποιοτικό μηχανάκι που δεν βγάζει προβλήματα και έχει πολλούς πελάτες με 150000+ χλμ. Βέβαια πάνω σε αυτό παίζουν πολλά ρόλο. Συνεχίζω το ταξίδι μου ήσυχος πλέον ότι έχω τη σωστή ποσότητα λαδιού. Πρωινό Πέμπτης και ξεκινάω για Βέρνη, κάνοντας μια στάση πρώτα στο μικρό γραφικό χωριό Aarberg, όπου είχα ακούσει πολύ καλά λόγια, για την ομορφιά του κλπ. Μέσα από αυτό το χωριό περνάει και ο ποταμός Aar. Ναι ρε, ΠΑΟΚ ΠΑΝΤΟΥ!!! :P Βέρνη, Aarberg και Βασιλεία. Υπέροχες πόλεις. Πανέμορφες διαδρομές μέχρι εκεί και πανέμορφα τοπία. Την Παρασκευή, ήταν η μέρα που έπρεπε να ξεκινήσω για την επιστροφή. Η άδεια που εξασφάλισα από τη δουλειά ήταν μικρή. Ξεκινάμε για πίσω λοιπόν, με προορισμό την Βενετία και πάλι, όπου θα μέναμε το βράδυ της Παρασκευής. Το μεσημέρι του Σαββάτου θα πέρναμε το καράβι της επιστροφής και Κυριακή μεσημέρι θα ήμασταν Ηγουμενίτσα. Γυρίζω με το καλό Θεσσαλονίκη Κυριακή βράδυ. 8 μέρες γεμάτη ταξίδι, 2500+ χιλιόμετρα και πολύ όμορφα μέρη. ΑΛΛΑ... υπήρχε ένα θέμα. Ήμουν έτοιμος Δευτέρα πρωί να πάω να ζητήσω τα ρέστα στην Triumph. Βάζω μπρος και πάω προς την αντιπροσωπεία. Στον δρόμο σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να το ξαναελέγξω μία, για παν ενδεχόμενο... Αλλά λέω ότι τώρα που πήρε μπρος και ζεστάθηκε ενώ είχα κάνει τη μισή διαδρομή, τώρα το θυμήθηκα...; Δεν γαμείς λέω. Σταματάω και ξεβιδώνω την τάπα. Ζεστό ξεζεστό, θα το δω. Ανοίγω και... σταγόνα λάδι μέσα το Tiger... Χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου. Προφανέστατα το μηχανάκι καίει λάδια. Αλλά δεν μύριζε... Πάω στην αντιπροσωπεία, μιλάμε για άσχετα πράγματα και κάποια στιγμή λέω, πάμε μία να κοιτάξουμε και τη στάθμη των λαδιών. Κοιτάμε αφού είχε κρυώσει κιόλας πλέον. Τίποτα στη στάθμη... Το συμπέρασμα ήταν ότι το πρόβλημα προυπήρχε πριν το πάρω σχεδόν σίγουρα. Γιατί και πως δεν πήραμε χαμπάρι... Έτσι όπως δεν το πήρα και γω χαμπάρι. Το μηχανάκι δεν είχε σημάδια ότι είχε τέτοιο θέμα. Δεν υπήρχε ούτε απώλεια ισχύος, ούτε μυρωδιά καμμένου λαδιού, ούτε κάτι άλλο. Εκείνη τη στιγμή μου πέρασαν όλα από το μυαλό. Και ακόμα πιστεύω ότι και εκείνα τα 200€ που δεν μου έκοψε ήταν μιλημένα για να φύγει το μηχανάκι. Αλλά αυτό είναι απλά ότι μου ερχόταν εμένα και συμπλήρωνα ένα παζλ στο μυαλό μου, κατόπιν εορτής και αφού είχε γίνει το κακό. Κάπου εκεί ο αντιπρόσωπος μου λέει ότι τα '07 που έχουν σφυρήλατα και κυκλοφορούν είναι πολύ λίγα. Ρωτάω για τιμές κλπ. Αναλύουμε το θέμα, μου δείχνει κάτι πιστόνια από άλλα που είχαν θέμα και μου λέει ότι το πρόβλημα είναι κατά τη γνώμη του στις Ελληνικές βενζίνες. Μετά από καιρό, διαβάζοντας το φόρουμ Triumph παρατηρώ ότι και άλλοι συμμερίζονται αυτή την άποψη σε συνδυασμό με κάποια λάθη της Triumph Που θα εξηγήσω. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, ψέμματα, τι είναι σωστό και τι όχι. Τα πιστόνια που είχε, έσπαγαν ή ράγιζαν το κανάλι, ανάμεσα από τα ελατήρια του πιστονιού. Και από εκεί περνούσε λάδι και το έκαιγε. Με διαβεβαίωνε ότι το μηχανάκι, όσο είχε μέσα την κανονική ποσότητα λαδιού, δεν θα έσπαγε, καθώς και σπασμένο κομμάτι να υπάρχει στο κανάλι, ανεβοκατέβαινε μαζί με το πιστόνι και το κρατούσαν τα ελατήρια. Μόνο αν έμενε από λάδια θα έβγαζε ζημιά χοντρή. Βέβαια όλα αυτά εικασίες. Μέχρι να ανοιχτεί το μοτέρ και να δούμε γιατί έκαψε 2 λίτρα λάδι στο πήγαινε (1000+ χλμ) και άλλα 2 λίτρα παρά κάτι στις βόλτες εκεί και στο γύρνα. Χρήματα τότε δεν υπήρχαν για να ξεκινήσω τις εργασίες. Μόλις είχα γυρίσει από ταξίδι στην Ευρώπη και είχα μείνει σχεδόν ταπί, μέχρι να ξαναπληρωθώ. Στο μεταξύ, έπρεπε να κάνω σέρβις, καθώς είχα φτάσει στις 40k+ χλμ... Το έκανα μόνος μου. Έφερε εργαλεία ένας φίλος και καθήσαμε όλη η παρέα και ανοίξαμε. Φέραμε και ένα συμπιεσόμετρο να τσεκάρουμε. Αλλάζουμε λάδια. Στο φιλτροκούτι βλέπουμε ότι είχαν μαζευτεί λάδια από αναθυμιάσεις. Το συμπιεσόμετρο έδειξε κανονική συμπίεση στους 2 κυλίνδρους και περίπου 4 μονάδες μείον σε έναν από τους 3. Πάρα πολύ ωραία λέω. Οι εργασίες αυτές λοιπόν ξεκίνησαν πριν ένα μήνα περίπου. Όχι στην αντιπροσωπεία αλλά σε φίλο μηχανικό, με μηχανουργείο που τον εμπιστεύομαι. Είναι αυτός που έφτιαξε και το σκουτεράκι που έτρεξα στους σκουτεροαγώνες. Και πολλά ακόμα πράγματα που έχω κάνει σε διάφορα οχήματα. Τσάμπα πήγε το σέρβις καθώς έκανα καμιά 100 χλμ έτσι, εντός πόλεως. Πριν ανοίξω το μοτέρ μπήκα σε ένα δίλημμα... Να το βάλω αγγελία και να το δώσω. Στο μηχανάκι δεν καταλάβαινες ότι υπάρχει πρόβλημα και θα έφευγε. Αυτό, υπήρξαν 2 λόγοι που δεν το έκανα, αν και υπήρξε μία κρούση την 2η κιόλας μέρα για ανταλλαγή με ένα R1 του '07. Πρώτον ήταν ανήθικο προς τον επόμενο αγοραστή. Εγώ πιστεύω ότι ο προηγούμενος από μένα το ήξερε και μου έπαιξε μεγάλη πουστιά. Αν το έκανα κι εγώ θα γινόμουν ίδιος. Και δεύτερον γιατί το μηχανάκι μέχρι τότε, και στο ταξίδι το καραγούσταρα. Μου άρεσε πολύ και η συμπεριφορά του και το γκάζι του και όλα του σχεδόν. Πήρα λοιπόν την απόφαση τουλάχιστον να το ανοίξω. Ανοίγοντας το μοτέρ, βρωμοκόπησε κουζινετίλα όλο το μαγαζί. Τα πιστόνια βγήκαν σε πολύ κακή κατάσταση. Τα πιστόνια κουνιόντουσαν μέσα στα χιτώνια λες και είχαν φαγωθεί από δεινόσαυρο... Τα κουζινέτα σε ακόμα χειρότερη. Τέλος πάντων, το συμπέρασμα ήταν ότι το μοτέρ είχε ξανανοιχτεί. Φάνηκε από πολλά. Φλατζόκολλες αντί φλάτζες σε πολλά σημεία, κακοδουλειά, όποιος το κανε. Η μίζα μου έκανε ένα περίεργο ήχο από τότε που το πήρα και νόμιζα πάντα ότι είναι κάνα κόμπλερ ή κάτι τέτοιο αλλά λειτουργούσε και έτσι το άφησα. Τελικά η μίζα, είχε ανοιχτεί και αυτή. Και μάλιστα είχε ξανακλείσει με πολύ πρόχειρο τρόπο. Με πριονισμένα κάποια σημεία της για να δέσει ξανά και φαγωμένο τέρμα το γρανάζι που δίνει κίνηση. Προφανώς την είχαν ανοίξει, την είχαν φτιάξει πρόχειρα και την ξανάκλεισαν. Το μοτέρ μου είναι μαντέμι, προφανώς δεν είχε επίστρωση νικασίλ και τα πιστόνια δεν ήταν σφυρήλατα. Είχα ήδη πάρει απόφαση ότι το κόστος είναι υψηλό. Το μόνο που έμενε ήταν να αποφασίσω τι θα κάνω. Ο μηχανικός μου μου είπε ότι το μοτέρ αυτό αποκλείεται να έχει 40 χιλ. χλμ. Ή να είχε 33 όταν το πήρα. Στην κατάσταση που βγήκαν τα κουζινέτα και γενικά όλα τα πράγματα στο μοτέρ, εικάζουμε ότι έχει τουλάχιστον τα διπλάσια. Λογικό για ένα μηχανάκι 8ετίας. Και κάπου εδώ μου έρχονται κι άλλα στο παζλ. Να γιατί ο αντιπρόσωπος δεν ήθελε να το ψάξουμε πάρα πολύ και μου λεγε πάρτο πάρτο είναι καλό. Μπορεί και όχι βέβαια. Μπορεί να είναι εικασίες δικές μου μόνο. Εγώ πάλι είμαι σίγουρος. Πλέον το δίλημμα ήταν το φτιάχνω ή όχι... Πουλάω ανταλλακτικά όλα τα υπόλοιπα και μένω χωρίς μηχανή ή το κρατάω, το φτιάχνω και όσο μου γκαυλώνει το κρατάω; Καινούργια ανταλλακτικά ή μεταχειρισμένο μοτέρ; Η απόφαση πάρθηκε γρήγορα. Θα το κρατήσω, θα το φτιάξω και θα το χαρώ όσο μπορέσω. Με καινούργiα ανταλλακτικά. Κι αρχίζει το ψάξιμο. Παίρνω τηλ στην Triumph και ζητάω τιμές. Κάθομαι πρώτα για να μην ζαλιστώ. :P Χρειάζομαι, πιστόνια, αντλία λαδιού, καδένα, κουζινέτα και φλάντζες. Χρειάζομαι και μίζα, αλλά αφού λειτουργεί ακόμα, την κρατάω και αγοράζω πιο μετά όταν ορθοποδήσω κάπως. Έτσι κι αλλιώς για εκείνη δεν χρειάζεται να κατέβει το μοτέρ. Πιστόνια, έχω την επιλογή μόνο για aftermarket της Je, ή μαμά Triumph. Τα Je κάνουν 900€ οπότε απορρίπτονται. Τα μαμά κάνουν 560€. Μαμά φλάντζες στα 405€. Κουζινέτα, για 16 που χρειάζονται σύνολο για όλο το μοτέρ, 10€ το ένα, ήτοι 160€, 90€ καδένα και 217 η αντλία λαδιού. Γύρω στα 1430€ δηλαδή μόνο τα ανταλλακτικά. Από εκεί και πέρα θέλω 40€ για λάδια και 25€ για μπουζί. Συν την αμοιβή του μάστορα και ένα φίλτρο αέρα. Υπολογίζω χοντρά κοντά στο 2χίλιαρο και όπως θα φανεί παρακάτω εκεί ήταν τελικά. Οι παραγγελίες αρχίζουν. Καθώς γίνονται οι παραγγελίες μαθαίνω ότι η Triumph δεν βγάζει oversized πιστόνια. Οπότε δεν γίνετε ρεκτιφιέ. Πρέπει να πάρω καινούργια χιτώνια. Ήτοι 145€ το 1. Ρε Triumph μας δουλεύεις;;; Σε μηχανάκι με αυτό το θέμα που βούιξε, δεν έχεις μεγαλύτερη διάσταση πιστόνια; Ευτυχώς τα χιτώνιά μου δεν έχουν τόσο μεγάλη ζημιά και επιδιορθώνονται. Και μάλιστα με τρόπο που είναι και φθηνός και ποιοτικός. Πέραν τούτου, εκτός από την διόρθωση του προβλήματος, πρέπει να βρεθεί και η ρίζα του προβλήματος. Εδώ να πω πως τα έχω χάσει λίγο, από το πολύ διάβασμα και τις απόψεις. Τελικά έχω καταλήξει ότι μεγάλη ευθύνη φέρει η Triumph διότι το θέμα ξεκινάει από την χαρτογράφηση. Όπως διάβασα και από πολλούς στο φόρουμ της Triumph, το μηχανάκι είναι τσίτα από πλευράς συμπίεσης και μοτέρ κλπ. Για αυτόν τον λόγο ο μαμά εγκέφαλος φέρει πρόγραμμα με ανεβασμένο αβάνς και κομμένες βενζίνες (όπως μου είπαν και διάβασα, εγώ δεν το ξέρω...) για την αποφυγή κανενός μπαμ, επειδή το μοτέρ είναι κάργα. Με αποτέλεσμα το μείγμα να μην είναι σωστό, το μηχανάκι να βαράει πυράκια και να έχουμε θέματα. Ειδικά όταν έχεις μικρή ταχύτητα, πχ 2α και λίγα χλμ και το ανοίγεις τέρμα. Πολλοί το κάνουν γιατί αρπάζει από χαμηλά το συγκεκριμένο μοτέρ και ανοίγει πάρα πολύ όμορφα. Το πρόβλημα επιδεινώνεται όταν (οι περισσότεροι) βάζουν φίλτρο πιο ελεύθερο, εξάτμιση και αλλάζουν πρόγραμμα στον εγκέφαλο. Με συνέπεια περισσότερο αέρα από το ελεύθερο μείγμα και πρόγραμμα που επιδεινώνει το θέμα. Έτσι σε συνδυασμό με τις άθλιες βενζίνες της Ελλάδας, το μηχανάκι έχει το γνώριμο αποτέλεσμα. Κάαααααπως έτσι το έχω συλλάβει εγώ, χωρίς να το έχω και τελείως clear στο μυαλό μου. Με λίγα λόγια η Triumph δεν υπολόγισε ότι το μηχανάκι θα πουλήσει στην Ελλάδα ή στην Καμπότζη και το Βιετνάμ που οι βενζίνες είναι γτπ, και το έχει βγάλει να δουλεύει μόνο με καλές βενζίνες (98+ οκτάνια) σωστά. Με τις δικές μας που δεν είναι σε καμία περίπτωση 100άρες πχ, βαράει πυράκια αβέρτα. Η λύση είναι νέος χάρτης, ώστε να δώσεις περισσότερες βενζίνες, ώστε να μπορεί να δουλέψει σωστά και χωρίς απαραίτητα να είναι 100άρα η βενζίνη. Αν το διαβάσετε στο φόρουμ ή το ψάξετε λίγο μπορεί να το καταλάβετε καλύτερα από ότι το γράφω εδώ. Anyway, το θέμα είναι ότι τα καινούργια πράγματα τα έφερε ο Άη Βασίλης και από αύριο πάνε τα χιτώνια για επιδιόρθωση. Από βδομάδα ευελπιστώ να αρχίσει να δένει το μοτέρ, γιατί έχω να καβαλήσω από τον Σεπτέμβριο... Τελικά το κοστούμι βγήκε σύνολο 1980€... Και πονάει. Το κλασσικό θέμα με τα πιστόνια του Tiger δηλαδή με τη διαφορά ότι δεν πρόλαβε να βαρέσει και να τα κάνει όλα νιμου εκεί μέσα...

Με καθε ειλικρινεια δεν ειχα υπερβολικα θετικες βλεψεις διοτι ανοιγοντας το γκαζι το μοτερ θα μπορουσε καλλιστα να αρχισει να μπερδευει/κομπιαζει/γονατιζει η οτιδηποτε αλλο. Ομως ηδη απο το πρωτο κουμπωμα της ταχυτητας στο κιβωτιο τα πραγματα εδειχναν πολυ διαφορετικα. Ανελπιστα διαφορετικα. Παροτι η πρωινη κινηση του Σαββατου στη γειτονια δεν επετρεπε να ανοιξω το γκαζι, ακομα και στις πολυ χαμηλες στροφες η μηχανη εδειχνε γεματη νευρο, ανυπομονη να επιταγχυνει με τη πρωτη ευκαιρια. Αν ηταν ετσι χαμηλα τοτε πως θα ηταν ψηλοτερα; Βγηκα στη κεντρικη λεωφορο και βρηκα ευκαιρια να ανοιξω το γκαζι με 2α με 3000. Το μοτερ γρυλισε, οι στροφες ανεβηκαν αστραπιαια και το πισω λαστιχο εχασε μονομιας το φως του και αρχισε γραφει κατω φιδακια κουνοντας αριστερα δεξια. Αρχισα να χαχανιζω σαν ηλιθιος. Μου ειχε λειψει αυτο το γκαζι τοσο πολυ! Εκοψα ξανα και χουφτωσα παλι το γκαζι αφηνοντας τη μηχανη να περασει το κακοφημο σημειο των 4000 στροφων. Αυτη τη φορα το λαστιχο επιασε προσφυση και με το που περασε τις 4000 η ατιμη με εσπρωξε πισω με βια προσπαθωντας να μου ξηλωσει τα χερια, ενω το μπροστινο βρισκοταν στον αερα! Power wheelie με 2α ρε Αυρα;; Δεν εχω αυταπατες οτι η μηχανη εγινε ξαφνικα ...ZZR ομως τοσο δυνατη δεν την θυμομουν ΠΟΤΕ! Ο συνδιασμος του Dynojet με καθαρισμενα και σωστα ρυθμισμενα καρμπυρατερ ειχε ως τελικο αποτελεσμα να ανοιγει οπως ποτε πριν. Μπηκα σε μια μικρη πλατεια για να επιστρεψω στο σπιτι και αρχισα να διασκεδαζω ανοιγοντας απειροελαχιστα το γκαζι και κανοντας το πισω μερος να χορευει. Το να πω οτι ημουν ενθουσιασμενος με το αποτελεσμα θα ηταν το λιγοτερο. Εσβησα τη μηχανη μπροστα στο σπιτι και την αφησα να κρυωσει ενω τα χαμογελα δεν χωρουσαν πλεον στο κρανος. Η Αυρα ειχε επανελθει καλυτερη απο ποτε... . .. ... ....

Μεσημεριάτικα τώρα ναούμε υπάρχω Κατεχάκη και Μεσογείων εκεί που συναντιέται ο Θεός με τον Διάβολο στους 78 βαθμούς Κελσίου σταματάω μπροστινόφρενο το εργαλείο 4 χιλιοστά πρίν απο τη λευκή γραμμή της διάβασης των σαλιγκαριών ίσα ίσα σταμάτησα με το κράνος και μπανίζω το φτηνιάρικο Πορσικό Μπόξτερ Σουμουαγιέν και δεν συμαζεύεται και λέω θα πετύχω κανα γιακαδάκια μέσα με κανα πορτοκαλί γραβατόνι Χριστουγενιάτικο , αλλα ΟΧΙ !! Το γκομενάκι αραχτό μέσα στο ουστ!κοντίσιον είχε ήδη συμπληρώσει 475 δωρεάν εταιρικές ώρες ομιλίας στο κινητό ναούμε λέω εδώ είμαστε. Τσεκάρω το παρμπριζάτο οκλαγιόν της ναούμε άξιο να περάσεις ζελατίνα φιμέ της 3Μ μπρός πίσω..., της κάνω νόημα να κατεβάσει το τζάμι με το δάχτυλο στο μαδημένο μου το χείλι, μου κατεβάζει το τζάμι μου ρίχνει ένα νόημα σε φάση μόλις γύρισα απο την πρεμιέρα μου στη σκάλα του Μιλάνου, της λέω είσαι πολύ σέξυ ναούμε και το δερμάτινο τιμόνι ταιρίαζει σούπερ με το σταυροτό καμμένο μαλλί σου με το που σε είδα απο Καισαριανή ήθελα να σου το πώ αυτό μόνο για εμάς τους δύο. Και εκεί που πήγε να μου πετάξει σχόλιο πικρό και απερίγραπτο της τραβάω το ακραποβιτσιόζικο το άντε γειά 4 χιλιοστά ακόμη πριν τη γραμμή της εκκίνησης παραλίγο να ραγίσει η καρδιά της μαζί με όλα τα τζάμια της Μπόξτερ ναούμε και με εννόησε. 2.156 προσπεράσματα μετά είχαμε αγγίξει Χολαργό και ένιωθα οτι ήδη είχε κάνει τουλάχιστον 4 δίδυμα παιδιά μαζί μου και με είχε χωρίσει κιόλας απο καιρό και είχε πάρει και το Καρέρα σαν γλυκιά ανταπόδοση. Κάνε με δερμάτινο τιμόνι και οδηγησέ με στο φεγγάρι δεν με νοιάζει λέμε. Στο φανάρι του Χολαργού που διαρκεί 27 μετεμψυχώσεις την βλέπω ακόμη δίπλα μου με κατεβασμένο το θυροτηλέφωνο ανάμεσα στα σκέλια ρε φίλε. Λέω πολύ μεγάλο βήμα τράβηξε για πάρτη μου και θα έκλασε και καμιά 30αριά γκόμενους κατα τη διάρκεια της σχέσης μας. Τη κοιτάζω με κοιτάζει πάλι σε φάση παώ πάλι στο παγκόσμιο τουρνέ μου με την Ριάννα εγώ είχα κλάσει στη ζέστη %^&^$$ το τιτάνιο μου και ακόμη παραπέρα (ζητώ θερμές συγγνωμες για τα Γαλλικά μου) μου κατεβάζει το τζάμι έτοιμη να μου το εξιστορήσει το ρήμα ναούμε εγώ ακόμη με το κράνος να βράζω στο ζουμί της μου λέει, πως σε λένε ? Εκεί της λέω, με φωνάζουν Φρουκουμπίκου. Ούτε με 3άρια να κέρδιζες στο Λας Βέγκας λέμε η φάση και μου σκάει το χαμόγελο. Το αν γέλαγε μαζί μου επειδή έσταζα αγάπη και ιδρώτα δεν το έμαθα ποτέ. Κατάλαβε όμως οτι δεν θα μπορούσα να την αγαπήσω ποτέ περισσότερο απο το πριόνι μου. Μια φορά να σου πώωωω γύρναααα πίσωωωωω. Είναι πολύ μεγάλη η τεαγουδάρα λέμε. Με αγάπη

Εισαγωγη: Άλλο ένα ταξιδι περασε.Αλλο ένα ταξιδι τελειωσε και τωρα το μονο που εχει μεινει ειμαι εγω,καθισμενος στο γραφειο μου στο σπιτι, εχοντας μπροστα μου καποιες εκατονταδες ανακατεμενες φωτογραφιες,πολλα χαρτια που ουτε που θυμαμαι τι γραφουν,και διαδρομες σημειωμενες σε χαρτες..Καθομαι και σκεφτομαι..Τι ταξιδι ηταν παλι και αυτό… μεσα στην αντιφαση..Από τους 36-37 βαθμους της Ιταλιας,στους 6 και 7 της Γαλλιας και της Σκωτιας..Απο τον ηλιο που σου εκαιγε την σαρκα, στην ασταματητα συνεχομενη βροχη..Απο την Μεσογειο,στην Βορεια Θαλασσα και στον Ατλαντικο Ωκεανο..Απο την χιλιομετρικη απραξια των μηνων της προετοιμασιας,στα 700 και στα 800 χιλιομετρα την ημερα..Kαι ετσι χαμενος μεσα σε όλες αυτές τις σκεψεις,κάπου στην ακρη του μυαλου μου,θυμαμαι την φραση που διαβασα καποτε,και την ειπε ενας αυτόχειρας αλκοολικος καπου στις ανατολικές όχθες του Σηκουάνα… «Όμορφα παιδιά η περιπέτεια πέθανε»…Ναι,οκ..για καποιους ετσι ειναι..Για καποιους αλλους όμως,αυτό ακουγεται σαν το εναυσμα για αλλα,πιο καλα και πιο μεγαλα.. Replace the fear of unknown with curiosity… Highlands,Scotland Οκ,αρκετα δυσκολο και επιπονο σαν ταξιδι,αλλα αυτο ηταν..εγινε και περασε…Και τωρα..?θα μου πεις..Τωρα είναι ισως,και το ποιο δυσκολο κομματι του ολου εγχειρηματος..Να κατσω να γραψω...και ειλικρινα να σας πω κατι..?δεν με φοβιζει καθολου κανενα ταξιδι σε οποιοδηποτε μερος,με κανεναν καιρο,οσα χιλιομετρα και αν ειναι..Τρεμω όμως την στιγμη που θα πρεπει να κατσω στον υπολογιστη,και να ‘’εκτεθω συναισθηματικα’’ για άλλη μια φορα,με μοναδικη αφορμη ένα κοινο,με το οποιο,το μονο που μας ενωνει,είναι ότι μοιραζομαστε το ιδιο παθος.. Πως είναι δυνατον να καταφερω να σας κανω να δειτε μεσα από τα ματια τα δικα μου,τοσες χιλιαδες εικονες που περασαν από μπροστα μου..? Applecross,Scotland Δεν ξερω.. Καθε φορα τα ιδια.. Τελικα είναι τοσο απλο και ευκολο να κρυβεσαι πισω από ανωνυμιες και πληκτρολογια,που στο τελος αρχιζεις να το προτιμας…παντου,ακομα και στην ιδια σου την ζωη,στην καθημερινοτητα σου...Ασε που να σας εξομολογηθω και κατι ακομα..?Αυτο που εχω καταλαβει μετα από μερικες χιλιαδες ταξιδιωτικα χιλιομετρα,είναι πως σε κάθε ταξιδι,αυτό που μετραει,δεν είναι όλα αυτά που θα κατσεις και θα προσπαθησεις να θυμηθεις αφου εχεις επιστρεψει…όχι…κάθε άλλο…ειναι ολες εκεινες οι στιγμες που εχεις ζησει οσο το εκανες…Αυτές οι στιγμες,που τοτε μπορουσαν η να σε κανουν να νιωσεις Θεος,η να σου ξεσκισουν την ψυχολογια μια και εξω..Ειναι αυτές οι στιγμες, που ενώ κάθε ημερα οδηγας ατελειωτα χιλιομετρα και νιωθεις την κουραση να κυριευει κάθε ποντο στο κορμι σου, ταυτοχρονα ξεφτιλιζεις σκεψεις,τις οποιες σε κανονικες συνθηκες,θα τις επεξεργαζοσουν μηνες στην ασφαλεια των τεσσαρων τοιχων και της θωρακισμενης πορτας του σπιτιου σου..Eίναι εκεινες οι στιγμες που μπορεις αλλιως να τις ονομασεις και πραγματικότητα.Στιγμές που τα μάτια γυαλίζουν,και δεν ξερεις εάν είναι από τον ηλιο,η από την έξαψη...Ειναι οι στιγμες που με την ακρη του ματιου σου κοιτας τον συνταξιδευτη σου,και η οποιαδηποτε συνεννοηση η γινεται αυτοματα,η απλα εχει παει στον διαολο και ακομα παραπερα.. Ειναι εκεινες οι στιγμες που εάν δεν τις εχεις,δεν πρεπει να λες ότι ταξιδευεις..απλα προχωρας.. Άλλο πράγμα λοιπον το να καθεσαι μηνες μετα στο γραφειο σου και να γραφεις ‘’αυτα που σου εμειναν από το ταξιδι’’ με τη συνοδεία τσιγαρου,καφέ,και λιγης βοτκας ισως,και άλλο η πραγματικοτητα. Οι στιγμές που οι ροδες σου κυλανε στον δρομο δεν αντέχουν σε σύγκριση με το πριν ή το μετά..Αυτη είναι η αληθεια.. Για αυτόν τον λογο,θελω από την αρχη να καταλαβετε ότι αυτό που θα διαβασετε παρακατω,θα είναι ένα ταξιδιωτικο,στο οποιο οι αναγνωστες θα ‘’ταξιδεψουν’’ στις στιγμες μου, με δικη τους όμως ευθυνη.. Παρτε λοιπον μια βαθια ανασα,φορεστε μασκα και αναπνευστηρα,και παμε για μια μεγαλη βουτια στο καζανι της πραγματικοτητας… Ας ξεκινησουμε σιγα-σιγα,εγω να διηγουμαι όλα αυτά που εζησα 21 ημερες στον δρομο,και εσεις να προσπαθειτε να χωρεσετε στις σκεψεις σας κάθε μετρο από τα 7.800 χιλιομετρα που πατησαν οι ροδες μου…

Εισαγωγη Αυτο το ταξιδι το χρωσταω σε ολους τους υπεροχους ανθρωπους που συναντησα καθ οδον, σε φιλους παροντες και εκεινους που δεν ειναι πια εδω... Christie, Κωστα, Γιαννη, Ion, Christian, Asa, Οle, Marko, Oili, Annika, Marek, Αlex, Dragan, Πετρο, Θαλεια, Κωστη, Μαθο, Πανο, Μανωλη, Γωγω... Χωρις εσας πολυ απλα δεν θα υπηρχε το ταξιδι τουτο και γι' αυτο και σας ανηκει. Στο ραφι απεναντι μου, εκει, αναμεσα σε βιβλια παρτιτουρες και καθε λογης ματζαλα, εχω ενα σημειωματαριο με τους χαρτες απο το ταξιδι, γεματο με σημειωσεις για σκεψεις, εικονες, συναισθηματα. Ειναι καιρος τωρα που προσπαθω να το αποφυγω το ατιμο. Το εχω αφησει εκει και κανω οτι δεν το βλεπω ομως νοιωθω να με κοιταει απο απεναντι επικριτικα σαν να μου λεει "Αντε! Ξεκινα! Γραψε!" Ειναι αληθεια οτι καθε φορα που καθομαι να γραψω για ενα ταξιδι δυσκολευομαι. Αυτη τη φορα ομως ειναι διαφορετικα. Δεν ξερω.... Δεν ξερω αν μπορω να γραψω αρκετα καλα ωστε να μεταφερω το τι εζησα. Νοιωθω λιγος αυτη τη φορα γαμωτο! Γραφω, σβηνω και ξαναγραφω, ξανασβηνω και τα παραταω. Γιατι ειναι τοσο δυσκολο να παρει η ευχη; Αυτη η φωνη μεσα στο μυαλο δεν λεει να σωπασει. - Ξερεις το λογο Νικο. - Σκασε. - Ξερεις τι πρεπει να κανεις για να γραψεις. - Ασε με! - Για να γραψεις για αυτο το ταξιδι πρεπει να μπορεσεις να τα πεις ολα. Να παραδεχτεις αληθειες δυσκολες, να αντιμετωπισεις φαντασματα, να μηδενισεις κοντερ. Αντεχεις ρε φιλε; Εχεις τα αντερα να μην κρυφτεις απο τον ιδιο σου τον εαυτο; Εδω σε θελω.... Ναι λοιπον ειναι καιρος να γραψω γιατι ολα αυτα μεσα δεν χωρουν πια... Δεν γινεται να το αποφευγω πια... Στο ποτηρι εχει απο ωρα μπει ενα καλο single malt και απ' τα ηχεια η μοναδικη φωνη του Sivert Hoyem ερχεται να βαλει φωτια στα συναισθηματα, να πυρωσει μνημες και εικονες. Το soundtrack του ταξιδιου αυτου δεν θα μπορουσε να ξεκιναει αλλιως.... It's my time to be waiting Locked down, chained in the hole But when my waiting is done I'm gonna give it a whirl... Αυτο το ταξιδι ηταν οτι πιο δυσκολο εχω ζησει. Γιατι ομως; Ουτε ο πρωτος ουτε ο τελευταιος που πηγε στο Βορειο Ακρωτηρι ημουν. Αλλοι πηγανε και περασαν ζαχαρη και ολα καλα και ωραια και χαλαρα και σουπερ γουαου. Οχι εγω. Μπορει να ηταν Ονειρο ζωης, μια μοναδικη εμπειρια που θα κουβαλαω μεχρι να χτυπησω καρτα απο το ματαιο τουτο κοσμο, να ηταν κατι που χρωστουσα σε εμενα και σε αδερφια που δεν μπορεσαν να πανε ποτε, αλλα ευκολο ΔΕΝ ηταν... Σωματικα, νοητικα, ψυχικα. Το ταξιδι αυτο ζητησε τα παντα και ακομα περισσοτερα. Καθε οριο, καθε κολλημα, καθε φοβια, καθε νοοτροπια. Οσο το αγαπησα τοσο το μισησα και οσο το θελησα αλλο τοσο το μετανοιωσα. Ψαχνετε να βρειτε λογικη; Διαβαστε κατι αλλο καλυτερα γιατι εδω δεν παιζει να τη βρειτε... Αγκαλιασα το αγνωστο γιατι πολυ απλα δεν ειχα αλλες επιλογες και ειχα το χαμογελο του παλαβου καθως ο Μερφυ εκανε οτι μπορουσε για να μου χαλασει τη διαθεση. Ειδα μερη αποκοσμα που δεν μπορουσα να φανταστω οτι υπαρχουν σε αυτο το πλανητη. Εζησα καταστασεις τρελες και παλεψα με καθε ειδους συνθηκες. Απο τον καυσωνα των 42 βαθμων στο πολικο ψυχος του αρκτικου κυκλου, με ηλιο, με βροχη, αερα, χιονι και οτι αλλο μπορει να ριξει η φυση πανω σε ενα ταλαιπωρο μηχανοβιο ταξιδιωτη. Ατελειωτα χιλιομετρα, στο ελεος και τις διαθεσεις του καιρου, κατω απο ενα βαρυ ουρανο, με συντροφο τη μηχανη μου... Εκει ειναι που κανεις φιλη τη μοναξια δικε μου γιατι αλλιως εισαι χαμενος απο χερι. Ποσο ειρωνικο ομως ειναι οτι αναμετρηθηκα με οτι μπορουσα να φανταστω, για να ανακαλυψω οτι ο μεγαλυτερος εχθρος μου απο την αρχη ηταν ενας: Εγω. Στο ταξιδι αυτο ομως τον εκανα μαγκα: τον γκρεμισα κομματι κομματι για να ανακαλυψω αυτο που κρυβοταν πισω απο τη σκουρια και τη μπιχλα της καθημερινοτητας και του βολεματος... Εγινα κατι αλλο απο αυτο που ημουν. Αυτο το ταξιδι σε αλλαζει βαθεια. Ειναι βασανιστικο, σκληρο αλλα τελικα λυτρωτικο... Στο καθενα δινει την απαντηση σε οσα αναζητα. Σε εμενα εδωσε την απαντηση που γυρευα να βρω, και ας ηταν δυσκολη να την παραδεχτω... Ταξιδευοντας εμαθα να εμπιστευομαι τους ανθρωπους που συνανταω, να ακολουθω το ενστικτο μου και πανω απο ολα να μη φοβαμαι κανεναν και τιποτα στο κοσμο. Παντα στα ταξιδια γυριζα λιγο διαφορετικος απο οτι εφευγα. Ομως αυτη τη φορα κατι αλλαξε οριστικα μεσα μου... Μετα απο αυτο το ταξιδι.... δεν ξερω... νοιωθω να μπορω να κανω τα παντα και τιποτα πια... Αν ψαχνετε ενα ταξιδιωτικο με λυρικες περιγραφες για τα φοβερα μερη που ειδαμε, για το ποσο τελεια ηταν ολα και το ποσο ωραια περασαμε, καλυτερα να σταματησετε να διαβαζετε εδω. Αν μη τι αλλο, υπαρχουν ενα σωρο αλλα ταξιδιωτικα εκει εξω απο παιδια που εχουν κανει αυτο το ταξιδι και τα μπορουν να τα πουνε πολυ καλυτερα απο εμενα ολα αυτα. Αυτη εδω η ιστορια ειναι απλα οι σκεψεις ενος μονου αναβατη που προσπαθησε να κανει πραγματικοτητα ενα μεγαλο ονειρο -εικονες, συναισθηματα, νοηματα, ολα ατακτως ερριμενα. Μη με παρεξηγησετε... Ισως βαζοντας τα στο χαρτι να βρω μια ακρη και να ξετυλιξω το κουβαρι... Τι; Νομιζατε οτι θα τη γλυτωσετε ετσι απλα; Γελαστηκατε! Θα παρει χρονο το ταξιδιωτικο αυτο και δεν θα ειναι ευκολο. Θα βγει με κοπο αλλα ισως και να αξιζε στο τελος -οπως εγινε και με το ιδιο το ταξιδι. Σχολια, ευχες, παρατηρησεις, μπινελικια, ευχες και καταρες, ριψατε εντος. Ολα καλοδεχουμενα, σημαντικα, απολυτως απαραιτητα τελικα. “There was nowhere to go but everywhere, so just keep on rolling under the stars.”

Καλησπέρα στο φόρουμ! Πολλά μέλη γνωρίζεται πως τον τελευταίο χρόνο βρισκόμουν σε αναζήτηση καινούργιας μοτοσυκλέτας. Εξέτασα πολλές επιλογές αλλά τα προβλήματα ήταν 3. Το περιορισμένο μπάτζετ, το γεγονός ότι εγώ είμαι 1,86 και η γυναίκα 1,80 πράγμα που έβγαζε εκτός πολύ όμορφες και δυνατές μηχανέςπχ street triple και τέλος το γεγονός ότι προσπαθούσα να βρω ότι πιο οικονομικό από κάθε κατηγορία που έψαχνα με αποτέλεσμα το 90% όσων κοιτούσα να είναι μπ0υρδ€λ@ και το 10% τριμπ0υρδ£ελ@..... Βασικά για tdm 900 έψαχνα αλλά τα φτηνά ήταν μαιμουδιασμένα( μοντέλο 2004 να πωλείται για 2007, βαμένα πλαίσια μαύρα μετά από τράκα κλπ) και τα καλά ήταν πολύ ακριβά σαν να πληρώνεις την λ0ύτ$@ για σαλάμι. Οπότε κεφάλια κάτω, κομμένα καφέδες πίτσες, πιτόγυρα για οικονομία, μπας και ανέβαινε λίγο το μπάτζετ. Τελικά μαζεύτηκε ένα σεβαστό ποσό ώστε να αρχίσει η αναζήτηση στα σοβαρά. Μετά από έρευνα αγοράς ξοδεύοντας ατελείωτες ώρες στο car, συμβουλές φίλων και γυναικείας γκρίνιας κατέληξα στα εξής 4. Ζ1000, tuono1000 2007, cbr xx 1100 blackbird και hayabusa. Το Z και το Tuono αποκλείστηκαν από τα ημιτελικά λόγω μη βολικής θέσης συβεπιβάτη σύμφωνα με τη γυναίκα. Οπότε στον τελικό έπαιξαν τα 2 θηρία. Η αλήθεια είναι ότι αμφιταλαντεύτηκα πολύ. Πίεζε και ο @pitapola για ΧΧ... Τελικά όμως προέκυψε μια καλή περίπτωση busa στην περιοχή μου. Δυστυχώς ο μηχανικός μου βρίσκεται σε απόσταση 800 χλμ αλλά στον οπτικό έλεγχο μέσω φωτό η busa πήρε άριστα. Η μηχανή ήταν όπως ακριβώς στην περιγραφή και ο ιδιοκτήτης πολύ μερακλής. Είχε αποδείξεις και φωτό από όλες τις εργασίες του τελευταίου σέρβις και ανταλλακτικών, μπαταρία στη συντήρηση κλπ. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι έπρεπε να πάρω μια γενναία απόφαση και να τραβήξω λίγο το μπάτζετ προς τα πάνω. Μετά από 4 μέρες σκέψης έλαβα την τελική απόφαση αγοράς. Εκεί εμφανίστηκε άλλο θέμα....Μετάνιωσε ο πωλητής Όντας κουρασμένος από τύπους του στυλ σου δίνω 3 στο χερι ή σου δίνω κρύπτον του 99 και 500 ευρώ το είχε πάρει απόφαση πως δεν θα πουλούσε. Βέβαια αναθεώρησε και με πήρε λέγοντάς μου έλα γρήγορα πριν ξαναμετανιώσω! Έτσι έπραξα και πλέον είμαι ο πανευτυχής ιδιοκτήτης του παρακάτω SUZUKI GSXR1300R HAYABUSA! Εδώ συστήνω στο ΤΤ το νέο μέλος Μοντέλο 2005, 35.000χλμ και από αναλώσιμα θέλει λάδια σε 5.000 χλμ! Να ευχαριστήσω όλά τα μέλη του φόρουμ οι οποίοι πρόθυμα απάντησαν σε ερωτήσεις μου σχετικά με τις μηχανές τους όσο έψαχνα! Καλές βόλτες σε όλους και πάντα όρθιοι μάγκες!

Ξεκινήσαμε με όνειρα να κατακτήσουμε τον κόσμο. Πάνω στο σαμάρι σου έκανα τα πρώτα μου βήματα. Προσπάθησα να κάνω με εσένα ό,τι έκανα και με το ΒΜΧ που είχα πριν από σένα. Όλοι με λέγανε σαλεμένο που ασχολούμουν μαζί σου και δεν έπαιρνα "αυτό που έπρεπε". Όμως, όχι... Εγώ εκεί... Να πληρώνομαι και να τα δίνω κατευθείαν σε εσένα... Γιατί κάθε φορά που πάταγα το μαγικό κουμπάκι START όλα αλλάζανε... Γιατί κάθε φορά που ξάπλωνα στο πλάι σου για να σε χαμουρέψω, ένιωθα ξεχωριστός... Γιατί κάθε φορά που σε σήκωνα σούζα ή ακόμα και που έσκαγα ξερόγκαζο, μεγάλωνε το πτηνό μου. ΓΙΑΤΙ ΗΣΟΥΝ Ο JOEY ΜΟΥ... Αλλά όλα τα ωραία κάποτε πρέπει να τελειώσουν δυστυχώς... Δεν ξέρω αν με βαρέθηκες ή αν μύριζε ο κώλος μου Yamahίλα Ή καπρίλα δεν ξέρω τι να πω... Εχθές το βράδυ, ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΜΟΥ ΗΟΝDA AX-1, ΒΑΡΕΣΕ ΜΠΙΕΛΑ ΤΕΛΙΚΙΑΣΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΣΠΑΤΩΝ-ΛΟΥΤΣΑΣ Δεν έπαιρνε μπροστά, και ούτε καν γύρναγε η μίζα. Σήμερα το πρωί, σε μία απέλπιδα προσπάθεια, γύρισε η μίζα, χαρίζοντάς μου έναν θεσπέσιο μεταλλικό ήχο από τα έγκατα του μοτέρ, σαν να παίζανε καρπαζιές ο στρόφαλος, το πιστόνι και η μπιέλα σε ένα δωματιάκι 70x64.8mm... Το σόκ μου ήταν τέτοιο που αρχικά χάρηκα ότι έγινε Ducati, αλλά ο κολλητός μου (και η συνομιλία με μηχανικό) με επανέφερε στην Γή ολίγον τι βίαια... Είμαι ήδη στην αναζήτηση του επόμενου τραγελαφικού urban terrorist, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου όμως, αναβίωση του Joey. Προφανώς και δεν πωλείται, όμως τίθεται σε λαϊκό προσκύνημα στο σπίτι μου στη Λούτσα, εις μνήμιν των κατορθωμάτων μας... Το επόμενο όμως θα είναι ακόμα χειρότερο... Σας ευχαριστώ που συμμεριστήκατε τον πόνο μου, ήθελα να τον βγάλω και τον έβγαλα. ΡΙΧΤΕ ΧΟΛΗ ΤΩΡΑ ΝΑ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ

Καλημέρα σας Οπως καταλαβαίνετε τα λόγια είναι περιττά..πήγα και την πήρα από την αντιπροσωπεία χωρίς να την έχω οδηγήσει καθόλου και έχοντας ένα πραγματικό άγχος για το αν θα είμαι οκ επάνω της, αν θα φτάνω ικανοποιητικά τα πόδια κάτω, αν θα μου αρέσει η θεση οδηγησης, αν αν αν... Ταιριάζεις επάνω της λες και την εφτιαξαν για εσένα.. Έκανα μία μικρή βόλτα μέχρι σαρωνίδα, νίωθεις ότι με την σκεψη σου στρίβει.. Ο θόρυβος που κάνει ο κινητήρας είναι απλά εκπλητικός!!! Όπου και να σταματήσω, κάθομαι σαν χαζός και την χαζεύω.. Ασυνάρτητες σκέψεις γραμμένες, δεν είμαι καλός στο γράψιμο και ο ενθουσιασμός της στιγμής το κάνει ακόμα χειρότερο.. Υ.Γ. ξεκίνησα το στρώσιμο, θέλω να της το κάνω σε μία μέρα να μπορέσω να ακουσω πως κάνει ο κινητήρας σε ψηλότερες στροφές

Συνεπεια αυτου http://www.mybike.gr/forums/topic/80665-ελληνας-ζαχαροπλαστης/ και μετα απο ενα πολυωρο και μακρινο ταξιδει πατησα ποδι στης μπαχαμες . το τοπικ αυτο θα ειναι ας πουμε φωτογραφικη ανταποκρισει απο της μπαχαμες και καταγραφει φυσικης ομορφειας καθως και αλλου ειδους φωτο απο λουλουδακια ζωακια εντομα δρστριοτητες και θα εμπλουτιζεται οσο συχνα μπορω . Συνοπτικα λιγα πραγματα που διαπηστωσα στο πολυωρο ταξιδη αν εμεις λεμε οτι εχουμε ενα καλο αεροδρομιο μολις ειδα της ζυριχης και επειδη περασα κοντα 3 ωρες εκει το δικο μας ειναι σαν γυφτικο παζαρι απιστευτη πολυτελεια και ανεση αν εμεις λεμε οτι εχουμε μεγαλο αεροδρομιο το αεροδρομιο στο μαιαμι ειναι απο αλλο γαλαξια μομο μονο για να βρουμε την πυλη για μπαχαμες πηραμε τρια τραινα και ανεβοκατεβηκαμε 7 κυλιομενες υψους 8οροφης πολυκατοικιας . στο μαιαμι εκατσα για 24 ωρες γυρνωντας πολλες ωρες για της απαιτουμενες ενεργειες για την δουλεια , και ναι η αμερικανοι ειναι χαμογελαστοι ναι μερικοι σου λενε και καλημερα ναι πληρωνης για τα παντα αλλα αυτο που παιρνης αξιζει το κοστος στην los solas ενα προαστειο λιγο πιο εξω απο το μαιαμι ο πρωινος καφες και πρωινο ηταν απο τα πιο χαλαρωτικα πραματα που εχω κανει παροτι κεντρικος δρομος ολα καθαρα ολα υσηχα ολα καθαρα ολα τακτοποιημενα για το μονο πραγμα που δεν πληρωνης ειναι η κοκα κολα η οποια ερχεται σε κατι ποτηρια μεγεθους πισινας στο ας πουμε σουπερ μαρκετ που πηγα για το μαγαζι να δω τα μηχανηματα ο υπευθηνος αψογος ευγενικος πληρως καταρτισμενως στο αντικειμενο του τοσο πολυ μαλιστα που μερικα γιδια θα πρεπει να περασουν απο εκει να καταλαβουν μερικα πραματα , οκαπιταλισμος στην ποιο αγνη μορφη του θα στα παρω αλλα θα σε αφησω και ικανοποιημενο και κατι τελευταιο για την αμερικη που λογω δουλειας θα την επισκεφτω πλλες φορες παρανοικα μετρα ασφαλειας στο αεροδρομοιο και ρομποτ να σου κανουν ελεγχο στα χαρτια να σου βγαζουν φωτο και να σου περνων αποτυπωματα και ολα αυτα με απολυτη ταξη και ηρεμια και γρηγορα. αναχωρισει για μπαχαμες το απογευμα η πτησει πολυ συντομη μολις 20 λεπτα που μετα το 11ωρο ηταν ενα τσιγαρο δρομος που λεει και μια ψυχη. αφιξει μπαχαμες και αλλαγη φωτος αερα ψυχοσυνθεσεις χρωματον απο το πληρος αυτοματοποιιμενο και βιομηχανοποιημενο μαιαμι στην ζουγκλα κυριολεκτικα το χρωμα και η πυκνοτητα του πρασινου δεν περιγραφεται νομιζεις οτι θα ερθει περπατωντας διπλα σου καπου εκει ηρθε και η κουρασει και το τζετ λαγκ και αρχιζαν να σβηνουν και η 12 ιαπωνικη διακοπτες μου μαζι με τον ανορθωτη μου αλλα πρωτου κοιμηθω ειχα καταλαβει οτι αυτο το μερος ειναι φτιαγμενο μονο για 2 πραγματα φαι και διασκεδασει . για της ντοπιες κοπελιες δεν θα αναφερθω γιατι ειναι και μοτο φορουμ και βλεπω να το κλεινουν αμα αρχισω τα σχολια οποτε καταλεβαινετε τι θελω να πω . ακολουθουν μερικες φωτο -βιαστικες ειναι αληθεια- κυριως απο μαιαμι αλλα θα εχουμε συνεχεια φυσικα . και η μπαχαμες την νυχτα η δευτερη λαμψη στο βαθος ειναι απο καταιγιδα καπου στον ωκεανο και κατι τελευταιο θελω να ευχαριστησω θερμα τους ελληνες εδω και πιστεψτε με ειναι πολυ για το θερμο τους καλωσορισμα ηταν στιγμες που το μονο που ακουγα ηταν ελληνικα οπως καταλαβαινεται θα λειωσει το κορμακι μου στην δουλεια αλλα δεν γα.....................τε θα κανω ενα απο τα δυο ποιο αγαπημενα μου πραγματα το ενα να δουλευω και να δημιουργο το αλλο θα ερθει με τον καιρο να κανω βολτες .

Κυρίες και κύριοι, η Ζ(r7(S) )ένια! Δε γνώριζα καν την ύπαρξη αυτού του μοντέλου, και πολύ κρίμα, γιατι ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα (να ναι καλα o @ghostkon) Μεγάλο γυμνό, 4k, ροπάτο, και πολύ ομορφο. Ξεκίνησε τη καριέρα της σαν ντυμένη έκδοση, αλλα -ενας θεος ξέρει γιατι- τώρα έχει το φανάρι της γυμνής αδερφής της. Εχει παραμείνει το κοντέρ του ντυμένου όμως, το οποίο προσωπικά το θεωρώ πανέμορφο ειδικα το βράδυ. Αφήστε που τουτη στρίβει (ακούς @karellen), γκαζώνει, οι αναρτήσεις της μου φαίνονται σα καινούριας, φρενάρει, έχει σελάρα (δε ξανακοιροιδευω άνθρωπο που φτιαχνει ανατομικη σέλα) , διπλό στάντ (άλλη απόλαυση) και έχει επιτέλους δυνατά φωτα το βράδυ. 'Εχει πίσω φρένο πιο δυνατό απο το μπροστινό του Kle , δείκτη βενζίνης, τεποζιτάρα, χαμός σας λεω! Νοιώθω λες και την έκανα παραγγελία. Καλά μου πολλά και απροβλημάτιστα χιλιόμετρα! Και ολιγο φωτορομαντζο πολλές καμπύλες ... ΥΓ. Οταν κάνω λίγα χιλιόμετρα, θα γράψω και review μιας και εναι σχετικά αγνωστο μοντέλο

Όλα ξεκίνησαν όταν λόγω οικογενειακών καταστάσεων, αποφάσισα να δώσω την Σαμπρίνα με την οποία διατηρήσαμε μία σχέση θυελλώδη, αν μη, τι άλλο. Πέρασαν 6 μήνες μέσα στους οποίους κάρφωσα μπιέλα στο ΑΧ-1, είχα αποκαρδιωθεί, με ζώναν τα φίδια, σκεφτόμουνα "ρε μάπα, δεν θα αντέξει πολύ, πάρε κανα καγκουρομηχάνημα τση προκοπής, να το χαρείς, να σε χαρεί ο βενζινάς σου κ.ο.κ. Αλλά τι να πάρω; όλα τα σοβαρά είναι είτε σκισμένα, είτε υπερτιμημένα. Χώρια που με Καγκουρώ δεν πας μακριά, οπότε τα ταξίδια ήταν απαγορευτικά. Οπότε πάμε σε Ι4 και ας μου την σπάει ο τρόπος λειτουργίας του, που δεν σε αφήνει να τραβήξεις ένα ΓΑΛΟ ΓΑΝΤΗΛΙ ΜΕΣΤΗ ΜΠΟΛΗ Α'ΕΡΦΕ. Αλλά τι Ι4; Έψαξα, έτρεξα από εδώ, ξενέρωσα. Έστειλα απεσταλμένους από τη ΓΚρήτη, πανάκριβος για ότι έδινε. ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΔΕΟΣ. Φωτό αγγελίας, απελπιστικές. Βρωμιά, απερισκεψία, παραμέληση παντού. Όμως κάτι έλεγε μέσα μου πως αυτή ήταν για εμένα. Πήγα να την δω από κοντά. Με καλό φίλο που ξέρει απαφτά. Με το που έρχεται εκείνη, σκάω χαμόγελο. Ακουγόταν σαν θρόισμα φύλλων λαμαρίνας στο σεληνόφως... Πέφτουμε απάνω της σε μια επική οπτική παρτούζα, περνώντας τη ΚΤΕΔ. Είδαμε τι χρειάζεται. Όμως ήρθε η ώρα του καθοριστικού παράγοντα. "Φιλαράκι να κάνω λίγο;" ΕΠΟΣ. Αναρτήσεις δουλεύαν αρκετά καλά. Το μηχανάκι πήγαινε ίσια. Τα φρένα επιβραδύναν επαρκώς. ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΚΑΖΙ... ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ... Το γράπωνες και, δίχως κόμπιασμα ανέβαζε και ανέβαζε και ανέβαζε μέχρι τις 15Κ... Σήμερα μεταβιβάσθηκε και πήγε στον ψυχολόγο να κάνει μια πρώτη εκτίμηση... Και το όνομα αυτής; PHOENIX Y.Γ.: Έχεις να φας πολλή αγάπη εσύ...

Το ξέρω, δεν υπάρχει καμία σύνδεση ανάμεσα σε βραζιλιάνους και σομπρέροz αλλά έτσι αφηγείται το άσμα. Το λοιπόν, η ώρα εδώ είναι 3:26 το βράδυ και μετά από μια όμορφη βραδιά είπα να γράψω 5! γραμμές. Το εδώ είναι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στην Βραζιλία και συγκεκριμένα στο Salvador da Bahia. Πλανο: Υπάρχει αλήθεια! Με τον έτερο φίλο και αναβάτη Βασίλη (ανατρέξατε στο Βαλκανικό ταξιδιωτικό) αποφασίσαμε να παραιτηθουμε από τις δουλειές μας, να έρθουμε εδώ, να αγοράσουμε 2 μηχανές και να γυροβολησουμε στην Νότια Αμερική. Αύριο μάλιστα έχουμε ραντεβού για να δούμε 2 από αυτές! Χρόνος πολύς δεν θα υπάρχει οπότε θα προσπαθώ να postαρω όσο πιο συχνά γίνεται και όσο πιο περιεκτικά. Όλα θα γίνονται από το κινητο το οποίο σημαίνει ότι δεν θα έχει το format που θα ήθελα. Oh well.. Salvador λοιπόν, έχουμε και λέμε. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση φτάνοντας ήταν ο άπειρο ελάχιστος έλεγχος εισόδου στην χώρα. Μια γρήγορη ματιά στο διαβατήριο και αυτό ήταν. Μας συμπαθούν τους Έλληνες εδώ αλλά τόσο πολύ; Next, uber για το σπίτι του φίλου του Βασίλη που μας φιλοξενεί. Τα είδα όλα ε! Οι οδηγοί εδώ ειναι μακράν ότι χειρότερο έχω συναντήσει και ξεπερνάει κατά πολύ το top 3 μου με Αλβανία, Ρουμανία και Μαρόκο (random order). Παρόλα αυτά δεν βλέπεις ατυχήματα στους δρόμους, ειναι κανίβαλοι αλλά οδηγαρες. Στον δρόμο δεν γίνεται να μην παρατηρήσεις τις αντιθέσεις. Από την μία ουρανοξύστες και από την άλλη φαβελες. Καινούρια γήπεδα για το Μουντιάλ που μας πέρασε και ακριβώς απέναντι φτωχοφαβελα. Τράβηξαν πολλά οι ντόπιοι τότε με την διοργανωση και θα τραβήξουν ακόμα περισσότερα με τον ουρακοταγκο που έβγαλαν για πρωθυπουργό οι νότιες πολιτείες της Βραζιλίας. Φτώχεια. Οι φαβελες είναι παντού, σπίτια το ένα πάνω στο άλλο με κάτω του μετρίου υποδομές. Εγκληματικότητα ακόμα δεν έχουμε δει στην πράξη και ελπίζω να μην το δούμε αλλά από ότι μας λένε οι ντόπιοι υπάρχει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι μετά τις 10 το βράδυ επιτρέπεται στους οδηγούς να καίνε τα κόκκινα φανάρια γιατί η πολιτεία αδυνατεί να εγγυηθεί ότι δεν θα στην πέσει κάποιος όσο είσαι σταματημενος. Παίζοντας bingo με τους ντόπιους με καλαμπόκια σε μια φτωχόγειτονια του κέντρου. Ζέστη και υγρασία! Από τους 0 του Λονδίνου, στα 28 του Salvador. Η πολύ έχει στολίστει και με Χριστούγεννατικα, πόσο περίεργο μας φαίνεται αυτό! Ανθρωποι: Το ζουν ρε παιδι μου. Παντού στον δρόμο θα ακούσεις μουσικές και κάθε μέρα θα έχει κάποιο event με samba. Άπειρο ελάχιστοι μιλούν Αγγλικά και αυτό κάνει λίγο δύσκολη την επικοινωνία αλλά εκεί αναλαμβάνουν τα λιγοστά Ισπανικά που ξέρω και μοιάζουν με τα Πορτογαλικά και η γλώσσα του σώματος. Στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της πόλης γυρίστηκε το αποπαν βιντεοκλίπ. Αθλητισμος: Τελευταία αγωνιστική στο Βραζιλιάνικο πρωτάθλημα σήμερα και δεν γίνεται να χαναμε την ευκαιρία! Άλλο πράγμα. Οι τύποι δεν σταματούν να χορεύουν και να τραγουδούν, πραγματική γιορτή. Ανάμεσα μας υπήρχαν και σκορπιοι φίλαθλοι της αντίπαλης ομαδας και δεν άνοιξε μύτη. Η αποθέωση ήταν όταν είδα έναν με φανέλα της Αργεντινής. Τίποτα. Ούτε μπινελίκια, ούτε τσαμπουκάδες. Ξελαρυγγιαστηκαμε, αυτοί φώναζαν τα δικά τους και εμείς "ωωωωω ρε Bahia, έχω τρέλα, μες στο μυαλοοοοο". Τιμες: Σε γενικές γραμμές αρκετά πιο φθηνά από Ελλάδα, ειδικά με το Real σε αυτή την ισοτιμία. Σίγουρα ξεχνάω και άλλα πολλά να αναφέρω, σχωρατε με άλλα έχει πάει 4.14. Τις καληνύχτες μου μετά από βραδυνο μπανακι στο port da baha!

Ίσως να ζω ένα όνειρο. Δυσκολεύομαι να διανοηθώ ότι μετά από τόσα χρόνια με τη πάπια και μετά από εκατοντάδες ώρες στο car.gr, κατάφερα να ανέβω κατηγορία! Και τι κατηγόρια.... Το όνειρο! Η μεγάλη καψούρα!! Το μηχανάκι που όταν πετύχαινα στο δρόμο καθόμουν και το χάζευα και γέλαγα σαν χαζό ασυναίσθητα! Αδυνατώ ακόμα να πιστέψω ότι εγώ έχω τα κλειδιά του και όποτε γουστάρω το παίρνω και φεύγω! Πολλές φορές έφτασα κοντά στο να πάρω μεγαλύτερη μοτοσυκλέτα. Όοοοολες τις φορές κάτι γινόταν και στράβωνε. Το ένα δεν το πολυγούσταρα, στο άλλο κάτι με χάλαγε κλπ!! Είχα συμβιβαστεί πως τελικά δεν παίζει να πάρω τίποτα! Όπως και όλη μου η παρέα και πολλοί φίλοι συμφορουμίτες(ομολογώ πως τράβηξαν πολύ πριξ@ρχ!δισμα) Τελικά αφού αποφάσισα πως η ζωή είναι μικρή και πρέπει να σκεφτόμαστε και με το κάτω κεφάλι καμιά φορά, είπα στον εαυτό μου το εξής: "Δεν γαμιέται? Ας κάνω τη κίνηση" Λιώσιμο στο car.gr, είδα μηχανάκια από κοντά, έκανα άσκοπα ταξίδια με το cash στη τσέπη και καθώς ήμουν στο τρένο της επιστροφής από Κατερίνη για Αθήνα(που είχα πάει για να αγοράσω ένα, παρτάλι τελικά, kawasaki, βγαίνει αγγελία με τη καψούρα. Σε τιμή-ευκαιρία αλλά λίγο πάνω από το budget, η περιγραφή συμπαθητική, η έδρα του κοντά στο σπίτι μου και παρ' όλο που έιχα ξενερώσει αρκετά με το φιάσκο της Κατερίνης, πήρα τηλέφωνο. Κανόνισα ραντεβού μετά από δύο μέρες(επειδή η επόμενη ήταν η 28η Οκτωβρίου) σε γνωστό συνεργείο και αφού πήρα το οκ, έγινε το deal!! Λοιποοοοοοοοοοοοοον, ας με τσιμπήσει κάποιος ρεεεεεεεεε Ειλικρίνα, ευχαριστώ για την υπομονή τους όλους τους αληταράδες που έχω γνωρίσει από εδώ μέσα και ειδικά του Πατρινού κλιμακίου που τους είχα ζαλίσει τον έρωτα με τα πισωγυρίσματά μου Ευτυχώς, τελευταία στιγμή γλύτωσα από τα δίχτυα του ksino1100 και δεν έμπλεξα με Kawasaki Επίσης, ευχαριστώ τον v2power, τον Dant3, τον a7xBilly και τον moto99 που τους έχωσα να πάνε να δουν κάποια άλλα υποψήφια μηχανάκια Είστε ωραίοι ρε μάγκες Καλό μας βράδυ και πάντα όρθιοι να είμαστε όλοι μας!!

Και που λετε... Τιποτα. Απλα πραγματα. Αφου πουληθηκε το wre, την αλλη μερα το ειδα το εκλεισα κιολας και το πηρα σημερα. Husqvarna wr 125 λοιπον και οποιος πιστευει οτι το wre 125 με το wr 125 εχουν την παραμικρη σχεση μεταξυ τους δεν εχει ιδεα... Αυτο που ηθελα λοιπον ειναι ενα καθαρο εντουρο αφου το μηχανακι ετσι κι αλλιως το εβγαζα μονο για εντουραδες (νταξει και λιγο παραπανω δυναμη :P ) Λιγα λογια για το νεο κατσικι, μοντελο '08 μαμισιο με μονα εξτρα ποδια και κολαρα σιλικονης, με Vforce απο τη μανα του, στα πρωτα κιολας μετρα καταλαβαινεις τεραστια διαφορα απο το wre, αλλο μοτερ, αλλο τραβηγμα, αλλος ηχος, αλλες αναρτησεις και 12 κιλα ελαφρυτερο! Αν εχετε απορια γιατι πηγα παλι σε 125 ειναι απλο... Μ'αρεσει ο χαρακτηρας τους στο βουνο! Αυτααααααααααα! Υ.Γ. Μπουγατσαιοι θα φατε καλα... χαχα!

Άργησα λίγο να γράψω αλλά πιστεύω οτι με καταλαβαίνεται.. Λοιπόν, Τετάρτη τα μεσάνυχτα της προ-προηγούμενης εβδομάδας μόλις είχα σχολάσει από τη δουλειά και άραζα στο PC. Ξαφνικά σκάει τηλέφωνο από τον κολλητό - γνωρίζοντας ότι ψάχνομαι εδώ και καιρό να αποκτήσω τον διακαή μου πόθο - και μου λέει "μπήκε DR πένα, έτσι όπως το θες!!!" Μπαίνω στο car, το βλέπω..τρελάθηκα!!! Αμέσως βάζω αγγελία το cryptonάκι μου, και με το που ξημερώνει παίρνω τηλέφωνο το παλικάρι και δίνουμε ραντεβού στο Σ.Ε.Φ...ακριβώς όπως στις φωτογραφίες. Πουλάω την Παρασκευή τη cryptonάρα, περνάει αυθημερόν το νέο εργαλείο από μηχανικό και Δευτέρα 02/03 στο υπουργείο για την μεταβίβαση! Από τότε έχω γράψει σχέδον 800 χλμ ... Και επιτέλους δικό μου. . . . . . . και μία βραδινή...