kpapageo

Από το 2019 και την επιστροφή από Λατινική Αμερική είχα να περάσω πολλές μέρες πάνω στην μοτοσυκλέτα, περνώντας σύνορα και αλλάζοντας χώρες. Είναι ναρκωτικό το γ@&$*#νο, άπαξ και το κάνεις, εθίζεσαι. Με τους περιορισμούς λόγω covid να έχουν αρθεί για τα καλά φέτος το καλοκαίρι, η απόφαση για εξωτερικό στις διακοπές ήταν μονόδρομος. Αν και δεν θα περιγράψω ολόκληρο το ταξίδι, αυτό περιλάμβανε πέρασμα στην Ιταλία με καράβι, ανήφορος για Δολομίτες και κατήφορος απο Σλοβενια, Κροατία και γενικότερα Βαλκάνια. Όντας δικάβαλος και με περιορισμένες μέρες για ξόδεμα, έπρεπε να βρω ορειβατικούς προορισμούς που να βγαίνουν σε μια μέρα και να χωράει και οδήγηση ανάμεσα. Από τις πιο διάσημες διαδρομές στους Δολομίτες, είναι η "Tre Cime di Lavaredo", μια κυκλική διαδρομή που περνάει περιμετρικά των 3 κορυφών εκεί (θα τις δούμε στην πορεία). Εύκολη πρόσβαση και ολοκλήρωση μέσα σε 3-4 ώρες, ότι πρέπει για πρωινό. Από κάτω την βλέπετε στον χάρτη που βρίσκεται στο καταφύγιο από το οποίο ξεκινάει. Πάμε να δώσουμε και μερικά στοιχεία. Αρχικά, η περιοχή βρίσκεται στην Βορειοδυτική Ιταλία, κοντά στην Cortina d'Ampezzo και ακόμα πιο κοντά στην Misurina. Εξαιρετικά τουριστικές περιοχές, αν θέλετε να μείνετε σε ξενοδοχείο τελευταία στιγμή ετοιμάστε να ξεφουσκώσει το πορτοφόλι σας. Εμείς δεν θέλαμε να δώσουμε το 1/5 του budget σε μια διαμονή, οπότε μείναμε στo camping Cortina, με περίπου 40€ για 2 άτομα και μοτο (δική μας σκηνή). Πρωί πρωί την επόμενη μέρα πήραμε τον δρόμο που περνάει απο Misurina και συνεχίζει μέχρι το Rifugio Auronzo, όπου και τελειώνει ο δρόμος. Για να φτάσει κάποιος εκεί, πρέπει να πληρώσει φέσι είσοδο 20€ αν είναι με μοτο και 30€ με αμάξι. Επίσης, ετοιμαστείτε για αυτοκινητοουρά χιλιομέτρων, ειδικά αν πάτε από τις 8πμ και μετά. Ετοιμαστείτε επίσης για τσαμπουκάδες με εξαγριωμένους Ιταλούς αν τυχόν προσπεράσετε την ουρά. Όχι εγώ, ένας φίλος. Φτάνοντας στο καταφύγιο το οποίο βρίσκεται στα 2330μ, παρκάρουμε, αλλάζουμε και ετοιμαζόμαστε για την πορεία. Η θέα στην κοιλάδα και τις γύρω αιχμηρές κορυφές των Δολομιτών είναι φανταστική. Η φορά της διαδρομής που ακολουθούμε εμείς ειναι αντίστροφη εκέινης των δεικτών του ρολογιού, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Αρχικά δεν υπάρχει κλίση, βαδίζουμε σε φλατ κομμάτι. Η κοιλάδα Marzon με τον ποταμό Ansiei. To καταφύγιο Auronzo όπου παρκάραμε. Η Νότια όψη των τριών κορυφών. Βρισκόμαστε από την πίσω πλευρά τους. Πρώτο checkpoint το Rifugio Lavaredo. Επιβλητικές οι κορυφές, δεσπόζουν σαν να τις έβαλε κάποιος εκεί. Από εδώ το μονοπάτι γυρνάει σιγά σιγά προς τα αριστερά (Δυτικά), περνώντας από το πλάι των κορυφών και στην συνέχεια από την Βόρεια όψη τους. Εδώ υπάρχει και μια via ferrata η οποία βγάζει σε άλλο καταφύγιο της περιοχής. Τους ζήλεψα λίγο ομολογώ που τους έβλεπα με τα harness τους, γατζωμένους στους κάθετους βράχους σαν κατσίκια. Φεύγοντας από την Νότια και περνώντας στην Βόρεια όψη. Tre Cime di Lavaredo (μετ: 3 κορυφές του Lavaredo)! Έχουμε και λέμε λοιπόν από τα αριστερά προς τα δεξιά: Cime Piccola (2857μ) Cime Grande (2999μ) Cime Ovest (2973μ) Από εδώ συνεχίζουμε στο μονοπάτι δεξιά που φτάνει στο Rifugio Dreizinnenhütte (2438μ). Αξίζει μια μικρή παράκαμψη στα δεξιά για να δείτε τις λίμνες Laghi dei Piani. Αυτό είναι το βουνό Paterno. Νομίζω ότι αυτό είναι το καλύτερο πανοραμικό σημείο για να δει κανείς τις κορυφές. Το μονοπάτι συνεχίζει να κυκλώνει τις κορυφές για να μας ξαναφέρει εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Εντύπωση μου κάνει που έχει ζώα εδώ πάνω, περίμενα να είναι απαγορευμένη η βοσκή μιας και το μέρος είναι πολύ τουριστικό. Δεν χορταίνονται με τίποτα! Τελευταίο checkpoint, Malga Langalm. Ακόμα μια λιμνούλα, η Rienzquelle. Κάπου εδώ πετυχαίνουμε ορειβάτη που έχει χτυπήσει το πόδι και έχει έρθει ελικόπτερο να τον περισυλλέξει. Αυτονόητα πράγματα που στην Ελλάδα φαντάζουν πολυτέλεια. Όπου και να γυρίσεις το κεφάλι βλέπεις μυτερές κορυφές, βουνά και αλπικά λιβάδια. Στο βάθος χαμηλά φαίνεται η Misurina. Χωρίς μεγάλο κόπο, επιστρέφουμε στο Auronzo, όπου ετοιμαζόμαστε και συνεχίζουμε το ταξίδι μας. Συνοπτικά, πρόκειται για μια πανέμορφη διαδρομή, πολύ εύκολη για κάθε ηλικία και φυσική κατάσταση, χωρίς την μεγάλη ανάγκη για κουβάλημα νερού/φαγητού μιας και υπαρχουν αρκετά καταφύγια. Συνιστάται ανεπιφύλακτα!

Από τις πιο όμορφες φωτό που έχω τραβήξει. Σλοβένικες Άλπεις, το μοντέλο είναι άγνωστο, απλά βρέθηκε στο σωστό σημείο την σωστή στιγμή.

To Vihren είναι το 2ο ψηλότερο βουνό της Βουλγαρίας και 3ο στα Βαλκάνια, πίσω από την Musala και τον Όλυμπο. Είναι επίσης το ψηλότερο της οροσειράς Pirin και αν έχετε πάει στο Bansko, είναι το πυραμιδοειδές βουνό που βλέπετε πάνω από το χωριό. Αυτός θα είναι και ο προορισμός μας την 2α Ιουλίου του σωτήριου τούτου έτους. Χωρίς προβλήματα στα σύνορα και στον δρόμo, έχοντας πάρει τον δρόμο από Κρέσνα (Δυτικά) έφτασα στο Bansko όπου θα διανυκτερεύσω για να ανέβω φρέσκος στο βουνό το επόμενο πρωινό. Μια βόλτα στο χωριό το σούρουπο για φαγητό επιβάλλεται. Στην πλατεία υπάρχει και εκδήλωση με παραδοσιακά τραγούδια και φορεσιές. Το πρωί της επομένης πρέπει να ξεκινήσω πολύ νωρίς και να πάρω τον ασφαλτόδρομο προς τα Νότια που φτάνει μέχρι το καταφύγιο Vihren. Έχετε στον νου σας ότι στις 7:00 κλείνει για οχήματα που ανεβαίνουν και θα πρέπει κάποιος να ανέβει με λεωφορείο ύστερα. Ο καιρός είναι μουντός και κάνει ΚΡΥΟ. Σίγουρα μονοψήφια η θερμοκρασία. Φτάνω και παρκάρω στο καταφύγιο στα 1950μ. Μνήμες ξυπνάνε από την ανάβαση στην Musala όπου η ομίχλη δεν με άφησε να απολαύσω την θέα από την κορυφή. Ελπίζω να ανοίξει αργότερα. Η διαδρομή είναι κυκλική. Λατρεύω τις κυκλικές γιατί φτάνεις πίσω στο όχημα σου και δεν έχεις περάσει από το ίδιο σημείο 2 φορές. Εγώ θα επιλέξω να ακολουθήσω anti-clockwise πορεία και νομίζω πως έκανα καλά. Οι κλίσεις είναι ήπιες στην αρχή και η ομίχλη μόνιμη. Προσεγγίζω το βουνό από την Ανατολική πλευρά του. Η θέα προς τα πίσω. Όμορφο παιχνίδι του ήλιου και της ομίχλης. Οι ορεινοί αυτοί όγκοι παρακάμπτονται από δεξιά. Οι χιονούρες δεν προκαλούν εντύπωση σε αυτά τα υψόμετρα. Να και κάποια αγριοκάτσικα! Πρώτη εικόνα του κυρίως όγκου της κορυφής. Προς τα πίσω, το πέρασμα που με έφερε εδώ. Το βουνό πρόκειται ουσιαστικά για ένα μεγάλο κομμάτι μάρμαρου. Εντυπωσιακό! Δείτε εδώ! Από εδώ και πάνω η κλίση σοβαρεύει μέχρι την κορυφή. Απέναντι μια άλλη κορυφή και ένα μονοπάτι που συνεχίζει προς τα αριστερά όπως κοιτάμε. Δεν ξέρω που καταλήγει αλλα γενικά η περιοχή έχει μεγάλο δίκτυο μονοπατιών. Το κομμάτι αυτό είναι σαθρό, αλλά σύντομα αντικαθιστάται από υψηλής κλίσης βράχο. Υπάρχουν και αλυσίδες για τον χειμώνα, χωρίς χιόνι δεν προσφέρουν κάτι. Δεν ξέρω Βουλγάρικα αλλά δεν θέλει και πολύ φαντασία για να καταλάβω τι είναι. Τελευταία μέτρα... Και κορυφή Vihren 2914μ! Ο καιρός μου έκανε τελικά την χάρη και άνοιξε, προσφέροντας άπλετη θέα! H λίμνη Big Vlahino σε πρώτο πλάνο στα 2302μ με 13μ βάθος. Το Bansko. Και η οροσειρά Pirin. Από εδώ κατηφορίζω προς την λίμνη σε μια βάναυση κλίση για τα γόνατα. Αυτό το κομμάτι είναι αρκετά απότομο και μακρύ και χαίρομαι που δεν το ανέβηκα. Μηνύματα από πέτρες στα αλπικά λιβάδια. Σύνηθες φαινόμενο στα Βαλκάνια. Εδώ εξομαλύνεται το μονοπάτι. Κοιτώντας πίσω αντικρύζω αυτό που έχουν να ανέβουν όσοι επέλεξαν να το κανουν clockwise. Ο καιρός είναι απολαυστικός πλέον και κάνει τα λιβάδια να φαίνονται ακόμα πιο πράσινα. Από εδώ το μονοπάτι γυρίζει προς τα Ανατολικά μέχρι το καταφύγιο. Να το! Η διασταύρωση. Ανεβαίνοντας, αν πας δεξιά, πας anti-clockwise. Ένα πέρασμα μέσα από τεράστιους βράχους που πρέπει να κατέληξαν εκεί μετά από μια μεγάλη κατολίσθηση. Φτάνοντας στο καταφύγιο, βλέπω αυτό που δεν είδα το πρωί λ'ογω της ομίχλης, δηλαδή το Vihren να δεσπόζει. Πραγματικά εντυπωσιακό. Για την επιστροφή προς Θεσσαλονίκη και για να μην ξανακάνω την ίδια διαδρομή, πήρα τον δρόμο Ανατολικά που περνάει από Mesta και Άνω Νευροκόπι και γυρίζει από εκεί στον Προμαχώνα. To sum up, πανέμορφη ορειβατική διαδρομή που προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους και ειδικά στους Βόρειους που έχουμε εύκολη πρόσβαση. Try it!

Να πω την αλήθεια, δεν έχει χρειαστεί ποτέ η μόνη πηγή νερού να είναι λασπόνερα. Χιόνι έχω λιώσει και έχω πιει χωρίς φίλτρο, το ίδιο και από πηγές/ρυάκια χωρίς κανένα πρόβλημα.

Κάποιες φορές παίρνω το καμινέτο και φτιάχνω κάνα instant noodle, κάνα porridge, εύκολα πράγματα. Άλλες φορές, αν θέλω να είμαι ελαφρύς, παίρνω απλά σαντουιτς, παστέλια, αποξηραμένα φρουτα κλπ. Για 2ήμερο δεν χρειάζεσαι πολλά πράγματα. Το πιο σημαντικό είναι το νερό. Είναι πολύ ενοχλητικό να μην μπορείς να κοιμηθείς από δίψα

Χρόνια ήθελα να κάνω αυτή την διαδρομή. Πέρυσι που έκανα την πρώτη προσπάθεια, το gps με πήγε από εκεί που τελικά αποδείχθηκε να ειναι το πεζοπορικό μονοπάτι και μια χιονούρα μου έκλεισε τον δρόμο. Στην επιστροφή, μια πέτρα μου έσκισε το πίσω λάστιχο οπότε η προσπάθεια έληξε άδοξα. Οι ορειβατικές γλώσσες μιλούν για ένα μονοπάτι στα Τζουμέρκα, την λεγόμενη Σκάλα Σταμάτη, το οποίο διασχίζει τους κάθετους βράχους και είναι καλά κρυμμένο. Τόσο κρυμμένο, που οταν κοιτάζεις από μακρυά, λες "αποκλείεται να έχει εδώ μονοπάτι". Κι όμως. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Για να φτάσει κάποιος εκεί, πρέπει πρώτα να φτάσει στο Ορειβατικό Καταφύγιο Καταρράκτη Άρτας (1650μ), διασχίζοντας έναν όχι και τόσο φιλικό χωματόδρομο για 10χλμ. Το καταφύγιο όταν πήγα δεν ήταν ανοιχτό αλλά δεν υπήρχε πρόβλημα καθώς είχα την σκηνή μου. Έφτασα αργά το απόγευμα μετά την δουλειά, ότι πρέπει για φαγητό και ύπνο. Φοβερό για άλλη μια φορά το μπαλκόνι. Πάνω δεξιά είναι το Καταφίδι, η 2η ψηλότερη κορυφή των Τζουμέρκων. Την επομένη μαζεύτηκα και ξεκίνησα για να βρω το μυστηριώδες αυτό μονοπάτι. Σύμφωνα με άρθρα, παλαιότερα χρησιμοποιούταν για να μετακινούνται άνθρωποι και ζώα, καθώς λίγο ψηλότερα υπάρχει οροπέδιο που ενδείκνυται για βοσκή. Η διαδρομή που θα ακολουθήσω είναι κυκλική. Αρχικά τραβάει Βόρεια,, περνάει την Σκάλα Σταμάτη στα Ανατολικά, διασχίζει το οροπέδιο της Μπρέσενας Νότια, ανεβαίνει στο Καταφίδι και γυρίζει Βορειοανατολικά πίσω στο καταφύγιο. Ενδεικτικά ένας χάρτης από google. Ξύπνημα πρωί πρωί με την δροσούλα. Για τα πρακτικά, όλα αυτά έγιναν τέλη Ιουνίου. Το μονοπάτι ξεκινάει ανηφορικά από την αρχή. Από εκεί ήρθα. Αν παρατηρήσετε προσεκτικά κάτω δεξιά φαίνεται ο χωματόδρομος και το καταφύγιο. Το χωριό Καταρράκτης. Παρ'όλο που είναι τέλη Ιουνίου, τα πάντα είναι καταπράσινα ακόμα. Το μονοπάτι είναι πολύ καλά σηματοδοτημένο. Από εδώ ξεκινάει το πέρασμα της Σκάλας Σταμάτη. Θαυμάστε! Για αυτό το αποκαλούν το αόρατο μονοπάτι. Οι γκρεμοί φαίνονται απροσπέλαστοι, κι όμως υπάρχει μονοπάτι με πλάτος 1μ το οποίο τους διασχίζει και βγάζει κάπου εκεί που φέγγει ο ήλιος. Πραγματικά από μακρυά είσαι σίγουρος ότι αποκλείεται να περνάει από εκεί! Τα σημάδια δεν σε αφήνουν να χαθείς. Προφανώς εδώ δεν χωράνε αυτοσχεδιασμοί, καθώς ένα γλίστρημα κοστίζει 500μ κάθετης πτώσης. Να και το πέρασμα για το οροπέδιο Μπρέσενας. Κοιτώντας προς τα κάτω. Εντυπωσιακοί σχηματισμοί βράχων. Οροπέδιο Μπρέσενας! Για χρόνια προορισμός βοσκών και κοπαδιών. τώρα δεν είμαι σίγουρος αν ανεβαίνουν μέχρι εκεί. Μια ανώνυμη κορυφή. Γυρνάω προς τα Νότια και ακολουθώ έναν ανοιγμένο χωματόδρομο. Για την ακρίβεια είναι προέκταση του δρόμου που πήρα πέρυσι τον Μάιο και με σταμάτησε η χιονούρα. Προφανώς δεν είχα καμία τύχη, θα καταλάβετε γιατί. Η πίσω αυτή πλευρά του βουνού δεν φωτίζεται αρκετά και είναι γεμάτη χιονούρες. Εδώ δεν φαίνεται καθόλου δρόμος! Βγαίνοντας στο διάσελο φαίνεται από κοντά πλέον και το Καταφίδι. Η κλίση είναι αδυσώπητη. Κορυφή Καταφιδίου (2393μ). Εκπληκτική θέα προς όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντα! Κατεβαίνοντας στο διάσελο ξανά, φαίνεται ο χωματόδρομος που θα ακολουθήσω έως το καταφύγιο. Προφανώς όλοι αυτοί ανοίχτηκαν για τους βοσκούς και τα ζώα τους, αλλά πλέον έχουν παρατηθεί. Να και μια καλύβα. Σε αυτές ξεκαλοκαιριάζουν οι τσοπάνηδες. Bumblebee! O καιρός έκλεισε, κάτι που δεν με χάλασε καθόλου γιατί ο ήλιος έκαιγε. Φτάνοντας στο καταφύγιο τα μάζεψα και μιας και είχα ακόμα αρκετό χρόνο πέρασα και μια βόλτα από τον καταρράκτη στο ομώνυμο χωριό. Εν κατακλείδι, μια πολύ όμορφη κυκλική διαδρομή που σίγουρα αξίζει αν βρεθείτε στην περιοχή. Δώστε και μια ευκαιρία στο καταφύγιο, ο κ. Χρήστος που το διαχειρίζεται μου φάνηκε πολύ αξιόλογος άνθρωπος από το λίγο που μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, θα ασφαλτοστρωθεί το κομμάτι μέχρι εκεί οπότε η πρόσβαση θα είναι πολύ εύκολη. Καλούς δρόμους και πάντα όρθιοι!

Πολλή νέκρα έπεσε ρε παιδιά στα ταξιδιωτικά. Πάμε να το αναθερμάνουμε λίγο. Έψαχνα βουνό που να βγαίνει με πεζοπορία 2ήμερο. Στα Βόρεια, λίγο πολύ γνωστά και περπατημένα. Στα Νότια όμως δεν έχω δει σχεδόν τίποτα. Η Γκιώνα είναι το 5ο ψηλότερο βουνό και σε συνδυασμό με την εύκολη προσβασιμότητα την έκαναν την καλύτερη επιλογή. Προφανώς και για να φτάσω μέχρι εκεί επέλεξα τον Μπράλο. Μετά την Παύλιανη συνεχίζεις μέχρι Καλοσκοπή και κάπου εκεί ξεκινάει χωματόδρομος που ανεβάζει ψηλότερα. Κάπου εδώ άφησα τον κουβά μιας και ξεκινάει το μονοπάτι. Το υψόμετρο εδώ είναι γύρω στα 1600μ. Το μονοπάτι λοιπόν ξεκινάει σε δασωμένο κομμάτι αλλά αρκετά γρήγορα βγαίνει σε υποαλπικά τοπία. Ξεπροβάλλει η επιβλητική Πυραμίδα. Χιονούρες παντού! 3 διαδοχικές έπρεπε να περάσω μέσα σε 10'. Συνεχίζοντας. Βγαίνω πλέον στα Αλπικά λιβάδια. Εδώ υπάρχει και τρεχούμενο νερό. Τι ψάχνεις όταν θέλεις να στήσεις σκηνή στο βουνό; Επίπεδο έδαφος με βλάστηση για να είναι μαλακό, κάλυψη από τον άερα, και θέα. Όλα αυτά τα προσφέρει η Βαθιά Λάκκα: Προφανώς και θα την έστηνα με τέτοιο τρόπο ώστε πριν πάω για ύπνο και όταν ξυπνήσω να βλέπω τον πανέμορφο αυτό όγκο. Τακτοποιήθηκα, άφησα και το σακίδιο και έβαλα μπρος για την ψηλότερη κορυφή της Γκιώνας, την Πυραμίδα, στα 2510μ. Την προσεγγίζεις μέσω μιας ημικυκλικής διαδρομής από τα αριστερά. Ανεβαίνοντας, η θέα στην Λάκκα. Άνετα σκιάρεις ακόμα εδώ πάνω. Ένα ακόμα αλπικό λιβάδι πριν πιάσουμε τα βράχια. Από εδώ και πάνω οι χιονούρες είναι πιο έντονες. Μια από αυτές βρίσκεται πάνω στο μονοπάτι, στο μοναδικό σημείο χωρίς βράχια. Αναγκαστικά θα πρέπει να πάρω τον δύσβατο δρόμο απο τα δεξιά. Ζόρικη κλίση. Βγαίνοντας στην ράχη, η κορυφή απέχει 3'. Κορυφή Πυραμίδα με θέα τον Μαλιακό! Και τον Κορινθιακό. Πιάτο η Νότια Πίνδος. Εδώ βρίσκεται και ένα μικρό μνήμα αλλά δεν μπόρεσα να βρω περισσότερες πληροφορίες. Επιστροφή στην σκηνή για αραχτική και φαγητό. Τι παράθυρο! (πατουσάκηδες τον νου σας) Φανταστικά χρώματα όταν έπεφτε ο ήλιος. Ανεφοδιασμός σε νερό με λιώσιμο χιονιού. Ο τόπος συνέχισε να μου χαρίζει φοβερά χρώματα ακόμα και την νύχτα. Ο καιρός το βράδυ ήταν ιδανικός με άπνοια και χωρίς υγρασία. Ό,τι πρέπει για ξεκούραση δηλαδή. Το επόμενο πρωί με γεμάτες μπαταρίες τα μάζεψα νωρίς και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άξιζε τον κόπο μερικές φωτό ακόμα, αυτή την φορά με το φως του ηλίου στο ξημέρωμα. Βρείτε τον κουβά! Αυτά. Πάρτε τα βουνά τώρα που είναι Μάιος και είναι στα καλύτερα τους.

Κακό λάστιχο αλλά πριν το αλλάξεις βρες την ημερομηνία και επίσης δοκίμασε να ρίξεις τις πιέσεις στο 38-34. Το 42 πίσω πάντα το έβρισκα υπερβολικό για μοτο κάτω των 210kg.

Του έβαλα αεροτομή για downforce γιατί είναι πολλά τα άλογα και σπινιάρει.

Από πού ψωνίζετε από εξωτερικό για ρουχισμό μοτό; Ψάχνω για νέες μπότες και απογοητεύτηκα με την ποικιλία και τις τιμές εδώ. Χαρακτηριστικά, το 2016 είχα πάρει τις Forma Freccia σε προσφορά 100€ με στάνταρ τιμή παντού τα 140€. Σήμερα οι ίδιες έχουν στάνταρ τιμή τα 190€ και δεν παίζει κάποια προσφορά.

Thanks Βάγγο! Ναι πρόσφατα, εδώ

H καθιερωμένη ετήσια ανάβαση στον Όλυμπο, αυτή την φορά από την πλευρά της Ελασσόνας και την καλύβα Χρηστάκη (καταφύγιο ανάγκης). Πρώτη φορά ανεβαίνω από εκεί. 40χλμ (πάνε-έλα) ζόρικου χωματόδρομου με πολύ πέτρα και λάσπες στα χαμηλά που έχουν τα ζώα οι βοσκοί. Το φρέσκο πίσω Α41 ανταποκρίθηκε περίφημα, δεδομένου ότι ήμασταν 2 πάνω στην μηχανή. Ο Μύτικας. Αχνοφαίνονται κάποιοι ορειβάτες αν προσέξετε. Από εδώ ξεκινάει το δύσκολο πέρασμα της Κακόσκαλας. Θέλει μεγάλη προσοχή. Θέα στο φαράγγι του Ενιπέα, το Λιτόχωρο και τον Θερμαϊκό. Μύτικας. Στο βάθος δεξιά το Οροπέδιο Μουσών και το καταφύγιο του Κάκαλου. Κακόσκαλα γλιστερή με χιόνι. Δεν συγχωρούνται λάθη. Αργήσαμε να επιστρέψουμε και κάναμε όλο τον χωματόδρομο πίσω νύχτα. Με το που έπεσε ο ήλιος η θερμοκρασία έπεσε κατακόρυφα. Fun times!

11.30 το βράδυ, νταγκλα, πρώτη επαφη σε αγγλικό έδαφος στο Dover, πριν ακομα βγω από το λιμάνι μπαινω στον κόμβο απο τα δεξια και με τυφλωνουν τα φώτα της νταλίκας που έρχεται

Τι να πάρω ρε παιδιά αξιόπιστο μέχρι 3000; Δεν έχει επιλογές η Θεσσαλονίκη και Αθήνα δεν μπορώ να κατέβω προς το παρόν. Έχω πελαγώσει!

Είναι κανείς από εδώ στην Καβάλα να μας προτείνει μηχανικό που να είναι ανοιχτός το Σάββατο να τσεκάρουμε το Yaris? Ακόμα ένα παίζει και εδώ: https://www.car.gr/classifieds/cars/view/317126319-toyota-auris