Αναζήτηση στην κοινότητα

Χρόνια ήθελα να κάνω αυτή την διαδρομή. Πέρυσι που έκανα την πρώτη προσπάθεια, το gps με πήγε από εκεί που τελικά αποδείχθηκε να ειναι το πεζοπορικό μονοπάτι και μια χιονούρα μου έκλεισε τον δρόμο. Στην επιστροφή, μια πέτρα μου έσκισε το πίσω λάστιχο οπότε η προσπάθεια έληξε άδοξα. Οι ορειβατικές γλώσσες μιλούν για ένα μονοπάτι στα Τζουμέρκα, την λεγόμενη Σκάλα Σταμάτη, το οποίο διασχίζει τους κάθετους βράχους και είναι καλά κρυμμένο. Τόσο κρυμμένο, που οταν κοιτάζεις από μακρυά, λες "αποκλείεται να έχει εδώ μονοπάτι". Κι όμως. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Για να φτάσει κάποιος εκεί, πρέπει πρώτα να φτάσει στο Ορειβατικό Καταφύγιο Καταρράκτη Άρτας (1650μ), διασχίζοντας έναν όχι και τόσο φιλικό χωματόδρομο για 10χλμ. Το καταφύγιο όταν πήγα δεν ήταν ανοιχτό αλλά δεν υπήρχε πρόβλημα καθώς είχα την σκηνή μου. Έφτασα αργά το απόγευμα μετά την δουλειά, ότι πρέπει για φαγητό και ύπνο. Φοβερό για άλλη μια φορά το μπαλκόνι. Πάνω δεξιά είναι το Καταφίδι, η 2η ψηλότερη κορυφή των Τζουμέρκων. Την επομένη μαζεύτηκα και ξεκίνησα για να βρω το μυστηριώδες αυτό μονοπάτι. Σύμφωνα με άρθρα, παλαιότερα χρησιμοποιούταν για να μετακινούνται άνθρωποι και ζώα, καθώς λίγο ψηλότερα υπάρχει οροπέδιο που ενδείκνυται για βοσκή. Η διαδρομή που θα ακολουθήσω είναι κυκλική. Αρχικά τραβάει Βόρεια,, περνάει την Σκάλα Σταμάτη στα Ανατολικά, διασχίζει το οροπέδιο της Μπρέσενας Νότια, ανεβαίνει στο Καταφίδι και γυρίζει Βορειοανατολικά πίσω στο καταφύγιο. Ενδεικτικά ένας χάρτης από google. Ξύπνημα πρωί πρωί με την δροσούλα. Για τα πρακτικά, όλα αυτά έγιναν τέλη Ιουνίου. Το μονοπάτι ξεκινάει ανηφορικά από την αρχή. Από εκεί ήρθα. Αν παρατηρήσετε προσεκτικά κάτω δεξιά φαίνεται ο χωματόδρομος και το καταφύγιο. Το χωριό Καταρράκτης. Παρ'όλο που είναι τέλη Ιουνίου, τα πάντα είναι καταπράσινα ακόμα. Το μονοπάτι είναι πολύ καλά σηματοδοτημένο. Από εδώ ξεκινάει το πέρασμα της Σκάλας Σταμάτη. Θαυμάστε! Για αυτό το αποκαλούν το αόρατο μονοπάτι. Οι γκρεμοί φαίνονται απροσπέλαστοι, κι όμως υπάρχει μονοπάτι με πλάτος 1μ το οποίο τους διασχίζει και βγάζει κάπου εκεί που φέγγει ο ήλιος. Πραγματικά από μακρυά είσαι σίγουρος ότι αποκλείεται να περνάει από εκεί! Τα σημάδια δεν σε αφήνουν να χαθείς. Προφανώς εδώ δεν χωράνε αυτοσχεδιασμοί, καθώς ένα γλίστρημα κοστίζει 500μ κάθετης πτώσης. Να και το πέρασμα για το οροπέδιο Μπρέσενας. Κοιτώντας προς τα κάτω. Εντυπωσιακοί σχηματισμοί βράχων. Οροπέδιο Μπρέσενας! Για χρόνια προορισμός βοσκών και κοπαδιών. τώρα δεν είμαι σίγουρος αν ανεβαίνουν μέχρι εκεί. Μια ανώνυμη κορυφή. Γυρνάω προς τα Νότια και ακολουθώ έναν ανοιγμένο χωματόδρομο. Για την ακρίβεια είναι προέκταση του δρόμου που πήρα πέρυσι τον Μάιο και με σταμάτησε η χιονούρα. Προφανώς δεν είχα καμία τύχη, θα καταλάβετε γιατί. Η πίσω αυτή πλευρά του βουνού δεν φωτίζεται αρκετά και είναι γεμάτη χιονούρες. Εδώ δεν φαίνεται καθόλου δρόμος! Βγαίνοντας στο διάσελο φαίνεται από κοντά πλέον και το Καταφίδι. Η κλίση είναι αδυσώπητη. Κορυφή Καταφιδίου (2393μ). Εκπληκτική θέα προς όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντα! Κατεβαίνοντας στο διάσελο ξανά, φαίνεται ο χωματόδρομος που θα ακολουθήσω έως το καταφύγιο. Προφανώς όλοι αυτοί ανοίχτηκαν για τους βοσκούς και τα ζώα τους, αλλά πλέον έχουν παρατηθεί. Να και μια καλύβα. Σε αυτές ξεκαλοκαιριάζουν οι τσοπάνηδες. Bumblebee! O καιρός έκλεισε, κάτι που δεν με χάλασε καθόλου γιατί ο ήλιος έκαιγε. Φτάνοντας στο καταφύγιο τα μάζεψα και μιας και είχα ακόμα αρκετό χρόνο πέρασα και μια βόλτα από τον καταρράκτη στο ομώνυμο χωριό. Εν κατακλείδι, μια πολύ όμορφη κυκλική διαδρομή που σίγουρα αξίζει αν βρεθείτε στην περιοχή. Δώστε και μια ευκαιρία στο καταφύγιο, ο κ. Χρήστος που το διαχειρίζεται μου φάνηκε πολύ αξιόλογος άνθρωπος από το λίγο που μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, θα ασφαλτοστρωθεί το κομμάτι μέχρι εκεί οπότε η πρόσβαση θα είναι πολύ εύκολη. Καλούς δρόμους και πάντα όρθιοι!

MOBY - GO Θα δανειστώ την "Ιθάκη" του Καβάφη, το Go του Moby και κάνοντας ιεροσυλία θα "ντύσω" τους στίχους και την μουσική με κάποιες φωτογραφίες μου από το πρόσφατο οδοιπορικό στα Αθάνατα Ελληνικά Βουνά. Για την ιστορία την παρέα αποτελούσαν οι Βαγγέλης Γεωργάκης Varadero Αποστόλης Μπαμπούρης Caponord Βαγγέλης Γκαραγκούνης KLV και η βόλτα πραγματοποιήθηκε στους δρόμους της Νότιας Πίνδου και των Τζουμέρκων. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους· να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά· σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους. Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου. Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει· και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη. . .

Το CBR έχει ακόμα πάνω του τα μυγάκια των Μαλγάρων και τη λάσπη της Ημαθίας. Τα ρουθούνια μας έχουν ακόμα τις μυρωδιές από τα έλατα, τις φτέρες, τις σβουνιές που εξαπέλυαν κατά βούληση τα οικόσιτα και μη ζώα της υπαίθρου. Τα γόνατά μου, η ωμοπλάτη μου και οι μέσες μας ακόμα πονούν.. ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ!!! Κυριακή πρωί, φορτώσαμε τη γριά (Masif σε ευχαριστούμε για άλλη μια χρονιά που μας χορήγησες τα σαμάρια σου) και κινήσαμε για Λίμνη Πλαστήρα, όπου και θα περνούσαμε τις 2 πρώτες μέρες. Ξεκινήσαμε με σκοπό όσο το δυνατόν λιγότερη Εθνική, αλλά στην πορεία η κούραση με κέρδισε και έτσι (ευτυχώς) χρησιμοποιήσαμε λίγο παραπάνω αυτοκινητόδρομο, που όπως απεδείχθη δεν ήταν και τόσο δα βαρετός... Αλλά εγώ κάποια στιγμή κουράστηκα, σχετικά νωρίς, οπότε κάναμε 2 στάσεις μέχρι τη Λαμία (βλ. σχετική φωτό) και άλλη μία στην Καρδίτσα, μέχρις ότου φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό για την ημέρα. Στη Λαμία καπνίστηκα λοιπόν.. Στο Δομοκό, η αέναη ευθεία έδωσε τη θέση της σε ένα ωραιότατο στροφιλίκι, με αρκετά καλή άσφαλτο, όμορφες εικόνες και ένα Mercedes E200 που αποπειράθηκε να μας φιλήσει αλλά επειδή είμαι τιμονάρα, κατάφερα με το ένα χέρι να μας γλιτώσω, ενώ με το άλλο χέρι του έγνεφα με το μεσαίο δάχτυλο πως δεν επιθυμούσα εναγκαλισμό. Πλούσια σε χιλιόμετρα λοιπόν η πρώτη μέρα, αν και πτωχή σε φωτοϋλικό. Την πέσαμε για ύπνο μπας και κάνουμε και την επομένη καμια βόλτα... Σύνολο διαδρομής: 5½ ώρες.