Αναζήτηση στην κοινότητα

Αύριο ή μεθαύριο λέω να ανέβω Όλυμπο. Όποιος θέλει έρχεται! Φτάνουμε μέχρι Πριόνια, αφήνουμε εκεί τις μηχανές, ανεβαίνουμε μέχρι Οροπέδιο Μουσών στα 2600μ, διανυκτερεύουμε εκεί σε σκηνή ή στο καταφύγιο. Την επόμενη ξυπνάμε πρωί, ανεβαίνουμε στον Μύτικα στα 2918μ, κατεβαίνουμε σερί, παίρνουμε τις μηχανές και γυρίζουμε. Η πεζοπορία αν εξαιρέσει κανείς το τελευταίο κομμάτι (Λούκι) πριν τον Μύτικα είναι εύκολη.

Εκει λοιπον που επινα το Campari μου Παρασκευη βραδυ μετα τη δουλεια να χαλαρωσω και καθως συζηταγαμε τα πολιτικα με τη γυναικα μου με πιανει μια βαθεια επιθυμια αυτη τη φορα να ψηφισω. Αφου παιρνω την εγκριση της γυναικας και αδεια απο τον εργοδοτη μου, σχολαω λιγο νωριτερα Σαββατο βραδυ, κοιμαμαι 4 ωριτσες φορτωνω το Xenteraκι μου και ξεκιναω....Καλα ρε μλκ με το σκουτερ Πελοποννησο θα πας? Ναι με το σκουτερ, φαση θα χει. Οποτε μια ακομα ιστορια τρελας ξεκιναει.... Εκκινηση 5μιση το πρωι, καφεδακι βαρυ δυο τσιγαρα κλεισιμο το μπουφαν και φυγαμε...Εκει μετα τον Αξιο πυκνη ομιχλη κανει την οραση απο την φιμε ζελατινα μου αδυνατη, οποτε τρωω την πρωτη καλη παγωμαρα. Σταση λοιπον στον Πλατανο για ανασυνταξη και για να φορεσω επενδυση στο μπουφαν. Το σκηνικο μοιαζει βγαλμενο απο Southern Gothic ταινια, αναλογη και η μουσικουλα Συνεχιζοντας με χτυπαει η πρωτη καλη ατυχια του ταξιδιου....Την ακουνε τα ακουστικα μου και μενω χωρις μουσικουλα. Δεν πειραζει λεω θα τα τραγουδαω μονος μου Τα χιλιομετρα φευγουν σιγα σιγα, παροτι μου λειπει η μουσικη σκεφτομαι συνεχως εικονες και η μεγαλη μου προσμονη να ξαναδω την πατριδα μου μετα απο δεκα ολοκληρα χρονια με γεμιζει ενεργεια. Σταση Κοζανη για βενζινη και συνεχιζουμε, μικρη σταση κοντα στη Σιατιστα για τσιγαρο καφε και προχωραμε ακαθεκτοι. Ειχα αρκετη προσμονη να δω την διαδρομη μετα τα Γρεβενα που δεν ειχα παει ποτε μεσω Εγνατιας και οντως προκειται για εξαιρετικο τεχνικο εργο, ιδιως οι γεφυρες φοβερα επιβλητικες. Σε συνδυασμο με την καταπρασινη φυση της Πινδου κανουν ενα εξαιρετικο τοπιο. ΜΙα σταση στα Διοδια πριν το Μετσοβο να βγαλουμε και καμμμια φωτο (Γενικα εβγαλα ελαχιστες στο πηγαινε γιατι δεν ηξερα τι θα συναντησω και η θελα να προλαβω να ψηφισω) Συνεχιζω ακαθεκτος λοιπον και τελειωνω επιτελους την Εγνατια και αρχιζω να κατηφοριζω για Αρτα...ΤΟν δρομο αυτον τον ειχα περασει πριν 11 χρονια με ΚΤΕΛ και θυμαμαι μου χε κανει εντυπωση η φυσικη του ομορφια καθοτι κατηφοριζει αγκαζε με τον Λουρο. Μια σταση λοιπον στο Χανι Τεροβου κοντα στις πηγες του για ανασυνταξη και λιγη δροσια, καθως ειχε ηδη αρχισει να ζεσταινει απειλητικα. Συνεχιζουμε για Αρτα ευτυχως χωρις πολλη κινηση ο δρομος, ξαναβαζω βενζινη σε ενα χωριο και κανω και λαθος και χανω την διασταυρωση για την παρακαμψη Αρτας και μπαινω μεσα απο την πολη. Ηθελα να φωτογραφισω την γεφυρα αλλα βαρεθηκα να σταματησω γιατι ειχε αρχισει να πιανει καλη ζεστη. Ειπα θα την βγαλω στην επιστροφη, αργοτερα βεβαια σκεφτηκα πως στην επιστροφη δε θα παρω παλι λαθος δρομο.

Ταξίδι στη λίμνη Πλαστήρα. Μια βόλτα που είχα υποσχεθεί ότι θα κάνουμε στο φίλο Γιώργο GKS εδώ και πολύ καιρό και τώρα τον Ιούνιο είχε κάτσει καλά και η ημερομηνία 12,13,14/6 ήταν ιδανική για να γίνει. Πόσο περισσότερο όταν στην παρέα προστέθηκε τις τελευταίες μέρες και ο φίλος Σάββας που αποφάσισε να ξελαμπικάρει και να κάνει ένα καλό τριήμερο ταξίδι ( λίγο τσουχτερό για το budget μας αλλά ΜΟΝΑΔΙΚΟ) Έτσι λοιπόν αφού οι μέρες έφτασαν και το ξενοδοχείο κλείστηκε έφτασε η ώρα για ένα ωραίο ΠΣΚ. Παρασκευή λοιπόν και δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσω όσο πιο νωρίς γινόταν την δουλειά μου Δυστυχώς όταν βιάζεσαι όλα τα στραβά σου τυχαίνουν αλλά τελικά κατά τις 15:00 περίπου ήμουν στο ραντεβού που είχαμε με τον Σάββα στα Mc Donalds. Το πρόγραμμα μας για την Παρασκευή έλεγε ΑΥΤΗ με στάση στο Μπράλο σε γνωστό μαγαζί για καφέ και συνάντηση με τον Γιώργο GKS που θα ερχόταν απ΄την Πάτρα. Εδώ η καλή μου Σύντομα κατέφθασε και ένας καταχαρούμενος Σάββας. Αφού ξεκινήσαμε με κατεύθυνση τον Μπράλο αποφασίσαμε μιας και είχαμε χρόνο να περάσουμε απ΄το οικόπεδο του Σάββα στο Μπράλο μιας και είχε εκρεμότητα με το Ε9 και έπρεπε να το μετρήσουμε για να βάλει σωστά τις διαστάσεις του αλλά και για να ξεπεράσει τα δαιμόνια του που είχε απ΄το ατύχημα. Στάση λοιπόν εκεί. Αφού τελειώσαμε με τις εκρεμμότητες του οικοπέδου συνεχίσαμε για το καφέ στο Μπράλο όπου και κάναμε την επόμενη στάση μας περιμένοντας και τον Γιώργο. παρέα με ένα υπέροχο Αφού ήρθε και ο Γιώργος Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε και αφού ανεβήκαμε τον Δομοκό :roll: ( με camera on αλλά με ηλιοβασίλεμα) πήραμε τις ευθείες του Θεσσαλικού κάμπου και έτσι αφού ήδη είχε σουρουπώσει φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας που παρεπιπτώντως ήταν εξαιρετικό και πολύ χαλαρωτικό. Αφου τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο μας επισκεφτήκαμε την διπλανή ταβέρνα για να γεμίσουμε τα στομάχια μας όπου εκεί έπεσε και η ιδέα να ενημερώσουμε και τον Θωμά για το που είμαστε και εαν μπορούσε να ερχόταν μιας και το ήθελε πολύ. Η έκφραση φανερώνει και την ψυχολογία μας. Πραγματικά υπέροχα. Το δωμάτιο φανταστικό, η κούραση αρκετή και έτσι αφού πέσαμε για ύπνο ανακάλυψα πως κάποια μοτέρ δούλευαν και το βράδυ και μάλιστα χωρίς εξάτμιση. Άυπνος λοιπόν σχεδόν όλο το βράδυ σηκώθηκα απ΄τα χαράματα και μαζί μου και ο Σάββας και βγαίνοντας στο μπαλκόνι νιώσαμε την απίστευτη αίσθηση της εξοχής και της πεντακάθαρης ατμόσφαιρας. Με το πρώτο φώς η εικόνα μας ήταν αυτή. Η επόμενη ημέρα μας περίμενε με ένα πολύ σφικτό πρόγραμμα όχι τόσο απο θέμα χιλιομέτρου σαν απόλυτο νούμερο αλλά σαν διαδρομές με πολύ σφικτό στροφιλίκι και ανεβοκατέβασμα βουνών ΕΔΩ η διαδρομή. Να και κάποιες φωτό έξω απ΄το ξενοδοχείο μας. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε δεξιόστροφα τον γύρο της λίμνης με πρώτη στάση.....

Πολυ ωραια μερα ειχε σημερα, οποτε γιατι να μη την εκμεταλευτω; Ετσι σκεφτηκα και ετσι εκανα. Καβαλω μηχανακι και οπου με βγαλει ο δρομος.. Πανω-κατω αυτη κατεληξε να ειναι η διαδρομη: https://www.google.g...a!1m0!3e0?hl=en Ξεκινησα χαμηλα, απο τη Ραχουλα, ακολουθουμε τυχαιο χωματοδρο εννοειται, καθως ειχε βρεξει τις προηγουμενες μερες, απο εκει περνανε σπανια οχηματα, οποτε δεν ειχε ροδιες, ειχε νεροφαγες, πεσμενα φυλλα, παρθενα φυση.. Μιαμ, μιαμ! Με βγαζει λιγο πριν τον Αμαραντο, στο εκκλησακι του Αγιου Νεκταριου (?), οπου και τραβιουνται και η πρωτες φωτο... Συνεχιζω και φτανω Αμαραντο, μπαινω μεσα, κανω τις βολτες στα στενακια, γνωριμες εικονες απο τα παιδικα μου χρονια... Φτανω στην Καλαφουτω.. τη βρυση ντε.. Ειχε υπεροχο και δροσερο νερο καποτε, εδω και μερικα χρονια αυτο το νερο παει στο δικτυο υδρευσης, λογο ελλειψης... Βγαινω απο το χωριο και συνεχιζω το δρομο μου.. Μια σταση στη "γειτονια" της γιαγιας μου.. Οταν ηταν μικρη υπηρχαν 2-3 σπιτακια στη δεξια πλαγια, χαμηλα στη φωτο. Στη μεση του πουθενα... Λιγο παραπανω υπαρχει ενα ομορφο εκκλησακι. Το εκκλησακι του Αη Γιαννη. Τελευταιες αναμνησεις που εχω απο εκει ειναι για πεζοποριες, οπου λιγο παραπανω ξεκινα μονοπατι που παει για Ντουλαρη και συνεχιζει για τη μια την κορυφη του Ιταμου (Η οποια προσφερει απιστευτη θεα και υπεροχη διαδρομη, αλλα αυτο ειναι αλλη ιστορια)... Συνεχιζουμε λοιπον τη βολτα μας, λιγο παρακατω αντε παλι σταση... Το Μαλαγαρι.. Σαν μικρο παιδι πηγαιναμε συχνα για φαγητο, χωρος για παιχνιδι υπηρχε, εξερευνηση στα περιξ, καποτε οπ πλατανος ειχε ενα συγκεκριμενο κλαδι, οπου ο πατερας μου περνουσε ενα σχοινι, μια κουρελου για καθισμα και ετοιμη η κουνια.. Κριμα που ηταν μονο μια και μαλωναμε με την αδερφη μου, ποιος θα πρωτοκατσει.. :P Και μια ιδεα του δρομου εκει πανω για τα στριφτερα αγορια και κοριτσια... Συνεχιζουμε κι αλλο το δρομο μας και φτανουμε σε ακομα ενα χωματινο παραδρομο. Σε ενα μικρο υψωμα εχει το μνημειο για το Βασιλη Διπλα. Λιγο παραπανω υπηρχε ενα χωραφακι που το καλλιεργουσαν ο προπαππους με την προγιαγια μου καθως επισης ξεκινα και μονοπατι για το Καπροβουνι... Σχετικα προσφατα το σηματοδοτησανε, οποτε δε θα ξαναχαθω αμα παω.. Ελπιζω... Λιγο καθαροτερος να ηταν ο ουρανος... Χαλαλι... Πολυ ομορφα μερη εχουμε εδω περα. Απατητα εδω και πολυ καιρο ομως... Φτανω Σαρανταπορο, Μπαινω στον πειρασμο να συνεχισω για Νεραιδα, ομως ο ηλιος εχει ηδη κρυφτει στα γυρω βουνα και ευτυχως περνω το δρομο του γυρισμου και στριβω για Μολοχα... Τελευταια φωτογραφια σε ενα ομορφο ποταμακι, του οποιου του χρωσταω περασμα... Καπου εκει τελειωνουν και οι φωτογραφιες, καθως λιγο παραπανω κοβεται η ντιζα του γκαζιου. Εξισου αν οχι και περισσοτερες ομορφες εικονες απο τα επομενα χωριουδακια. Οι αναγκαστικα αργοι ρυθμοι με εκαναν να το απολαυσω ισως ακομα περισσοτερο... Αυταααααα.... :)

Καλησπεριζω ακομα μια φορα την μοτοπαρεα Σας προτεινω τον καλυτερο προορισμο για τα Χριστουγεννα τον Μυλο στα Τρικαλα,στισ 28 Νοεμριου ανοιγει και θα ειναι μεχρι τισ 4 Ιανουαριου(2015) Κανονιστε κανα παρειτσα να μας επισκεφτιτε και να κανονισουμε για κανα καφεδακι αν ερθετε προσ τα εδω,μπορουμε να σας συστινουμε ξενονες με χαμιλη τιμη κ ωραια μαγαζια με φαγητο Μπορουμε να φιλοξενισουμε κανεναν αν εχει προβλημα με τα χρηματα για κανα 2-3 ημερες Ελπιζω να ερθει η μοτοπαρεα να γνωριστουμε και να περασουμε ωραια http://www.milosxotikon.gr/home/ Οριστε και η ιστοσελιδα για οποιον ενδιαφερεται

Ένα απόγευμα και συγκεκριμένα το απόγευμα της 24ης του μηνός Οκτωβρίου του σωτήριου έτους 2014 ημέρα Παρασκευή και ώρα 5ην και 30 απογευματινή, ο σκληρός πυρήνας του περιπόλου μάχης νοτίου κεντρικής Ελλάδος και λοιπών νήσων συνεπικουρούμενος εκ δυο επιπλέον βαρέων καταδρομικών της Aprilia (Capo) και μιας ελαφρύτερης μονάδας της suzuki (VStrom) συνήλθαν σε ομάδα μάχης, και εκκίνησαν εκ του περιχαρακωμένου στρατοπέδου πρωτευούσης εν τω μέσω σφοδρής βροχόπτωσης δια το ορεινό συγκρότημα της Πίνδου. Τελικός στόχος η προσβολή της Βαλιας Καλντας δι όλων των μέσων και σε όλα τα επίπεδα. Πρώτος σταθμός ανασυγκρότησης με διανυκτέρευση τα Τρίκαλα και μερική συμπλήρωση της δύναμης μας με ένα ελαφρύ ταχυκίνητο καταδρομικό της ΚΤΜ (640) Σάββατο πρωί το κλιμάκιο της Λάρισας ανταποκρινόμενο θετικά απέστειλε ενισχύσεις 3 βαρέα καταδρομικά της ΚΤΜ (990) τα οποία έπλευσαν πάση δυνάμει με το πρώτο φως της ημέρας. Εν πλήρη σύνθεση πλέων (3 caponord 3 KTM990 1 KTM640 και 1 Vstrom) εκκινήσαμε για Καλαμπάκα και απο εκεί για Μουργκανη παρακάμπτοντας σε δευτερεύον επαρχιακό κινούμενοι στις παρυφές του Κοζιακα μεχρι τη διασταύρωση του χωριού Στεφάνι. Εκεί έγινε παύση της κίνησης των μονάδων και σύσκεψη των επιτελών δια την ικανότητα κίνησης των μονάδων στο δύσβατο της έμπροσθεν περιοχής. Αποφασίσθηκε δια λόγους ασφάλειας οι εξοπλισμένες με χωμάτινες ερπύστριες μονάδες να συνεχίσουν για στεφάνι και απο εκεί κινούμενες στις κορυφογραμμές βόρεια βορειοδυτικά του Κοζιακα και βορειοανατολικά των Τζουμερκων στα 1800 μέτρα να Πλήξουν το Μέτσοβο σε σύντομο χρονικό διάστημα. Οι δυο μονάδες που δεν ήταν εξοπλισμένες με καθαρά χωμάτινα ελαστικά να συνεχίσουν απο άσφαλτο μέσω Κατάφυτου Ανθούσας Χαλικιού και καβατζάροντας το Τζουμέρκο απο το βορειοανατολικό πέρασμα στα 1700 μέτρα να πλήξουμε το Μέτσοβο απο το νότο. Μετά το Χαλίκι η θερμοκρασία πέφτει στους 4 βαθμούς και η κίνηση γίνετε δυσχερής, βαίνοντας δυσχερέστερη όσο συνεχίζαμε την πορεία μας προς το πέρασμα. Το πέρασμα εχει κλίσει απο το χιόνι τα τμήματα προελαύνουν με πείσμα δίχως σκέψη υπαναχώρησης. Τελικά μετά πολλών κόπων και βασάνων διεκπεραιωνόμαστε εν Καρπενήσι τις πρώτες μεσημβρινές ώρες αναμένοντας τις ημέτερες δυνάμεις αι οποίαι αφού προσπάθησαν τα μέγιστα δεν κατόρθωσαν να υπερκεράσουν τα χιονισμένα υψώματα λόγω μεγάλης απόθεσης χιονιού και εκτέλεσαν παρακαμπτήριο ελιγμό μέσω ασφάλτου. Όση ώρα ήμασταν εν αναμονή καταλύσαμε στην θαλπωρή ενός ζεστού γραφικού καφέ συνοδευόμενοι απο γλυκιά αχνιστή σοκολάτα (την οποία καταχράστηκα δις) Με την άφιξη των υπολοίπων δυνάμεων και την κατανάλωση μερικών ζεστών ροφημάτων ακόμα ανασυγκροτηθήκαμε και εκκινήσαμε για τον τελικό προορισμό της ημέρας το μικρολιβαδο. Στο οποίο καταλύσαμε τις πρώτες απογευματινές ώρες και ετοιμαστήκαμε για το πρώτο και μοναδικό γεύμα της ημέρας το οποίο είχαμε δικαιωματικά κερδίσει. Το βράδυ καθισμένοι στο σαλονάκι γύρω απο το αναμμένο τζάκι παρακολουθούμε τους επιτελείς που εκπονούν το σχέδιο κίνησης του στόλου την επόμενη μέρα. Αρκετά αργότερα μετά απο πολύ μπορου μπουρου χαιναμουν ανεβήκαμε στα δωμάτια και παραδοθήκαμε με συνοπτικές διαδικασίες στην αγκαλιά του μορφέα

MOBY - GO Θα δανειστώ την "Ιθάκη" του Καβάφη, το Go του Moby και κάνοντας ιεροσυλία θα "ντύσω" τους στίχους και την μουσική με κάποιες φωτογραφίες μου από το πρόσφατο οδοιπορικό στα Αθάνατα Ελληνικά Βουνά. Για την ιστορία την παρέα αποτελούσαν οι Βαγγέλης Γεωργάκης Varadero Αποστόλης Μπαμπούρης Caponord Βαγγέλης Γκαραγκούνης KLV και η βόλτα πραγματοποιήθηκε στους δρόμους της Νότιας Πίνδου και των Τζουμέρκων. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους· να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά· σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους. Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου. Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει· και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη. . .

Το CBR έχει ακόμα πάνω του τα μυγάκια των Μαλγάρων και τη λάσπη της Ημαθίας. Τα ρουθούνια μας έχουν ακόμα τις μυρωδιές από τα έλατα, τις φτέρες, τις σβουνιές που εξαπέλυαν κατά βούληση τα οικόσιτα και μη ζώα της υπαίθρου. Τα γόνατά μου, η ωμοπλάτη μου και οι μέσες μας ακόμα πονούν.. ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ!!! Κυριακή πρωί, φορτώσαμε τη γριά (Masif σε ευχαριστούμε για άλλη μια χρονιά που μας χορήγησες τα σαμάρια σου) και κινήσαμε για Λίμνη Πλαστήρα, όπου και θα περνούσαμε τις 2 πρώτες μέρες. Ξεκινήσαμε με σκοπό όσο το δυνατόν λιγότερη Εθνική, αλλά στην πορεία η κούραση με κέρδισε και έτσι (ευτυχώς) χρησιμοποιήσαμε λίγο παραπάνω αυτοκινητόδρομο, που όπως απεδείχθη δεν ήταν και τόσο δα βαρετός... Αλλά εγώ κάποια στιγμή κουράστηκα, σχετικά νωρίς, οπότε κάναμε 2 στάσεις μέχρι τη Λαμία (βλ. σχετική φωτό) και άλλη μία στην Καρδίτσα, μέχρις ότου φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό για την ημέρα. Στη Λαμία καπνίστηκα λοιπόν.. Στο Δομοκό, η αέναη ευθεία έδωσε τη θέση της σε ένα ωραιότατο στροφιλίκι, με αρκετά καλή άσφαλτο, όμορφες εικόνες και ένα Mercedes E200 που αποπειράθηκε να μας φιλήσει αλλά επειδή είμαι τιμονάρα, κατάφερα με το ένα χέρι να μας γλιτώσω, ενώ με το άλλο χέρι του έγνεφα με το μεσαίο δάχτυλο πως δεν επιθυμούσα εναγκαλισμό. Πλούσια σε χιλιόμετρα λοιπόν η πρώτη μέρα, αν και πτωχή σε φωτοϋλικό. Την πέσαμε για ύπνο μπας και κάνουμε και την επομένη καμια βόλτα... Σύνολο διαδρομής: 5½ ώρες.

Με τον ερχομό της άνοιξης ξύπνησαν μέσα μας οι μοτοσυκλετιστικές επιθυμίες που καλύπτονται μόνο με χιλιόμετρα... Αφορμή για τη βόλτα στάθηκε η επίσκεψη στον ξάδερφο που σπουδάζει στο Βόλο και να κάνουμε και μια γύρα στο Πήλιο. Αλλά από που να πάμε στο Βόλο? Κανονικά? Βαρετό... Οπότε βγήκαν οι σχετικοί χάρτες και αρχίσαμε να ψάχνουμε διαδρομές... Χμ... Να μια ωραία διαδρομή: Πάτρα - Άρτα - Τρίκαλα - Βόλος για το πήγαινε χρησιμοποιώντας τον επαρχιακό δρόμο που ενώνει την Άρτα με τα Τρίκαλα περνώντας από τα Τζουμέρκα. Σάββατο πρωί παιρνάμε μια βόλτα από το Motoraid για να πάρουμε αδιάβρο και κατά τις 10.30 περνάμε τη γέφυρα Ρίου-Αντιρίου και ανηφορίζουμε προς Ήπειρο. Επειδή το Πάτρα-Άρτα το έχουμε κάνει κάμποσες φορές, δεν κάναμε ούτε μια στάση. Το πήγαμε μονοκοπανιά έως και τη λίμνη Πουρναρίου, που είναι λίγο μετά την Άρτα. Τι ομορφιά... Είχαμε περάσει και το Πάσχα με το αυτοκίνητο μια βόλτα από τη λίμνη, αλλά και πάλι άξιζε τον κόπο να απολαύσουμε και να αποθανατίσουμε αυτό το τοπίο. Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς το Βουλγαρέλι... Δεν είχα ξαναπάει και πραγματικά με εντυπωσίασε το πως στέκει αυτό το χωριό κάτω από τον ορεινό όγκο. Από το σημείο αυτό και μετά ο δρόμος στο μεγαλύτερο μέρος του ακολούθησε το μοτίβο που φαίνεται στην επόμενη φωτογραφία. Η χαρά του παιδιού δλδ... Για το τοπίο δεν έχω να πω και πολλά... Τόσο διαφορετικό απ ότι είχαμε συνηθίσει ως τώρα... Εύκολα κανείς μπορεί να διακρίνει τη χαρά μας... Και τσουπ... Φτάσαμε στα Τρίκαλα κατά τις 3 το μεσημέρι, όπου κάναμε και μια μικρή στάση για φαγητό το μεσημέρι. Ωραία και καθαρή πόλη τα Τρίκαλα Γ Ε Μ Α Τ Η ποδήλατα! Ευχάριστη αστική έκπληξη αυτή η πόλη! Όπως είδατε και από τις φωτογραφίες ο καιρός ήταν συννεφιασμένο. Που άνοιξη.... :D Φεύγοντας από τα Τρίκαλα μας έπιασε γερή βροχή και λίγο χαλάζι... Δεν τρέχει τπτ όμως... Η διάθεσή μας άριστη... Κάνουμε μια μικρή στάση στην άκρη του δρόμου και βάζουμε και τα παντελόνια από τα αδιάβροχά μας και φύγαμε για Βόλο. Για τη διαδρομή μέχρι το Βόλο δε θα πω κάτι άλλο... Απλά πηγαίναμε ευθεία.... :D Μόλις φτάσαμε στο Βόλο κατά τις 6 το απόγευμα κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο όπου θα μέναμε το βράδυ. Μπανάκι και ξεκούραση και το βράδυ βουρ με τον ξαδερφάκο μας να μας δείξει πως καταλαλώνεται το τσίπουρο από τον φοιτιτόκοσμο στη Θεσσαλία. :D Την επόμενη μέρα ο καιρός φαινόταν ότι θα μας κάνει το χατήρι... Στο ζαλισμένο μας μυαλό από τα τσίπουρα της προηγούμενης μέρας μας είχαμε 3 επιλογές: α) Απλά φεύγουμε το μεσημέρι και γυρνάμε στην Πάτρα από τον Μπράλο κατά τις 5 το απόγευμα. β) Φεύγουμε νωρίς νωρίς και κατευθυνόμαστε προς Καρπενήσι για να γυρίσουμε μέσω Ευρυτανίας. γ) Ξεκινάμε για μια βόλτα στο Πήλιο και μετά την κάνουμε για Πάτρα. Επικράτησε η 3η επιλογή αφού δεν είχαμε ξαναπάει στο Πήλιο και ήταν καλή ευκαιρία. Για να μη λέμε μαλακίες ήταν άριστή ευκαιρία και την εκμεταλευθήκαμε δεόντως κάνοντας το γύρο του Πηλίου, το οποίο ήταν ανθισμένο ως εκεί που δεν έπαιρνε! Να πάτε! Αρχίζει να φαίνεται και το Αιγαίο....

Όπως λέει και ο τίτλος βρεθήκαμε για ακόμη μια φορά σε κάποια γωνιά της Ελλάδας (αυτή τη φορά πολύ κοντά στη βάση μας) να αναζητάμε ένα ακόμα εγκαταλελειμμένο χωριό που ο χρόνος δεν κατάφερε ακόμα το τελειωτικό του χτύπημα. Η ιδέα ξεκίνησε από τον Σωτήρη ο οποίος (δεν έχω καταλάβει ακόμη πως) ψάχνοντας στο google earth παρατήρησε κάποια χαλάσματα κοντά στο χωριό Αγρελιά (βορειο-ανατολικά του νομού Τρικάλων). Παρατηρόντας πιο προσεκτικά τον χάρτη διαπιστώσαμε πως όχι απλά δεν επρόκειτο για κάποια χαλάσματα αλλά φαινόταν καθαρά η ύπαρξη ένος χωριού πολύ κοντά μάλιστα στον επαρχιακό που οδηγεί στο χωριό Αγρελιά. Απογευματινή βόλτα και καφές στο βόρειο κομμάτι του νομού Τρικάλων (το οποιό για να πω την αμαρτία μου δεν το είχα και σε ιδιαίτερη εκτίμηση λόγω της Πίνδου, των Αγράφων, των Τζουμέρκων που μέχρι τώρα μονοπωλούσαν τον ταξιδιωτικό και φωτογραφικό μου ενδιαφέρον). Γρήγορη βόλτα και καφές λοιπόν με την παρέα να αποτελείται από Αποστόλη, Σωτήρη, Θάνο, Σπύρο, Νίκο και Βαγγέλη Τα χιλιόμετρα που διανύθηκαν δεν ξεπέρασαν τα 80 με τα 20 από αυτά χωμάτινα μέσα στην νότιο-δυτική πλευρά των Βερδικούσσων. Το κόστος της βόλτας κάτω από 10 ευρώ. Νέα μηχανή στην παρέα, με τον ίδιο θεοπάλαβο αναβάτη (KTM-Θάνος), νέο μέλος στην παρέα (Νίκος-Transalp), και το κλείσιμο της ημέρας έγινε με εντυπωσιακό τρόπο καθώς ο καλός φίλος Σπύρος πραγματοποίησε επιτέλους το όνειρό του και έγινε κάτοχος Αφρικάνας. Σπυράκο καλορίζικη και καλοτάξιδη !!!!! Για όσους επιθυμούν να επισκευθούν το συγκεκριμένο χωριό, στον περιφερειακό Λαρίσης-Ιωαννίνων (στα Τρίκαλα), απέναντι απο την εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου ακολουθείτε πινακίδες προς Παλαιόπυργο. Στα 30 χιλιόμετρα περίπου στο αριστερό σας χέρι θα δείτε ένα μεγάλο ξωκλήσι και πινακίδα που γράφει "Κουμαριά". Ακολουθείτε τον βατό χωματόδρομο για περίπου 5-6 χιλιόμετρα και βρίσκεστε στο χωριό. Ας ξετυλίξουμε σιγά σιγά το οδοιπορικό χωρίς πολλά λόγια από εμένα αλλά με πολλές φωτογραφίες και πληροφορίες για την συγκεκριμένη περιοχή. Η αναχώρηση έγινε στις 16:30 από το γνωστό πλέον μέρος συνάντησης (Bulli's Cafe). Ξεκινόντας και αφού περάσαμε από την Κρηνίτσα και τον Παλαιόπυργο αρχίσαμε να ανεβαίνουμε για να συναντήσουμε μετά από λίγα χιλιόμετρα την Ι.Μ Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κορμπόβου ( Η Ι. Μ. Κοιμήσεως Θ/κου, ή άλλως γνωστή ως μονή Κορμπόβου είναι κτισμένη στο χείλος μικρού κρημνώδους βράχου, ενώ αρχικά είχε χτισθεί σε απότομο γκρεμό και αναφέρεται σε χρυσόβουλλο του 1336 ως μετόχι της ακμάζουσας τότε μονής Ζαβλαντίων. Το παλιό καθολικό αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, είναι μονόχωρος τρίκογχος ναός, εσωτερικά κατάγραφος με τοιχογραφίες του 1650, ενώ το σημερινό, αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, είναι ναός αθωνίτικου τύπου, σταυροειδής εγγεγραμμένος με τρούλλο, που ανηγέρθηκε στα 1809, με ελάχιστο εναπομείναντα τοιχογραφικό διάκοσμο και ξυλόγλυπτο τέμπλο του 1838.) Ούτε λόγος για στάση στο μοναστήρι μιας και ο προορισμός μας ήταν άλλος και αφού περάσαμε και το χωριό Λαγκαδιά συνεχίσαμε το ανηφορικό κομμάτι. Επόμενο χωριό το Λιόπρασο και πλέον το τοπίο αρχίζει και αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αποστόλης με την Africana του (?). (Παρασκευά επιτέλους η καλή σου ανέπνευσε και πάλι. Έχουμε θέματα ανοιχτά εμείς οι τρεις ;) ) Ο δρόμος μετά το Λιόπρασο. Στροφές σε μέτρια άσφαλτο και φυσικό τοπίο πολύ διαφορετικό από αυτό της Πίνδου, εξίσου όμορφο. Πολύ κοντά στο Λιόπρασο υπάρχει ο ποταμός Ντολερίτης. Στην δεξιά πλευρά του δρόμου ο Δήμος Παλαιοκάστρου έχει κατασκευάσει έναν όμορφο χώρο αναψυχής δίπλα στην μονότοξη γέφυρα του ποταμού. Δυστυχώς τα γράμματα της ξύλινης πινακίδας έχουν σβηστεί και δεν γνωρίζω άλλες πληροφορίες για την συγκεκριμένη περιοχή. Να περάσω, να μην περάσω... Θα περάσω !! Ο μάχιμος Σπύρος κάνοντας την τελευταία του βόλτα με το V-Strom Η ευτυχία των κατόχων HONDA δεν κρύβεται ούτε σε στιγμές χαλάρωσης...KαΤ εΜέ πάντα :) (Σωτήρης XR) Το καλογιαλισμένο Transalp του Νίκου (ελπίζω να ακολουθήσεις και σε άλλες μας εξορμήσεις φίλε) Μετά την σύντομη στάση μας στο ποτάμι και μετά από λίγα χιλιόμετρα στο αριστερό μας χέρι η εκκλησία του Αγίου Νικολάου και λίγα μέτρα πιο κάτω ο χωματόδρομος που οδηγεί στο χωριό Κουμαριά. Φτάνοντας στο χωριό απλά έμεινα έκπληκτος από το θέαμα που αντίκρυσα. Ένα ολόκληρο χωριό χτισμένο στις πλαγιές του λόφου. Τα σπίτια σε αρκετή καλή κατάσταση χωρίς σε κανένα από αυτά να υπάρχει σκεπή μιας και οι ξύλινες κατασκευές δεν άντεξαν στον χρόνο. Λίγα λόγια για το χωριό ( πηγή) Tο χωριό Κουμαριά (Τσιμάρια) έχει μικρή ιστορία, λιγότερη από έναν αιώνα. Το χωριό χτίστηκε κατά το 1881 από τους κατοίκους της παλιάς Σμόλιας (Παλαιοχώρι) εκεί που βρίσκεται σήμερα η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, οι οποίοι για λόγους που παραμένουν ανεξακρίβωτοι αρχίσανε να εγκαταλείπουνε το χωριό. Ανεβήκανε βορειότερα και έτσι χτίσανε την Κουμαριά. Κατά τον εμφύλιο πολεμο κάηκε το χωριό και οι κάτοικοι του πήγανε στα Τρικαλα και επέστρεψαν το 1950. Κατά την δεκαετία του 1960 αρχίζει η μετανάστευση και οι τελευταίοι κάτοικοι έφυγαν οριστικά το 1979. Τα σπίτια είναι πλέον μισογκρεμισμένα. Μόνο κτηνοτρόφους και κυνηγούς συναντάει κανείς. Αλλά αρκετοί χωριανοί, που έχουνε γεννηθεί στη Κουμαριά έρχονται συχνά και διανυχτερέουνε στον ξενώνα του χωριού. Η εκκλησία Κοίμηση της Θεοτόκου σώζεται σε καλή κατάσταση. Κάθε δεκαπεντάυγουστο έχει πανηγυρι. Τότε γεμίζει το χωριό ζωή, έστω για λίγες ώρες....Εχουνε χτιστεί ένας ξενώνας και μαγειρία, νερό υπάρχει ευτυχώς άφθονο. Στον ξενώνα υπάρχουνε κρεβάτια, τραπέζια και ένα τζάκι για τις κρύες μέρες του χειμώνα Ακριβώς απέναντι από το χωριό υπάρχει ένα μεγάλο μισογκρεμισμένο κτίριο. Δεν είμαι σίγουρος αλλά νομίζω είναι ο παλιός ναός της Αγ. Παρασκευής. Σωτήρης και Θάνος ανάμεσα στα χαλάσματα Ένα από τα μεγάλα κτίσματα του χωριού. Μάλλον το γραφείο της κοινότητας ή κάτι αντίστοιχο. Ο δρόμος περνάει από την κορυφή του χωριού και προσφέρει μια απολαυστική θέα. Θέα από το κάτω μέρος του χωριού Το δημοτικό σχολείο Όλα τα κτίσματα έχουν αυτή την όψη Απόλυτη ησυχία και καλή πα΄ρεα. Όπως είπε ένα από τα παιδιά σε τέτοια μέρη σχεδιάζεις τα επόμενα ταξίδια σου. Συμφωνω.... Συνεχίζοντας στον χωματόδρομο επόμενος προορισμός μας ήταν η Αγρελιά.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι να είναι άραγε αυτό που με σπρώχνει να γυρίσω για ακόμη μια φορά το κλειδί στη μίζα, να δέσω το κράνος μου, να "κουμπώσω" την πρώτη και να αφήσω τους τροχούς της "γριάς" μου να γυρίσουν στην ψυχρή άσφαλτο... Τάσεις φυγής...απόδραση από τα πρέπει, τα δήθεν, τα δεδομένα...ψυχοθεραπεία... Ίσως τελικά να είναι ανάγκη...τόσο απλά. Ανάγκη να ξαναζήσω στιγμές που με γεμίζουν, στιγμές που θεωρώ πως είναι προέκταση του εαυτού μου, ενός εαυτού που χρόνια τώρα έχω καταλάβει αυτά που θέλει, που επιζητά, και που του τα χαρίζω απλόχερα σε κάθε ευκαιρία... Κάποιες φορές πρέπει να ζεις τις στιγμές όπως σου προσφέρονται, μην ψάχνεις το γιατί, δεν υπάρχει... Ίσως τα "θέλω" σου να μην συμβαδίζουν με αυτό που ανοίγεται μπροστά σου ζήσε το όμως και μην περιμένεις την κατάλληλη στιγμή, δεν υπάρχει... Το ταξίδι αυτή τη φορά μοναχικό, δεν είναι η πρώτη φορά, δεν θα είναι η τελευταία... Πληροφορίες Το βυθισμένο χωριό Φάγκος βρίσκεται βορειοανατολικά από την πόλη της Άρτας στον δρόμο Άρτας-Τρικάλων (32 χιλιόμετρα από την πόλη της Άρτας). Στις αρχές της δεκαετίας του '80 και με την ολοκλήρωση της κατασκευής του φράγματος του Άραχθου ποταμού δημιουργήθηκε η τεχνητή λίμνη Πουρναρίου. Το χωριό Φάγκος χάθηκε κάτω από τα νερά της λίμνης και οι κάτοικοί του δημιούργησαν νέο οικισμό ο οποίος ονομάστηκε Άνω Καλεντίνη. Κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών η στάθμη του νερού της λίμνης πέφτει αισθητά αποκαλύπτωντας τα απομεινάρια του βυθισμένου χωριού. Δυστυχώς ελάχιστες κατασκευές έχουν παραμείνει αναλοίωτες από την δύναμη της φύσης. Χρήσιμα * Το σημείο πρόσβασης βρίσκεται στον χάρτη στο σημείο Α * Αν επισκεφθείτε την περιοχή μεγάλη προσοχή στο σημείο που τελειώνει ο χωματόδρομος. Αν το έδαφος είναι πολύ λασπώδες μην επιχειρήσετε να μπείτε με την μοτοσυκλέτα. * Αν έρχεστε από Τρίκαλα μεγάλη προσοχή στον δρόμο μετά τα Κάψαλα. Ο δρόμος παρουσιάζει συχνές καθιζήσεις (ιδιαίτερα επικίνδυνες !!!). Επίσης είναι πολύ συχνό το φαινόμενο των κατολισθήσεων. Καλά ταξίδια σε όλους... (Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο μου Γιώργο Χριστογεωργάκη για τις πληροφορίες)

Χαιρετω ολα τα μελη του φορουμ και ελπιζω να με συγχωρεσουν που αργησα τοσο πολυ να κανω αυτο θεμα (τους λογους θα τους κατανοησετε αργοτερα). Οπως ειχα υποσχεθει θα εκανα ενα ταξιδακι την 30 του Απριλη απο Αθηνα με προορισμο οπως και τιτλος του θεματος την ιδιαιτερη πατριδα μου τα Τρικαλα μιας και η 15ημερη αδεια ηταν μια καλη ευκαιρια να καθαρισει λιγο το ξεροκεφαλο μου απο την φασαρια της πολης και τις αγριοφωναρες των ανωτερων. Αποφασισα λοιπον να ξεκινησω οπως ειπα στις 30 και ωρα εκκινησης ταξιδιου εθεσα στις 12:30 το μεσημερι (να εχουμε και λιγο ηλιο). Η διαδρομη ηταν λιγο περιεργη απο την αποψη οτι δεν ηθελα να παω απο εθνικη οδο λογω υπερβολικης ταχυτητας των αυτοκινητων και εν γενει οχηματων απο την αλλη ο επαρχιακος ειναι επικινδυνος λογω οδοστρωματος και λογω του οτι βενζιναδικα ειναι ελαχιστα εως μηδαμηνα. Ετσι μετα απο ωριμη σκεψη του..... GPS μου η διαδρομη που ακολουθησα ειναι αυτη http://goo.gl/maps/yCnkn Μια ημερα πριν ξεκινησω εγιναν οι εξης αλλαγες/βελτιωσεις στο παπι: Αλλαγη λαδιων και μπουζι, ελεγχος διακενου βαλβιδων, ελεγχος μιγματων, αλλαγη τακακια πισω (μπροστα καποιοι επιτηδειοι εκλεψαν την μανετα και το ειδικο βιδακι που υπαρχει στο ταμπουρο πηγαιναν και για την ροδα αλλα δεν τα καταφεραν τους τσακωσε το 100.) ελεγχος για τυχον διαροοες και ελεγχος καταστασης ελαστικων. Η διαδρομη μου ξεκινα απο τα JUMBO στην Φιλολαου στο Παγκρατι (τι κανεις εκει ρε μεγαλε BARBIE θα παρεις?) οπου αγορασα ενα ωραιοτατο 5λιτρο δοχειο βενζινης για ωρα αναγκης πληρωσης καυσιμων (ναι παραδοξως ειχε ενα στα 6 ευρα). Αφου εξοπλιστηκαμε με τα ακρως απαραιτητα οπως νερο 1 λιτρο, 2 σαντουιτς (μην πεινασουμε στο δρομο), μπαταρια στο κινητο, μπαταρια στην καμερα, κWλ0χαρτο (ποτε δεν ξερεις που θα σου τυχει) καφε και τσιγαρα ξεκιναμε προς αναζητηση βενζιναδικου. Μια σταση σε ενα βενζιναδικο της ΕΚΟ στην Λεωφορο Αθηνων ωστε να γεμισουμε ντεποζιτο και δοχειο και να κανουμε εναν ενδελεχη (σχολαστικο) ελεγχο στο εργαλειο μας. Και αρχιζουμε πιεσεις ελαστικων σωστες, ταση αλυσιδας ικανοποιητικη, λειτουργια φωτων μια χαρα, λειτουργια κινητηρα μια χαρα, αλλα κατι δεν μου καθοταν καλα. Ενα κακο προαισθημα ειχα οτι κατι θα χαλουσε και θα μου εσπαζε τα νευρα να το επισκευασω. Δεν προλαβαινω να κανω 30 μετρα απο το βενζιναδικο αρχισαμε. Ελεγχος απο ΖΗΤΑδες. Ολα καλα με τα χαρτια αλλα δεν βρισκουν καθολου ικανοποιητικη την δικαιολογια μου για το μπετονακι με την βενζινη (τους ειπα οτι ξεκιναω για μακρινο ταξιδι και δεν με πιστευαν.Να αποδειξεις μεσω GPS να ο χαρτης που ειχα την διαδρομη να πυξιδα που κουβαλουσα μαζι μου να τροφιμα που ειχα τιποτα και δικαιολογημενα μιας και ο μεσος νους σκεφτεται οτι ολο και καποιο βενζιναδικο θα βρεις στην πορεια με 1 λιτρο την βγαζεις.) Αφου περασα ενα μισαωρο για να εξακριβωσουν το ποιον μου στην Υποδιευθυνση Τροχαιας Αθηνων με συνοδευσαν μεχρι το βενζιναδικο οπου ειχαν το μπλοκο τους (μιας και το μηχανακι ειχε ακινητοποιηθει εκει) και εφυγα. Και επισημως πλεον και με την βουλα ξεκινα το Μεγαλο Ταξιδι. Πρωτη σταση λιγο εξω απο τα ναυπηγεια ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ οπου σταματησα για περιπου 15 λεπτα χαζευοντας την θαλασσα και κανοντας και ενα τσιγαρακι. Μια φωτο ετσι για το αρχειο μιας και το μηχανακι θα εκανε το ταξιδι one-way (χωρις επιστροφη τους λογους θα τους εξηγησω παρακατω) http://imageshack.us...0/dsc0006sy.jpg Συνεχιζοντας το ταξιδι συνηδειτοποιω οτι εχω κανει ενα τρομερο και ασυγχωρητο σφαλμα ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΒΑΛΕΙ ΜΟΥΣΙΚΗ. Που πα ρε μαστορα χωρις μουσικη? Ξεκιναμε δυναμικα με το τυχαια στο ραδιο. Η μουσικη αρχιζε να καθαριζει για λιγο το μυαλο μου και ολα εδειχναν οτι το ταξιδι θα πραγματοποιουνταν με επιτυχια και ασφαλεια. Οι εικονες που εβλεπε εκεινη την ωρα το ματι μου εδειχναν απαραμιλλες: εικονες γεματες πρασινο και να ακους την MOTORSPORT να σκιζει τον ηχο σαν πριονι. Φθανοντας λιγο εξω απο την Μαγουλα συναντω υπερβολικη για τα δεδομενα της εκει περιοχης κινηση. Σταματαω και ρωταω κατι ομορφα κοριτσια (αφορμη εψαχνα και γω) γιατι εχει τοση κινηση και μου ειπαν οτι γινονται κατι εργα. Οταν ακους κατι τετοιο ενα πραγμα σημαινει ταλαιπωρια μεχρι να βρεις και παλι τον δρομο σου. Οντως ταλαιπωρηθηκα λιγο μιας και το GPS εγραφε οτι να ΄ναι ετσι σωτηριος αποδειχτηκε ο χαρτης σε συνδιασμος με την πυξιδα οπου με εβγαλαν απο την δυσκολη θεση Αφου ξαναμπηκα παλι σε σωστη πορεια ο δρομος αρχισε να γινεται επικινδυνος λογω ανωμαλιων (η διαφορα μεταξυ των επιπεδων των οδοστρωματων ξεπερνουσε κατα μεσο ορο τα 10 εκατοστα!) αλλα δεν το εβαλα κατω. Ακρη ακρη και με αρκετη υπομονη για περιπου 5 χλμ ηρθε η λυτρωση και ταυτοχρονα η διασκεδαση. Ανηφορικος δρομος με ελαφρια κλιση και με πολλες στροφες κατι που προσωπικα με αρεσει. Αρχισα να ανοιγω και λιγο παραπανω το γκαζι με την ταχυτητα μου να ειναι απο 65 εως 85 χλμ. για να μπορω να ευχαριστηθω και λιγο καλυτερα τα στροφιλικια που ειχα και ξαφνικα φθανω σε ενα σημειο οπου η ανασα μου κοπηκε λογω του αντικρισματος http://imageshack.us...1/dsc0008bu.jpg Η θεα μαγευτικη.... http://imageshack.us...4/dsc0007bb.jpg ....αντικρυζοντας το τοπιο καταλαβαινω οτι ειμαστε κοντα σε Θηβα (οσο κοντα νομιζα τοσο μακρια ητανε τελικα) και ξεκινα κατηφορικη διαδρομη οπου κατεβαινω με σβηστο μοτερ για οικονομια καυσιμου. Μια μικρη σταση για να παρω καφεδακι και να βαλω την ζωνη μεσης μιας και το ταξιδι ειναι μεγαλο σε διαρκεια και βουρ για τον δρομο παλι. Το ταξιδακι μου με την αγαπημενη μου παπια ξεκινησε και παλι με την διαδρομη να καταντα βαρετη λογω μεγαλων ευθειων στις οποιες ομως το μηχανακι μου δεν μπορουσε να ανοιξει πανω απο 120 (οπου ειναι και η τελικη του) οποτε συμβιβαστηκα με την λυση να τραβηξω ενα βιντεακι με την καμερα που ειχα τοποθετησει στο κρανος με τρελες πατεντες. Αφου περασα αρκετα τοπια ομορφα πανω στο ανθος λογω ανοιξης και λογω καλοκαιριας ξαφνικα ακουω ενα αρκετα δυνατο ΚΡΑΚ απο το πισω μερος της παπιας. Αμεση η αντιδραση μου με το να κραταω πατημενη κατω την ταχυτητα ωστε να αποδεσμευσω τον κινητηρα απο την μεταδοση και πλακωμα οσο το δυνατον περισσοτερο στα φρενα. Πιανω ακρη σβηνω και ξεκινα και παλι ελεγχος. Απο τον ελεγχο δεν φαινεται να υπαρχει καποια ζημια πραγμα που με προβληματιζει καθως ο θορυβος ηταν αρκετα δυνατος. Τελος παντων αγνοησα (ειμαι και εγω τραγικος ωρες ωρες) το τρανταγμα αυτο και λεω να κανω εναν ελεγχο στα καυσιμα να δουμε που κυμαινονται. Καθως βαζω στο διπλο σταντ το μηχανακι παρατηρω οτι ειχα καυσιμα για περιπου αλλα 30 χιλιομετρα. Σημειωτεον οτι ειχα διανυσει περιπου 180 χιλιομετρα διαδρομης και για λογους ψυχολογικους αλλα και συμπεριφορας μου απενατι στον κινητηρα εκανα γεμισμα λιγο εξω απο τον Ανω Μπραλο. Και εκει που εκανα το τσιγαρο μου λεω δεν τραβαω καμια φωτο μιας και εχουμε λιγο ισκιο? http://imageshack.us.../dsc0010zch.jpg και http://imageshack.us.../dsc0011wqt.jpg . Παρατηρειτε κατι στις φωτογραφιες? Οι αρκετα εμπειροι θα το καταλαβουν με την μια οι δεν πιο απειροι ιδου η απαντηση: Η αλυσιδα. Εχει περισσοτερο τζογο. Και αυτη ειναι η συνεπεια. Το προβλημα εντοπιστηκε στην γραναζιερα οπου οι 3 απο τις τεσσερις βιδες ειχαν ξεβιδωθει τελειως και μια προφανως (απο την φωτο δεν φαινεται) βρηκε αντισταση αναμεσα σε ψαλιδι/αλυσιδα/γραναζιερα και εσπασε! Ιδου και η επιμαχη φωτο http://imageshack.us...4/dsc0009gq.jpg Σκεφτηκα το εξης οχι πανικος. Και τοτε με πιανει το νευρικο και τρελαινομαι. Να μην μπορω να συνεφερω την ταση της αλυσιδας με τιποτα. Αναβω τσιγαρακι να ηρεμησω και ερχεται ετσι ξαφνικα η λυση σαν το φως το αληθινον. Σε παλια κουβεντα που ειχα με τρελο για τις μηχανες τυπακι μου ειχε πει οτι για να παρατεινουν λιγο παραπανω την ζωη της αλυσιδας οταν κρεμαγε εκαναν σουζα ωστε να κρατιεται τεντωμενη! Σαν τελευταια επιλογη μιας και οι βιδες και τα παξιμαδια που ειχα δεν ταιριαζαν τα μαζευω βαζω μπροστα και ξεκινω. Με το που ειχα τον δρομο ανοιχτο με λιγη κεκτημενη ταχυτητα η παπια σηκωνεται στην μια ροδα για ελαχιστα δευτερολεπτα. Μετα την πτωση της στο δρομο γινεται οπτικος ελεγχος και βλεπω οτι οντως ισχυει! Η αλυσιδα ειχε τεντωθει αλλα με το που εσκασε το μηχανακι στο δρομο η φωτογραφικη μου καμερα ειπε να με αποχαιρετησει κανοντας και αυτη πτωση απο το κρανος οπου την ειχα προσαρμοσει ελαχιστα λεπτα πριν ξεκινησω το αποτελεσμα : καταστραφηκε τελειως και ευτυχως μπορεσα και πηρα τη καρτα μνημης (οτι ειχε απομεινει δηλαδη και απο αυτην δηλαδη) και συνεχισα. Λιγο εξω απο την Λαμια το τοπιο εμοιαζε φανταστικο. Λες και βγηκε απο τον κοσμο των παραμυθιων. Η αποτυπωση απο την καμερα του κινητου μου δεν μπορει ουτε στο 1/1000000000 να αποτυπωσει την ζωντανη εικονα. Μπορει να μην φαινεται και τοσο καλα λογω του οτι τραβηχτηκε εν ωρα κινησης http://imageshack.us...4/dsc0013le.jpg http://imageshack.us.../dsc0012rml.jpg http://imageshack.us...2/dsc0015vd.jpg http://imageshack.us.../dsc0016kfq.jpg http://imageshack.us...6/dsc0017tk.jpg Και συνεχιζω την διαδρομη μου και παλι η διαδρομη αποκτα ενδιαφερον απο το σημειο Α του χαρτη http://goo.gl/maps/Xpamk εως το σημειο οπου αρχιζει η ευθεια αφου το κομματι αυτο ειναι και κατηφορικο αλλα και με στροφες αρκετα ανοικτες (οσο περιεργο και να φαινεται χωρανε δυο νταλικες σε καθε ρευμα για να κλεισει τελειως ο δρομος). Η θεα απο εκεινο το σημειο ειναι το κατι αλλο : βλεπεις πρωτον ολη την Λαμια και δευτερον τον δρομο προς Δομοκο. Αφου περασα αυτο το σημειο σταματησα σε ενα σημειο λιγο μετα την γεφυρα που υπαρχει εκει (οι γνωστες του τοπου και της περιοχης εκει θα καταλαβουν λιγο πριν το πρατηριο της ΒΡ) γιατι 2 λεπτα πιο πριν με ειχε κανει προσπεραση ενα ΧΤΧ μπλε που ειχε κατευθυνση προς Αρτα οπως μου ειπε αργοτερα (μηπως ηταν κανενας απο εσας?) και μολις ειχε μεινει απο βενζινη. Τον δινω τα 2 λιτρα που μου ειχαν μεινει απο το τελευταιο γεμισμα μεχρι να φτασει στο βενζιναδικο και ελεγχω τα καυσιμα μου οπου ηταν υπεραρκετα να φθασω στον τελικο προορισμο (τι τραγικη ειρωνεια και αυτη να προσπερνας παπακια και μετα να παιρνεις ως βοηθεια καυσιμα απο αυτα...) εκανα μαζι με τον ΧΤΧ μια βολτα μεσα απο το κεντρο της πολης και μετα μια σταση για καφε αμεσως μετα τις σιδηροδρομικες γραμμες (υπαρχει ενας παραδοσιακος φουρνος αναμεσα σε ενα ηλεκτρολογειο και ενα συνεργειο αυτοκινητων φθηνο και με καλο καφε και φαγητο) Σταση εκει για περιπου μια ωρα και μιας και βρηκα ευκαιρια πεταχτηκα διπλα στο συνεργειο και ρωτησα αν μπορουν να επιδιορθωσουν την αλυσιδα. Η εξυπηρετηση ειναι το κατι αλλο στην επαρχια. Ηρθε ενα παλικαρακι εκει μεσα σε ενα 30λεπτο ηταν ετοιμο και το μονο που πληρωσα ηταν 10 ευρω μονο για τον κοπο! (αν και δεν ηθελε λεφτα εγω απο ευγενεια του εβαλα 10 ευρω στην τσεπη να πιει ενα καφε και αυτος σαν νεος που ειναι με την κοπελα του) Τα μαζευω και ξεκινω και παλι και φθανω Δομοκο περιπου στις 18:30. Η θεα ηταν μαγευτικη, το ηλιοβασιλεμα φανταστικο και θεα σχεδον ολο τον Θεσσαλικο καμπο... Μετα απο περιπου 50 λεπτα διαδρομη εμπαινα πλεον στον Νομο Τρικαλων. Με το που πατησε η μπροστινη ροδα στην γεφυρα στα συνορα των νομων Καρδιτσας - Τρικαλων ενιωσα οτι πλεον εφτασα στην Γη της Επαγγελιας. Τωρα ολα φιανονταν σαν να γυρισε ο χρονος πισω στην εφηβικη μου ηλικια οπου με τα παπια αλωνιζαμε τις δυο πολεις. Μια βολτα μεσα στο κεντρο της πολης μου και λιγη κουβεντα με φιλαρακια που ετυχε να τα δω (και να με δουν) και επιτελους φθανω στο πατρικο μου. Μολις κατεβηκα απο το παπι το πρωτο πραγμα ηταν να ξαπλωσω στο γρασιδι και να καθισω εκει για 3 λεπτα μεχρι που ηρθε ο σκυλος και αρχισε να με τραβαει για να παιξουμε. Το ολο ταξιδι κρατησε μαζι με τις στασεις περιπου επταμιση ωρες. Απο καυσιμα χρειαστηκα 1 ολοκληρο ντεποζιτο και 1 λιτρο και 254ml. Συνολο κοστους καυσιμων ηταν 13,84 ευρω εκεινη την ημερα (8 λιτρα συνολικα εβαλα αλλα δεν εκαψα και τα 8) την στιγμη που το ΚΤΕΛ σου παιρνει αν θυμαμαι καλα 26 ευρω. Ο συνολικος χρονος ταξιδιου θα ηταν πολυ πιο μικρος αν δεν τυχαιναν ο ελεχος της Αστυνομιας, η ματαιη προσπαθεια μου επισκευασω την αλυσιδα, οι μεγαλες σε διαρκεια στασεις μου για τσιγαρο και η περιορισμενη ταχυτητα στα 65 χιλιομετρα που πηγαινα απο τα 84 αρχικα λογω της αλυσιδας που φοβομουν μην ξαναχαλασει. Προτεινεται για αυτους που εχουν μεγαλου κυβισμου μοτο μιας και θα πανε παρα πολυ ανετα. Οι λογοι που αργησα να γραψω το θεμα ηταν η καμερα που ειχε σπασει και δεν μπορουσα να εχω ολες τις φωτο (αυτες καταφεραν φιλοι και γνωστες με τα κομπιουτερς να σωσουν, εσωσαν και το βιντεο αλλα το μονο που δειχνει ειναι μια μαυρη εικονα), ενα ιατρικο προβλημα που με κρατησε αρκετες εβδομαδες εκτος εργασιας και γενικα απασχολησης αλλα και καποια νομικα θεματα με την Αστυνομια μιας και το βραδυ της 29 Απριλιου εγινε αποπειρα κλοπης της παπιας μου ακριβως λιγα μετρα εξω απο το Αστυνομικο Τμημα της περιοχης μου. Οι λογοι που το ταξιδι δεν εχει επιστροφη ειναι οτι εγινε δευτερη αποπειρα κλοπης της παπιας (την πρωτη οι δυο την γλυτωσαν οι αλλοι δυο στριμωχτηκαν και οδηγηθηκαν απο την ΔΙ.ΑΣ. στην δικαιοσυνη) το κοστος συντηρησης της ειναι ασυμφωρο συγκριτικα με την πολη οπου μεγαλωσα (Τρικαλα) και λογω ιατρικου προβληματος δεν μου επιτρεπει ο γιατρος για 2 μηνες την οδηγηση οποιουδηποτε οχηματος (ακομα και ποδηλατου) για την αποφυγη παραπλευρων συνεπειων στην θεραπεια μου. Τωρα μαλλον κατα τον Αυγουστο θα κανω ταξιδακι Τρικαλα - Μετεωρα - Ιωαννινα - Κερκυρα και θα ειναι με επιστροφη οποτε υπομονη κανουμε για το επομενο ταξιδι.... Τα σχολια (αλλα και παρατηρησεις/υποδειξεις/προτασεις/αποριες) δικα σας....

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως η ψυχή σου στροβιλίζεται σε έναν τυφώνα που κουβαλάει μαζί του όλα τα "πρέπει", όλα τα "σωστά"... Υπάρχουν στιγμές που βρίσκεσαι ακριβώς στο κέντρο του και τα βλέπεις όλα να περιστρέφονται γύρω σου έτοιμα να χιμήξουν και να σε κάνουν να ματώσεις... Υπάρχουν στιγμές που τρέχεις να κρυφτείς κάπου που δεν μπορεί τίποτα να σου κάνει κακό, μην γελιέσαι όμως, πάντα έχουν τον τρόπο να σε βρουν... Υπάρχει και η στιγμή που ορθώνεις το ανάστημά σου και με όλη σου τη δύναμη φωνάζεις "ΦΤΑΝΕΙ", "ΩΣ ΕΔΩ"... ...και τότε όλα ησυχάζουν, η σκόνη κατακάθεται, η θάλασσα γαληνεύει και η ψυχή σου ηρεμεί... ...μέχρι την επόμενη μάχη. Και "σαλπάρεις" για ακόμη μια φορά... ...για να βρεις την δική σου Ιθάκη... ...μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα... ...των δήθεν. Το λιμάνι είναι εκεί και σε περιμένει... ...προσφέροντάς σου λίγες στιγμές χαλάρωσης... ...ηρεμίας... ...και μοναδικής ομορφιάς. Ξέρεις πως αυτά τα λιμάνια δεν έχουν κανόνες... ...ούτε "πρέπει"... ...είναι απλά εκεί και σε περιμένουν... ...για να ξαποστάσεις... ...για να αφήσεις την ψυχή σου να αλητέψει... ...και να νιώσεις πως τελικά αξίζει να ζεις. Στις μάχες μας... Φωτογραφία: Κώστας Αλεξίου, Βαγγέλης Γκαραγκούνης

All I live for is now All I stand for is where and how All I wish for are magic moments As I sail through change My resolve remains the same What I chose are magic moments Because ships are safe in the harbour But that is not what ships are made for The mind could stretch much further But it seems that is not what our minds are trained for We call for random order You can't control Mother nature's daughter Ships are safe in the harbour But that is not what ships are built for The witch hunter roams The scary thing is that he's not alone He's trying to down my magic moments As we sail through change Ride the wind of a silent rage And sing laments of magic moments Ships are safe in the harbour But that is not what ships are built for... Καλά Χιλιόμετρα σε Όλους. Φωτογραφίες: Κώστας Αλεξίου, Βαγγέλης Γκαραγκούνης

Ξεκινώντας να γράψω το κάθε οδοιπορικό μου πάντα έχω θέμα με το πως θα ξεκινήσω. Πως να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά και πως να μετατρέψω τις εικόνες σε λέξεις. Όπως και να έχει και αυτή τη φορά θα προσπαθήσω με λίγα λόγια και πολλές εικόνες να σας μεταφέρω έστω και νοερά στα αγαπημένα Ελληνικά Βουνά. Την συντροφία αποτελούσε ο φίλος μου Κώστας Αλεξίου. Ίδια αγάπη για την μοτοσυκλέτα, το ταξίδι και τη φωτογραφία, κοινές σκέψεις, κοινά όνειρά, πάμε.... Το οδοιπορικό πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011. 14 ώρες 420χλμ, Θεσσαλία, Δυτ.Μακεδονία, Ήπειρος. (στο τέλος του οδοιπορικού υπάρχει ο χάρτης της διαδρομής και σύντομα θα προστεθεί το video) Με τον καιρό σύμμαχό μας (θερμοκρασία κοντά στους 7-8 βαθμούς και συννεφιά) αναχωρήσαμε στις 06:00 από τα Τρίκαλα και να βρεθούμε σύντομα στην Ε.Ο Τρικάλων-Ιωαννίνων. Σκέψη για να μπούμε στην Εγνατία Οδό δεν υπήρχε οπότε λίγο μετά το χωριό Κορυδαλλός κατεύθυνση δεξιά προς Κρανιά-Καλιθέα-Πριόνια (σημείο Β) Δρόμος περίπου 30 χιλιομέτρων χωρίς πολύ κίνηση με... ...πολλές στροφές... ...θέα... ...και "βουτιά" στο ελατόδασος της περιοχής. Οι αχτίδες του ήλιου άρχισαν να φωτίζουν στην απέναντι πλευρά την Νότια Πίνδο... ...όσο εμείς διαπιστώναμε γιατί το φθινόπωρο θεωρείται μια πανέμορφη εποχή... Η πρώτη μας στάση σε κάποιο ξέφωτο... ...και ο καφετζής ανέλαβε δράση... Συνεχίζοντας και αφού φτάσαμε στην Κρανιά, κατεύθυνση δεξιά προς Γρεβενά και στάση μετά από κάποια χιλιόμετρα στον Βενέτικο ποταμό (σημείο D). Από το συγκεκριμένο σημείο διακρίνονται 3 γέφυρες. Το παλιό γεφύρι, από όπου και οι φωτογραφίες, η γέφυρα όπου περνάει η παλιά Ε.Ο Γρεβενών-Ιωαννίνων και η γέφυρα της Εγνατίας Οδού. Επόμενος προορισμός μας το χιονοδρομικό κέντρο στη Βασιλίτσα και λίγο πριν μπούμε στα Γρεβενά κατεύθυνση αριστερά προς Μαυραναίους (σημείο Ε) και ακολουθούμε την Γρεβενών-Διστράτου. Και κάπου εδώ τα λόγια γίνονται φτωχά για να μπορέσω να περιγράψω την ομορφιά του τοπίου.(φωτογραφίες τραβηγμένες κοντά στο χωριό Σμίξη, σημείο F) Όσο ανεβαίναμε η θερμοκρασία έπεφτε και σε κάποια "τυφλά" σημεία υπήρχε πάγος. Στο χιονοδρομικό της Βασιλίτσας, και λίγο πριν τα πάντα ασπρίσουν. Κώστας, φίλος και συνοδοιπόρος. Αφήνοντας πίσω μας τη Βασιλίτσα κατεύθυνση προς Δίστρατο. Δρόμος με πολλές κατολισθήσεις, πολλές στροφές, πολύ πράσινο... Μια μικρή βοήθεια παιδιά για να συνεχίσω....