Αναζήτηση στην κοινότητα

Χρόνια ήθελα να κάνω αυτή την διαδρομή. Πέρυσι που έκανα την πρώτη προσπάθεια, το gps με πήγε από εκεί που τελικά αποδείχθηκε να ειναι το πεζοπορικό μονοπάτι και μια χιονούρα μου έκλεισε τον δρόμο. Στην επιστροφή, μια πέτρα μου έσκισε το πίσω λάστιχο οπότε η προσπάθεια έληξε άδοξα. Οι ορειβατικές γλώσσες μιλούν για ένα μονοπάτι στα Τζουμέρκα, την λεγόμενη Σκάλα Σταμάτη, το οποίο διασχίζει τους κάθετους βράχους και είναι καλά κρυμμένο. Τόσο κρυμμένο, που οταν κοιτάζεις από μακρυά, λες "αποκλείεται να έχει εδώ μονοπάτι". Κι όμως. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Για να φτάσει κάποιος εκεί, πρέπει πρώτα να φτάσει στο Ορειβατικό Καταφύγιο Καταρράκτη Άρτας (1650μ), διασχίζοντας έναν όχι και τόσο φιλικό χωματόδρομο για 10χλμ. Το καταφύγιο όταν πήγα δεν ήταν ανοιχτό αλλά δεν υπήρχε πρόβλημα καθώς είχα την σκηνή μου. Έφτασα αργά το απόγευμα μετά την δουλειά, ότι πρέπει για φαγητό και ύπνο. Φοβερό για άλλη μια φορά το μπαλκόνι. Πάνω δεξιά είναι το Καταφίδι, η 2η ψηλότερη κορυφή των Τζουμέρκων. Την επομένη μαζεύτηκα και ξεκίνησα για να βρω το μυστηριώδες αυτό μονοπάτι. Σύμφωνα με άρθρα, παλαιότερα χρησιμοποιούταν για να μετακινούνται άνθρωποι και ζώα, καθώς λίγο ψηλότερα υπάρχει οροπέδιο που ενδείκνυται για βοσκή. Η διαδρομή που θα ακολουθήσω είναι κυκλική. Αρχικά τραβάει Βόρεια,, περνάει την Σκάλα Σταμάτη στα Ανατολικά, διασχίζει το οροπέδιο της Μπρέσενας Νότια, ανεβαίνει στο Καταφίδι και γυρίζει Βορειοανατολικά πίσω στο καταφύγιο. Ενδεικτικά ένας χάρτης από google. Ξύπνημα πρωί πρωί με την δροσούλα. Για τα πρακτικά, όλα αυτά έγιναν τέλη Ιουνίου. Το μονοπάτι ξεκινάει ανηφορικά από την αρχή. Από εκεί ήρθα. Αν παρατηρήσετε προσεκτικά κάτω δεξιά φαίνεται ο χωματόδρομος και το καταφύγιο. Το χωριό Καταρράκτης. Παρ'όλο που είναι τέλη Ιουνίου, τα πάντα είναι καταπράσινα ακόμα. Το μονοπάτι είναι πολύ καλά σηματοδοτημένο. Από εδώ ξεκινάει το πέρασμα της Σκάλας Σταμάτη. Θαυμάστε! Για αυτό το αποκαλούν το αόρατο μονοπάτι. Οι γκρεμοί φαίνονται απροσπέλαστοι, κι όμως υπάρχει μονοπάτι με πλάτος 1μ το οποίο τους διασχίζει και βγάζει κάπου εκεί που φέγγει ο ήλιος. Πραγματικά από μακρυά είσαι σίγουρος ότι αποκλείεται να περνάει από εκεί! Τα σημάδια δεν σε αφήνουν να χαθείς. Προφανώς εδώ δεν χωράνε αυτοσχεδιασμοί, καθώς ένα γλίστρημα κοστίζει 500μ κάθετης πτώσης. Να και το πέρασμα για το οροπέδιο Μπρέσενας. Κοιτώντας προς τα κάτω. Εντυπωσιακοί σχηματισμοί βράχων. Οροπέδιο Μπρέσενας! Για χρόνια προορισμός βοσκών και κοπαδιών. τώρα δεν είμαι σίγουρος αν ανεβαίνουν μέχρι εκεί. Μια ανώνυμη κορυφή. Γυρνάω προς τα Νότια και ακολουθώ έναν ανοιγμένο χωματόδρομο. Για την ακρίβεια είναι προέκταση του δρόμου που πήρα πέρυσι τον Μάιο και με σταμάτησε η χιονούρα. Προφανώς δεν είχα καμία τύχη, θα καταλάβετε γιατί. Η πίσω αυτή πλευρά του βουνού δεν φωτίζεται αρκετά και είναι γεμάτη χιονούρες. Εδώ δεν φαίνεται καθόλου δρόμος! Βγαίνοντας στο διάσελο φαίνεται από κοντά πλέον και το Καταφίδι. Η κλίση είναι αδυσώπητη. Κορυφή Καταφιδίου (2393μ). Εκπληκτική θέα προς όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντα! Κατεβαίνοντας στο διάσελο ξανά, φαίνεται ο χωματόδρομος που θα ακολουθήσω έως το καταφύγιο. Προφανώς όλοι αυτοί ανοίχτηκαν για τους βοσκούς και τα ζώα τους, αλλά πλέον έχουν παρατηθεί. Να και μια καλύβα. Σε αυτές ξεκαλοκαιριάζουν οι τσοπάνηδες. Bumblebee! O καιρός έκλεισε, κάτι που δεν με χάλασε καθόλου γιατί ο ήλιος έκαιγε. Φτάνοντας στο καταφύγιο τα μάζεψα και μιας και είχα ακόμα αρκετό χρόνο πέρασα και μια βόλτα από τον καταρράκτη στο ομώνυμο χωριό. Εν κατακλείδι, μια πολύ όμορφη κυκλική διαδρομή που σίγουρα αξίζει αν βρεθείτε στην περιοχή. Δώστε και μια ευκαιρία στο καταφύγιο, ο κ. Χρήστος που το διαχειρίζεται μου φάνηκε πολύ αξιόλογος άνθρωπος από το λίγο που μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, θα ασφαλτοστρωθεί το κομμάτι μέχρι εκεί οπότε η πρόσβαση θα είναι πολύ εύκολη. Καλούς δρόμους και πάντα όρθιοι!

Ούτε εισαγωγή ούτε περίληψη. Πάμε από την αρχή. Πρωινό ξύπνημα την Κυριακή στις 5.30, τακτοποίηση και δέσιμο πραγμάτων και αναχώρηση πριν ξημερώσει. To κρύο στην Εγνατία είναι τσουχτερό και τα χέρια έχουν παγώσει οπότε υπάρχει αναγκαστική ολιγόλεπτη στάση για να επανέλθει η θερμοκρασία στα άκρα σε φυσιολογικά επίπεδα. Εδώ στα διόδια πριν την Κοζάνη. και εδώ πριν το Μέτσοβο Περνάμε τα Γιάννενα και κατευθυνόμαστε προς το Μικρό Πάπιγκο. Σε κάποια σημεία κοντά στην Αρίστη τα πάντα είναι άσπρα από την πάχνη και τον πάγο και θέλει μεγάλη προσοχή! Φτάνουμε λοιπόν στο Πάπιγκο όπου και θα αφήσουμε την μοτό. Οι Πύργοι του Πάπιγκου. Αφού ντυθούμε κατάλληλα αφήνουμε το Βερσάκι, φορτωνόμαστε το backpack και αρχίζουμε την ανάβαση προς την Δρακόλιμνη Τύμφης όπου και σκοπός είναι να διανυκτερεύσουμε. Ξεκινάμε λοιπόν στις 12 ακριβώς από εδώ και μπαίνουμε λοιπόν πρώτα στο δάσος. Η πρώτη από τις 4 βρύσες της διαδρομής. Ακολουθούμε σταθερά το εθνικό μονοπάτι Ο3 το οποίο έχει πολύ καλή σήμανση μέχρι το καταφύγιο της Αστράκας. H δεύτερη βρύση και η τελευταία που έχει τρεχούμενο νερό. Και συνεχίζουμε την ανάβαση. H τρίτη βρύση η οποία είναι παγωμένη. Αρχίζουμε σιγά σιγά να πατάμε το πρώτο χιόνι. Το χιόνι αρχίζει να γίνεται περισσότερο λόγω και της φρέσκιας χιονόπτωσης πριν 2 μέρες. H τέταρτη και τελευταία βρύση η οποία έχει θαφτεί εντελώς μέσα στο χιόνι. Η ανάβαση συνεχίζεται και το χιόνι έχει γίνει τόσο που αρχίζει και δυσκολεύει το κάθε βήμα. Να και το καταφύγιο της Αστράκας στην κορυφή της πλαγιάς! To τελευταίο κομμάτι μέχρι το καταφύγιο έχει τέτοια κλίση που σε συνδυασμό με το παχύ στρώμα χιονιού που σε κάθε βήμα βουλιάζεις, το καθιστά κουραστικό. Φτάνοντας στο καταφύγιο (1950 μέτρα υψόμετρο) προς έκπληξη μου το βλέπω ανοιχτό! Στο λεβητοστάσιο είναι ένα ζευγάρι το οποίο ανέβηκε για να κάνει εργασίες συντήρησης και θα κατέβει πάλι σε λίγο. Φυσικά είναι κλειστό για το κοινό, παρ'όλα αυτά τα παιδιά μου προσφέρουν τσάι το οποίο αρνούμαι ευγενικά καθώς θέλω να φτάσω στον προορισμό μου με αρκετό φως της ημέρας. Η θέα από εδώ είναι μαγική! Από εδώ το μονοπάτι τραβερσάρει την πλαγιά και κατεβαίνει μέχρι τα 1750 μέτρα στη Ξερόλουτσα. Η Ξερόλουτσα είναι μια λίμνη (παγωμένη τώρα) η οποία το καλοκαίρι ξεραίνεται και οι ορειβάτες σχηματίζουν μηνύματα με μεγάλες πέτρες πάνω της τα οποία γίνονται εμφανή από το καταφύγιο! Στο σημείο αυτό κάποιος βαρέθηκε να περπατήσει και αποφάσισε να τσουλήσει απ'ότι βλέπουμε και από τα ίχνη που άφησε στο χιόνι. Ποιός άραγε? Το πιο απαιτητικό κομμάτι της διαδρομής είναι το παρακάτω. Όχι κάτι επικίνδυνο απλά θέλει σταθερό πάτημα για να μην γλιστρήσεις. Από εδώ αρχίζουμε να ανηφορίζουμε πάλι μέχρι τα 2050 μέτρα που βρίσκεται η Δρακόλιμνη μας. Σε όλη την διαδρομή από εδώ και πέρα υπήρχαν ίχνη από μικρά ζώα καθώς και περιττώματα. 10 λεπτά πριν φτάσω στην λίμνη όμως βρίσκω αυτό (το μεσαίο). Εκείνη την στιγμή δεν ήμουν σίγουρος αν επρόκειτο για αρκούδα (την επόμενη μου το επιβεβαίωσαν οι ντόπιοι στο Πάπιγκο βλέποντας την φωτό). Το αποτύπωμα είναι φρέσκο, δεν φαίνεται να έχει γίνει πριν την προχθεσινή χιονόπτωση καθώς θα είχε καλυφθεί ή έστω θα είχαν λειανθεί ο γραμμές του. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα μια αρκούδα εδώ πάνω τουλάχιστον τις τελευταίες 2 μέρες. Ο ήλιος όμως πέφτει οπότε δεν υπάρχουν περιθώρια να γυρίσω πίσω και αποφασίζω να μείνω στο αρχικό πλάνο. Ευτυχώς δεν είδα μικρότερα ίχνη που θα πρόδιδαν ότι η αρκούδα είχε μαζί της τα μικρά της, πράγμα που θα την έκανε περισσότερο επιθετική. Μετά από λίγο φτάνουμε επιτέλους στην παγωμένη Δρακόλιμνη!! Η επιβλητική κορυφή "Τσεκούρι" στην μέση. Η λίμνη λόγω του ανέμου έχει παγώσει σε κυματισμό! Η πρώτη σκέψη είναι να στήσω την σκηνή στα μη χιονοσκεπή κομμάτια. Γρήγορα όμως αλλάζω γνώμη καθώς τα κομμάτια αυτά δέρνονται από ριπές αέρα οπότε αποφασίζω να την στήσω στο μοναδικό απάνεμο σημείο το οποίο βρίσκεται πάνω στην λίμνη, αφού πρώτα βεβαίως ελέγχθηκε για την σταθερότητα του! Δεν θα ήταν και πολύ ευχάριστο να σπάσει ο πάγος το βράδυ και να βρεθείς μέσα στην λίμνη... Ένα παλιό αδιάβροχο πόντσο ανοίχτηκε και χρησιμοποιήθηκε για μόνωση ανάμεσα στην σκηνή και στον πάγο. Οφείλω να ομολογήσω ότι έκανε καταπληκτική δουλειά! Τα βρεγμένα ρούχα βγήκαν, φορέθηκαν στεγνά και χώθηκα μέσα στο sleeping bag. Ήθελα να φτιάξω και τσαγάκι αλλά οι ταμπλέτες ξηρού οινοπνεύματος που είχα μαζί μου αναφέρουν ότι η οσμή που αναδύουν κατά την καύση τους μπορεί να προσελκύσει αρκούδες, οπότε εγκαταλείφθηκε το σχέδιο αυτό. Αφού έπεσε το σκοτάδι η θερμοκρασία άρχισε να πέφτει σημαντικά. Μέχρι περίπου την 1 το βράδυ φυσούσε άνεμος 20-25 χλμ που έριχνε ακόμα περισσότερο την θερμοκρασία. Μόλις πήγαινε να σε πάρει ο ύπνος και έπεφταν οι ρυθμοί του σώματος, ένιωθες ότι κρύωνες και σε συνδυασμό με τον θόρυβο που έκανε ο άνεμος χτυπώντας την σκηνή ήταν δύσκολο να κοιμηθείς. Θερμόμετρο δεν είχα μαζί μου αλλά οι προβλέψεις που είχα δει έλεγαν για -7 έως -12 βαθμούς. Επιστρατεύτηκε λοιπόν σταυρολεξάκι για να περάσει η ώρα μέχρι να σταματήσει ο αέρας. Ο σουγιάς ήταν μόνιμα ανοιχτός δίπλα σε περίπτωση ανάγκης! Μετά την 1 ο αέρας σταμάτησε εντελώς και τότε άρχισε η μαγεία! Η ησυχία που εκπέμπει ένα χιονισμένο βουνό δεν υπάρχει! Κανα 2 φορές βγήκα έξω να χαζέψω τον ξάστερο ουρανό με τα αστέρια να φαίνονται πεντακάθαρα, ελλείψει φωτορύπανσης. Στην συνέχεια αποκοιμήθηκα σαν πουλάκι πάνω από τους δράκοντες που κολυμπούσαν στα νερά κάτω από την παγωμένη επιφάνεια της λίμνης...

Εκει λοιπον που επινα το Campari μου Παρασκευη βραδυ μετα τη δουλεια να χαλαρωσω και καθως συζηταγαμε τα πολιτικα με τη γυναικα μου με πιανει μια βαθεια επιθυμια αυτη τη φορα να ψηφισω. Αφου παιρνω την εγκριση της γυναικας και αδεια απο τον εργοδοτη μου, σχολαω λιγο νωριτερα Σαββατο βραδυ, κοιμαμαι 4 ωριτσες φορτωνω το Xenteraκι μου και ξεκιναω....Καλα ρε μλκ με το σκουτερ Πελοποννησο θα πας? Ναι με το σκουτερ, φαση θα χει. Οποτε μια ακομα ιστορια τρελας ξεκιναει.... Εκκινηση 5μιση το πρωι, καφεδακι βαρυ δυο τσιγαρα κλεισιμο το μπουφαν και φυγαμε...Εκει μετα τον Αξιο πυκνη ομιχλη κανει την οραση απο την φιμε ζελατινα μου αδυνατη, οποτε τρωω την πρωτη καλη παγωμαρα. Σταση λοιπον στον Πλατανο για ανασυνταξη και για να φορεσω επενδυση στο μπουφαν. Το σκηνικο μοιαζει βγαλμενο απο Southern Gothic ταινια, αναλογη και η μουσικουλα Συνεχιζοντας με χτυπαει η πρωτη καλη ατυχια του ταξιδιου....Την ακουνε τα ακουστικα μου και μενω χωρις μουσικουλα. Δεν πειραζει λεω θα τα τραγουδαω μονος μου Τα χιλιομετρα φευγουν σιγα σιγα, παροτι μου λειπει η μουσικη σκεφτομαι συνεχως εικονες και η μεγαλη μου προσμονη να ξαναδω την πατριδα μου μετα απο δεκα ολοκληρα χρονια με γεμιζει ενεργεια. Σταση Κοζανη για βενζινη και συνεχιζουμε, μικρη σταση κοντα στη Σιατιστα για τσιγαρο καφε και προχωραμε ακαθεκτοι. Ειχα αρκετη προσμονη να δω την διαδρομη μετα τα Γρεβενα που δεν ειχα παει ποτε μεσω Εγνατιας και οντως προκειται για εξαιρετικο τεχνικο εργο, ιδιως οι γεφυρες φοβερα επιβλητικες. Σε συνδυασμο με την καταπρασινη φυση της Πινδου κανουν ενα εξαιρετικο τοπιο. ΜΙα σταση στα Διοδια πριν το Μετσοβο να βγαλουμε και καμμμια φωτο (Γενικα εβγαλα ελαχιστες στο πηγαινε γιατι δεν ηξερα τι θα συναντησω και η θελα να προλαβω να ψηφισω) Συνεχιζω ακαθεκτος λοιπον και τελειωνω επιτελους την Εγνατια και αρχιζω να κατηφοριζω για Αρτα...ΤΟν δρομο αυτον τον ειχα περασει πριν 11 χρονια με ΚΤΕΛ και θυμαμαι μου χε κανει εντυπωση η φυσικη του ομορφια καθοτι κατηφοριζει αγκαζε με τον Λουρο. Μια σταση λοιπον στο Χανι Τεροβου κοντα στις πηγες του για ανασυνταξη και λιγη δροσια, καθως ειχε ηδη αρχισει να ζεσταινει απειλητικα. Συνεχιζουμε για Αρτα ευτυχως χωρις πολλη κινηση ο δρομος, ξαναβαζω βενζινη σε ενα χωριο και κανω και λαθος και χανω την διασταυρωση για την παρακαμψη Αρτας και μπαινω μεσα απο την πολη. Ηθελα να φωτογραφισω την γεφυρα αλλα βαρεθηκα να σταματησω γιατι ειχε αρχισει να πιανει καλη ζεστη. Ειπα θα την βγαλω στην επιστροφη, αργοτερα βεβαια σκεφτηκα πως στην επιστροφη δε θα παρω παλι λαθος δρομο.

Ένα απόγευμα και συγκεκριμένα το απόγευμα της 24ης του μηνός Οκτωβρίου του σωτήριου έτους 2014 ημέρα Παρασκευή και ώρα 5ην και 30 απογευματινή, ο σκληρός πυρήνας του περιπόλου μάχης νοτίου κεντρικής Ελλάδος και λοιπών νήσων συνεπικουρούμενος εκ δυο επιπλέον βαρέων καταδρομικών της Aprilia (Capo) και μιας ελαφρύτερης μονάδας της suzuki (VStrom) συνήλθαν σε ομάδα μάχης, και εκκίνησαν εκ του περιχαρακωμένου στρατοπέδου πρωτευούσης εν τω μέσω σφοδρής βροχόπτωσης δια το ορεινό συγκρότημα της Πίνδου. Τελικός στόχος η προσβολή της Βαλιας Καλντας δι όλων των μέσων και σε όλα τα επίπεδα. Πρώτος σταθμός ανασυγκρότησης με διανυκτέρευση τα Τρίκαλα και μερική συμπλήρωση της δύναμης μας με ένα ελαφρύ ταχυκίνητο καταδρομικό της ΚΤΜ (640) Σάββατο πρωί το κλιμάκιο της Λάρισας ανταποκρινόμενο θετικά απέστειλε ενισχύσεις 3 βαρέα καταδρομικά της ΚΤΜ (990) τα οποία έπλευσαν πάση δυνάμει με το πρώτο φως της ημέρας. Εν πλήρη σύνθεση πλέων (3 caponord 3 KTM990 1 KTM640 και 1 Vstrom) εκκινήσαμε για Καλαμπάκα και απο εκεί για Μουργκανη παρακάμπτοντας σε δευτερεύον επαρχιακό κινούμενοι στις παρυφές του Κοζιακα μεχρι τη διασταύρωση του χωριού Στεφάνι. Εκεί έγινε παύση της κίνησης των μονάδων και σύσκεψη των επιτελών δια την ικανότητα κίνησης των μονάδων στο δύσβατο της έμπροσθεν περιοχής. Αποφασίσθηκε δια λόγους ασφάλειας οι εξοπλισμένες με χωμάτινες ερπύστριες μονάδες να συνεχίσουν για στεφάνι και απο εκεί κινούμενες στις κορυφογραμμές βόρεια βορειοδυτικά του Κοζιακα και βορειοανατολικά των Τζουμερκων στα 1800 μέτρα να Πλήξουν το Μέτσοβο σε σύντομο χρονικό διάστημα. Οι δυο μονάδες που δεν ήταν εξοπλισμένες με καθαρά χωμάτινα ελαστικά να συνεχίσουν απο άσφαλτο μέσω Κατάφυτου Ανθούσας Χαλικιού και καβατζάροντας το Τζουμέρκο απο το βορειοανατολικό πέρασμα στα 1700 μέτρα να πλήξουμε το Μέτσοβο απο το νότο. Μετά το Χαλίκι η θερμοκρασία πέφτει στους 4 βαθμούς και η κίνηση γίνετε δυσχερής, βαίνοντας δυσχερέστερη όσο συνεχίζαμε την πορεία μας προς το πέρασμα. Το πέρασμα εχει κλίσει απο το χιόνι τα τμήματα προελαύνουν με πείσμα δίχως σκέψη υπαναχώρησης. Τελικά μετά πολλών κόπων και βασάνων διεκπεραιωνόμαστε εν Καρπενήσι τις πρώτες μεσημβρινές ώρες αναμένοντας τις ημέτερες δυνάμεις αι οποίαι αφού προσπάθησαν τα μέγιστα δεν κατόρθωσαν να υπερκεράσουν τα χιονισμένα υψώματα λόγω μεγάλης απόθεσης χιονιού και εκτέλεσαν παρακαμπτήριο ελιγμό μέσω ασφάλτου. Όση ώρα ήμασταν εν αναμονή καταλύσαμε στην θαλπωρή ενός ζεστού γραφικού καφέ συνοδευόμενοι απο γλυκιά αχνιστή σοκολάτα (την οποία καταχράστηκα δις) Με την άφιξη των υπολοίπων δυνάμεων και την κατανάλωση μερικών ζεστών ροφημάτων ακόμα ανασυγκροτηθήκαμε και εκκινήσαμε για τον τελικό προορισμό της ημέρας το μικρολιβαδο. Στο οποίο καταλύσαμε τις πρώτες απογευματινές ώρες και ετοιμαστήκαμε για το πρώτο και μοναδικό γεύμα της ημέρας το οποίο είχαμε δικαιωματικά κερδίσει. Το βράδυ καθισμένοι στο σαλονάκι γύρω απο το αναμμένο τζάκι παρακολουθούμε τους επιτελείς που εκπονούν το σχέδιο κίνησης του στόλου την επόμενη μέρα. Αρκετά αργότερα μετά απο πολύ μπορου μπουρου χαιναμουν ανεβήκαμε στα δωμάτια και παραδοθήκαμε με συνοπτικές διαδικασίες στην αγκαλιά του μορφέα

MOBY - GO Θα δανειστώ την "Ιθάκη" του Καβάφη, το Go του Moby και κάνοντας ιεροσυλία θα "ντύσω" τους στίχους και την μουσική με κάποιες φωτογραφίες μου από το πρόσφατο οδοιπορικό στα Αθάνατα Ελληνικά Βουνά. Για την ιστορία την παρέα αποτελούσαν οι Βαγγέλης Γεωργάκης Varadero Αποστόλης Μπαμπούρης Caponord Βαγγέλης Γκαραγκούνης KLV και η βόλτα πραγματοποιήθηκε στους δρόμους της Νότιας Πίνδου και των Τζουμέρκων. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους· να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά· σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους. Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου. Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει· και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη. . .

Το CBR έχει ακόμα πάνω του τα μυγάκια των Μαλγάρων και τη λάσπη της Ημαθίας. Τα ρουθούνια μας έχουν ακόμα τις μυρωδιές από τα έλατα, τις φτέρες, τις σβουνιές που εξαπέλυαν κατά βούληση τα οικόσιτα και μη ζώα της υπαίθρου. Τα γόνατά μου, η ωμοπλάτη μου και οι μέσες μας ακόμα πονούν.. ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ!!! Κυριακή πρωί, φορτώσαμε τη γριά (Masif σε ευχαριστούμε για άλλη μια χρονιά που μας χορήγησες τα σαμάρια σου) και κινήσαμε για Λίμνη Πλαστήρα, όπου και θα περνούσαμε τις 2 πρώτες μέρες. Ξεκινήσαμε με σκοπό όσο το δυνατόν λιγότερη Εθνική, αλλά στην πορεία η κούραση με κέρδισε και έτσι (ευτυχώς) χρησιμοποιήσαμε λίγο παραπάνω αυτοκινητόδρομο, που όπως απεδείχθη δεν ήταν και τόσο δα βαρετός... Αλλά εγώ κάποια στιγμή κουράστηκα, σχετικά νωρίς, οπότε κάναμε 2 στάσεις μέχρι τη Λαμία (βλ. σχετική φωτό) και άλλη μία στην Καρδίτσα, μέχρις ότου φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό για την ημέρα. Στη Λαμία καπνίστηκα λοιπόν.. Στο Δομοκό, η αέναη ευθεία έδωσε τη θέση της σε ένα ωραιότατο στροφιλίκι, με αρκετά καλή άσφαλτο, όμορφες εικόνες και ένα Mercedes E200 που αποπειράθηκε να μας φιλήσει αλλά επειδή είμαι τιμονάρα, κατάφερα με το ένα χέρι να μας γλιτώσω, ενώ με το άλλο χέρι του έγνεφα με το μεσαίο δάχτυλο πως δεν επιθυμούσα εναγκαλισμό. Πλούσια σε χιλιόμετρα λοιπόν η πρώτη μέρα, αν και πτωχή σε φωτοϋλικό. Την πέσαμε για ύπνο μπας και κάνουμε και την επομένη καμια βόλτα... Σύνολο διαδρομής: 5½ ώρες.

καλημερα στην παρεα και απο εμενα !!!!!! το διωρθωσα !!! ειμαι ιδιοκτητησ ενοσ tdm 900 ασπρου του 07 στο τελοσ του μηνα θα κανω το πρωτο μου ταξιδι με τη μηχανη με προορισμο τα κυθηρα και θα ηθελα να ρωτησω τους ποιο εμεπιρουσ σχετικα με τι πρεπει να προσεξω στο δρομο , στο φορτωμα της μηχανης και μερικεσ πληροφορειεσ σχετικα με το οδικο δικτυο της πελοποννησου !!!!! Ευχαριστω εκ των προτερων και ειμαι πολυ χαρουμενοσ που ειμαι στην παρεα σας

Με τον ερχομό της άνοιξης ξύπνησαν μέσα μας οι μοτοσυκλετιστικές επιθυμίες που καλύπτονται μόνο με χιλιόμετρα... Αφορμή για τη βόλτα στάθηκε η επίσκεψη στον ξάδερφο που σπουδάζει στο Βόλο και να κάνουμε και μια γύρα στο Πήλιο. Αλλά από που να πάμε στο Βόλο? Κανονικά? Βαρετό... Οπότε βγήκαν οι σχετικοί χάρτες και αρχίσαμε να ψάχνουμε διαδρομές... Χμ... Να μια ωραία διαδρομή: Πάτρα - Άρτα - Τρίκαλα - Βόλος για το πήγαινε χρησιμοποιώντας τον επαρχιακό δρόμο που ενώνει την Άρτα με τα Τρίκαλα περνώντας από τα Τζουμέρκα. Σάββατο πρωί παιρνάμε μια βόλτα από το Motoraid για να πάρουμε αδιάβρο και κατά τις 10.30 περνάμε τη γέφυρα Ρίου-Αντιρίου και ανηφορίζουμε προς Ήπειρο. Επειδή το Πάτρα-Άρτα το έχουμε κάνει κάμποσες φορές, δεν κάναμε ούτε μια στάση. Το πήγαμε μονοκοπανιά έως και τη λίμνη Πουρναρίου, που είναι λίγο μετά την Άρτα. Τι ομορφιά... Είχαμε περάσει και το Πάσχα με το αυτοκίνητο μια βόλτα από τη λίμνη, αλλά και πάλι άξιζε τον κόπο να απολαύσουμε και να αποθανατίσουμε αυτό το τοπίο. Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς το Βουλγαρέλι... Δεν είχα ξαναπάει και πραγματικά με εντυπωσίασε το πως στέκει αυτό το χωριό κάτω από τον ορεινό όγκο. Από το σημείο αυτό και μετά ο δρόμος στο μεγαλύτερο μέρος του ακολούθησε το μοτίβο που φαίνεται στην επόμενη φωτογραφία. Η χαρά του παιδιού δλδ... Για το τοπίο δεν έχω να πω και πολλά... Τόσο διαφορετικό απ ότι είχαμε συνηθίσει ως τώρα... Εύκολα κανείς μπορεί να διακρίνει τη χαρά μας... Και τσουπ... Φτάσαμε στα Τρίκαλα κατά τις 3 το μεσημέρι, όπου κάναμε και μια μικρή στάση για φαγητό το μεσημέρι. Ωραία και καθαρή πόλη τα Τρίκαλα Γ Ε Μ Α Τ Η ποδήλατα! Ευχάριστη αστική έκπληξη αυτή η πόλη! Όπως είδατε και από τις φωτογραφίες ο καιρός ήταν συννεφιασμένο. Που άνοιξη.... :D Φεύγοντας από τα Τρίκαλα μας έπιασε γερή βροχή και λίγο χαλάζι... Δεν τρέχει τπτ όμως... Η διάθεσή μας άριστη... Κάνουμε μια μικρή στάση στην άκρη του δρόμου και βάζουμε και τα παντελόνια από τα αδιάβροχά μας και φύγαμε για Βόλο. Για τη διαδρομή μέχρι το Βόλο δε θα πω κάτι άλλο... Απλά πηγαίναμε ευθεία.... :D Μόλις φτάσαμε στο Βόλο κατά τις 6 το απόγευμα κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο όπου θα μέναμε το βράδυ. Μπανάκι και ξεκούραση και το βράδυ βουρ με τον ξαδερφάκο μας να μας δείξει πως καταλαλώνεται το τσίπουρο από τον φοιτιτόκοσμο στη Θεσσαλία. :D Την επόμενη μέρα ο καιρός φαινόταν ότι θα μας κάνει το χατήρι... Στο ζαλισμένο μας μυαλό από τα τσίπουρα της προηγούμενης μέρας μας είχαμε 3 επιλογές: α) Απλά φεύγουμε το μεσημέρι και γυρνάμε στην Πάτρα από τον Μπράλο κατά τις 5 το απόγευμα. β) Φεύγουμε νωρίς νωρίς και κατευθυνόμαστε προς Καρπενήσι για να γυρίσουμε μέσω Ευρυτανίας. γ) Ξεκινάμε για μια βόλτα στο Πήλιο και μετά την κάνουμε για Πάτρα. Επικράτησε η 3η επιλογή αφού δεν είχαμε ξαναπάει στο Πήλιο και ήταν καλή ευκαιρία. Για να μη λέμε μαλακίες ήταν άριστή ευκαιρία και την εκμεταλευθήκαμε δεόντως κάνοντας το γύρο του Πηλίου, το οποίο ήταν ανθισμένο ως εκεί που δεν έπαιρνε! Να πάτε! Αρχίζει να φαίνεται και το Αιγαίο....

Όπως λέει και ο τίτλος βρεθήκαμε για ακόμη μια φορά σε κάποια γωνιά της Ελλάδας (αυτή τη φορά πολύ κοντά στη βάση μας) να αναζητάμε ένα ακόμα εγκαταλελειμμένο χωριό που ο χρόνος δεν κατάφερε ακόμα το τελειωτικό του χτύπημα. Η ιδέα ξεκίνησε από τον Σωτήρη ο οποίος (δεν έχω καταλάβει ακόμη πως) ψάχνοντας στο google earth παρατήρησε κάποια χαλάσματα κοντά στο χωριό Αγρελιά (βορειο-ανατολικά του νομού Τρικάλων). Παρατηρόντας πιο προσεκτικά τον χάρτη διαπιστώσαμε πως όχι απλά δεν επρόκειτο για κάποια χαλάσματα αλλά φαινόταν καθαρά η ύπαρξη ένος χωριού πολύ κοντά μάλιστα στον επαρχιακό που οδηγεί στο χωριό Αγρελιά. Απογευματινή βόλτα και καφές στο βόρειο κομμάτι του νομού Τρικάλων (το οποιό για να πω την αμαρτία μου δεν το είχα και σε ιδιαίτερη εκτίμηση λόγω της Πίνδου, των Αγράφων, των Τζουμέρκων που μέχρι τώρα μονοπωλούσαν τον ταξιδιωτικό και φωτογραφικό μου ενδιαφέρον). Γρήγορη βόλτα και καφές λοιπόν με την παρέα να αποτελείται από Αποστόλη, Σωτήρη, Θάνο, Σπύρο, Νίκο και Βαγγέλη Τα χιλιόμετρα που διανύθηκαν δεν ξεπέρασαν τα 80 με τα 20 από αυτά χωμάτινα μέσα στην νότιο-δυτική πλευρά των Βερδικούσσων. Το κόστος της βόλτας κάτω από 10 ευρώ. Νέα μηχανή στην παρέα, με τον ίδιο θεοπάλαβο αναβάτη (KTM-Θάνος), νέο μέλος στην παρέα (Νίκος-Transalp), και το κλείσιμο της ημέρας έγινε με εντυπωσιακό τρόπο καθώς ο καλός φίλος Σπύρος πραγματοποίησε επιτέλους το όνειρό του και έγινε κάτοχος Αφρικάνας. Σπυράκο καλορίζικη και καλοτάξιδη !!!!! Για όσους επιθυμούν να επισκευθούν το συγκεκριμένο χωριό, στον περιφερειακό Λαρίσης-Ιωαννίνων (στα Τρίκαλα), απέναντι απο την εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου ακολουθείτε πινακίδες προς Παλαιόπυργο. Στα 30 χιλιόμετρα περίπου στο αριστερό σας χέρι θα δείτε ένα μεγάλο ξωκλήσι και πινακίδα που γράφει "Κουμαριά". Ακολουθείτε τον βατό χωματόδρομο για περίπου 5-6 χιλιόμετρα και βρίσκεστε στο χωριό. Ας ξετυλίξουμε σιγά σιγά το οδοιπορικό χωρίς πολλά λόγια από εμένα αλλά με πολλές φωτογραφίες και πληροφορίες για την συγκεκριμένη περιοχή. Η αναχώρηση έγινε στις 16:30 από το γνωστό πλέον μέρος συνάντησης (Bulli's Cafe). Ξεκινόντας και αφού περάσαμε από την Κρηνίτσα και τον Παλαιόπυργο αρχίσαμε να ανεβαίνουμε για να συναντήσουμε μετά από λίγα χιλιόμετρα την Ι.Μ Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κορμπόβου ( Η Ι. Μ. Κοιμήσεως Θ/κου, ή άλλως γνωστή ως μονή Κορμπόβου είναι κτισμένη στο χείλος μικρού κρημνώδους βράχου, ενώ αρχικά είχε χτισθεί σε απότομο γκρεμό και αναφέρεται σε χρυσόβουλλο του 1336 ως μετόχι της ακμάζουσας τότε μονής Ζαβλαντίων. Το παλιό καθολικό αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, είναι μονόχωρος τρίκογχος ναός, εσωτερικά κατάγραφος με τοιχογραφίες του 1650, ενώ το σημερινό, αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, είναι ναός αθωνίτικου τύπου, σταυροειδής εγγεγραμμένος με τρούλλο, που ανηγέρθηκε στα 1809, με ελάχιστο εναπομείναντα τοιχογραφικό διάκοσμο και ξυλόγλυπτο τέμπλο του 1838.) Ούτε λόγος για στάση στο μοναστήρι μιας και ο προορισμός μας ήταν άλλος και αφού περάσαμε και το χωριό Λαγκαδιά συνεχίσαμε το ανηφορικό κομμάτι. Επόμενο χωριό το Λιόπρασο και πλέον το τοπίο αρχίζει και αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αποστόλης με την Africana του (?). (Παρασκευά επιτέλους η καλή σου ανέπνευσε και πάλι. Έχουμε θέματα ανοιχτά εμείς οι τρεις ;) ) Ο δρόμος μετά το Λιόπρασο. Στροφές σε μέτρια άσφαλτο και φυσικό τοπίο πολύ διαφορετικό από αυτό της Πίνδου, εξίσου όμορφο. Πολύ κοντά στο Λιόπρασο υπάρχει ο ποταμός Ντολερίτης. Στην δεξιά πλευρά του δρόμου ο Δήμος Παλαιοκάστρου έχει κατασκευάσει έναν όμορφο χώρο αναψυχής δίπλα στην μονότοξη γέφυρα του ποταμού. Δυστυχώς τα γράμματα της ξύλινης πινακίδας έχουν σβηστεί και δεν γνωρίζω άλλες πληροφορίες για την συγκεκριμένη περιοχή. Να περάσω, να μην περάσω... Θα περάσω !! Ο μάχιμος Σπύρος κάνοντας την τελευταία του βόλτα με το V-Strom Η ευτυχία των κατόχων HONDA δεν κρύβεται ούτε σε στιγμές χαλάρωσης...KαΤ εΜέ πάντα :) (Σωτήρης XR) Το καλογιαλισμένο Transalp του Νίκου (ελπίζω να ακολουθήσεις και σε άλλες μας εξορμήσεις φίλε) Μετά την σύντομη στάση μας στο ποτάμι και μετά από λίγα χιλιόμετρα στο αριστερό μας χέρι η εκκλησία του Αγίου Νικολάου και λίγα μέτρα πιο κάτω ο χωματόδρομος που οδηγεί στο χωριό Κουμαριά. Φτάνοντας στο χωριό απλά έμεινα έκπληκτος από το θέαμα που αντίκρυσα. Ένα ολόκληρο χωριό χτισμένο στις πλαγιές του λόφου. Τα σπίτια σε αρκετή καλή κατάσταση χωρίς σε κανένα από αυτά να υπάρχει σκεπή μιας και οι ξύλινες κατασκευές δεν άντεξαν στον χρόνο. Λίγα λόγια για το χωριό ( πηγή) Tο χωριό Κουμαριά (Τσιμάρια) έχει μικρή ιστορία, λιγότερη από έναν αιώνα. Το χωριό χτίστηκε κατά το 1881 από τους κατοίκους της παλιάς Σμόλιας (Παλαιοχώρι) εκεί που βρίσκεται σήμερα η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, οι οποίοι για λόγους που παραμένουν ανεξακρίβωτοι αρχίσανε να εγκαταλείπουνε το χωριό. Ανεβήκανε βορειότερα και έτσι χτίσανε την Κουμαριά. Κατά τον εμφύλιο πολεμο κάηκε το χωριό και οι κάτοικοι του πήγανε στα Τρικαλα και επέστρεψαν το 1950. Κατά την δεκαετία του 1960 αρχίζει η μετανάστευση και οι τελευταίοι κάτοικοι έφυγαν οριστικά το 1979. Τα σπίτια είναι πλέον μισογκρεμισμένα. Μόνο κτηνοτρόφους και κυνηγούς συναντάει κανείς. Αλλά αρκετοί χωριανοί, που έχουνε γεννηθεί στη Κουμαριά έρχονται συχνά και διανυχτερέουνε στον ξενώνα του χωριού. Η εκκλησία Κοίμηση της Θεοτόκου σώζεται σε καλή κατάσταση. Κάθε δεκαπεντάυγουστο έχει πανηγυρι. Τότε γεμίζει το χωριό ζωή, έστω για λίγες ώρες....Εχουνε χτιστεί ένας ξενώνας και μαγειρία, νερό υπάρχει ευτυχώς άφθονο. Στον ξενώνα υπάρχουνε κρεβάτια, τραπέζια και ένα τζάκι για τις κρύες μέρες του χειμώνα Ακριβώς απέναντι από το χωριό υπάρχει ένα μεγάλο μισογκρεμισμένο κτίριο. Δεν είμαι σίγουρος αλλά νομίζω είναι ο παλιός ναός της Αγ. Παρασκευής. Σωτήρης και Θάνος ανάμεσα στα χαλάσματα Ένα από τα μεγάλα κτίσματα του χωριού. Μάλλον το γραφείο της κοινότητας ή κάτι αντίστοιχο. Ο δρόμος περνάει από την κορυφή του χωριού και προσφέρει μια απολαυστική θέα. Θέα από το κάτω μέρος του χωριού Το δημοτικό σχολείο Όλα τα κτίσματα έχουν αυτή την όψη Απόλυτη ησυχία και καλή πα΄ρεα. Όπως είπε ένα από τα παιδιά σε τέτοια μέρη σχεδιάζεις τα επόμενα ταξίδια σου. Συμφωνω.... Συνεχίζοντας στον χωματόδρομο επόμενος προορισμός μας ήταν η Αγρελιά.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι να είναι άραγε αυτό που με σπρώχνει να γυρίσω για ακόμη μια φορά το κλειδί στη μίζα, να δέσω το κράνος μου, να "κουμπώσω" την πρώτη και να αφήσω τους τροχούς της "γριάς" μου να γυρίσουν στην ψυχρή άσφαλτο... Τάσεις φυγής...απόδραση από τα πρέπει, τα δήθεν, τα δεδομένα...ψυχοθεραπεία... Ίσως τελικά να είναι ανάγκη...τόσο απλά. Ανάγκη να ξαναζήσω στιγμές που με γεμίζουν, στιγμές που θεωρώ πως είναι προέκταση του εαυτού μου, ενός εαυτού που χρόνια τώρα έχω καταλάβει αυτά που θέλει, που επιζητά, και που του τα χαρίζω απλόχερα σε κάθε ευκαιρία... Κάποιες φορές πρέπει να ζεις τις στιγμές όπως σου προσφέρονται, μην ψάχνεις το γιατί, δεν υπάρχει... Ίσως τα "θέλω" σου να μην συμβαδίζουν με αυτό που ανοίγεται μπροστά σου ζήσε το όμως και μην περιμένεις την κατάλληλη στιγμή, δεν υπάρχει... Το ταξίδι αυτή τη φορά μοναχικό, δεν είναι η πρώτη φορά, δεν θα είναι η τελευταία... Πληροφορίες Το βυθισμένο χωριό Φάγκος βρίσκεται βορειοανατολικά από την πόλη της Άρτας στον δρόμο Άρτας-Τρικάλων (32 χιλιόμετρα από την πόλη της Άρτας). Στις αρχές της δεκαετίας του '80 και με την ολοκλήρωση της κατασκευής του φράγματος του Άραχθου ποταμού δημιουργήθηκε η τεχνητή λίμνη Πουρναρίου. Το χωριό Φάγκος χάθηκε κάτω από τα νερά της λίμνης και οι κάτοικοί του δημιούργησαν νέο οικισμό ο οποίος ονομάστηκε Άνω Καλεντίνη. Κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών η στάθμη του νερού της λίμνης πέφτει αισθητά αποκαλύπτωντας τα απομεινάρια του βυθισμένου χωριού. Δυστυχώς ελάχιστες κατασκευές έχουν παραμείνει αναλοίωτες από την δύναμη της φύσης. Χρήσιμα * Το σημείο πρόσβασης βρίσκεται στον χάρτη στο σημείο Α * Αν επισκεφθείτε την περιοχή μεγάλη προσοχή στο σημείο που τελειώνει ο χωματόδρομος. Αν το έδαφος είναι πολύ λασπώδες μην επιχειρήσετε να μπείτε με την μοτοσυκλέτα. * Αν έρχεστε από Τρίκαλα μεγάλη προσοχή στον δρόμο μετά τα Κάψαλα. Ο δρόμος παρουσιάζει συχνές καθιζήσεις (ιδιαίτερα επικίνδυνες !!!). Επίσης είναι πολύ συχνό το φαινόμενο των κατολισθήσεων. Καλά ταξίδια σε όλους... (Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο μου Γιώργο Χριστογεωργάκη για τις πληροφορίες)

Οδοιπορικό αφιερωμένο στον Βασίλη και τον Χάρη. Η πρώτη μας συνάντηση έγινε στον Άγιο Θεοδόσιο Καλαμπάκας τον Μάϊο. Στο μεταξύ είχαμε ανταλλάξει κάποια μηνύματα στο Mybike. Τίποτα παραπάνω... Στην ουσία, δεν χρειάστηκε τίποτα παραπάνω... Από τις πρώτες λέξεις στα μηνύματα η επιθυμία μου να γνωρίσω τους δύο αυτούς ανθρώπους ήταν έντονη. Δεν μπορώ να εξηγήσω πως ή για ποιό λόγο συμβαίνει... Κάποιοι χαρακτήρες απλά σε κερδίζουν με την πρώτη επαφή, εκπέμπουν τα θετικά στοιχεία που ψάχνεις στην καινούρια γνωριμία, στον καινούριο φίλο, στον νέο συνοδοιπόρο... Βασίλης και Χάρης Δύο ταξιδευτές Δύο ψυχές που κατά τύχη οι δρόμοι τους σμίξαν Δύο συνοδοιπόροι 4 τροχοί κάτω από το ίδιο όνειρο, την ίδια επιθυμία...το ίδιο φευγιό... Βασίλη, Χάρη θα δανειστώ, με την άδειά σας, την φράση του Jack Kerouac ώστε να μπορέσω και εγώ να "βουτήξω" μέσα στους δικούς σας βάλτους... [Jack Kerouac: “Στο δρόμο”]: “Φίλε μου φαντάζεσαι πως θα ήταν, σν βρίσκαμε μια ορχήστρα τζαζ μέσα σ’αυτούς τους βάλτους, με γιγαντόσωμους μαύρους τύπους να κλαψουρίζουν μπλουζ στην κιθάρα και να πίνουν φθηνό αλκοόλ, γνέφοντας μας?” Πάμε λοιπόν να ξεδιπλώσουμε μαζί άλλη μια βόλτα, ένα οδοιπορικό, να γυρίσουμε την μίζα του μυαλού μας και να χαθούμε στους δρόμους που τόσο αγαπάμε... Ξημέρωμα Σαββάτου, πρέπει να είχα κλείσει τα μάτια μου για περίπου μισή ώρα όταν κοίταξα την ώρα στο κινητό μου. 05:00... ...αγαπημένη ώρα όταν θέλω να ξεκινήσω κάποια από τις βόλτες μου. Πριν ακόμα ο ήλιος αρχίσει να ρίχνει το φως του, πριν ακόμα η ημέρα ξεκινήσει, θέλω να είμαι πάνω στην μοτοσυκλέτα μου...να κάνω τα πρώτα χιλιόμετρα, να απολαμβάνω τις μοναδικές στιγμές που μου προσφέρει το ταξίδι στο πέπλο της νύχτας. Το πρώτο τσιγάρο της ημέρας άναψε και η βαριά μυρωδιά του Ελληνικού καφέ άρχισε να μου γαργαλάει τα ρουθούνια. Η σκέψη μου ήδη στην συνάντηση με τον Χάρη και τον Βασίλη στην Πρέβεζα. Θα συνταξιδεύαμε μαζί μέχρι τα σύνορα. Οι φίλοι μου θα συνέχιζαν τον μακρύ τους δρόμο για το ταξίδι τους και εγώ θα έπαιρνα τον δρόμο της επιστροφής. Το κλειδί στη μίζα γύρισε και με το χάϊδεμα του δεξιού μου αντίχειρα στο μαγικό σημείο η γριούλα μου γουργούρισε για ακόμη μια φορά. Μοναδική σχέση αυτή του μοτοσυκλετιστή με τη μοτοσυκλέτα του. Έχουν γραφεί πολλά για το συγκεκριμένο θέμα, πολλοί έχουν προσπαθήσει να αναλύσουν τι είναι αυτό που κάνει αυτή τη σχέση τόσο μοναδική. Η αίσθηση ελευθερίας που σου προσφέρει? Η αδρεναλίνη? Το ίδιο το ταξίδι πάνω στους δύο τροχούς? Ίσως κάτι άλλο, ίσως και όλα αυτά μαζί... Περιφερειακός Τρικάλων, Πύλη και αρχίζω να μπαίνω στα μαγικά μονοπάτια της Νότιας Πίνδου. Πέρασμα μέσα από το χωριό Στουρναρέϊκα. Η απόλυτη ησυχία. Ο μόνος θόρυβος η εξάτμιση και ο κινητήρας της Αφρικάνας μου. Μετά από λίγα χιλιόμετρα το τούνελ της Γκρόπας. "Γεφύρι της Άρτας" το συγκεκριμένο τούνελ, μήκους 1500 μέτρων, του οποίου είχαν ξεκινήσει οι συζητήσεις για την κατασκευή του όταν ήμουν ακόμα παιδί και ολοκληρώθηκε πριν 1-2 χρόνια. Ελλάς το μεγαλείο σου για ακόμη μια φορά. Το συγκεκριμένο κομμάτι της διαδρομής έχει βαριά ιστορία μιας και πριν ολοκληρωθεί το τούνελ ο παλιός δρόμος ήταν πραγματικά μια οδηγική Οδύσσεα ειδικά τους χειμερινούς μήνες. Για περίπου 3 χιλιόμετρα ο οδηγός ακροβατούσε μεταξύ απόκρυμνων βράχων με συνεχόμενες κατολισθήσεις και μεγάλων χαράδρων. Ο θάνατος εργατών της ΔΕΗ κατά την κατασκευή του φράγματος της Μεσοχώρας (το οποίο έχει αφεθεί στην μοίρα του) και η αυτοκτονία μιας γυναίκας με το ανήλικο παιδί της έχει σημαδέψει αυτή την διαδρομή.... Ο καφές χύθηκε ζεστός μέσα από το θερμός και μισογέμισε το πλαστικό κυπελάκι. Πολυτέλεια..... Τράβηξα τις πρώτες τζούρες από το τσιγάρο μου με το βλέμμα στην απέναντι πλευρά του βουνού και στο πορτοκαλί του ουρανού. Το 'χεις ζήσει και το γνωρίζεις καλά το συναίσθημα... Ο δρόμος έρημος, ελάχιστοι οι θόρυβοι...παράξενοι...το σκοτάδι έχει αρχίσει την μάχη με το φως...άνιση για την συγκεκριμένη ώρα της ημέρας... Λίγη περισσότερη πίεση στον δεξί καρπό, δεξιά ανοιχτή στροφή...μικρή ευθεία...αριστερή κλειστή, κλείνεις γκάζι, μπαίνεις, ανοίγεις ξανά... Πλησιάζεις στο σημείο που έχεις στο μυαλό σου... Σταματάς. Κλείνεις τον διακόπτη. Βγάζεις το κράνος. Ησυχία. Απόλυτη... ...όχι ακριβώς Τα μέταλλα συστέλονται. Κάνουν θόρυβο. Δεν ενοχλεί... Ο δρόμος χάνεται μέσα στο βουνό και οι εναλλαγές των χρωμάτων εκπληκτικές. Καλοκαίρι και η φύση δίνει το δικό της ρεσιτάλ μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου. Χρώματα, αποχρώσεις, ήχοι, αρώματα, ο θεός ο ίδιος... Η ώρα του ραντεβού μου με τον Βασίλη και τον Χάρη είχε πλησιάσει και εγώ βρισκόμουν ακόμη στην Άρτα. Άλλα 90 χιλιόμετρα ακόμα μέχρι την Πρέβεζα και ο χρόνος αδυσώπητος. Τηλεφωνώ στον Βασίλη και με καθυσηχάζει πως θα με περιμένουν σε κεντρικό σημείο της Πρέβεζας. Δεν θυμάμαι είναι η αλήθεια πόση ώρα μου πήρε για να φτάσω στην Πρέβεζα, δεν θυμάμαι καν αν η διαδρομή είχε κάτι ενδιαφέρον. Με την άφιξή μου στο σημείο του ραντεβού 2 μοτοσυκλέτες φορτωμένες με τα μπαγκάζια τους και στην άκρη οι αναβάτες τους με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους. Ωραίο συναίσθημα να αντικρίζεις χαμογελαστούς ανθρώπους... Καφές και πρωϊνό για τους ταξιδιώτες και από τις πρώτες κουβέντες κατάλαβα πως δεν έκανα λάθος για τους χαρακτήρες των παιδιών. Βασίλη, Χάρη ελπίζω κάποια στιγμή να τα ξαναπούμε. Στον δρόμο λοιπόν για τα Ελληνο - Αλβανικά σύνορα. Με την πυξίδα να δείχνει βόρεια (τι την θέλεις αγόρι μου την τεχνολογία, αφησέ την για τους άλλους. Ακολούθησε το ένστικτό σου. Και αν δεν βγεις στα Ελληνο - Αλβανικά και βγεις στα Ελληνο - Βουλγάρικα σύνορα τι έγινε? Το πολύ πολύ αντί για mirëmbrëma να πεις добър вечер ;) ) Πανέμορφη διαδρομή δίπλα στην θάλασσα, με λίγη κίνηση και πολλά να θαυμάσεις και να φωτογραφίσεις. Βασίλης Είσοδος στην Εγνατία λίγο πριν την Παραμυθιά και ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΒΑΡΕΤΑ χιλιόμετρα μέχρι τα Ιωάννινα. Άφιξη στα Ιωάννινα, περιφερειακή οδός για Κόνιτσα και τα ωραία ξαναρχίζουν. Γρήγορη διαδρομή χωρίς ιδιαίτερη κίνηση ειδικά μετά το Καλπάκι και άφιξη σε ένα ακόμη αγαπημένο μέρος. Λίγο πριν την Κόνιτσα (2-3 χιλιόμετρα) και πριν το Γεφύρι της Κόνιτσας που βρίσκεται δεξιά του δρόμου, υπάρχει δρόμος που οδηγεί στην αρχή του φαραγγιού του Βίκου. Υπάρχουν πινακίδες που αναγράφουν για rafting κτλ. Αν βρεθείτε στο σημείο μην το χάσετε, πραγματικά αξίζει μια επίσκεψη. ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΗΣ ΚΛΕΙΔΩ­ΝΙΑΒΙΣΤΑΣ Είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της λαϊκής αρχιτεκτονικής και βρίσκεται ανάμεσα στο φαράγγι του Βοϊδομάτη και την πεδιάδα της Γλιτονιάβιστας. Το μονότοξο γεφύρι κτίστηκε με χορηγία της Μπαλκίζ Χανούμ (ανήκε στο χαρέμι του Μαλίκ πασά) το 1853, και το όνομά του το πήρε από το ορεινό χωριό της σημερινής Ανω Κλειδωνιάς, πρώην Κλειδω­νιάβιστας. Από το γεφύρι ξεκινάει το μονοπάτι προς το γεφύρι της Αρίστης που περνάει από τον ναό των Αγίων Αναργύρων.(Πηγή) Επόμενος προορισμός η Καστοριά. Το σχέδιό μου να συνοδέψω τα παιδιά μέχρι τα σύνορα είχε αρχίσει να ναυαγεί και η φράση "5 το απόγευμα θα είμαι πίσω" (για τους μυημένους) είχε αρχίσει να τριγυρίζει για ακόμη μια φορά στο μυαλό μου :) Από την Κόνιτσα ΕΟ Ιωαννίνων - Κοζάνης, μια εξίσου όμορφη διαδρομή με τον Βουρκοπόταμο να συντροφεύει τον ταξιδιώτη στο μεγαλύτερο μέρος της. Χάρης Μεγάλη στάση και ανασυγκρότηση στην Καστοριά στον παραλίμνιο δρόμο. Μια ακόμα πόλη της Ελλάδας με ιδιαιτερη ομορφιά αλλά δυστυχώς εγκαταλελειμμένη στην μοίρα της όπως σχεδόν όλες οι επαρχιακές πόλεις (ειδικά της δυτικής και κεντρικής Ελλάδας). (Aν βρεθείτε στην Καστοριά ακολουθήστε τον δρόμο προς Φλώρινα και στα 25 περίπου χιλιόμετρα ακολουθήστε τις πινακίδες για Κρανιώνα. Δεν νομίζω να υπάρχει αλλού στην Ελλάδα αυτό το θέαμα. Δείτε εδώ πληροφορίες και φωτογραφίες από επίσκεψή μου στο χωριό Κρανιώνας). Από αυτό το σημείο ο Χάρης και ο Βασίλης θα συνέχιζαν για Φλώρινα και σύνορα και εγώ θα έπαιρνα τον δρόμο της επιστροφής. Ευχές για "καλό ταξίδι" και πάλι στον δρόμο... Μέχρι τις 5 το απόγευμα που έπρεπε να έχω γυρίσει είχα ακόμη 1 ώρα και 20 λεπτά και είπα να το εκμεταλευτώ :). Άγνωστο πως, μάλλον αστοχία GPS (Gια Pου Sτρίβω) βρέθηκα να ακολουθώ τον δρόμο για Μαυροχώρι, Πολυκάρπη. Ο ήλιος στα αριστερά μου άρα πήγαινα βόρεια, ωραία....Στάση για ανασυγκρότηση. Βενζίνη για άλλα 150 χιλιόμετρα, 15 ευρώ στο πορτοφόλι και μισό πακέτο τσιγάρα. Αμέσως σκέφτηκα αυτό Στροφή δεξιά και στη συνέχεια Σταυροπόταμος, Αγ. Παρασκευή και ΕΟ Αμύνταιου - Καστοριάς. Κάποια χιλιόμετρα μέχρι το Λέχοβο και επιστροφή προς Κλεισούρα και Βαρικό. Κλεισούρα Έχοντας χαθεί για τα καλά σταματώ έναν ποδηλάτη και τον ρωτώ πως μπορώ να βγω για Πτολεμαϊδα. Για καλή μου τύχη με στέλνει από την διαδρομή που περνάει δίπλα απο την λίμνη Χειμαδίτιδα. (ευχαριστώ καλέ μου φίλε, αν και δεν συγκράτησα το όνομά σου) Κάποιες κατηφορικές ευθείες και η θέα της λίμνης στα αριστερά μου εκπληκτική. Με τον ήλιο να έχει αρχίσει να χαμηλώνει ήδη μπροστά μου είσοδος στην Εγνατία Οδό. Αγαπημένη μουσική στο MP3 μου και μικρή στάση στα εργοστάσια της ΔΕΗ κοντά στην Κοζάνη. Για ακόμη μια φορά συνεπής στο ραντεβού μου, το 5 έγινε 8 και εγώ ακόμα 140 χιλιόμετρα μακριά από τον προορισμό μου. Έχοντας πολύ άγχος ( :) ) για τον χρόνο που κυλούσε, ακόμη μια στάση λίγο έξω από τα Γρεβενά... ...και ακόμη μια λίγο μετά τα Γρεβενά... ...και μια τελευταία δυο στροφές πιο κάτω :). Μετά από 740 χιλιόμετρα, γύρισα στη βάση μου χωρίς τσιγάρα, χωρίς χρήματα, αλλά, με βενζίνη για τα πρώτα 100 χιλιόμετρα της επόμενης βόλτας μου και με ένα πλατύ χαμόγελο. Χάρτης Διαδρομής Πάντα όρθιοι όλοι Γκαραγκούνης Βαγγέλης.

Τα περάσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα και ας φάγαμε τα μούτρα μας... :D Εδώ θα τα μάθετε όλα, τι κάναμε, που πήγαμε, τι φτιάξαμε... Νεότερα σε λίγο...

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως η ψυχή σου στροβιλίζεται σε έναν τυφώνα που κουβαλάει μαζί του όλα τα "πρέπει", όλα τα "σωστά"... Υπάρχουν στιγμές που βρίσκεσαι ακριβώς στο κέντρο του και τα βλέπεις όλα να περιστρέφονται γύρω σου έτοιμα να χιμήξουν και να σε κάνουν να ματώσεις... Υπάρχουν στιγμές που τρέχεις να κρυφτείς κάπου που δεν μπορεί τίποτα να σου κάνει κακό, μην γελιέσαι όμως, πάντα έχουν τον τρόπο να σε βρουν... Υπάρχει και η στιγμή που ορθώνεις το ανάστημά σου και με όλη σου τη δύναμη φωνάζεις "ΦΤΑΝΕΙ", "ΩΣ ΕΔΩ"... ...και τότε όλα ησυχάζουν, η σκόνη κατακάθεται, η θάλασσα γαληνεύει και η ψυχή σου ηρεμεί... ...μέχρι την επόμενη μάχη. Και "σαλπάρεις" για ακόμη μια φορά... ...για να βρεις την δική σου Ιθάκη... ...μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα... ...των δήθεν. Το λιμάνι είναι εκεί και σε περιμένει... ...προσφέροντάς σου λίγες στιγμές χαλάρωσης... ...ηρεμίας... ...και μοναδικής ομορφιάς. Ξέρεις πως αυτά τα λιμάνια δεν έχουν κανόνες... ...ούτε "πρέπει"... ...είναι απλά εκεί και σε περιμένουν... ...για να ξαποστάσεις... ...για να αφήσεις την ψυχή σου να αλητέψει... ...και να νιώσεις πως τελικά αξίζει να ζεις. Στις μάχες μας... Φωτογραφία: Κώστας Αλεξίου, Βαγγέλης Γκαραγκούνης

Ξεκινώντας να γράψω το κάθε οδοιπορικό μου πάντα έχω θέμα με το πως θα ξεκινήσω. Πως να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά και πως να μετατρέψω τις εικόνες σε λέξεις. Όπως και να έχει και αυτή τη φορά θα προσπαθήσω με λίγα λόγια και πολλές εικόνες να σας μεταφέρω έστω και νοερά στα αγαπημένα Ελληνικά Βουνά. Την συντροφία αποτελούσε ο φίλος μου Κώστας Αλεξίου. Ίδια αγάπη για την μοτοσυκλέτα, το ταξίδι και τη φωτογραφία, κοινές σκέψεις, κοινά όνειρά, πάμε.... Το οδοιπορικό πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011. 14 ώρες 420χλμ, Θεσσαλία, Δυτ.Μακεδονία, Ήπειρος. (στο τέλος του οδοιπορικού υπάρχει ο χάρτης της διαδρομής και σύντομα θα προστεθεί το video) Με τον καιρό σύμμαχό μας (θερμοκρασία κοντά στους 7-8 βαθμούς και συννεφιά) αναχωρήσαμε στις 06:00 από τα Τρίκαλα και να βρεθούμε σύντομα στην Ε.Ο Τρικάλων-Ιωαννίνων. Σκέψη για να μπούμε στην Εγνατία Οδό δεν υπήρχε οπότε λίγο μετά το χωριό Κορυδαλλός κατεύθυνση δεξιά προς Κρανιά-Καλιθέα-Πριόνια (σημείο Β) Δρόμος περίπου 30 χιλιομέτρων χωρίς πολύ κίνηση με... ...πολλές στροφές... ...θέα... ...και "βουτιά" στο ελατόδασος της περιοχής. Οι αχτίδες του ήλιου άρχισαν να φωτίζουν στην απέναντι πλευρά την Νότια Πίνδο... ...όσο εμείς διαπιστώναμε γιατί το φθινόπωρο θεωρείται μια πανέμορφη εποχή... Η πρώτη μας στάση σε κάποιο ξέφωτο... ...και ο καφετζής ανέλαβε δράση... Συνεχίζοντας και αφού φτάσαμε στην Κρανιά, κατεύθυνση δεξιά προς Γρεβενά και στάση μετά από κάποια χιλιόμετρα στον Βενέτικο ποταμό (σημείο D). Από το συγκεκριμένο σημείο διακρίνονται 3 γέφυρες. Το παλιό γεφύρι, από όπου και οι φωτογραφίες, η γέφυρα όπου περνάει η παλιά Ε.Ο Γρεβενών-Ιωαννίνων και η γέφυρα της Εγνατίας Οδού. Επόμενος προορισμός μας το χιονοδρομικό κέντρο στη Βασιλίτσα και λίγο πριν μπούμε στα Γρεβενά κατεύθυνση αριστερά προς Μαυραναίους (σημείο Ε) και ακολουθούμε την Γρεβενών-Διστράτου. Και κάπου εδώ τα λόγια γίνονται φτωχά για να μπορέσω να περιγράψω την ομορφιά του τοπίου.(φωτογραφίες τραβηγμένες κοντά στο χωριό Σμίξη, σημείο F) Όσο ανεβαίναμε η θερμοκρασία έπεφτε και σε κάποια "τυφλά" σημεία υπήρχε πάγος. Στο χιονοδρομικό της Βασιλίτσας, και λίγο πριν τα πάντα ασπρίσουν. Κώστας, φίλος και συνοδοιπόρος. Αφήνοντας πίσω μας τη Βασιλίτσα κατεύθυνση προς Δίστρατο. Δρόμος με πολλές κατολισθήσεις, πολλές στροφές, πολύ πράσινο... Μια μικρή βοήθεια παιδιά για να συνεχίσω....