estebahn

Wallpaper Φανταστικές φωτό, πολύ ωραίος!

Θενξ! Κοντά στο Burgdorf, στην κοιλάδα του Emmental (ναι του τυριού)

Δεν χώρεσε ολόκληρο το δέντρο στο κάδρο, αλλά δεν ειναι εκεί το ζουμί

Καλησπέρα! Ως πρώτο βήμα μέτρα τις πιέσεις στα ελαστικά και συνέκρινε τες με τις εργοστασιακές. Έπειτα, πάνω στο ελαστικό σε ένα ορθογώνιο πλαίσιο υπάρχει η εβδομάδα κατασκευής του, μπορείς τα βρεις του πότε είναι τα δικά σου; Τέλος, πότε αισθάνεσαι γλίστρημα; Σε επιτάχυνση; Σε φρενάρισμα; Υπάρχουν κλίση;

Για να μην σας μπερδεύω, είδα ότι σε πολλά ταξιδιωτικά μου δεν λειτουργούσαν τα λινκ των φωτογραφιών. Ζήτησα βοήθεια από την ΣΟ και ο Γιάννης προσφέρθηκε να επεξεργαστεί τα μηνύματα. Τον ευχαριστώ πολύ και σορι που ανά διαστήματα ίσως βλέπετε κάποια παλιότερα θέματα πάνω-πανω. Ευχαριστώ ξανά Ξίνε

Ναι ναι και εκείνη τη φορά που φταρνίστηκες σταματημένος σε φανάρι όταν περνούσαν οι κορασίδες και σαβουριάστηκες μπροστά τους, τα σωληνάκια έφταιγαν Προοικονομία Υπέροχες αναμνήσεις από το 400άρι

Μα πού είναι ο @Gouky7 όταν ποσταρει ο κολλητός;

Για τα Golf όντως μου ξέφυγε, τις ΜερσΈντεζ ομολογώ δεν τις ξεχωρίζω

Επίλογος Δεν έχω κάτι βαθυστόχαστο να γράψω ως επίλογο, δεν ήταν δα και καμιά επική εκδρομή στα πέρατα του κόσμου! Ευχαριστώ που διαβάσατε ως εδώ, ξέρω πως φλυάρησα κατά τόπους με λόγια και με εικόνες, προσπάθησα να μεταδώσω την ατμόσφαιρα του κάθε τόπου. Έτσι ως ‘παρακαταθήκη’ μια καταγραφή των τιμών βενζίνης ανά τις διάφορες χώρες για να συγκρίνουμε που θα βρίσκονται σε μερικά χρόνια. Αν αξίζει να γυρνάς μόνος, αν αξίζει να πηγαίνεις με την ‘λάθος’ μοτοσυκλέτα, είναι ερωτήματα που δεν έχουν μονοσήμαντη απάντηση, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ναι, γίνεται ακόμη και εν μέσω πανδημίας. Καλές βόλτες σε όλους, Στέφανος

Αμβρακικός πλέον δίπλα μου, υπέροχη θέα αυτό ο κόλπος. Ίσως και όχι και υπέροχες να είναι οι αναμνήσεις! Familiarity breeds contempt λένε στο χωριό μου και πράγματι παραλίγο να μείνω από βενζίνη κάπου εδώ, φτάνω στην Αμφιλοχία με λαμπάκι. Απαίσια, αλλά είναι η πρώτη φωτογραφία μετά την αναχώρηση από το ξενοδοχείο, η πλαζ της Αμφιλοχίας μεσημεράκι. Ωραία κοριτσάκια έχουμε στην Αιτωλοακαρνανία πάντως. Στροφή για Σαρδίνινα, κάτι σαν μια ώρα ορεινής διαδρομής απομένει με ότι απέμεινε από το φυτιλιασμένο λάστιχο. Διάολε, δεν φταίει το λάστιχο που εδώ δεν μπορώ να στρίψω καθόλου, ο δρόμος είναι σε απαίσια κατάσταση, μπαλώματα τσιμέντου παντού, χώματα, χάραξη ότι να ‘ναι. Και σίγουρα δεν έρχομαι πια από αυστριακές autobahn και Δολομίτες για να φταίει η συνήθεια, από βδομάδα στα Βαλκάνια έρχομαι. Στην διαδρομή αυτή έμαθα μικρότερος να οδηγώ αυτοκίνητο, αργότερα την έκανα… μη πεπερασμένες φορές με μοτοσυκλέτες, αλλά την τελευταία εξαετία μία φορά πέρασα από εδώ. Απρόσμενο, αλλά θυμάμαι σπιθαμή σπιθαμή το δρόμο, ‘χαχα αα εδώ τόόόότε είχε μια λακούβα, θα την έχουν πλέον φτιαααα ΓΚΟΥΥΠ!’. Πέρα από Scripta, και λακούβες manent. Στη στροφή αυτή ακριβώς, μεσημέρι Μεγάλου Σαββάτου του 2011 δικάβαλο μας άφησε χρόνους η ντίζα συμπλέκτη του CBF250 μου. Α ναι και λίμνη Κρεμαστών στο φόντο! Επιβεβλημένη φωτογραφία στη γέφυρα Τατάρνας. Το σημείο που σκεφτόμουν ως εξαιρετική διαδρομή με καραβάκι μια βδομάδα πριν όταν έπλεα στην Αλβανία. Ευρυτανία πλέον στην άλλη μεριά της γέφυρας, ακόμη ποιο οικεία διαδρομή. Αναμνήσεις από μοτοβόλτες με ένα Bandit 650 να είναι φορτωμένο μυτερά σουβλάκια στη θέση του συνεπιβάτη. Ο απογευματινός ήλιος περνάει τα σύννεφα, κορυφή Τσούκα στο βάθος, πλησιάζω. Οι μνήμες μου δεν είχαν ανεμογεννήτριες στα βουνά αριστερά. Κοντά στον οικισμό Ρεβίθι η έξοδος στροφής είναι καλυμμένη με πουδρέ χώμα, κλείνω την τροχιά, ο μπροστά τροχός δεν πατάει στο ακάθαρτο, αλλά ο πίσω δεν γλιτώνει, το πίσω μέρος φεύγει και η μοτοσυκλέτα με πετά πάνω από την ζελατίνα. Από τύχη δεν έπεσα, όχι από ικανότητα. Λίγα χιλιόμετρα αργότερα, χαλικάκια στο δρόμο και χάνω το μπροστινό. Έχετε διαβάσει την ιστορία του Ντον Ρόσα με τον Σκρουτζ να επιστρέφει στη Σκωτία και να προσπαθεί να συμμετάσχει στα τοπικά αγωνίσματα; Κάπως έτσι νιώθω. Εννέα φουρκέτες μετά έχω ανέβει ως το χωριό. Στόχος επετεύχθη, Kopaonik – Γρανίτσα χωρίς στάση για κατούρημα. Ξέρω ακριβώς κάτω από ποιάς μουριάς τον ίσκιο θέλω να ξεδιψάσω με μερικές παγωμένες πράσινες παρέα με τον πατέρα μου.

Στους Εύζωνους είναι και η πρώτη φορά που υπάρχει κάποιος τυπικός (με την έννοια του τύποις, όχι του ενδελεχούς) έλεγχος περί COVID. Ο συνοριακός με ρωτά αν έχω PCR και PLF, σχεδόν αρκείται καλή τη πίστει στην κατάφαση μου, τα QR που προτάσσω θα μπορούσαν να είναι το link για το Instagram της Belle Delphine, σκαναρίστηκαν οπτικά εξ αποστάσεως. Και να είμαι λοιπόν ξανά σε χώμα ελληνικό. Από εδώ και πέρα είναι ‘bring her home in one piece Maverick’ που έλεγαν και στο top gun. Μόνη πρόκληση το να μην μείνω από βενζίνη και καθώς δεν έχω δείκτη βενζίνης αυτό γίνεται εν μέρει ζόρικο, έχω ωστόσο κάψει τη γούνα μου στην Εγνατία πολλάκις (τα περί εμπειρίας που λέγαμε!), οπότε ξέρω τι και πώς. Στα ανηφορικά τούνελ στην Πίνδο, με αυτή τη σχετική ταχύτητα οι νταλίκες είναι σχεδόν σταματημένες, είναι τόσο πιο εύκολο πια να διασχίζεις την Πίνδο. Για πολλοστή φορά επανασυνειδητοποιώ ότι η Μακεδονία, πολύ περισσότερο η Θράκη μου είναι απείρως πιο άγνωστα μέρη σε σχέση με την κεντρική Ευρώπη, σχεδόν και με τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Άτιμο πράγμα ο ελεύθερος χρόνος, όλο μετατίθενται τα εκεί ταξίδια. Αφού ούτε ο κορωνοϊός μεκράτησε εντός συνόρων, να δω σε ποιες καλένδες θα μετατεθεί η Καβάλα! Πριν το καταλάβω, έχω περάσει το Μέτσοβο και μπορώ να πω ότι σωματικά είμαι μια χαρά από πιασίματα και από διάθεση άψογα, δεν έχω βαρεθεί στο ελάχιστο. Μια ιδέα αρχίζει να παίρνει μορφή στο μυαλό μου: Είναι νωρίς, ενέργεια έχω, μήπως να μην πάω Αγρίνιο; Μήπως να πάω στη Γρανίτσα, το χωριό των παππούδων που άλλοτε περνούσα όλο το καλοκαίρι αλλά με τις ξενιτιές έχω πια ξεκόψει; Βρε λες; Ευκαιρία να δω και τον πατέρα μου. Ο Κύβος ερρίφθη, κάπου προς την Άρτα σταματάω σε parking της Ιόνιας για τα διαδικαστικά τηλεφωνήματα. Τυπάκος σκάει από την τουαλέτα του parking με την πιο πατρινή προφορά που μπορούσε να υπάρξει. ‘Έλα αντράκο μουυυυ. Πού πάς; Αγρίνιο; Αααα δεν μου λες είναι καλές οι Αγρινιώτισσες; Σε ρωτάω αααντρααααακο μουυ γιατί έχω μια φορτωμένη στ’ αμάξι. Και έρχεσαι από μακριά; Από πού; Πωωωω είχα και εγώ ένα Μπέβερλι (σσ σήμα κατατεθέν μετά το Καρναβάλι και τον Άγιο Αντρέα!) και δεν πήγαινα ούτε μέχρι το Αίγιο.’ Ε ρε γαμώτο, μου έχει λείψει ο χαβαλές ο ελληνικός, όσο και αν ενοχλεί αν τον τρως καθημερινά στην μάπα.

Πέραν αυτού του γεγονότος, το υπόλοιπο διωράκι περνά πιο ευχάριστα απ’ ότι υπολόγιζα εκτιμώντας το αρχικά ως σύντομο πρελούδιο της Εθνικής. Η οποία Εθνική οδός φτάνει πλέον, στην καμπή για την είσοδο της αποχαιρετώ το πίσω ελαστικό μου, φτάνοντας Αγρίνιο το βραδάκι δίχως άλλο θα είναι τετράγωνο. Πρόκειται για ένα 190αρι BT16 που μου πούλησε ως μοναδική επιλογή ένας Εσθονός στο Ταλίν όταν τελείωσε το πίσω λάστιχο του VFR γυρνώντας από Nordkapp, όλα αυτά πριν το κάνω τράμπα με ένα πίσω ελαστικό που φορούσε του CBR απ’ όταν πάτησα πρόκα στα Highlands της Σκωτίας. Μια περιπέτεια από μόνα τους αυτά τα δύο ελαστικά! Περιπέτεια ωστόσο δεν αναμένεται να είναι το υπόλοιπο της διαδρομής, μπόλικες εκατοντάδες χιλιομέτρων στις ατελείωτες πεδιάδες. Για κάποιον περίεργο λόγο νιώθω ότι σχεδόν έφτασα, ότι χιλιόμετρα απομένουν φαντάζουν απρόσμενα γνωστά. Αλλά και πολύ βαρετά! Για να σκοτώσω την πλήξη βάζω ένα φιλόδοξο στόχο: Να φτάσω Αγρίνιο μονοκοπανιά, στάσεις μόνο για βενζίνη. Με το πιο άνετο VFR με την πιο αναπαυτική σέλα, τα πιο ανθρώπινα clip on και μαρσπιε συν το μεγαλύτερο ντεπόζιτο κάτι τέτοιο είναι εφικτότερο. Με το CBR και το ηλικιακό μου κοντέρ να μην ξεκινάει πια με το ψηφίο ‘δύο’ πόσο εφικτό είναι; Προκριματικοί για Aprilia RS660 είναι όλα αυτά! Χωρίς πλαϊνές βαλίτσες ή σαμάρια να το περιορίζουν, το 600αρι κρατά γουργουρίζοντας 160-180 διασχίζοντας τους κάμπους. Κατάμαυρα SUV με τοπικές πινακίδες που αντί για αριθμό έχουν λέξεις όπως Babe ή boss ή trap μάλλον φιλοξενούν προσωπικότητες της τριγύρω νύχτας. Επίσης πετυχαίνω ζεύγη από τούρκικα AMG που πηγαίνουν προφυλακτήρες. Και παραδόξως μεγάλο αριθμό από ελβετικά MPV, πρόκειται προφανώς για βαλκάνιους μετανάστες που κατεβάζουν με το Sharan την οικογένεια για ξεκαλοκαιριό στα πάτρια. Το όμορφο κομμάτι με τα τουνελ παραποτάμια μετά το Leskovac έχει πλέον ολοκληρωθεί, πια υπάρχει σερί αυτοκινητόδρομος ως τα Σκόπια. Στα σύνορα με τα οποία πετυχαίνω μπροστά μου αυτοκίνητο από το καντόνι μου, οποία σύμπτωσις! Αυτό που λάμπει δια της απουσίας του είναι ελληνικές πινακίδες, από την πρώτη ημέρα στην Αλβανία δεν έχω πετύχει πατριώτη. Η μεγάλη διαφορά στον αυτοκινητόδρομο Σερβίας και Σκοπίων είναι τα διόδια. Στην μεν παίρνεις χαρτάκι στην είσοδο, το φυλάς ως κόρη οφθαλμού και πληρώνεις άπαξ στην έξοδο. Στα δε Σκόπια ένα χάλι σαν την Ελλάδα, σχεδόν νιώθεις ότι με το που κουμπώσεις έκτη αρχίζεις να ξανακατεβάζεις για τα επόμενα διόδια. Τουλάχιστον δέχονται κάρτα, να ‘ναι καλά η revolut που σε απαλλάσσει από το να μετράς κέρματα κάθε τρεις και λίγο. Μέχρις ώρας το πλάνο για non-stop διάσχιση πάει μια χαρά με μοναδικό παράπονο την σχεδίαση του Rpha 70 που δεν επιτρέπει ( όπως ο προκάτοχος) να κρατάς ελάχιστα ανοικτή τη ζελατίνα για να σε χτυπά αεράκι. Με τα καλά και τα κακά του, ο πουγουδουμιανός αυτοκινητόδρομος διασχίζεται ‘εύκολα’, ο ορίζοντας δεν αργεί να γίνει ελληνικός. Σε παρελθόντα ταξίδια το πέρασμα των ελληνικών συνόρων στο μυαλό μου ήταν σχεδόν θριαμβευτικό, επίτευγμα, κατόρθωμα, κάτι. Στην προκειμένη φαντάζει σχεδόν φυσικό πράγμα, σαν να πετάχτηκα για καφέ στη δίπλα πόλη. Το μεγάλο κακό της εμπειρίας, χάνεις την χαρά της πρώτης φοράς. Με στοιχειώνει επαναλαμβανόμενα τα τελευταία χρόνια αυτή η σκέψη!

Ημέρα 6η, 12/07/21 Kopaonik (SRB) – Prokuplje (SRB) – Εύζωνοι (GR) – Αμφιλοχία (GR) – Γρανίτσα (GR), 894km Ουσιαστικά το ταξίδι έχει τελειώσει. Η σημερινή ημέρα έχει αρχικά κάποιες ώρες ενδιαφέρουσας οδήγησης ως την είσοδο του αυτοκινητόδρομου και έπειτα διαδικαστικά χιλιόμετρα ως το Αγρίνιο. Με βαριά καρδιά φορτώνω για τελευταία φορά τον κόκκινο σάκο για ένα ακόμη τελετουργικό λάδωμα αλυσίδας. Τσεκάρετε και το καινούριο Range Rover Evoque στο φόντο. Η κλασσική πινακίδα με αποστάσεις, στην προκειμένη μάλλον χιονοδρομικών. Αλλά η δική μου απορία είναι άλλη: Πώς στο καλό έφτασε από την Ολλανδία με ηλεκτρική Porsche Taycan ο τυπάς; Ο τελευταίος ταχυφορτιστής πρέπει να βρίσκεται τρεις-τέσσερις χώρες μακριά, με μπαλαντέζα μονοφασική στα γαζωμένα χαμόσπιτα φόρτιζε; Χωρίς να πιω καφέ ξυπνάω το μοτέρ και ξεκινάω. Ο ήλιος δεν έχει φανεί ακόμη στην από ΄δω μεριά του βουνού, με το καλοκαιρινό μπουφάν την έχω ακούσει στα σχεδόν 1700 υψόμετρο. Ο ήλιος σταδιακά χαζοφαίνεται πίσω από τις ελατοκρφές όσο περνά η ώρα και τα χιλιόμετρα, με το σκεπτικό ότι στην επόμενη στροφή το κάδρο θα είναι καλύτερο, αμελώ να σταματήσω για μια φωτογραφία. Γλείφοντας σχεδόν τα άτυπα (;) σύνορα με το Κόσοβο κατηφορίζω διαρκώς. Μικροσκοπικοί μαχαλάδες στο δρόμο μου με μεταλλικές ομπρέλες-στάσεις λεωφορείων και κάτι κακόμοιρες θειάδες να περιμένουν ‘την αστική’. Ένα πανηγυράκι στο Brus με τους χωρικούς να φοράνε τα καλά τους και εμπόρους με μπιχλιμπίδια θυμίζει άπειρα δεκαπενταύγουστο των παιδικών μου χρόνων. Από το Blace και μετά είναι κάμπος. Κάπου εκεί παραλίγο να γίνει η στραβή: Ευθεία ατελείωτη, νταλίκα με συρόμενο φορτωμένη με τριφύλλια μπροστά μου και ακόμη πιο μπροστά γεωργικό μηχάνημα. Έρχομενος με πολύ περισσότερα από τα 60-70 που θα πηγαίνουν, με κεκτημένη, σταθερή ταχύτητα ξεκινάω να τους προσπερνάω. Είμαι στα μέσα του συρόμενου όταν ο νταλικέρης αποφασίζει να προσπεράσει το γεωργικό μηχάνημα, καμια 200αρια μέτρα μπροστά του. Και το κάνει κόβοντας όλο το τιμόνι αριστερά απότομα, κλείνοντας μου το δρόμο. Βρίσκομαι στους τριάντα πόντους ασφάλτου αριστερά της γραμμής που οριοθετεί το δρόμο. Σε μισό δευτερόλεπτο έχουν τελειώσει όλα, η κατάληξη θα μπορούσε να είναι βέβαια πολύ αλλιώτικη.

Απ’ ότι καταλαβαίνει κανείς, Ιούλιο βαράνε μύγες, τόσοι όροφοι και πρέπει να είμαστε βαριά πέντε δωμάτια. Από το μπαλκόνι μου η θέα υπέροχη, χειμώνα με χιόνι και τα lifts σε λειτουργία πρέπει να είναι χάρμα. Βολτάρω λίγο τριγύρω, όμορφοι οι βοηθητικοί χώροι, αλλά κάνει κάτι παραπάνω από δροσιά απόψε εδώ πάνω. Όλο το προσωπικό έχει μαζευτεί στο μπαρ για τον τελικό του Euro, διαλέγω το εστιατόριο με τον βαλσαμωμένο λύκο και την φωτιά-πυρωστιά που καίει στη μέση. Το παλικαράκι ψήνει στα κάρβουνα μια μπιφτεκούμπα σε μέγεθος tablet (χερούκλα for scale) που μαζί με δυο μπυρούλες είναι το ιδανικό φινάλε μιας γεμάτης ημέρας. Δεν θα χορτάσω ποτέ να τριγυρνάω σε τούτο το κομμάτι του πλανήτη.

Προορισμός γι’ απόψε το χιονοδρομικό κέντρο του Κοπαόνικ. Για την τελευταία διανυκτέρευση του ταξιδιού αναζητούσα ένα κατάλυμα όσο το δυνατόν πιο κοντά στον αυτοκινητόδρομο Ε75. Έχοντας μείνει στο παρελθόν τόσο στο Novi Pazar όσο και στην Nis, το Kopaonik που προτιμάται σε πολλά ταξιδιωτικά, φαντάζει θελκτικό προορισμός. Φύγαμε όμως γιατί υπολείπονται σχεδόν διακόσια πενήντα χιλιόμετρα ως εκεί. Για κάποιο λόγο το φτωχό αυτό κομμάτι της Σερβίας μου φαίνεται πολύ γοητευτικό, κομμάτια του μου θυμίζουν την Ευρυτανία της δεκαετίας του ’90. Έχω δρόμο μπροστά μου, αλλά δεν μπορώ να μην σταματάω εδώ και εκεί. Όπως για παράδειγμα στον μπάρμπα της περιοχής με το tshirt με τον Ντράζα Μιχαήλοβιτς. Ξεπεσμένα αρχοντικά του παρελθόντος, ξύλινες παράγκες, μια μπανιέρα ως ποτίστρα αγελάδων και μια καλοκαιρινή βαρυσυννεφιά. Γελάδες μπόλικες η αλήθεια είναι, οι καταπράσινοι λόφοι έχουν τροφή απ’ ότι φαίνεται. Σε περασμένο ταξίδι με θυμάμαι να έχω σχεδόν μείνει από βενζίνη εδώ, σταματώ για ανεφοδιασμό και πετυχαίνω κάτι που δεν είχα καταφέρει: Έχοντας εναπομείναντα κέρματα πλήρωσα σε συνδυασμό τριών νομισμάτων, σέρβικα δηνάρια, βόσνια μάρκα και ‘μαυροβούνια’ ευρώ! Με πιάνει και η πρώτη βροχή του ταξιδιού, ‘ευκαιρία να ξεπλυθεί το μηχανάκι΄. Με εντυπωσιάζει το πόσα κομμάτια της διαδρομής θυμάμαι από το 2016, να το σημείο που κυνηγιόμασταν με εκείνο το παλικάρι που πήγαινε Βελιγράδι, να το σημείο που είχαμε σταματήσει για κρακεράκια επειδή ζαλίστηκε η συνεπιβάτης. Τότε το κομμάτι ως Novi Pazar μου είχε φανεί άθλος, σήμερα βγαίνει απνευστί. Βρίσκω και το ξενοδοχείο που είχαμε μείνει τότε, πετυχαίνω και το στρατόπεδο όπου είδα ζωντανά Τ34 για πρώτη φορά. Όλα αυτά τα περνάω έτσι, κενά. Αυτό που με ωθεί σε στάση για φωτό είναι ο κιτς Δούρειος Ίππος, μέτρα αφότου γλιτώνω άλλο ένα μπλόκο της τροχαίας. Ίσως ένα καφεδάκι να άξιζε στην πόλη με το έντονο μουσουλμανικό άρωμα, αλλά έχω κάποιο δρόμο ακόμη μπροστά μου. Λίγο κάμπο μετά βρίσκομαι να ανηφορίζω για Kopaonik. Τα καλά του χειμερινού τουρισμού, ο δρόμος είναι μια χαρά από άσφαλτο και χάραξη. Φουρκέτα-ευθεία-φουρκέτα, επιτέλους γεμίζω μερικές ταχύτητες. Υπάρχει κάτι σαν σταθμός διοδίων, χωρίς ψυχή τέτοια ώρα, βουρ για το χιονοδρομικό. Μπουμ, αποκάλυψη, ποιο Andermatt και ποια Αράχωβα, τι απρόσμενο επίπεδο εγκαταστάσεων είναι αυτό; Πολυόροφα ξενοδοχεία στην βαλκανική ερμηνεία του σαλέ. Άραγε από πού προέρχονται όσοι έχουν πορτοφόλι που τα σηκώνει αυτά; Με τι ασχολούνται; Κάπως πιο απόμερα βρίσκω και το ξενοδοχείο μου, ο γοριλώδης πορτιέρης μαζί με τον μέτρ παύλα κλώνο του Γιώργου Βαγιάτα με περιμένουν στο parking: ‘Mr estebahn I guess? We though you didn’t make it’. Βρε που να σου καεί ξανά το τροχόσπιτο!