estebahn
-
Δημοσιεύσεις
1878 -
Εγγράφηκε
-
Τελευταία επίσκεψη
-
Days Won
145
-
Θερμαινόμενα;;; Ε εντάξει θα το πάρω για τουριστικό Επόμενο βήμα lap timer στο versys 300
-
Μαζί σου Παναγιώτη, στα σημεία που μάζευε χιόνι το μοτέρ του Μπόμπου έχει σκουριάσει εντυπωσιακά περισσότερο από την υπόλοιπη "μοτοσυκλέτα" και εξαιρετικά γρήγορα.
-
Νικόλα, σίγουρα οι μαρκετινίστες ξέρουν πολύ καλύτερα από εμένα. Αλλά μιας και εγώ σκέφτομαι οτι το κοινό είναι σε μεγάλο βαθμό οι ΗΠΑ, θα πουλήσει στον God bless'murica χαρλεά ή wanna be χαρλεά - γιάπη κάτι που γράφει φάτσα-φόρα 'Berlin built'; Κατά τ' άλλα, φανταστική δουλιά στο να κρύψουν τον αναγκαίο όγκο των εξαμίσεων με αυτές τις γραμμές.
-
Μασιφ είναι αυτό; Τι θέλεις να φτιάξεις;
-
...και δεν σας ανέφερε ακόμη ότι η νέα τυλίχτρια στο σαντουιτσάδικο της γωνίας δεν βάζει αρκετή τυροκαυτερή, είναι να μην σου τύχει
-
Καλή χρονιά με υγεία παίδες
- 23 replies
-
- 7
-
-
- Χριστούγεννα
- Γιορτές
- (και %d ακόμα)
-
Ζώη, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Νομίζω κάνατε φανταστικό ταίδι στις Άλπεις φέτος εσείς, συνέχισε να ποστάρεις πάσα, δεν γίνεται να τα βαρεθεί κανείς ποτέ
-
Εδώ τελειώνει ουσιαστικά η αφήγηση. Το ξέρω ότι το κείμενο είχε μήκος, μόνο το Word άνευ εικόνων είναι 127 σελίδες. Και σας ευχαριστώ που το διαβάσατε όσο τμηματικά ανέβαινε, προσπαθούσα να είμαι συνεπής στις ενημερώσεις. Ειδικά τον Οκτώβρη αφιέρωσα το σύνολο σχεδόν του ελεύθερου χρόνου μου στην συγγραφή, τώρα προς το τέλος δεν μου άφησε η δουλειά περιθώρια να γράφω συχνότερα. Προσπάθησα να το κάνω όσο μπόρεσα ενδιαφέρον και με στοιχεία χρήσιμα για όποιον ταξιδέψει. Όσο και να προσπάθησα να κρατήσω το προσωπικό στοιχείο έξω, ήταν αδύνατο να το αφαιρέσω εντελώς, θα ήταν μισό βίωμα ταξιδιού αλλιώς. Η όλη εμπειρία του να το μοιραστώ με το φόρουμ με βοήθησε και εμένα να οργανώσω αναμνήσεις και σκέψεις που μέσα στη ροή του ταξιδιού δεν είχα την ευκαιρία. Σας ευχαριστώ όλους γι αυτό. Αυτά. Από εμένα μακάρι να μπορέσετε όλοι να γίνετε Fransesco Negri. Καλούς μας δρόμους!
- 321 replies
-
- 17
-
-
Επίλογος Τι επίλογο, τι απολογισμό να γράψει κανείς για όλο αυτό; Τι να ξεχωρίσεις; Τι να κρατήσεις για πάρτη σου; Να πεις ότι ήταν απλά οδήγηση είναι ψέμα, να πεις ότι είναι εμπειρία ζωής είναι προς το υπερβολή. Να πεις για την μοναξιά ή για την συντροφικότητα; Να πεις ότι κάποια πράγματα παύουν να είναι ‘σίδερα’ κάποια στιγμή; Θα διαλέξω να κλείσω με μια εικόνα από την ημέρα του Ακρωτηρίου, μια εικόνα που όταν έγραφα την διήγηση εκείνης της ημέρας διάλεξα να μην μοιραστώ. Και που για εμένα συνοψίζει την αξία του ταξιδιού, όχι του δικού μου, του ταξιδιού σαν έννοια. Εκεί πάνω στο Νόρντκαπ λοιπόν τα κλικ και τον κόσμο συγκεντρώνει προφανώς και δικαίως η σφαίρα. Κατανοητό. Στο υπόγειο, όπως έγραψα, υπάρχει έκθεση αφιερωμένη στην σημασία και την ιστορία του Βόρειου Ακρωτηρίου. Ένα από τα εκθέματα που δεν το πιάνει το μάτι σου είναι μια επιγραφή, ασήμαντη φαινομενικά. Ο Fransesco Negri θεωρείται ως ο πρώτος τουρίστας του Βορείου Ακρωτηρίου (το 1666 παρακαλώ). Ήταν ιερέας από την Ραβένα της Ιταλίας. Ο Negri ήθελε να ανακαλύψει πώς οι άνθρωποι μπορούσαν να επιβιώνουν τόσο βόρεια. Ταξίδεψε μόνος και κρατούσε αρχείο των εμπειριών του. Όταν επιτέλους έφτασε τον προορισμό του δήλωσε ‘Στέκομαι εδώ, στο Βόρειο Ακρωτήρι – το πιο απόμακρο προπύργιο του πολιτισμού- και μπορώ να πω ότι η δίψα μου για γνώση έχει ικανοποιηθεί. Τώρα μπορώ να ταξιδέψω ευτυχής για το σπίτι, Θεού θέλοντος.’ Ο άνθρωπος πήγε τον 17ο αιώνα ως εκεί για κορέσει την δίψα του, βρήκε αυτό που αποζητούσε και ευχαριστημένος επέστρεψε πίσω. Εγώ; Εγώ δυο βδομάδες μετά ξανέφυγα για Δολομίτες.
- 321 replies
-
- 13
-
-
Τα φώτα όλο και πλησιάζουν, τελευταίο σημάδι οι καμινάδες από το (άοσμο) εργοστάσιο καύσης σκουπιδιών στις παρυφές τις πόλης. Δεξί φλας, έξοδος Solothurn. Είκοσι έξι ημέρες μετά παρκάρω κάτω από το σπίτι την ώρα που το καμπαναριό χτυπάει έντεκα. Ο V4 κρατάει τον αγαπημένο μου ήχο του ρελαντί καθώς βγάζω την τελευταία του φωτογραφία. Γύρισμα το κλειδί. Τέλος. Ξεκαβαλάω και φορτώνομαι τις βαλίτσες, πού να είναι ξεχασμένα τα κλειδιά του σπιτιού. Με το πόδι ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματος φορτωμένος όπως είμαι. Κοιτάζω τριγύρω, σχεδόν ξέχασα πώς είναι αυτός ο χώρος. Αλλά είναι λίγο πιο οικείος απ’ ότι το ν άφησα. Ακουμπάω τα πάντα στο πάτωμα και πέφτω ξεθεωμένος στον καναπέ. Ξεκαρδίζομαι έτσι ξαφνικά στα γέλια, ‘ρε μαλάκα το έκανα!’, λέω δυνατά πνιγμένος στα γέλια! Δεκαέξι χώρες. Εικοσιέξι ημέρες. Κατά το οδόμετρο εντεκάμιση χιλιάδες χιλιόμετρα, κατά το GPS έξι ολάκερες ημέρες στη σέλα. ‘Ρε μαλάκα το έκανα’
- 321 replies
-
- 16
-
-
Το Solothurn όπου μένω είναι χτισμένο σε πεδιάδα στις όχθες του ποταμού Aare. Τα κτίρια ανηφορίζουν προς την οροσειρά των Jura με την κορυφή Weissenstein να στέκει κάποιες εκατοντάδες μέτρα πάνω από την πόλη. Στην κορυφή αυτή υπάρχει εστιατόριο το οποίο κάθε βράδυ φωτίζεται με τρια κοκκινομώβ φώτα. Καθώς γύρω από το ποτάμι ο έδαφος είναι κατά κανόνα πεδινό, αυτά τα φώτα είναι σαν φάρος, ορατά από πολύ μακριά δείχνουν μες στο σκοτάδι προς τα πού είναι η πόλη. Ένας αναστεναγμός βγαίνει στην θέα τους, ο προορισμός, ο τελικός και όχι κάποιος ενδιάμεσος είναι κοντά. Ναι το ταξίδι τελειώνει μόνο αφού κατεβάσεις σταντ στο σπίτι και όχι νωρίτερα, αλλά έναν απολογισμό μπορώ να αρχίσω να τον κάνω. Πριν φύγω είχα θέσει κάποιους στόχους: Ο πρώτος να επιστρέψω γερός. Ο δεύτερος να περάσω καλά, να δω αυτά που θέλω, να σκεφτώ και να γεμίσω εικόνες. Ο τρίτος να επιστρέψω με το VFR…in one piece που λέμε στο χωριό μου. Α ναι και ο τέταρτος να παραστώ στον γάμο προφανώς. Ε, όλοι τους επετεύχθησαν. Δεν το λες λίγο;
- 321 replies
-
- 13
-
-
Η βροχή δυναμώνει και οι σπαστικές αντανακλάσεις από τα φώτα στις σταγόνες της ζελατίνας είναι πολύ κουραστικές, περιμένω ανυπόμονα τα τούνελ της Λουκέρνης για καταφύγιο: Ο δρόμος περνάει ολόκληρη την πόλη από κάτω, αν δεν στο έλεγαν δεν θα υποπτευόσουν ότι προσπέρασες μεγάλη πόλη. Βέβαια μάλλον παραείμαι ανυπόμονος, αφού σε κάποιο από τα τούνελ παίρνω λάθος (υπόγεια) έξοδο και βρίσκομαι εκτός πορείας. Συνήθως λάθος έξοδος σε Εθνική σημαίνει μεγάλο καπέλο μέχρι της επόμενη έξοδο, είμαι κάπως πιο τυχερός ευτυχώς. Τελευταίος ανεφοδιασμός. Πόσες δεκάδες φορές σταμάτησα σε βενζινάδικα όλης της Ευρώπης και αυτή είναι η τελευταία φορά αυτού του ταξιδιού. Το μυαλό μου σιγά σιγά χωνεύει ο τι ο κύκλος πάει να κλείσει.
- 321 replies
-
- 14
-
-
Άξιο αναφοράς κομμάτι που ακολουθεί είναι το τούνελ του St Gottard με μήκος 15 ολόκληρα χιλιόμετρα. Στα άκρα του υπάρχουν φανάρια που επιτρέπουν μικρές κάθε φορά ομάδες οχημάτων να περάσουν για λόγους ασφαλείας. Σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο οι ουρές ξεπερνούν το μήκος του τούνελ, οι αναμονές επικές. Ευτυχώς απογευματάκι Τρίτης που περνάω είναι ήπια τα πράγματα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι η θερμοκρασία: Λόγω μήκους της γαλαρίας είναι αδύνατος ο εξαερισμός της. Έτσι η θερμότητα που εκλύουν τα αυτοκίνητα μαζί με τα καυσαέρια τους δημιουργούν ένα καυτό, βρωμερό νέφος που με μοτοσυκλέτα είναι τουλάχιστον δυσάρεστο. Ακόμη και χειμώνα, με χιόνι και θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν στο μέσο του τούνελ έχεις θερμοκρασία μεσημεριού του Ιούλη. Πόσο μάλλον σήμερα. Με φορεμένα τα βρεγμένα αδιάβροχα σκάω και ιδρώνω, το άνοιγμα της ζελατίνας ελάχιστα βοηθάει. Στην δουλειά μου σχεδιάζουμε εξαρτήματα αυτοκινήτων, πριν μπει οποιοδήποτε εξάρτημα σε παραγωγή πρέπει να περάσει ορισμένα τεστ, ένα εκ των οποίων είναι το θερμικό σοκ όπου το κομμάτι περνάει από τους -40 Κελσίου στους +80 και ξανά σκωτσέζικο ντουζ. Ε διασχίζοντας το Γκόταρντ καταλαβαίνεις μια από τις χρησιμότητες αυτού του τεστ. Δυστυχώς το θερμόμετρο του VFR δεν προλαβαίνει να ανταποκριθεί σε τέτοια ταχύτητα και εύρος αύξησης θερμοκρασίας, αλλά είναι ανυπόφορα. Ακόμη χειρότερα, με το που βγαίνω στο άλλο άκρο μέσα σε δευτερόλεπτα με χτυπάει παγωμένος αέρας και ανεμοβρόχι των Άλπεων ενώ έχει πια σκοτεινιάσει εντελώς. Πνευμονία κανείς;
- 321 replies
-
- 11
-
-
Βέβαια με τον καιρό αυτό πέφτει ο ρυθμός, οπότε είναι ομαλότερη η μετάβαση στα γελοία ελβετικά όρια ταχύτητας: Στον ίδιο ακριβώς δρόμο με το που περνάς έναν συνοριακό σταθμό πρέπει να ρίξεις την ταχύτητα σου στα 80. Σε Εθνική. Άδεια. Θέλει τρομερή αυτοσυγκέντρωση για να μην αφαιρεθεί το μυαλό σου και από συνήθεια ανοίξει ελάχιστα η γκαζιέρα, δεν μιλάμε για ακρότητες, αλλά για κάτι σαν 100 χιλιόμετρα, νούμερο που μπορεί να σε οδηγήσει σε πανάκριβα πρόστιμα. Τουλάχιστον το Τιτσίνο, το ιταλόφωνο αυτό καντόνι είναι πανέμορφο με τον δρόμο να περνάει από κοιλάδες στις ρίζες των Άλπεων με επιμήκεις λίμνες ανάμεσα στα πράσινα λιβάδια. Σε καλές ημέρες αυτά, σήμερα καταχνιά και ψιλόβροχο. Γυρεύω κανένα σημείο να σταθώ για καμιά φωτογραφία, δυστυχώς τα parking είναι σε λιγότερο γραφικά σημεία, οπότε δεν καταφέρνω πολλά.
-
Τα πρώτα χιλιόμετρα μέχρι την autostrada ειδικά είναι όμορφη παραθαλάσσια διαδρομή. Την έχω κάνει σχετικά πρόσφατα, το Πάσχα, οπότε λίγη αίσθηση μου κάνει. Μέχρι να σκορπίσουμε από την Ανκόνα μου κάνουν παρέα και ελληνικά φορτηγά που έφυγαν μπροστά την ώρα που έκανα στριπτίζ στις λιμενάρχεις. Αλλά δεν κρατάει πολύ, πια ανηφορίζω στην Autostrada που καίγεται στο αυγουστιάτικο λιοπύρι του καταμεσήμερου. Το ‘καίγεται’ είναι λίγο πιο κυριολεκτικό για ορισμένους: Με την άκρη του ματιού μου βλέπω στην ΛΕΑ ένα Brutale του οποίου τα σαμάρια έχουν πάρει φωτιά, πιθανώς από την θερμότητα της εξάτμισης. Μέχρι να επεξεργαστώ το τι βλέπουν τα μάτια μου έχω ήδη προσπεράσει και δεν μπορώ να κάνω κάτι, εντελώς απρόσμενο θέαμα. Σε μεγάλες πληκτικές διαδρομές προσπαθώ να σπάω το ταξίδι σε επιμέρους κομμάτια για αν μην φαντάζει μακρινός και δυσεπίτευκτος ο στόχος. Έτσι λοιπόν πρώτο waypoint η Μπολόνια. Την περασμένη φορά δεν είχα ακόμη GPS και ταξίδευα με το κινητό να με οδηγεί φωνητικά μέσα από την τσέπη μπλέκοντας άσχημα σε κάτι δρομάκια εδώ γύρω, τεράστια αναβάθμιση η τωρινή κατάσταση. Ο λόγος που είχα μπλέξει με παράδρομους τότε ήταν το καθολικό Πάσχα, η autostrada ήταν πηγμένη και το google με εξέτρεπε σε παράδρομους. Ιδιαίτερο χώσιμο είχα φάει στα διόδια έξω από το Μιλάνο, ουρές επί ουρών. Σήμερα δεν περιμένω καθόλου, το μόνο ίδιο είναι τα σταθερά ακριβά διόδια. Επίσης αν απορείτε που μια ηχογραφημένη φωνή σας τσιρίζει στα ιταλικά ‘τέσσερα’ με επιμονή, δεν σας μετράει τα πιστόνια, η πιστωτική κάρτα στα ιταλικά λέγεται έτσι. Η έλλειψη κίνησης μαζί με τα τουριστάδικα λάστιχα σημαίνουν ότι μπορώ να κινούμαι επιτέλους με κάπως υψηλές ταχύτητες αφήνοντας το Μιλάνο πίσω μου. Αρχίζει να βαραίνει ο καιρός βέβαια, η ζέστη της Ανκόνα είναι ήδη 450 χιλιόμετρα πίσω μου. Μέχρι να φτάσω στο Como βρέχει κανονικά, τι κατάρα αυτή, μέσα στο ’19 έξι φορές βρέθηκα στην λίμνη και τις έξι ρίχνει καρέκλες. Νισάφι!
