Stratos 650

Καλησπέρα σε όλους / όλες, μόλις κυκλοφόρησε το νέο μου βιβλίο που αφορά αποκλειστικά τη μοτοσυκλέτας από τις εκδόσεις Νησίδες [Εγχειρίδιο μοτοσυκλέτας: ισότητα, ανεξαρτησία, ελευθερία]. Για να έχετε μια σύντομη περίληψη για το περιεχόμενο σας παραθέτω το κείμενο του οπισθοφύλλου στο τέλος τού κειμένου. Επιγραμματικά έχουμε μια ανάλυση φιλοσοφική, αρχιτεκτονική, ιστορική, βιωματική για το πώς ορίζεται αυτό που αναφέρουμε ως μοτοκουλτούρα, ποια είναι η φιλοσοφία τής μοτοσυκλέτας και πώς ορίζεται ο μοτοσυκλετιστής / τρια. Γίνεται και εκτενή ανάλυση για το πώς ορίζεται η μοτογραφία [η οποία είναι σχεδόν συνώνυμη με την φωτογραφία τοπίου], γι' αυτό και υπάρχει μεγάλο φωτογραφικό υλικό. Υπάρχουν επίσης πολλά σχεδιαγράμματα όπως και σκίτσα που αναλύουν την ιδιαίτερη, θηλυκή αρχιτεκτονική [και σχεδιαστική φιλοσοφία] τής μοτοσυκλέτας. [Η κεντρική φωτογραφία τού εξωφύλλου είναι από την Ικαρία ] https://www.protoporia.gr/tzampalatis-eustratios-egxeiridio-motosukletas-9786185744229.html Κείμενο οπισθοφύλλου: Αν ο κόσμος γέμιζε με πραγματικούς μοτοσυκλετιστές και οι γυναίκες υιοθετούσαν τη φιλοσοφία τής μοτοκουλτούρας, όπως αυτή ορίζεται στο παρόν βιβλίο, τότε θα είχαμε σοβαρούς λόγους να μιλάμε με όρους υπονόμευσης της πατριαρχικής κουλτούρας και του καπιταλιστικού συστήματος. Γιατί κάθε εξουσιαστικό σύστημα δεν θέλει να έχει υπό τον έλεγχό του ανθρώπους με οικολογικές ευαισθησίες, άντρες τρυφερούς και ρομαντικούς και γυναίκες με πλήρη αίσθηση της δύναμής τους και τη θηλυκότητά τους σε πλήρη άνθιση και λειτουργία. Είναι κάπως παράτολμο να το υποστηρίξουμε αλλά αξίζει να το τολμήσουμε. Η μοτοκουλτούρα θα μπορούσε να γεννήσει μια νέα επανάσταση στη γυναικεία σκέψη ικανή να οδηγήσει στην πολυπόθητη κοινωνική χειραφέτηση από το κράτος και τον καπιταλισμό. Ακόμη όμως κι αν αρκούμασταν στην πιο ήπια μορφή της, είναι και αυτή το ίδιο επαναστατική, γιατί, όπως αναφέρθηκε επανειλημμένα, η γυναικεία σκέψη ανοίγει τον δρόμο για την ουτοπία και η μοτοσυκλέτα είναι το μέσο που θα μας οδηγήσει σε αυτήν. Αν κάποιος μέσα σε όλα αυτά αναρωτηθεί ποιος είναι ο σκοπός τού μοτοσυκλετιστή, η απάντηση είναι πολύ απλή. Να αγαπά και να σέβεται τους ανθρώπους και τη Φύση. Να θαυμάζει τη Γυναίκα, το σώμα της και τη θηλυκότητα γιατί η μοτοσυκλέτα –που εξίσου θαυμάζει– είναι Μηχανή που όλη η αρχιτεκτονική της βασίζεται σε θηλυκές αρχές. Να εκτιμά και να σέβεται, όχι μόνο τη μοτοσυκλέτα του, αλλά κάθε είδους αντικείμενο που χρησιμοποιεί γιατί από πίσω του κρύβονται δεκάδες εργατοώρες και πολλές ποσότητες δαπανημένης ενέργειας και πρώτων υλών.

Είχα και εγώ Bell και τελικά βγήκε το καλύτερο απ' όλα όσα είχα. Όπως αναφέρθηκε από σύντροχο πιο πάνω έχω τώρα το Nolan x903 ultra carbon το οποίο αν και λέει ότι είναι στο ενάμιση κιλό στο κεφάλι στέκεται πολύ άνετο και το νιώθω ελαφρύ. Σε σχέση με Bell όμως που είχες κι εσύ θα το νιώσεις πιο μικρό σε όγκο στο εσωτερικό του, σαν το κέλυφος εσωτερικά να έχει πιο "στριμωγμένο" χώρο.

Αν μπορείς τσέκαρε να δεις τι πίεση δίνει η συγκεκριμένη τρόμπα βενζίνης μη τυχόν είναι μικρότερη από αυτή που χρειάζεται.

Ευχαριστώ πολύ για την αναλυτική απάντηση. Όντως είναι το δίμπουζο τού 2005. Αυτό που με φοβίζει είναι μη τυχόν ο ηλεκτρολόγος δεν κάνει καλή δουλειά και εμφανίσει τίποτε άλλο. Γιατί σε 2 μηχανικούς που πήγα δεν μπόρεσαν να το αναλάβουν και με παρέπεμψαν σε ηλεκτρολόγο.

Καλησπέρα στο λαό. Φτάνοντας τα 140.000 χιλ. αρχίζουν και τα προβλήματα της τρίτης ηλικίας Από τις δέκα φορές που θα σβήσω τη μηχανή τη μία το φως δεν σβήνει αμέσως αλλά μετά από λίγα δευτερόλεπτα. Δυο φορές έτυχε να μη σβήσει καθόλου ενώ είχα κλείσει τον διακόπτη. Γύρισα ξανά το κλειδί το ξαναέκλεισε και όλα καλά. Επειδή φοβάμαι πολύ να την πάω σε ηλεκτρολόγο γιατί πλέον δεν εμπιστεύομαι κανέναν, γνωρίζει κανείς να μου πει αν το καλό σενάριο είναι απλώς ν' αλλάξω τις ασφάλειες; Πριν λίγο καιρό, εν κινήσει, ακούστηκε ένα δυνατό ¨μπαμ" και η μηχανή έσβησε. Την πήγα στο συνεργείο και απ' όσα μου είπε ο μηχανικός, ένα καλώδιο της αντλίας βενζίνης είχε διαρροή με αποτέλεσμα να σκάσει - νομίζω εννοούσε την ασφάλεια η οποία αλλάχτηκε. Από τότε όμως εμφανίστηκαν αυτά τα περιστατικά με το φως.

και εγώ δεν το περίμενα, ακόμα και σε θαλασσινή άμμο μπλεγμένη με χώμα [όχι βέβαια με πολύ πάχος στο έδαφος] είχαν εξαιρετική απόδοση. Ίσως κάτι γίνεται με τη σύσταση της γόμας των ελαστικών Δεν κράτει τις φώτο για κάποιο λόγο

Ανατομία του ελαστικού: Mια πραγματική ον-οφ αρχιτεκτονική Όταν έπεσα στις πρώτες κριτικές του ελαστικού οι περισσότεροι χρήστες-αναβάτες το έντασσαν στην κατηγορία του 70-30. Ο “λαστιχάς” από τον οποίο τα αγόρασα μου είπε κατά λέξη “90-10 άντε 80-20”. Η πραγματικότητα, ύστερα από 6.000 χιλιόμετρα μαζί τους σε διάφορους τύπους εδαφών, μου απέδειξε ότι επάξια ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, αν και ο σχεδιασμός του πέλματός τους έχει την εικόνα ενός ασφάλτινου ελαστικό. Συνήθως τα ον-οφ ελαστικά, λόγω της χρήσης για την οποία προορίζονται και λόγω του ότι οι ον-οφ μοτοσυκλέτες έχουν ψηλότερο κέντρο βάρος από τις μοτοσυκλέτες των άλλων κατηγοριών, δεν διαθέτουν ιδιαίτερα γρήγορη κορώνα. Τα trail attack 3 δεν ξεφεύγουν από αυτή τη φιλοσοφία την οποία, για να σας πω την αλήθεια, προτιμώ ιδιαίτερα, νιώθω δηλαδή περισσότερη ασφάλεια όταν το ελαστικό έχει αργεί κορώνα. Για να λίγο περισσότερο κατανοητός, θα έλεγα ότι είναι πιο γρήγορη από τα Metzeler tourance και λίγο πιο αργή από τα anakee 3. Αυτή η λεπτομέρεια, όπως θα δούμε παρακάτω, είναι που προσωπικά σ’ εμένα μου πρόσφεραν ένα μοναδικό αίσθημα εμπιστοσύνης. Συμπεριφορά ελαστικού: Πόλη, στεγνό και βρεγμένο Μέχρι τώρα, από όλα τα ελαστικά που δοκίμασα αυτά με τους πιο γρήγορους ρυθμούς ζεστάματος ήταν τα tr91 της Dunlop. Οφείλω να ομολογήσω όμως πως τα trial attackκ 3 ξεπέρασαν κάθε προσδοκία μου. Υπήρχαν στιγμές, χωρίς υπερβολή, που ένιωθα ότι τα ελαστικά ήταν “ζεσταμένα” με… το γύρισμα της μίζας. Πέραν της υπερβολής, πράγματι, ακόμη και σε χαμηλές θερμοκρασίες ζεσταίνονται πάρα πολύ γρήγορα και σε αυτό βοηθά η σχετικά μαλακή γόμα τους. Πάλι για να γίνω όσο πιο κατανοητός γίνεται, σκεφτείτε ότι η γόμα τους είναι λίγο πιο μαλακή από αυτήν των anakee 3 και λίγο πιο σκληρή από αυτή των tr91. Η σχετικά αργή κορώνα τους δεν τα κάνει λιγότερα ευέλικτα μέσα στην πόλη. Είναι ίσως το μόνο ελαστικό που σου προσφέρει μια ευελιξία που δεν συνάδει με αυτού του τύπου τα χαρακτηριστικά. Σε αυτό οφείλεται η εκπληκτική απόδοση των “μάγουλων” στα οποία θα αναφερθώ εκτενέστερα παρακάτω. Αυτό που αξίζει να ειπωθεί σε αυτό το σημείο είναι το μόνο αρνητικό τους στοιχείο είναι η πληροφόρηση του οδοστρώματος. Παρά τη μαλακή τους γόμα η αρχιτεκτονική του σκελετού τους μεταφέρει μια κάπως σκληρή αίσθηση με ελάχιστη πληροφόρηση. Για παράδειγμα, με τα anakee 3 ένιωθες τι συνέβαινε στο δρόμο, με τα trial attack 3 πολλές φορές νιώθεις ότι απλά βρίσκεσαι σε μια ενιαία ποιότητα οδοστρώματος. Αυτό βέβαια για μερικούς μπορεί να μην είναι και τόσο αρνητικό γιατί, λόγου χάρη, παρατήρησα ότι ήταν πιο ξεκούραστα στην πολύωρη οδήγηση και, για εμένα που ο μονοκύλινδρος κινητήρας μεταφέρει ούτως ή άλλως πολλούς κραδασμούς, ήταν μια αισθητή διαφορά. Η έλλειψη πληροφόρησης μπορεί να μετατραπεί σε επικίνδυνο παράγοντα σε δύο περιπτώσεις: η μία είναι το φρενάρισμα και η άλλη το βρεγμένο οδόστρωμα. Και στις δύο περιπτώσεις πραγματικά διαπρέπουν αλλά ας ξεκινήσουμε με την κατηγορία του φρεναρίσματος. Σε γενικές γραμμές, σε κάθε ελαστικό, υποτίθεται ότι η μαλακή γόμα και οι γρήγοροι χρόνο ζεστάματος βελτιώνουν και την αίσθηση του φρεναρίσματος. Η αλήθεια είναι ότι με τα συγκεκριμένα ελαστικά δεν είδα κάποια ιδιαίτερη αλλαγή στην ποιότητα του φρεναρίσματος, είδα όμως κάτι πάρα πολύ σημαντικό που μ’ έκανε να τα λατρέψω και αυτό είναι η συμπεριφορά του μπροστινού. Μέχρι πριν τοποθετήσω τα trial attack 3 είχα φοβερό θέμα με την συμπεριφορά των μπροστινών ελαστικών. Επειδή η “χοντρούλα” μου έχει μονό δισκόφρενο, στα πολύ απότομα και έντονα φρεναρίσματα έχει πάντα την τάση να τραβάει λίγο προς τα αριστερά – όπου είναι και η θέση της δισκόπλακας. Την ημέρα λοιπόν που έκανα την τοποθέτηση, και για πολύ καιρό μετέπειτα, πειραματιζόμουν “τσαρουχώνοντας” το μπροστινό για να δω τι αντίδραση θα έχουν. Όσο κι αν φανεί υπερβολικό, πραγματικά, τέτοια συμπεριφορά δεν είδα σε άλλο ελαστικό. Το μπροστινό δεν είχε καμία τάση γι’ αυτό το ελαφρύ τράβηγμα και φρέναρε μονίμως σε μια τέλεια ευθεία πορεία. Ακόμη και όταν έμπαινε το abs, έκανε απλά μια ολόισια διακεκομμένη πορεία χωρίς κανένα τίναγμα ή τράβηγμα δεξιά ή αριστερά. Αυτός ήταν ένας από τους παράγοντες που με βοήθησαν να τα εμπιστευτώ, σχεδόν τυφλά θα έλεγα, στις χωμάτινες διαδρομές. Την ίδια εξαιρετική απόδοση έχουν τόσο στο βρεγμένο όσο και στα θερμικά σοκ. Κατά την οδήγηση σε πολύ υψηλές καλοκαιρινές θερμοκρασίες όσες φορές κι αν πέρασα μέσα από υγρές επιφάνειες ή νεροφαγώματα, η συμπεριφορά τους ήταν άψογη χωρίς ποτέ να έχω έστω αυτό το ανεπαίσθητο γλίστρημα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το βρεγμένο. Είτε μιλάμε για οδήγηση κατά τις πρώτα λεπτά της βροχής που η ολισθηρότητα του δρόμου βρίσκεται στο ζενίθ της, είτε για καταρρακτώδης βροχές, τα ελαστικά συμπεριφέρονται λες και οδηγείς σε στεγνή άσφαλτο. Ίσως ακουστεί υπερβολικό αλλά όταν τα οδήγησα πρώτη φορά στη βροχή είδα στη πράξη ότι ακριβώς είχα αναφέρει για τα anakee 3 ότι, όσες φορές κι αν τα πίεσα ανοίγοντας απότομα το γκάζι με πρώτη, τα ελαστικά δεν έχαναν την πρόσφυσή τους – και αυτό το είδα να συμβαίνει και σε χωμάτινα εδάφη! Ταξίδι, χώμα και πλαγιάσματα Ένα από τα χαρακτηριστικά που μ’ έκαναν να ενθουσιαστώ μαζί τους είναι ότι είτε μιλάμε για μονοκάβαλο, είτε για δικάβαλο και πλήρως φορτωμένη τη μοτοσυκλέτα με τριβάλιτσα κ.λπ., η συμπεριφορά τους είναι η ίδια και δεν επηρεάζεται από αυτούς τους παράγοντες. Φανταστείτε ότι με τα anakee 3 αλλά και με τα Heidenau K76 αν τυχόν είχα λίγο αλλαγμένες τις πιέσεις, άλλαζε ελαφρώς αλλά αισθητά η απόδοσή τους. Με τα trial attack 3 αυτό δεν συνέβη ποτέ. Ακόμα και μια φορά που οι πιέσεις είχαν πέσει αρκετά –για παράδειγμα το πίσω από τα 32-24 ήταν στο 12–, δεν παρατήρησα καμία απολύτως αλλαγή στη συμπεριφορά τους. Με τα όσα έχουν αναφερθεί μέχρι τώρα εύλογα κάποιος θα περιμένει να έχουν εξαιρετική απόδοση και σε συνθήκες ταξιδιού – και καλά θα κάνει γιατί ακριβώς αυτό συμβαίνει. Τις πρώτες ημέρες έκανα μια αναγνωριστική εξόρμηση στις χωμάτινες διαδρομές του Σέιχ Σου και εκεί έπαθα πλάκα από την συμπεριφορά τους και ειδικότερα από αυτή του μπροστινού. Δεν ξέρω αν έφταιγε ότι ήμουν απογοητευμένος από τα προηγούμενα ελαστικά που είχα φορεμένα, τα Heidenau K76, αλλά μιλάμε για μοναδική σταθερότητα. Άκουγα τα πετραδάκια και τα χαλίκια να κάνουν πάρτι στις ζάντες μπαινοβγαίνοντας και χτυπώντας πάνω στις ακτίνες σαν τρελά κι όμως το ελαστικά ακολουθούσαν πιστά την πορεία που διατηρούσα. Δεν είχα ούτε στιγμή κάποιο τίναγμα ή τράβηγμα του μπροστινού και αυτό το επιβεβαίωσα και σε δεύτερο χρόνο όταν έκανα την ανάβαση για το όρος Υψάρι της Θάσου ακολουθώντας τον χωματόδρομο στις Μαριές που οδηγεί στην τεχνητή λίμνη και στους καταρράκτες. Τον συγκεκριμένο δρόμο σας τον αναφέρω γιατί τον είχα δοκιμάσει πριν δώδεκα χρόνια φορώντας τότε τα metzeler tourance exp και θυμάμαι την εκπληκτική συμπεριφορά τους. Την ίδια εκπληκτική συμπεριφορά είδα και τώρα. Και για να δώσουμε κι ένα χιουμοριστικό τόνο, φανταστείτε ότι οι τουρίστες με τις γουρούνες μάς ακολουθούσαν γιατί ήμουν πραγματικά πολύ ευέλικτος λόγω της εξαιρετικής συμπεριφορά των ελαστικών και της “οδηγική αυτοπεποίθησης” που μου πρόσφεραν. Θα ολοκληρώσω όμως με την έκπληξή μου από την απόδοσή τους στα πλαγιάσματα. Γενικά δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ πολύ μεγάλες κλίσεις στις στροφές, αν και πολλές φορές όταν ταξιδεύω μόνος, για λόγους “παιχνιδιού”, κάνω το αντίθετο. Παρότι ελαστικά όπως τα tourance ή τα anakee 3 έχουν εξαιρετικές αποδόσεις στα πλαγιάσματα, εδώ είδα κάτι παραπάνω από το συνηθισμένο. Αρχικά ας αναφερθώ στο μοναδικό, ας το πούμε, αρνητικό στοιχείο που είναι η σχετικά αργή επαναφορά τους στις μεγάλες κλίσεις. Εδώ όμως υπάρχει ένα μεγάλο “αλλά”. Πρώτη φορά ένιωσα ελαστικό που τα “μάγουλά” του να μαγκώνουν τόσο αισθητά στο οδόστρωμα. Υπήρχαν στιγμές που σε στεγνή άσφαλτο ένιωθα λες και κλείδωναν στις μοίρες που τους έδινα. Έτσι μπορεί η επαναφορά τους να είναι κάπως αργή αλλά είναι εξαιρετικά σταθερή δίνοντας μια αίσθηση εμπιστοσύνης που, προσωπικά, δεν έχω ξανασυναντήσει σε άλλο ελαστικό. Σίγουρα ο ενθουσιασμός μου μπορεί να με κάνει να γράφω σε κάπως υπερβολικό τόνο, αλλά πραγματικά δεν έχω δει πιο σταθερό ελαστικό σε πλαγιάσματα και αυτό ισχύει και στην περίπτωση που το δοκίμασα δικάβαλος γεμάτος με μπαγκάζια. Εν κατακλείδι: Χρόνος ζωής Το μεγαλύτερο πρόβλημά μου –όπως συμβαίνει με κάθε ελαστικό–, είναι το κατά πόσο θα διατηρήσουν αυτή την εξαιρετική απόδοσή τους και κατά πόσο η πτώση της απόδοσής τους θα είναι ομαλή και όχι απότομη – όπως για παράδειγμα συμβαίνει με τα tr91 όπου η απόδοσή τους πέφτει κατακόρυφα μετά τα 10.000 χλμ. Ο πωλητής μού είπε ότι ο χρόνος ζωής τους ολοκληρώνεται στα 12.000 χλμ. Όπως και να έχει, είμαι τόσο ενθουσιασμένος μαζί τους που μπορώ να τα βάζω ξανά και ξανά και να σας τα προτείνω ανεπιφύλαχτα.

Εκπληκτικό μέρος με μοναδικά τοπία και σημεία. Την είχα γυρίσει μαζί με την κοπέλα μου πριν μια δεκαετία περίπου. Να επισκεφθείτε οπωσδήποτε το φράγμα. Ο δρόμος μετά το φράγμα είναι χωματόδρομος, κάπως δύσκολος, αλλά θα σας ανταμείψει με εικόνες που θυμίζουν μέρη σαν το... Μεξικό Κλασικά μια επίσκεψη στην γνωστή παραλία Σεϋχέλλες η οποία άλλαξε λίγο μορφολογικά λόγω μιας κατολίσθησης. Τώρα δεν μου έρχονται στο μυαλό και άλλα μέρη γιατί δεν με βοηθά η μνήμη μου αλλά πρέπει να την γυρίσετε όλη είναι εκπληκτικός τόπος

για εμένα τα silkolene είναι κορυφή. Εγώ χρησιμοποιώ τα comp4 πολλά χρόνια που είναι ημί.

Το διάβασα και εγώ σήμερα και στεναχωρήθηκα για τον βασικότερο λόγο όλων που είναι η ξεκάθαρη υποτίμηση της μοτοσυκλετιστικής κουλτούρας – όχι βέβαια ότι ο έλληνας δικυκλιστής χαρακτηρίζεται από αυτή αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Τα βασικά να αναφέρουμε ότι η μοτοσυκλέτα –σε αντίθεση με το αυτοκίνητο– δεν σε πηγαίνει αλλά πηγαίνετε μαζί. Στη μοτοσυκλέτα δεν υπάρχει συνεπιβάτης αλλά συνοδηγός και άλλα πολλά. Το είπε και ο πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Εκπαιδευτών Οδήγησης Άρης Ζωγράφος: “Η μοτοσικλέτα συμπεριφέρεται διαφορετικά από τα άλλα οχήματα επειδή έχει διαφορετική φιλοσοφία κατασκευής. Είναι όχημα μονής γραμμής, ο οδηγός βρίσκεται επάνω και όχι μέσα στο όχημα, και για αυτό τον λόγο ο χειρισμός της είναι πολύ πιο δύσκολος από τον χειρισμό ενός αυτοκινήτου. Η μοτοσικλέτα στρίβει, φρενάρει, επιταχύνει και συμπεριφέρεται διαφορετικά από ένα αυτοκίνητο, απαιτεί καλή ισορροπία και πλήρη συντονισμό άκρων από τον αναβάτη”. Η αστεακή ζούγκλα ακόμα πιο ζούγκλα...

Έχω κάνει ταξίδι 1.000 χιλιόμετρα με κινεζούλα αυτόματη 125κ.ε. Η εμπειρία είναι μοναδική και μόνο δικυκλιστές που το έχουν επιχειρήσει μπορούν να την αντιληφθούν. Θα σου έλεγα να το δοκιμάσεις άφοβα αλλά με όλα τα αρνητικά που μπορεί να έχει. Το σημαντικότερο ειναι ότι δεν θα έχεις ενεργητική ασφάλεια οπότε θα πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός καθώς οι άλλοι οδηγοί, λόγο όγκου και χαμηλής ταχύτητας, δεν θα σου δίνουν την ανάλογη προσοχή. Επίσης λόγω χαμηλού βάρους θέλει ιδιαίτερη προσοχή και στις πλάγιες ριπές ανέμου από ογκόδη οχήματα που μπορεί να σε προσπεράσουν (νταλίκες, λεοφωρεία κ.λπ.). Έχε στο νου σου και για πιο συχνούς ανεφοδιασμούς.

metzeler tourance εξαιρετικά. Anakee 3 το ίδιο. TR91 ενώ είναι εξίσου πού καλά ελαστικά με ίσως την πιο γρήγορη κορώνα (στην κατηγορία των ον-οφ ελαστικών), έχουν απότομη πτώση της απόδοσης μετά τα 10.οοο χλμ. Τα μόνα που δεν έχω δοκιμάσει είναι τα conti trail attack 3 για τα οποία όλοι λένε τα καλύτερα .

όπως αναφέρθηκε και πριν είναι θέμα ότι πέρασε νερό στα λάδια, οπότε μάλλον είναι θέμα ψυγείου. Μη κινείς το μηχανάκι καθόλου, κατευθείαν μάστορα και έλεγχο. Εγώ την είχα πάθει έτσι με το gsάκι μου από ξεραμένη τσιμούχα (αν θυμάμαι καλά) περνούσαν νερά από το ψυγείο στα λάδια

Έχεις πέσει 100% μέσα. Πριν λίγο που είδα τις ασφάλειες, γι αυτό που λες κοινές γραμμές με γκριπ κ.λπ., έβαλε 15 αντί για 10 γιατί προφανώς έκανε αυτό που είπες. Από Δευτέρα τώρα θα τις αλλάξω όλες με νέες