Παναγιώτης Κ.

Ανακοινώθηκε από την FIM το καλεντάρι του Παγκοσμίου Κυπέλλου Τουρισμού: http://www.motoe.gr/touristiko/anakoinoseis/120-world-touring-challengeΜε τον τέταρτο γύρο να γίνεται στην Ελλάδα, είναι μια πρώτης τάξεως (και με χαμηλό κόστος) ευκαιρία για όσους θα ήθελαν να πάρουν μια γεύση (και βαθμολογία) Παγκοσμίου Κυπέλλου.Ραντεβού εκεί.

Περιμένω με αγωνία την νέα έκδοση...... My story was short and sorry θα ήταν ένας καλός τίτλος. Στο καλό "πέτσινε".

Αυτό που έβαλες είναι οι διανυκτερεύσεις του επομένου, του 2020. Φυσικά οι διαδρομές δεν θα έχουν ίχνος αυτοκινητόδρομου.

Γίνεται να "κυνηγιέσαι" στα Ιταλικά Πάσσα με ένα Benelli Sei, μια INDIAN, μια Brough Superior, ένα Moto Guzzi LeMans, και οι Carabinieri με Aprilia CapoNord 1200 & AlfaRomeo Alfetta να σου ανοίγουν τον δρόμο; Και, σαν κερασάκι στην τούρτα, να βρίσκεσαι και σε κοινά σημεία συγκέντρωσης και με μερικά ονειρικά αυτοκίνητα;Αν συμμετέχεις στο MotoGiro d' Italia, γίνεται......Εδώ και τρία χρόνια έχω την χαρά να συμμετέχω σε αυτόν το καταπληκτικό θεσμό, και τα παραπάνω είναι μία μόνον πτυχή του τί βιώνει ένας μοτοσυκλετιστής που συμμετέχει.Σε αυτό να προσθέσουμε τις εκπληκτικά ψαγμένες (και σχεδόν πάντα άδειες) διαδρομές, την λεπτομερή σήμανση, την επί μια σχεδόν εβδομάδα καθημερινή παρέα με λάτρεις της μοτοσυκλέτας (πολλοί από αυτούς από αρκετά έως πολύ επώνυμοι), τις επισκέψεις σε κάστρα και καστροχώρια, τις στάσεις για "φουλάρισμα" των αναβατών και πολλά ακόμη και ενδιαφέροντα (όπως, ας πούμε, το να μπεις με ΥΑΜΑΗΑ στο εργοστάσιο της Ducati, κάτι που όπως καλά ξέρουν όσοι το έχουν επισκεφθεί, είναι προνόμιο αποκλειστικά των Ducati και μόνον). Διοργανώνεται εδώ και χρόνια από το Motoclub Terni, και πρόκειται για έναν αγώνα προσανατολισμού και ακριβείας, ανοιχτό στον κάθε έναν, ανεξαρτήτως μάρκας και ηλικίας (μηχανής και αναβάτη). Εννοείται πως υπάρχει άλλη κατάταξη για τις ιστορικές και άλλη για τις μοντέρνες μηχανές (για όποιον θέλει να ασχοληθεί με το διαγωνιστικό μέρος, εγώ απλά απολαμβάνω τις διαδρομές, τα τοπία και την παρέα). Οι συμμετέχοντες/συμμετέχουσες (ω ναι, τρέχουν και αρκετές γυναίκες καθώς και μερικά δικάβαλα) είναι από ολόκληρη την υφήλιο και με κάθε τύπο, χρονολογία, κυβισμό και ηλικία μηχανής.Οι έχοντες FB μπορούν να πάρουν μια ιδέα από εδώ: Motogiro 3Οι υπόλοιποι θα αρκεστείτε στις δικές μου φώτο:Και αρχίζουμε με την "προβοκατόρικη" φώτο στο Borgo Panigale το 2017: Ο "συνοδός" καραμπινιέρος μας: Η κυρία έρχεται κάθε χρόνο από την Χαβάη για να τρέξει: και διάφορες φετινές: Όποιος ενδιαφέρεται ας έχει ελεύθερο το τέλος Μαΐου και ας παρακολουθήσει τις εξελίξεις εδώ: https://www.motogiroitalia.it/

Ψάχνω, αλλά νομίζω πως δεν έχεις τα "τυπικά προσόντα.........

Και μερικές σκόρπιες σκέψεις............Η Bony........ ένα μηχανάκι που σε πέντε μέρες πήγε σε τόσο χώμα που μάλλον κανείς ιδιοκτήτης της δεν θα τολμήσει. Επιφυλακτικά στην αρχή, πιο ξεθαρρεμένα αργότερα, ντριφτάριζε όμορφα στις χωμάτινες φλαταδούρες, "με έκανε μάγκα" με τις μαλακές της αναρτήσεις και το ενδοτικό της πλαίσιο που προειδοποιούσε και συγχωρούσε. Αυτά που στα ασφάλτινα στροφιλίκια με ενοχλούσαν, με βοήθησαν να απολαύσω το χώμα. Τρελλό, έ; Ο Καναδάς.......... δεν ξέρω πόσο σκληρή μπορεί να είναι η ζωή εκεί τους χειμώνες, αλλά, αν μπορούσα, άνετα θα περνούσα εκεί τα καλοκαίρια μου. Πολιτισμός, ανθρώπινη επαφή, ζεστοί άνθρωποι, καθαριότητα, τάξη......... Αχ Ελλάδα, πόσο πολύ με πονάς κάθε φορά που επιστρέφω.

Δρόμοι και εικόνες του Καναδά, που λάτρεψα:

Το επόμενο πρωί, η πρώτη εικόνα έξω από την πανσιόν μου: Μαζευόμαστε στο κλειστό γήπεδο χόκεϊ για ενημέρωση, με "οδηγίες προς ναυτιλομένους", μοίρασμα Road Books και χαρτών, έλεγχο εξοπλισμού. Οι ομάδες πέφτουν με τα μούτρα στους χάρτες για την επιλογή στρατηγικής και διαδρομών: Οι χάρτες, με την συνεργασία της Δασικής Υπηρεσίας, λεπτομερέστατοι: Οι κυρίες της οργανωτικής ομάδας παρακολουθούν στις οθόνες τους το στίγμα όλων των συμμετεχόντων, τόσο την τήρηση του κανονισμού (που απαγορεύει την απομάκρυνση των μελών της ίδιας ομάδας πάνω από 500 μέτρα ο ένας από τον άλλον) όσο για την ασφάλειά τους. Μια ματιά στο πάρκινγκ, να δούμε τί παίζει από μηχανάκια: .............και έλεγχος για το σπρέι πιπεριού και τους αναμεταδότες (transponders) πριν την εκκίνηση: "My" Dream team σε μία στιγμή ξεκούρασης πάνω σε ένα φέρρυ, σε διέλευση λίμνης Ανεφοδιασμός βενζίνης στην μέση του πουθενά: Οι "παλαίουρες" ίσως θυμηθούν τις αντίστοιχες αντλίες ανάμειξης βενζίνης με διχρονόλαδο. Σε άλλη μια "μέση του πουθενά" βρίσκω αυτό: .... που διαθέτει ΑΥΤΟ: Ο μόνος καλός καφές που ήπια στον Καναδά, και που μόλις η ιδιοκτήτρια ακούει πως είμαι από Ελλάδα, κερασμένος.

Βγαίνω στα σβέλτα από το Βανκούβερ και πιάνω τα βουνά, και τα δάση και τις λίμνες. Η ποιότητα της ασφάλτου "εξωπραγματική" για τα δικά μας δεδομένα, η χάραξη σκαρφαλώνει βουνά, διασχίζει δάση και αγκαλιάζει λίμνες. Οι λίμνες.......... μακρόστενες (η ονομασία τους είναι Arrows Lakes - προέρχεται προφανώς από το επίμηκες σχήμα τους), που είτε τις περικυκλώνεις είτε χρησιμοποιείς τα μικρά φέρρυ (σαν μπάριζες, ενίοτε μάλιστα και με συρματόσχοινο) που τις διασχίζουν, και, μιας και αποτελούν μέρος του εθνικού οδικού δικτύου, η διέλευση είναι δωρεάν. Περιμένοντας το φέρρυ για απέναντι: Στον Συμπληρωματικό Κανονισμό της εκδήλωσης μου έκαναν εντύπωση δύο πράγματα: Το πρώτο ήταν η υποχρεωτική προμήθεια σπρέυ πιπεριού για αρκούδες, το δεύτερο η επισήμανση πως στα περισσότερα τροχαία εμπλεκόταν ελάφια....... Αρκούδες δεν συνάντησα, αλλά από ελάφια χορτάσαμε. Αραιοκατοικημένος ο Καναδάς, ακόμη πιο αραιοκατοικημένη η ενδοχώρα, μπορεί να οδηγείς για πολλή ώρα χωρίς να συναντήσεις άλλο όχημα.......... μαγεία. Και, κάπου-κάπου, αγροτόσπιτα που οι ιδιοκτήτες "εκθέτουν" τις συλλογές τους: Και εδώ, πραγματικά πόνεσε η ψυχή μου. Παρατηρήστε το σκουριασμένο κουφάρι στα αριστερά, πρόκειται για μια AC Cobra 427........ Κάποτε ήταν (και αν είναι τυχερή ίσως στο μέλλον γίνει) σαν αυτήν: Φτάνω στο Nakusp, τον προορισμό μου, και οι "αμερικανιές" συνεχίζονται: Δεν θα με χαλούσε, μα καθόλου λέμε......

Να 'μαι λοιπόν να προσγειώνομαι στο Βανκούβερ με Α.Σ. να πάρω το νοικιασμένο μηχανάκι που με περίμενε (περισσότερα επί του θέματος παρακάτω) και να κατευθυνθώ στο Nakusp (https://goo.gl/maps/xQn86Wjafrs), μια μικρή κωμόπολη 730 χιλιόμετρα, δυο οροσειρές και πέντε λίμνες παραπέρα, όπου εδώ και λίγα χρόνια διοργανώνεται το Monashees Mountain Madness. Η ενοικίαση μηχανής στον Καναδά είναι μια δύσκολη (και ακριβή) υπόθεση, πολύ μικρή η μοτοσυκλετιστική σεζόν (δύο μήνες με το ζόρι), ακριβές οι μηχανές, μικρό το ενδιαφέρον, και έτσι, αν και ψαχνόμουνα από έξι μήνες πριν, βρίσκομαι να οδηγώ αυτό: ...που παραδόξως, όχι μόνον δεν μου χάλασε το όνειρο, αλλά έδωσε μια "παλιακή" αίσθηση στην όλη φάση, σαν την εποχή πριν την εξειδίκευση και "κατηγοριοποίηση" των μηχανών, τότε που μηχανές σαν αυτήν έκαναν τα πάντα.Στα Καναδικά βουνά με Bony, λοιπόν.

The Bucket list, το καλάθι με τις επιθυμίες, τα πράγματα που θες να κάνεις στην ζωή σου. Όχι τα "τυποποιημένα", τα "μαζικά", "τα 10 μέρη που πρέπει να δεις πριν πεθάνεις" και παρόμοια γλυκανάλατα, αλλά αυτά που βγαίνουν από τα βάθη της ψυχής σου, οι μύχιες επιθυμίες σου. (Θα έχετε δεί φαντάζομαι το ομώνυμο φίλμ με τον Jack Nicholson και τον Morgan Freeman - αν όχι, δείτε το). Ψηλά λοιπόν στην δικιά μου λίστα, ήταν το να βολτάρω με μηχανάκι στα ατελείωτα δάση και τις λίμνες της Βρετανικής Κολούμπια, εκεί στην Δυτική Ακτή του Καναδά...........Αν και γενικά "το έχω" με τις περιγραφές, δυσκολεύομαι ακόμη να μεταφέρω στο χαρτί τα συναισθήματα που μου γέννησε η πραγματοποίηση αυτής της "ευχής" μου.Το "όνειρο" είχε δημιουργηθεί από εικόνες, βιβλία και αφηγήσεις για ψηλά βουνά και απέραντα δάση, κοιλάδες και φαράγγια με ατελείωτες λίμνες, πυκνή βλάστηση, παρθένα φύση και άγρια ζωή.

Παρά τις συμβουλές γνωστών, το μηχανάκι θα δοθεί όπως είναι, φορτωμένο με όλα τα εξτρά, δεν έχω τον χρόνο (ούτε το πάει η ψυχή μου) να το γδύσω και να πουλάω κομμάτι - κομμάτι.Είναι το ΧΤΖε με τις ηλεκτρικόες αναρτήσεις και έχει σήμερα 64.000 χλμ όλα σε ταξίδια, τα περισσότερα στην Ευρώπη και μονοκάβαλος, η γυναίκα μου έχει την δικιά της μηχανή και συνήθως πάμε και με τα δυο μηχανάκια στα ταξίδια μας.Από εξτρά έχει επάνω τα πάντα που διαθέτει η Γιαμάχα για αυτό, (ποδιές, θερμαινόμενα, Ακράποβιτςμε το κάρμπον προστατευτικό, πλαϊνές βαλίτσες (με τους ίδιους μύλους με τον διακόπτη), ανεμοθραύστες, προβολείς ομίχλης, μέχρι και τα αυτοκόλλητα-προστασίες ρεζερβουάρ, σύνολο πάνω από 5.000 €. Επίσης έχει (από την Τούρατεκ) και δύο ακόμη προβόλια (έχω ψύχωση με τον φωτισμό λόγω πολλών νυχτερινών ταξιδιών, άλλο ένα 500άρικο) και προσθήκη-πέταλο για το πλαϊνό σταντ 50€. Τα αξεσουάρ της ΥΑΜΑΗΑ και τις τιμές τους μπορείς να τις δείς εδώ: https://www.yamaha-motor.eu/gr/el/products/motorcycles/adventure/xt1200ze-super-t-n-r/accessories/#/Στα 60.000 χλμ , πέρα από τα προβλεπόμενα (λάδια, όλα τα ζουμιά, μπουζί κλπ, άλλαξα και προληπτικά όλα τα ρουλεμάν τροχών. Επίσης πριν από 1.500 περίπου χλμ. φορέθηκαν τα καινούργια Micehlin Road 5.Η αριστερή βαλίτσα έχει ένα μικρό εξωτερικό βούλιαγμα και ένα σημαδάκι το αριστερό φέρινγκ που προήλθαν όταν υποχώρησε η ελληνική ποιοτική άσφαλτος (μετά πήρα το πέταλο για τον πλαγιοστάτη).Την κεντρική μου βαλίτσα (μεταλλική, δεν είναι ΥΑΜΑΗΑ) την κρατάω (λόγω αυτοκόλλητων) και θα βάλω ίδια, καινούργια, 40άρα ή 50άρα, ό,τι θέλει ο μελλοντικός κάτοχος.Εννοείται πως όλα τα σέρβις γίνονται στην αντιπροσωπεία της Γιαμάχα (Γιαμάχα Ανδρεάδης στην Ξάνθη)Τα μηχανάκια μου τα έχω πάντα μέσα στο σπίτι, μηδέν ήλιος, σκόνη ή υγρασία (και πάνω σε μοκέτα, παρακαλώ).Η τιμή της καινούργια είναι σήμερα 17.600 € χωρίς τα παραπάνω αξεσουάρ, με αυτά περνάει τα 22.000 €, και ζητάω 14.500 €.

..... και οι υπόλοιποι χρειάζονται κυάλι για να σε δούνε.........

Για όσους θέλουν να έχουν προσωπική άποψη, αυτήν την εποχή "τρέχει" προσφορά γνωριμίας με το ΝΙΚΕΝ από την εταιρεία ενοικιάσεων SIXT. 50€ την ημέρα με απεριόριστα χιλιόμετρα.