Αναζήτηση στην κοινότητα

Ποια γυναίκα είναι Όμορφη; Για πες μου. Ρώτα εκατό άντρες να σου πουν. Γυναίκες μη ρωτήσεις, θα πέσει πολύ «φτυάρι» και τα αποτελέσματα της έρευνας θα είναι κάτι σαν τα … ελληνικά exit polls! Ρώτα λοιπόν εκατό άντρες ποιο είναι το κριτήριό τους για να πουν ότι μια γυναίκα είναι όμορφη και θα πάρεις εκατό διαφορετικές απαντήσεις. Όμως, για μένα, το θέμα είναι … ολιστικό. Δεν υπάρχουν «κριτήριΑ» στην ομορφιά της γυναίκας. Μοναχά το «αισθητήριΟ». Και αυτό είναι ένα. Να έχει η γυναίκα class. Η γυναίκα που έχει class δεν «έχει» απλώς επίπεδο, «ΕΙΝΑΙ» σε επίπεδο. Ορίζει το επίπεδο. Και το γνωρίζει. Δε «ζητιανεύει» κολακευτικά σχόλια. Ούτε όμως φοβάται τη δημόσια αναγνώριση. Χαμογελάει στο έξυπνο (και μόνο) σχόλιο αλλά δε χασκογελάει συνεχώς σα γλάστρα με βαμμένα ολόλευκα δόντια. Κινείται ελεύθερα και ανεπιτήδευτα, δίνοντας και στα μαλλιά της την ίδια κίνηση, ελεύθερη και ανεπιτήδευτη (ίσως γι’ αυτό υποσυνείδητα προτιμώ τα μακριά μαλλιά…). Μιλάει «ραδιοφωνικά»: ψυχωμένα αλλά χωρίς υστερία. Και έχει μυαλό. Δεν πετάει «βατράχια» ανακατεμένα με χαζοχαμόγελα. Σκέφτεται και μιλάει. Κι όταν μιλάει, την κοιτάς!! Γιατί απλά έχει class. Για να το πω με μια πρόταση, μια τέτοια γυναίκα είναι το «ευ» στο δικό σου «ζην». Τέλος. Αν ψάχναμε μια χώρα που να μοιάζει με αυτόν τον τύπο γυναίκας, αυτή θα ήταν η Γαλλία. Από μικρός είχα αυτή την αίσθηση, χωρίς να υπάρχει εξήγηση. Δε μάθαινα γαλλικά και … πιάνο (μόνο αγγλικά, με το ζόρι, και μετά όλη τη μέρα ποδήλατο στις γειτονιές και στο λιμάνι της Ερμούπολης) αλλά στο παιδικό μου δωμάτιο είχα αποκόμματα από μοντέλα της Citroen και ήξερα, από το δημοτικό κιόλας, τι είναι η υδροπνευματική ανάρτηση. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα πάντα ένα ενδιαφέρον γι’ αυτή τη χώρα. Μ’ άρεσε παντοιοτρόπως. Χωρίς να είναι η αντικειμενικώς ωραιότερη, είχε … class (αυτά που λέγαμε…). Ήταν αλλού, ρε παιδί μου. «Εξέπεμπε», ως χώρα. «Μιλούσε». Διαφωτισμός, Γαλλική Επανάσταση, Ορθολογισμός, Ελεύθερη έκφραση, Ανθρωπισμός, Ατομικά Δικαιώματα, ό,τι αξίζει στη ζωή για να γίνεις καλύτερος (και ελεύθερος) πολίτης. Όλες οι ανθρώπινες αξίες, αν το καλοσκεφτείς, κάποια σχέση είχαν με τη Γαλλία και το Παρίσι. Κι επειδή στην Ιστορία της 3ης Δέσμης (σου μιλάω για το ’92 τώρα, Λύκειο) κυριαρχούσαν τα πεπραγμένα της Γαλλίας, βρέθηκα με απρόσμενα μεγάλες (για μένα) αντοχές να διαβάζω ορεξάτος το απίστευτα κακογραμμένο γκρι βιβλίο της Ιστορίας, ακριβώς λόγω … Γαλλίας, την οποία θεωρώ πρώτη και βασική υπεύθυνη για το ότι έστρωσα τον κώλο μου για να διαβάσω και να μπω στο Πανεπιστήμιο (κι άκου σύμπτωση τώρα: Σόλωνος η σχολή, Σίνα το Γαλλικό Ινστιτούτο, δίπλα). Η άλλη υπεύθυνη ήταν η … Honda, το μεταχειρισμένο GLX πενηντάρι παπί της οποίας, μού εξασφάλιζε από τα 16 μου τον απαιτούμενο «αέρα ισορροπίας», γιατί πόσο αντέχεις να διαβάζεις, χωρίς απλές καθημερινές χαρές; Έλα, πες μου. Γαλλία και μοτοσυκλέτα λοιπόν ήταν η συνταγή της μικρής μου επιτυχίας που με καθόρισε τότε. Γαλλία και μοτοσυκλέτα, 20 χρόνια μετά, είναι το θέμα του βιωματικού οδοιπορικού που θα διαβάσετε. Ταυτότητα ταξιδιού. Αναβάτες: Εγώ με την Αννίτα στη σέλα ενός Honda Transalp 700 ABS. Κι ο Σιδερής με την Κατερίνα, στη σέλα ενός Honda Varadero 1000 ABS. Όλοι εκ Σύρου ορμώμενοι! Συνολικά διανυθέντα χιλιόμετρα: 3.500. Χώρες που ταξιδέψαμε: Τρεις. Ιταλία – Γαλλία – Ελβετία. Διαδρομή: Αθήνα – Πάτρα (διαμέσου του χειρότερου δρόμου της Ευρώπης, από Κόρινθο και μετά). Πάτρα – Ancona (Με μια πλοιάρα και Super και Fast) Ancona – Sirmione (Μικρή παραλίμνια πόλη στη Βόρεια Ιταλία. Γκαζόν, παιδικά καρότσια, πάρκα, πιτσαρίες, παγωτά). Sirmione – Annecy (Μεγάλη παραλίμνια πόλη στη Νοτιοανατολική Γαλλία. Όμορφη, καθαρή και βροχερή μες το κατακαλόκαιρο). Annecy – Paris (Αρχίζει η συνεδρίαση, παρακαλώ σηκωθείτε όρθιοι. Η … «Ιθάκη» του ταξιδιού, με μια πρόταση. ΟΚ;). Paris (Επί τριήμερο, με περπάτημα επί δωδεκάωρο και βάλε). Paris – Geneve (Εδώ έπεσε πολύ γέλιο. Μην ακούτε Ελβετία, όλο φρου φρου κι αρώματα είναι. Γενεύη σου λέει ο άλλος…). Geneve – Firenze (Αγγλιστί: Florence. Νομίζαμε ότι η Φλωρεντία είναι η ωραιότερη πόλη της Τοσκάνης. Μέχρι να πάμε στη Siena, δίπλα…). Firenze – Siena (Άλλη έχει το όνομα, άλλη τη χάρη. Να πάτε). Siena – Ancona (Επαρχιακός τοσκανέζικος δρόμος only. Ελιές, βουναλάκια, λιμνούλες, ήπιο κλίμα. Χαλαρά). Ancona – Πάτρα. Πάτρα – Αθήνα (και καπάκι Πειραιάς – Σύρος με μια στάση στο Μουστάκα για παιχνίδια). Το ταξίδι αρχίζει. Πάμε… 1η μέρα: Σύρος – Πειραιάς. Με το Blue Star Naxos. Κλασική ώρα αναχώρησης, κλασική ώρα άφιξης, πολυκοσμία, «παρακαλούνται οι επιβάτες να μην τοποθετούν αποσκευές πάνω στα καθίσματα για την εξυπηρέτηση και των υπολοίπων επιβατών», τα ίδια και τα ίδια χρόνια τώρα, εγώ να βολευτώ κι ας πάνε οι άλλοι να κουρεύονται. Αν το καλοσκεφτείς, οι αιτίες για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας είναι απλές και … καθημερινές. Από μας ξεκινάνε όλα… Κάθε φορά που πάμε στην Αθήνα χωρίς παιδιά δεν ξέρουμε τι να πρωτοκάνουμε. Βόλτα στα παλιά φοιτητικά «λημέρια» μας, μια πίτσα στο Ciao στο Παγκράτι (υπάρχει ακόμα, τέρμα Σπύρου Μερκούρη), μια βόλτα κέντρο με τη μηχανή, Σόλωνος, Ασκληπιού και αριστερά κάτω την Αραχώβης; Ένα κεμπάπ στου Θανάση στη Μητροπόλεως; Μια κλασική «Σουνιάδα» παραλιακώς κι επιστροφή μεσογειακώς με στάση για κοψίδια στα Καλύβια; Τέλος πάντων, είμαστε και φορτωμένοι με τριβάλιτσο και «αρματωμένοι» με μπουφανιές και μοτοπαντέλονα, οπότε πάμε να ξ-αρματωθούμε, να κάνουμε ένα μπανάκι και βλέπουμε. Τελικά, σουβλάκια φάγαμε. Τέλος 1ης μέρας. Συνεχίζεται… 2η μέρα: Αθήναι – Πάτραι. Το βάζω στην καθαρεύουσα, λόγω του «αρχαίου» δρόμου από Κόρινθο μέχρι Πάτρα. The road to Europe μεν αλλά με πορτοκαλί πλαστικά κολωνάκια να ορίζουν δυο στενά διαδρομάκια, ένα για κάθε ρεύμα, για μια εκατοστή χιλιόμετρα. Κατάσταση video game και μάλιστα επί πληρωμή: Διόδια για τον αυτοκινητόδρομο που ΘΑ γίνει και που ενώνει την Αθήνα με (μετρήστε): τη Δυτική Πελοπόννησο, τη Δυτική Στερεά, την Ήπειρο, τα Ιόνια Νησιά και την Ιταλία (και προφανώς όλη τη Δυτική Ευρώπη). Τροφή για … σκέψη. Αλλά όταν φτάνεις στο πλοίο για Ιταλία τα ξεχνάς όλα. Εδώ είμαστε!! Το ταξίδι ουσιαστικά τώρα αρχίζει. SUPERFAST XII. Το πλοίο ξεκινά στην ώρα του και λίγο έξω από την Πάτρα πάει με φουλ «δρόμο». Σε 21 ώρες θα είμαστε Ancona. Αυτά το καλοκαίρι βέβαια. Το χειμώνα οι ταχύτητες πέφτουν.. Η καμπίνα μπορεί να περιμένει. Με το πλοίο να περνάει ανάμεσα Κεφαλονιά – Λευκάδα, «ανηφορίζοντας» για Ηγουμενίτσα, αξίζει μια βόλτα στο κατάστρωμα. Τι σόι καραβολάτρες είμαστε! Παιδότοπος Lego. Ε, ρε να ‘τανε ο Σωτήρης κι ο Άγγελος εδώ! Ο πολιτισμός μας φαίνεται (και) από τη σημασία που δίνουμε στα παιδιά. Εκτός κι αν κάποιοι βολεύονται να τα παρκάρουν στο κινητό ή το tablet για να έχουν την ησυχία τους. Προσωπικά, είμαι υπέρ του παραδοσιακού (αληθινού) παιχνιδιού. Και δεν αλλάζω γνώμη με τίποτα. Ολόκληρη πολιτεία είναι το Superfast ΧΙΙ. 200 μέτρα βάπορας, γερμανικής ναυπήγησης το 2002. Όρεξη να ‘χεις να το περπατάς. Ευρύχωρο, καλαίσθητο, καθαρό. Και το καλύτερο (για μας τους Συριανούς); Για φέτος το καλοκαίρι το πλοίο αφήνει την Ιταλία και «μετακομίζει» στα νερά μας, στο Αιγαίο. Πειραιάς – Σύρος – Πάτμος – Λέρος – Κως – Ρόδος στη θέση του Blue Star 2. Ωραία πράγματα! Αλτ!! Πήγα να τη φάω αλλά με σταμάτησε η φωτογράφος. Γι’ αυτό είναι «σημαδεμένη» με το κουταλάκι η καρδιά. Ταξίδι χωρίς σοκολάτα γίνεται; Το ‘χω ξαναγράψει. Στο ταξίδι τα φαγητά είναι όμορφα, ακόμα και ζωγραφιστά Έχει και disco με φωτορυθμικά το βαπόρι. Αλλά νηστικό αρκούδι δε χορεύει. Ώρα για self service. Βάζουμε τα φαγητά στο δίσκο και καθόμαστε να φάμε δίπλα στο τζάμι, σούρουπο με θέα τις ακτές τις Πάργας. Σκέφτομαι πόσο σπουδαίο είναι να ταξιδεύεις αργά και με καλή παρέα. Ούτε το ένα (το ταξιδεύειν αργά) ούτε το άλλο (η καλή παρέα) είναι αυτονόητα στη ζωή. Επιλέγεις πώς θα ζεις και με ποιους θα είσαι, αλλιώς αναλώνεσαι. Και η παρέα εδώ είναι καλή. Ελεύθερη. Με ανθρώπους ισορροπημένους. Δε θα επιλέγαμε άλλωστε να πάμε ταξίδι με άτομα με τα οποία δεν «κουμπώνουμε». Τελεία και … καλή όρεξη. Η μέρα φεύγει, οι καμπίνες έρχονται. Η αρχική σκέψη ήτανε όλοι σε μία τετράκλινη για λόγους οικονομίας αλλά μετά την εξήγηση του Σιδερή «μάγκα μου εγώ ροχαλίζω!» το όλο θέμα επανεξετάστηκε. Δύο δίκλινες και τέλος. Αύριο μας περιμένουν οι ιταλικές Autostrade για να ανηφορίσουμε προς τη Βόρεια Ιταλία και πρέπει να είμαστε όλοι σε φόρμα. Goodnight. Do not disturb! Τέλος 2ης μέρας. (Συνεχίζεται…)

Ήταν ξεκάθαρο απο την πρώτη στιγμή που διάβασα για την εκδρομή στο Fast Forward Racing Trips στο Muzello. Σήκωσα το τηλέφωνο αμέσως και μίλησα με τον Πάνο τον Πατακιά, τον ρώτησα αν μπορούσα να πάω στην Ιταλία μερικές μέρες νωρίτερα από τους υπόλοιπους και μετά να ενσωματωθώ με το γκρουπ, είπε πως γίνεται, και έκλεισα επί τόπου. ¨Είσαι ο πρώτος που κλείνει¨ μου είπε, ήταν 17 Ιανουαρίου. Τα προγράμματα μου ήρθαν δυό φορές τα πάνω κάτω, με το VFR forum δεν με βόλεψαν οι ημερομηνίες, κάποια κουλάδια από Γερμανία μεριά δεν κατέβηκαν Δολομίτες, η απεργία των λιμενεργατών την Δευτέρα 31/5 μου έκοψε άλλη μια μέρα αναβάλλοντας την αναχώρησή μου για την Τρίτη 1/6, αλλά, σε πείσμα όλων των αντιξοοτήτων, Τρίτη απόγευμα είμαι στην Ηγουμενίτσα για να πάρω το βραδινό καράβι για Ανκώνα. Και ενώ ο αρχικός μου σχεδιασμός ήταν για τρείς μέρες στους Δολομίτες, λόγω έλλειψης χρόνου έγινε δύο μέρες στο Maranello Εκεί, συμπτωματικά βρίσκομαι με έναν γνωστό μου από την Καβάλα που ξεκινάει με το Ντέρο του για Σικελία – Τυνησία. Τα λέμε μέχρι να έρθουν τα (καθυστερημένα) καράβια μας και βούρ στο πλοίο για ύπνο. Η τρίωρη καθυστέρηση στην αναχώρηση (που μάλλον η ΜΙΝΟΑΝ το έχει σύστημα, αλλά θα τους τα χώσω αργότερα) με αναγκάζει να (ξανά)αναθεωρήσω το πρόγραμμα, που το ξανααναθεώρησα την επομένη, όταν η καθυστέρηση στη αποβίβαση έφτασε τις τεσσεράμισι ώρας. Αν ξαναδούν τα φράγκα μου, να με …….. Με αυτά και με τα άλλα λοιπόν, αντί για τις 14.30 που λένε στα προγράμματα τους, βγήκαμε στο λιμάνι στις επτά το απόγευμα. Άρχισε και ένα ψιλόβροχο, οπότε, όντας 280 χιλιόμετρα μακριά από τον προορισμό μου, η Autostrada ήταν η μόνη λύση. Γέμισμα με Ιταλική βενζίνη λοιπόν, αφού είχα φροντίσει να μου ανάψει λαμπάκι στην Ηγουμενίτσα, αδιάβροχα, κλείδωμα το γκάζι στα 135 (πραγματικά, μετρημένα από το GPS) χ.α.ω., και καταπίνουμε την απόσταση με γρήγορους ρυθμούς. Η Ιταλική ΑΣΦΑΛΤΟΣ (ναι, πάλι με κεφαλαία) δεν παύει να με εκπλήσσει. Κάθε φορά με το που την πατάω, αναρωτιέμαι πόσο άχρηστοι, ασυνείδητοι, απατεώνες είναι και οι εργολάβοι μας, αλλά και οι πολιτικοί μας, που μας αναγκάζουν να κινούμαστε σε αυτές τις πίστες πατινάζ που αποκαλούμε ¨δρόμους¨........... Αλλάζεις λωρίδες και πατάς την βρεγμένη διαχωριστική έτσι, για πλάκα, για να βεβαιωθείς πως είναι πραγματικά δυνατόν να μην γλυστράει. Φτάνοντας στην Μολόνια έχω κερδίσει αρκετό χρόνο ώστε να αφήσω την Autostrata και να πιάσω λίγο επαρχιακούς. Σβέλτος ρυθμός, όμορφοι δρόμοι, ακριβέστατο GPS (thank you Mr. Patakias), και στις δέκα ακριβώς είμαι μπροστά στο ξενοδοχείο. Η μηχανή στο γκαράζ, τα πράγματα στο δωμάτιο, τσιγάρο και μιά μικρή ποδαρόβολτα στο Maranello, λίγο να ξεμουδιάσω και μετά ύπνο............. ...................................συνεχίζεται............................