Αναζήτηση στην κοινότητα

Ήταν ξεκάθαρο απο την πρώτη στιγμή που διάβασα για την εκδρομή στο Fast Forward Racing Trips στο Muzello. Σήκωσα το τηλέφωνο αμέσως και μίλησα με τον Πάνο τον Πατακιά, τον ρώτησα αν μπορούσα να πάω στην Ιταλία μερικές μέρες νωρίτερα από τους υπόλοιπους και μετά να ενσωματωθώ με το γκρουπ, είπε πως γίνεται, και έκλεισα επί τόπου. ¨Είσαι ο πρώτος που κλείνει¨ μου είπε, ήταν 17 Ιανουαρίου. Τα προγράμματα μου ήρθαν δυό φορές τα πάνω κάτω, με το VFR forum δεν με βόλεψαν οι ημερομηνίες, κάποια κουλάδια από Γερμανία μεριά δεν κατέβηκαν Δολομίτες, η απεργία των λιμενεργατών την Δευτέρα 31/5 μου έκοψε άλλη μια μέρα αναβάλλοντας την αναχώρησή μου για την Τρίτη 1/6, αλλά, σε πείσμα όλων των αντιξοοτήτων, Τρίτη απόγευμα είμαι στην Ηγουμενίτσα για να πάρω το βραδινό καράβι για Ανκώνα. Και ενώ ο αρχικός μου σχεδιασμός ήταν για τρείς μέρες στους Δολομίτες, λόγω έλλειψης χρόνου έγινε δύο μέρες στο Maranello Εκεί, συμπτωματικά βρίσκομαι με έναν γνωστό μου από την Καβάλα που ξεκινάει με το Ντέρο του για Σικελία – Τυνησία. Τα λέμε μέχρι να έρθουν τα (καθυστερημένα) καράβια μας και βούρ στο πλοίο για ύπνο. Η τρίωρη καθυστέρηση στην αναχώρηση (που μάλλον η ΜΙΝΟΑΝ το έχει σύστημα, αλλά θα τους τα χώσω αργότερα) με αναγκάζει να (ξανά)αναθεωρήσω το πρόγραμμα, που το ξανααναθεώρησα την επομένη, όταν η καθυστέρηση στη αποβίβαση έφτασε τις τεσσεράμισι ώρας. Αν ξαναδούν τα φράγκα μου, να με …….. Με αυτά και με τα άλλα λοιπόν, αντί για τις 14.30 που λένε στα προγράμματα τους, βγήκαμε στο λιμάνι στις επτά το απόγευμα. Άρχισε και ένα ψιλόβροχο, οπότε, όντας 280 χιλιόμετρα μακριά από τον προορισμό μου, η Autostrada ήταν η μόνη λύση. Γέμισμα με Ιταλική βενζίνη λοιπόν, αφού είχα φροντίσει να μου ανάψει λαμπάκι στην Ηγουμενίτσα, αδιάβροχα, κλείδωμα το γκάζι στα 135 (πραγματικά, μετρημένα από το GPS) χ.α.ω., και καταπίνουμε την απόσταση με γρήγορους ρυθμούς. Η Ιταλική ΑΣΦΑΛΤΟΣ (ναι, πάλι με κεφαλαία) δεν παύει να με εκπλήσσει. Κάθε φορά με το που την πατάω, αναρωτιέμαι πόσο άχρηστοι, ασυνείδητοι, απατεώνες είναι και οι εργολάβοι μας, αλλά και οι πολιτικοί μας, που μας αναγκάζουν να κινούμαστε σε αυτές τις πίστες πατινάζ που αποκαλούμε ¨δρόμους¨........... Αλλάζεις λωρίδες και πατάς την βρεγμένη διαχωριστική έτσι, για πλάκα, για να βεβαιωθείς πως είναι πραγματικά δυνατόν να μην γλυστράει. Φτάνοντας στην Μολόνια έχω κερδίσει αρκετό χρόνο ώστε να αφήσω την Autostrata και να πιάσω λίγο επαρχιακούς. Σβέλτος ρυθμός, όμορφοι δρόμοι, ακριβέστατο GPS (thank you Mr. Patakias), και στις δέκα ακριβώς είμαι μπροστά στο ξενοδοχείο. Η μηχανή στο γκαράζ, τα πράγματα στο δωμάτιο, τσιγάρο και μιά μικρή ποδαρόβολτα στο Maranello, λίγο να ξεμουδιάσω και μετά ύπνο............. ...................................συνεχίζεται............................