Αναζήτηση στην κοινότητα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ Έβρεχε, έβρεχε, έβρεχε και ξαναέβρεχε εκείνο το πρωινό του Φλεβάρη. Βαριεστημένος μέσα στο λεωφορείο, φασκιωμένος με κασκόλ, παλτό και σκουφιά χάζευα τις σταγόνες στα τζάμια ενώ η… αστική (έτσι τα έλεγε τα λεωφορεία η γιαγιά μου) νωχελικά αργοκυλούσε για άλλη μια μέρα στο γραφείο. Ούτε που ξέρω πόσες μέρες (να ‘ταν βδομάδες;) είχε να φανεί ο ήλιος πάνω από την μουσκεμένη Κεντρική Αγγλία και αυτοί οι νανουριστικοί ρυθμοί του λεωφορείου, των μηχανικών του powerpoint, της απαγόρευσης κυκλοφορίας μετά τις 18:00, όόόλα αυτά με είχαν τόσο κουράσει ήδη, μου ρουφούσαν κάθε… kJ ενέργειας. Και κάπου εκεί μου ήρθε η έμπνευση: Το φετινό καλοκαίρι το πρόγραμμα θα είχε διακοπές. Και όχι διακοπές όπου κι όπου, διακοπάρες. Hawai? Μήπως ibiza? Μύκονο; Ούτε καν. Φέτος θα πήγαινα διακοπές στο Αγρίνιο, την πόλη καταγωγής μου. Αλλά δεν θα πήγαινα με αεροπλάνο. Ούτε βαπόρι. Θα πήγαινα με το μηχανάκι. Και προφανώς όχι από τον σύντομο δρόμο. Γυάλισε το μάτι μου, ‘πρέπει να φέρω το CBR εδώ πάνω’ σκέφτηκα. Αυτό ήταν. Κάτι άλλαξε. Βρήκα όρεξη, κίνητρο για τις ημέρες μου.

Εισαγωγη: Άλλο ένα ταξιδι περασε.Αλλο ένα ταξιδι τελειωσε και τωρα το μονο που εχει μεινει ειμαι εγω,καθισμενος στο γραφειο μου στο σπιτι, εχοντας μπροστα μου καποιες εκατονταδες ανακατεμενες φωτογραφιες,πολλα χαρτια που ουτε που θυμαμαι τι γραφουν,και διαδρομες σημειωμενες σε χαρτες..Καθομαι και σκεφτομαι..Τι ταξιδι ηταν παλι και αυτό… μεσα στην αντιφαση..Από τους 36-37 βαθμους της Ιταλιας,στους 6 και 7 της Γαλλιας και της Σκωτιας..Απο τον ηλιο που σου εκαιγε την σαρκα, στην ασταματητα συνεχομενη βροχη..Απο την Μεσογειο,στην Βορεια Θαλασσα και στον Ατλαντικο Ωκεανο..Απο την χιλιομετρικη απραξια των μηνων της προετοιμασιας,στα 700 και στα 800 χιλιομετρα την ημερα..Kαι ετσι χαμενος μεσα σε όλες αυτές τις σκεψεις,κάπου στην ακρη του μυαλου μου,θυμαμαι την φραση που διαβασα καποτε,και την ειπε ενας αυτόχειρας αλκοολικος καπου στις ανατολικές όχθες του Σηκουάνα… «Όμορφα παιδιά η περιπέτεια πέθανε»…Ναι,οκ..για καποιους ετσι ειναι..Για καποιους αλλους όμως,αυτό ακουγεται σαν το εναυσμα για αλλα,πιο καλα και πιο μεγαλα.. Replace the fear of unknown with curiosity… Highlands,Scotland Οκ,αρκετα δυσκολο και επιπονο σαν ταξιδι,αλλα αυτο ηταν..εγινε και περασε…Και τωρα..?θα μου πεις..Τωρα είναι ισως,και το ποιο δυσκολο κομματι του ολου εγχειρηματος..Να κατσω να γραψω...και ειλικρινα να σας πω κατι..?δεν με φοβιζει καθολου κανενα ταξιδι σε οποιοδηποτε μερος,με κανεναν καιρο,οσα χιλιομετρα και αν ειναι..Τρεμω όμως την στιγμη που θα πρεπει να κατσω στον υπολογιστη,και να ‘’εκτεθω συναισθηματικα’’ για άλλη μια φορα,με μοναδικη αφορμη ένα κοινο,με το οποιο,το μονο που μας ενωνει,είναι ότι μοιραζομαστε το ιδιο παθος.. Πως είναι δυνατον να καταφερω να σας κανω να δειτε μεσα από τα ματια τα δικα μου,τοσες χιλιαδες εικονες που περασαν από μπροστα μου..? Applecross,Scotland Δεν ξερω.. Καθε φορα τα ιδια.. Τελικα είναι τοσο απλο και ευκολο να κρυβεσαι πισω από ανωνυμιες και πληκτρολογια,που στο τελος αρχιζεις να το προτιμας…παντου,ακομα και στην ιδια σου την ζωη,στην καθημερινοτητα σου...Ασε που να σας εξομολογηθω και κατι ακομα..?Αυτο που εχω καταλαβει μετα από μερικες χιλιαδες ταξιδιωτικα χιλιομετρα,είναι πως σε κάθε ταξιδι,αυτό που μετραει,δεν είναι όλα αυτά που θα κατσεις και θα προσπαθησεις να θυμηθεις αφου εχεις επιστρεψει…όχι…κάθε άλλο…ειναι ολες εκεινες οι στιγμες που εχεις ζησει οσο το εκανες…Αυτές οι στιγμες,που τοτε μπορουσαν η να σε κανουν να νιωσεις Θεος,η να σου ξεσκισουν την ψυχολογια μια και εξω..Ειναι αυτές οι στιγμες, που ενώ κάθε ημερα οδηγας ατελειωτα χιλιομετρα και νιωθεις την κουραση να κυριευει κάθε ποντο στο κορμι σου, ταυτοχρονα ξεφτιλιζεις σκεψεις,τις οποιες σε κανονικες συνθηκες,θα τις επεξεργαζοσουν μηνες στην ασφαλεια των τεσσαρων τοιχων και της θωρακισμενης πορτας του σπιτιου σου..Eίναι εκεινες οι στιγμες που μπορεις αλλιως να τις ονομασεις και πραγματικότητα.Στιγμές που τα μάτια γυαλίζουν,και δεν ξερεις εάν είναι από τον ηλιο,η από την έξαψη...Ειναι οι στιγμες που με την ακρη του ματιου σου κοιτας τον συνταξιδευτη σου,και η οποιαδηποτε συνεννοηση η γινεται αυτοματα,η απλα εχει παει στον διαολο και ακομα παραπερα.. Ειναι εκεινες οι στιγμες που εάν δεν τις εχεις,δεν πρεπει να λες ότι ταξιδευεις..απλα προχωρας.. Άλλο πράγμα λοιπον το να καθεσαι μηνες μετα στο γραφειο σου και να γραφεις ‘’αυτα που σου εμειναν από το ταξιδι’’ με τη συνοδεία τσιγαρου,καφέ,και λιγης βοτκας ισως,και άλλο η πραγματικοτητα. Οι στιγμές που οι ροδες σου κυλανε στον δρομο δεν αντέχουν σε σύγκριση με το πριν ή το μετά..Αυτη είναι η αληθεια.. Για αυτόν τον λογο,θελω από την αρχη να καταλαβετε ότι αυτό που θα διαβασετε παρακατω,θα είναι ένα ταξιδιωτικο,στο οποιο οι αναγνωστες θα ‘’ταξιδεψουν’’ στις στιγμες μου, με δικη τους όμως ευθυνη.. Παρτε λοιπον μια βαθια ανασα,φορεστε μασκα και αναπνευστηρα,και παμε για μια μεγαλη βουτια στο καζανι της πραγματικοτητας… Ας ξεκινησουμε σιγα-σιγα,εγω να διηγουμαι όλα αυτά που εζησα 21 ημερες στον δρομο,και εσεις να προσπαθειτε να χωρεσετε στις σκεψεις σας κάθε μετρο από τα 7.800 χιλιομετρα που πατησαν οι ροδες μου…

Δεν προλαβαίνω να γράψω πολλά αλλά θα ανεβάσω φωτογραφίες (δεν έβγαλα και πολλές, 4-5 είναι οι καλές) και λεπτομέρειες αργότερα όταν προλάβω το χρονικό, 24ΣΕΠ13 0800 αναχώρηση από Ηγουμενίτσα με προορισμό την Βενετία 25ΣΕΠ13 0900 άφιξη εις Βενετίαν και εκκίνηση οδοιπορίας με στόχο την παραβίαση των Ιταλο-Γαλλικών συνόρων και την διείσδυση σε Γαλλικό έδαφος πριν με πιάσει το σκοτάδι (πινακίδα σε ΣΕΑ Ιταλικού αυτοκινητοδρόμου... τα σχόλια περιττεύουν!!!) (ένα μικρό πάρκινγκ... σε ένα μικρό ΣΕΑ... και ένα μικρό μίνι μάρκετ... έξω από μία μικρή πόλη της Ιταλίας... νομίζω Μιλάνο μου το είπαν ότι το λένε... δεν θυμάμαι) 25ΣΕΠ13 περίπου κατά τις 1600-1700 και μετά από 600κάτι Κμ Ιταλικών αυτοκινητοδρόμων κατάφερα τον στόχο της διεισδύσεως εις Γαλλικόν έδαφος όπου και αποφάσισα ότι είχα κουραστεί από την πολύ ευθεία και αποφάσισα να εγκαταλείψω τους αυτοκινητόδρομους και να "πιάσω επαρχιακό μπας και δούμε κανένα τοπίο" όπου και είδα το φως το αληθινό κάπου κατά Σαβοΐα μεριά!!! Κάτι δρόόόόόμοι χάάάάάάλιαααα.... γεμάτοι στροφές... ευθείες να μην έχει πουθενά.... και η άσφαλτος...... χάάάάάάάάλια κι'αυτή.... ούτε μια λακκούβα να κάνω ένα σλαλομάκι.... πως την παλεύουν οι Γάλλοι δικυκλιστές ιδέα δεν έχω... το βέβαιο όμως είναι ότι είναι πολλοί... ξέρουν να το χαίρονται και αν δείτε κανέναν τους να σας "βγάζει το πόδι" όταν σας προσπεράσει μην παραξενευτείτε! έτσι χαιρετιούνται στην Γαλλία! και χαιρετιούνται ΠΑΝΤΑ όχι σαν κάτι κάφρους στην Ελλάδα!!!! Vigny, Lorraine, Γαλλία Bourdeau, Rhone-Alpes, Γαλλία 25ΣΕΠ13 κατά τις 2000+κάτι όμως με έπιασε το σκοτάδι και ξεπάγιασα και μην έχοντας καταφέρει να φτάσω στην Lyon όπου και ήταν ο πρώτος μου προορισμός... έτσι αποφάσισα να ψάξω άσυλο στο πρώτο χωριουδάκι που βρήκα στον δρόμο μου όπου και φιλοξενήθηκα σε μια πολύ γαμάτη πανσιόν η οποία διέθετε μία πολύ γαμάτη και "άκρως εξυπηρετική" σερβιτόρα η οποία κατάφερε και έκανε την διαμονή μου άκρως ενδιαφέρουσα (να το πω κομψά γιατί μπορεί να μας διαβάζουν και παιδιά καθώς άλλωστε είμαι και τζέντουλμαν και δεν μπαίνω σε τέτοιες λεπτομέρειες!!!) 26ΣΕΠ13 κάπου κατά τις 0800 ξύπνησα για να αντικρίσω αυτό το αισχρό θέαμα... Champagneux, Rhone-Alpes, Γαλλία (η θέα από τη πανσιόν) Champagneux, Rhone-Alpes, Γαλλία (η θέα από τη πανσιόν) τα υπόλοιπα αργότερα....

Καλησπέρα, ενα Τοπικ που θα ηθελα να συζητήσω ως κάτοικος Αγγλιας τα τελευταια 2 χρονια ειναι η γελοιοτητα της μεταβιβασης. Απλα συμπληρωνεις ενα αποκομα στην παλια αδεια κυκλοφοριας που το κρατας, δινεις τα χρηματα και παίρνεις μια χειρόγραφη αποδειξη με τα λεφτα που αγορασες το μηχανακι και ακομα και αν ειναι Κυριακη 4 τα ξημερωματα τελειωσες. Την στελνεις στο αρμοδιο τμημα ( DVLA ) ταχυδρομικος και σε 3 βδομαδες το μεγιστο την εχεις στα χερια σου ... Γιατι τοσος κοπος σε εμας ? Γιατι τοσα τζαμπα λεφτα ? Γιατι μονο Εργασιμες μερες ? περιμενω τις απαντησεις σας ...

Ειλικρινά δεν ξέρω πως να ξεκινήσω την αφήγηση για αυτό το υπέροχο ταξίδι, ένα ταξίδι που πραγματικά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι τελικά θα το πραγματοποιούσα. Η προετοιμασία πάντως ξεκίνησε αρκετό καιρό πιο νωρίς ετοιμάζοντας την πράσινη κάρτα, το σέρβις της μηχανής, νέα λάστιχα,χάρτες για όλη την διαδρομή που θα περνούσα με φωτοτυπίες απ΄το via michelin προετοιμασία του GPS και βέβαια τον ρουχισμό που θα είχα μαζί μου όπως και την προετοιμασία μου για τον αγγλικό καιρό. Εννοείται βέβαια ότι είχα μαζί μου όλα τα απαραίτητα. Τρεις περίπου μέρες πριν ξεκινήσω έκανα μια δοκιμαστική διαδρομή με φορτωμένη κανονικά την μοτοσυκλέτα ώστε να μπορώ να κάνω και την τελική ρύθμιση της στην ανάρτηση αλλά και βέβαια να δοκιμάσω και τα αδιάβροχα καλύματα στα σαμάρια. Τοποθετήθηκαν κάγκελα επίσης για να κάθονται καλύτερα τα σαμάρια. Σε αυτό με συντρόφευσε ο φίλος Γιώργος GKS συνοδεύοντας με σε αυτή την δοκιμαστική βόλτα. Σε ευχαριστώ πολύ Γιώργο. Τελικά έφτασε η πολυπόθητη ημέρα και φορτώθηκε η μηχανή, είχε έφτασε η ώρα να ξεκινήση το μεγάλο ταξίδι μου. . Η διαδρομή μέχρι την Πάτρα ήταν η κλασική επικίνδυνη διαδρομή με την κλασική βροχή που τρώω κάθε χρόνο στο ύψος περίπου του Αιγίου και αφού ταλαιπωρήθηκα αρκετά με την καθυστέρηση στο check in μιας και η SUPERFAST FERRIES αλλά και η ΑΝΕΚ συγχωνεύτηκαν και έχουν μπερδέψει τα συστήματα τους. Τελικά μετά απο πολύ καθυστέρηση αλλά και ταλαιπωρία επιτέλους μπήκα στο καράβι. και σε λίγο αυτό ξεκίνησε με προορισμό την Ανκώνα. Ευτυχώς αν και είχε κάπως αέρα η θάλασσα ήταν αρκετά καλή κι έτσι ευχαριστήθηκα το ταξίδι. Η επόμενη ημέρα με βρίσκει να ταξιδεύω με κατεύθυνση την SUSA ένα μέρος που είχα μείνει και πέρσι και είναι κοντά στα σύνορα της Ιταλίας με την Γαλλία. Ο καιρός βέβαια φέτος δεν μου έκανε το χατήρι μιας και σε δύο περιπτώσεις, μια κοντά στο RIMINI και άλλη μια πλησιάζοντας το TORINO η βροχή έκανε την εμφάνιση της. Ευτυχώς τόσο εγώ αλλά όσο και η μηχανή είμαστε πολύ καλά προετοιμασμένοι και έτσι δεν υπήρχε απολύτος κανένα πρόβλημα. Φτάνοντας λοιπόν στην SUSA η καλή μου αναπαύθηκε στο κλειστό παρακαλώ πάρκινκ που μας παρείχε το ξενοδοχείο και εγώ αφού έκανα ένα μπάνιο βγήκα για μια μικρή περιπλάνηση στην μικρή αυτή πόλη αν και όσο έπεφτε ο ήλιος το κρύο γινόταν και πιο πολύ. Έτσι λοιπόν αφού τίμησα για άλλη μια φορά την ιταλική πίτσα επέστρεψα με γρήγορο βήμα στο ξενοδοχείο. Το πρωί με βρίσκει να αναχωρώ νωρίς και πολύ σύντομα να βρίσκομαι λίγο πριν το τούνελ στην BARDONECCHIA που ενώνει την Ιταλία με την Γαλλία. Το τούνελ αυτό είναι περίπου στα 15 χλμ και η μέγιστη ταχύτητα που επιτρέπετε μέσα στο τούνελ είναι τα 70 χλμ Έτσι λοιπόν σύντομα βρέθηκα σε Γαλλικό έδαφος και μετά απο κάποιες στάσεις για ξεκούραση ή για να τσιμπήσω κάτι έφτασα στον επόμενο προορισμό μου την πόλη μια πόλη που βρίσκεται κοντα στην πολή μεγαλύτερη πόλη TROYES σχετικά κοντά στο Παρίσι. Αφού βρήκα το ξενοδοχείο μου με την βοήθεια του GPS άραξα και μετά απο ένα καλό μπάνιο και λίγη ξεκούραση και αφού προηγουμένος έριξε και αρκετή βροχή περιπλανήθηκα περπατόντας στην μικρή αυτή πόλη. Η επόμενη ημέρα ουσιαστικά θα ήταν η μεγάλη ημέρα για μένα μιας και θα πέρναγα για πρώτη μου φορά την Μάνχη με προορισμό την Βρετανία. Έτσι λοιπόν αφού ξεκίνησα νωρίς απ΄το BREVIADES και αφού ταξίδεψα για αρκετή ώρα έφτασα στο και αφού περίμενα στην ουρά για να βγάλω εισητήριο για το υποθαλλάσιο τρένο ( 103 ευρώ παρακαλώ) περίμενα στην ουρά για να περάσω και τα σύνορα της Γαλλίας και την είσοδο στην Αγγλία με διάφορες τυπικές διαδικασίες όπως να δείξω το διαβατήριο ή την καινούργια ταυτότητα μου μαζί και με κάποιους Άγγλους μοτοσυκλετιστές που ερχόντουσαν απο Γαλλία. περάσαμε πια τα σύνορα και περιμέναμε να έρθει το τρένο Πραγματικά δεν το πιστεύανε όταν τους είπα ότι ταξίδευα μόνος μου και ότι είχα έρθει απο Ελλάδα. Κοιτάγανε και ξανακοιτάγανε την πινακίδα του FAZER μου. Τελικά ήρθε το τρένο και αφού φτάσαμε απέξω περιμέναμε να μπουν μέσα τα αυτοκίνητα και μετά μπήκαμε μέσα και εμείς. Εκεί τα παιδιά με βοηθήσανε δείχνοντας μου καλύτερα πια διαδρομή θα ήταν προτειμότερη να ακολουθήσω για τον προορισμό μου εκείνης της ημέρας το MILTON KEYNES. Έτσι λοιπόν αφου διασχίσαμε υποθαλάσια την Μάνχη με το τρένο σε 35 λεπτά είχαμε φτάσει στο FOLKSTONE και απο εκεί αφού ακολούθησα τις οδηγίες των Άγγλων μοτοσυκλετιστών πέρασα περιφεριακά του Λονδίνου και άρχισα να ανεβαίνω βόρεια. Να αναφέρω ότι συνάντησα και διόδια περνώντας περιφεριακά του Λονδίνου αλλά οι μοτοσυκλέτες δεν πλήρωναν. Αφου λοιπόν συνάντησα αρκετή βροχή στο δρόμο έφτασα τελικά νωρίς το απόγευμα στο ξενοδοχείο μου στο MILTON KEYNES. Εδώ η γειτονιά δίπλα στο ξενοδοχείο