Kostas-MotoLover

Έχω χρόνια να γράψω...... ούτε την πλατφόρμα δεν αναγνωρίζω μετά τις τόσες αλλαγές. Ήταν κάπου στο 2009, όταν πήγα οικειοθελώς να κάνω μια δοκιμή ενός TDM-900 σε μαγαζί της Μεσογείων χαμηλά, για λογαριασμό του φίλου Ηλία. Εκεί, έτσι άξαφνα εμφανίστηκε μπροστά μου απ' το πουθενά ένας άγνωστος μέχρι τότε σε μένα και μου συστήθηκε ως μέλος moto99. Πιάσαμε λίγο την κουβέντα με τον Γιάννη, εκεί στο πεζοδρόμιο. Μού έκανε κλικ, τον συμπάθησα αστραπιαία! Ζυγάκια και οι δύο βλέπεις........ Δε θυμάμαι πώς ακριβώς, αλλά από κείνη τη στιγμή γίναμε αχώριστοι. Μια φιλία άδολη και αγνή. Ο Γιάννης υπήρξε πάντα ο ορισμός της λέξης δοτικότητας. Σε σημείο να ντρέπεσαι και να μην ξέρεις πώς να του το ξεπληρώσεις. Τον Tweety ο Γιάννης τον έλεγξε και μαζί αποφασίσαμε ότι άξιζε να τον πάρω. Το αμάξι μου, ο Γιάννης το έλεγξε κι αυτό, πηγαίνοντας μαζί ένα 2ήμερο μέχρι Θεσσαλονίκη για να το δούμε. Σπίτι του συνέχεια, ατέλειωτες ώρες στην αυλή να περνάμε όμορφα. Κι εκείνος πάντα κάτι έκανε, ποτέ δεν καθόταν, Για καφέ πήγαινα κι επειδή είχε ήδη πλύνει με το πλυστικό όλα το οχήματα, μού 'λεγε "κάτσε να σε κεράσω ένα πλύσιμο στη μηχανή". Ντρεπόμουν και τον μάλωνα, εκεί αυτός. Κάποτε του είπα ότι με κάνει να νοιώθω τόσο υποχρεωμένος, που είχα φτάσει στο σημείο να ψάχνω απεγνωσμένα τρόπο να του ξεπληρώσω κάπως τα όσα είχε κάνει για μένα και ότι δε μου έφταναν 5 ζωές για να το κάνω. Γέλαγε..... "άσε μας ρε φατσούλη, ξεκόλλα". Αυτό που δεν μπορώ ν' αντέξω σ' αυτή την ιστορία λοιπόν, είναι το ότι ίσως είχα την ευκαιρία να τον ξεπληρώσω κι εγώ προστατεύοντας τη ζωή του, όταν ένα πρωί ήρθε στη δουλειά μου και μου μίλησε για έναν μικρό όγκο στον αστράγαλο. Τον θερμοπαρακαλούσα να πάει σε ογκολόγο ν' αποκλείσει το κακό σενάριο. Επέμενε να εμπιστεύεται κάτι ορθοπεδικούς. Δε με άκουσε, ήταν νωρίς τότε, αυτά τα πράγματα πρέπει να γίνονται έγκαιρα γμτ. Είμαι συγκλονισμένος, αν και ήξερα τί θα γινόταν. Έστελνα τις εξετάσεις του στον αδερφό μου στην Αγγλία και γνώριζα. Ό,τι καν να γράψω γι' αυτόν τον άνθρωπο, θα είναι φτωχό, δεν υπάρχουν οι λέξεις. Για μένα ο Γιάννης δε ήταν φίλος, ήταν ο μεγάλος μου αδερφός. Ο αδερφός που με είχε πάντα κάτω απ' τις φτερούγες του. Έτσι τον ένοιωθα, έτσι θα τον κρατήσω στην καρδιά μου για πάντα. Μεγάλε μου αδερφέ, καλό Παράδεισο. Δεν έπρεπε να φύγεις από κοντά μου, μου λείπεις αφάνταστα...... Μ' έμαθες να σκέφτομαι λύσεις και πατέντες, μ' έκανες πιο άξιο άνθρωπο κι αυτό θα στο χρωστάω όσο ζω. Σ' ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου, έστω και γι' αυτά τα λίγα χρόνια.

(Δεν έχω like, τα ξόδεψα στο ταξιδιωτικό του Στέφανου).

Για όσους γνωρίζουν (κι εγώ δεν το ήξερα, από μαγαζί μπαταριών το έμαθα), η εταιρεία ως "GS YASA" έχει σταματήσει ως ενιαία εδώ και 10+ χρόνια. Πλέον υπάρχουν ξεχωριστά ως GS & YASA.

Στεφανάκο, πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια ρε φίλε για το ταξιδιωτικό σου. Πέρα απ' τις καταπληκτικές κατατοπιστικότατες φωτογραφίες και τις εύστοχες πληροφορίες, νομίζω αυτό που το ΑΠΟΓΕΙΩΣΕ ήταν η εκπληκτική σου αφήγηση! Σε ζήλεψα ρε μπαγάσα, μακάρι να μπορούσα να γράψω κι εγώ έτσι "λογοτεχνικά". Να είσαι γερός και ορεξάτος να βολτάρεις παντού και πάντα, να ταξιδεύεις κι εμάς που κοντεύουμε να ξεχάσουμε το άθλημα λόγω υποχρεώσεων. Σχεδόν 2 μήνες μετά, τα ίδια θα σου πω........ (αστειεύομαι φυσικά).

Δε 'ν κακό......

Κοντεύουν τα Χριστούγεννα κι η νύφη πουθενά ακόμα.................... Ρε συ Στέφανε, το ζω τόσο πολύ το ταξιδιωτικό σου, που εκεί που έγραψες για τη βρόχα, αισθάνθηκα να πουντιάζω κι εγώ μαζί σου......... μη σου πω ότι φταρνίστηκα κιόλας..... την άρπαξα φαίνεται.

Δε με χαλάει καθόλου.....

Με τα μαύρα-μαύρα η μάνα και το πράσινο-μαύρο η κόρη. Τί κερδίζω?

Αυτά είναι τα παλιά λεωφορεία που είχαμε στην Αθήνα για 10ετίες. Εδώ αναγράφονταν ως IKARUS και είχα τη χαρά να οδηγήσω κάποτε ένα μέσα σε αμαξοστάσιο. Στα 15μου, καθώς είχα θείο οδηγό τέτοιου και τον έπρηξα να μου το δώσει λίγο για δυο σβούρες στο ερημικό αμαξοστάσιο. Από μικρός στα βαριά τιμόνια......

Με συγκίνησες να ξέρεις..... Δηλωμένος λάτρης του κίτρινου σε μοτό και τουτού, με αγαπημένα όλη τη σειρά Mustang διαχρονικά (ιδιαίτερα την παρακάτω εικονιζόμενη έκδοση), μαζί με τα Chevrolet Camaro (επίσης σε κίτρινο).

Για εγκεφαλικά ρε φίλε....... πολλαπλά και σοβαρά.

(Μπήκε και πιο πάνω αυτή / αυτές, αλλά οι διαφορετικές "οπτικές γωνίες" είναι πάντα ενδιαφέρουσες)....... Πάμε παρακάτ'... αρκετά κόλλησα με δαύτες. Και το απαραίτητο πάντα "όργανο" της τάξης...... Κι αφού τελειώσουν οι αγώνες, ώρα να τσιμπήσουμε κάτι. Τί να παραγγείλω τώρα..... τί? Δεν περιγράφω άλλο......

Όντως...... έχει ξεχαστεί τελείως το τόπικ! Πάνε 2 χρόνια και κάτι που δεν έχει ποσταριστεί τίποτις. Βροχούλες σήμερα. Και ο Οκτώβριος μας αποχαιρετά......

Κείμενο διαμαρτυρίας: Επιτέλους! Έλεος! Καταργήστε αυτό το - χωρίς λόγο και εξήγηση - όριο των 20 likes per day (για παραπάνω από 24ωρο το κόβω, αλλά τέλος πάντων), που μας στερεί τη χαρά να επιβραβεύουμε τέτοιες προσπάθειες σαν του Στέφανου. Εδώ δεν είναι ανούσιο τρόπαιο, αλλά ένα ελάχιστο δείγμα εκτίμησης και σεβασμού για όλο αυτό που μας προσφέρει ο Στέφαν και κάθε άλλος που μοιράζεται μαζί μας τέτοιες εμπειρίες ζωής.

Δεν ξέρω για τους άλλους. Εγώ τη νύφη μπήκα να δω κι ακόμα τίποτα...... όλα ψέμα σ' αυτή τη ζωή ρε φίλε. Πραγματικά ρε συ Στέφανε. Τό 'χεις πολύ με το γράψιμο πιδί μ'...... Χαραμίζεσαι συγγραφικά...... Απ' τον ευρηματικό τίτλο μέχρι και την τελευταία πινελιά στο θέμα, σε βρίσκω ά-ψο-γο. Η αφήγησή σου είναι τόσο μεστή και ολοκληρωμένη, ώστε σχεδόν αισθάνομαι ότι δεν έχω ανάγκη να κάνω αυτό το ταξίδι. Το έκανα ήδη μαζί σου, μέσα απ' την εκπληκτική (και χωρίς ορθογραφικά λάθη) περιγραφή σου, το πλούσιο λεξιλόγιο, τα πετυχημένα σχόλια για το κάθε τί. Το διαβάζω αργά για να μη χάσω ούτε οξεία, αλλά και γρήγορα γιατί βιάζομαι να δω τί έχει παρακάτω. Χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους να τολμούν πράγματα που σ' εμένα φαίνονται αδιανόητα, όπως το να κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι ΜΟΝΟΣ σε μια μοτοσυκλέτα. Όλα μες το μυαλό μας είναι τελικά, και τα κολλήματα και όλα. Να είσαι πάντα γερός και δυνατός να χαίρεσαι ό,τι γουστάρεις εσύ απ' τη ζωή. Κάνε πράγματα τώρα που είσαι νέος, ελεύθερος κι ωραίος, γιατί κάποτε ίσως να μη μπορείς να πας ούτε στο............ Ακρωτήρι του Σουνίου για καφέ, όπως εγώ. Υ.Γ. Περιμένω να δω τη νύφη, ε. Μην ξεχνιόμαστε και μη φεύγουμε απ' τον τίτλο του θέματος.