LINHAI 300cc - VS - YAMAHA GRIZZLY 350cc (Συγκριτικό ATV)

[Kostas-MotoLover 10.029]

Συγκριτικό μεταξύ γουρούνων? Ουάου.  First time i think, τουλάχιστον εδώ.

 

Ήθελα καιρό να γράψω ένα τέτοιο συγκριτικό για τις 2 γουρούνες που πέρασαν απ’ τη ζωή μου (χαχα, σαν να γράφω για γυναίκες ακούστηκε), και βρήκα την ώρα να το αποφασίσω. Με τη νέα πλατφόρμα και μ’ ένα σωρό ακόμα άλυτα προβλήματα που δεν σου εξασφαλίζουν μια ωραία απεικόνιση.... κι εγώ δίνω πολύ σημασία στην εικόνα ενός γραπτού. Είναι αυτή που θα σε κρατήσει να το διαβάσεις, ή θα σε κουράσει και θα φύγεις γι’ αλλού.

 

Ετοιμαστείτε όμως για διπλοτριπλοσέντονο, ανάλογο της δεδηλωμένης αγάπης μου γι’ αυτά τα οχήματα. Το φωτογραφικό υλικό και το κείμενο αν μη τί άλλο θα είναι χορταστικά. 

 

 

 

 

 

Anyway, ας μην καθυστερούμε άλλο.

 

Πρόλογος:

 

Εν έτη 2006 πήγα μια βδομάδα διακοπές με φίλο στη Ζάκυνθο. Πήγαμε με τις μηχανές μας, εγώ με το CBF-600 κι εκείνος μ’ ένα VFR-800. Απ’ την πρώτη κιόλας επαφή μας με το νησί διαπιστώσαμε ότι σε πολλά σημεία – και κυρίως εκεί που μέναμε (Αργάσι) και στις παραλίες που πηγαίναμε προς τα κει – οι δρόμοι είχαν συντελεστή τριβής ένα τεράστιο 0.  Χωρίς υπερβολή. Η “άσφαλτος” ήταν τόσο γυαλί που αν έσκυβες λίγο χτενιζόσουν άνετα, ενώ ακόμα και ακουμπώντας με τα πόδια όντας καβάλα, γλιστρούσαμε!!! Δε μιλάω για το πώς στρίβαμε εκεί. Η παραμικρή επαφή με το γκάζι σήμαινε αυτομάτως σπινιάρισμα ολκής. Το “ψόφιο” CBF ξαφνικά είχε μεταμορφωθεί σε ss 200 ανεξέλεγκτων ίππων.

 

Έκτακτη σύσκεψη στο ξενοδοχείο και η απόφαση πάρθηκε πολύ γρήγορα. Θα νοικιάσουμε όχημα και θ’ αφήσουμε τις καλές μας στο γκαράζ μέχρι να φύγουμε (λεφτά υπήρχαν για πολυτέλειες τότε). Ασυνήθιστη μεν απόφαση, αλλά απ’ να ξαπλωθούμε τ’ ανάσκελα με τις καλές μας, προτιμότερο. Τί να νοικιάσουμε ήταν το θέμα. Ο,τιδήποτε σε σκούτερ ή μικρό εντουράκι μας ξενέρωνε. Και τότε έπεσε η ιδέα στο τραπέζι για κάτι διαφορετικό, κάτι πρωτόγνωρο. Μια γουρούνα! Είχαμε ήδη δει πολλές στο νησί.

 

Κατεβαίνουμε τάχιστα στον κεντρικό δρόμο με τα μαγαζιά ενοικίασης, συνεννοούμαστε και παίρνουμε μία από κοινού, ένα γκρι Κινέζικο LINHAI 270cc. Ήταν απ’ τα μεγάλα και φαρδιά γουρούνια, όχι εκείνα τα μικρά που μοιάζουν με παιδικά. Ο λόγος ήταν για να χωράμε άνετα οι δυο μας και τα μπαγκάζια για παραλία, αλλά τελικά έμελε να κάνει τη διαφορά. Το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για μια βδομάδα άξιζε τελικά μέχρι το τελευταίο cent με βάση την απόλαυση που μας προσέφερε (μπροστινός αριστερός και πίσω δεξιά τροχός στον αέρα..... επίτηδες φυσικά. Ή παρκάρεις ή δεν παρκάρεις). 

Βγαίνουμε στο δρόμο. Ρε τί ‘ν τούτο? Πώς πάει έτσι?  Κάτι ανάμεσα σε τρακτέρ και τζιπ, αλλά στο cabrio. Τα πρώτα πλατιά χαμόγελα προμήνυαν μια εντυπωσιακή βδομάδα συμβίωσης μ’ αυτό το κατσίκι. Ανεβαίναμε πεζοδρόμια τάχαμου να παρκάρουμε και ήταν λες και πατήσαμε κανά τσόφλι στο δρόμο. Στα σημεία δε που εξαιτίας τους είχαμε παρατήσει τα street ήρθε η αποκάλυψη. Κωλίδια, ατέλειωτα κωλίδια παντού, σε κάθε ευκαιρία. Το γουρούνι έστριβε με τα τέσσερα και με ανάποδο τιμόνι. Μόνο που τώρα δεν κινδυνεύαμε, αφού οι τροχοί ήταν και οι 4 γαντωμένοι στο δρόμο και το γλέντι είχε μόλις αρχίσει. Στο χώμα της παραλίας? Το γέλιο συνεχίζεται και το χώμα μοιάζει παρκέ μ’ αυτό το κτήνος με τους τεράστιους τροχούς. Μόνο η ατέλειωτη σκόνη και τα χαλίκια που εκτινάσσονταν μαρτυρούσαν πού ήμασταν.

 

 

Είχαμε συμφωνήσει να οδηγούμε εκ περιτροπής, αλλά αυτό που έγινε τελικά ξεπερνάει τις συμφωνίες. Περιμέναμε πότε θα πέσει για ύπνο ή θα κάνει ντους ο άλλος για να βουτήξουμε τα κλειδιά “για μια βόλτα εδώ κάτω μωρέ, σε 5’ είμαι πίσω”.  Και τα 5’ γινόντουσαν ώρα και αυτός που έμενε στο δωμάτιο άκουγε τα στριγκλίσματα των τροχών απ’ τις δοκιμασίες της γουρούνας. Κωλιές, σκαρφαλώματα και πάλι κωλιές με ανάποδα τιμόνια, δεν έμεινε πόντος απάτητος γύρω. Ενώ ξεκινούσαμε να πάμε κάπου, ψάχναμε σε ποιό σημείο θα βγούμε εκτός δρόμου για βουνιάδα. Αφού θυμόμασταν να πάμε και για μπάνιο, πάλι καλά......

 

 

 

Η εβδομάδα τέλειωσε γρήγορα και πολύ θα θέλαμε να παίρναμε το γουρούνι μαζί μας στο γυρισμό…. Προσωπικά ξετρελάθηκα τόσο πολύ, που μόλις γυρίσαμε πήγα στη γειτονιά μου στο Ν.Κόσμο που είχε ένα μαγαζί με τέτοιες γουρούνες και μπήκα με το βλέμμα του αποφασισμένου για όλα. Εκεί έστεκε μπροστά μου περήφανη μια κιτρινόμαυρη (τυχαίο? Δε νομίζω)  LINHAI, νέο μοντέλο με στρογγυλά πλέον φανάρια εμπρός και 300cc. Τη βρήκα ομορφότερη απ’ τη νοικιάρικη, και το χρωματάκι τούμπανο! Καλά ξεκινήσαμε λέω…. Την περιεργάστηκα προσεκτικά και ήξερα ήδη ότι πολύ σύντομα θα ήταν στο γκαράζ μου. Σε ελάχιστες μέρες κανονίζω για καφέ με τον κολλητό και πάω απ’ το σπίτι του να τον πάρω χωρίς να του πω τίποτα. Κατεβαίνει και με βλέπει καβάλα στην κίτρινη γουρούνα. Έπαθε. “Πήρες γουρούνα ρε τρελέ?”  “Πάμε για μπάνιο ρε του απαντάω, καβάλα να φύγουμε και τα λέμε στο δρόμο”. Η Ζάκυνθος ήταν ακόμα εδώ και η απίθανη βδομάδα μπορούσε πλέον να έχει διάρκεια όσο αντέχαμε. Πήγαμε Γλυφάδα και παρκάρισα στο πιο ανώμαλο και απότομο σημείο που βρήκα, την ώρα που είχε άπλα και ίσιωμα στρέμματα ολόκληρα. Κάτι σαν την παλιά διαφήμιση με το Wrangler για όσους θυμούνται.

 

 

 

2 χρόνια έμεινε μαζί μου το συγκεκριμένο γουρούνι. Θα το κράταγα περισσότερο αν δεν είχα χαλαστεί / τρομάξει από κάποια ηλεκτρικά προβλήματα που έβγαζε και για τα οποία θα γράψω παρακάτω. Αντικαταστάτης του η Yamaha Grizzly 350cc. Ένα γουρούνι ακριβότερο και πιο αξιόπιστο, αλλά.......

 

 

 

Linhai 300cc 2Χ4. 300 κιλά από μπόλικο σίδερο γύρω-γύρω και μερικά πλαστικά. Τεράστιοι τροχοί με τακούνια που ενέπνεαν υποσχέσεις απ’ αυτές που είχαμε ήδη ζήσει και δεν χορτάσαμε.

 

Φωτογραφίες μόλις παρελήφθη, ούτε πινακίδα δεν είχε μπει (δεν είχε παραληφθεί, κυκλοφορούσα με το χαρτί άδειας).

 

 

 

 

(Αριστερά στο φτερό μπορείτε να διακρίνετε τον "νταλικιέρικο" μοχλό του χειρόφρενου. Και δεξιά το μοχλό ταχυτήτων, μπροστά και όπισθεν). 

 

 

Yamaha Grizzly 350cc 2Χ4. Λίγο ελαφρύτερο απ’ όσο θυμάμαι, νομίζω κάτι λιγότερα από 270 κιλά. Μεγάλοι κι εδώ τροχοί (δε θέλω μικρά γουρουνάκια, μόνο ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ), μπλε αυτή το φορά. Σε κίτρινο δεν έβγαινε, χαχαχα.

 

 

 

Και τα δύο προτίμησα να είναι 2κίνητα και όχι 4κίνητα, κυρίως λόγω αυξημένης τιμής, αλλά και επειδή μου είχαν πει ότι είναι πιο “ευαίσθητα” (στη λογική του “ό,τι δεν υπάρχει, δε χαλάει”).

 

Επίσης, συνειδητά προτίμησα να είναι πίσω χωρίς ανεξάρτητες αναρτήσεις, αλλά με ένα κεντρικό αμορτισέρ, άξονα και διαφορικό, ώστε να μην έχει την τάση να γέρνει σε απότομες στροφές, αλλά να μένει οριζόντιο και να πετάει κώλο. Ήθελα να ζήσω πάλι ακριβώς αυτό της Ζακύνθου.

 

 

 

Εξωτερική Εμφάνιση: Δεν μπορώ να πω, και τα δύο μου άρεσαν πολύ. Το Linhai πιο brutale, πιο αλήτρα, πιο Δυτικών Προαστείων (που γουστάρω ασύστολα). Το Yamaha πολύ όμορφο κι αυτό, άγρια ματιά αλλά συνάμα ν’ αποπνέει και μια “κυριλέ” ατμόσφαιρα. Το Linhai έχω την αίσθηση ότι ήταν λίγο πιο φαρδύ, ενώ οι τροχοί του είχαν εντονότερα τακούνια σε σχέση με το Yamaha που ήταν λίγο πιο “δρομίσιο”. Διαφορές που θα φαίνονταν στο δρόμο (βλέπε οδηγική συμπεριφορά παρακάτω). Και τα δύο είχαν εμπρός και πίσω κάγκελα προστασίας από “κακοτοπιές”, ενώ και στο δρόμο όλοι φοβόντουσαν την επαφή μαζί τους και κρατούσαν αποστάσεις (βολικό για μένα).

 

 

Ποιότητα πλαστικών – Συναρμογή: Εντάξει, εδώ δεν υπάρχει καν σύγκριση μεταξύ τους. Γι’ αυτό άλλωστε αναγκάστηκα να δώσω τον Κινέζο και να πάω σε Ιάπωνα. Με ταλαιπώρησε λίγο ο Κινέζος και πάλι καλά να λέω, θα μπορούσα να είμαι πιο άτυχος. Από θέμα ελαστικότητας και βαφής των πλαστικών δεν έχω παράπονο από κανένα. Ήταν φτιαγμένα για να αντέχουν χτυπήματα ακόμα και σε δέντρα. Στον Κινέζο υπήρχαν βίδες που είτε δεν έσφιγγαν καλά, είτε φεύγανε. Κάποιες ήταν ουσιώδεις όπως αναφέρω παρακάτω στο “Αξιοπιστία”.

 

Άνεση – Εργονομία: Ε, αν και σε μια θηριώδη γουρούνα έλεγε κάποιος ότι δεν βολεύεται, θα ήταν αχαριστία. Και τα 2 είχαν μεγάλη και φαρδιά σέλα, ενώ στο Linhai το υλικό ήταν πιο λείο και γλιστερό σε σχέση με το καλύτερο υλικό του Yamaha. Η σέλα του Linhai ήταν λίγο μεγαλύτερη σε μήκος, κάτι που σήμαινε μεγαλύτερη άνεση για 2 επιβάτες. Και τα δύο είχαν εμπρός πίσω μεγάλες σχάρες (ζητούμενο στην επιλογή μου) για να μπορείς να κουβαλάς ό,τι γουστάρεις. Και τα δύο τα παρέλαβα με κοτσαδόρο, εξάρτημα που φάνηκε χρήσιμο στην περίπτωση του Grizzly, όταν κοτσάρισα μια καρότσα του σπιτονοικοκύρη για να μεταφέρω ξύλα για το τζάκι. Ακόμα θυμάμαι στο μαγαζί που φορτώναμε πώς με κοιτούσαν με περιέργεια, λίγη συμπόνοια (α το καημένο με τί ήρθε να πάρει ξύλα, λεφτά δεν έχει ο μπαμπάς του να του πάρει ένα Γκράντ-Τσερόκι?) αλλά και ίσως λίγη κρυφή ζήλεια οι τύποι με τα θηριώδη, πλούσια και σένια τζιπ τους, που όμως τρέμανε μην τα λερώσουνε ή σκίσουνε κάπου με τα ξύλα, την ώρα που σε μένα τα πετάγαμε όπως-όπως..... άντε γεια μάγκες, εγώ φόρτωσα κιόλας. Στο δε σπίτι αντί να παρκάρω με τη μούρη ήθελα να κάνω και τον νταλικιέρη, δηλαδή να το ανεβάσω στη ράμπα με την όπισθεν. Μικρός βλέπετε ήθελα να γίνω νταλικιέρης, όπως τα περισσότερα μικρά παιδιά της εποχής μου. (Ήταν πολύ σε υπόληψη το επάγγελμα στις μικρές ηλικίες πριν του φάει τα σκήπτα σήμερα ο bar tender και άλλα παρόμοια. Σημεία των καιρών.....) Ας δοκίμαζα λίγο τώρα έστω για μια μανούβρα. Τελικά τό ‘βαλα σχετικά εύκολα και στη γειτονιά είχα ήδη γίνει άθελά μου ατραξιόν. Άντε μαζευτείτε μέσα ρε, τι κοιτάτε?

 

Όμως και με το Linhai τί δεν κουβάλησα...... πολύτιμος σύμμαχος στη μετακόμιση του 2007.

 

 

Οι ενδείξεις των κοντέρ και στα δύο εντελώς Σπαρτιάτικες, ενώ το κοντέρ του Yamaha ήταν από ΧΤ της δεκαετίας του ’80!!! Εμένα μου θύμιζε το πρώτο ΧΤ και ένιωθα μια συγκίνηση, αλλά όλοι οι άλλοι είμαι σίγουρος ότι θα ξενέρωναν άσχημα και όχι άδικα. Στα μεγαλύτερα μοντέλα της Ιαπωνικής εταιρείας ο πίνακας οργάνων ήταν σύγχρονος και πληρέστερος, απλά το 350άρι ήταν “ο φτωχός συγγενής”. Το καντράν του Linhai αστείο, αλλά who cares? Το τελευταίο που μ’ ενδιέφερε σ’ ένα τέτοιο όχημα ήταν αυτό. Άλλωστε αυτά τα μηχανήματα είναι σκληροτράχηλα και φαντάζομαι ότι όσο πιο λιτά από ηλεκτρονικά καλούδια, τόσο καλύτερα. Φαντάζεστε τί θα γινόντουσαν όλα αυτά με τόσους κραδασμούς και σκληρή χρήση σε νερά / λάσπες / σκόνες? Ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω.... Θα ήθελα όμως έναν δείκτη βενζίνης που απουσίαζε και απ’ τα δύο... απαράδεκτο. Για να δεις πότε πρέπει να βάλεις βενζίνη, άνοιγες την τάπα και κοίταγες μέσα κι ό,τι καταφέρεις να δεις.

(18 χλμ. Του κουτιού λέμε).

 

 

Και τα δύο διέθεταν μοχλό χειρόφρενου, με το Linhai να έχει έναν που το έκανε να μοιάζει με νταλίκας, ενώ το Yamaha είχε έναν διακόπτη αριστερά στη μανέτα του φρένου, που και καλά την πάταγε οπότε το ενεργοποιούσε. Δεν ξέρω, αλλά του Linhai μου άρεσε πολύ περισσότερο. Και γιατί ήταν λίγο νταλικέ φάση, αλλά και γιατί αισθανόμουν ότι θα ήταν πολύ πιο εύκολο να απασφαλιστεί (και όντως έτσι ήταν) αυτό του Yamaha από μια αδέξια κίνηση ενός πιτσιρικά πχ που θα ήθελε να το καβαλήσει απουσία μου. Σου πήγαινε άνετα το χέρι εκεί και μπορούσε να γίνει η βλακεία.

 

Κινητήρας – Επιδόσεις:  Οι κινητήρες παραπλήσιοι. Καρμπυρατέρ, μονοκύλινδροι (στο Yamaha ήταν λέει απ’ το ΧΤ-350 με τροποποιήσεις), αερόψυκτοι, 4χρονοι. Γύρω απ’ την ιπποδύναμή τους και την τελική ένα μυστήριο. Στα τεχνικά χαρακτηριστικά τα αγνοούν επιδεικτικά και τα δύο. Μάλλον δεν παίζουν και τόσο ρόλο, όσο το τί είναι ικανά να κάνουν εκτός δρόμου. Τα ρεζερβουάρ στα 14 λίτρα και για τα δύο. Μοιάζουν αρκετά αλλά δεν είναι (βλέπε παρακάτω στο “Κατανάλωση”). Δεν έχει νόημα να αναφερθούμε σε επιδόσεις στο δρόμο. Και τα δύο κινούνταν με ταχύτητες σπασμένα περίπου στα 80χαω, ενώ πιο ασφαλές για να μην ανατιναχθούν ήταν το όριο των 60.

 

Φρένα: Εδώ σίγουρα άλλα περιμένετε να διαβάσετε και άλλα θα διαβάσετε τελικά. Ναι, φαντάζομαι πως είστε σίγουροι ότι το Yamaha θα υπερτερούσε παρασάγγας. Αμ δε, μίλια πίσω!  Δισκόφρενα και για τα δύο μπροστά (ένα σε κάθε τροχό), δισκόφρενα και πίσω για το Linhai, μονό (στεγανό) ταμπούρο πίσω για το Yamaha! Έλεος!!!  Τα φρένα του Linhai ήταν ικανοποιητικότατα και σταματούσαν το βαρύ όχημα πριν αυτό σκάσει σαν βόμβα μεγατόνων στο όποιο εμπόδιο (τοίχο, δέντρο, μάντρα, ΙΧ). Λογικό δεν είναι με 4 δισκόφρενα?  Το Yamaha απ’ την άλλη είχε τα πλέον απαράδεκτα φρένα. Με λίγη δύναμη στη μανέτα, τερματίζανε και δουλειά δεν έβλεπες (με κυνηγάει αυτή η κατάρα των κακών φρένων τελικά). Και όχι μόνο ήταν αδύναμα, αλλά μπλοκάρανε συνεχώς και πολύ άτσαλα, κάνοντας το όχημα να σκαμπανεβάζει ολόκληρο τρέμοντας απ’ την επαφή των μεγάλων ακίνητων (λόγω μπλοκαρίσματος) τροχών με την άσφαλτο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που λαχτάρησα ότι θα εμβολίσω κάποιο όχημα και θα το βγάλω ολική..... Δεν ξέρω πώς το κατάφερε αυτό η καθόλα σεβάσμια και παλιά στο κουρμπέτι εταιρεία, αλλά αυτό το ατόπημα ήταν πολύ-πολύ βαρύ, όσο και η γουρούνα.

 

Οδηγική Συμπεριφορά:  Εδώ έχει πολύ ψωμί η υπόθεση και είναι ουσιαστικά η πιο ενδιαφέρουσα ενότητα του συγκριτικού. Αν και έχω ήδη δώσει μια γεύση απ’ την αρχή κιόλας, τα δύο γουρουνάκια διέφεραν αρκετά στην οδηγική συμπεριφορά και κυρίως στην απόλαυση που πρόσφεραν στον αναβάτη, με το Linhai να κερδίζει κατά κράτος το Yamaha. Το τελευταίο όντας πιο “κυριλέ” και πιο soft στημένο, απαιτούσε πολύ περισσότερη προσοχή απ’ τον αναβάτη στις στιγμές παιχνιδιού, μη συγχωρώντας υπερβολές και λάθη. Μπαίνοντας στις στροφές με φόρα εμφάνιζε πάντα υποστροφή!!! ξενερώνοντας τον αναβάτη αφάνταστα, βουτώντας τη μούρη κάτω και προς το εξωτερικό της στροφής, κάνοντας το εγχείρημα άνοστο και ενίοτε να μοιάζει επικίνδυνο, αν και στην πραγματικότητα δεν έφευγε έξω. Σήκωνε όμως τον εσωτερικό πίσω τροχό στον αέρα, κάνοντάς σε να χέζεσαι ότι θα τουμπάρεις. Το Linhai είχε απίστευτο στήσιμο για παιχνίδι. Εμφάνιζε μόνιμα υπερστροφή προσφέροντας ατέλειωτα χαμόγελα ευτυχίας. Κάτι σαν να έχεις S-2000 και να παίζεις, αλλά σε off-road style και από ύψος υπεροχής. Ίσως εδώ έπαιζε ρόλο και το φάρδος σε συνδυασμό με τα πιο τετράγωνα και φαρδιά λάστιχα του Κινέζου. Για να σηκώσεις το Linhai στη στροφή στις δύο ρόδες, έπρεπε να κάνεις μεγάλη προσπάθεια και ο δρόμος να έχει πολύ καλό οδόστρωμα, καινούργιο. Χαχα, Στην Ελλάδα ζούμε, άντε βρες το. Τα κωλίδια που έκανα με το Linhai στην άσφαλτο, με το Yamaha ήταν μια παλιά ανάμνηση.... Με το Linhai μπορούσες να στριφογυρίζεις όσο αντέχεις γύρω απ’ τον άξονά σου, κάτι σαν αυτό που βλέπουμε στους αγώνες επίδειξης με αυτοκίνητα.

 

Χαρακτηριστικά θυμάμαι έντονα δύο φάσεις:

 

         1) Ήταν απόγευμα, μόλις είχα σχολάσει. Είχε βρέξει αρκετά και οι δρόμοι ήταν μο^νί κατά το κοινώς λεγόμενο. Μια χαρά για τη γουρούνα. Παρακαλούσα να βρέχει, διότι το παιχνίδι γινόταν ακόμα πιο απολαυστικό, αφού ό,τι κι αν έκανες, όσο έντονα και να το πίεζες δε σηκωνόταν απ’ τη θέση του με τίποτα. Φτάνω στο Καλλιμάρμαρο, στο φανάρι εκεί. Όσοι περνάνε ξέρουν για τί επίπεδα πρόσφυσης μιλάμε. Νομίζεις θα ξεπροβάλλει από καμμιά γωνία ο Αλέξης Κωστάλας να περιγράψει το χορευτικό. Το φανάρι κόκκινο. Είμαι μπροστά και περιμένω το πράσινο. Ανάβει. Πατάω το γκάζι τέρμα για λίγο και οι ρόδες γυρνάνε τρελά χωρίς όμως να προχωράει παρά ελάχιστα. Αρχίζει να πετάει κώλο επιτόπου προς τα δεξιά. Γυρνάω τιμόνι επίσης τέρμα δεξιά κι αρχίζει το βάλς στο κέντρο του δρόμου. Βλέπω τα αυτοκίνητα να μην έχουν ξεκινήσει καθόλου – αλήθεια, ποιός θα ρίσκαρε να δοκιμάσει να περάσει δίπλα από μια γουρούνα 300 κιλών και σίδερων την ώρα που στροφιλίζεται – αλλά δε νοιώθω να δυσανασχετεί και κανείς. Μάλλον απολάμβαναν ένα τζάμπα θέαμα, περιμένοντας να δουν σε πιο περίπτερο ή νησίδα θα καρφωθώ. Μετά τη 2^η σβούρα ισιώνω τη γουρούνα με το τιμόνι και παίζοντας με το γκάζι μη φύγω και δικαιωθούνε. Την κάνω να πετάξει κώλο αριστερά και τώρα γυρνάω το τιμόνι τέρμα αριστερά για τα περαιτέρω. Άλλες 2 σβούρες. Άντε, ας προχωρήσω τώρα γιατί βλέπω να μας ξαναπιάνει κόκκινο φανάρι. Με μερικές τσαχπίνικες κινήσεις του πίσω μέρους (μικρά κωλίδια με το τιμόνι απότομα μια αριστερά και μια δεξιά), η γουρούνα επιτέλους ισιώνει και τραβάει αγέρωχη για το Hilton. Τέρμα το θέαμα παιδιά, σε κάποιο άλλο φανάρι πάλι, αλλά ρίξτε και κανά κέρμα για μπιτζίνα. 

 

         2) Την ημέρα που είχα δώσει ραντεβού σε μια πλατεία για την πώληση (κάπου στον Κορυδαλλό) και μέχρι να έρθει ο μέλλον ιδιοκτήτης, το είχα ανεβάσει σ’ ένα πλακόστρωτο και τό ‘λιωσα στις σβούρες, στην προσπάθειά μου να κρατήσω απ’ αυτό την ομορφότερη χάρη που διέθετε τόσο απλόχερα. Λες και ήξερα ότι δεν θα το ξανανιώσω με το επόμενο, αν και είχα ήδη αποφασίσει τί θα έπαιρνα. Και ο πιτσιρικάς που ήρθε με τον πατέρα του στο σημείο, έπαθε πλάκα απ’ την ικανότητα της γουρούνας να στροφάρει τόσο όμορφα και στρωτά γύρω απ’ τον εαυτό της, σαν να χορεύει βαλς. Καθόταν και με χάζευε για να μάθει την τεχνική. Τον ζήλεψα λιγουλάκι, τώρα θα το χαιρόταν εκείνος και μακάρι τουλάχιστον να το γλένταγε όπως το γλέντησα εγώ. Η γουρούνα αυτή ήταν ένα παιχνίδι για μεγάλους. Ένα ατέλειωτο Λούνα Παρκ κι εγώ μικρό παιδί. Το γλειφιτζούρι κι η πιπίλα μού ‘λειπαν μόνο. 

 

(Κάτι τέτοιες ώρες σκέφτομαι “Θεέ μου, πόσο κάγκουρας υπήρξα”. Το νου σας μλκες, τσιμουδιά στη μικρή για τον πατέρα της).

 

Στο χώμα και οι δύο γουρούνες διατηρούσαν υψηλές ταχύτητες και οι χειρισμοί ήταν εύκολοι ώστε και να παίζεις και να μη φύγεις σε κανά γκρεμό. Το Yamaha όντας πιο “δεμένο” ένιωθες ότι θ’ αντέξει περισσότερες κακουχίες. Στο Linhai βάραγαν λίγο τα μέταλλα σε αναρτήσεις / σύστημα διεύθυνσης / πλαίσιο, άκουγες κάτι μεταλλικά τριξίματα (ίσως ήθελε κάπου λαδώματα), αλλά ποτέ δεν έγινε κάτι παραπάνω, δεν υπήρξε ζημιά. Σε βάθος χρόνου δεν ξέρω, υποθέτω ότι θα προέκυπταν διάφορα...

 

 

 

Με τον gee και την παρέα του στην Πάρνηθα και πέριξ.

Στο δρόμο η διαφορά ήταν υπέρ του Yamaha όσον αφορά την ποιότητα κύλισης και μόνο. Λίγο η πιο δεμένη κατασκευή, λίγο τα πιο ήσυχα λάστιχα με μικρότερα τακούνια, είχαν ως αποτέλεσμα την πιο ήσυχη και χωρίς κραδασμούς κίνηση του τέρατος στους Αθηναϊκούς δρόμους. Μη φανταστείτε και πιο γρήγορα. Την ίδια πάνω-κάτω ταχύτητα είχαν δυνατόητα να προσφέρουν, ίσως 10χαω περισσότερα πορεία στο Yamaha. Εγώ όμως δεν ήθελα αυτά από μια γουρούνα.

 

Κατανάλωση: Πονεμένη ιστορία. Ευτυχώς που τα έζησα και ευχαριστήθηκα τον καιρό που ήμασταν στο peak, γιατί τώρα θα έκλαιγα γοερά κρατώντας τα στο γκαράζ. Η κατανάλωση και στα δύο ήταν παραπλήσια, 9-10 λίτρα / 100 km. Ούτε παραπάνω ούτε όμως και παρακάτω. Και πώς άραγε να πετύχαινες το παρακάτω? Θα έπρεπε να κινείσαι στο δρόμο με 40χαω το πολύ. Και τί νόημα θα είχε να τό ‘ριχνες κανά λίτρο άμα έφτανες μεθαύριο?  Έτσι είναι όμως, όλα έχουν το τίμημά τους. Μονοκύλινδρα, μικροί κυβισμοί, μεγάλο βάρος, τεράστια αντίσταση απ’ τα λάστιχα, όγκος, ανύπαρκτη αεροδυναμική, είναι οι υπαίτιες παράμετροι γι’ αυτές τις τιμές. Ευτυχώς τότε <λεφτά υπήρχαν> και το απαιτούμενο γέμισμα κάθε 100 χλμ (για σιγουριά) δεν ήταν λόγος να τρέμεις σύγκορμος. Η υψηλότατη κατανάλωση είναι πιστεύω και ο λόγος που ξαφνικά εξαφανίστηκαν από τους δρόμους οι γουρούνες, τη στιγμή που πριν μερικά χρόνια τις έβλεπες παντού γύρω σου. Ευτυχώς πρόλαβα και την έδωσα στο τσακ (2010) πριν ζήσουμε ότι ζούμε σήμερα, γιατί αλλιώς θα μου είχε μείνει αμανάτι ή θα την είχα δώσει για ένα κομμάτι ψωμί.

 

Αξιοπιστία: Εδώ δεν υπάρχει καν σύγκριση. Το Yamaha δεν παρουσίασε τίποτα απολύτως. Όλα δούλευαν ρολόϊ μέχρι τη στιγμή πώλησης. Αντιθέτως, το Linhai είχε θέματα, κυρίως ηλεκτρικά και ακατάλληλων εξαρτημάτων. Το χειρότερο ήταν ότι κάμποσα απ’ αυτά τα προβλήματα - και πολύ καθοριστικά - ήταν εντελώς, μα εντελώς ηλίθια και κάλλιστα θα μπορούσαν να μην υπάρχουν.

 

Το χειρότερο όλων ήταν εκείνο το χοντρό καλώδιο ρεύματος που ένωνε κινητήρα με τον πίνακα οργάνων. Κοβόταν εύκολα!!! Και έμενες από ρεύμα  = ακινητοποίηση. Ό,τι χειρότερο. Και ο λόγος? Ήταν 2-3 πόντους κοντύτερο απ’ όσο έπρεπε και όταν το τιμόνι πήγαινε τέρμα αριστερά ή δεξιά, ζοριζόταν (το άκουγες κιόλας) και κοβόταν!!! Πόσο μα πόσο πανηλίθιος (και τσιγγούνης?)  πρέπει να είσαι ως κατασκευαστής ώστε να μην υπολογίζεις το μήκος του καλωδίου στο μέγιστο τεντώματός του που είναι στη στροφή του τιμονιού, αλλά να το υπολογίζεις στην ευθεία που είναι η μικρότερη διαδρομή!!! Και δυστυχώς η αντικατάστασή του δεν ήταν λύση, αφού και το καινούργιο ήταν πάλι ίδιο φυσικά. Και κοβόταν κι αυτό με τη σειρά του κι εσύ είχες την αγωνία πού θα συμβεί αυτό και πότε. Άραγε θα είναι εντός πόλης, ή θα συμβεί κάπου εκεί πάνω στα βουνά να σε φάνε τα τσακάλια? Εμένα μου συνέβη 2 φορές και ήμουν κωλόφαρδος και τις δύο. Μου κόπηκε ακριβώς έξω απ’ το γκαράζ!!! Μιλάμε, ο Μέρφυ πρέπει να ήταν διακοπές κάπου μακριά τότε, δεν εξηγείται αλλιώς. Αναρωτιέμαι όμως πόσο θα είχα ταλαιπωρηθεί αν με είχε βρει το κακό μόνο μου στα βουνά που συνήθιζα να πηγαίνω για...... σκάψιμο.

 

Το 2^ο σημαντικότερο ήταν εκείνη η ρημάδα η πεταλούδα που ρύθμιζε το σφίξιμο στα πίσω δεσκόφρενα (ναι, με πεταλούδα γινόταν). Απ’ τους κραδασμούς λοιπόν η πεταλούδα ξέσφιγγε μέχρι που έπεφτε στο δρόμο πίσω μου..... και φυσικά τέλος το πίσω φρένο! Έλεος πια. Ούτε ένας τρόπος να κρατιέται εκεί και ν’ ασφαλίζει κάπως. Ακόμα κι εγώ ο άσχετος με τα μαστοριλίκια κάτι θα είχα σκαρφιστεί για να το φτιάξω σωστά. Στο συνεργείο πάντως δεν έκαναν κάποια πατέντα για μόνιμη λύση, σήκωναν τα χέρια ψηλά.

 

Τα άλλα προβληματάκια αφορούν βίδες που έπιαναν στα πλαστικά και χάλαγαν οι βόλτες τους με αποτέλεσμα κάποια τριξίματα (όχι πολλά ευτυχώς), όπως και περίεργα και ανησυχητικά τριξίματα κάτω απ’ το δάπεδο, στο σύστημα διεύθυνσης και αναρτήσεις (αυτά με ανησύχησαν περισσότερο). Δεν μου έβγαλε κάποιο πρόβλημα, αλλά και τα χλμ ήταν ελάχιστα (μόλις 2.500) για να είμαι σε θέση να κρίνω σωστά. Ήθελαν άραγε περισσότερο και συχνότερο γρασάρισμα και δεν το φρόντιζαν στα service? Πολύ πιθανόν δεδομένου και του ιδιαίτερου χαρακτήρα ενός τέτοιου οχήματος, δεν ξέρω. Μπορεί και να ήταν λόγω κακών υλικών, αν και αναρωτιέμαι σ’ αυτήν την περίπτωση πώς την παλεύουν με τα νοικιάρικα που βρίσκονται και σε νησιά. Εκεί θα πρέπει λογικά να σκορπάνε όλη την ώρα και ίσως γίνονται ασύμφορα για το μαγαζί. Δεν ξέρω, δεν έμαθα τελικά τί έπαιζε.

 

Αυτά με οδήγησαν στην σκληρή απόφαση να το δώσω, παρότι το γούσταρα απίστευτα ως εργαλείο χαράς και διασκέδασης.

 

 

 

Συμπερασματικά: Τί να γράψω τώρα εδώ.  Αν ήταν καλή αγορά το ένα ή το άλλο? Με ποιά βάση? Τη λογική ή αυτό που εισέπραττα απ’ το καθένα οδηγώντας το? Θα πώ μόνο τί θα ήθελα. Θα ήθελα ένα όχημα με τα οδηγικά χαρακτηριστικά του Linhai και την ποιότητα του Yamaha. Ζητάω πολλά ρε γαμώτο? Δυστυχώς δεν τα βρήκα μαζί σ' ένα όχημα, αλλά χωριστά σε δύο.  Το Linhai πάντως στενοχωρήθηκα πολύ περισσότερο όταν το αποχωρίστηκα, το Yamaha δεν με είχε κερδίσει ως οδηγό.

 

Αυτό που έχω δηλώσει πολλάκις και είμαι σίγουρος ότι θα κάνω (όσο μπορεί κανείς να είναι σίγουρος για το μέλλον του), είναι πώς όταν γίνω γερομπαμπαλής και δε θα μπορώ να έχω μηχανές βαριές και ψηλές να κουμαντάρω – σκέψου να έχω και κανά Πάρκινσον…  ωϊμέ – θα ξαναπάρω μια γουρούνα απ’ τις μεγάλες να οργώνω τους δρόμους και να κάνω και τις δουλειές μου. Και στο καφενείο μ’ αυτή θα σκάω μύτη, κόκκαλο τ’ άλλα γερόντια.  Έτσι θα νοιώθω ότι δεν παροπλίστηκα τελείως ως μοτοσυκλετιστής και θα νοιώθω ακόμα τον αέρα ν’ ανεμίζει ανέμελα τα μαλλιά μου.... ποιά μαλλιά ρε γέρο, σιγά μην έχω και μαλλιά το χούφταλο. Τώρα, αν θα το λέει η καρδιά μου να πετάω και καμμιά κωλιά εκεί έξω στα στενά, ποιός ξέρει. Ξέρω μόνο ότι δε θ’ αντέξω να μη δοκιμάσω και το πολύ-πολύ να με μαζεύουν σε τεύχη από καμμιά μάντρα.  Δε βιάζομαι να έρθει εκείνη η ώρα, ξέρω μόνο τί θα κάνω όταν έρθει.- 

 

 

Τροποποιήθηκε Αύγουστος 21 , 2015 από τον Kostas-MotoLover

[elprimerozen 4.154]

Δεν μπορούσες να κανεις κάτι για να δίνει μπάντες το yamaha? Κάποια μετατροπή? .. λάστιχα? Πολύ σπάσιμο αυτό πάντως. Όπως διάβασα το άρθρο σου θα αγόραζα το limhai! 

[Kostas-MotoLover 10.029]

Δεν μπορούσες να κανεις κάτι για να δίνει μπάντες το yamaha? Κάποια μετατροπή? .. λάστιχα? Πολύ σπάσιμο αυτό πάντως. Όπως διάβασα το άρθρο σου θα αγόραζα το limhai! 

Δεν ξέρω. Δεν είμαι και καλός σ' αυτά, αλλά δεν νομίζω ότι θα είχε νόημα να ψάχνομαι / ξοδεύω χωρίς εγγυημένο αποτέλεσμα.

Άλλωστε, πώς να αλλάξεις την υποστροφή σε υπερστροφή? (για άσφαλτο μιλάω πάντα, στο χώμα έφευγε με τις πάντες).

[Φρανκι 3.262]

Είχα ξεχάσει πόσο ομορφόπαιδο είσαι!!!

[HLIAS 7.581]

 

Το 2^ο σημαντικότερο ήταν εκείνη η ρημάδα η πεταλούδα που ρύθμιζε το σφίξιμο στα πίσω δεσκόφρενα (ναι, με πεταλούδα γινόταν). Απ’ τους κραδασμούς λοιπόν η πεταλούδα ξέσφιγγε μέχρι που έπεφτε στο δρόμο πίσω μου..... και φυσικά τέλος το πίσω φρένο! Έλεος πια. Ούτε ένας τρόπος να κρατιέται εκεί και ν’ ασφαλίζει κάπως. Ακόμα κι εγώ ο άσχετος με τα μαστοριλίκια κάτι θα είχα σκαρφιστεί για να το φτιάξω σωστά. Στο συνεργείο πάντως δεν έκαναν κάποια πατέντα για μόνιμη λύση, σήκωναν τα χέρια ψηλά.

 

 

Δεν μπορουσε να μπει ενα παξιμαδει ασφαλειας, ωστε και να ξεβιδωνει η πεταλουδα, να μην πεφτει?

Αν μπορουσε, να μπει, δεν μπορουσε να φτασει μεχρι το υψος της πεταλουδας ωστε να μην την αφηνει να χαλαρωσει πολυ?

[Kostas-MotoLover 10.029]

Είχα ξεχάσει πόσο ομορφόπαιδο είσαι!!!

 

Σένα δε σε φτάνει κανείς αγορίνα.

 

 

Το 2^ο σημαντικότερο ήταν εκείνη η ρημάδα η πεταλούδα που ρύθμιζε το σφίξιμο στα πίσω δεσκόφρενα (ναι, με πεταλούδα γινόταν). Απ’ τους κραδασμούς λοιπόν η πεταλούδα ξέσφιγγε μέχρι που έπεφτε στο δρόμο πίσω μου..... και φυσικά τέλος το πίσω φρένο! Έλεος πια. Ούτε ένας τρόπος να κρατιέται εκεί και ν’ ασφαλίζει κάπως. Ακόμα κι εγώ ο άσχετος με τα μαστοριλίκια κάτι θα είχα σκαρφιστεί για να το φτιάξω σωστά. Στο συνεργείο πάντως δεν έκαναν κάποια πατέντα για μόνιμη λύση, σήκωναν τα χέρια ψηλά.

 

 

Δεν μπορουσε να μπει ενα παξιμαδει ασφαλειας, ωστε και να ξεβιδωνει η πεταλουδα, να μην πεφτει?

Αν μπορουσε, να μπει, δεν μπορουσε να φτασει μεχρι το υψος της πεταλουδας ωστε να μην την αφηνει να χαλαρωσει πολυ?

Είναι πολλά τα χρόνια Λιάκο και δε θυμάμαι πώς ακριβώς ήταν φτιαγμένη αυτή η αηδία. Ό,τι και να σου πω θα είναι λάθος.

Πάντως είχε ασχοληθεί (δεν ξέρω με πόσο κέφι ή αν ήταν άσχετος) ο μάστορας στο συνεργείο της αντιπροσωπείας και δεν το είχε λύσει. Λογικά δεν θα ήταν μια σκέτη βέργα με ελεύθερες βόλτες στην άκρη του, αλλά κάτι σε Τ αφού έπρεπε να συνδέεται και με τα 2 δισκόφρενα, οπότε πρέπει να λυνόντουσαν κι άλλοι σύνδεσμοι και έφευγαν το ένα μετά το άλλο τα εξαρτήματα (ροδέλες, παξιμάδια, πεταλούδα).

Άστα, μιλάμε για σόου.  Και κρίμα γιατί ήταν μπάνικο ως εργαλείο για τρελά γούστα.

 

Δεν ήξερα και την ύπαρξη του mb τότε να μπω να ρωτήσω. Ένας άνθρωπος μόνος και άσχετος από δαύτα τί να σου κάνει.....

Τροποποιήθηκε Αύγουστος 21 , 2015 από τον Kostas-MotoLover

[HLIAS 7.581]

Καλα το οτι ηταν μαστορας της αντιπροσωπειας δεν μου λεει κατι.. (Για τετοιου ειδους πραγματα..)

Τελος παντων :)

 

[ritchie 1.010]

Κάτι μου θυμίζει αυτή η ιστορία.

[Kostas-MotoLover 10.029]

Καλα το οτι ηταν μαστορας της αντιπροσωπειας δεν μου λεει κατι.. (Για τετοιου ειδους πραγματα..)

Τελος παντων :)

 

Λέκκας..... 

Μέχρι να πουλήσει ήτανε το θέμα και μετά τραβιόσουνα στο παρακαλετό μπας και λύσεις κανά πρόβλημα.

Και το μαστοράκι είχε το νου του μόνο στο να φτιάξει τα δικά του μηχανάκια (αγόραζε τρακαρισμένα, τα έφτιαχνε εκεί που είχε τα μέσα και τα πουλούσε σε ανυποψίαστους για διαμάντια). Με μένα και τον καθένα θ' ασχολιότανε? Τού 'τρωγα το χρόνο...... με πιάνεις?

Κάτι μου θυμίζει αυτή η ιστορία.

Τί ? 

[ritchie 1.010]

 

Κάτι μου θυμίζει αυτή η ιστορία.

Τί ? 

Βραδάκι και μπύρα στην Αγ. Παρασκευή.

[Kostas-MotoLover 10.029]

Βραδάκι και μπύρα στην Αγ. Παρασκευή.

Α, σου τό 'χα περιγράψει? Ούτε που θυμάμαι......