Αναζήτηση στην κοινότητα

(Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι Ηπειρώτικο Μοιρολόϊ από τον Πετρολούκα Χαλκιά. Είναι τόσο δυνατά τα συναισθήματα που μου προκαλεί όταν το ακούω, που θα μου επιτρέψετε να το χρησιμοποιήσω και σε αυτό το οδοιπορικό παρόλο που οι δρόμοι που πατήσαμε ήταν στα βουνά των Αγράφων.) Το πρώτο τσιγάρο της βραδιάς άναψε και το βλέμμα μου καρφωμένο στην οθόνη του υπολογιστή. Λευκό φόντο και ένας μαύρος κέρσορας να με προσκαλεί να ξεκινήσω να βάζω σε μια σειρά τις σκέψεις, τις εικόνες και τα συναισθήματα μου. Δεν είναι εύκολο και το γνωρίζω πολύ καλά... Η αρχή στην συγγραφή των οδοιπορικών μου πάντα είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Πως μπορώ να δώσω στον άνθρωπο, που έχει απέναντί του το κείμενο, να καταλάβει σε κάποιες αράδες όλα αυτά που για κάποιες ώρες έχω νιώσει? Πως μπορώ μέσα από ψυχρές λέξεις να μεταφέρω τον καταιγισμό των συναισθημάτων που η ψυχή μου έχει νιώσει, μέσα σε λίγες μόνο ώρες μιας μικρής βόλτας? Δεν ξέρω τελικά τι καταφέρνω...η αλήθεια είναι πως προσπαθώ μέσα από συναισθήματα να παρουσιάσω εικόνες, χρώματα και ήχους μιας άλλης Ελλάδας. Μιας Ελλάδας ξεχασμένης από τους πολλούς... εγκαταλελειμμένης, μιας Ελλάδας όμως που στους περισσότερους από εμάς ξυπνά αναμνήσεις τόσο δυνατές όσο και οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων... Οι πρώτες γουλιές του κρασιού έχουν κυλήσει στον λαιμό μου και έχουν αρχίσει να γλυκαίνουν τις αισθήσεις. Στα ακουστικά μου το "Ηπειρώτικο Μοιρολόϊ", στην οθόνη οι φωτογραφίες του οδοιπορικού... Η ψυχή μου ακόμη τριγυρνά στα σκληροτράχηλα βουνά, στους κακοτράχαλους δρόμους, στα έρημα χωριά,στους αγνούς ανθρώπους...εκεί ψηλά...στα βουνά των Αγράφων. Το μυαλό και η καρδιά ακολουθούν πρόθυμα αλλά η λογική έχει αντίθετη άποψη... "προσγειώσου, η βόλτα τελείωσε, υπάρχουν υποχρεώσεις, λογαριασμοί, εφορίες, τράπεζες, δουλειές..." Για μια φορά ακόμα όμως θα παραμερίσω τις κραυγές της λογικής και σβήνοντας την μίζα της μηχανής του μυαλού μου, θα αφήσω τον εαυτό μου να ξανα-ταξιδέψει ήρεμα στα μονοπάτια των αναμνήσεων... Το οδοιπορικό πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου. Η παρέα αποτελούνταν από τους Σωτήρη (Varadero - Bridgestone), Θάνο (Gs 1150 - Karoo), Φίλιππο (GS 1200 - Anekee 3), και από εμένα (Africa - Anekee 2). Συνολικά διανύσαμε 215χλμ τα 115 από αυτά σε χωμάτινους δρόμους των Αγράφων (Τύμπανος, Πετροχώρι,Πετρίλο, Νιάλα). Η εκκίνηση έγινε στις 08:00 το πρωϊ της Κυριακής και η επιστροφή στις 21:00 της ίδιας ημέρας. Στα Τρίκαλα συναντήθηκα με τον Σωτήρη και το Θάνο (ήρθε από Λάρισα), ενώ κάπου στον Τύμπανο θα συναντούσαμε τον Φίλιππο που ερχόταν από την Άρτα. Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής καθώς και η πρώτη στάση για να εφοδιαστούμε τον πρωινό μας καφέ έγινε στην κομώπολη του Μουζακίου. "Αφού φοράω Karoo" μια ατάκα του Θάνου που ακούσαμε πάνω από 200 φορές στο οδοιπορικό μας :) Άντε, καλοφόρετα με πολλά-πολλά χωμάτινα χιλιόμετρα Καλή παρέα, διάθεση, καφές, τσιγάρα...α και Karoo :) και τα πρώτα ανηφορικά κομμάτια εμφανίστηκαν μπροστά μας. Σηκώνοντας το βλέμμα λίγο πάνω από τον δρόμο μπορούσα να δω όλη την μεγαλοπρέπεια των κορυφογραμμών των Αγράφων. Βουνά εντυπωσιακά των οποίων η ατμόσφαιρα έχει χαρακτηριστεί ως μια από τις πιο καθαρές του πλανήτη!!! Στα 2.184 μέτρα η ψηλότερη κορυφή (Καράβα) με πολλές άλλες (Ντελιδίμι, Βουτσικάκι, Φτέρη κ.α) να ακολουθούν κατά πόδας πάνω από τα 2000 μέτρα. Εναλλαγή τοπίου όπου ανεβαίνοντας υπάρχει μεγάλη ποικιλία χλωρίδας με κυρίαρχο το έλατο ενώ από κάποιο υψόμετρο και πάνω αρχίζει το τοπίο να γίνεται άγριο με την πέτρα και την χαμηλή βλάστηση να δεσπόζει στα περισσότερα σημεία. Επιβεβλημμένη η στάση στα πρώτα "πέταλα" του δρόμου λίγο πριν το πέρασμα του Τύμπανου (1700μ), για "λίγες" φωτογραφίες. Επί το έργω :) (φωτογραφία Σωτήρη) Το συγκεκριμένο κομμάτι της διαδρομής εκτός από την ομορφιά που προσφέρει στον ταξιδιώτη, έχει και κάποια χαρακτηριστικά τα οποία, για τους ντόπιους, είναι κάτι σαν κατάρα. Ο Τύμπανος είναι άρικτα συνδεδεμένος με ένα τραγικό περιστατικό το οποίο έλαβε χώρα στις 21 Ιανουαρίου 1967 όταν στις χιονισμένες του πλαγιές βρήκαν τραγικό θάνατο 4 ανθρώποι στην προσπάθειά τους να περάσουν το βουνό την νύχτα. Μια σβάρνα (χιονοστιβάδα) έκοψε το νήμα της ζωής τους και βύθισε στο πένθος το χωριό της Αργιθέας (περισσότερες πληροφορίες για το τραγικό περιστατικό μπορείτε να βρείτε εδώ). Ο χειμώνας στην συγκεκριμένη περιοχή έρχεται πολύ νωρίς το Φθινόπωρο και φεύγει αργά την Άνοιξη. Τα προβλήματα ειδικά στην μετακίνηση είναι πολύ μεγάλα αν και οι τοπικοί παράγοντες γνωρίζοντας τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν κάθε χρόνο παίρνουν τα αναγκαία μέτρα ώστε τουλάχιστον να διατηρούν τους βασικούς οδικούς άξονες ανοιχτούς. Η ζωή και η καθημερινότητα των ανθρώπων, στα ορεινά χωριά των Αγράφων αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας, κάθε άλλο παρά εύκολη είναι και τουλάχιστον από την πλευρά μου έχουν τον σεβασμό μου... Το πέρασμα του Τύμπανου το έχω διασχίσει αρκετές φορές και αξίζει να δείτε εδώ και εδώ τι σημαίνει χειμώνας σε αυτή την περιοχή της οροσειράς των Αγράφων. Περιμένοντας τον Φίλιππο από την Άρτα και φωτογραφίζοντας... (φωτογραφία Σωτήρη) Φίλιππος (φωτογραφία Θάνου) (σημείο φωτογραφίσης) Ο χρόνος κάθε άλλο παρά μας πίεζε μιας και ξέραμε ότι τα χιλιόμετρα που είχαμε να διανύσουμε ήταν λίγα και ότι το αργότερο στις 17:00 θα είχαμε γυρίσει στις βάσεις μας. :P Με την άφιξη του Φίλιππου είχε έρθει η ώρα οι τέσσερίς μας πλέον να συνεχίσουμε να ανεβαίνουμε προς την κορυφή του περάσματος. Κάπου εκεί θα αφήναμε το ασφάλτινο κομμάτι για να "χαθούμε" στα λιγότερα γνωστά μονοπάτια των Αγράφων. Χάρτης διαδρομής (στο σημείο C μπήκαμε στον χωματόδρομο στα αριστερά του δρόμου) Λίγα χιλιόμετρα οδήγησης σε εύκολο χωματόδρομο και στάση για τον πρωϊνό μας καφέ. Το θέαμα γύρω μας μαγευτικό... Οι προκλητικές καμπύλες των βουνών, η δροσερή πρωϊνή αύρα,οι όμορφοι ήχοι δημιουργούσαν μια απίστευτη αίσθηση ηρεμίας και πληρότητας... ( σημείο φωτογραφίσης) (φωτογραφία Θάνου) "Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά..." Το σώμα σε ταξίδεψε με ασφάλεια... έφτασες στο σημείο... περιμένεις λίγες στιγμές... και ξαφνικά εκεί που αρχίζεις να παίρνεις τις απαραίτητες ανάσες, από μέσα σου ξεχύνονται όλα αυτά που αγαπάς όλα αυτά που φοβάσαι... άγγελοι και δαίμονες... σκέψεις και αισθήσεις... ψυχή και μυαλό φεύγουν όλα από μέσα σου αφήνοντας απλά τα μάτια να καταγράφουν τον τρελό χορό που στήνεται τριγύρω. Χωρίς ρυθμό, χωρίς τέμπο, νότες διάσπαρτες στον χόρο... Ανάταση ψυχής? Αγαλίαση? Τρέλα? Ίσως όλα, ίσως τίποτα... ( σημείο φωτογραφίσης) Θάνος Σωτήρης Φίλιππος Βαγγέλης "Αρχη ήμισυ του παντός"...και η αρχή είχε γίνει με εντυπωσιακό τρόπο. Τα επόμενα χιλιόμετρα είχαν κάτι μαγικό. Η επιλογή του Θάνου να οδηγήσουμε σε αυτή την διαδρομή ήταν ό,τι καλύτερο. Ο δρόμος όσο προχωρούσαμε γινόταν και πιο δύσκολος. Οδηγούσαμε κατά μήκος του βουνού λίγα μέτρα κάτω από την κορυφή του. Μπλε, καφέ, πράσινο, κίτρινο, κόκκινο όλα τα χρώματα μπροστά, πάνω, δεξιά, αριστερά...τα μάτια παλεύουν να καταγράψουν, το μυαλό πιέζει να αποθηκεύσει... Κάμερες, φωτογραφικές όλα σε λειτουργία.... ( σημείο φωτογραφίσης) Ο δρόμος μας οδήγησε στο Πετροχώρι. Ορεινός οικισμός των Αγράφων, με ελάχιστους κατοίκους που ασχολούνται αποκλειστικά με την κτηνοτροφία. Λίγο πριν το χωριό και σκαρφαλωμμένος στις πλαγιές του βουνού ένας μικρός πέτρινος οικισμός. Στην αρχή πίστεψα πως πρόκειται για τα απομεινάρια του παλιού χωριού αλλά στην πορεία ανακάλυψα πως πρόκειται για τις κατοικίες των βοσκών της περιοχής. Λίγα σπίτια (περίπου 7-8) το ένα κοντά στο άλλο. Χωρίς ιδιαίτερα αρχιτεκτονικά γνωρίσματα χτισμένα από πέτρες, χωρίς να υπάρχει αρμός ή λάσπη ανάμεσά τους, με πολύ χαμηλά ταβάνια, μικρά παράθυρα και μικρές πόρτες. ( σημείο φωτογραφίσης) Είναι στιγμές που νιώθω πως ο χρόνος γύρω μου έχει σταματήσει, κλείνω τα μάτια μου και ταξιδεύω πίσω... Ανάβω τσιγάρο και προσπαθώ να ακούσω τους ψίθυρους... μικρές ιστορίες που πλανώνται στον αέρα που ανάλογα με τη διάθεσή του, τις φέρνει κοντά ή τις παίρνει μακριά... Ανοίγω τα μάτια μου, επιστροφή στο "τώρα"... Αγγίζω να αισθανθώ, όλα είναι εκεί... Όπως ήταν πριν, όπως θα είναι μετά... Ταξιδιώτες και περαστικοί μια στιγμή στον χρόνο... Ζωή "μικρή" Ζωή "μεγάλη" Στο χέρι μου είναι... Χάρτης Διαδρομής (στο σημείο C βρίσκεται ο πέτρινος οικισμός) Κατηφορικά τα επόμενα κομμάτια της διαδρομής με τον δρόμο να δυσκολεύει. (φωτογραφία Θάνου)