Ταξιδευτής

Λιγο πριν φθασουμε στην εισοδο της διαδρομης του Grossglockner, ενα ακρως πολυχρωμο και παραδοξο μικρο καφε στην ακρη του δρομου μας τραβηξε τη προσοχη. Ηταν λες και ειχε σκασει βομβα λουλουδιων! Εδω βρισκοταν ο 130 μετρων καταρρακτης Jungfernsprung, η αλλιως "το αλμα της κορης". Ο θρυλος λεει οτι καποτε μια εξαιρετικα ομορφη βοσκοπουλα ζουσε σε ενα λιβαδι κοντα στη πηγη του καταρρακτη. Ολοι οι νεοι της περιοχης εκαναν φιλοτιμες προσπαθειες να κερδισουν την καρδια της, αλλα ματαια. Η κορη δεν ενδιαφεροταν για κανεναν. Τοτε, μια μερα ο Διαβολος εμφανιστηκε με τη μορφη ενος ομορφου ξενου και την ακολουθησε λεγοντας της γλυκολογα. Εκεινη ομως καταλαβε οτι ο ομορφος νεος ηταν ο Διαβολος και ετρεξε να γλυτωσει. Φθανοντας στην ακρη του λοφου και μη εχοντας αλλη επιλογη, αναγκαστηκε να πηδηξει εκατον τριαντα ολοκληρα μετρα στο γκρεμο. Απο θαυμα η βοσκοπουλα σωθηκε χωρις να παθει τιποτα και απο τοτε ενας πανεμορφος καταρρακτης τρεχει στο σημειο που εκεινη πηδηξε κατω. Ετσι το σημειο πηρε το ονομα το "αλμα της κορης". Μαλιστα, απο εδω ξεκινουσε μια πολυ βατη διαδρομη προς τον καταρρακτη διαρκειας περιπου μιας ωρας, την οποια εμεις εχοντας πολυ δρομο ακομα μπροστα μας αποφασισαμε να αφησουμε για μια αλλη φορα. Ετσι και αλλιως τα καλυτερα επονταν.

Παλιοτερα ειχα γραψει οτι οταν ταξιδευεις στις Αλπεις ειναι σαν να οδηγας μεσα σε πινακες ζωγραφικης, και εδω ηταν για αλλη μια φορα απολυτα ταιριαστο... Τα ματια μας δεν μπορουσαν να χορτασουν την ομορφια που απλωνοταν μπροστα μας, τοσο στα χαμηλα οσο και στα ψηλα... Μαγεια και τιποτε αλλο...

Αφου λοιπον η τελετη τελειωσε και ο κοσμος εφυγε, ηταν καιρος και εμεις να κανουμε το ιδιο. Φορτωσα τη μηχανη και βγηκαμε στο δρομο με τη καλυτερη διαθεση και τα πιο ομορφα τοπια μπροστα μας. Ο δρομος χανοταν στο βαθος ερημος και ολος δικος μας μεσα σε μια φυση που οργιαζε... Καταπρασινες πλαγιες, δαση και γραφικα χωριουδακια, γαλανος ουρανος, καταπληκτικοι αδειοι δρομοι, επιβλητικα βουνα στον οριζοντα... Αν υπηρχε κατι καλυτερο απο ενα τετοιο θεαμα εγω δεν το ειχα βρει ακομα...

Βεβαια, μεσα σ' αυτο το υπερλαμπρο και τοσο επισημο σκηνικο υπηρχε μια τοση δα μικρη παραφωνια... Μα καλα, ποιος ηλιθιος πηγε και παρκαρε τη μηχανη του με τα βρωμοαδιαβροχα απλωμενα σαν τραχανα πρωτη μουρη στη παρελαση; Δεν εφταιγα εγω κυριε προεδρε! Εγω στο πεζοδρομιο του ξενοδοχειου ημΑνε. ΑΥΤΟΙ πλακωσαν απο παντου και αρχισαν τις παρελασεις! Το μονο σιγουρο ηταν οτι αφου δεν υπηρχε περιπτωση να φυγουμε αμεσα, μπορουσαμε να κατσουμε και να απολαυσουμε το σοου. Συντομα ηρθαν και τα σωματα ασφαλειας σε σταση προσοχης και η τελετη αρχισε. Εκει ηρθε και η πιο εντυπωσιακη στιγμη της τελετης για εμενα. Οταν ο ιερεας αρχισε να διαβαζει το υμνολογιο, ξαφνικα ολοι οι συμμετεχοντες στη παρελαση εβγαλαν τα καπελα τους με συγχρονισμο και γονατισαν ευλαβικα στο ενα γονατο για να ακουσουν την δοξολογια. Μπροστα απ' τον ιερεα ηταν παραταγμενη στην ιδια γονατιστη σταση μια διμοιρια με τα παλια οπλα τους παρα ποδα τα οποια νομιζα οτι ηταν διακοσμητικα. Δεν μπορουσα να ειμαι πιο λαθος. Οταν ο ιερεας τελειωσε τη τελετη, οι σκοπευτες σηκωθηκαν πανω και υπο τις διαταγες του τελεταρχη παρουσιασαν οπλα, γεμισαν και εριξαν τρεις φορες στον αερα εν μεσω νεφους μπαρουτιου και ηχων. Ομολογω οτι δεν ειχα δει ποτε πως γιορταζουν σ' αυτα τα μερη τετοιες ημερες και ειχα μεινει αναυδος. Οι ανθρωποι δεν εδειχναν να κανουν ολο αυτο το τελετουργικο για τους (ετσι και αλλιως ελαχιστους) τουριστες αλλα περισσοτερο για τους ιδιους. Χαμογελασα στη σκεψη οτι οι παραδοσεις και τα εθιμα των τοπων ακομα μενουν ζωντανες σε πεισμα των καιρων που μας θελουν ολους ιδιους και ομοιομορφους...

Δυστυχως η διασημοτητα που ειχε αποκτησει αυτος ο δρομος ειχε και τα ασχημα της, καθως οι Αυστριακες αρχες εχοντας εδω και χρονια αντιληφθει το ποσο δημοφιλης προορισμος ηταν ειχαν φροντισει να βαλουν διοδια με ιδιαιτερα τσουχτερο αντιτιμο, που τωρα ηταν στα 26 ευρω για μηχανες και αυτοκινητα. Αουτς. Μπρος στα καλλη τι ειναι ο πονος ομως, σωστα; Βαζοντας στο προγραμμα σημερα την εξερευνηση του Grossglockner η διαδρομη μας αυτοματως μεγαλωνε στα 270 χιλιομετρα περιπου μεχρι το Innsbruck που ομολογουμενως ηταν καπως οριακα αν θελαμε να παμε χαλαρα. Το θεμα δεν βοηθουσε το οτι ο μονος οικονομικος ξενωνας που εβρισκα στη περιοχη ηταν αλλα 40 χιλιομετρα πιο κατω, αλλα δεν ειχαμε πολλες επιλογες. Εκλεισα το δωματιο για το βραδυ, εβγαλα τη μηχανη απο το παραξενο γκαραζ χωρις μουσικη υποκρουση αυτη τη φορα (αν και δεν εκατσα και πολυ για να το ψαξω το θεμα...) και ξεκινησαμε να ετοιμαζομαστε. Και καπου εδω ξεκινησε η πλακα! Δεν ειχα προλαβει να φορτωσω τις βαλιτσες και να μαζεψω τα αδιαβροχα ακομα, οταν ξαφνικα ενα μεγαλο πληθος κοσμου με τεραστια λαβαρα, ορχηστρες και ενα χρυσοποικιλτο ...επιταφιο(!) αρχισε να παρελαυνει μπροστα στο ξενοδοχειο με καθε επισημοτητα! Στη παρελαση συμμετειχε σχεδον ολοκληρη η πολη, με τους κατοικους ειτε ντυμενους με τα γιορτινα τους ρουχα... ...ειτε φορωντας εντυπωσιακες παραδοσιακες φορεσιες με λευκα δαντελωτα πουκαμισα, μακρυα καφε παλτα και κοντα παντελονακια με λευκες κατσες, κοκκινες ζωστηρες με χρυσες διακοσμησεις και μεγαλα κιτρινοπρασινα καπελα με φτερα και λουλουδια, ενω οι παραστατες φορουσαν κοκκινα γιλεκα με σταυρωτες λευκες ζωνες και μικρα ξιφη κρεμασμενα στο πλαι. Ειχαμε πεσει πανω στην ετησια τελετη του εορτασμου του Δεκαπενταυγουστου και το θεαμα ηταν αν μη τι αλλο εντυπωσιακο! Ακομα και η ορχηστρα ηταν ενας ολοκληρος λοχος!

Day 7 Sillian - Großglockner - Kitzbühel (AT) 170 km Ολη τη νυχτα εβρεχε καταρρακτωδως. Καποια στιγμη ξημερωματα σηκωθηκα να παω στη κουζινα και κοιταξα απ' το παραθυρο. Κατω απ' το πορτοκαλι φωτισμο της λαμπας του δρομου, η βροχη επεφτε με μανια στη σκοτεινη πλατεια και με εκανε να νοιωθω ευγνωμων που εστω και την τελευταια στιγμη ειχαμε βρει καταλλυμα για το βραδυ. Ελευθερια δεν μου ηθελες μεγαλε; Οριστε. Αυτο παει χερακι-χερακι με την αβεβαιοτητα του που θα μεινεις το βραδυ, ειδικα σε τοσο τουριστικες περιοδους και περιοχες. Δεν πειραζε. Η εμπειρια μου στα ταξιδια μου ειχε δειξει οτι ακομα και οταν ολα φαινονταν σκοτεινα και δυσκολα, παντα στο τελος βρισκοταν μιαν ακρη. Οι θεοι του ταξιδιου φροντιζουν αυτους που τολμουν. Στο κατω κατω αν δεν ειχαμε και αυτα τα αναπαντεχα, τοτε τι θα ειχαμε να λεμε μετα; Η μερα ξημερωσε με καθε λαμπροτητα, σαν να εβαζε κι αυτη τα καλα της για την περισταση. 15 Αυγουστου γαρ και συντομα θα ανακαλυπτα πως γιορταζουν οι Αυστριακοι τη μερα, ομως ακομα δεν ειχα ιδεα τι θα επακολουθουσε. Μετα τη βραδυνη καταιγιδα εξω η φυση ελαμπε με τα πιο εντονα χρωματα σε ολους τους συνδιασμους πρασινου, μπλε και λευκου. Το Sillian που χθες το βραδυ εμοιαζε απλα λυση αναγκης, τωρα στο φως του ηλιου εδειχνε πολυ γραφικο καθως σκαρφαλωνε στην απεναντι βουνοπλαγια αναμεσα στα δεντρα του δασους. Κατεβηκαμε στο ομορφο lobby για ενα πλουσιοπαροχο πρωινο, απο αυτα που μονο σε καλα ξενοδοχεια μπορεις να απολαυσεις και αρχισαμε να προγραμματιζουμε τη μερα μπροστα μας. Μετα τη χθεσινη ψυχρολουσια, κανεις μας δεν ηθελε να καταληξουμε στη μεση του πουθενα να ψαχνουμε για δωματιο τη τελευταια στιγμη. Δεν ειχαμε υπολογισει το γεγονος οτι αυτες οι μερες ειναι ακρως τουριστικες οποτε επρεπε να κινηθουμε αναλογα. Ανοιξα το booking.com και εψαξα για διαμονη καπου στα περιξ του Innsbruck. Αν δει κανεις τη διαδρομη στο χαρτη, θα διαπιστωσει οτι οι δυο πολεις απειχαν μολις 150 χλμ γυριζοντας πισω μεσω Ιταλιας και Bolzano. Γιατι τοσο μικρη αποσταση σημερα λοιπον; Ο λογος ηταν απλος: διοτι δεν θα πηγαιναμε μεσω Bolzano αλλα θα συνεχιζαμε βαθεια στις Αυστριακες Αλπεις για να ανεβουμε σε ενα θρυλικο προορισμο που εδω και χρονια ειχα στο νου μου να επισκευτω: τη Μεγαλη Καμπανα των Αλπεων η αλλιως Grossglockner Hochalpenstrasse. 48 ολοκληρα χιλιομετρα του υψηλοτερου δρομου της Αυστριας και ενος απο τους υψηλοτερους της Ευρωπης, με διαδρομες που φτανουν μεχρι την κορυφη Edelweißspitze στα 2,571 μετρα και το παρατηρητηριο Kaiser-Franz-Josefs-Höhe στα 2,369 μ. με πανοραμικη θεα προς τον παγετωνα Pasterze και το ορος Grossglockner. Κοιταζοντας στο χαρτη τις μικρες πολυχρωμες γραμμες, τιποτα δεν μαρτυρουσε οτι εδω κρυβοταν μια απο τις κορυφαιες διαδρομες που μπορει να κανει καποιος στη ζωη του με μηχανη και σημερα η μερα θα ηταν ολη δικη της. (φωτο απο wikipedia)

Δεν ειχαμε πολλες επιλογες πλεον. Η ωρα ειχε παει σχεδον 9 το βραδυ και τα περιθωρια ειχαν στενεψει υπερβολικα. Η Annika με δυσκολια πλεον κρατουσε την απογνωση της. "Δεν το πιστευω οτι θα μεινουμε στο δρομο αποψε! Ειναι ο χειροτερος μου εφιαλτης!" Διπλα απ' το γραφειο τουρισμου στη κεντρικη πλατεια, δεσποζε ενα μεγαλο και αρκετα κυριλε ξενοδοχειο. Ηταν η τελευταια μας ευκαιρια. Εχοντας στο νου μου τις προηγουμενες αρνητικες απαντησεις, μπηκα στη ρεσεψιον δειλα και χωρις ιδιαιτερες ελπιδες να βρεθει κατι. Εξαλλου με το πενιχρο μας budget σιγα μην βρισκαμε και οικονομικο δωματιο σε τετοιο ξενοδοχειο. Η χαμογελαστη καλοστεκουμενη πενηνταρα στη ρεσεψιον με υποδεχτηκε με τον πιο ομορφο τροπο. - Καλησπερα σας! - Γεια σας. Αν και δεν νομιζω, μηηηηπως εχετε καποιο δικλινο δωματιο για αποψε; - Χμμμ... Ναι, εχουμε κατι αλλα δεν ξερω αν σας κανει... - Δηλαδη; Γιατι οχι; - Ξερετε, ειναι η δευτερη κρεββατοκαμαρα σε ενα διπλο στουντιο με κουζινα. Οι ενοικιαστες δεν χρειαστηκαν το δευτερο δωματιο και ειναι ελευθερο. Αν δεν σας πειραζει να μοιραστειτε την κοινοχρηστη κουζινα θα σας κανω και καλυτερη τιμη για να το παρετε. Δεν χρειαζοταν να ακουσω τιποτε αλλο. Μετα την εμπειρια που ειχαμε μολις περασει και στο υπογειο διπλα στο λεβητοστασιο να μας εβαζε παλι το ιδιο θα ητανε! Σε χρονο μηδεν ειχαμε μεταφερει τις βαλιτσες στο δωματιο χωρις να πιστευουμε τη τυχη μας, που ειχε γυρισει κυριολεκτικα την υστατη στιγμη! Καθως κουβαλουσα και τα τελευταια πραγματα απ' τη μηχανη, δυο νεαροι Γερμανοι με πλησιασαν και μου ειπαν οτι αν ηθελα μπορουσα να ζητησω το κλειδι για το γκαραζ του ξενοδοχειου για να μην μεινει η μηχανη εξω το βραδυ. Παροτι δεν πιστευα οτι μπορει να συμβει κατι στη καρδια των Αλπεων, με τη τυχη που ειχαμε μεχρι προτινως ειπα να μην το ρισκαρω. Eτσι πηρα τη μηχανη και τη κατεβασα σε μια μικρη ραμπα στο πλαι του ξενοδοχειου οπου βρισκοταν μια κλειδωμενη μακροστενη μεταλλικη πορτα που οδηγουσε στο υπογειο. Πλησιαζοντας με το κλειδι στο χερι για να ανοιξω, ακουσα απο μεσα τις χαρακτηριστικες νοτες του Hotel California των Eagles να παιζουν στη διαπασων! Αλλο παλι και τουτο. Ποιος να ηταν μες το υπογειο parking με τετοια ντερτια βραδιατικα; Ανοιξα τη πορτα και κοντοσταθηκα σαστισμενος. Η μουσικη αντηχουσε στο γκαραζ στο τερμα ομως τα παντα ηταν θεοσκοτεινα! Δεν ειμαστε καλα... Μπηκα μεσα και γυρισα το διακοπτη για τα φωτα. Ο χωρος φωτιστηκε απ' ακρη σ' ακρη ομως και παλι δεν εβλεπα κανεναν εδω κατω. - Ναι; Ειναι κανεις εδω; Καμια απαντηση. Κοιτασα τριγυρω. Ψυχη. Το υπογειο ηταν αδειο. Μερικες λαμπες φθοριου τσιτσιριζαν διπλα σε σωληνες θερμανσης και αποχετευσης, φωτιζοντας κατι που ηταν αναμεσα σε αποθηκη και χωρος σταθμευσης οχηματων. Μερικα ποδηλατα και snow mobiles στεκονταν μισοσκεπασμενα διπλα σε μια μεγαλη ντανα ξυλα και στην αλλη πλευρα βρισκοταν ενα καλογυαλισμενο Honda CB1300 με Ιταλικες πινακιδες. Στον απεναντι τοιχο εμοιαζε να εχει στηθει ενα μινι συνεργειο με διαφορα εργαλεια, δυο μεγγενες παγκου και εναν μικρο αεροσυμπιεστη. Στα κουρασμενα ματια μου θα μπορουσε ανετα να ειναι και η εργαλειοθηκη του Jack the ripper. Ακριβως διπλα του υπηρχε ενα κλειδωμενο μεταλλικο κλουβι, οπου μεσα βρισκοταν ενα μικρο MP3 player συνδεδεμενο με πατεντες και διαφορα καλωδια πανω σε ενα ξεκοιλιασμενο ηχοσυστημα αυτοκινητου που ειχε δει και καλυτερες ημερες. Ωστε αυτο επαιζε τη μουσικη λοιπον! Οι Eagles ειχαν πλεον δωσει την θεση τους στο σπαρακτικο Hurt του Johnny Cash και εγω ηδη φανταζομουν τον μανιακο δολοφονο γεματο αιματα να τεμαχιζει χαρουμενος το πτωμα του τελευταιου ατυχου τουριστα που εκανε το λαθος να κατεβει εδω κατω νυχτιατικα... Αφησα τη μηχανη βιαστικα διπλα στο CB και βγηκα εξω. Δεν ειχα προλαβει να κλειδωσω τη πορτα καλα καλα και η μουσικη σταματησε στη μεση του τραγουδιου οσο αποτομα ειχε ξεκινησει. Ωραιααααααα. Λες να γλυτωναμε το κρυο και το παγκακι και να πηγαιναμε απο αλυσοπριονο τελικα;

Μια ανασσα πριν τα συνορα ειδα μια πινακιδα προς ενα συνοικισμο που ειχε μερικα ξενοδοχεια. Ακολουθησα τα βελη με τη βροχη να δυναμωνει ολοενα και περισσοτερο σκεπτομενος οτι οσο και αν κοστιζει, υπο τις συνθηκες αυτες αν βρουμε δωματιο θα το παρουμε. Οι οδηγιες μας εβγαλαν στη μικρη πλατεια του χωριου, οπου δεσποζε το ξενοδοχειο που ειχαμε δει να διαφημιζεται στη διασταυρωση. Μπηκα μεσα στην μαλλον κυριλε υποδοχη οπως ημουν με τα αδιαβροχα να σταζουν και το κρανος στο κεφαλι. Η ρεσεψιονιστ αν εβλεπε τον ωξαποδο αγκαζε με την Παρθενο Μαρια θα γουρλωνε λιγοτερο τα ματια της. - Καλησπερα σας! - Εεεμμμ, καλησπερα. - Μηπως εχετε ενα δικλινο για αποψε; - Εεεεμμμ δεν νομιζω οτι... - Δειτε το σας παρακαλω, δεν εχουμε καμια προτιμηση. Απλα ψαχνουμε για ενα καταλλυμα για το βραδυ! - Δεν ξερω, καλυτερα να μιλησετε με την διευθυντρια. Δεν ειχε προλαβει να ολοκληρωσει τη προταση της και απο μια πλαινη πορτουλα πεταχτηκε μια ξερακιανη μεσηλικας που με εμφανη την δυσαρεσκεια ζωγραφισμενη στο προσωπο της προσπαθησε να με ξεφορτωθει οπως οπως. "Δεν εχουμε τιποτα κυριε εδω! Ειναι ολα πιασμενα. Φυγετε, φυγετε!" Εκανα προσπαθεια να κρατησω τη ψυχραιμια μου και της εδειξα τη βροχη που εξω συνεχιζε να πεφτει με αμειωτη ενταση. - Κυρια μου, καταλαβαινω οτι ειναι δυσκολο να βρεθει κατι τετοιες μερες, αλλα σας παρακαλω καντε κατι. Εξω ριχνει καρεκλες και εχουμε ψαξει ολους τους ξενωνες της περιοχης χωρις να εχουμε βρει απολυτως τιποτα. Τι να κανουμε; Να μεινουμε στο δρομο; - Δεν εχουμε τιποτα! Σας παρακαλω, φυγετε. Mi dispiace. - Εγω να δεις, αλλα εχε χαρη... μουρμουρισα εκνευρισμενος και εφυγα χωρις αλλη κουβεντα. Βγηκαμε παλι στη διασταυρωση και περασαμε τα συνορα. Η ωρα ειχε παει 7.30 το απογευμα και ακομα πηγαιναμε ψαχνοντας. Η μονη λυση εκεινη την ωρα ηταν το tourist information office στη πρωτη πολη που θα βρισκαμε μπροστα μας. Οντως, στο κεντρο της μικρης κωμοπολης Sillian αφησαμε τη μηχανη στη πλατεια και πηγαμε καρφι για το κεντρο τουρισμου. Παροτι τετοια ωρα ηξερα οτι θα ηταν κλειστο, στην πορτα ειχε μια λιστα με διαθεσιμα καταλλυματα και τα τηλεφωνα επικοινωνιας τους. Στο πρωτο τηλεφωνημα, μια ηλικιωμενη κυριουλα προσπαθουσε να καταλαβει τι της ελεγα στα Αγγλικα και εγω τι μου ελεγε στα Γερμανικα. Στο δευτερο τηλεφωνημα, ενας ευγενεστατος κυριουλης μιλουσε Αγγλικα μεν, αλλα μου εξηγουσε οτι δεν ειχε διαθεσιμα δωματια. Πανω που ειχα αρχισει να απελπιζομαι, στο τριτο τηλεφωνημα και χωρις να εχω πολλες προσδοκιες ρωτησα τυπικα αν ειχε δωματια. "Μα φυσικα!" - Συγγνωμη, πως ειπατε παρακαλω;;; - Ναι, εχουμε δωματια διαθεσιμα. Μονο που ο ξενωνας δεν ειναι μεσα στη πολη αλλα λιγα χιλιομετρα πιο πριν, στη ταδε διευθυνση. Δεν χρειαζομουν δευτερη κουβεντα. Βγηκαμε απ' την πολη κατευθειαν και αρχισαμε να ψαχνουμε τη διευθυνση μην πιστευοντας την ανελπιστη τυχη μας. Ναι αμε... Εδω ο ξενωνας, εκει ο ξενωνας, βρε που ειναι ο ξενωνας; Εκει που ΕΔΕΙΧΝΕ να ειναι η οδος δεν ειχε το νουμερο που ψαχναμε, και εκει που ειχε το νουμερο που θελαμε δεν ειχε την οδο! Καπου εκει βρηκα μερικους αστυνομικους που εκαναν ελεγχο σε δυο μαυρους νεαρους που ειχαν σταματησει στην ακρη του δρομου. Χωρις να θελω να μπω σε λεπτομερειες γιατι και πως, τους ρωτησα απλα αν γνωριζαν την ταδε διευθυνση. "Α, ψαχνετε τον ξενωνα νεοτητας! ΟΚ, θα πατε ευθεια προς τα πανω στο λοφο, και εκει που βλεπετε το χωραφι στο βαθος θα πατε αριστερα." Τωρα μαλιστα. Ξενωνα θα βρισκαμε η στανη με προβατα; Πηγαινοντας ψαχνοντας, τελικα καποια στιγμη βρεθηκαμε στην ακρη ενος χωματοδρομου που κατεληγε σε ενα μεγαλο χορταριασμενο χωραφι. Διπλα ηταν ενα μικρο τετραγωνο κτισμα απο γκριζο τσιμεντο και σοβαδες που ειχαν δει και καλυτερες μερες. ΑΥΤΟ ηταν ο ξενωνας; Ειπα στην Annika που με κοιταζε προφανως αγχωμενη να περιμενει διπλα στη μηχανη μεχρι να παω να δω τι γινεται. Πλησιασα την πορτα και χτυπησα το κουδουνι. Οι δυο μαυροι τυποι που με υποδεχτηκαν με κοιτουσαν συνοφρυομενοι καθως στεκομουν αμηχανος στην εισοδο του σπιτιου με το κρανος στο χερι. - Τι συμβαινει μεγαλε; Θες κατι; - Εεεμ, να, βασικα μου ειπαν οτι καπου εδω ειναι ενας ξενωνας που ψαχνω να βρω, αλλα μαλλον εκανα λαθος το μερος... - Οχι, σωστα σε εστειλαν. Εδω ειναι ο ξενωνας. Γιατι νομιζες οτι εκανες λαθος; Περιμενες κατι διαφορετικο μηπως; Ε; - Ε οχι δηλαδη, να, αλλα εεεεμμμ... Ειστε οι ιδιοκτητες; - Iδιοκτητες; Α οχι, ενοικοι ειμαστε και απλα μενουμε εδω. Μια γρηγορη ματια πανω απο τις πλατες τους προς τον ...ξενωνα αποκαλυπτε μια μεγαλη κοινοχρηστη κουζινα που ομως εδειχνε να ειναι τελειως ερημη απο αλλους ανθρωπους. - Ρε παιδια, μηπως να φωναζαμε εναν υπευθυνο να συνεννοηθουμε; ειπα περισσοτερο με την ελπιδα μπας και δω κανεναν ακομα ανθρωπο στο ερημο σπιτι παρα για οτιδηποτε αλλο. - Ααα δεν υπαρχει κανενας τωρα! Τωρα ειμαστε μονο εμεις εδω! Βολευεσαι σε οποιο δωματιο βρεις και ο ιδιοκτητης ερχεται καποια στιγμη την επομενη μερα και τον πληρωνεις. Eλα μεσα να σου δειξουμε τα δωματια. Δεν δαγκωνουμε. Τωρα για αυτο το τελευταιο δεν θα επαιρνα και ορκο... Η μικρη πορτα εκλεισε πισω μου και προσπαθουσα να αγνοησω το γεγονος οτι ημουν σε ενα παντελως ερημο σπιτι με δυο αγνωστους μαυρους να με κοιταζουν περιεργα... Προχωρησαμε προς το βαθος και στην ακρη του μυαλου μου μια επιμονη φωνη δεν με αφηνε να ησυχασω. Στο τελος του διαδρομου ξεκλειδωσαν μια μεγαλη πορτα και μπηκαμε σε ενα τεραστιο θαλαμο που θυμιζε στρατιωτικο κοιτωνα. Απο τη μια μερια του δωματιου μεχρι την αλλη βρισκονταν παραταγμενες ενα σωρο μεταλλικες κουκετες. Ο ενας απ' τους δυο εδειξε το χωρο και ειπε καπως επιτακτικα: "Να! Παρτε αυτο το δωματιο αν θελετε. Πες και στη κοπελα σου να ερθει μεσα!" Ναι, πως. Η κατασταση παραηταν παραξενη για τα γουστα μου. Οι δυο νεαροι εδειχναν γενικα φιλικοι, ομως δεν μπορουσα να μην σκεφτομαι οτι ηταν δυο και ημουν ενας. Με τετοια ερημια εδω πανω, αν για οποιοδηποτε λογο μου την πεφτανε η κατασταση θα μπορουσε να ζορισει ΠΟΛΥ ασχημα. Μπορει να μην ειχαμε δωματιο για αποψε, ομως εδω δεν θα εμενα ειδικα τωρα που ειχα μαζι μου την Annika. Ειναι αλλο πραγμα να ρισκαρω τη παρτη μου και τελειως διαφορετικο να θετω σε κινδυνο και καποιον αλλο ανθρωπο που δεν μου φταιει σε τιποτα. Με μια ανουσια δικαιολογια του στυλ "θα το σκεφτω λιγο και θα ξαναρθω αμα ειναι" κινηθηκα προς τη πορτα και βγηκα εξω. Με συνοπτικες διαδικασιες κινησαμε εκ νεου προς το Sillian συμφωνοντας και οι δυο οτι η διανυκτερευση σε αυτο το μερος ηταν εκτος συζητησης.

Ηδη απο την ωρα που κατεβαιναμε το βουνο ειχαμε κανει μερικες στασεις σε ξενωνες που βρισκαμε μπροστα μας, αν και κατι μου ελεγε οτι αυτο θα ηταν ματαιος κοπος. Βλεπετε το ημερολογιο εγραφε 14 Αυγουστου και οποιος εχει ταξιδεψει ειδικα στην Ιταλια/Αυστρια τετοιες ημερες γνωριζει οτι οι Καθολικοι το δεκαπενταυγουστο το γιορταζουν με καθε τιμη και λαμπροτητα, φροντιζοντας να εξαφανιζονται απο τις πολεις και να πατικωνονται ασφυκτικα σε ξενοδοχεια και rooms to let ανα την περιφερεια. Αποτελεσμα; Οπου και να ρωτουσαμε, δεν επεφτε κυριολεκτικα καρφιτσα. Πληροτητα 110%! Οσο τα χιλιομετρα περνουσαν και το φως χανοταν, τοσο το αγχος μου για τη διανυκτερευση μας μεγαλωνε. Ειχαμε απο ωρα αφησει πισω τους Δολομιτες και τα συνορα της Αυστριας ηταν πλεον υποθεση μερικων χιλιομετρων. Εκει που ειχα αρχισει να απελπιζομαι, λιγο εξω απ' το Dobbiaco ειδα ενα μικρο πανδοχειο στην ακρη του δρομου. Σταματησα με τη μια στο parking και μπηκα αμεσως μεσα να ρωτησω για δωματιο. Η νεαρη κοπελιτσα στη ρεσεψιον με κοιταξε με απορια και μου ειπε: "Δωματιο; Μα ειναι το Δεκαπενταυγουστο! Δεν θα βρειτε πουθενα δωματιο εδω στην Ιταλια. Καλυτερα να περασετε τα συνορα και να ρωτησετε στην Αυστρια. Εκει λογικα θα βρειτε." Βγηκα εξω καταλαβαινοντας οτι πλεον εχουμε προβλημα και καβαλησα τη μηχανη αμιλητος. Τι να ελεγα; Αν το βλεμμα μπορουσε να σκοτωσει, θα ημουν απο ωρα μακαριτης. Ενας απο τους χειροτερους φοβους της Annika ειναι να μην εχει καπου να μεινει το βραδυ και τωρα υπηρχαν σοβαρες πιθανοτητες αυτο να γινει πραγματικοτητα. Σαν να μην εφτανε αυτο η βροχη που επιασε να πεφτει εκανε το τελειωμα της μερας μας αλησμονητο. Τη τυχη μου μεσα...

Το φως του ηλιου ομως που πλεον υποχωρουσε για τα καλα ηταν μια σαφεστατη υπενθυμιση οτι συντομα το ταξιδι θα επρεπε σταματησει αν μη τι αλλο για το βραδυ. Τα μερη αυτα μπορει να ειναι μαγευτικα, ομως οταν πεφτει εδω η νυχτα πιστεψτε με οτι ΔΕΝ θελεις να βρισκεσαι εξω στους δρομους. Εκτος και αν σ' αρεσει να περασεις μια μαγικη βραδυα κουλουριασμενος κατω απο μια σταση λεωφορειου στη μεση του πουθενα. Τωρα ΜΗ με ρωτησετε γιατι δεν ειχαμε ηδη κλεισει διαμονη απο πριν. Με το προγραμμα μας ανω κατω και με το αγχος των προηγουμενων ημερων, ενα δωματιο κλεισμενο 100+ χιλιομετρα πιο περα απο εκει που σε ειχε βρει το βραδυ ηταν η σιγουρη συνταγη για στρες, γκρινια και στεναχωρια. Ενω ετσι ειχαμε ελευθερια κινησεων για το που θα παμε και τι θα κανουμε. Στη θεωρια αυτο το σχεδιο ηταν καλο. Ετσι και αλλιως του πΟστη! Δεν ειμασταν και στη μεση της Γουαδελουπης. Στη καρδια των Αλπεων βρισκομασταν και οι ξενωνες ηταν περισσοτεροι και απο τα μανιταρια. Ελα ομως που για αλλη μια φορα ειχαμε λογαριασει χωρις τον ατιμο τον ξενοδοχο...

Κατηφοριζοντας απ' την αλλη πλευρα του πασου η διαδρομη χανοταν μεσα σε ενα ακρως ατμοσφαιρικο σκηνικο: ομιχλη, νοτισμενο χωμα και ασφαλτος και ατελειωτα καταπρασινα δαση... Ηταν εικονες πραγματικα βγαλμενες απο παραμυθι. Ισως τα ματια ενος ταξιδιωτη να εφταιγαν που ολα μοιαζαν ιδανικα πλασμενα, ομως πως να μεινεις ασυγκινητος μπροστα σε τετοια τοπια διαολε; Περνωντας μεσα απο τον ΕΘνικο Δρυμο Parco Naturale Tre Cime Τουλαχιστον αν ημουν τρελος τοτε δεν ημουνα μονος, αν εκρινα απ' το πληθος των μηχανων που ερχονταν να προσκυνησουν τις Αγιες αυτες Διαδρομες.

Καθε πασο στη κορυφη του κρυβει μια μαγευτικη εικονα, και το συγκεκριμενο δεν θα μπορουσε να ειναι η εξαιρεση... Σκεφτομουν τους ασταματητους παγετωνες που δημιουργησαν αυτα τα θηρια πριν απο εκατομμυρια χρονια και δεν μπορουσα να μην νοιωθω απεραντη ταπεινοτητα ως ανθρωπος. Βλεπετε, μεσα στα ζεστα σπιτακια μας, τυλιγμενοι στις καθησυχαστικες αυταπατες της τεχνολογιας ειναι ευκολο να νοιωσουμε υπερανω της φυσης, ομως τετοιοι γιγαντες εστεκαν σιωπηλοι μαρτυρες μιας ανειπωτης δυναμης που αν ξυπνουσε δεν θα μας εσωζαν τα tablet και τα likes του κοσμου ολου. Αυτα τα μερη ανεκαθεν ηταν τα λημερια των απανταχου μηχανοβιων και οι διασπαρτοι ξενωνες στη διαδρομη θυμιζαν το γεγονος αυτο σε καθε ευκαιρια, δινοντας αλλη διασταση στην φραση "biker friendly". Βεβαια δεν ηταν δυσκολο να καταλαβω ΤΙ τραβουσε εδω πανω ολους αυτους περιεργους μαυροφορεμενους τρελους που αψηφουσαν ηλιο και βροχη ισορροπωντας δυο τροχους στην ακρη του χαους μεταξυ φθορας και αφθαρσιας...

Και το παρτυ συνεχιζοταν: Passo Gardena a destra! Καπου εδω η μπαλα ειχε πλεον χαθει τελειως... Ανηφοριζαμε το στενο δρομο και το μονο που εβλεπε το ματι παντου τριγυρω ηταν θεωρατα τειχη απο βουνα. Καλωσηρθατε σε μια απο τις καλυτερες διαδρομες του κοσμου. Εχω δει πολλα τοπια που με αφηναν αναυδο κατα καιρους, και δεν πιστευα οτι μια βολτα στις Αλπεις μπορουσε να με εντυπωσιασει, ομως αυτη η διαδρομη ειχε αποδειχθει μια σκετη αποκαλυψη! Και αν για εμενα που ειμαι μαθημενος απο βουνα ηταν τετοια εκπληξη, για την Annika που το ψηλοτερο σημειο στη Φινλανδια ειναι τα ραδικια το τοπιο ηταν εξωπραγματικο.

Φτανοντας στη κορυφη, το ταλαιπωρημενο μικρο μαγαζι με τα σουβενιρ εχασκε στην ακρη της αβυσσου ακροβατωντας μεταξυ φθορας και αφθαρσιας. Μπορει το θερμομετρο απ' εξω να εγραφε 14 βαθμους κελσιου αλλα με τον αερα να φυσα μανιασμενος, ακομα και με το χοντρο δερματινο της μηχανης δυσκολα στεκοσουν για πολυ χωρις να παγωσεις. Σιγουρα δεν θα ηθελα να βρισκομαι εδω πανω Νοεμβρη μηνα με το χειμωνα να ερχεται... Passo Sella, 2.240 μετρα υψομετρο. Στο βαθος του δρομου οι τρεις περιφημες κορυφες του περασματος, γνωστες ως Sella Towers, υψωνονταν επιβλητικα ξυνοντας στη κυριολεξια τα συννεφα! Υπερθεαμα που ξεφευγε απο καθε περιγραφη και κλισε...

Πρωτο πασο στο μενου, το Passo Sella και μεσα σε ελαχιστο χρονο ηταν σαφες γιατι δαυτο το περασμα ειναι ενα απο τα διασημοτερα στις Αλπεις. Τωρα, ΤΙ να ελεγα που να μην ακουστει περιττο η επαναλαμβανομενο; Σταθηκα στην ακρη του δρομου, κοιτωντας σαν χαζος τα αποκρημνα μεγαθηρια πανω απ' τα κεφαλια μας και ενοιωθα σαν καρφιτσα μπροστα στον ουρανοξυστη... Οι περαστικοι κοιτουσαν με κατανοηση τους δυο μηχανοβιους που χαχανιζαν σαν χαζα παιδια χαρα γεματα μπροστα σε αυτο το μεγαλειο. Μην σας ξεγελα η φωτογραφια. Για να χωρεσει τουτο δω το πραγμα στο καδρο χρειαστηκαν 4-5 φωτογραφιες στη σειρα. Οχι ομως οτι απο ψηλα τα πραγματα επαυαν να ειναι εντυπωσιακα. Καθε αλλο. Οσο ο δρομος ανηφοριζε τοσο η θεα απογειωνοταν στην κυριολεξια. Πως θα γινοταν ρε γμτ να φτιαξω εδω ενα σπιτακι και να εχω αυτη τη θεα καθημερινα;

Το ξερω οτι θα γινω κουραστικος και μονοτονος, αλλα απο εδω και περα η συνεχεια ηταν μια ατελειωτη πασαρελα εικονων βγαλμενων απο τις καλυτερες μοτοφαντασιωσεις μου. Λατρευω τη καταπρασινη φυση, τα βουνα, τα χωριουδακια και τους ανοιχτους δρομους και εδω ημουν στον εβδομο ουρανο. Να εχεις απλετο χρονο να σταματας στα χωρια, να μιλας με τους ντοπιους, να γευεσαι τη κουζινα τους, να ταξιδευεις στους δρομους τους και καθε στροφη και μια νεα εκπληξη. Και εκει που νομιζες οτι τα πραγματα δεν θα μπορουσαν με καμια δυναμη να γινουν καλυτερα, ερχονταν οι θρυλικες ταμπελες να σε διαψευσουν. Αριστερα η δεξια; Ιδου η απορια... Καλωσηρθατε στα πασα των Dolomiti και το παρτυ ξεκινα!

Βεβαια με τη βροχη ολοενα να δυναμωνει, η ποιητικη διαθεση αναποφευκτα καποια στιγμη δινει τη θεση της στον εκνευρισμο. Ειπαμε, ωραια τα βουνα με τη βροχη, αλλα μην το παρακανουμε! Ετσι σε ενα απο τα πολλα γραφικα χωριουδακια βρηκαμε την ευκαιρια να σταματησουμε περιμενοντας τη βροχη να κοψει και να απολαυσουμε μερικες ακομα Ιταλικες λιχουδιες. Αυθεντικο εσπρεσακι, panini με προσουτο και μοτσαρελα και διπλο καπουτσινο λοιπον... ...με θεα τις Αλπικες οροσειρες και ασε τη βροχη να πεφτει ραιτ θρου. Τι καλυτερο απο αυτο; (ΥΓ. το smiley στα βραχια το βλεπετε; )

Ακομα και το ψιλοβροχο που ειχε αρχισει να πεφτει εδω και λιγη ωρα δεν μειωνε καθολου την μαγεια της διαδρομης. Ισα ισα που της εδινε εναν πιο μελαγχολικο και ταξιδιαρικο τονο, ιδανικο για τετοια τοπια... Ακολουθουσα τα μικρα κοκκινα φωτα των μηχανων που χορευαν μες τη βροχη μπροστα μου, σ’ ενα πανεμορφο τοπιο τοσο καταπρασινο οσο και αποκοσμο με αυτη τη πρωινη ομιχλη που καλυπτε τα παντα, και σκεφτομουν οτι αν υπαρχει αληθινη ευτυχια στη ζωη, τοτε, καπου εδω εγω ειχα ξαναβρει τη δικη μου. Το βαρυ πεπλο που τοσο καιρο σκεπαζε τα ματια και το μυαλο ειχε επιτελους φυγει και ημουν παλι εκει, χαμενος στη μεση ενος πουθενα να ρουφω αχορταγα στιγμες, μυρωδιες και χρωματα... Shaun Escoffery and Andreya Triana - Here Comes The Rain Again

Για τα τσιμεντοπηγμενα ματια μου, ηταν ενα πραγματικο χαρμα οφθαλμων... Οχι ομως οτι και η θεα απο εκει πανω πηγαινε πισω! Εδω ηταν η παιδικη χαρα των απανταχου μηχανοβιων και δεν ηταν δυσκολο να καταλαβει κανεις το λογο!

Λιγο μετα το Trento αφησαμε πισω μας την εθνικη για να παμε στο ...κυριως πιατο: τους Δολομιτες και μερικα απο τα καλυτερα και διασημοτερα πασα των Αλπεων: Passo di Sella, Passo Gardena, Pordoi, Brennero, Passo di Giau... Η λιστα εδω δεν εχει τελος -ορεξη να εχεις και μερες να ανεβοκατεβαινεις τις λαχταριστες διαδρομες! Κερασακι στη τουρτα τα γραφικοτατα ορεινα χωρια, με τα πλακοστρωτα δρομακια, τα φροντισμενα πεζουλια με καθε λογης λουλουδια, τους μεσαιωνικους ναους και τις πολυχρωμες νωπογραφιες στις προσοψεις των σπιτιων.

Aπο εδω και περα δεν ειχαμε προγραμμα. Αφου για ακομα μια χρονια η Βερονα δεν μας ειχε “κατσει” και μιας που ειχαμε καταληξει να διανυκτερευσουμε χαμηλοτερα απ’ οτι υπολογιζαμε ειπαμε να αφησουμε την κλασσικη πρωινη βολτα στη πολη και να βγουμε στο δρομο μια ωρα αρχιτερα. Τουλαχιστον ετσι θα ειχαμε περισσοτερο χρονο στη διαθεση μας για να παμε χαζευοντας -και πιστεψτε με, τετοια μερη δεν θες με τιποτα να τα περνας με τερμα γκαζι. Κοιταζοντας το χαρτη ειχα σκεφτει να κανουμε το γυρο της lago di Garda, της μεγαλυτερης λιμνης της Ιταλιας, αλλα με εκταση 370 τετραγωνικα χιλιομετρα και μηκος αλλα 52 χιλιομετρα ηξερα οτι μια τετοια παρακαμψη δεν θα ηταν υποθεση μιας ωριτσας. Scusi signora, θα τα πουμε μια αλλη φορα. Αυτο που δεν θυμομουν ομως και με χαρα συντομα θα ανακαλυπτα ηταν οτι και η autostrada που ανηφοριζει παραλληλα με τη λιμνη ηταν ακρως εντυπωσιακη καθως διασχιζει μια μεγαλη κοιλαδα αναμεσα στις οροσειρες της Βορειας Ιταλιας που ορθωνονται επιβλητικα μεχρι την ακρη του οριζοντα και χανονται μεσα στην γαλαζωπη αχλη της μερας. Αν μη τι αλλο ενα τετοιο ορεκτικο μας ανοιγε την ορεξη για το τι θα επακολουθουσε... Εθνικη οδος, ναι. Βαρετη, οχι. Τα μεγεθη εδω δυσκολα χωρουσαν σε περιγραφες, ποσο μαλλον στο καδρο μιας φωτογραφικης μηχανης. Θεορατοι κολοσσοι υψωνονταν αγερωχοι μεχρι τον ουρανο, κανοντας τα σπιτια των χωριων να μοιαζουν κυριολεκτικα με μυρμυγκια. Ειχαμε αφησει πισω εναν κοσμο επιπεδο και ξαφνικα ειχαμε βρεθει στο κοσμο των γιγαντων.

Day 6 Ferrara (IT) - Passo di Sella - Passo di Gardena - Sillian (AT) 414 km Το πρωινο ξυπνημα ηρθε λιιιγο νωριτερα απ’ οτι θα προτιμουσα μετα απο τοσες μερες ψυχολογικης και σωματικης κουρασης αλλα παρηγορηθηκα με τη καθοδο στο διπλανο ristorante για πρωινο με ιταλικα espresso και πανινι. Με τη μηχανη φορτωμενη και ετοιμοπολεμη στην ακρη του δρομου, με τη διαθεση μας στα υψη και τη σιγουρια του αιωνιως και αδιορθωτα αισιοδοξου σκεφτομουν οτι ΣΗΜΕΡΑ επιτελους θα ηταν μια καλη μερα. Βεβαια ετσι ελεγα και ενα χρονο πριν στην Ιρλανδια και κατεληξα να ψαρευω τη μηχανη μου απο το ποταμι της πολης, αλλα λεμε τωρα... Τα υλικα για μια υπεροχη μερα αν μη τι αλλο ηταν εκει: βαρετες εθνικες τελος, καταγαλανος ουρανος, καλες θερμοκρασιες, ατελειωτες επαρχιακες δρομαρες χωρις κινηση και τα περηφημα πασα των Αλπεων να μας περιμενουν. Ναι, θα ηταν μια ΚΑΛΗ μερα διαολε!

Συγγνωμη για την καθυστερηση παιδια, αλλα ετυχαν καποια θεματα εκτος δικου μου ελεγχου που επρεπε να τακτοποιηθουν. Υποσχομαι να συνεχιζω τακτικοτερα. :)

Βγαινοντας απο το λιμανι, σε μια προσπαθεια να κανουμε λιγη οικονομια στα διοδια-φωτια της Ιταλιας, ειπαμε να ανηφορισουμε την παραλιακη οδο SS16 που πηγαινε παραλληλα με την εθνικη, και να μπουμε στην autostrada μετα απο 50-60 περιπου χιλιομετρα. Ηταν ενα μεγαλο λαθος που θα μετανοιωναμε πολυ συντομα. Τον δρομο αυτο τον ειχα κανει καποιες φορες στο παρελθον επιστρεφοντας απο ταξιδια ομως ειλικρινα δεν τον θυμομουν ετσι. Η φωτογραφια ηταν παραπλανητικη. Περαν της υποχρεωτικης κινησης μεσα απο παραλιακα χωριουδακια και των βομβαρδισμενων δρομων που ελαχιστα θυμιζαν Ιταλια, οσο ανηφοριζαμε η κινηση πυκνωνε σ' ενα απιστευτο μποτιλιαρισμα με διπλοτριπλοπαρκαρισμενα οχηματα, καθως ολη η κεντρικη Ιταλια στριμωχνοταν για μια θεση στον ηλιο στις τσιμεντενιες προβλητες/παραλιες που βρισκονταν στην ακρη του δρομου. Δεν αντεξαμε ουτε για 30 χιλιομετρα αυτο το βασανο. Κινουμενοι σε ρυθμους χελωνας πισω απο ενα ακομα θηριωδες ντουμανιασμενο τουριστικο λεωφορειο, με τη θερμοκρασια κολλημενη στους 38+ βαθμους υπο σκια και την ηδη περασμενη ωρα να φευγει αδικα, ηξερα οτι χρειαζομασταν δραστικα μετρα. Στη πρωτη διασταυρωση που βρηκα με την autostrada ορκιστηκα να μην ξαναπατησω στη κεντρικη Ιταλια και ειδικα κατακαλοκαιρο. Σορυ Vale αλλα η κεντρικη-ανατολικη Ιταλια ειναι ενα μαυρο χαλι φιλε. Υπο τετοιες συνθηκες, η Autostrada μπορει να κοστιζε ακριβα αλλα εβγαζε τα λεφτα της στο ακεραιο. Χωρια που δεν την ελεγες και ασχημη, οπτικα τουλαχιστον... Οχι, γιατι οδηγικα παντως η διαδρομη μεχρι τη Ferrara δεν ειχε να προσφερει τιποτα. Τουλαχιστον υπο τις συνθηκες που ταξιδευαμε εμεις τωρα. Μετα απο μια δυσκολη μερα και με τη νυχτα να πεφτει πανω στις απεραντες ευθειες της εθνικης οδου, τι να δεις; Οταν το μονο αξιοθεατο ειναι το βενζιναδικο στο οποιο εχεις σταματησει για ανεφοδιασμο, τοτε αυτο τα λεει ολα... Παλι καλα που το αλογο μας (σε αντιθεση με μας) στεκοταν στο υψος του. Λιγο εξω απο την κωμοπολη, ενα φωτισμενο εργοστασιακο συμπλεγμα που εμοιαζε με διυλιστηριο γεμιζε τον αερα με μια παραξενη και καπως στυφη μυρωδια. Δεν την ελεγες ακριβως αποπνικτικη και σιγουρα δεν ηταν η γνωστη μποχα των διυλιστηριων πετρελαιου, ομως δεν ηταν ευχαριστη και εσπαγα το κεφαλι μου προσπαθωντας να την τοποθετησω σε καποιο προιον. Αργοτερα θα μαθαινα οτι ειναι μια απο τις παλιοτερες μοναδες παραγωγης συνθετικου καουτσουκ της χωρας, ομως τωρα το μονο που ηθελα ηταν να ειναι μακρυα απο εκει που θα μεναμε. Περιεργως η επιθυμια μου για μια φορα εισακουσθηκε και η πανσιον βρεθηκε αρκετα χιλιομετρα πιο κατω σε ενα ησυχο και κοιμισμενο προαστιο της πολης. Κλειδωσα τη μηχανη διπλα απο την εισοδο και ανεβασα τα πραγματα μας στο δωματιο με μεγαλη ανακουφιση. Η ωρα ειχε παει πλεον 10 το βραδυ και μετα απο δυο ημερες ταξιδιου και ελλειψης υπνου, το μονο που θελαμε ηταν να ξεραθουμε σ' ενα αναπαυτικο κρεβατι. Τουλαχιστον η κουραση δεν μου αφηνε περιθωρια να σκεφτω τη γκαντεμια που μας εδερνε μεχρι τωρα σ' αυτο το ταξιδι. Θα εφτιαχναν τα πραγματα; Θα δειξζζζζζζζζζζ....

Οι πρωινες ωρες περασαν αργα. Πολυ αργα. ΠΑΡΑ πολυ αργα. Οπως η ταχυτητα του πλοιου που ζητημα ηταν αν κοντραριζε ξεφουσκωτο στρωμα θαλασσης. Αν δεν ηξερα καλυτερα θα επαιρνα ορκο οτι ειχαν βαλθει να κανουν νεο ρεκορ βραδυτερης διασχισης της Ανδριατικης απο τοτε που ο ανθρωπος αποφασισε να παψει να κανει απλωτες και να πιασει τα κουπια. Στην (περα για περα) θεωρια θα πιαναμε Ankona στις 2 μμ. Για την ωρα ημουν σιγουρος. Για τη μερα δεν επαιρνα και ορκο. Στη ρεσεψιον η αδιαφορη βραδυνη υπαλληλος ειχε αντικατασταθει απο μια ...ενδιαφερουσα πρωινη ταμπελα που ελεγε οτι λογω μεγαλη φορτιου και γενικης καθυστερησης θα φτασουμε στις 5 μμ. Και βλεπουμε. Οι επιβατες που ειχαν μαζευτει γυρω απ' το γκισε ηταν πολυ εκνευρισμενοι και ομολογω πως δεν μπορουσα να τους αδικησω καθολου. Αυτη η τραγικη αργοπορια εβαζε την οριστικη ταφοπλακα στα σχεδια ολων μας για την ημερα. Για εμας το αρχικο πλανο ηταν να πιασουμε την autostrada απο την Ankona και να παμε μεχρι την Βερονα οπου και θα διανυκτερευαμε προτου συνεχισουμε την επομενη μερα για τις Αλπεις. Ειχαμε λογαριασει ομως χωρις τον καπετανιο του Superfa(s)t. Γυρισα στο σαλονι για να δω τι θα καναμε. Χρειαζομασταν νεο σχεδιο. Το μονο καλο ηταν οτι στους ρυθμους που πηγαιναμε ειχαμε απλετο χρονο να το φτιαξουμε -μαζι με 5-6 ακομα ταξιδακια μεχρι το Βλαδιβοστοκ και πισω. Στο διπλανο τραπεζι καθοταν μια μεσηλικη κυρια που αναγνωρισα απο το πρωινο "υπνο" που ειχαμε μοιραστει στις μαγευτικες καρεκλες του διαδρομου. Μακιγιαρισμενη και καλοντυμενη, ειχε τον αερα ανθρωπου που δεν εκανε το ταξιδι αυτο απλως ως τουριστας. Μαλιστα τωρα που την εβλεπα καλυτερα μου εκανε μεγαλη εντυπωση πως ηταν δυνατον να την εχει βγαλει ολο το βραδυ πανω σε μια αβολη πολυθρονα της κακιας ωρας αντι να εχει καμπινα με ολα τα κομφορ. Σαν να μαντεψε τις σκεψεις μου, δεν αργησε να μου πιασει την κουβεντα. - Ταξιδευετε για Ιταλια; - Ναι, παμε για την Βερονα αλλα με αυτη την αργοπορια δεν το βλεπω να τα καταφερνουμε. Ειλικρινα δεν καταλαβαινω γιατι γινεται τετοιος χαμος απο κοσμο. Τοσα χρονια ταξιδευω και πρωτη φορα βλεπω τετοιο χαλι. Ας οψεται το προηγουμενο πλοιο της γραμμης που ειχε χαλασει και φορτωσε ολο το κοσμο στο βραδυνο δρομολογιο. Χαμογελασε πικρα και σχεδον συνομοτικα γυρισε και μου ειπε: - Θα σας πω ενα μυστικο. Το προηγουμενο πλοιο δεν ειχε παθει τιποτα. - Τι εννοειτε δεν ειχε παθει τιποτα; Δεν καταλαβαινω! - Ακουστε. Το συγκεκριμενο δρομολογιο το κανω εδω και χρονια. Βλεπετε ειμαι τουριστικη πρακτορας και συνοδευω μεγαλα γκρουπ κατα κυριο λογο για Ιταλια. Το προηγουμενο πλοιο δεν χαλασε ποτε, απλα ετσι σας ειπαν γιατι αυτο τους εχουν πει να λενε στους επιβατες. - Τοτε, αν δεν ειχε χαλασει τι εγινε; - Πολυ απλα. Η εταιρια εδω και μερικα χρονια ακολουθοντας την τακτικη μειωσης εξοδων, αν δει οτι καποιο πλοιο δεν εχει πληροτητα, τοτε πολυ απλα τσουβαλιαζει ολο το κοσμο στο επομενο δρομολογιο. Ετσι μεταφερει τους ιδιους επιβατες με τα μισα εξοδα προσωπικου, καυσιμων, πλοιου κλπ. Προφανως εχθες βλεποντας οτι το μεσημεριανο πλοιο δεν γεμιζε αποφασισε να συγχωνευσει τα δρομολογια. - Δηλαδη συγγνωμη καλη μου κυρια, στο ονομα του κερδους εχουμε παστωθει εδω μεσα σαν τις σαρδελες;!; Γι' αυτο δεν μπορουσαμε να βρουμε ουτε ενα καναπε να κατσουμε χθες το βραδυ; - Δυστυχως ναι και δεν ειστε οι μονοι. Εμεις ως πρακτορες, επειδη κανουμε αυτο το δρομολογιο συχνα και ξερουμε τα πληρωματα, γενικα δεν κλεινουμε καμπινα διοτι παντα βρισκεται κατι εστω και την τελευταια στιγμη. Αυτη τη φορα ομως αναγκαστηκα να κοιμηθω στις καρεκλες οπως εσεις διοτι δεν υπηρχε καμια απολυτως διαθεσιμοτητα. Ξερετε ποσους επιβατες εχει αυτη τη στιγμη το πλοιο; Απο πολυ εγκυρη πηγη σας λεω οτι ειναι σχεδον 2000 ατομα! Δεν πιστευα στ' αυτια μου. Ενας γρηγορος ελεγχος στη χωρητικοτητα του πλοιου εδειχνε οτι μπορει να μεταφερει περι τους 1900 επιβατες. Αυτο εξηγουσε το κακο χαμο που γινοταν και την αδυναμια να βρουμε διαθεσιμοτητα στο πλοιο μεχρι και τη τελευταια στιγμη! Αδικα θα τη στραγγαλιζα τη κοπελα στα γκισε τελικα... Ημουν απιστευτα θυμωμενος με την κατασταση που ειχε δημιουργησει η "για τα λεφτα τα κανεις ολα" σταση της εταιριας αλλα τι μπορουσα να κανω; Αναθεμα τα μονοπωλεια που εχει στησει παρεα με την Grimaldi lines αλλα τετοιοι ειμαστε. Και μετα μας φταινε ολοι οι αλλοι που ο τουρισμος παει κατα διαολου... Ευχαριστησα την ευγενεστατη ξεναγο για τις πολυ ενδιαφερουσες πληροφοριες και γυρισα στα δικα μας. Οπως και αν ειχε επρεπε να οργανωθουμε. Ηταν προφανες οτι δεν θα καταφερουμε να φτασουμε στη Βερονα αποψε, οποτε απλα θα προσπαθουσαμε να βρουμε καποιο καταλλυμα σε καποιο σημειο της διαδρομης προς τις Αλπεις, κατα προτιμηση οικονομικο και οχι πολυ μακρυα απο τον αρχικο μας προορισμο. Με τους χαρτες αγκαλια και το σαλιγγαρι-net του πλοιου τελικα μπηκα στο booking.com και ψαχνοντας τι υπαρχει διαθεσιμο πανω στη διαδρομη βρηκα μια αξιοπρεπεστατη πανσιον στα 240 χλμ αποσταση απο το λιμανι, λιγο εξω απο τη μικρη κωμοπολη της Ferrara. Hotel Daniela. Δεν ψαχναμε για πολυτελειες. Τα 38 ευρω για ενα καθαρο δωματιο, μια ασφαλη θεση για τη μηχανη και ενα piccolo πρωινο ηταν μια χαρα. Ειχε παει σχεδον 5 η ωρα. Με το δωματιο πλεον κλεισμενο και τη σαδιστικη βαρκαδα μας να φτανει στο τελος της κατεβηκαμε στις σκαλες των παρκινγκ για την αξεχαστη εμπειρια θαλαμου αεριων που θα μας προσεφεραν οι εκατονταδες νταλικες και αυτοκινητα που ηδη περιμεναν με τα μοτερ αναμμενα στους 45+ βαθμους κελσιου. Ποσως με ενδιεφερε ομως. Με το κρανος και τους χαρτες στο χερι εγω ταξιδευα ηδη.