Ταξιδευτής

Δημοσιεύτηκε Ιανουάριος 7 του 2021; Δεκατεσσερα ολόκληρα χρόνια μετά και ακόμα άνθρωποι βρίσκουν χρόνο και όρεξη να διαβάσουν τις αράδες μου; Χαθήκαμε ρε φιλαράκι Αντώνη, ζωή ολόκληρη πέρασε θαρρείς από «τότε»... Νομιζω ότι είναι καιρός να ξανασυναντηθούμε εδω στα γνώριμα μέρη...

Πολλά ειπώθηκαν και πριν γράψω οτιδήποτε άλλο να πω ότι όλες οι απόψεις απολύτως δεκτές. Ένα τέτοιο θέμα είναι εξ ορισμού ευαίσθητο και οι παρεξηγήσεις εύκολα έρχονται. Τα όσα έγραψα εξ αρχής ήταν δικές μου και μόνο απόψεις. Εγώ είμαι αυτός με το πρόβλημα και εγώ είμαι αυτός που φεύγει. Δεν ζητώ από κανένα βοήθεια, οίκτο η συμπόνια. Καθε αλλο. Δεν φεύγω απο ανάγκη. Άνοιξα αυτό το θέμα για να μοιραστώ με τους φίλους εδω τα νέα και γιατί θεωρησα ότι θα ενδιέφερε να γράφουμε και κατά καιρούς νέα από το .. άγνωστο μέτωπο. Όχι για να μαλώσουμε η να το παίξω μάγκας που φεύγω σε καλύτερα λιβάδια. Raven απολύτως δεκτή η κριτική σου για το άτομο μου και εν μέρει έχεις δίκιο. Ισως γράφοντας το σεντόνι-μιζερια δεν ξεκαθάρισα ότι δεν τους θεωρώ όλους ισα και όμοια. Υπαρχει μια καλή ομάδα ανθρώπων σ αυτο το τόπο και όλους τους συμμετέχοντες εδώ τους θεωρώ ότι ανήκουν στην κατηγορία των ευαίσθητων και καλών Ελλήνων, μακριά από αυτό που θα ονομάζαμε "Ελληναρα". Εξάλλου αν δεν σας θεωρούσα όλους μέρος αυτής της καλης κοινότητας δεν θα έγραφα και τίποτα εξ αρχής. Ομως απ την άλλη κανείς λάθος να γενικευεις. Ποιος έμαθε να χωρίζει κατηγορίες ανθρώπων; Από όλα τα γραφόμενα μου αυτό εβγαλες ως συμπέρασμα; Αν ναι, τότε ίσως φταίω εγώ που δεν ήμουν πιο σαφής ότι αναφέρομαι σε ένα και μόνο κακό κομμάτι της χώρας. Είπα πουθενά όμως ότι όσοι μένουν πίσω είναι "παρακατιανοι" που δεν έχουν άλλη λύση και όσοι φεύγουν μάγκες; Ισα ισα! Και οι μεν είναι άξιοι, όμως και οι δε εξίσου άξιοι που για οποιοδήποτε λόγο ζήτησαν κάτι διαφορετικό από αυτό που έχει να προσφέρει αυτός ο τόπος. Είναι άδικοι οι χαρακτηρισμοί σου φίλε... Και κάτι ακόμα. Τι θα πει ότι οποιος έχει όνειρα για τη ζωή κάθεται και παλεύει, γιατί έχει την θέληση να ζήσει; Δηλαδή κάποιος που επιλέγει να φύγει το κάνει για την παρταρα του; Δεν έχει όνειρα; Δεν έχει θέληση να ζήσει; ΕΠΙΛΟΓΕΣ ειναι όλα φίλε. Και το να μείνεις αλλά και το να φύγεις. Και είναι επιλογές εξίσου σεβαστές! Όσο για εμένα προσωπικά, οπως μαλλον δεν έγινε αντιληπτό από το σεντόνι που θεωρήθηκε κλαψα, επιλέγω να φύγω για ένα και μόνο λόγο. ΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ. Δεν φεύγουμε για τα οποία επιδόματα (αν και προφανώς ευπρόσδεκτα), ουτε γιατί εκεί δεν έχει λαμόγια η είναι ο Παράδεισος. Φεύγουμε για την αξιοπρέπεια -οπως την ορίζουμε εμείς τουλάχιστον- που εδω δυστυχώς δεν υπάρχει. Φεύγουμε για το φυσικό περιβάλλον και το σεβασμό στον διπλανό που εδω τουλάχιστον στην Αθήνα δεν υπάρχει. Φεύγουμε γιατί αρνούμαι να πρέπει να στείλω το παιδί μου σε κάθε λογής φροντιστήρια για να μάθει πράγματα που θα έπρεπε να διδάσκει το σχολείο εξ αρχής. Το πρόβλημα στο τόπο μας είναι ότι έχουμε έλλειψη παιδείας και περίσσευμα θράσους. Αγαπώ αυτή τη χώρα που γεννήθηκα, όμως σταδιακά μετατράπηκε σε κάτι κακό και ξένο και όσο και να θέλω να ελπίζω, δυστυχώς πιστεύω ότι έχουμε διαβεί τον Ρουβίκωνα. Δεν μπορώ να παραβλέπω άλλο το γεγονός οτι οι "κακοι" ολοένα και πολλαπλασιάζονται και ολοένα και περισσότερο δηλητηριάζουν τη χώρα που γεννήθηκα και αγάπησα. Ακομα και αν τα παιδιά μας γίνουν καλύτεροι πολίτες, πολιτικοί και συγκατοικοι, αυτό φοβάμαι ότι εμείς τουλάχιστον που έχουμε μια ηλικία δεν θα προλάβουμε να το δούμε. Οπως είπε και ο Georstrat δεν χρειάζονται χαρακτηρισμοί και αντιπαράθεση. Όλοι αγαπάμε αυτό το τόπο και υπάρχουν πολλοί που ανήκουν στην ομάδα των Ελλήνων που σκέπτονται, πονάνε, ματώνουν, παλεύουν και ονειρεύονται. Ζήτω συγγνώμη από όλα τα παιδιά που μπορεί να προσεβαλα άθελά μου και ευχαριστώ ξανά τους πάντες για τις ευχές, είτε το εννοούσαν είτε όχι.

Βρε Μιχαλη, μ' αρέσει που ακομα και χωρίς προσωπική εμπειρία τα ξέρεις όλα... Και ακόμα περισσότερο που αυτό που πιστεύεις/προτιμάς εσύ, το ανάγεις σε κανόνα και για όλους τους άλλους. 1. Στη Φινλανδία τα τελευταία χρόνια το καλοκαίρι φτάνει και τους 30 βαθμούς. 2. Στους 14 βαθμούς παίρνεις το κουτί ΕΣΥ. Αλλοι (μεταξύ αυτών και εγω) χαίρονται να ταξιδεύουν με τη μηχανή γιατί τέτοιες θερμοκρασίες τις θεωρούν ωραία δροσιά! 3. Το ότι δεν θα ερχόσουν ποτέ εκεί μαλλον ως ενα επιπλέον θετικό θα πρέπει να το εκλαβω... @Wolf1138 Δεν είχα πρόθεση να θίξω κανένα που του αρέσει αυτή η πόλη φίλε. Να είσαι καλά για τις ευχές. @Ravendark Μιλ μερσι, ομως το καλο μηχανάκι το εχω ηδη αδερφέ και ΔΕΝ το αλλάζω. ;)

Εεεμμμ... Παιδιά... Helsinki γιου νοου; Οταν βρείτε την πρωτεύουσα μιας συγχρονης Ευρωπαϊκής χώρας σβηστη το απόγευμα σφυριξτε μου κλέφτικα! Πάντως και σοβαρά τώρα: 1. Απεχθάνομαι τα clubs και το nightlife οπως το ξέρουμε εδώ. 2. Σπανιότατα επιλέγω να βγω βραδυ σε μπαράκι και πολύ περισσότερο προτιμώ να αράζω σπίτι καθημερινές και να συναντώ φιλους τα ΣΚ. 3. Το κρυο μου αρέσει. Αντιπαθώ την υπερβολική ζέστη. ΥΓ. Στο κάτω κάτω της γραφής, το να μην εχει "ζωη" μια πόλη το βράδυ δεν με χαλάει καθόλου ούτε το μετράω ως μειονέκτημα. ΥΓ2. ΣΤΗ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟΠΟΛΗ ΔΕΝ ΓΥΡΊΖΩ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ. (Αν γυρισω στην αγαπημένη Ελλαδίτσα μας δοξα το γιαραμπη υπάρχουν τοσες υπέροχες πόλεις και χωριά για να πάω)

Ημερολόγιο καταστρώματος "Σε φορτηγό τα όνειρα μου φορτωμένα, για το καλό μου..." - Φορτηγό δεν ήταν αλλά ένα καημένο μικρομεσαίο οικογενειακό που χθες φορτώθηκε μέχρι τις μπουκαπόρτες με κούτες, βιβλία, ρούχα και κάθε λογής τζάτζαλα και μάντζαλα και σήμερα το πρωί έβαλε ρότα νότια προς τα πέριξ της Κορίνθου όπου βρίσκεται το εξοχικό που θα μας φιλοξενήσει για να οργανωθούμε για τη μεγάλη απόδραση. Καθώς κατηφόριζα την Αττική οδό και χάζευα τις πρασινάδες στις εξόδους των τούνελ έπιασα τον εαυτό μου να έχει ένα χαζό πλατύ χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά. Σε λίγο καιρό καλώς εχόντων των πραγμάτων θα βλέπω τέτοιες εικόνες συχνά πίσω απο τη ζελατίνα του Arai... - Πριν λίγο γύρισα απο το σπίτι που τα τελευταία 7 ολόκληρα χρόνια με φιλοξένησε με το καλύτερο τρόπο και μου χάρισε τις πιο γλυκές αναμνήσεις. Άδειο πάλι, όπως τότε που το είχα πρωτοδεί πίσω στο μακρινό 2011, χωρίς τα έπιπλα, χωρίς τις διακοσμήσεις και τις γνώριμες γωνιές μου, έστεκε γυμνό τώρα πια αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα... Για όλα αυτά που αφήνω πίσω και για όλα όσα ψάχνω να βρω... Πήγα στο κεντρικό πίνακα, κοντοστάθηκα, κοίταξα μια ακόμα φορά τριγύρω και κατέβασα το κεντρικό διακόπτη. Signing off. Το 1ο μέρος της περιπέτειας έχει ολοκληρωθεί. Η συνέχεια προσεχώς...

Aδέρφια, για ακόμα μια φορά σας ευχαριστώ ΟΛΟΥΣ ειλικρινά και απο τα βάθη της καρδιάς μου! Μπορεί να ακούγεται κλισέ και χαζό, όμως είναι απόλυτα αληθινό. Όταν σε τέτοιες στιγμές βλέπεις οτι έχεις φίλους (έστω και αν δεν έχετε βρεθεί απο κοντά) που αναπνέουν τον ίδιο αέρα με σένα, που αγναντεύουν τους ίδιους ορίζοντες και κάνουν τα ίδια όνειρα, ε τότε νοιώθεις ΠΟΛΥ τυχερός και καθόλου μόνος...! Όσο για τη γη της επαγγελίας δεν έχω ΚΑΜΙΑ αυταπάτη οτι θα βρω κάτι τέτοιο. Στη Φινλανδία δυστυχώς τα τελευταία χρόνια γίνεται μια σκοτεινή στροφή προς τα ακρός δεξιά και ξέρω καλά οτι απο χρώμα και μόνο (ειδικά σε σχέση με τους ντόπιους) πολλοί θα με αντιμετωπίζουν με κακό μάτι ως μετανάστη. Όμως κακά τα ψέμματα: με τέτοια σαπίλα, εκφυλισμό και ξεφτυλισμό που επικρατεί στην Ελλάδα τόσα χρόνια, δεν χρειάζεσαι και τίποτα το σπουδαίο για να πεις οτι ανεβαίνεις επίπεδο ζωής... Χώρια που έχω ζήσει πολλά χρόνια έξω μόνος και πάντα έβρισκα θετικά όπου και αν ήμουν. Αγγλία, Ουαλία, Αμερική, Ουγγαρία, Ουκρανία, Πολωνία... Κρατάμε τις ομορφίες της Ελλαδίτσας μας για να τις απολαμβάνουμε σε κάθε ευκαιρία και παλεύουμε με αισιοδοξία για ένα αξιοπρεπές μέλλον... Αυτό και μόνο αρκεί.

Γυναικείο ποδήλατος πόλης καινούργιο Cinzia Liberty Lady 26" '17 - € 140 Το ποδήλατο αγοράστηκε καινούργιο το Μάρτιο 2017 όμως τελικά λόγω έλλειψης χρόνου και διάθεσης δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ. Παρέμεινε φυλαγμένο σε κλειστό υπόγειο γκαράζ και είναι ουσιαστικά ολοκαίνουργιο όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες. Το συγκεκριμένο ποδήλατο είναι μονοτάχυτο αλλά αυτό δεν είναι καθόλου μειονέκτημα. Έχει ιδανικό βήμα επιτρέποντας τόσο την εύκολη ανάβαση σε ανηφόρες όσο και την κίνηση με γρήγορη ταχύτητα μέσα στη κίνηση. Πέρα απο αυτό, το ποδήλατο διαθέτει μια σειρά αξεσουάρ που το κάνει ιδανικό σύντροφο στη πόλη και τις βόλτες: - Μεταλλικούς λασπωτήρες στο χρώμα του ποδηλάτου - Φώτα μπρος/πίσω με δυναμό της Axa - LED φωτιστικά μπρος/πίσω - Μεγάλο μεταλλικό καλάθι μπροστά - Σχάρα υψηλής ανθεκτικότητας πίσω για μεταφορά αντικειμένων/βαλιτσών

Κυριολεκτικά όμως. Καθότι με το έταιρο ήμισυ πήραμε τη μεγάλη απόφαση να φύγουμε λίγο μακρυά, έτσι αποφασίσαμε να δώσουμε όλα μας τα υπάρχοντα και να κρατήσουμε μόνο ελάχιστα προσωπικά αντικείμενα που μεταφέρονται με τη μηχανή. Έχω βάλει σχετικές αγγελίες, αλλά καθώς όλα τα πράγματα είναι σε άριστη κατάσταση (με κάποια να είναι ουσιαστικα καινούργια) και επειδή οι τιμές που έχω βάλει είναι ΠΟΛΥ χαμηλές για να φύγουνε, σκέφτηκα οτι ίσως να ενδιέφερε κάποιο φίλο εδώ γιατί όποιος ψάχνει κάτι απο αυτά που δίνουμε είναι πραγματικά ευκαιρία. Ας μου επιτρέψουν οι φίλοι Mods και Admins αυτή τη μικρή παρασπονδία αν γίνεται λοιπόν, ειδάλλως ας πέσει το παρόν στα των αγγελιών αν πρέπει. ΕΠΙΠΛΑ Καναπές τριθέσιος IKEA Karlstad, 160 ευρώ Αγοράστηκε καινούριος πριν 3 έτη. Είχε πάντα προστατευτικό κάλυμμα για να μη λερώνεται. Είναι φτιαγμένος από μασίφ ξύλο και καινούριος κοστίζει 400 € στο ΙΚΕΑ. Χειροποίητος καναπές 1.60m X 0.80m από ευρωπαλέτες λευκός, 80 ευρώ Τριθέσιος καναπές λευκός 1. 60 μ Χ 0. 80 μ. φτιαγμένος από διαλεγμένες ευρωπαλέτες Α' κλάσης με απεντόμωση, βαμμένος 4 χέρια με ειδικό οικολογικό χρώμα για ξύλο και μαξιλάρια καθίσματος, φτιαγμένα κατά ειδική παραγγελία. Στη κατασκευή του καναπέ δώθηκε μεγάλη προσοχή στις λεπτομέρειες. (Πχ, στη πρόσοψη του καναπέ, οι γωνίες των ξύλων είναι όλες στρογγυλεμένες για να μην ενοχλούν στο κάθισμα / τα σημεία επαφής μεταξύ των παλετών είναι όλα φερμένα έτσι ωστε να ταιριάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο κλπ) Μαζί δίνονται τα 4 λευκά μαξιλάρια ΙΚΕΑ που φαίνονται στις φωτογραφίες. Αν θέλετε μπορούν να τοποθετηθούν και ροδάκια με φρένο στον καναπέ για εύκολη μετακίνηση, χωρίς επιπλέον χρέωση. Μασίφ ξύλινη τραπεζαρία ΙΚΕΑ με λευκά τρίποδα και σετ 4 ξύλινες καρέκλες ΙΚΕΑ, 140 ευρώ Χειροποίητο χαλί σαλονιού shaggy άσπρο/μαύρο 2.30m X 1.80m, 60 ευρώ "Μαλλιαρό" χαλί με χοντρή πλέξη σε λευκό, γκρί και μαύρο σχέδιο. Το χειμώνα είναι μια σκέτη απόλαυση. Αγοράστηκε πριν 4 χρόνια και κάθε χρόνο δινόταν σε καθαριστήριο για στεγνό καθαρισμό και φύλαξη. Μαζί δίνω και ένα μικρό χαλάκι κουζίνας, περίπου 1.5m x 60 εκ. δωρεάν. Η φωτό δεν είναι οτι καλύτερο αλλά αν κάποιος ενδιαφέρεται μπορώ να το ξετυλίξω και να το φωτογραφήσω καλύτερα. Λευκή συρταριέρα ΙΚΕΑ με 4 συρτάρια, 40 ευρώ Η συρταριέρα είναι καινούργια. Αγοράστηκε πριν 5 μήνες 90 ευρώ απο το ΙΚΕΑ και έχει χρησιμοποιηθεί ελάχιστα. ΙΚΕΑ διακοσμητικός πίνακας "Ζέμπρα", 10 ευρώ ΙΚΕΑ Gullen επιτοίχιο φωτιστικό "Πίνακας οφθαλμίατρου" 15 ευρώ Ραφιέρα ΙΚΕΑ μαύρη σε σχήμα W, 10 ευρώ Eιναι σαν αυτά της φωτογραφίας, απλά σε μαύρο χρώμα. ΙΚΕΑ Udden τρόλλευ κουζίνας απο ανοξείδωτο ατσάλι, 20 ευρώ ΗΛΕΚΤΡΙΚΕΣ ΣΥΣΚΕΥΕΣ Πλυντήριο Samsung Eco 6 κιλών, 180 ευρώ Aγορασμένο καινούργιο πριν 2 χρόνια 280 ευρώ. Έχει ψηφιακή οθόνη, πολλά προγράμματα για διαφορετικούς τύπους ρούχων, προγραμματιζόμενη έναρξη λειτουργίας και τεχνολογία ζυγίσματος φορτίου Ecobubble. Ηχεία Logitech Z-680 5.1 Home Theater με Dolby Surround και THX, 80 ευρώ To Ζ-680 όταν βγήκε το 2005 νομίζω ήταν το κορυφαίο μοντέλο της Logitech και μια εξαιρετική πρόταση στα προσιτά Home Cinema συστήματα. Καταρχάς, το βάρος και μόνο τόσο του sub όσο και των επιμέρους ηχείων δίνει μια ένδειξη του περί τίνος πρόκειται. Όλοι οι δορυφόροι έχουν ξύλινα σώματα (και όχι πλαστικό όπως συνηθίζεται σήμερα), ενώ τα ίδια τα ηχεία πέραν των μεγάλων μαγνητών διαθέτουν και μεταλλικούς κώνους, bass reflex κλπ. Η ποιότητα ήχου είναι τέτοια που τα ηχεία είναι πιστοποιημένα από την ιδιαίτερα ακριβοθώρητη THX. http://www.thx.com/certification/ Το όλο σύστημα ελέγχεται απο την κεντρική μονάδα που κάνει την επεξεργασία ήχου με δυνατότητες Dolby Surround μεταξύ άλλων, όπως και thru-pass κλπ. Έχει αναλογικές εισόδους καθώς και ψηφιακές (οπτικής ίνας και Coaxial). Συνολική ισχύς ηχείων 505 watt RMS. Όποιος το αγοράσει καλό θα είναι να έχει γείτονες με κατανόηση καθώς και πόρτες/παράθυρα/ντουλάπια που ΔΕΝ συντονίζουν! Μόνο θεματάκι είναι στο κεντρικό ηχείο που σε υψηλές εντάσεις παραμορφώνει λίγο και ενδεχομένως να θέλει επιδιόρθωση το driver. Δεν με ενόχλησε ποτέ διότι συνήθως έχω σε λειτουργία τα 4 περιμετρικά και το sub για να ακούω μουσική. (το κεντρικό ηχείο είναι περισσότερο για φωνή όταν βλέπουμε ταινία) Toshiba DVD player, 15 ευρώ Ένα απλό και τιμιότατο DVD player.

Αθήνα (ή οχετός όπως λες) φίλε Cloud ΑΝ θα έρχομαι θα είναι μόνο απ' εξω απ' έξω ίσα για να δω το πατέρα και τον αδερφό μου και μετά όξω απ' το μπρδλο με συνοπτικές διαδικασίες! Τη πόλη αυτή τη ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ σε όλα τα δυνατά και αδύνατα επίπεδα εδώ και χρόνια. Βρώμα, δυσωδία, αγένεια, καφρίλα, τσιμέντο, καύσωνας, μηδέν εποχές, εγκληματικότητα, φόβος, βία, εγκατάλειψη... Πχ, περνούσα χθες απο τη πλατεία Ομονοίας για δουλειά και έβλεπα παλιές φωτό του πως ήταν τη δεκαετία 50-60 και πως κατάντησε σήμερα... Τι να πω; Κάθε χρόνο και χειρότερα; Αυτό. Στενάχωρο δεν ξέρω αν θα το έλεγα, αλλά σίγουρα δεν μου αρέσει να βλέπω μια χώρα που αγαπώ να έχει φτάσει σε τέτοια απροχώρητη κατάσταση... Να είσαι καλά για τις ευχές και εννοείται θα τα λέμε και στη συνέχεια! Η Αύρα θα έρθει μαζί μου και θα βολτάρει πλέον σε εκείνα τα μέρη, οπότε αν όλα πάνε καλά θα έχουμε ανταποκρίσεις και απο τις εκείθε γυροβολιές. :) Χαχαχαχα. Μάλλον θα δυσκολευτείς να ρίξεις πάνω απο τρεις γκαζιές πριν εμφανιστούν τα τοπικά στρουμφάκια αδερφέ χαχαχα! :lol: Να είσαι καλά για τις ευχές! Το ξέρω, αλλά σιγά μη χάσω το πέρασμα της Σκανδιναβίας για να σαπίζω 29 ώρες στο καράβι! Εκεί είναι όλα τα ωράια: Κοπενχάγη, Στοκχόλμη, νήσοι Aland (προφέρεται Ολαντ) κλπ κλπ. Εσκεμμένο το έγκλημα κύριε πρόεδρε...

Όπως μάλλον καταλάβατε φεύγω. Η για την ακρίβεια φεύγουμε. Πολλά άλλαξαν στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια. Όμως όσο και αν βελτιώθηκαν τα πράγματα σε προσωπικό επίπεδο, τόσο η κατάσταση σε κοινωνικό/επαγγελματικό επίπεδο χειροτέρευε ή στη καλύτερη έμενε η ίδια. Και καλά όταν είσαι ρεμάλι μηχανόβιος που έχει μόνο εάν σαρκίο να προσέχει, όταν όμως είσαι ρεμάλι μηχανόβιος που πλέον αποφασίζεις να χτίσετε κάτι με τον άνθρωπο σου, τότε οι ανύπαρκτες κοινωνικές υποδομές που μέχρι τότε απλά σε αφήναν αδιάφορο τώρα σε δυσκολεύουν, σε εμποδίζουν, σε γονατίζουν. Σκέφτεσαι πχ να κάνεις οικογένεια στην Ελλάδα και το κράτος/υποδομές κυριολεκτικά νοιώθεις οτι θέλει να σε τιμωρήσει γι' αυτό. Με τι χρήματα θα τα βγάλεις πέρα στα καθημερινά έξοδα ενός παιδιού; Αναγκαστικά θα δουλεύουν και οι δύο γονείς και αν δεν έχεις γονείς να κρατάνε το παιδί τότε τον ήπιες με το μπουρί της σόμπας... Και αν θες να κάνεις πάνω απο ένα παιδί, τότε να δείτε γλέντια! Όσοι είστε γονείς εδώ τα ξέρετε καλύτερα απο εμένα. Απ' την άλλη όμως, φεύγουμε γιατί στην Ελλάδα το πιθηκοειδές Ellinaras-Ellinaras αναπαράγεται ανεξέλεγκτα πλέον και αν εδώ έχω δέκα φιλαράκια που με καταλαβαίνουν, εκεί έξω οι καφρομαλάκες καραδοκούν. Και είναι πολλοί και ανίκητοι. Οπότε αφού δεν γίνεται να φύγουν αυτοί ας φύγω εγώ. Δεν πειράζει. Δεν το βλέπω ως χασούρα, διότι και αυτοί να μην ήταν, για να φτάσουμε τη ποιότητα ζωής μας εκεί που θα θέλαμε να είναι θα πρέπει να περάσουν άλλα 100-200 υγειή και κοινωνικά οφέλιμα χρόνια. Και απο την άλλη φεύγουμε γιατί θέλω να έχω αξιοπρέπεια στη ζωή μου. Αξιοπρέπεια στη δουλειά μου, αξιοπρέπεια στις κοινωνικές συναλλαγές μου, αξιοπρέπεια στις σχέσεις με τους άλλους γύρω μου. Αγαπώ Λατρεύω αυτή τη χώρα. Όμως την καταντήσαμε χώρα διακοπών και τίποτε άλλο. Δεν μπορώ να εθελοτυφλώ πιστεύοντας οτι αυτή η σκ@τίλα που μας πνίγει σε κάθε επίπεδο -μόρφωσης, παιδείας, κουλτούρας, συμπεριφοράς- θα αλλάξει ή έστω οτι θα γίνει στις ζωές μας. Έτσι κρατώ την αγάπη για τα καλά αυτού του τόπου στη καρδιά μου και πηγαίνω σε μια χώρα που ΣΕΒΕΤΑΙ τους κατοίκους της σε κάθε επίπεδο: κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό, οικονομικό. Αφού η Ελλάδα ζει το μύθο της τα καλοκαίρια, τότε γιατί να χαλάσω εγώ τη συνταγή; Δουλειά εκεί, διακοπές εδώ. Φινλανδία λοιπόν και συγκεκριμένα Helsinki. Είμαστε τυχεροί διότι και πολλούς συγγενείς έχουμε εκεί, αλλά και εξαιρετική πρόταση εργασίας μου έγινε και απ' την άλλη ξανατονίζω οτι η χώρα αυτή δεν αφήνει τους κατοίκους της στο έλεος του θεού. Τα επιδόματα για ζευγάρια και οικογένειες είναι πολλά και σοβαρότατα. (1000+ ευρώ/μήνα) Και για να τα πάρεις δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτε άλλο παρά μια ηλεκτρονική αίτηση. Τόσο απλά. Σύντομα αφήνουμε το σπίτι και στο μεταξύ πουλάμε τα πάντα. Το μόνο που θα κρατήσω είναι την Αύρα, τον εξοπλισμό μας και τις κιθάρες μου. Όλα τα άλλα θα φύγουν. Απο πλυντήριο μέχρι έπιπλα και αυτοκίνητο. (Αν σας ενδιαφέρει κάτι θα βάλω σχετικές αγγελίες) Το πρόγραμμα λέει αναχώρηση αρχές Ιουλίου. Το καλύτερο μου ήμισυ θα ανέβει επάνω αεροπορικώς, και εγώ θα ακολουθήσω μια εβδομάδα αργότερα με τη μηχανή. Μέχρι τότε θα τα λέμε στα πέριξ -και για τα καλά μου φιλαράκια που διαβάζουν τις γραμμές αυτές, θα χαρώ πολύ να σας δω πριν φύγω!

Να είσαι καλά συνονόματε! Φέτος το ταξίδι θα είναι πολύ διαφορετικό, γιατί για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν με κυνηγά ο χρόνος. Όσο για τις μανέτες, το έμαθα το μάθημα μου! :lol: Τόσο του φρένου όσο και του συμπλέκτη είναι σπαστές πλέον, χαχαχαχα! :lol: Αδερφέ η πρόσκληση σου με τιμά, αλλά κατά τα φαινόμενα θα πρέπει να πάρω το πλοίο απο Πάτρα διότι βολεύει καλύτερα σε χρόνους. Αν θες να ροβολήσεις προς τα κάτω θα χαρώ να σε δω. Όμως έταιρον εκάτερον. Μπορεί να του δώσει και να πεταχτώ και μια προς Γιάννενα να τα πούμε. Να είσαι καλά αδερφέ! Ανδρεα, χωρίς καμία πρόθεση να το παίξω κάποιος, τα χιλιόμετρα δεν είναι και τόσο πολλά. Περίπου 6000 βγαίνουν και αυτά απλωμένα σε μπόλικες ημέρες. Θα μπορούσα να το κάνω νταλικιέρικο και να πάω ευθεία πάνω μέσω Βαλκανίων κλπ, αλλά ψήνω ένα φίλο να ακολουθήσει σ' ένα μέρος της διαδρομής και οι πρώτες μέρες θα είναι με στοργή και προδέρμ για να τον βάλω στο νόημα. Μέτα τη Γερμανία που θα είμαι μόνος, ε... εντάξει... ;)

Θέλω να μην ξαναμυρίσω την εξάτμιση του μαλάκα ταρίφα που φτύνει πετρέλαιο και καμμένο λάδι προς όλες τις κατευθύνσεις. Θέλω να μην ξαναλουστώ στα μαύρα ντουμάνια του λεωφορείου καθώς πασχίζω να βρω τρόπο να περάσω με ασφάλεια δίπλα του στη πηγμένη Αμφιθέας. Θέλω να μην ξαναχρειαστεί να αποφύγω με μανούβρες απελπισίας το κάθε τσουτσέκι/ραλίστα/κίνγκ οφ δε ρόαντ με τα καψουροτράγουδα στη διαπασών, που επειδή θέλει να ξεμπουκώσει το εργαλείο όλοι οι υπόλοιποι οδηγοί πρέπει να εξαφανιστούν απο προσώπου γης. Θέλω να μην ξαναχρειαστεί να καταστρώνω σχέδιο δράσης για να περάσω τη κάθε στολισμένη ωσάν επιτάφιο κιουρία που πηγαίνει απο τη μία άκρη της λεωφόρου στην άλλη κατά το τι τη βολεύει, ενώ μιλά στο τηλέφωνο στη κομμώτρια/κολλητή, πίνει το φρεντοεσπρεσοτσινο της και φτιάχνει το μακιγιάζ στο καθρεύτη και αν τολμήσεις να αυθαδιάσεις να πιάσει ΜΙΑ λωρίδα σε βρίζει και απο πάνω. Θέλω όταν πηγαίνω μια βόλτα περπατώντας στη πόλη να έχω ένα πεζοδρόμιο ανθρώπινο να περπατήσω μαζί με την οικογένεια μου, και όχι 3 πόντους κάνοντας ζιγκ ζαγκ ανάμεσα σε νάρκες σκύλων, σπασμένες πλάκες και σκάμματα με λεμονιές, παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια, τραπεζοκαθίσματα και βλαχογκλαμουρέ κατασκευές της κάθε καφετέριας. Θέλω να έχω ένα όμορφο πάρκο με δυο δέντρα σε ανθρώπινη απόσταση από το σπίτι και όχι να πρέπει να ξενιτευτώ για να βρω λίγη φύση χωρίς σύριγγες στα δέντρα, σκουπίδια και αποφάγια στρατηγικά τοποθετημένα σε περίοπτες θέσεις, σπασμένα παγκάκια, ξεχαρβαλωμένες κοινοτικές εγκαταστάσεις/γυμναστήρια/κούνιες και επτά λόχους οικογενειών να στριμώχνονται με τα τρέντυ καροτσάκια τους για μια θέση στην ήλιο της παρακείμενης καντίνας. Θέλω οικογένειες με τα ποδήλατα τους να βολτάρουν για πικνικ στο δάσος, όμορφα και χαλαρά, με σεβασμό στο περιβάλλον και τους γύρω τους. Θέλω τη μελαγχολία του φθινοπώρου, το κρύο του χειμώνα, την ήπια ζέστη του καλοκαιριού και όχι "σκόνη απ' την Αφρική" και "μίνι-καύσωνες" τον Απρίλιο. Θέλω να μπορώ να ανασάνω ΚΑΘΑΡΟ ΑΕΡΑ και όχι να ψάχνω μάσκα χημικού πολέμου για να παλέψω άλλη μια νύχτα με αιθαλομίχλη γιατί όλοι καίνε στα τζάκια τους ότι τους ήταν πρόχειρο. Θέλω να μπορώ να πηγαίνω στο σπίτι μου μια ανθρώπινη ώρα και να κάθομαι με τους δικούς μου χαμογελαστός και να έχω διαθέσιμο χρόνο να παίξουμε, να μιλήσουμε, να ονειρευτούμε και όχι να γυρίζω ρετάλι μέσα στη νύχτα και να σέρνω παιδιά, σκυλιά, γατιά, σε φροντιστήρια, γυμναστήρια, ωδεία και κάθε τι άλλο η δημόσια εκπαίδευση δεν μπήκε στο κόπο να διδάξει. Θέλω οι φόροι που πληρώνω κάθε μήνα να πηγαίνουν σε ουσιαστικές υποδομές που οφελούν το κοινωνικό σύνολο και βελτιώνουν τη ποιότητα ζωής μας και όχι στις παραθαλάσσιες βίλες του κάθε διευθαρμένου πολιτικού κοπρόσκυλου και τις βαριές βελούδινες κουρτίνες και τους συβαριτικούς τραπεζοκαναπέδες Λουι του 15ου της κάθε κυρίας που επαγγέλεται "συζύγος στελέχους". Θέλω να μη ξαναδω τους κλαρινογαμπρούς της παραλιακής με το γυαλί-μάσκα και το ζελεδιασμένο μαλλί να ανεμίζει ανέμελo καβάλα στα ξετάπωτα TDM, και τις γκλαμουρέ ψωνάρες με το τουπέ καρδιναλίου του Μονακό και το μόνιμα ξυνισμένο/στραβωμένο υφάκι στο πρόσωπο γιατί η ρημάδα η μοίρα έριξε μια ΤΕΤΟΙΑ θεά να πρέπει να ζει ανάμεσα σε εμάς τους ταπεινούς πληβείους. Θέλω να μην ξαναδω τον "μάγκα", το "αλάνι", το "γατόνι", τον κουτοπόνηρο σταρχιδιστή ανεξαρτήτως φύλου που το μόνο που τον νοιάζει είναι η παρτάρα του να περνά καλά κι ας γκρεμιστεί ο κόσμος. Θέλω να μην ξανακούσω ποτέ "ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε;" Θέλω να μην ξανακούσω την εκνευριστική φωνή της μ@λ@κισμένης κακομαθημένης του γραφείου που νομίζει οτι όλοι ζουν για να την υπηρετούν 24/7 και αν δεν της κάνουν τη χάρη πηγαίνει αμέσως για παράπονα στο προϊστάμενο. Θέλω να μην ξαναχρειαστεί να αποδεικνύω οτι δεν είμαι ελέφαντας κάθε τρεις και λίγο για λάθη και παραλείψεις άλλων που πάντα χρεώνονται σε όλους εκτός από τους υπαίτιους. Θέλω να μην ξαναχρειαστεί να γράφω καθημερινά -εννοείται απλήρωτα- εντεκάωρα μέχρι τις 7+ το βράδυ στη δουλειά και κάθε έξι μήνες να μας φωνάζουν για να πουν οτι θα χρειαστεί να αυξήσουμε τη παραγωγικότητα μας διότι διαφορετικά θα χρειαστεί να απολύσουν κόσμο. Θέλω να μπορώ να δουλέψω σκληρά αλλά να ξέρω οτι αυτό έχει αντίκρυσμα, να μπορώ να κάνω μια δουλειά χωρίς να έχω τσάμπα νταβατζή το κράτος χωρίς να μου προσφέρει τίποτα παρα μόνο αφαίμαξη. Θέλω να μπαίνω σε ένα λεωφορείο και τα νεαρά παιδιά να μην κάθονται αποβλακωμένα με ένα κινητό στη μούρη σκρολάροντας βιντεάκια στο instagram ενώ ο ταλαίπωρος παππούς/γιαγιά/μαμά με καροτσάκι ξεροσταλιάζει όρθιος ακριβώς δίπλα τους. Θέλω να φτάνει το τέλος του μήνα και να μην χρειάζεται να μετράω τα κέρματα για μια σπανακόπιτα ή για ένα μπουκάλι γάλα στο σουπερμάρκετ και να λέω "πάλι καλά κιόλας". Θέλω Υγεία, Παιδεία (και ΔΕΝ εννοώ το σχολείο), Πολιτισμό, Ευγένεια, Φύση, Καθαριότητα, Αξιοπρέπεια, Σεβασμό, Καλλιέργεια ψυχής και σώματος, Ανθρώπινες σχέσεις. Θέλω να είναι νωρίς το πρωί, να κουμπώνω τις βαλίτσες στη μηχανή και να μυρίζω το νωτισμένο από την βροχή χώμα και να με αγκαλιάζει εκείνη η υπέροχη πρωινή δροσιά τς φύσης. Θέλω να ρίχνω το πόδι πάνω απ' τη σέλα, να σφίγγω με τα πόδια το ντεπόζιτο και να σκύβω μπροστά για να πιάσω άλλη μια φορά τα γκριπς, ενω ο αντίχειρας να χαιδεύει ασυναίσθητα, αυτόματα πλεον το κουμπί της μίζας. Θέλω να βάζω μπροστά και να ακούω το ράθυμο και βαρύ, βραχνιασμένο και άρυθμο γουργουρητό του V4 να σπάει την ησυχία της φύσης. Θέλω να σηκώνω το στάντ, η μπότα να κουμπώνει τη 1η και οι ρόδες να κυλούν ξανά προς νέους προορισμούς και άγνωστα μέρη. Θέλω να περνώ απο μικρά και φροντισμένα χωριουδάκια, κάτω απο στολισμένα με λουλούδια παράθυρα, δίπλα απο κουκλίστικα σπιτάκια με τις καταπράσινες αυλές και τα πιτσιρίκια να χοροπηδάνε στα τραμπολίνα τους. Θέλω επικά πάσα σε απόκρημνα βουνά. Θέλω συγκλονιστικά fjords και θηριώδεις παγετώνες. Θέλω ήλιους του μεσονυχτίου και να χορεύω κάτω απο το Βόρειο Σέλας. Θέλω Ανοιχτούς Ορίζοντες και πίσω δεν γυρνάω.

Περασμένα μεσάνυχτα. Nύχτα σκοτεινή, μίζερη και κρύα στη καρδιά του χειμώνα. Η πόλη κοιμάται, όχι όμως κι εγώ. Στο σκοτεινό δωμάτιο, το φως από τη φλόγα του μοναχικού κεριού πέφτει στο ποτήρι με το παλιό, single -εννοείται- malt και οι κεχριμπαρένιες ανταύγειες χορεύουν πάνω στον μισοδιελυμμένο χάρτη που έχω απλωμένο γύρω μου. Ναι, εκείνο τον γνωστό ρεταλιασμένο απο τα χιλιόμετρα και τους καιρούς χάρτη που ανοίγει μόνο όταν έρχεται εκείνη η ώρα. Θρυλικά και λατρεμένα ονόματα φωτίζονται για μια στιγμή στα παιχνίδια της φλόγας και χάνονται ξανά: Strada della Fora, Lago di Garda, Ventimiglia, Monaco, Col de la Bonette, Γενεύη, Interlaken, Furkapass, Λουκέρνη, Βασιλεία, Freiburg, Tübingen, Αμβούργο, Κοπενχάγη, Øresundsbron, Στοκχόλμη, νήσοι Åland, Helsinki... "When my waiting is done, I'm gonna give it a whirl..." ψιθύρισα και έκλεισα τα μάτια χαμογελόντας πλατιά. Η απόφαση είχε πλέον παρθεί και ο Δρόμος με περίμενε ανοιχτός όπως παλιά, όπως πάντα. Οι χάρτες άνοιξαν ξανά με μια μικρή διαφορά όμως: Αυτή τη φορά θα αργήσουν πολύ να κλείσουν δικέ μου... My waiting has been done...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ Τελικα τι χρειαζεται καποιος για να ειναι πραγματικα ευτυχισμενος; Χιλιομετρα; Διαδρομες; Νεες εικονες; Περιπετεια;Ναι σε ολα. Ομως χρειαζεται και κατι ακομα, κατι λιγοτερο φανταχτερο ομως ακρως απαραιτητο για να δεσει η συνταγη της ευτυχιας: Μικρες στιγμες αναπαυλας και αγαλιασης, παυσεις απαραιτητες στη παρτιτουρα του δρομου και πανω απ' ολα καλη παρεα με αγαπημενους φιλους. Καθως και αυτη η περιπλανηση αναποφευκτα εφθανε στο τελος της, επιτελους συνειδητοποιουσα για τα καλα αυτο που χρονια τωρα υποψιαζομουν και που ολοι οι παλιοι ταξιδευτες ξερουν καλα: Ταξιδι που δεν μοιραζεται παραμενει λειψο. Στα χαμογελα των ανθρωπων που γνωριζες καθ' οδον, στην φιλοξενια ενος μεχρι προτινως αγνωστου, στους νεους φιλους που ευτυχησες να βρεις και τις ευγενικες κουβεντες φιλων που ευτυχησες να εχεις ηδη, στα χαρουμενα ματια του ανθρωπου της ζωης σου που καποιος εκει πανω σε ευλογησε να μπορεις να μοιραζεσαι εικονες και εμπειριες... Μεσα σ' ολα αυτα ηταν το μεγαλυτερο Ταξιδι. Και ας μην εκανες τα περισσοτερα χιλιομετρα.Και ας μην εφτασες στα ακρα της γης. Και ας μην ηρθαν ολα οπως τα προγραμματισες. Και ας μην καταφερες να δεις ολα οσα ηθελες.Και ας σ' εβγαλε ο δρομος τελικα σε εικονες απλες και οικειες. Οταν ολα εχουν επωθει και τελειωσει, οταν οι χαρτες κλεινουν και μπαινουν για μια φορα ακομα στο ραφι περιμενοντας υπομονετικα την επομενη περιπετεια, αυτο που μενει ειναι τα χαμογελα και οι ζωες που διασταυρωθηκαν εκει εξω. Και καθως η καλη μας Gwyn ξαποσταινε στη σκια αναμεσα σε ενα σωρο μπαγκαζια ηξερα οτι αυτο το ταξιδι, που ξεκινα πανω σε δυο ροδες και καταληγει στις καρδιες των ανθρωπων ποτε δεν τελειωνει... ΤΕΛΟΣ

Στη θεα των γαλαζοπρασινων νερων και της χρυσης αμμουδιας του Λυχνου ειμασταν και οι δυο πλεον σιγουροι. ΕΔΩ ηταν που θελαμε να ειμαστε τελικα... Βγαλαμε τις στολες, φορεσαμε τα μαγιο μας και κατσαμε στο μικρο μπαρακι πανω στη παραλια ρουφωντας αχορταγα τα χρωματα και το υπερλαμπρο φως του Ελληνικου καλοκαιριου. Μετα απο τοσες μερες κατω απο ενα γκριζο ουρανο, η διαφορα ηταν δραματικη αλλα και ακρως απολαυστικη. Πανω στη ζεστη αμμουδια και με το νερο να δροσιζει τα ταλαιπωρημενα κορμια μας ειχαμε μολις βρει την απαντηση στην ερωτηση του ΤΙ ψαχναμε τελικα να βρουμε σ' αυτο το ταξιδι. Και επρεπε να κανουμε το γυρο της Ευρωπης για να καταλαβουμε αυτο που ηταν κατω απ' τις μυτες μας εξαρχης.

Παρεα με τους νεους μας φιλους βγηκαμε στην αδεια προβλητα και ντυθηκαμε για την αναχωρηση. Τα παιδια ηθελαν να κατσουν εδω στην Ηγουμενιτσα για το πρωινο καφε, ομως εγω ειχα ενα αγαπημενο μερος στο νου που ηταν μολις μερικες δεκαδες χιλιομετρα πιο κατω. Ανταλλαξαμε στοιχεια και εγκαρδιους χαιρετισμους και βαλαμε μπροστα για το κλασσικο και αγαπημενο camping Λυχνος στη μαγευτικη Παργα. Ηταν πολυ νωρις ακομα και η γλυκεια πρωινη δροσια, αυτο το τοσο Ελληνικο μειγμα θαλασσινης αυρας και νοτισμενου χωματος, εκανε την οδηγηση σκετη απολαυση. Οι δρομοι ηταν ολοι δικοι μας και η θεα της αγουροξυπνημενης φυσης ηταν κατι το μοναδικο. Τα τοσο γνωριμα χρωματα και ηχοι του καλοκαιριου ηταν σαν να με καλοσωριζαν στο σπιτι. Αξαφνα ενα ζεστο συναισθημα αγαλιασης και οικειοτητας με ειχε κατακλυσει και ενα μεγαλο χαμογελο σχηματιστηκε κατω απ' τη ζελατινα του κρανους. Εντελως αναπαντεχα ενοιωθα υπεροχα που ημουν πισω.

Το πρωι η πρωτη εικονα που αντικρυσα ανοιγοντας τα ματια ηταν απο τον ηλιο που αρχιζε να ανατελλει πανω απ' την ακτογραμμη της Ανδριατικης βαφοντας με πορφυρο χρωμα τον οριζοντα. Σε λιγη ωρα θα βρισκομασταν στην Ηγουμενιτσα. Μαζεψαμε προχειρα τα πραγματα μας, ανακουφισμενοι στη σκεψη οτι σε λιγο θα πατουσαμε στερια και θα αφηναμε το μαρτυριο του πλοιου πισω μας. Στο αμπαρι, εν μεσω πανακριβων Βαυαρικων κυλινδρων, βαλιτσων και λοιπων αξεσουαρ, μια παλια τσοπερ απο τα 80s εστεκε σαν την πιο απιθανη παραφωνια στην ομοιομορφια των κυριλε μοτοταξιδιωτων, δειχνοντας το μεσαιο δακτυλο σε ολους εκεινους που μας θελουν πειθηνια προβατα. :)

Λιγο πιο περα καθοταν ενα ζευγαρι μοτοσυκλετιστων οι οποιοι οταν μας ειδαν με τα κρανη και τον εξοπλισμο μας επιασαν τη κουβεντα. Ελληνες που ζουσαν στη Παρο, γυριζαν και αυτοι απο μια μικρη περιοδεια που ειχαν κανει στην Ιταλια. Δεν χρειαστηκε πολυ ωρα για να καταλαβω οτι αυτη δεν ηταν η πρωτη τους φορα σε ταξιδι. Καθως μιλουσαν ειχαν τον αερα ανθρωπων που εχουν δει πολλα και περασει ακομα περισσοτερα. Ιταλια, Γαλλια, Γερμανια, Τσεχια, Ισπανια, Βαλκανια, Τουρκια, Αλγερια, ο Νικολας και η καλη του εδω και χρονια γυριζαν το κοσμο αθορυβα και χωρις να το κανουν θεμα. Σεμνοι, προσχαροι, με μια εμφυτη ευγενεια, σε κερδιζαν αμεσως με τη παρουσια τους και εκαναν τις ωρες να κυλανε σαν νερο, οπως γινεται παντα οταν εχεις καλη παρεα. Ολα εμοιαζαν ιδανικα και για μια φορα πιστεψα οτι ειχαμε κανει τη καλυτερη επιλογη να κατσουμε εδω. Θεα, ανεση, καθαριοτητα, ησυχια -τα ειχαμε ολα, σωστα; Λαθος. Βλεπετε, οταν κατσαμε εδω ειχα πονταρει στο οτι το μπαρ του πλοιου καποια στιγμη θα εκλεινε για το βραδυ. Εκανα μεγαλο λαθος. 10. 11. 12. 1... Η ωρα περνουσε και το ρημαδι το μπαρ δεν ελεγε να κλεισει με τιποτα. Και σαν να μην εφτανε αυτο, οι τηλεορασεις επαιζαν στη διαπασων ποδοσφαιρικους αγωνες σε επαναληψη και οι μισολιωμενοι νταλικιερηδες πανω στη μπαρα ρουφουσαν τα ξυδια οπως τα διχρονα το λαδι κανοντας χαβαλε και σουσουρο. Εβαλα τις ωτασπιδες μα ηταν ματαιος κοπος. Ο υπνος δεν ερχοταν με τιποτα και η νυχτα εξελιχθηκε στο βασανο της σταγονας. Καθε φορα που ενας ακομα νταλικιερης ειτε επεφτε ξερος ειτε καληνυχτουσε την ομηγυρη και εφευγε, εγω αναθαρρουσα στη σκεψη οτι τωρα θα ησυχασω, μονο και μονο για να με διαψευσουν ολοι οι υπολοιποι που συνεχιζαν ακαθεκτοι σαν τα λαγουδακια της Ντουρασελ. Το χειροτερο σημειο της βραδιας ηρθε γυρω στις 3 το πρωι. Δυο απο τους τελευταιους θαμωνες ειχαν στησει ενα καυγα ανευ προηγουμενου για πολιτικα θεματα και δεν ελεγαν να το βαλουν κατω με τιποτα. Βρισιες, φωνες, αντιδικιες... απ' ολα ειχε ο μπαξες. Αν ειχα αντοχες θα σηκωνομουν να βρω καποιο αλλο μερος να κοιμηθουμε αλλα δεν το εκανα. Η εξαντληση τελικα πηρε το πανω χερι και λιγο πριν το ξημερωμα το μυαλο κατεβασε τους διακοπτες για λιγες ευλογημενες ωρες αναπαυσης.

Πισω απ' το πολυβουο λιμανι, η πολη εμοιαζε σχεδον ομορφη καθως ηταν λουσμενη στο δυνατο φως του ηλιου της Ανδριατικης. Ξεκινησαμε τη καθιερωμενη βολτα στους χωρους του πλοιου για να περασει η ωρα και για να βρουμε καλη καβατζα για τον αποψινο υπνο. Στην ακρη του κεντρικου σαλονιου μια μικρη σκαλα ανεβαινε προς τον ημιοροφο οπου βρισκοταν η ντισκο του πλοιου. Με τους απειρους καθρεφτες ολογυρα θυμιζε κατι αναμεσα στο διαστημοπλοιο Enterprise και μεταμοντερνα ρεσεψιον ινστιτουτου αδυνατισματος. Μπλιαχ. Ακριβως πισω απ' τη σκαλα του ημιοροφου, τα μεγαλα παραθυρα του σαλονιου ηταν διακοσμημενα με ξυλινα περβαζια και μεγαλα στρωματα ενδεχομενως για τον κοσμο που θα ηθελε να κατσει να απολαυσει τη θεα. Πηραμε ενα απ' τα ντανιασμενα στρωματα και μιας που δεν υπηρχε σχεδον κανεις εδω αποφασισαμε οτι αυτο θα ηταν ενα ιδανικο σημειο να στησουμε το σπιτικο μας για τη νυχτα.

Day 13 - 14 Ferrara (IT) - Ankona - Ηγουμενιτσα (GR) 227 km Τελευταιο πρωινο σε Ιταλικο εδαφος... Οπως δυστυχως συμβαινει παντα, ειχε φτασει το τελος κι αυτης της μικρης περιπλανησης στους χαρτες του κοσμου. Σημερα το λογο ειχε το πλοιο που θα μας κατεβαζε στην Ελλαδα μεσω Ankona και Ηγουμενιτσας. Το μονο που ευχομουν ηταν αυτη τη φορα η διαμονη στο πλοιο να ηταν λιγο πιο ανθρωπινη απ' το μπαχαλο που ειχαμε συναντησει πηγαινοντας. Τσιμπησαμε τα καθιερωμενα πανινι και καπουτσινο μας και εβγαλα τη μηχανη απ' το γκαραζ που τοσο ευγενικα μας ειχε παραχωρησει ο ξενοδος το προηγουμενο βραδυ. Ferrara - Αnkona ηταν 270 βαρετα αλλα ευκολα χιλιομετρα μεσω autostrada (δεν την ξαναπατουσα!) και απο εκει και μετα αραγμα στο πλοιο για τη -θελοντας και μη- επιστροφη στα πατρια εδαφη. Τα συναισθηματα οπως καθε φορα που ενα ταξιδι εφτανε στο τελος του ηταν αναμεικτα. Σιγουρα δεν ηταν το καλυτερο και πιο εντυπωσιακο ταξιδι που θα μπορουσε να κανει καποιος, σιγουρα ειχε ασχημες στιγμες οπου η κουραση και ο εκνευρισμος χτυπουσαν κοκκινα, ομως τελικα οι θεοι του ταξιδιου ειχαν αποδειχθει για μια ακομα φορα με το μερος μας. Ειχαμε ξεκινησει χωρις προγραμμα, χωρις χρηματα, γεματοι αγχος και αμφιβολιες για το αν θα τα καταφερναμε και να που τωρα επιστρεφαμε με χαμογελα και ενα θετικο σε γενικες γραμμες προσημο. Και ομως... Κατι ελλειπε. Η απαντηση στην αρχικη απορια του τι ψαχναμε να βρουμε φετος ενοιωθα οτι δεν ειχε δωθει... Σε μια (σπανιοτατη για οσους με ξερουν) κριση εγκαιρης αφιξης, φθασαμε στο λιμανι πολυ νωρις το μεσημερι και ετσι πηγαμε στο check in χωρις αγχος για να κανουμε τα περαιτερω. Μετα τα τυπικα η κοπελα στο γκισε μας ενημερωσε οτι το πλοιο ειχε καθυστερηση και απο 2 το μεσημερι που ειχε κανονικα αναχωρηση θα εφευγε τελικα λιγο μετα τις 4. Τι εκπληξη. Μιας που δεν ειχαμε πολλα να κανουμε στο μεταξυ, ειπαμε να παμε στη πολη της Ankona και να πιουμε ενα καφεδακι ενω θα περιμεναμε την αφιξη του πλοιου. Το κεντρο της πολης δεν ηταν κατι το ιδιαιτερο καθως θυμιζε κατι αναμεσα σ' επαρχιακη κωμοπολη του μεσογειακου νοτου και το λιμανι του Πειραια, με τα σημαδια εγκαταλειψης και οικονομικης παρακμης εμφανη σε κτηρια και δρομους. Τα μικρα στενα, που εβραζαν κατω απ' το καυτο Αυγουστιατικο ηλιο, ηταν γεματα κινηση και σκουπιδια σκορπισμενα σε πεζοδρομια και καδους. Παλια αρχοντικα, παρατημενα πλεον στο ελεος του χρονου, χρησιμευαν τωρα πια μονο ως θλιβερα καδρα σε καθε λογης αφισες και γκραφιτι. Ηταν ενα θεαμα αποκαρδιωτικο για μια χωρα που εκτιμουσα βαθυτατα μεταξυ αλλων για τη κουλτουρα και αισθητικη της... Μετα απο αρκετη αναζητηση καταληξαμε σε ενα μικρο γωνιακο καφε/ζαχαροπλαστειο κοντα στο λιμανι που εδειχνε να ειχε περασει και καλυτερες ημερες. Πισω απο τη παλιομοδιτικη μακροστενη βιτρινα με τα γλυκα και τα σαντουιτς στεκοταν ο μαλλον βαριεστημενος ιδιοκτητης και χαζευε τη παλια τηλεοραση στο τοιχο που επαιζε μια ιταλικη σαπουνοπερα. Στα λιγοστα τραπεζακια, η παλια φορμαικα ειχε πλεον ξεφτυσει απο τους πελατες και τα χρονια συνεχους τριψιματος, ενω οι καρεκλες με τις πλαστικες πορτοκαλι επενδυσεις απο τα 80s ειχαν ξεχασει προ πολλου να αποσυρθουν σε καποια ανακυκλωση. Πηραμε δυο καφεδες και κατσαμε σ'ενα τραπεζι κοντα στην εισοδο περιμενοντας να περασει η ωρα και χαζευοντας τους λιγοστους θαμωνες που εδειχναν να γνωριζονται καλυτερα απ' οσο θα θελανε. Εξω ο δρομος ηταν ερημος απο κοσμο και αυτοκινητα, καθως η μονη οδος που εμοιαζε να εχει κινηση στη πολη ηταν αυτη που οδηγουσε στο λιμανι. Η Ankona δεν ηταν ενα μερος που θα ηθελα να ζω. Η ωρα εφευγε βασανιστικα αργα. Οι δεικτες του ρολογιου στο τοιχο ειχαν κολλησει στις δυο παρα τεταρτο. Δυο ακομα ωρες αναμονης... "Δεν παμε να φυγουμε;" ειπα. Παροτι γνωριζαμε οτι το πλοιο θα αργησει πολυ ακομα, κατι ειχε αρχισει να με τρωει οτι θα ηταν καλυτερα να γυρισουμε στο λιμανι. Ενστικτο; Διαισθηση; Τυχη; Ποιος ξερει. Το μονο σιγουρο ηταν οτι καθως γυριζα το κλειδι στη μιζα της μηχανης δεν φανταζομουν οτι αυτη η κινηση θα εσωζε κυριολεκτικα το ταξιδι μας... Καθως προχωρουσαμε στο ερημο λιμανι προς το κτηριο του check-in που φαινοταν στο βαθος δρομου, παρατηρησα οτι στη προβλητα διπλα στο κτηριο βρισκοταν ενα μεγαλο πλοιο της ΑΝΕΚ που εμοιαζε ΠΟΛΥ υποπτα με αυτο που επρεπε να παρουμε. Ο χωρος γυρω απ' το σκαφος ηταν αδειος και τα τελευταια οχηματα ειχαν ηδη μπει μεσα, δειγμα οτι ηταν ετοιμο να αναχωρησει.- Νικοοοο... Αυτο το πλοιο ηταν εδω νωριτερα; - Εχχχμμμ οχι... Νομιζω οτι αν ενα τετοιο θηριο ηταν διπλα στα check-in θα το θυμομουν. Εχει γουστο να ειναι το δικο μας! Για δες τα εισιτηρια. Πως λενε το πλοιο μας; - "Hellenic Spirit" - Χαχαχα! Κοιτα ρε να δεις συμπτωση! Κι αυτο ετσι το λενε! - ....... - ΟΧΙΡΕΠΣΤΜΟΥΔΕΝΤΟΠΙΣΤΕΥΩΤΟΠΛΟΙΟΜΑΣΦΕΥΓΕΙΚΑΙΕΜΕΙΣΕΙΜΑΣΤΕΑΚΟΜΑΕΔΩ!!!!!! Στα επομενα nanosecond δυο μηχανοβιοι σε αλλοφρονη κατασταση ειχαν κεντραρει τις μπουκαπορτες του πλοιου με το γκαζι καρυδωμενο, κορναροντας και φωναζοντας στους εκπληκτους λιμενικους να μην φυγει χωρις εμας! Μπηκαμε μεσα κυριολεκτικα τη τελευταια στιγμη δευτερολεπτα προτου η ραμπα ανεβει και το πλοιο λυσει καβους. Εσβησα τη μηχανη τρεμοντας απ' την αδρεναλινη προσπαθωντας ακομα να καταλαβω τι διαολο ειχε μολις συμβει. "Η ωρα ειναι μετα βιας δυο το μεσημερι! Αφου μας ειχαν πει οτι το ρημαδι εχει μεγαλη καθυστερηση και θα εφυγε στις τεσσερις το απογευμα! Πως εγινε αυτο το πραγμα;!; Η ατιμη υπαλληλος στο γκισε θα μας ειχε παρει στο λαιμο της!" ελεγα και ξαναλεγα αφριζοντας απ' το κακο μου! Η Annika, οντας ψυχραιμοτερη, ειχε οπως παντα τη σωστη απαντηση. "Τι ψαχνεις να βρεις; Σημασια εχει οτι τα καταφεραμε, ειμαστε ασφαλεις και τωρα ειμαστε ηδη καθ' οδον για το σπιτι." Δεσαμε τη μηχανη στ' αμπαρι και ανεβηκαμε στο σαλονι του πλοιου. Ομορφο και σχετικα καινουργιο σκαρι και -σημαντικοτερο ολων- σχετικα αδειο. Αυτη τη φορα θα μπορουσαμε να κοιμηθουμε το βραδυ σαν ανθρωποι. Δεν λενε οτι η ελπιδα πεθαινει παντα τελευταια;

Εδω πανω βρισκονταν χαμενα μικρα διαμαντια σαν και αυτο το εστιατοριο/ξενοδοχειο που ειχε στηθει στη πλαγια ενος λοφου κατω απ' τα ερειπια του παλιου καστρου. Λιγο πιο διπλα, οι μοναχικες ξαπλωστρες και τα βαρκακια της λιμνης μαλλον ματαια περιμεναν τους επισκεπτες που θα εδιναν ξανα ζωη στο θλιμμενο καλοκαιρινο σκηνικο. A-ha - Summer moved on Καπως ετσι, με τα ματια να αγαλιαζουν στους απλωμενους και ανοιχτους οριζοντες τα χιλιομετρα εφευγαν χωρις να το καταλαβουμε καθολου. Περνωντας πανω απ' το διασημο πασο του Brenner το ψιλοβροχο που επιασε ταιριαζε απολυτα με το μουντο σκηνικο και αντανακλουσε με το καλυτερο τροπο τη διαθεση μου. Μελαγχολια για αυτο που τελειωνε πλεον αλλα και χαρα για ολα τα ομορφα που μας ειχε χαρισει... Λιγα χιλιομετρα εξω απ' τη Ferrara τα βαρια συννεφα εσπασαν για λιγο και αφησαν τον ηλιο να κανει δειλα την εμφανιση του για τη κλασσικη τελευταια εικονα που θα μας συντροφευε μεχρι το τελος και αυτης της μερας...

Εν τελει βρεθηκαμε ξανα σε terra firma και ηταν πλεον καιρος να αναχωρησουμε για τα τελευταια χιλιομετρα που μας χωριζαν απο ενα μαλακο κρεβατι στο γνωστο πλεον ξενωνα της Ferrara. Η κουραση πλεον δεδομενη, ομως οι πανεμορφες εικονες της Αλπικων τοπιων μας εκαναν να ξεχναμε τα παντα... Με τη μηχανη να ρολαρει ραθυμα στη δεξια λωριδα του δρομου αφεθηκαμε για μια ακομα στη διαδρομη που δεν ελεγε να σταματησει να μας εκπλησει με την ομορφια της. Καθως ανηφοριζαμε γι' αλλη μια φορα τις Αλπεις, ο συννεφιασμενος ουρανος εδενε απολυτα με το αγριο τοπιο που θυμιζε οτι το φθινοπωρο ερχεται...

Αρκετα ομως με τα προκαταρτικα. Δεν παμε στο κυριως πιατο; Παρα τις διαμαρτυριες και την υψοφοβια της, η καημενη Annika εσφιξε τα δοντια και με ακολουθησε επιφυλακτικα κανοντας μια ομολογουμενως γενναια προσπαθεια να υπερβαλλει εαυτον. Δεν ηταν και λιγο πραγμα αυτο που ακολουθουσε... Μπαινοντας στη γεφυρα, το πρωτο πραγμα που εντυπωσιαζε τον επισκεπτη ηταν η λιτη και ιδιαιτερα ...ευαερη κατασκευη της γεφυρας. Τρια ζευγαρια χοντρα συρματοσχοινα εκτεινονταν απ' τον ενα λοφο στον αλλο, με τη γεφυρα απλα να κρεμεται επανω τους χωρις περιττα φτιασιδωματα. Αντε ενα κοτετσοσυρμα για να μη φυγει κανεις κατω και τελος. Προφανως οι υπευθυνοι σε μια προσπαθεια να κανουν το τρομο των υψοφοβικων ακομα πιο απολυτο αποφασισαν να φτιαξουν πατωμα ...see through, καθως ηταν μια απλη μεταλλικη σχαρα που επετρεπε να απολαυσεις το χαος κατω απ' τα ποδια σου! Αψογα! Και μιας που μιλαμε για απολαυσεις, οι εικονες απο εκει ψηλα ηταν το κατι αλλο... Η πορεια πανω στη γεφυρα ηταν αρκετα πιο δυσκολη απ' οτι περιμενα, καθως οσο προχωρουσαμε προς τη μεση τοσο αυτη λικνιζοταν στο βηματισμο των λοιπων επισκεπτων με αποτελεσμα να πηγαινουμε ολοι απο τη μια μερια των κιγκλιδωματων στην αλλη σαν συμμετεχοντες σε Oktoberfest σε τελικο σταδιο λιωσιματος. Οταν τελικα φτασαμε στην αλλη πλευρα η Annika ηταν κατασπρη απ' το φοβο της αλλα και τοσο περηφανη που τα ειχε καταφερει χωρις να μεινει κοκκαλωμενη στη μεση της γεφυρας απο καρδιακο επεισοδιο. "Μπραβο καλη μου! Τωρα παμε πισω οπως ηρθαμε..." της ειπα. Νομιζω καπου εξω απ' την Κορινθο ηταν που ξεκινησε να μου ξαναμιλαει.