Τα παρτάλια τραγουδάνε ακόμα: Μια ιστορία πάθους και λάθους στους δρόμους της Ευρώπης...

[Ταξιδευτής 6.946]

Εχοντας μαζεψει και με το παραπανω ολες τις εικονες που ειχαμε ερθει να δουμε ηταν καιρος να αλλαξουμε σκηνικο για κατι πιο μοντερνο αλλα εξισου ομορφο. Λιγο αργοτερα κατεβαιναμε ηδη το λοφο με προορισμο το Tübingen που, παροτι ζει μαλλον μονιμα στη σκια της διασημης μεγαλης αδερφης της (λεγε με Στουτγκαρδη), ειναι μια πολυ ζωντανη και γραφικη φοιτητουπολη 90,000 κατοικων που βρισκεται χτισμενη αναμεσα στους ποταμους Neckar και Ammer και εχει πολλα να προσφερει στους επισκεπτες της.
 

Η ζωη στη πολη κυριαρχειται απο τους περιπου 26,000 φοιτητες που δημιουργουν ενα κοσμοπολιτικο και ζωντανο μειγμα του παλιου εκλεπτισμενου ακαδημαισμου με τη νεοτερη ανεμελια και χαλαροτητα, μπλεκοντας ομορφα φιλελευθερες ιδεες με τις κλασσικες Γερμανικες αξιες της λιτοτητας, ταξης και νοικοκυροσύνης.
 

Το 1995, το Γερμανικο περιοδικο Focus εξεδωσε μια πανεθνικη μελετη στην οποια το Tübingen ειχε τη διακριση του υψηλοτερου επιπεδου διαβιωσης απ' ολες τις πολεις της χωρας. Παραγοντες που επαιξαν ρολο συμπεριλαμβαναν τις αριστες υποδομες της πολης, την ενσωματωση ενος μεγαλου δικτυου ποδηλατοδρομων στο υπαρχον οδικο δικτυο, ενα συστημα συγκοινωνιων που συνεδεε τους παρακειμενους λοφους με τη πολη, η πεζοδρομηση ολου του ιστορικου κεντρου καθως και ευκολιες και πολιτιστικα δρωμενα που προσφερονταν δωρεαν απ' το πανεπιστημιο προς ολους τους κατοικους. Σημερα το Tübingen ειναι η πολη με το νεοτερο κατα μεσο ορο πληθυσμο στη Γερμανια, κατι που ειναι εμφανες στον επισκεπτη με τη πρωτη ματια.

[Ταξιδευτής 6.946]

Το ιστορικο κεντρο της πολης βρισκεται στις οχθες του ποταμου Neckar και φιλοξενει πολλα γραφικα κτηρια των προηγουμενων αιωνων. Μαλιστα εδω ο μεγαλος ποταμος χωριζεται για λιγο σε δυο ρευματα, δημιουργοντας ετσι μια μακροστενη νησιδα γνωστη ως Neckarinsel (το νησι του Neckar) η οποια ειναι διασημη μεταξυ αλλων για το μεγαλο παρκο Platanenallee που ειναι γεματο με θεορατες -τι αλλο;- πλατανιες, καποιες απ' τις οποιες ειναι πανω απο 200 ετων.

 

 

Οι πεζοι μπορουν να περασουν στη νησιδα μεσω δυο μεγαλων μαρμαρινων γεφυρων που συνδεουν τις οχθες του ποταμου. Εδω τους καλοκαιρινους μηνες χτυπα η καλλιτεχνικη καρδια της πολης, καθως το Neckarinsel φιλοξενει συναυλιες, θεατρικες παραστασεις καθως και λογοτεχνικες αναγνωσεις.

Περνωντας κατω απ' τη καταπρασινη καλυπτρα των πανυψηλων πλατανων στο πλαι του ποταμου δεν μπορουσα να μη θαυμασω γι' αλλη μια φορα την τακτικοτητα και καθαριοτητα που διεπει τους Γερμανους σε οτι εχει να κανει με τα κοινα. Εδω ηταν ενα εξαισιο παραδειγμα του πως πρεπει να ειναι μια κοινοτητα ανθρωπων που σεβονται τους εαυτους τους αλλα και τους γυρω τους.

 

 

Τι να λεμε; Εδω οι ανθρωποι ειχαν μεχρι και ...πολυκατοικιες για τα περιστερια της πολης κομπλε με μπαλκονακια, στεγη και ολα τα κομφορ!

[Ταξιδευτής 6.946]

Στα δρομακια του παρκου νεαρες οικογενειες σουλατσαριζαν με τα καροτσακια των μωρων, φοιτητες και ζευγαρακια αραζαν ειτε στα παγκακια ειτε στις οχθες του ποταμου και ολοι μαζι εδειχναν να απολαμβανουν αυτο το γλυκο καλοκαιρινο απογευματακι.
 

 

 

Στην απεναντι οχθη του ποταμου, απ' ακρη σ' ακρη, βρισκονται παραταγμενα ενα σωρο πολυχρωμα διατηρητεα σπιτια τα οποια αποτελουν τη περιφημη Neckarfront που μεταξυ αλλων περιλαμβανει και το σπιτι με τον πυργο οπου ο μεγαλος Γερμανος ποιητης του 19ου αιωνα Friedrich Hölderlin περασε τα τελευταια 36 χρονια της ζωης του. Σημερα η χρωματιστη προκυμαια αποτελουσε σημειο συναντησης των φοιτητων της πολης που χαλαρωναν στο πετρινο πεζουλι διπλα στο ποταμι πινοντας μπυριτσες και κουβεντιαζοντας με τις ωρες. 

 

 

Μεσα στο ποταμο κατα διαστηματα περνουσαν μικρες ξυλινες βαρκες με αντικρυστα καθισματα που ξεναγουσαν τους τουριστες στις ομορφιες αυτης της πολης απο μια αλλη και πολυ ενδιαφερουσα οπτικη γωνια.

[Ταξιδευτής 6.946]

Για εμενα παντως η ιδια η προκυμαια του ποταμου με τα χρωματιστα σπιτακια, τους γοτθικους ναους και τις οχθες πνιγμενες στο πρασινο και τα δεντρα αποτελουσε το μεγαλυτερο αξιοθεατο φτιαχνοντας μια παραμυθενια εικονα. Παρα τη μουνταδα του ουρανου δεν χρειαζοταν μεγαλη φαντασια για τους λογους που αυτη η πολη ειχε ψηφιστει ως μια απο τις ωραιοτερες της Γερμανιας.

 

 

Σ' αυτο βοηθουσε και το ιδιο το ιστορικο κεντρο, καθως με τα διατηρητεα σπιτια, τα πλακοστρωτα σοκκακια και τη πληρη ελλειψη μηχανοκινητων οχηματων μετεφερε αβιαστα τους επισκεπτες στις εποχες των ιπποτων...

 

 

[Ταξιδευτής 6.946]

Περπατωντας στα μικρα καλντεριμια δεν ειχαμε καμια ιδεα για το που πρεπει να παμε και τι να δουμε.
Για μια φορα οδηγο πολης δεν ειχαμε, οποτε απλως πηγαιναμε χαζευοντας και μαλλον στα τυφλα. Να ομως που καμια φορα η τυχη σε βγαζει στα καλυτερα αξιοθεατα χωρις να τα ψαχνεις καν. Καθως ανηφοριζαμε το λοφο, ειχα απο ωρα παρατηρησει ενα καλοδιατηρημενο και μεγαλο πετρινο καμπαναριο που υψωνοταν σαν γιγαντας πανω απ' τις σκεπες των σπιτιων και μου ειχε κινησει τη περιεργεια.

 

Ετσι συντομα βρεθηκαμε μπροστα στο μεγαλο Γοτθικο ναο του Stiftskirche και οντας και οι δυο θαυμαστες της Γοτθικης αρχιτεκτονικης ειπαμε να μπουμε να τον δουμε καλυτερα. Δεν θα μπορουσαμε να ειχαμε κανει καλυτερη επιλογη.
 .

Τροποποιήθηκε Απρίλιος 4 , 2017 από τον Ταξιδευτής

[Ταξιδευτής 6.946]

Μπαινοντας μεσα μας υποδεχθηκε η γνωριμη μυρωδια του παλιου ξυλου και της πετρας αλλα και η απολυτη ησυχια που επικρατουσε. Παροτι προσωπικα δεν πιστευω σε καποια θρησκεια, παντα θαυμαζα τις εκκλησιες για την αγαπη με την οποια φτιαχνονται, για το μερακι στις περιτεχνες λεπτομερειες τους, αλλα και για τη επιβλητικη πνευματικη δυναμη που αποπνεουν στους επισκεπτες. 

 

 

Απο το Ισλαμ και το Χριστιανισμο, μεχρι το Βουδισμο και το Παγανισμο, οι εκκλησιες ιστορικα αποτελουσαν καταφυγια ψυχης και νου για τους ανθρωπους. Τουτοι οι παλιοι πετρινοι τοιχοι εχουν επανω τους την πατινα των αιωνων και της ανασσας των αμετρητων ανθρωπων που εδω εσκυψαν με σεβασμο το κεφαλι και προσευχηθηκαν σε μια ανωτερη δυναμη. Εδω, ακομα και αν δεν πιστευεις σε κατι συγκεκριμενο, δεν μπορεις παρα να υποκλιθεις στη διαχρονικη δυναμη της ανθρωπινης Πιστης και της Αγαπης.

 

 

Ο ναος Stiftskirche ηταν ακρως εντυπωσιακος. Πανυψηλες αψιδες απο παλια πετρα, αψογα γυαλισμενα μωσαικα, πολυσυνθετα τεμπλα απο παλιο ξυλο, διακριτικοι φωτισμοι που αναδεικνυαν τις καλοδουλεμενες λεπτομερειες και τ' αγαλματα στους τοιχους... Ολα μαζι συνεθεταν μια υπεροχα λιτη αλλα και τοσο μεγαλοπρεπη εικονα.

[Ταξιδευτής 6.946]

Σε μια γωνια της κεντρικης αιθουσας του ναου βρισκοταν μια μικροτερη αιθουσα που εμοιαζε με μουσειακο χωρο και τραβηξε αμεσως τη προσοχη μας. Πληρωσαμε το μικρο αντιτιμο στο συμπαθεστατο μεσηλικα της εισοδου και μπηκαμε μεσα. Το θεαμα ηταν τοσο απροσδοκητο που κοντοσταθηκαμε σαστισμενοι προσπαθωντας να καταλαβουμε τι εβλεπαν τα ματια μας.

 

 

Η αιθουσα ηταν μια πανυψηλη νεκρικη κρυπτη οπου δεσποζαν τεραστια παραθυρα γεματα πολυχρωμα βιτρο ενω περιμετρικα οι τοιχοι φιλοξενουσαν μεγαλες μαρμαρινες ταφοπλακες με χρυσες λεπτομερειες αλλα και βασιλικα διακριτικα και αγαλματα αγιων.
Στο κεντρο του δωματιου βρισκονταν δεκαδες περιτεχνοι ταφοι ιπποτων, ευγενων και επισκοπων της περιοχης. Καθε ταφος ειχε τελειως διαφορετικο διακοσμο απο το διπλανο του, αλλα ολοι εφεραν στο πανω τους μερος ακρως λεπτομερη αγαλματα σε ανθρωπινο μεγεθος που προφανως αντιπροσωπευαν τον καθε νεκρο. Οι λεπτομερειες ηταν πραγματικα εντυπωσιακες. Οι ιπποτες εμφανιζονταν ντυμενοι με τις πανοπλιες και τα οπλα τους στο πλαι, οι επισκοποι φορουσαν τα καλυτερα τους αμφια και καπελα, οι ευγενεις ηταν ντυμενοι με τις βασιλικες τους εμφανισεις...

 

Για καποιο λογο, προσωπικα εβρισκα ακομα πιο εντυπωσιακο το γεγονος οτι ολα τα αγαλματα ανεξαιρετως ειχαν τα χερια σε θεση προσευχης μπροστα στο στηθος, συνθετοντας ετσι μια ακρως μυσταγωγικη και συναμα κατανυκτικη εικονα.

Τροποποιήθηκε Απρίλιος 4 , 2017 από τον Ταξιδευτής

[Ταξιδευτής 6.946]

Το καλυτερο ομως ηρθε αμεσως μετα. Διπλα στη κρυπτη βρισκοταν μια πολυ χαμηλη πορτα χωρις καποια επιγραφη η ενδειξη. Πισω της ισα που φαινονταν καποια σκαλακια που ανηφοριζαν οδηγοντας... που;
Δεν θα εφευγα χωρις να το ανακαλυψω.

 

 

Συντομα η στενη πετρινη σκαλα μας ειχε βγαλει στο σκονισμενο παταρι της οροφης. Στο χωρο επικρατουσε μια βαρια μυρωδια παλιου ξυλου και μουχλας και τα παλια σανιδια του διαδρομου ετριζαν κατω απ' τα ποδια μας καθως προχωρουσαμε ενθουσιασμενοι με την απιθανα ατμοσφαιρικη διαδρομη στα ενδοτερα του ναου.

 

 

Η πορεια συνεχιζε μεσα σε μισοφωτισμενους πετρινους διαδρομους και θεοστενες παλιες ξυλινες σκαλες που μετα βιας χωρουσαν ενα ατομο πανω τους. Αν καποιος ηταν κλειστοφοβικος εδω νομιζω οτι δεν θα ηταν ιδιαιτερα χαρουμενος...

Τροποποιήθηκε Απρίλιος 4 , 2017 από τον Ταξιδευτής

[Ταξιδευτής 6.946]

Τα βηματα τελικα μας οδηγησαν σε ενα μεγαλυτερο τετραγωνο χωρο, με μια περιμετρικη σιδερενια σκαλα που ανηφοριζε γυρω απ' ενα κλιμακοστασιο γεματο θηριωδεις καμπανες. Βρισκομασταν στο καμπαναριο του ναου.

 

 

 

Καθως ξεκινησαμε τη πορεια μας προς τα πανω γυρω απ' το κλιμακοστασιο με τις καμπανες το μονο που ευχομουν ηταν να ΜΗΝ τυχει να χτυπησουν με μας διπλα τους! Δεν θα ηθελα να διαπιστωσω τι συμβαινει οταν εισαι κοντα σε τετοια θηρια οταν ξεκινησουν να κουδουνιζουν...
Καποια στιγμη η διαδρομη σταματησε σε ενα μεγαλο πλατωμα. Εδω στο κεντρο του δωματιου δεσποζε φωτισμενο ενα μικρο μηχανοστασιο ασφυκτικα γεματο με περιπλοκους μηχανισμους με γραναζια που θυμιζαν εντονα τα εσωψυχα παλιου ρολογιου. Εδω μαλλον ηταν η καρδια του μεγαλου ρολογιου του καμπαναριου αλλα και των καμπανων που βρισκονταν ακριβως κατω απ' τα ποδια μας.

 

 

Στην ακρη μια ακομα στενοτερη ξυλινη σκαλιτσα οδηγουσε σ' ενα εξαγωνικο μικρο ξυλινο δωματιο στη κορυφη του καμπαναριου που τα παλια χρονια λειτουργουσε ως παρατηρητηριο της πολης. Τωρα πια, αντι για φρουρους, φιλοξενουσε χαρουμενους τουριστες που ερχονταν εδω οχι για να ψαξουν για εχθρικες ορδες αλλα για να απολαυσουν τη θεα της πολης απο ψηλα.

 

[Ταξιδευτής 6.946]

Βγαινοντας στο μπαλκονακι του καμπαναριου η πανοραμικη εικονα ηταν αναμενομενα μαγευτικη προς ολες τις κατευθυνσεις.

 

 

Τα ομορφα παλια σπιτακια με τις χαρακτηριστικες πορτοκαλι κεραμοσκεπες ξεπροβαλλαν πισω απο φουντωμενες συσταδες δεντρων ενω ο Neckar χαραζε μια υδατινη γραμμη μεσα απ' τη καρδια του κεντρου της πολης. Τι ομορφο θεαμα! 

[Ταξιδευτής 6.946]

Φυγαμε απ' την εκκλησια και πηραμε το δρομο προς τη κορυφη του λοφου οπου εστεκε αριστα διατηρημενο ενα μικρο μεσαιωνικο καστρο που τωρα πια στεγαζε μερος του πανεπιστημιου του Tübingen.

 

 

Το εσωτερικο προαυλιο του καστρου ηταν τοσο καλοφτιαγμενο και καθαρο που εμοιαζε με ψευτικο. Και να σκεφτει κανεις οτι δεν ηταν απλως ενα τουριστικο αξιοθεατο αλλα ενα μερος ζωντανο που τον υπολοιπο χρονο εσφυζε απο φοιτητες και καθηγητες που πηγαινοερχονταν στις διαλεξεις τους.
Οσο κι αν δεν το ηθελα, οι συγκρισεις ηταν αναποφευκτες και μελαγχολικες. Εδω οι ανθρωποι εφτιαχναν τα πανεπιστημια τους σε καστρα-στολιδια οταν εμεις "που-δωσαμε-τα-φωτα-του-πολιτισμου" στηναμε θλιβερα τσιμεντοκουτα που σε χρονο μηδεν καταντουσαν αθλια σκουπιδαρια αναμεσα σε αφισες κομματοσκυλων, σπασμενες αιθουσες και τοιχους καλυμμενους με δεκα στρωσεις γκραφιτι.

 

 

Βεβαια το οτι το καστρο ηταν λειτουργικο μερος του πανεπιστημιου ειχε και το μειονεκτημα οτι πολλοι χωροι ηταν κλειδωμενοι και εκτος προσβασης αλλα αυτο δεν μας εμποδιζε να εξερευνησουμε τα περιξ. Στην ακρη του προαυλιου ενα μικρο τουνελ εχασκε ανοιχτο και οδηγουσε στα πισω τειχη του καστρου...

 

 

Απο εδω η προς τις γειτονικες πεδιαδες και τις καταφυτες οχθες του ποταμου ηταν για αλλη μια φορα απολαυστικη.

[Ταξιδευτής 6.946]

Επιστροφη στο κεντρο της πολης και αφησαμε το δρομο να μας παει οπου ηθελε εκεινος με μονο σκοπο τη χαλαρη περιηγηση στα ομορφα, χρωματιστα στενακια.

 

 

 

Ερχομενοι εδω ειχαμε ξεκινησει το περιπατο μας στη πολη χωρις να εχουμε ιδιαιτερες προσδοκιες, ομως το Tübingen με την ομορφια και γραφικοτητα του ειχε αποδειχθει ενα πραγματικο μικρο διαμαντι. Λουλουδια, σπιτακια βγαλμενα απο μεσαιωνικα παραμυθια, πλακοστρωτα στενα, καθαριοτητα, ποδηλατα και απλετοι πεζοδρομοι εφτιαχναν την εικονα ενος ιδανικου μερους να ζει κανεις.

 

 

[Ταξιδευτής 6.946]

Και μεσα σ' ολα αυτα, ο Neckar με τα δεκαδες μικρα καναλια και γεφυρακια αποτελουσε το κερασακι στη τουρτα αυτης της μαγευτικης πολης.

 

 

 

Δεν περιμενα οτι θα μπορουσα να εκπλαγω τοσο πολυ απο μια Γερμανικη πολη, ποσο μαλλον απο μια που ηταν αγνωστη στο περισσοτερο κοσμο. Η Annika ειχε ενθουσιαστει. "Αν καποιος μου εδινε την δυνατοτητα να ζησω εδω, θα μετακομιζα αυριο το πρωι!" Με τετοιες εξαιρετικες εικονες δεν μπορουσα παρα να συμφωνησω απολυτα μαζι της!

 

 

 

Αφηνοντας τη πολη αργα το απογευμα για να επιστρεψουμε στο σπιτι, μια ομαδα φοιτητων, που ειχαν αραξει στο γκαζον του παρκου κανοντας μπαρμπεκιου και πινοντας μπυριτσες, μας χαιρετησαν χαμογελαστοι σφραγιζοντας με τον πιο ομορφο τροπο την εικονα μιας υπεροχης, ανθρωπινης, ζεστης πολης. Ανταποδωσαμε τον ευγενικο χαιρετισμο τους και αναχωρησαμε με τις καλυτερες εντυπωσεις.

[Ταξιδευτής 6.946]

Η μερα ομως δεν ειχε ακομα τελειωσει. Στο σπιτι ο Νικολας και η Λαμπρινη μας επιφυλασσαν μια γευστικοτατη εκπληξη. Καθως αυτη ηταν η τελευταια μας μερα παρεα, αποφασισαν να μας τραταρουν μ' ενα υπεροχο γευμα γεματο χαρακτηριστικες Γερμανικες λιχουδιες. Συντομα ειμασταν στο τοπικο σουπερμαρκετ για τα περαιτερω και εγω μετα βιας συγκρατουσα τα δακρυα μου μπροστα στις απιστευτες τιμες των δεκαδων διαφορετικων ειδων μπυρας που εδω -αν υπηρχαν καν- θα κοστιζαν διψηφια νουμερα...

 

Μαυρες μπυρες, ασπρες μπυρες, μοναστηριακες μπυρες, βιολογικες μπυρες και ενα τουβλο λαχταριστου ζαμπον αναμεσα σε δυο αφρατα ψωμακια. Η μελωδια της ευτυχιας και ολ' αυτα για εξι (6) ευρω. Ο-Λ-Α.

 

 

Για να μη μιλησουμε για τα υπολοιπα... Απο -επωνυμα παρακαλω- ειδη υγιεινης οπως οδοντοκρεμες, αποσμητικα και σαμπουαν ολα γυρω στο 1-1.5 ευρω μεχρι φαγητα και αναλωσιμα με τιμες που ο Βασιλοπουλος θα εβλεπε κλαιγοντας  απαρηγορητα, το μονο σιγουρο ηταν οτι ενας κατοικος Γερμανιας δυσκολα θα πεινουσε.
Κοιτουσα μια τον ασφυκτικα γεματο παγκο με τα τροφιμα και τις λιχουδιες και μια την αποδειξη-παπυρο με το κουφο συνολο και δεν πιστευα στα ματια μου. ΔΕΚΑ.ΟΚΤΩ.ΕΥΡΩ.ΤΑ.ΠΑΝΤΑ!

 

 

Επνιξα το πονο μου στις μπυρες, τα ζουμερα σνιτσελ και τα χαμογελα των φιλων σκεπτομενος οτι καποιες μερες πραγματικα αποδεικνυονται ευλογημενες. Αναμεσα σε μαγευτικα καστρα, τοπια, γραφικες πολεις και υπεροχη παρεα, αυτη ειχε αποδειχθει μακραν η ομορφοτερη μερα του ταξιδιου μας. Αυριο θα παιρναμε το δρομο της επιστροφης ομως ο Νικος και η Λαμπρινη μας ειχαν ηδη χαρισει το πολυτιμοτερο δωρο ολων: τη ζεστη τους φιλοξενια, τη συντροφια τους και μια δυνατη φιλια που θα κρατουσε στο χρονο.

Zum Wohl παιδια!

[Ταξιδευτής 6.946]

Day 12
Dettenhausen (DE) - Ferrara (IT)
670 km

 

"Ειναι μια ωρα δυσκολη, του χωρισμου η ωρα" τραγουδουσε ο Τολης και εγω επαιρνα ορκο οτι το ασμα εχει γραφτει για κατι τετοιες στιγμες. Σημερα σε αντιθεση με τις αλλες ημερες ξημερωνε ενα πρωινο δυσκολο, καθως ειχε ερθει αναποφευκτα ο καιρος να πηγαινουμε. Σηκωθηκαμε αξημερωτα χαραματα για να χαιρετησουμε τον Νικο που επρεπε να φυγει για τη δουλεια, υπενθυμιζοντας μου γι' αλλη μια φορα πως η αφορητη και γκριζα ρουτινα "δουλεια-σπιτι-σπιτι-δουλεια" αποτελει κοινο χαρακτηριστικο που μοιραζονται εκατομμυρια καθημερινοι ανθρωποι ανα την υφηλιο, ακομα και αν ζουν σε παραδεισενια μερη.

 

Ηπια αργα το καφε μου στο μικρο κουζινακι και κοιταζα εξω το πρωτο χλωμο φως που παλευε να διωξει τη σκοτεινια της νυχτας. Δεν ηθελα να φυγω, ομως ηξερα οτι πρεπει. Η προσγειωση στη πεζη πραγματικοτητα ηταν κοντα. Τα παιδια πλεον θα πηγαιναν στις δουλειες τους και εμεις επρεπε να παμε στις δικες μας. Με βαρια καρδια λοιπον αποχαιρετησαμε και τη Λαμπρινη που ειχε μολις σηκωθει για να μας πει αντιο και φορτωσαμε για μια ακομα φορα τ' αλογο που περιμενε για το -δυστυχως υποχρεωτικο- ταξιδι του γυρισμου.

[Ταξιδευτής 6.946]

Οι ροδες κυλουσαν ραθυμα κατω απ' ενα μουντο και γκριζο ουρανο που αντανακλουσε τη διαθεση μας.

 

 

Ροτα πλεον προς το νοτο και προορισμος μας για μια ακομα φορα η Ferrara και το γνωστο πανδοχειο. Οχι, δεν μας ειχε πιασει η αγαπη για το συγκεκριμενο μερος, ουτε ηταν η πρωτη μας επιλογη. Απλως ηταν ενα βολικο (και οικονομικο) μερος για να ξαποστασουμε καθ' οδον προς το λιμανι της Ankona, απ' οπου θα παιρναμε το καραβι για το γυρισμο στην Ελλαδα.
Οσο για τη διαδρομη, αυτη θα ηταν σχεδον ιδια μεχρι την Αυστρια και απο εκει και περα παραλληλη με την πορεια που ειχαμε ακολουθησει στην ανοδο.
Γιατι ομως οχι κατι πιο ...ζουμερο απο πλευρας τοπιων και διαδρομων;  Διοτι οπως ολα τα προηγουμενα σχεδια, το τελικο λογο τον ειχε ο -κυριολεκτικα- κακος μας καιρος και η αφραγκια.

Το αρχικο σχεδιο προεβλεπε να κατηφορισουμε μεσω Ελβετιας, διασχιζοντας μερικα ομορφα πασα και αφου περασουμε απο τη λιμνη Como της Ιταλιας να διανυχτερευσουμε στην Πιζα. Δυστυχως, τα μετεωρολογικα δελτια εδειχναν ενα βαρυτατο κυμα κακοκαιριας που θα σαρωνε ολη την Ελβετια με καταρρακτωδεις βροχες απ' ακρη σ' ακρη για τα επομενα δυο 24ωρα (τι εκπληξη!), οποτε εχοντας υπολογισει διαμονη σε καμπινγκ (η αφραγκια που λεγαμε) μαλλον θα δοκιμαζαμε τη τυχη μας χωρις λογο. Εξαλλου, περαν της τελικης διαμονης τι νοημα θα ειχε να σκαρφαλωνουμε τα πασα μες τη καταιγιδα και το κακο χαμο;

 

Ετσι, σε συνδιασμο με τα αρκετα χιλιομετρα της επιστροφης, η επιλογη της βαρετης αλλα ευκολης εθνικης οδου ηταν μονοδρομος. Σ' ενα rest της autobahn οπου καναμε σταση για ξεμουδιασμα, ηρθε κοντα μας ενα τσουρμο καλογυαλισμενες μοτοσυκλετες τελευταιας εσοδειας που ταξιδευαν με τους αναβατες τους και ηθελαν να μας πιασουν τη κλασσικη κουβεντα των ταξιδιωτων για το που πηγαιναμε και απο που ερχομασταν.
Με τους χαρτες απλωμενους στο tankbag και το δαχτυλο ν' ακολουθει τις χρωματιστες διαδρομες που ειχαμε κανει, για μια ακομα φορα δεν μπορουσα παρα να νοιωθω περηφανος που αυτη η ταπεινη και περιφρονημενη μηχανουλα στεκοταν διπλα σ' αυτες τις πολυ ακριβοτερες κατασκευες επι ισοις οροις χωρις να εχει να ζηλεψει τιποτα στην ουσια. Ολοι στο δρομο ειμασταν και ταξιδευαμε. Αυτο δεν ηταν που μετρουσε τελικα;

[Ταξιδευτής 6.946]

Τα χιλιομετρα μεχρι τα συνορα της Αυστριας περασαν βαρετα αλλα σχετικα ανετα καθως η φρικτη κινηση που μας ειχε συνοδεψει στην ανοδο τωρα ελαμπε δια της απουσιας της και μας επετρεπε να κραταμε αξιοπρεπεις μουαγιεν. Ετσι συντομα αφηναμε τη Γερμανια πισω μας και μπαιναμε στη περιοχη των Τιρολεζικων Αλπεων οπου τοπια και δρομοι αποκτουσαν ξανα ενδιαφερον.

 

 

Δεν ειχαμε καλα καλα περασει τα συνορα οταν ξαφνικα στο βαθος του δρομου προσεξα κατι ασυνηθιστο που μου κεντρισε το ενδιαφερον: Μια μεγαλη, μακροστενη μαυρη γραμμη με κατι που εμοιαζε με ανθρωπους πανω της περνουσε ψηλα πανω απ' το δρομο και τα κεφαλια μας. Τι ηταν παλι τουτο;

[Ταξιδευτής 6.946]

Χωρις δευτερη σκεψη εκανα δεξια και μπηκα στο παρακειμενο χωρο παρκινγκ για να ανακαλυψω περισσοτερα για αυτο το περιεργο θεαμα. Απο δω κατω οι ανθρωποι που περπατουσαν πανω στη ψηλη κρεμαστη γεφυρα εμοιαζαν κυριολεκτικα με μυρμηγκια. Μαλλον και αυτοι το ιδιο θα ελεγαν και για εμας εδω κατω βεβαια...

 

 

Τι εκαναν ομως ολοι αυτοι οι ανθρωποι εκει πανω και που πηγαιναν; Εκατερωθεν της γεφυρας δεν εδειχνε να υπαρχει κατι που να δικαιολογει μια τετοια κατασκευη. Δυο μικροι λοφοι και ολογυρα δασος. Για να ειχε ομως εδω τοσα αυτοκινητα και κοσμο καποιος λογος θα υπηρχε...
Αφησα τη μηχανη στο χωρο των επισκεπτων και πηγα στις πληροφοριες. Καλωσορισατε στη Highline 179, τη μακρυτερη κρεμαστη πεζογεφυρα στο κοσμο.
Με μηκος που εφτανε σχεδον το μισο χιλιομετρο και υψος τα 114 μετρα πανω απ' τη γη, η διασχιση της ηταν σιγουρα για γερα νευρα. Τελεια! Παροτι δεν ηταν στο προγραμμα, δεν μπορουσα να χασω τετοια ευκαιρια. Πληρωσαμε το καπως τσουχτερο αντιτιμο και ξεκινησαμε να ανεβαινουμε το μικρο λοφο που οδηγουσε στη γεφυρα.

[Ταξιδευτής 6.946]

Το μονοπατι περνουσε μεσα απ' ενα ομορφο δασος γεματο ψηλα ελατα που χαριζαν μια ευλογημενη δροσια στο κοσμο που αγκομαχουσε ιδρωκοπωντας στην ανηφορα...

 

 

Τετοια μερη που συνδιαζαν τη φυση με την αθληση ηταν ιδανικα για οικογενειακες επισκεψεις, κατι που γινοταν ευκολα αντιληπτο κι απ' τις ορδες γυναικοπαιδων που κατα διαστηματα μας εκαναν κατα μετωπον επιθεση κατηφοριζοντας το μικρο μονοπατι.

 

 

Παροτι εγω διασκεδαζα την αναβαση με τη ψυχη μου, η Annika απ' τη μερια της δεν εδειχνε και τοσο ενθουσιασμενη. Μαλλον σκεφτοταν τι τη περιμενε στη συνεχεια και μετανοιωνε την αποφαση να μπλεξει με ενα βλαμμενο σαν και του λογου μου...

 

 

Στη κορυφη του λοφου βρισκονταν τα ερειπια του μικρου οχυρωματος (καστρο το λενε οι ντοπιοι) Ehrenberg.

 

 

Η θεση του οχυρωματος δεν ηταν τυχαια. Τοσο αυτο οσο και το φρουριο Claudia στον απεναντι λοφο ειχαν κτιστει το μεσαιωνα για να φυλλασουν το στρατηγικα σημαντικο τοτε πασο που περνουσε μεταξυ τους. Με τα χρονια η σημασια του συγκεκριμενου σημειου ατονησε και οι λιγοστοι φρουροι που περνουσαν εδω τους βαρεις χειμωνες εφυγαν και αφησαν το κτισμα στη μοιρα του.

 

 

Ομολογουμενως το "καστρο" δεν ηταν κατι το ιδιαιτερο ομως αξιζε μια επισκεψη για ενα και μονο λογο... Την υπεροχη πανοραμικη θεα προς ολες τις γυρω περιοχες. 

Τροποποιήθηκε Απρίλιος 4 , 2017 από τον Ταξιδευτής

[Ταξιδευτής 6.946]

Αρκετα ομως με τα προκαταρτικα. Δεν παμε στο κυριως πιατο;
Παρα τις διαμαρτυριες και την υψοφοβια της, η καημενη Annika εσφιξε τα δοντια και με ακολουθησε επιφυλακτικα κανοντας μια ομολογουμενως γενναια προσπαθεια να υπερβαλλει εαυτον. Δεν ηταν και λιγο πραγμα αυτο που ακολουθουσε...

 

 

Μπαινοντας στη γεφυρα, το πρωτο πραγμα που εντυπωσιαζε τον επισκεπτη ηταν η λιτη και ιδιαιτερα ...ευαερη κατασκευη της γεφυρας. Τρια ζευγαρια χοντρα συρματοσχοινα εκτεινονταν απ' τον ενα λοφο στον αλλο, με τη γεφυρα απλα να κρεμεται επανω τους χωρις περιττα φτιασιδωματα. Αντε ενα κοτετσοσυρμα για να μη φυγει κανεις κατω και τελος.

 

 

Προφανως οι υπευθυνοι σε μια προσπαθεια να κανουν το τρομο των υψοφοβικων ακομα πιο απολυτο αποφασισαν να φτιαξουν πατωμα ...see through, καθως ηταν μια απλη μεταλλικη σχαρα που επετρεπε να απολαυσεις το χαος κατω απ' τα ποδια σου! Αψογα!

 

 

Και μιας που μιλαμε για απολαυσεις, οι εικονες απο εκει ψηλα ηταν το κατι αλλο...

 

 

Η πορεια πανω στη γεφυρα ηταν αρκετα πιο δυσκολη απ' οτι περιμενα, καθως οσο προχωρουσαμε προς τη μεση τοσο αυτη λικνιζοταν στο βηματισμο των λοιπων επισκεπτων με αποτελεσμα να πηγαινουμε ολοι απο τη μια μερια των κιγκλιδωματων στην αλλη σαν συμμετεχοντες σε Oktoberfest σε τελικο σταδιο λιωσιματος.
Οταν τελικα φτασαμε στην αλλη πλευρα η Annika ηταν κατασπρη απ' το φοβο της αλλα και τοσο περηφανη που τα ειχε καταφερει χωρις να μεινει κοκκαλωμενη στη μεση της γεφυρας απο καρδιακο επεισοδιο.
"Μπραβο καλη μου! Τωρα παμε πισω οπως ηρθαμε..." της ειπα. Νομιζω καπου εξω απ' την Κορινθο ηταν που ξεκινησε να μου ξαναμιλαει.

Τροποποιήθηκε Απρίλιος 4 , 2017 από τον Ταξιδευτής

[Ταξιδευτής 6.946]

Εν τελει βρεθηκαμε ξανα σε terra firma και ηταν πλεον καιρος να αναχωρησουμε για τα τελευταια χιλιομετρα που μας χωριζαν απο ενα μαλακο κρεβατι στο γνωστο πλεον ξενωνα της Ferrara. Η κουραση πλεον δεδομενη, ομως οι πανεμορφες εικονες της Αλπικων τοπιων μας εκαναν να ξεχναμε τα παντα...

 

 

 

Με τη μηχανη να ρολαρει ραθυμα στη δεξια λωριδα του δρομου αφεθηκαμε για μια ακομα στη διαδρομη που δεν ελεγε να σταματησει να μας εκπλησει με την ομορφια της.

 

Καθως ανηφοριζαμε γι' αλλη μια φορα τις Αλπεις, ο συννεφιασμενος ουρανος εδενε απολυτα με το αγριο τοπιο που θυμιζε οτι το φθινοπωρο ερχεται...

[Ταξιδευτής 6.946]

Εδω πανω βρισκονταν χαμενα μικρα διαμαντια σαν και αυτο το εστιατοριο/ξενοδοχειο που ειχε στηθει στη πλαγια ενος λοφου κατω απ' τα ερειπια του παλιου καστρου.

 

 

Λιγο πιο διπλα, οι μοναχικες ξαπλωστρες και τα βαρκακια της λιμνης μαλλον ματαια περιμεναν τους επισκεπτες που θα εδιναν ξανα ζωη στο θλιμμενο καλοκαιρινο σκηνικο.
A-ha - Summer moved on

 

 

Καπως ετσι, με τα ματια να αγαλιαζουν στους απλωμενους και ανοιχτους οριζοντες τα χιλιομετρα εφευγαν χωρις να το καταλαβουμε καθολου.

 
Περνωντας πανω απ' το διασημο πασο του Brenner το ψιλοβροχο που επιασε ταιριαζε απολυτα με το μουντο σκηνικο και αντανακλουσε με το καλυτερο τροπο τη διαθεση μου. Μελαγχολια για αυτο που τελειωνε πλεον αλλα και χαρα για ολα τα ομορφα που μας ειχε χαρισει...

 

 

 

Λιγα χιλιομετρα εξω απ' τη Ferrara τα βαρια συννεφα εσπασαν για λιγο και αφησαν τον ηλιο να κανει δειλα την εμφανιση του για τη κλασσικη τελευταια εικονα που θα μας συντροφευε μεχρι το τελος και αυτης της μερας...

[Ταξιδευτής 6.946]

Day 13 - 14
Ferrara (IT) - Ankona - Ηγουμενιτσα (GR)
227 km

Τελευταιο πρωινο σε Ιταλικο εδαφος...
Οπως δυστυχως συμβαινει παντα, ειχε φτασει το τελος κι αυτης της μικρης περιπλανησης στους χαρτες του κοσμου. Σημερα το λογο ειχε το πλοιο που θα μας κατεβαζε στην Ελλαδα μεσω Ankona και Ηγουμενιτσας. Το μονο που ευχομουν ηταν αυτη τη φορα η διαμονη στο πλοιο να ηταν λιγο πιο ανθρωπινη απ' το μπαχαλο που ειχαμε συναντησει πηγαινοντας.

 

Τσιμπησαμε τα καθιερωμενα πανινι και καπουτσινο μας και εβγαλα τη μηχανη απ' το γκαραζ που τοσο ευγενικα μας ειχε παραχωρησει ο ξενοδος το προηγουμενο βραδυ.
Ferrara - Αnkona ηταν 270 βαρετα αλλα ευκολα χιλιομετρα μεσω autostrada (δεν την ξαναπατουσα!) και απο εκει και μετα αραγμα στο πλοιο για τη -θελοντας και μη- επιστροφη στα πατρια εδαφη. Τα συναισθηματα οπως καθε φορα που ενα ταξιδι εφτανε στο τελος του ηταν αναμεικτα. Σιγουρα δεν ηταν το καλυτερο και πιο εντυπωσιακο ταξιδι που θα μπορουσε να κανει καποιος, σιγουρα ειχε ασχημες στιγμες οπου η κουραση και ο εκνευρισμος χτυπουσαν κοκκινα, ομως τελικα οι θεοι του ταξιδιου ειχαν αποδειχθει για μια ακομα φορα με το μερος μας. Ειχαμε ξεκινησει χωρις προγραμμα, χωρις χρηματα, γεματοι αγχος και αμφιβολιες για το αν θα τα καταφερναμε και να που τωρα επιστρεφαμε με χαμογελα και ενα θετικο σε γενικες γραμμες προσημο.
Και ομως... Κατι ελλειπε. Η απαντηση στην αρχικη απορια του τι ψαχναμε να βρουμε φετος ενοιωθα οτι δεν ειχε δωθει...

 

Σε μια (σπανιοτατη για οσους με ξερουν) κριση εγκαιρης αφιξης, φθασαμε στο λιμανι πολυ νωρις το μεσημερι και ετσι πηγαμε στο check in χωρις αγχος για να κανουμε τα περαιτερω. Μετα τα τυπικα η κοπελα στο γκισε μας ενημερωσε οτι το πλοιο ειχε καθυστερηση και απο 2 το μεσημερι που ειχε κανονικα αναχωρηση θα εφευγε τελικα λιγο μετα τις 4. Τι εκπληξη.

 

Μιας που δεν ειχαμε πολλα να κανουμε στο μεταξυ, ειπαμε να παμε στη πολη της Ankona και να πιουμε ενα καφεδακι ενω θα περιμεναμε την αφιξη του πλοιου. Το κεντρο της πολης δεν ηταν κατι το ιδιαιτερο καθως θυμιζε κατι αναμεσα σ' επαρχιακη κωμοπολη του μεσογειακου νοτου και το λιμανι του Πειραια, με τα σημαδια εγκαταλειψης και οικονομικης παρακμης εμφανη σε κτηρια και δρομους.
Τα μικρα στενα, που εβραζαν κατω απ' το καυτο Αυγουστιατικο ηλιο, ηταν γεματα κινηση και σκουπιδια σκορπισμενα σε πεζοδρομια και καδους. Παλια αρχοντικα, παρατημενα πλεον στο ελεος του χρονου, χρησιμευαν τωρα πια μονο ως θλιβερα καδρα σε καθε λογης αφισες και γκραφιτι.  Ηταν ενα θεαμα αποκαρδιωτικο για μια χωρα που εκτιμουσα βαθυτατα μεταξυ αλλων για τη κουλτουρα και αισθητικη της...

 

Μετα απο αρκετη αναζητηση καταληξαμε σε ενα μικρο γωνιακο καφε/ζαχαροπλαστειο κοντα στο λιμανι που εδειχνε να ειχε περασει και καλυτερες ημερες. Πισω απο τη παλιομοδιτικη μακροστενη βιτρινα με τα γλυκα και τα σαντουιτς στεκοταν ο μαλλον βαριεστημενος ιδιοκτητης και χαζευε τη παλια τηλεοραση στο τοιχο που επαιζε μια ιταλικη σαπουνοπερα. Στα λιγοστα τραπεζακια, η παλια φορμαικα ειχε πλεον ξεφτυσει απο τους πελατες και τα χρονια συνεχους τριψιματος, ενω οι καρεκλες με τις πλαστικες πορτοκαλι επενδυσεις απο τα 80s ειχαν ξεχασει προ πολλου να αποσυρθουν σε καποια ανακυκλωση.
Πηραμε δυο καφεδες και κατσαμε σ'ενα τραπεζι κοντα στην εισοδο περιμενοντας να περασει η ωρα και χαζευοντας τους λιγοστους θαμωνες που εδειχναν να γνωριζονται καλυτερα απ' οσο θα θελανε. Εξω ο δρομος ηταν ερημος απο κοσμο και αυτοκινητα, καθως η μονη οδος που εμοιαζε να εχει κινηση στη πολη ηταν αυτη που οδηγουσε στο λιμανι. Η Ankona δεν ηταν ενα μερος που θα ηθελα να ζω.

 

Η ωρα εφευγε βασανιστικα αργα. Οι δεικτες του ρολογιου στο τοιχο ειχαν κολλησει στις δυο παρα τεταρτο. Δυο ακομα ωρες αναμονης... "Δεν παμε να φυγουμε;" ειπα. Παροτι γνωριζαμε οτι το πλοιο θα αργησει πολυ ακομα, κατι ειχε αρχισει να με τρωει οτι θα ηταν καλυτερα να γυρισουμε στο λιμανι. Ενστικτο; Διαισθηση; Τυχη; Ποιος ξερει. Το μονο σιγουρο ηταν οτι καθως γυριζα το κλειδι στη μιζα της μηχανης δεν φανταζομουν οτι αυτη η κινηση θα εσωζε κυριολεκτικα το ταξιδι μας...

 

Καθως προχωρουσαμε στο ερημο λιμανι προς το κτηριο του check-in που φαινοταν στο βαθος δρομου, παρατηρησα οτι στη προβλητα διπλα στο κτηριο βρισκοταν ενα μεγαλο πλοιο της ΑΝΕΚ που εμοιαζε ΠΟΛΥ υποπτα με αυτο που επρεπε να παρουμε. Ο χωρος γυρω απ' το σκαφος ηταν αδειος και τα τελευταια οχηματα ειχαν ηδη μπει μεσα, δειγμα οτι ηταν ετοιμο να αναχωρησει.

- Νικοοοο... Αυτο το πλοιο ηταν εδω νωριτερα;
- Εχχχμμμ οχι... Νομιζω οτι αν ενα τετοιο θηριο ηταν διπλα στα check-in θα το θυμομουν. Εχει γουστο να ειναι το δικο μας! Για δες τα εισιτηρια. Πως λενε το πλοιο μας;
- "Hellenic Spirit"
- Χαχαχα! Κοιτα ρε να δεις συμπτωση! Κι αυτο ετσι το λενε!
- .......
- ΟΧΙΡΕΠΣΤΜΟΥΔΕΝΤΟΠΙΣΤΕΥΩΤΟΠΛΟΙΟΜΑΣΦΕΥΓΕΙΚΑΙΕΜΕΙΣΕΙΜΑΣΤΕΑΚΟΜΑΕΔΩ!!!!!!

 

Στα επομενα nanosecond δυο μηχανοβιοι σε αλλοφρονη κατασταση ειχαν κεντραρει τις μπουκαπορτες του πλοιου με το γκαζι καρυδωμενο, κορναροντας και φωναζοντας στους εκπληκτους λιμενικους να μην φυγει χωρις εμας!
Μπηκαμε μεσα κυριολεκτικα τη τελευταια στιγμη δευτερολεπτα προτου η ραμπα ανεβει και το πλοιο λυσει καβους. Εσβησα τη μηχανη τρεμοντας απ' την αδρεναλινη προσπαθωντας ακομα να καταλαβω τι διαολο ειχε μολις συμβει.

"Η ωρα ειναι μετα βιας δυο το μεσημερι! Αφου μας ειχαν πει οτι το ρημαδι εχει μεγαλη καθυστερηση και θα εφυγε στις τεσσερις το απογευμα! Πως εγινε αυτο το πραγμα;!; Η ατιμη υπαλληλος στο γκισε θα μας ειχε παρει στο λαιμο της!" ελεγα και ξαναλεγα αφριζοντας απ' το κακο μου! Η Annika, οντας ψυχραιμοτερη, ειχε οπως παντα τη σωστη απαντηση. "Τι ψαχνεις να βρεις; Σημασια εχει οτι τα καταφεραμε, ειμαστε ασφαλεις και τωρα ειμαστε ηδη καθ' οδον για το σπιτι."

 

Δεσαμε τη μηχανη στ' αμπαρι και ανεβηκαμε στο σαλονι του πλοιου. Ομορφο και σχετικα καινουργιο σκαρι και -σημαντικοτερο ολων- σχετικα αδειο. Αυτη τη φορα θα μπορουσαμε να κοιμηθουμε το βραδυ σαν ανθρωποι. Δεν λενε οτι η ελπιδα πεθαινει παντα τελευταια;

[Ταξιδευτής 6.946]

Πισω απ' το πολυβουο λιμανι, η πολη εμοιαζε σχεδον ομορφη καθως ηταν λουσμενη στο δυνατο φως του ηλιου της Ανδριατικης.

 

 

Ξεκινησαμε τη καθιερωμενη βολτα στους χωρους του πλοιου για να περασει η ωρα και για να βρουμε καλη καβατζα για τον αποψινο υπνο. Στην ακρη του κεντρικου σαλονιου μια μικρη σκαλα ανεβαινε προς τον ημιοροφο οπου βρισκοταν η ντισκο του πλοιου. Με τους απειρους καθρεφτες ολογυρα θυμιζε κατι αναμεσα στο διαστημοπλοιο Enterprise και μεταμοντερνα ρεσεψιον ινστιτουτου αδυνατισματος. Μπλιαχ.

 

 

Ακριβως πισω απ' τη σκαλα του ημιοροφου, τα μεγαλα παραθυρα του σαλονιου ηταν διακοσμημενα με ξυλινα περβαζια και μεγαλα στρωματα ενδεχομενως για τον κοσμο που θα ηθελε να κατσει να απολαυσει τη θεα. Πηραμε ενα απ' τα ντανιασμενα στρωματα και μιας που δεν υπηρχε σχεδον κανεις εδω αποφασισαμε οτι αυτο θα ηταν ενα ιδανικο σημειο να στησουμε το σπιτικο μας για τη νυχτα.

[Ταξιδευτής 6.946]

Λιγο πιο περα καθοταν ενα ζευγαρι μοτοσυκλετιστων οι οποιοι οταν μας ειδαν με τα κρανη και τον εξοπλισμο μας επιασαν τη κουβεντα. Ελληνες που ζουσαν στη Παρο, γυριζαν και αυτοι απο μια μικρη περιοδεια που ειχαν κανει στην Ιταλια. Δεν χρειαστηκε πολυ ωρα για να καταλαβω οτι αυτη δεν ηταν η πρωτη τους φορα σε ταξιδι. Καθως μιλουσαν ειχαν τον αερα ανθρωπων που εχουν δει πολλα και περασει ακομα περισσοτερα. Ιταλια, Γαλλια, Γερμανια, Τσεχια, Ισπανια, Βαλκανια, Τουρκια, Αλγερια, ο Νικολας και η καλη του εδω και χρονια γυριζαν το κοσμο αθορυβα και χωρις να το κανουν θεμα. Σεμνοι, προσχαροι, με μια εμφυτη ευγενεια, σε κερδιζαν αμεσως με τη παρουσια τους και εκαναν τις ωρες να κυλανε σαν νερο, οπως γινεται παντα οταν εχεις καλη παρεα.

Ολα εμοιαζαν ιδανικα και για μια φορα πιστεψα οτι ειχαμε κανει τη καλυτερη επιλογη να κατσουμε εδω. Θεα, ανεση, καθαριοτητα, ησυχια -τα ειχαμε ολα, σωστα;

Λαθος. Βλεπετε, οταν κατσαμε εδω ειχα πονταρει στο οτι το μπαρ του πλοιου καποια στιγμη θα εκλεινε για το βραδυ. Εκανα μεγαλο λαθος. 10. 11. 12. 1... Η ωρα περνουσε και το ρημαδι το μπαρ δεν ελεγε να κλεισει με τιποτα. Και σαν να μην εφτανε αυτο, οι τηλεορασεις επαιζαν στη διαπασων ποδοσφαιρικους αγωνες σε επαναληψη και οι μισολιωμενοι νταλικιερηδες πανω στη μπαρα ρουφουσαν τα ξυδια οπως τα διχρονα το λαδι κανοντας χαβαλε και σουσουρο.
Εβαλα τις ωτασπιδες μα ηταν ματαιος κοπος. Ο υπνος δεν ερχοταν με τιποτα και η νυχτα εξελιχθηκε στο βασανο της σταγονας. Καθε φορα που ενας ακομα νταλικιερης ειτε επεφτε ξερος ειτε καληνυχτουσε την ομηγυρη και εφευγε, εγω αναθαρρουσα στη σκεψη οτι τωρα θα ησυχασω, μονο και μονο για να με διαψευσουν ολοι οι υπολοιποι που συνεχιζαν ακαθεκτοι σαν τα λαγουδακια της Ντουρασελ. Το χειροτερο σημειο της βραδιας ηρθε γυρω στις 3 το πρωι. Δυο απο τους τελευταιους θαμωνες ειχαν στησει ενα καυγα ανευ προηγουμενου για πολιτικα θεματα και δεν ελεγαν να το βαλουν κατω με τιποτα. Βρισιες, φωνες, αντιδικιες... απ' ολα ειχε ο μπαξες. Αν ειχα αντοχες θα σηκωνομουν να βρω καποιο αλλο μερος να κοιμηθουμε αλλα δεν το εκανα. Η εξαντληση τελικα πηρε το πανω χερι και λιγο πριν το ξημερωμα το μυαλο κατεβασε τους διακοπτες για λιγες ευλογημενες ωρες αναπαυσης.