Γαλλία Από τη Σύρο στο Παρίσι με μοτοσυκλέτα.

[Αιγαιοπλόος 1.661]

 

 

 

     Ποια γυναίκα είναι Όμορφη; Για πες μου.

Ρώτα εκατό άντρες να σου πουν. Γυναίκες μη ρωτήσεις, θα πέσει πολύ «φτυάρι» και τα αποτελέσματα της έρευνας θα είναι κάτι σαν τα … ελληνικά exit polls! 

Ρώτα λοιπόν εκατό άντρες ποιο είναι το κριτήριό τους για να πουν ότι μια γυναίκα είναι όμορφη και θα πάρεις εκατό διαφορετικές απαντήσεις. Όμως, για μένα, το θέμα είναι … ολιστικό. Δεν υπάρχουν «κριτήριΑ» στην ομορφιά της γυναίκας. Μοναχά το «αισθητήριΟ». Και αυτό είναι ένα. Να έχει η γυναίκα class.

Η γυναίκα που έχει class δεν «έχει» απλώς επίπεδο, «ΕΙΝΑΙ» σε επίπεδο. Ορίζει το επίπεδο. Και το γνωρίζει. Δε «ζητιανεύει» κολακευτικά σχόλια. Ούτε όμως φοβάται τη δημόσια αναγνώριση. Χαμογελάει στο έξυπνο (και μόνο) σχόλιο αλλά δε χασκογελάει συνεχώς σα γλάστρα με βαμμένα ολόλευκα δόντια. Κινείται ελεύθερα και ανεπιτήδευτα, δίνοντας και στα μαλλιά της την ίδια κίνηση, ελεύθερη και ανεπιτήδευτη (ίσως γι’ αυτό υποσυνείδητα προτιμώ τα μακριά μαλλιά…). Μιλάει «ραδιοφωνικά»: ψυχωμένα αλλά χωρίς υστερία. Και έχει μυαλό. Δεν πετάει «βατράχια» ανακατεμένα με χαζοχαμόγελα. Σκέφτεται και μιλάει. Κι όταν μιλάει, την κοιτάς!! Γιατί απλά έχει class. Για να το πω με μια πρόταση, μια τέτοια γυναίκα είναι το «ευ» στο δικό σου «ζην». Τέλος.

 

Αν ψάχναμε μια χώρα που να μοιάζει με αυτόν τον τύπο γυναίκας, αυτή θα ήταν η Γαλλία. Από μικρός είχα αυτή την αίσθηση, χωρίς να υπάρχει εξήγηση. Δε μάθαινα γαλλικά και … πιάνο (μόνο αγγλικά, με το ζόρι, και μετά όλη τη μέρα ποδήλατο στις γειτονιές και στο λιμάνι της Ερμούπολης) αλλά στο παιδικό μου δωμάτιο είχα αποκόμματα από μοντέλα της Citroen και ήξερα, από το δημοτικό κιόλας, τι είναι η υδροπνευματική ανάρτηση. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα πάντα ένα ενδιαφέρον γι’ αυτή τη χώρα. Μ’ άρεσε παντοιοτρόπως. Χωρίς να είναι η αντικειμενικώς ωραιότερη, είχε … class (αυτά που λέγαμε…). Ήταν αλλού, ρε παιδί μου. «Εξέπεμπε», ως χώρα. «Μιλούσε».

Διαφωτισμός, Γαλλική Επανάσταση, Ορθολογισμός, Ελεύθερη έκφραση, Ανθρωπισμός, Ατομικά Δικαιώματα, ό,τι αξίζει στη ζωή για να γίνεις καλύτερος (και ελεύθερος) πολίτης. Όλες οι ανθρώπινες αξίες, αν το καλοσκεφτείς, κάποια σχέση είχαν με τη Γαλλία και το Παρίσι.   

Κι επειδή στην Ιστορία της 3^ης Δέσμης (σου μιλάω για το ’92 τώρα, Λύκειο) κυριαρχούσαν τα πεπραγμένα της Γαλλίας, βρέθηκα με απρόσμενα μεγάλες (για μένα) αντοχές να διαβάζω ορεξάτος το απίστευτα κακογραμμένο γκρι βιβλίο της Ιστορίας, ακριβώς λόγω … Γαλλίας, την οποία θεωρώ πρώτη και βασική υπεύθυνη για το ότι έστρωσα τον κώλο μου για να διαβάσω και να μπω στο Πανεπιστήμιο (κι άκου σύμπτωση τώρα: Σόλωνος η σχολή, Σίνα το Γαλλικό Ινστιτούτο, δίπλα). Η άλλη υπεύθυνη ήταν η … Honda, το μεταχειρισμένο GLX πενηντάρι παπί της οποίας, μού εξασφάλιζε από τα 16 μου τον απαιτούμενο «αέρα ισορροπίας», γιατί πόσο αντέχεις να διαβάζεις, χωρίς απλές καθημερινές χαρές; Έλα, πες μου.

 Γαλλία και μοτοσυκλέτα λοιπόν ήταν η συνταγή της μικρής μου επιτυχίας που με καθόρισε τότε. Γαλλία και μοτοσυκλέτα, 20 χρόνια μετά, είναι το θέμα του βιωματικού οδοιπορικού που θα διαβάσετε.

 

 

 

Ταυτότητα ταξιδιού.

Αναβάτες: Εγώ με την Αννίτα στη σέλα ενός Honda Transalp 700 ABS. Κι ο Σιδερής με την Κατερίνα, στη σέλα ενός Honda Varadero 1000 ABS. Όλοι εκ Σύρου ορμώμενοι!

Συνολικά διανυθέντα χιλιόμετρα: 3.500.

Χώρες που ταξιδέψαμε: Τρεις. Ιταλία – Γαλλία – Ελβετία.

Διαδρομή: Αθήνα – Πάτρα (διαμέσου του χειρότερου δρόμου της Ευρώπης, από Κόρινθο και μετά).

Πάτρα – Ancona (Με μια πλοιάρα και Super και Fast)

Ancona – Sirmione (Μικρή παραλίμνια πόλη στη Βόρεια Ιταλία. Γκαζόν, παιδικά καρότσια, πάρκα, πιτσαρίες, παγωτά).

Sirmione – Annecy (Μεγάλη παραλίμνια πόλη στη Νοτιοανατολική Γαλλία. Όμορφη, καθαρή και βροχερή μες το κατακαλόκαιρο).

Annecy – Paris (Αρχίζει η συνεδρίαση, παρακαλώ σηκωθείτε όρθιοι. Η … «Ιθάκη» του ταξιδιού, με μια πρόταση. ΟΚ;).

Paris (Επί τριήμερο, με περπάτημα επί δωδεκάωρο και βάλε).

 

Paris – Geneve (Εδώ έπεσε πολύ γέλιο. Μην ακούτε Ελβετία, όλο φρου φρου κι αρώματα είναι. Γενεύη σου λέει ο άλλος…).

Geneve – Firenze (Αγγλιστί: Florence. Νομίζαμε ότι η Φλωρεντία είναι η ωραιότερη πόλη της Τοσκάνης. Μέχρι να πάμε στη Siena, δίπλα…).

Firenze – Siena (Άλλη έχει το όνομα, άλλη τη χάρη. Να πάτε).

Siena – Ancona (Επαρχιακός τοσκανέζικος δρόμος only. Ελιές, βουναλάκια, λιμνούλες, ήπιο κλίμα. Χαλαρά).

Ancona – Πάτρα.

Πάτρα – Αθήνα (και καπάκι Πειραιάς – Σύρος με μια στάση στο Μουστάκα για παιχνίδια).

 

Το ταξίδι αρχίζει. Πάμε…

 

 

1^η μέρα: Σύρος – Πειραιάς.

Με το Blue Star Naxos. Κλασική ώρα αναχώρησης, κλασική ώρα άφιξης, πολυκοσμία, «παρακαλούνται οι επιβάτες να μην τοποθετούν αποσκευές πάνω στα καθίσματα για την εξυπηρέτηση και των υπολοίπων επιβατών», τα ίδια και τα ίδια χρόνια τώρα, εγώ να βολευτώ κι ας πάνε οι άλλοι να κουρεύονται. Αν το καλοσκεφτείς, οι αιτίες για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας είναι απλές και … καθημερινές. Από μας ξεκινάνε όλα…

Κάθε φορά που πάμε στην Αθήνα χωρίς παιδιά δεν ξέρουμε τι να πρωτοκάνουμε. Βόλτα στα παλιά φοιτητικά «λημέρια» μας, μια πίτσα στο Ciao στο Παγκράτι (υπάρχει ακόμα, τέρμα Σπύρου Μερκούρη), μια βόλτα κέντρο με τη μηχανή, Σόλωνος, Ασκληπιού και αριστερά κάτω την Αραχώβης; Ένα κεμπάπ στου Θανάση στη Μητροπόλεως; Μια κλασική «Σουνιάδα» παραλιακώς κι επιστροφή μεσογειακώς με στάση για κοψίδια στα Καλύβια; Τέλος πάντων, είμαστε και φορτωμένοι με τριβάλιτσο και «αρματωμένοι» με μπουφανιές και μοτοπαντέλονα, οπότε πάμε να ξ-αρματωθούμε, να κάνουμε ένα μπανάκι και βλέπουμε. Τελικά, σουβλάκια φάγαμε.

Τέλος 1^ης μέρας. Συνεχίζεται…

 

 

2^η μέρα: Αθήναι – Πάτραι.

Το βάζω στην καθαρεύουσα, λόγω του «αρχαίου» δρόμου από Κόρινθο μέχρι Πάτρα. The road to Europe μεν αλλά με πορτοκαλί πλαστικά κολωνάκια να ορίζουν δυο στενά διαδρομάκια, ένα για κάθε ρεύμα, για μια εκατοστή χιλιόμετρα. Κατάσταση video game και μάλιστα επί πληρωμή: Διόδια για τον αυτοκινητόδρομο που ΘΑ γίνει και που ενώνει την Αθήνα με (μετρήστε): τη Δυτική Πελοπόννησο, τη Δυτική Στερεά, την Ήπειρο, τα Ιόνια Νησιά και την Ιταλία (και προφανώς όλη τη Δυτική Ευρώπη). Τροφή για … σκέψη.

 

 

Αλλά όταν φτάνεις στο πλοίο για Ιταλία τα ξεχνάς όλα. Εδώ είμαστε!! Το ταξίδι ουσιαστικά τώρα αρχίζει. SUPERFAST XII.

Το πλοίο ξεκινά στην ώρα του και λίγο έξω από την Πάτρα πάει με φουλ «δρόμο». Σε 21 ώρες θα είμαστε Ancona. Αυτά το καλοκαίρι βέβαια. Το χειμώνα οι ταχύτητες πέφτουν..

 

 

 

Η καμπίνα μπορεί να περιμένει. Με το πλοίο να περνάει ανάμεσα Κεφαλονιά – Λευκάδα, «ανηφορίζοντας» για Ηγουμενίτσα, αξίζει μια βόλτα στο κατάστρωμα. Τι σόι καραβολάτρες είμαστε! 

 

Παιδότοπος Lego. Ε, ρε να ‘τανε ο Σωτήρης κι ο Άγγελος εδώ! Ο πολιτισμός μας φαίνεται (και) από τη σημασία που δίνουμε στα παιδιά. Εκτός κι αν κάποιοι βολεύονται να τα παρκάρουν στο κινητό ή το tablet για να έχουν την ησυχία τους. Προσωπικά, είμαι υπέρ του παραδοσιακού (αληθινού) παιχνιδιού. Και δεν αλλάζω γνώμη με τίποτα.

 

 

Ολόκληρη πολιτεία είναι το Superfast ΧΙΙ. 200 μέτρα βάπορας, γερμανικής ναυπήγησης το 2002. Όρεξη να ‘χεις να το περπατάς. Ευρύχωρο, καλαίσθητο, καθαρό. Και το καλύτερο (για μας τους Συριανούς); Για φέτος το καλοκαίρι το πλοίο αφήνει την Ιταλία και «μετακομίζει» στα νερά μας, στο Αιγαίο. Πειραιάς – Σύρος – Πάτμος – Λέρος – Κως – Ρόδος στη θέση του Blue Star 2. Ωραία πράγματα!

 

 

Αλτ!! Πήγα να τη φάω αλλά με σταμάτησε η φωτογράφος. Γι’ αυτό είναι «σημαδεμένη» με το κουταλάκι η καρδιά. Ταξίδι χωρίς σοκολάτα γίνεται;

 

Το ‘χω ξαναγράψει. Στο ταξίδι τα φαγητά είναι όμορφα, ακόμα και ζωγραφιστά

 

Έχει και disco με φωτορυθμικά το βαπόρι. Αλλά νηστικό αρκούδι δε χορεύει. Ώρα για self service.

Βάζουμε τα φαγητά στο δίσκο και καθόμαστε να φάμε δίπλα στο τζάμι, σούρουπο με θέα τις ακτές τις Πάργας. Σκέφτομαι πόσο σπουδαίο είναι να ταξιδεύεις αργά και με καλή παρέα. Ούτε το ένα (το ταξιδεύειν αργά) ούτε το άλλο (η καλή παρέα) είναι αυτονόητα στη ζωή. Επιλέγεις πώς θα ζεις και με ποιους θα είσαι, αλλιώς αναλώνεσαι. Και η παρέα εδώ είναι καλή. Ελεύθερη. Με ανθρώπους ισορροπημένους. Δε θα επιλέγαμε άλλωστε να πάμε ταξίδι με άτομα με τα οποία δεν «κουμπώνουμε». Τελεία και … καλή όρεξη.

 

 

Η μέρα φεύγει, οι καμπίνες έρχονται. Η αρχική σκέψη ήτανε όλοι σε μία τετράκλινη για λόγους οικονομίας αλλά μετά την εξήγηση του Σιδερή «μάγκα μου εγώ ροχαλίζω!» το όλο θέμα επανεξετάστηκε. Δύο δίκλινες και τέλος. Αύριο μας περιμένουν οι ιταλικές Autostrade για να ανηφορίσουμε προς τη Βόρεια Ιταλία και πρέπει να είμαστε όλοι σε φόρμα. Goodnight. Do not disturb!

Τέλος 2^ης μέρας.

(Συνεχίζεται…)

 

 

 

 

 

 

 

[Αιγαιοπλόος 1.661]

3^η μέρα: Ancona – Sirmione.

Μπαίνουμε στην Ancona, ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Αδριατικής, που συνδέεται (πέρα από Ελλάδα) με το Split, το Dubrovnik και το Zadar της Κροατίας, το Bar του Μαυροβουνίου και το Δυρράχιο της Αλβανίας. Δεν είναι φυσικό λιμάνι ούτε και ευρύχωρο αλλά η θέση της πόλης δίπλα στην Autostrada βολεύει για να ξεχυθείς … όπου γης!

 

Φάγαμε κάτι για να στυλωθούμε, μελετώντας λίγο το πρόγραμμα που είχα φτιάξει (είχαμε ένα ψευτοπλάνο ημέρας αλλά κάναμε και τις απαραίτητες αλλαγές στην πορεία, τι σόι Έλληνες είμαστε!) και φορτώνουμε τις μηχανές. Εμείς είμαστε στο πάνω γκαράζ που έχει ανοίγματα στα πλάγια και μπαίνει φυσικός αέρας.

 

Βγαίνουμε από το πλοίο και κάνουμε αμέσως στην άκρη για να επιβιβαστούν και οι κυρίες συνεπιβάτισσες. Βγάζουμε τα κράνη από τα καλύμματα μεταφοράς, αρματωνόμαστε και ξεκινάμε να βγούμε στην Autostrada. Φέτος αποφάσισα να χρησιμοποιήσω GPS. Γιατί μπορεί η Αννίτα να λέει – χρόνια τώρα – ότι έχω … καταπιεί πυξίδα και βρίσκω πάντα το δρόμο (στην Αθήνα, ας πούμε, δε βάζω ποτέ GPS) αλλά εις τας (υπόλοιπας) Ευρώπας είπαμε να κινηθούμε με τα φώτα της τεχνολογίας.  

 

Roma είχαμε πάει παλιά, το ’96 με το πανεπιστήμιο Αθηνών (πούλμαν, ξεναγός, σημαιάκι). Τώρα πάμε βόρεια με το «μηχανάκι». Και θα μπούμε στον αυτοκινητόδρομο Α14 «Bologna – Taranto», γνωστό με την ονομασία «Autostrada Adriatica», καθώς ανηφορίζει προς τα βόρεια έχοντας στα δεξιά του την Αδριατική Θάλασσα. Εμείς πάμε Bologna κι εκεί θα αλλάξουμε autostrada.

 

Αυτά είναι τα διόδια εισόδου στις Autostrade. Προσέξτε, δε λέω Autostrada αλλά Autostrade. Είναι ενιαίος φορέας οι Ιταλικοί Αυτοκινητόδρομοι και αυτό έχει τη σημασία του. Μια που μπήκες, μια που βγήκες. Εξηγώ: Στην είσοδο δεν υπάρχει υπάλληλος. Πλησιάζεις, τραβάς το χαρτάκι (biglietto που λέει η ταμπέλα), σηκώνεται η μπάρα και μπαίνεις. Κινείσαι για όσες εκατοντάδες χιλιόμετρα θέλεις (από τη μια άκρη της χώρας μέχρι την άλλη), χωρίς να σταματάς κάθε τόσο σε ενδιάμεσα μετωπικά διόδια και πληρώνεις ΜΙΑ φορά, στο τέλος, όπου βάζεις το biglietto στο αντίστοιχο μηχάνημα, σου υπολογίζει την απόσταση που έκανες, πληρώνεις βάζοντας κέρματα ή συρταρωτά χαρτονομίσματα (παίρνεις ρέστα μόνο σε κέρματα), σηκώνεται η μπάρα κι έφυγες. Κι αν μπερδευτείς ή κάτι μπλοκάρει, υπάρχει κουμπί με μικρόφωνο/μεγάφωνο για να μιλήσεις και να πάρεις οδηγίες. Είπατε τίποτα; Γιατί τα ούνα φάτσα ούνα ράτσα μέχρι τώρα δεν τα έχω δει. Άλλα βλέπω εδώ κι άλλα στη χώρα μας. Και δε μιλάω μόνο για τους δρόμους..

Κι αυτές είναι εν κινήσει οι περίφημες Ιταλικές Autostrade. Καλό οδόστρωμα, σωστή σήμανση, ηχοπετάσματα δίπλα στις κατοικημένες περιοχές, πολιτισμός. Είμαστε ήδη στο ύψος της Bologna και τώρα θα πάρουμε την Autostrada A1 προς Μιλάνο. Μετά, στο ύψος της Modena, παίρνουμε τον A22 με κατεύθυνση τη Verona (είναι ο δρόμος που ανηφορίζει προς Αυστρία). Τέλος, μπαίνουμε για λίγο στον Α4 (την Autostrada Milano – Venezia) και … φτάσαμε στον προορισμό μας.

Δηλ. εδώ.

Η λίμνη που βλέπετε είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Ιταλίας, η Λίμνη Γκάρντα (Lago di Garda), σχεδόν 5 φορές η επιφάνεια της Σύρου, για να έχουμε μια αίσθηση μεγέθους. Και η πόλη είναι το Sirmione, χτισμένο σε μια μικρή χερσόνησο που εισέρχεται σαν γλώσσα μέσα στη λίμνη. Δεξιά – αριστερά λίμνη λοιπόν κι εμείς πάνω σε μια λωρίδα γης. Εδώ θα γίνει η πρώτη ιταλική διανυκτέρευση, όπως είχα σχεδιάσει στο πλάνο της εκδρομής. Όχι βέβαια στο ξενοδοχείο που βλέπετε στη φωτό (πρώτη μούρη στο κάστρο, παρκαδόροι με στολές, τρία κατοστάρικα, χαλαρά, για έναν ύπνο). Βρήκαμε ένα πολύ πολύ φθηνότερο ελαφρώς πιο έξω αλλά ακριβώς πάνω στη λίμνη, έτσι; Ξεφόρτωμα τα μπαγκάζια, ντουζάκι, ντύσιμο με … πολιτικά ρούχα και περπάτημα στο Sirmione. Ένα τεταρτάκι με τα πόδια ήτανε το κέντρο. Ό,τι πρέπει.

 

Κι όταν λέμε «κέντρο» εννοούμε αυτό…

… αλλά και αυτό!

Ξεκινήσαμε με παγωτά, αλωνίσαμε γύρω γύρω να δούμε ό,τι υπάρχει, να πούμε και δυο κουβέντες, μιας και στη μοτοσυκλέτα είμαστε μούγκα. Και δε φαντάζεσαι πόσο πολλά έχεις να πεις σε μια εκδρομή. Από το πρωί έχουμε μαζέψει εικόνες για … μυθιστόρημα. Αργά το βράδυ καθίσαμε και για μακαροναδίτσα. Πήρα μαρινάρα και για να το θυμάμαι τόσους μήνες μετά (γιατί σημειώσεις δεν κρατάω), πάει να πει ότι άξιζε. Λοιπόν, αυτά. Το ξενοδοχειάκι μας περιμένει. Έναν ύπνο θα κάνουμε και το πρωί φεύγουμε. Να γιατί δεν αξίζει να δίνεις πολλά στη διαμονή.

Τέλος 3^ης μέρας.

(Συνεχίζεται…)

 

 

4^η μέρα: Sirmione – Annecy.

Σήμερα αλλάζουμε χώρα. Φεύγουμε από Sirmione, που μας άφησε πολύ καλή εντύπωση και το προτείνω χαλαρά, διασχίζουμε οριζόντια όλη την πεδιάδα της βόρειας Ιταλίας, ανηφορίζουμε προς τις Άλπεις μέχρι ένα σημείο (για σκέψου, το Transalp στις Άλπεις!) και τις περνάμε από … μέσα, διασχίζοντας το τούνελ του Mont Blanc και μπαίνοντας στη Γαλλία. Για ύπνο έχω βάλει στόχο πάλι μια παραλίμνια πόλη (βρε μανία με τις λίμνες!), την Annecy. Πάμε.

Το πρωινό ήταν ψιλομέτριο αλλά κοίτα τώρα τι γίνεται. Είσαι με τη γυναίκα σου, μαζί και με καλή παρέα (εγγύηση), near the lake, και ετοιμάζεσαι να οδηγήσεις στις Άλπεις τη μοτοσυκλέτα σου. Ε δε μπορείς να είσαι αχάριστος και να σκοτίζεσαι με μικροπράγματα. Η ζωή άλλωστε είναι στιγμές κι αυτές είναι που δεν πρέπει να χάνεις. Πώς το λέει η μαντινάδα; «Μια αστραπή είν’ η ζωή και στ’ άναμμα που κάνει, ό,τι προλάβει ο άνθρωπος, τα υπόλοιπα τα χάνει…».

 

 

Μπαίνουμε και πάλι στη Autostrada Α4 (είναι ο αυτοκινητόδρομος που ενώνει τη Βενετία με το Μιλάνο) και πάμε προς Μιλάνο, Novara και μετά ανηφορίζουμε προς την Aosta, που είναι η τελευταία πόλη πριν μπούμε στο τούνελ του Mont Blanc (ή Monte Bianco στα ιταλικά).

 

Οι γυναίκες πήγαν να παραγγείλουνε, εμείς παρκάρουμε τα φορτωμένα … θηρία. Στάσεις για ανεφοδιασμό, μικροκολατσιό, καμιά σοκολάτα ή καφέ κάναμε πολλές. Δες εδώ τα στέγαστρα: Με ηλιακά πάνελ (φωτοβολταϊκά) για εξοικονόμηση ενέργειας στο κτήριο. Κι έχουνε το μισό ήλιο από εμάς. Το σταματώ εδώ...

 

Κάποιο νέο μοντέλο της Audi δοκιμάζουνε (μάλλον για το Q5 το κόβω) και δε θέλουνε να αποκαλυφθεί το νέο design του. Είμαστε στο δρόμο για το τούνελ. Η βουνάκλα απέναντι είναι οι Άλπεις.

Είμαστε στην ουρά για τα διόδια του τούνελ Mont Blanc. Ας βγάλουμε και μια … moto-selfie.

28,5 ευρώ το κόστος να περάσεις το τούνελ. One way εννοείται. Η τιμή αφορά μοτοσυκλέτες.

 

11 χιλιόμετρα είναι το τούνελ. Φαντάσου ένα τούνελ σε μήκος Αθήνα – Πειραιάς από Συγγρού και παραλιακή (αν πας από Πειραιώς είναι πιο λίγο). Και μέσα στο τούνελ … αλλάζεις χώρα. Μπαίνεις Ιταλία και βγαίνεις Γαλλία!

Τώρα, ποιοι είναι οι κανόνες; Τους λέει η ταμπέλα. Κινείσαι από 50 έως 70 χλμ./ώρα. Ούτε κάτω από 50 ούτε πάνω από 70. Κι αφήνεις τουλάχιστον 150 μέτρα από το μπροστινό σου όχημα. Όλα αυτά ελέγχονται ηλεκτρονικά, κάτι που σημαίνει: κάμερες παντού. Δε θα χρειαστεί να το πω: Άπαντες «παναγίτσες». Οι μαγκιές εδώ δεν περνάνε. 

 

Το τούνελ του Mont Blanc από μέσα. Προσέξτε: είναι διπλής κατεύθυνσης (με ό,τι αυτό συνεπάγεται). Γι’ αυτό και τα πολύ αυστηρά μέτρα που έλεγα πιο πάνω.

Βγαίνουμε από το τούνελ, που είναι αρκετά ζεστό (σκέψου όμως και πόση ώρα είσαι μέσα στη γη) και πλέον πατάμε σε Γαλλικό έδαφος. Το GPS μάς ενημερώνει ότι … πατάμε France και στην οθόνη αναγράφονται βασικές πληροφορίες για το πώς οφείλεις να κινείσαι στη χώρα. Ανώτατα όρια ταχύτητας (50 χλμ./ώρα στις πόλεις, 90 στο επαρχιακό δίκτυο και 130 στον αυτοκινητόδρομο), όρια αλκοόλ (εννοείται ότι δεν πίνουμε σταγόνα αναβάτες και συνεπιβάτες όταν οδηγούμε/συνοδηγούμε ή πρόκειται να οδηγήσουμε/συνοδηγήσουμε) και άλλες πληροφορίες. Τις διαβάζεις, πατάς ΟΚ και το GPS συνεχίζει τη δουλειά του. Απλά τα πράγματα.

Κι εδώ είναι η έκπληξη! Με το που βγαίνεις από το τούνελ και είσαι πλέον Γαλλία, δε σε περιμένει αυτοκινητόδρομος αλλά ένας κλασικός επαρχιακός δρόμος με συνεχόμενες πεταλοειδείς στροφές για κάμποσα χιλιόμετρα (κάτι σαν το δικό μας Μπράλο).

Και φυσικά μετά από τόσα χιλιόμετρα σε Αουτοστράντες, μια χαρά μας ήρθαν αυτές οι στροφούλες. Απολαυστικός δρόμος, ονειρεμένη οδήγηση.

Το να βλέπεις στην ταμπέλα «Παρίσι, ευθεία» είναι άλλο πράγμα.

Μια εξακοσάρα χιλιόμετρα είναι (ένα «Αθήνα – Σέρρες» για να το πω αλλιώς). Αλλά εμείς θα μείνουμε για βράδυ στην Annecy. Στην ίδια, πάνω κάτω, διαδρομή είναι και η Geneve αλλά είχα σχεδιάσει να πάμε εκεί στην επιστροφή, ώστε να μην κάνουμε ακριβώς τον ίδιο δρόμο. Η Lyon, που λέει η ταμπέλα είναι η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Γαλλίας.

 

Παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες σε «προβλεπέ» χώρο (εδώ δεν είναι η Ακαδημίας να παρκάρει ο άλλος πάνω σε πεζοδρόμια), κλειδώνουμε τα κράνη και βολτάρουμε να κοιτάξουμε για ξενοδοχείο. Στο πέμπτο, έκτο που ρωτήσαμε βρήκαμε νορμάλ τιμή. Έχει ζήτηση η Annecy. Ποιος είναι ο λόγος;

 

Αυτός! Λίμνη, κανάλια, κύκνοι, γεφυρούλες, πεζόδρομοι, λουλούδια. Αυτή είναι η Annecy. Έχουμε ήδη βγει για βόλτα και ψάχνουμε κάπου να φάμε. Όχι προχειράτζα (χάμπουργκερ, έλεος!). Αλλά ούτε και σε πιασοκώλικα  με σερβιτόρους – μπάτλερ να περιφέρονται σαν ελικόπτερα πάνω από το κεφάλι σου. Στη Γαλλία το φαγητό (και το νερό) είναι γενικώς ακριβή υπόθεση. Οπότε, κοιτάς το στάντ με τις τιμές κι αν σου κάνουν, κάθεσαι. Αλλιώς, πας πιο κάτω. Όχι όπως κάνει ο Έλλην εν Ελλάδι που κάθεται όπου λάχει και «Μάστορα, τι καλό έχεις σήμερα;».

 

Κάτι λάιτ πήραν αι γυναίκες (ψητά λαχανικά με σως), μια μπριζόλα ξεροψημένη εγώ («μπιαν κιι» μου είπαν να τη ζητήσω, γιατί αυτοί οι Γάλλοι τις τρώνε ψιλοάψητες κι εγώ με τα αίματα δεν τα έχω καλά) και κάτι άλλες κρεατούμπες ο Σιδερής συνοδευόμενες πάντα από τηγανιτές πατάτες. Τώρα, φήμες που λένε ότι στην κουζίνα του Σιδερή στη Σύρο υπάρχει το πορταίτο του Ιωάννη του Καποδίστρια που πρώτος έφερε την πατάτα στην Ελλάδα ως ιδιαιτέρως θρεπτική για το λαό, ελέγχονται ως αρκούντως ακριβείς, δεδομένου ότι καταφέρνει να συνοδεύει με αυτές οτιδήποτε … τρώγεται. Τον έχω άξιο και για παγωτό με … πατάτες. 

Αυτά για σήμερα. Μια μπυρίτσα και περπάτημα για το ξενοδοχείο. Αύριο είναι τα μεγαλεία. Αύριο είναι τα Παρίσια.

 

Τέλος 4^ης μέρας.

(Συνεχίζεται…)

 

 

 

[Αιγαιοπλόος 1.661]

5^η μέρα. Annecy – Paris.

Η 5^η μέρα κατά τας γραφάς ήτανε βροχερή. Όχι «καρέκλες» αλλά ένα σταθερό ψιλόβροχο ευρωπαϊκού τύπου. Κοιτάω καιρό στο κινητό, βλέπω ότι προς τα πάνω που πάμε «ανοίγει» μετά από λίγο. Θα οδηγήσουμε με βροχή κάμποσα χιλιόμετρα αλλά στο Παρίσι θα φτάσουμε με λιακάδα. Πάμε για πρωινό τώρα. Βιασύνη δεν υπάρχει.

560 χιλιόμετρα είναι η διαδρομή Annecy – Paris από τον αυτοκινητόδρομο. Μια Αθήνα – Θεσσαλονίκη και κάτι ψιλά. Αλλά χωρίς Τέμπη και στροφές Πλαταμώνα.

 

Φύγαμε. Αδιάβροχα, γκέτες και στο δρόμο. Και μόνο που βλέπω στις ταμπέλες «PARIS» παίρνω άλλη ενέργεια! Χρειάζεται να πω ότι οι αυτοκινητόδρομοι δεν είχανε λίμνες από τα νερά ούτε μπαλώματα; Στη Γαλλία υπάρχουν πράγματα αυτονόητα. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμα στο κυνήγι του ποιος είναι αρμόδιος.

 

Kinder Bueno και νερό. Εγγύηση για να πάρεις ενέργεια στο ταξίδι, χωρίς να γίνει το στομάχι σου τούμπανο.

Πλάκα πλάκα το νερό παίζει να ήταν ακριβότερο από τις σοκολάτες. Σε μια χώρα που βρέχει συνέχεια, που είναι τίγκα στις λίμνες και τα ποτάμια, αν πεις να πάρεις νερό σε πλαστικό μπουκάλι σε σκίζουν. Γιατί; Διότι είναι αντιοικολογικό. Για σκέψου το! Φυσικά παντού το νερό, σε όλες τις βρύσες, πίνεται.

 

Σε 55 χιλιόμετρα φτάνουμε! Είμαστε μια ανάσα από το Παρίσι.

Αν κόψεις δεξιά, πας στις Βερσαλλίες. Αλλά δεν είναι προτεραιότητά μας τα παλάτια. Εμείς γουστάρουμε το ίδιο το Παρίσι, το κέντρο του. Γι’ αυτό ήρθαμε. Οπότε… ευθεία. Και σε λίγο φτάνουμε.

 

 

Είμαστε πλέον μέσα στο Παρίσι. Δρόμοι στρωμένοι με γρανιτάκι, αγάλματα, επιβλητικά κτήρια, φαρδιά πεζοδρόμια (με άσφαλτο όμως κι όχι με μάρμαρα για να μη γλιστράνε το χειμώνα), και φυσικά τα ενοικιαζόμενα ποδήλατα του Δήμου Παρισιού, τα γνωστά Velib, που έχουν 280.000 εγγεγραμμένους χρήστες με το σύστημα «βάζω κάρτα, ξεκλειδώνω και παίρνω το δημοτικό ποδήλατο, πάω στον προορισμό μου, το ξανακλειδώνω κι έφυγα». Φέτος μάλιστα, με γυναίκα Δήμαρχο στο «τιμόνι» του (πάντα πίστευα στις γυναίκες), ο Δήμος Παρισιού πήρε μία τολμηρή και λογική απόφαση: την επένδυση περίπου 150 εκατ. ευρώ ώστε να διπλασιαστούν οι ποδηλατόδρομοι. Οι άνθρωποι εκεί με βροχή και υγρασία είδαν το ποδήλατο ως μέρος της λύσης του κυκλοφοριακού προβλήματος ενώ εδώ στην Αθήνα δεν είμαστε άξιοι ούτε την Πανεπιστημίου να πεζοδρομήσουμε.

 

 

Περάσαμε πάνω από το Σηκουάνα από την Pont Royal και είμαστε πλέον στην περιοχή του Μουσείου του Λούβρου. Αυτή είναι η οδός Πυραμίδων, Rue des Pyramides (ούτε 5’ λεπτά με τα πόδια από το Λούβρο). Αν την πάρεις ευθεία σε βγάζει στη γνωστή Λεωφόρο της Όπερας (Avenue de l’ Opera). Κάπου σ’ αυτή την περιοχή είχα στοχεύσει να μείνουμε, διότι από δω θα μπορούσαμε να πάμε στα περισσότερα αξιοθέατα με τα πόδια. Προς αναζήτηση ξενοδοχείου λοιπόν.

 

Κι αυτή είναι η Avenue de l’ Opera, με το κτήριο της Όπερας στο βάθος. Η περιοχή είναι σούπερ για να μείνουμε τις μέρες που έχουμε στη διάθεσή μας.

 

 

Παρκάρουμε για λίγο πρόχειρα τις μοτοσυκλέτες για να ρίξουμε μια ματιά σε κάτι μέτρια ξενοδοχεία που είχε πάρει το μάτι μας στην περιοχή. Κοιτάμε από «μέτρια» και προς τα «κάτω», καθώς οι τιμές εδώ δεν αστειεύονται. Σκόπιμα δεν είχαμε κλείσει εν γνώσει της πιθανής ταλαιπωρίας, διότι θέλαμε να δούμε στην πράξη την περιοχή και να επιλέξουμε το πού θα μείνουμε. Μένουν λοιπόν οι γυναίκες με τις μοτοσυκλέτες παρκαρισμένες κι εγώ με τον Σιδερή πάμε να ρωτήσουμε. Ψάχνουμε λοιπόν λογική τιμή σε μια σχετικά ακριβή περιοχή. Με την τέταρτη προσπάθεια το βρήκαμε. Η αρχική τιμή βέβαια δεν ήταν και η τελική. Μόλις είπαμε «ΟΚ, thanks» και κάναμε να φύγουμε, η τιμή έπεσε σε πολύ λογικότερα επίπεδα…

Ποιος είπε ότι οι Ευρωπαίοι δεν κάνουν παζάρι. Οι καιροί είναι δύσκολοι για όλους…

 

 

Αχ, ξεκούραση. Μπανάκι, τζινάκι και βγαίνουμε για βόλτα στο πρώτο νυχτερινό Παρίσι της ζωής μας. Τα κράνη θα ξαναφορεθούν σε λίγες μέρες.

 

 

Η κούραση των εκατοντάδων χιλιομέτρων (κάποια από αυτά με βροχή) εξαφανίζεται αν σκεφτείς πού είσαι και με ποιόν είσαι. Και τι έχεις έρθει να κάνεις σ’ αυτή τη ζωή, για να το θέσω ευρύτερα. Η δύναμή μας είναι η θέλησή μας…

Φτάσαμε με τα πόδια από το ξενοδοχείο (περιοχή Όπερας) στην Αψίδα του Θριάμβου, περνώντας από την Πλατεία Κονκόρντ (Place de la Concorde), και περπατώντας όλη τη Λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων (Avenue des Champs-Elysées), η οποία είναι πολύ μακρύτερη από όσο δείχνει. Οι πίτσες που παραγγείλαμε έφυγαν χωρίς μαχαίρι και πιρούνι: διπλωμένες σαν … κρέπες. Όταν πεινάς, οι γαλλικοί τρόποι πάνε περίπατο. Φαγωμένοι, συνεχίσαμε τη βραδινή βόλτα προς τις όχθες του Σηκουάνα και το ξεχοδοχείο, χαζεύοντας  στα δεξιά μας το φωτισμένο με γλυκό κίτρινο φως Πύργο του Άιφελ, που όμως λαμπυρίζει με λευκά φωτάκια που αναβοσβήνουν για 5 λεπτά κάθε μια ώρα, όταν είναι «ακριβώς» (ακούγεται ψιλοκίτς αλλά είναι όμορφη εικόνα). Βέβαια με το χάζεμα από δω κι από κει βρεθήκαμε να περπατάμε αμέριμνοι πάνω σε ποδηλατόδρομο και στο άκουσμα του κουδουνιού από πίσω μας κάναμε ένα τρελό … χορευτικό στην άκρη για να μη μας «φάνε». Συνεχίσαμε στο κανονικό πεζοδρόμιο.

Τέλος 5ης μέρας.

(Συνεχίζεται...)

 

 

 

 

 

6^η μέρα. Παρίσι.

Αυτό είναι καλωσόρισμα. Με το που ανοίγεις την τηλεόραση, πέφτει η εξατομικευμένη καρτέλα: Dear madame, sir KONSTANTINOS. Ούτε το ζεύγος Ομπάμα να ήμασταν. Μεγαλεία!!

 

 

Μέχρι να ετοιμαστεί η Αννίτα κοιτάζω το χάρτη της πόλης. Τις επόμενες μέρες οι μοτοσυκλέτες θα είναι ακίνητες κι εμείς θα γυρίζουμε γύρω γύρω με τα πόδια και το παρισινό μετρό. Έξω έχει δροσούλα, αν και μέσα Αυγούστου, και ο καιρός είναι λίγο άστατος. Στο Παρίσι, απ’ ό,τι κατάλαβα ο καιρός δεν έχει μπέσα. Μπορεί να στην «κάνει» όποτε θέλει κι εκεί που είσαι με ήλιο, σου πετάει μια βροχή ξεγυρισμένη. Ίσως γι’ αυτό όλοι τρέχουνε και ξαπλώνουνε στα γρασίδια μόλις δούνε ήλιο, όπως ας πούμε μπροστά στο Λούβρο. Μας έδωσε ομπρέλες η ρεσεψιόν (μεγάλες με τη φίρμα του ξενοδοχείου επάνω) και βγήκαμε έξω.

 

Τσεκάρω το Transalp-άκι που το έχω παρκάρει σε προβλεπέ θέση φάτσα στο ξενοδοχείο. Μια κλειδαριά στο δισκόφρενο έχω βάλει (καλή όμως, της Abus) όλη κι όλη. Ούτε κουλούρες ούτε πέταλα. Συναγερμό δεν έχω, έτσι κι αλλιώς. Θα μπορούσαμε να τις πάμε στο γκαράζ με πληρωμή αλλά η περιοχή μας ενέπνευσε ασφάλεια. Δεν υπήρχε λόγος. Ούτε για μια στιγμή δεν ανησύχησα μην μου την κλέψουνε.

 

Είναι το Λούβρο, είναι η συνοικία της Μονμάρτρης, είναι το Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού, είναι η Όπερα είναι ένα σωρό πράγματα και μέρη που μας περιμένουν αλλά να ξεκαθαρίσω κάτι; Σε μένα δε δώσατε το χάρτη να κοιτάζω τις γραμμές του μετρό; Το πρωί  λοιπόν, την ώρα που τρώγαμε τα αυγουλάκια με το μπέικον στο ξενοδοχείο, φτιάχνω πρόγραμμα. Πάμε στον Πύργο του Αιφελ. Τα έχω τσεκάρει. Δυο γραμμές του μετρό θα αλλάξουμε και θα βγούμε σχεδόν δίπλα. Μπαίνουμε στη στάση «Πυραμίδες», βγαίνουμε στη στάση «Τροκαντερό». Ακολουθάτε, φύγαμε. Παρισινό μετρό! Μάιντ δε γκαπ.

 

 

Η στάση «Τροκαντερό» είναι πίσω από το παλάτι του Σαγιώ (Palais De Chaillot), μπροστά στο οποίο φωτογραφίζομαι να φωτογραφίζω. Ακριβώς απέναντι είναι ο Πύργος του Αιφελ.

 

 

Με το χάρτη της πόλης διπλωμένο στην τσέπη κάνω τον «αρχηγό», κατευθύνοντας την παρέα προς τον Πύργο του Άιφελ. Όμως ο «αρχηγός» λογάριασε χωρίς τον … ξενοδόχο! Την ίδια ιδέα με εμάς είχε μια ουρά ανθρώπων που σχημάτιζε δυο τρεις κουλούρες και χανότανε κάπου στο βάθος. Ένα τετράωρο «περίμενε» χαλαρά. Δε λέει.

 

 

Μπορεί η χώρα (η δική μας εννοώ) να μην έχει Plan B, εγώ όμως είχα! Είχα δει ότι στην όχθη του Σηκουάνα στο σημείο του Πύργου του Άιφελ υπάρχει η αφετηρία των Bateaux-Mouches, δηλ. των πλοιαρίων που σε πάνε κρουαζιερίτσα στον Σηκουάνα. Οπότε, πάμε βόλτα στο ποτάμι και μετά ελπίζω να έχει χαλαρώσει η ουρά στον Πύργο.

 

Υπάρχει βέβαια και η βόλτα με ανοιχτό λεωφορείο αλλά έλα και πες μου τώρα: Έρχεσαι με μοτοσυκλέτα οδηγώντας Ανκόνα – Παρίσι και θα πας μετά σαν το μπάρμπα και τη θείτσα στο λεωφορείο; Άσε που έχει, λέει, και dress code: Πέδιλο και άσπρη κάλτσα υποχρεωτικά! Απορρίπτεται! Φεύγουμε για τα καραβάκια και τη μίνι κρουαζιέρα.

 

Ω, ρε μάνα μου τι ζούμε!

Το Παρίσι δεν είναι απλά μια πόλη. Είναι ένα τεράστιο μνημείο αρχιτεκτονικής, ένα υπαίθριο μουσείο. Και μόνο βολτάροντας, έχεις δει σχεδόν ό,τι αξίζει. Πόσο μάλλον πλέοντας στην καρδιά της πόλης, διασχίζοντας το Σηκουάνα. Δε χορταίνουν τα μάτια σου να βλέπουν!

 

Υπάρχουν δύο κατηγοριών πλοιάρια στο Σηκουάνα. Τα απλά (πλαστικό καθισματάκι only) και τα πλωτά εστιατόρια (με φαγητά, κρασιά και μουσικούλα) άμα είσαι «πελούσιος».

Εμείς πήραμε τα πρώτα, εξ’ ου και τα σάντουιτς στα όρθια που μας κάλυψαν την πείνα εκ των υστέρων! Εννοείται ότι η ουρά στον Πύργο παρέμενε αμείωτη κι εμείς συνεχίσαμε με το μετρό για άλλα αξιοθέατα. Ας περιμένει ο Πύργος για το βράδυ.

 

 

 

Μη μου πείτε ότι δε γνωρίζετε αυτή την εκκλησία. Είναι η Παναγιά των Παρισίων (Notre Dame) και είμαστε εδώ παραμονή του Δεκαπενταύγουστου. Η Παναγία των Παρισίων βρίσκεται πάνω στο νησάκι ILE DE LA CITE, το οποίο νησάκι είναι μέσα στο Σηκουάνα και στο οποίο νησάκι υπάρχει στάση του Μετρό! Είπατε τίποτα; Δε λέω έχουνε τρελό τουρισμό αλλά υπάρχει λόγος που συμβαίνει αυτό. Δεν είναι ουρανοκατέβατη η παγκόσμια απήχηση της φήμης του Παρισιού.

Παραδόξως, η Παναγία των Παρισίων δεν είχε ουρά κι επίσης παραδόξως δεν είχε και εισιτήριο.

 

 

 

Το Παρίσι είναι ωραίο αλλά είναι επίπεδο. Εκτός από μια περιοχή. Το Λόφο της Μονμάρτρης. Η εκκλησία είναι η γνωστή Σακρέ Κερ (Basilique du Sacré Cœur, «Βασιλική της Ιερής Καρδίας») με ενδιαφέρουσα θέα του Παρισιού από ψηλά. Όμως αυτό που αξίζει περισσότερο εδώ είναι η εξωστρέφεια. Πολλά καφέ, bistro νεαρόκοσμος και μια αίσθηση ζωντάνιας και απλότητας συνθέτουν τη ζωή στο προάστιο της Μονμάρτρης. Ψιλοφάγαμε κάτι, πήραμε και κάτι γλυκάκια από ένα τρελό σοκολατάδικο (ενέργεια λέμε!) και σιγά σιγά ξεκινάμε για τον Πύργο του Άιφελ. Ήδη έχει αρχίσει να σουρουπώνει. Παίρνουμε μετρό και πάμε πάλι στη στάση «Τροκαντερό».

 

 

Η μέρα φεύγει, τα καλύτερα … έρχονται. Η ουρά στον Πύργο του Άιφελ έχει μειωθεί αισθητά. Τι εννοώ; Γύρω στη μιάμιση ώρα περιμέναμε. Τόσο περιμένεις άμα είναι βράδυ και με βροχούλα. Το κίτρινο φως είναι μόνιμο τα βράδια. Τα λαμπάκια που λαμπυρίζουν, αναβοσβήνουν για ένα δυο λεπτά κάθε φορά που είναι στρογγυλή η ώρα, όπως τώρα.

Λοιπόν, τριακόσια είκοσι μέτρα ύψος είναι ο Πύργος που σχεδίασε ο Άιφελ. Κι έχεις δύο επιλογές: Ασανσέρ ή 1.600 σκαλιά. Να πω την αλήθεια έριξα μια ιδέα για γυμναστικούλα αλλά οι υπόλοιποι με αγριοκοίταξαν…

Το ένα ασανσέρ σε ανεβάζει από το έδαφος στον πρώτο όροφο, ακολουθώντας τη γραμμή του ποδαριού. Βγαίνεις στον πρώτο όροφο, περπατάς και πας στο κέντρο του Πύργου. Εκεί μπαίνεις στο δεύτερο ασανσέρ που σε ανεβάζει (σβέλτα, με επιτάχυνση) γραμμή στην κορυφή. Και τα δύο ασανσέρ έχουν χειριστή (δεν πατάς εσύ όροφο!!).

 

 

Ο Πύργος από κάτω. Στο κέντρο της φωτογραφίας είναι το πάτωμα του 1^ου ορόφου, 95 μέτρα από το έδαφος, εκεί που αλλάζεις ασανσέρ. Ο Πύργος του Άιφελ κατασκευάστηκε μέσα σε 2 χρόνια και δυο μήνες (είπατε κάτι;), με σκοπό να γιορτάσει η χώρα τα 100 χρόνια από τη Γαλλική Επανάσταση. 18.500 κομμάτια σίδερο, 7μιση χιλιάδες τόνοι βάρος και 2μιση εκατομμύρια βίδες. Η όλη κατασκευή ξένισε πολλούς και υπήρξαν πολλές προσπάθειες για να κατεδαφιστεί. Αλλά πάντα τη γλίτωνε. Γιατί ήταν το «διαφορετικό». Έτσι είναι τα σύμβολα συνήθως: Αρχικά πολεμιούνται και μετά αγαπιούνται. Αν στη θέση του Πύργου είχαμε άλλο ένα παλάτι, δε θα κάναμε τόση κουβέντα.

 

 

Η θέα από την κορυφή του Πύργου του Άιφελ. Στα 281 μέτρα είναι το πάνω πάτωμα που πήγαμε, στα 300 μέτρα η κορυφή της κατασκευής, στα 320 η κεραία. Το ύψος είναι μεγάλο και οποιοδήποτε παλάτι ή μέγαρο στη γύρω περιοχή δείχνει σπιρτόκουτο.

Αυτά για σήμερα. Με αυτή την υπέροχη εικόνα πάμε στο ξενοδοχείο. Τι όνειρα να δεις μετά από όσα είδες σήμερα;

Τέλος 6ης μέρας.

(Συνεχίζεται...)

 

[Αιγαιοπλόος 1.661]

7^η μέρα. Παρίσι

Οι Γάλλοι έχουνε θέμα με το βράσιμο του αυγού, να το ξέρετε. Ο καθένας το θέλει σε διαφορετικό σημείο βρασμού και για να επέλθει … ειρήνη, τα αυγά στα ξενοδοχεία είναι άβραστα!! Πώς το έμαθα; Όταν πήγε η Αννίτα να ξεφλουδίσει το (όπως αποδείχτηκε) άβραστο αυγό. Ρε συ, να τι ήταν αυτό το κατσαρόλι με νερό που έβραζε συνεχώς δίπλα από τα αυτά!

Μια νέα ημέρα στο Παρίσι ξεκινάει. Φουλ πρωινό και φύγαμε!

Η μέρα πάει προς τη βροχή (η Αννίτα πάντα έχει μαζί την ομπρέλα του ξενοδοχείου και καλά κάνει) περπατώντας στην Avenue de l’ Opera με το κτήριο της Όπερας του Παρισιού στο βάθος.

 

Το κατάστημα που βλέπετε  δεν το είχα ακούσει αλλά μάλλον το ξέρει όλος ο πλανήτης: Galeries Lafayette. Είναι (από ό,τι μου είπαν) το σόι του τύπου που φυστίκωνε την πριγκίπισσα Νταϊάνα και πηγαίνανε μαλλιοκούβαρα μ’ ένα αμάξι μέσα στο Παρίσι με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Κρίμα. Στην ουσία είναι 3-4 τεράστια νεοκλασικά κτίρια που ενώνονται μεταξύ τους με γυάλινες γέφυρες (για να μπαινοβγαίνεις από το ένα κτήριο στο άλλο χωρίς να βγαίνεις στο δρόμο) και έχουν σχεδόν τα πάντα. Από κολώνιες (ό,τι μάρκα κυκλοφορεί στον πλανήτη) μέχρι ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ κι ό,τι βάλει ο νους σου. Κι από τιμές, από νορμάλ μέχρι άστα να πάνε (δες παρακάτω).

Πόσο κάνει το ρολογάκι; 180.000 ευρώ!!

ΟΚ. Τύλιξέ  μου τρία να τα πάρω στη Σύρο να είμαι lagre!

Κάτι μπλουζάκια με τον Πύργο του Άιφελ πήραμε για μας και για τα πιτσιρίκια μας και τέλος. Ούτε να κουβαλάμε ούτε τίποτα. Και μου έκανε εντύπωση ότι βγάζοντας να πληρώσω με μετρητά η πωλήτρια ξαφνιάστηκε (σκέψου πόσο σπάνια δουλεύει το μετρητό στη Γαλλία) και έψαχνε μετά να δει αν έχει ρέστα στο συρτάρι του ταμείου.

Οι Γάλλοι αλλά και γενικά όλοι στη Γαλλία σπανίως βγάζουν πορτοφόλι. Τα πάντα πληρώνονται με κάρτα σε ασύρματο μηχανάκι που σου φέρνουν κοντά. Πληκτρολογείς τον pin σου κι όλα ωραία. Ούτε ρέστα, ούτε «στάσου φιλαράκι να πάω απέναντι να χαλάσω» και το κυριότερο ούτε μαύρο χρήμα.

Κι είμαστε εμείς εδώ με τα φράγκα διπλωμένα στην κωλότσεπη να φτύνουμε και να μετράμε αλλά το κράτος να μην παίρνει μία. Ο Έλληνας δε δίνει στο κράτος ούτε τον πυρετό του αλλά κι από την άλλη το κράτος κάνει ό,τι είναι δυνατό για να πείσει τον Έλληνα ότι δεν αξίζει να πληρώνει φόρους. Φαύλος κύκλος; Όχι. Κάποιοι άλλοι λαοί τα έχουν πάει καλύτερα. Ας μάθουμε από αυτούς. Ίσως αυτό είναι, εδώ που τα λέμε, και το βαθύτερο νόημα του ταξιδεύειν: Να πάρεις από τους άλλους λαούς ό,τι καλύτερο έχουν καταφέρει και να το κάνεις και στη χώρα σου.

 

Το Λαφαγιέτ φεύγει, το Μουσείο του Λούβρου έρχεται. Στο μεταξύ μια σοκολάτα (ακόμα θυμάμαι τη γεύση της!!) σε ένα πολύ ωραίο καφέ στην πλατεία της Όπερας. Το Λούβρο είναι ένα τεταρτάκι από δω με τα πόδια και στο Παρίσι χαίρεσαι να περπατάς.

 

Ωπ, κάπου το ξέρω αυτό το μπλε μηχανάκι. Όσες μέρες μείναμε στο Παρίσι, ήτανε εκεί παρκαρισμένο. Μια χαρά γειτονιά διαλέξαμε για να μείνουμε.

Η είσοδος στο Μουσείο του Λούβρου γίνεται από τη γνωστή γυάλινη πυραμίδα. Μπαίνεις μέσα, κατεβαίνεις τα σκαλιά, και από το υπόγειο (με φυσικό φως που έρχεται από πάνω) διακτινίζεσαι στις πτέρυγες του Μουσείου.

 

Από την θέση και μόνο που έχει τοποθετηθεί αυτό το άγαλμα, καταλαβαίνεις ότι είναι ίσως το σημαντικότερο έκθεμα του Λούβρου.

Η Νίκη της Σαμοθράκης!!

Κάμποση ώρα καθίσαμε εκεί και το βλέπαμε.

 

Επόμενη στάση, η Monna Liza. Τεράστιας αξίας έργο τέχνης με τόσο κόσμο γύρω του που δεν μπορούσες να πλησιάσεις. Σεκιουριτάδες, κορδέλες κι ό,τι δεις από απόσταση. Τα σελφοκόνταρα που είχαν οι Ασιάτες σε πλήρη δράση για φωτογραφίες αφ’ υψηλού …

 

Η απόλυτη γυναικεία ομορφιά σε άγαλμα. Η Αφροδίτη της Μήλου. Απλώς κάθεσαι και τη θαυμάζεις!!

Το άγαλμα βρέθηκε την άνοιξη του 1820 σε αγροτική περιοχή της Μήλου. Ένα χρόνο αργότερα κατέληξε στο Μουσείο του Λούβρου, όπου και εκτίθεται μέχρι σήμερα. Στο μουσείο της Μήλου υπάρχει ένα πιστό αντίγραφό του, το οποίο έστειλε αργότερα ως δωρεά το Λούβρο. Αυτά. Να μη σχολιάσω περισσότερα…

 

Επιλέξαμε να μη δούμε μόνο Ελληνικά αρχαία αλλά να πάμε και στα Αιγυπτιακά εκθέματα. Πολύ ενδιαφέρουσα τέχνη και αυτή.

 

Ωραίο πράγμα η τέχνη αλλά είναι για … χορτάτους. Μετά από κάμποσες ώρες στο Λούβρο η μακαρονάδα που φάγαμε στη γειτονική Rue de Rivoli ήτανε … μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς!! Κόκκινη σάλτσα με ρόκα, ελαφρύ σχετικά γεύμα, γιατί με την κοιλιά τούμπανο δεν περπατάς, σέρνεσαι. Και η μέρα έχει πολλά πράγματα ακόμα να δούμε, όπως περπάτημα κατά μήκος της όχθης του Σηκουάνα, μέχρι τον Πύργο του Άιφελ, καμιά ωρίτσα δρόμος με χαλαρό ρυθμό.

 

Σουρουπώνει και είναι το τελευταίο μας σούρουπο στη γαλλική πρωτεύουσα. Δε βιαζόμαστε πλέον να προλάβουμε τίποτε άλλο. Ό,τι αξιοθέατο είδαμε, είδαμε. Κι ό,τι είδαμε, μας άρεσε και μας άφησε κάτι καλό μέσα μας.

Η κουβέντα στον παρόχθιο πεζόδρομο του Σηκουάνα έχει πάει σε συριανά θέματα και σε έναν τύπο, επαγγελματία που ψειρίζει τη μαϊμού, τσακώνεται με τους πελάτες του και τους γείτονες, τους τρέχει στα δικαστήρια, κάνει συνέχεια μηνύσεις και αγωγές, του φταίνε όλοι και όλα (δηλ. στην ουσία του φταίει ο εαυτός του) και σκέφτομαι μετά απ’ όλα αυτά ότι ίσως ο μόνος τρόπος για να κατανοήσεις την πραγματική διάσταση των πραγμάτων στη ζωή είναι να ταξιδέψεις, να βγεις από τον μικρόκοσμό σου και να δεις τι αξίζει να αγαπάς και τι αξίζει να μάχεσαι. Το ταξίδεμα, η γνώση τόπων και ανθρώπων είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να «δεις» όσα υπέροχα σε περιβάλλουν στη ζωή σου και δεν τα βλέπεις και για να διώξεις από το νου σου όλα τα ασήμαντα που σε τραβάνε στη μιζέρια.  

 

Βάζουνε λέει λουκέτα στη γέφυρα για να «κλειδώσουν» την αγάπη τους τα ζευγαράκια. Αλλά είναι τόσες πολλές οι «κλειδωμένες αγάπες» που η γέφυρα τίγκαρε στα λουκέτα και μάλλον είμαστε από τους τελευταίους που την είδαμε έτσι. Λίγους μήνες μετά διάβασα ότι ο Δήμος Παρισιού τα ξήλωσε όλα τα λουκέτα για να ελαφρύνει τη γέφυρα που είναι με ξύλινο πάτωμα. Όσοι δείτε επιπλοκές στη σχέση σας, να ξέρετε ότι φταίει το ξήλωμα των λουκέτων ή … ο ανάδρομος Ερμής.  

 

 

Κουβέντα και περπάτημα άνοιξαν και πάλι την όρεξη. Έχει και στο Παρίσι «βρώμικα» σε καντίνες και μάλιστα έχουν και πολύ πέραση. Λουκανικούμπες και μετά ξενοδοχείο. Η τελευταία νύχτα στο Παρίσι.

Τέλος 7ης μέρας.

(Συνεχίζεται ...)

8^η μέρα.

Οι αναβάτες φορτώνουμε τις μοτοσυκλέτες (Top case, πλαϊνές βαλίτσες και Bagster), τσεκάρουμε τα πράγματα και περιμένουμε τις συνεπιβάτισσες. Transalp και Varadero ετοιμοπόλεμα για αναχώρηση.

 

Βγαίνουμε στη γνωστή μας Λεωφόρο Όπερας και ξεκινάμε. Έχω βάλει στο GPS ως προορισμό τη Γενεύη της Ελβετίας για να μείνουμε εκεί το βράδυ αλλά προηγουμένως θα κάνουμε μια στάση για φωτογραφίες με τις μοτοσυκλέτες μπροστά στον Toureiffel.

Τώρα μάλιστα. Είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση!!

 

Τα γαλλικά βενζινάδικα είναι παντού self service. Βάζεις βενζίνη μόνος σου, πληρώνεις μέσα στον ταμία (λέγοντας το νούμερο της αντλίας από την οποία έβαλες) και φεύγεις. Είπα να πλύνω και τον ανεμοθώρακα του Transalp.

Κινούμαστε στον αυτοκινητόδρομο A6 προς Auxerre, Beaune, Macon και τα γαλλοελβετικά σύνορα. Ο καιρός είναι τζάμι. Κάνουμε μπόλικες στάσεις για καφεδάκι και κανένα σαντουιτσάκι.

 

 

Η συζήτηση στην τελευταία στάση στον αυτοκινητόδρομο επί γαλλικού εδάφους: Παίδες, τώρα που πλησιάζουμε Ελβετία, να είμαστε πιο κυριλέ έτσι; Θα μπούμε όμορφα, με «προβλεπέ» ταχύτητα, όπως πρέπει, γιατί αυτοί μάλλον θα τα θέλουνε όλα να δουλεύουνε σαν ελβετικό ρολόι. ΟΚ;

Για να δούμε στην πράξη.

Αυτά είναι τα «σύνορα» Γαλλίας – Ελβετίας. Τα βάζω σε εισαγωγικά γιατί είναι τύποις σύνορα, παρόλο που υποτίθεται βγαίνεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού η Ελβετία δεν ανήκει στην Ε.Ε.

Πλησιάζω με τη μοτοσυκλέτα, ελαττώνω ταχύτητα για να σταματήσω για τυχόν έλεγχο και τέτοια. Ο υπάλληλος αραχτός σε μια πλαστική καρέκλα του γύφτου με οδοντογλυφίδα στο στόμα και ύφος έλληνα δημοσίου υπαλλήλου λίγο πριν τη σύνταξη, μου κάνει νόημα με το κεφάλι «έμπα». Και μπαίνω αφρενάριστος στην Ελβετία. Ακολουθεί ένα ακόμα νεύμα και μπαίνει και ο Σιδερής με την Κατερίνα. Αυτά είναι. Χαλαρά και με το νόμο. Μάγκες είμαστε Ελβετία και δεν έχουμε πατήσει καν το πόδι κάτω.

 

 

Είναι νωρίς ακόμα και λέμε να βολτάρουμε λίγο με τις μοτοσυκλέτες δίπλα στη λίμνη, στο κέντρο της Γενεύης. Α, ρε τι σου είναι οι δρόμοι όμως! Το πρωί ήμασταν στο Παρίσι, διασχίσαμε τη μισή Γαλλία, είμαστε Ελβετία και είναι ακόμη μέρα.

Το μέρος δείχνει λίγο «Τόλμη και γοητεία». Ξενοδοχειάρες, παρκαδόροι, χρήμα. Την κόβω ακριβή την πιθανή διανυκτέρευση εδώ. Για να σπάσουμε πλάκα, ρωτάμε σε ένα νορμάλ ξενοδοχείο και μας λέει μια τιμή «ελβετική». Ε, δε θα ξεπαραδιαστούμε για έναν ύπνο.

Αποφασίζουμε να κάνουμε ένα ψάξιμο στο booking από το κινητό και καθόμαστε σε μια καφετέρια.

-The wifi code please; Ρωτάω

- Ό,τι έχει στο ψυγείο. Μου … απαντάει ο υπάλληλος.

Η καφετέρια δεν είχε wifi!! Παιδιά, έχει wifi το καφενείο με τους λουκουμάδες που πήγαινε ο παππούς μου στη Σύρο και δεν είχανε στη Γενεύη!!

Οπότε, no wifi, no booking. Άλλο καφέ εκεί κοντά δε βλέπαμε, παρά μόνο κάτι κιτς μαγαζιά με λεοπαρδαλέ κολλάν και τζιν με στρασάκια του τύπου «Νεωτερισμοί η Κούλα». Και πιο δίπλα ξενοδοχεία – μέγαρα. Γενεύη, η πόλη των αντιθέσεων.

Η απόφαση ελήφθη με ομόφωνη συμφωνία και των τεσσάρων … κομμάτων. Φεύγουμε τώρα για το τούνελ του Mont Blanc να μπούμε στην Ιταλία και θα μείνουμε στην πρώτη ιταλική κωμόπολη, την Aosta.

 

Το φανάρι που βλέπετε είναι κόκκινο. Κι ο λεωφορειατζής του αστικού δίπλα μου σταματάει, κοιτάει και περνάει με κόκκινο, σε στυλ ντελιβεράς με παπί στην Αχαρνών. Ρε μάγκες, αλλιώς την είχα στη μυαλό μου την Ελβετία. Βάλε τον μπακαλίστικο τρόπο που μπήκαμε, βάλε το καφενείο χωρίς wifi, βάλε τη μόδα για παχουλές, βάλε που περνάνε με κόκκινο, βάλε και δυο νεαρές τύπισσες παρακάτω που είδαμε με δίχτυ, μίνι και «θανατηφόρο» ντεκολτέ που γυρεύανε οτοστόπ και δεν ξέρω τι άλλο, τελικά νομίζω ότι … γι’ αυτό δεν τους βάλανε τους Ελβετούς στην Ε.Ε. Αυτοί ρε είναι κάτι σαν τα Τίρανα στο πιο κυριλέ, ναουμ!

 

Έτοιμοι να μπούμε ξανά στο τούνελ του Mont Blanc. Σε 11μιση χιλιόμετρα θα βρισκόμαστε και πάλι στην Ιταλία.

 

Θέλει προσοχή το τούνελ, γιατί είναι διπλής κατεύθυνσης. Η επιγραφή θυμίζει τι είχε γίνει εκεί το 1999.

 

Σε λίγο βγαίνουμε στην Ιταλία. Αλλαγή χώρας μέσα στο τούνελ. Έχω βάλει τερματισμό στο GPS την κεντρική πλατεία της Aosta για να μείνουμε εκεί το βράδυ και μετά μας περιμένουν δυο υπέροχες πόλεις της Τοσκάνης, στην κεντρική Ιταλία. Η Aosta, αν και χειμερινός προορισμός για σκι στις γειτονικές Άλπεις, τελικά αποδείχθηκε full τουριστική και το κατακαλόκαιρο και μας δυσκόλεψε να βρούμε δωμάτιο. Λύση τελικά βρέθηκε. Μια σοφίτα και για τους τέσσερις σε ένα χωριουδάκι παραέξω. Μας κέρασε και μακαρονάδα με αγγουροντομάτα η κοπέλα εκεί, γιατί ήτανε αργά και το χωριό δεν είχε τίποτα ανοιχτό έξω (α, ρε Ελλάδα, σε κάποια πράγματα είσαι κορυφή), πιάσαμε και την κουβέντα για τα πολιτικά, την είδα κι αυτήνε οργισμένη με το Ματέο Ρέντσι: Taxes, taxes, taxes … enough!!  Εμείς είχαμε το Σαμαρά ακόμα, ο Τσίπρας ετοιμαζόταν, τι να της πω; Η ελπίδα έρχεται;

700 χιλιόμετρα συνολικά για σήμερα.

Τέλος 8ης μέρας.

(συνεχίζεται)

 

 

 

9^η μέρα

Ξυπνάς ξεκούραστος, σε μια άλλη χώρα, με λιακάδα, φορτώνεις τη μοτοσυκλέτα σου για να ταξιδέψεις δικάβαλο, μαζί με μια καλή παρέα και αναρωτιέσαι αν υπάρχει παράδεισος;

Υπάρχει και αυτή τη στιγμή είναι στη βόρεια Ιταλία!!

 

Κάθε φορά που πάω κάπου βόλτα, θέλω να γυρίζω από άλλο δρόμο. Πάω, ας πούμε, στο Σούνιο παραλιακά; Θα γυρίσω … από τα Μεσόγεια. Πάω Γιάννενα από το γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου; Θα γυρίσω από Κατάρα και Μετέωρα. Νόμος.

Στο ανέβασμα για βόρεια Ιταλία πηγαίναμε πλάι στο Mare Adriatico (Αδριατική Θάλασσα). Τώρα θα «κατηφορίσουμε» από την άλλη μεριά της Ιταλίας, για να δούμε το Mar Tirreno (Τυρρηνική Θάλασσα). Είναι λίγο περισσότερα τα χιλιόμετρα αλλά αξίζει για την αλλαγή διαδρομής. Φύγαμε για Γένοβα!!

 

Ο δρόμος για τη Γένοβα, αν και Autostrada, έχει αρκετές στροφές, γιατί το τοπίο είναι ορεινό και καταπράσινο. Θα συνεχίσουμε προς την πόλη La Spezia έχοντας στο δεξί μας χέρι την Τυρρηνική Θάλασσα. Στο ύψος το Viareggio θα στρίψουμε προς το εσωτερικό της Ιταλίας και περνώντας από την πόλη Lucca (έξω από την Πίζα) θα ανηφορίσουμε προς την καρδιά της Τοσκάνης, τη Φλωρεντία (Firenze).

Όλα αυτά βέβαια θέλουν στάσεις για να ξεπιάνεσαι αλλά και να λες και καμιά κουβέντα. Και στο ταξίδι έχεις πολλά να πεις…

 

 

Αν είχαμε χρόνο θα ήθελα να πάμε και στη Ρώμη, την οποία έχω μέσα στην καρδιά μου από την άλλη φορά που είχαμε πάει πριν από πολλά χρόνια. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα ένα plan B για τη Ρώμη, με σκοπό να φύγουμε για Ελλάδα από το Bari και όχι από την Ancona (άλλωστε δεν είχαμε βγάλει εισιτήρια επιστροφής). Anyway όσο οδηγώ μου ανοίγει η όρεξη και μας έχω ικανούς να φτάσουμε … Σικελία !!

 

Είχα βάλει στο booking την κεντρικότερη πανσιόν της Φλωρεντίας (με τιμή νορμάλ εννοείται). Σε χρόνο dt είχαμε παρκάρει, είχαμε κάνει μπάνιο και κατευθείαν βόλτα στο κέντρο της πόλης. Η πανσιόν ήτανε μια ανάσα από τον καθεδρικό ναό της πόλης Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε (πιο γνωστός ως Ντουόμο) στην Piazza del Duomo. Είναι από τις μεγαλύτερες εκκλησίες στον κόσμο με χωρητικότητα 30.000 άτομα. Άρχισε να χτίζεται το 1296 και τελείωσε το 1461 μ.Χ. Πάνω από 160 χρόνια μαστορεύανε. Με τους ίδιους ρυθμούς (Ιταλίας μεσαίωνα) φτιάχνουμε εμείς σήμερα τα δικά μας δημόσια έργα…

Όλο το κέντρο της Φλωρεντίας είναι πεζοδρομημένο, εννοείται. Περπατάς και το χαίρεσαι.

Τέλος 9ης μέρας.

(συνεχίζεται).

[Αιγαιοπλόος 1.661]

10^η μέρα.

Ο Σιδερής πιστεύω ότι ονειρευόταν αυγά, μπέικον και μαρμελάδες . Είχανε τσακίσει το πρωινό με την Κατερίνα και μας περίμεναν εμένα και την Αννίτα, τους υπναράδες, για να φάμε και να φύγουμε.

Σήμερα έχουμε λίγα χιλιόμετρα και επαρχιακά. Η δεύτερη πόλη της επαρχίας της Τοσκάνης μας περιμένει και έχω επιλέξει φιδίσιο δρόμο ανάμεσα σε ελιές και λοφάκια. Προορισμός: Siena!!

 

Ήξερα το χούι του Σιδερή με τα σουβενίρς και τις σαβουρίτσες από παλιότερη εκδρομή στην Κροατία. Αλλά να κουβαλάς ένα πλαστικό γουρούνι, προϊόν βαθιάς Κίνας, από την Ιταλία στη Σύρο τι σου λέει;

Το πήρανε για το ανηψάκι τους!   Άμα έχεις χώρους με το Varadero κουβαλάς την μάνα σου και τον πατέρα σου.

Είχε και σφυριχτράκι για να το ζουλάς και να γρυλίζει.  

 

 

Μπαίνουμε στη Siena και πάμε να παρκάρουμε στο πάρκινγκ μοτοσυκλετών (ελεύθερο). Εχω κλείσει ξενοδοχείο από ακριβώς δίπλα και το ιστορικό κέντρο είναι δυο βήματα από δω.

Κι όταν λέμε «κέντρο» Σιένα εννοούμε αυτήν εδώ την αμφιθεατρική πλατεία, η οποία θεωρείται από τις ομορφότερες στον κόσμο. Piazza del Campo. Ολόκληρο το ιστορικό κέντρο της Σιένα έχει ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς.

 

Περπατώντας στα στενά της Σιένα νιώθεις τον αέρα μιας άλλης εποχής.

Τέλος 10ης μέρας.

(συνεχίζεται)

 

 

11^η μέρα.

Είναι η τελευταία μέρα επί ιταλικού εδάφους. Το μεσημέρι θα πρέπει να είμαστε στην Ancona και ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε είναι στο μεγαλύτερο μέρος του επαρχιακός και στο τέλος μόνο αυτοκινητόδρομος. Αυτό είναι ενδιαφέρον οδηγικά αλλά προϋποθέτει πολύ πρωινό ξύπνημα. Το Superfast IX αναχωρεί 13:30. Έχει κι άλλο πλοίο στις 16:00, οπότε χαλαρά. Οδήγηση χωρίς άγχος (βασικό!!).

 

Είμαστε στον καταπέλτη του Superfast στην ώρα μας. Σε 21 ώρες θα είμαστε στην Πάτρα. Σκέψου τώρα πόσα πράγματα έχεις να σκέφτεσαι, να λες, να θυμάσαι…

 

 

 

Άφιξη στην Πάτρα. Μετά Πάτρα – Αθήνα και Πειραιάς – Σύρος με το Blue Star 2.

Σύνολο χιλιομέτρων: 3.500.

 

Λένε πως το σώμα ιδρώνει για τα φέρει βόλτα με τη ζέστη.

Ιδρώνει για να ισορροπήσει τη θερμοκρασία αλλά στην ουσία και τον ίδιο τον άνθρωπο.

Ίσως γι’ αυτό τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή, γίνονται με ιδρώτα και είναι αυτά που σου χαρίζουν την εσωτερική ισορροπία...

 

Το οδοιπορικό το αφιερώνω στη συνοδοιπόρο – γυναίκα μου. Το εύ στο δικό μου ζην.

 

Τέλος.

 

[mario 139]

Όμορφος συνδυασμός καλής διαδρομής  για μηχανή με τελικό σταθμό που θέλει μέρες για να καταλάβεις την ομορφιά του....

πάντα τέτοια παίδες....

 

[PaNick 557]

Ωραιο ταξιδι, ωραια περιγραφη !! Να ειστε καλα να το ξανακανετε !!

Τρεις μερες Παρισι ειναι λιγες, παααρα πολυ λιγες για να καταλαβεις την μαγεια του!! Μονο για τα μουσεια τα γνωστα και για τα αξιοθεατα θες μια εβδομαδα τουλαχιστον, και μια εβδομαδα για ξεκουραση μετα απο το πολυ περπατημα  

 

Στα Lafayette το '98 σκαει μυτη μια μαυροφορουσα στο σταντ της Guzzi δειχνει 2-3 κομματια στην υπαλληλο και την καρτα της, εγω ακουω την υπαλληλο να λεει 35000 φραγκα (45 δραχμες ειχε το γαλ φραγκο) και γουρλωνω τα ματια, η μαυροφορουσα γνεφει καταφατικα, βγαζει το κινητο και την ωρα που επαιρνε την σακκουλα με τα πραγματα σκαει απεξω Mercedes 600 με τον σωφερ να της ανοιγει την πορτα.  

Φτωχια καταραμενη   

[black sheep 565]

πολυ ωραιο ταξιδι, να στε καλα παιδια και για πολλα ακομα!

[innova 04 7.925]

Αυτό το πράγμα σε όλες τις φωτό απο όξω, να μην ΒΛΕΠΕΙΣ μιά (1) γόπα στους δρόμους κάτω, ''δεν μπορώ'' να το χωνέψω.

Κωστη και λοιποί, πάντα γεροί να ταξιδευετε + να μας ταξιδευετε με τις άριστες φωτό και το απολαυστικότατο κείμενο ! 

 

[Kostas-MotoLover 10.029]

Συνονόματε, πραγματικά το απόλαυσα το οδοιπορικό σου. 

Άψογη περιγραφή, ολόσωστες πληροφορίες σε όλα, αρκούντως φιλοσοφημένος στις αξίες της ζωής και απίστευτες και πολύ εύστοχες ατάκες που μ' έκαναν να γελάω με διάρκεια..... (αυτό το "μάϊντ δε γκαπ" δεν μπορώ να το ξεχάσω........) 

 

Σε χαίρομαι πάντα. Είτε γράφεις εντυπώσεις από test-rides, είτε οδοιπορικά, είτε ο,τιδήποτε. Χαρισματικός. 

Να είσαστε πάντα όλοι καλά ν' απολαμβάνετε τις μικρές και τις μεγάλες χαρές της ζωής. 

 

[dimip 386]

Έκατσα και το διάβασα όλο και δεν ένιωσα ούτε στιγμή ότι έχασα το χρόνο μου.Ίσα ίσα κέρδισα κάτι.Να στε καλά να κάνετε κ άλλα τέτοια ταξίδια

[chmavr 76]

Μπραβο σου! 

Φοβερο ταξίδι....εχω κανει αντιστοιχο με αυτοκινητο.....

Στα επομενα λοιπον!!

[FOURNARIS 2.079]

Μπραβο ρε παιδια, μπραβο!!!!!!!!!!!

[Αλομπαρ 5.214]

μπραβο ρε παιδια για το ταξιδι σας! μας γεμισατε ομορφες εικονες!

 

στα επομενα  

[nikos_pc 2.871]

Πολύ ωραίο οδοιπορικό μπράβο σας, τέτοια θέματα θέλω να διαβάζω και να εμπνέομαι - φαντάζομαι για τα ταξίδια που έχω στο μυαλό μου να κάνω. Για ακόμη μια φορά ταξίδεψα έστω και νοητά στα μέρη που μας έδειξες και για αυτό σε ευχαριστώ. Ευχαριστιόμαστε που τα διαβάζουμε φαντάσου να τα ζούσαμε κι ολας θα είχαμε τρελαθεί.

[vagelis 24 10]

Όχι οτι δεν ζηλεψα, μπράβο παιδιά άντε και γρήγορα για την επομενη

[Maggellanos 1.549]

Συγχαρητηρια!Το απολαυσατε το ταξιδι σας,και διαβαζοντας το,το ιδιο καναμε και εμεις.Ευχομαι τα επομενα να ειναι ακομα καλυτερα!

[Di_Manolio 2.481]

Πάντα τέτοια! Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες!

[srk 1.534]

Μπράβο και απο εμένα.

Μια μικρή διόρθωση μόνο : 

[HLIAS 7.580]

Γεια σας παιδια. :)

Τι να σχολιασει κανεις για τον Κωστη.

Στα επομενα φιλε :)

 

υ.γ. ωραιο ταξιδι

υγ.2: Επιτελους ενα ακομη ταξιδωτικο χωρις 5000 φωτο της μηχανης και καμια απο τα υπολοιπα του ταξιδιου

Τροποποιήθηκε Οκτώβριος 16 , 2015 από τον HLIAS

[noodles 6.082]

μπραβο, πολυ καλη περιγραφη σε συνδυασμο με ομορφες φωτο! 

[kosths 794]

Ολα τέλεια, μπράβο παιδιά. Να είσαστε καλά να ξαναπάτε !

[FZMAN 1.693]

Μπράβο Κώστα πανέμορφο ταξίδι και  αφήγηση.

Χαίρομαι πραγματικά που το ευχαριστηθήκατε.

Εύχομαι πάντα να έχετε τέτοια ωραία ταξίδια. 

[ΣΑΒΒΑΣ 8.006]

Ωραία πράματα ! 

Και σε άλλα με υγεία παιδιά !

[balkan_express 56]

Μπραβο και στους τέσσερις!

Υπεροχο ταξιδι!  Να είστε γεροί και παντα αγαπημένοι!