Ταξιδευτής

Ηρθε η ωρα... 22 ολοκληροι μηνες μετα απο το μοιραιο πρωινο στο Cork της Ιρλανδιας. Σχεδον δυο χρονια περασαν αλλα δεν το βαλαμε κατω. Πεισμα, επιμονη, υπομονη, και το ονειρο εκει, σφηνωμενο βαθια στη καρδια, χαραγμενο ανεξιτηλα στο μυαλο, να σιγοψιθυριζει για μερες καλες που θα 'ρθουν, για ηλιολουστες βολτες ξανα με τους φιλους σε λαγκαδια και βουνα και ανοιχτους δρομους... Αυτη η μερα λοιπον ηρθε. Οι τελικες δοκιμες εγιναν με επιτυχια, το μοτερ βγηκε απο το χειρουργειο δυνατοτερο απο ποτε και η Αυρα εβαλε τα καλα της ετοιμη να βγει στο δρομο ξανα. Πορτο Γερμενο. Αυριο πρωι (Σαββατο) χαλαρα και ομορφα. Παγωμενο καφεδακι πανω στο κυμα με θεα το υπεροχο γαλαζιο. Τι λετε;

Θα το ηθελα πολυ αυτο, ομως πολυ φοβαμαι οτι θα αργησει αυτη η στιγμη... Το κοστος ενος τετοιου ταξιδιου για δυο ατομα ειναι πολυ μεγαλο (ειδικα στην Μ. Βρετανια και Ιρλανδια που ειναι πανακριβες) και τα λεφτα που ειχα μαζεψει για αυτο το σκοπο εξανεμιστηκαν... Καλα να ειμαστε ομως και καποια στιγμη....

Δεν υπαρχει λογος να μαλωσουμε για χαζα πραγματα παιδια... Αν μη τι αλλο η προβληματικη (αφου υπηρχαν τελικα και αλλα θεματα) ρυθμιση των καρμπυρατερ εγινε η αφορμη να τα ξηλωσω τελειως, και να τα κανω rebuild ανακαλυπτοντας και ολα τα υπολοιπα ομορφα εντος και εκτος... Και μιας και μιλαμε για αφορμες... Με αφορμη το γεγονος οτι μεσα στη βδομαδα καποια καλοπαιδα μπηκαν στο γκαραζ και βουτηξαν 3-4 μικροεργαλεια που ειχα στο παγκο διπλα στη μηχανη, το μυαλο μου γυρισε πισω στον Αυγουστο του 2014, τοτε που καποια αλλα καλοπαιδα αποφασιζαν να βουτηξουν την αγαπημενη μου μηχανη και συντροφο στα βρωμονερα του ποταμου Lee, στο Cork της Ιρλανδιας. Θελετε να δειτε λοιπον κατι εντυπωσιακο; Δεν ειχε περασει ουτε ενας μηνας απ' τη περιπετεια μου με τη κλοπη της μηχανης, οταν το γνωστο αυτοκινητακι της Google περασε απο το ιδιο ακριβως σημειο που βρεθηκε η Αυρα να κανει παρεα με τα ψαρια, και οριστε τι ειδε... Τα σχολια δικα σας...

Δεν ειχα επιλογες καλε μου φιλε. Δεν θα ξεχασω ποτε εκεινο το πρωι που βγαλαμε την Αυρα απ' το ποταμι. Το πληθος που ειχε μαζευτεί συντομα εφυγε, ο χαμος καταλαγιασε και συντομα εμεινα μονος μαζι της. Την ειχαν ακουμπησει προχειρα πανω στο τσιμεντενιο τοιχιο του διπλανου παρκου και ηταν σε κακο χαλι. Δεν υπηρχε τιποτα επανω της, ουτε μια βιδα που να μην εχει και καποια ζημια. Τα fairings και τα φλας κρεμονταν μισοσπασμένα. Η ζελατινα ηταν κομματια και ολο το πανω μερος του μουτρου ειχε λυγισει προς τα μεσα μαζι με κατι απομεινάρια από τους καθρεφτες που τωρα εβρισκαν στα κλιπον. (Σκεψου ότι ειχα αναγκαστεί να σπασω εγω ο ιδιος καποια κομματια από το μουτρο της για να μπορεσω να την κινησω.) Την πηρα στα χερια και με μεγαλο κοπο καθως ηταν γεματη νερα αρχισα να την σπρωχνω προς τον ξενωνα. Ηταν πραγματικα ενα απελπιστικο θεαμα σ' αυτή τη κατασταση όμως δεν θα αντεχα ποτε να την παρατησω ετσι. Εκει λοιπον, σ' αυτό το μικρο στενακι που είχαμε απομεινει μονοι της εκανα μια υποσχεση. Εσκυψα στο χτυπημενο της ντεποζιτο, την αγκαλιασα και της ψιθυρισα ότι "όλα καλα θα πανε"... Και είμαι ανθρωπος που κρατα τις υποσχέσεις του. ΥΓ. Η βολτα θα γινει αν όλα πανε καλα μετα το Πασχα. :)

Σας ευχαριστω ολους παιδια! Ξερω ότι πηρε πολύ καιρο και σας ζαλισα μεχρι να φτασουμε εδώ που ειμαστε αλλα ελπιζω να με συγχωρειτε για αυτό. Δεν ηταν ευκολη αυτή η διαδρομή. Υπηρχαν στιγμες που ηθελα να τα παρατησω, που δεν ηθελα η δεν ειχα καμια ορεξη να κατεβω στο γκαραζ για να δουλεψω, υπηρχαν προβλήματα που εδειχναν ανυπέρβλητα και τεραστια. Όμως τελικα όπως και η Αυρα ετσι κι εγω βρηκα τη δυναμη και τη θεληση να τα ξεπερασω όλα αυτά και να μελετησω, να μαθω, να παθω και τελικα να την φτιαξω ετσι όπως θα ηθελα να είναι. Τωρα μενουν ελαχιστα πραγματάκια. Να συνδεσω ένα δυο ηλεκτρονικα μαραφέτια (οι ηλεκτρολογικες εργασιες στη μηχανή μου αρεσουν πολύ), να βαλω καινουργια ελατηρια στο συμπλεκτη, μια αλλαγη λαδιων και ντύσιμο για την πρωτη καλη βολτα για εντυπώσεις και φωτο. ΥΓ. Όταν βγουμε για τη βολτα μας θελει κανεις να ερθει παρεουλα; Δεν θα πουμε όχι! :)

Πίστεψε με ο κ@λος μου διαφωνεί ριζικά μαζί σου σ αυτό το θεμα! ΥΓ. Πέρα απ τη πλάκα η νέα σέλα δεν έχει τόση διαφορά στο μέγεθος κλπ σε σχέση με την παλιά. Και όσο από άνεση και θέση στο δρόμο... αστα! Η μέρα με τη νύχτα!

Kαι εμενα, γιατι δεν μ' αφηνει να παρω αλλη μηχανη στη θεση της! Κοστισε κατι παραπανω αλλα τα αξιζει τα λεφτα της μεχρι τελευταιας δεκαρας...

Τωρα το μονο που μενει ειναι να της βαλω κανα δυο ακομα δωρακια που της εχω παρει και θα ειμαστε κομπλε. Αυτο... Αλλα περισσοτερο Α Υ Τ Ο : (Δραματικη η διαφορα με την παλια σελα διπλα διπλα ε;)

Με καθε ειλικρινεια δεν ειχα υπερβολικα θετικες βλεψεις διοτι ανοιγοντας το γκαζι το μοτερ θα μπορουσε καλλιστα να αρχισει να μπερδευει/κομπιαζει/γονατιζει η οτιδηποτε αλλο. Ομως ηδη απο το πρωτο κουμπωμα της ταχυτητας στο κιβωτιο τα πραγματα εδειχναν πολυ διαφορετικα. Ανελπιστα διαφορετικα. Παροτι η πρωινη κινηση του Σαββατου στη γειτονια δεν επετρεπε να ανοιξω το γκαζι, ακομα και στις πολυ χαμηλες στροφες η μηχανη εδειχνε γεματη νευρο, ανυπομονη να επιταγχυνει με τη πρωτη ευκαιρια. Αν ηταν ετσι χαμηλα τοτε πως θα ηταν ψηλοτερα; Βγηκα στη κεντρικη λεωφορο και βρηκα ευκαιρια να ανοιξω το γκαζι με 2α με 3000. Το μοτερ γρυλισε, οι στροφες ανεβηκαν αστραπιαια και το πισω λαστιχο εχασε μονομιας το φως του και αρχισε γραφει κατω φιδακια κουνοντας αριστερα δεξια. Αρχισα να χαχανιζω σαν ηλιθιος. Μου ειχε λειψει αυτο το γκαζι τοσο πολυ! Εκοψα ξανα και χουφτωσα παλι το γκαζι αφηνοντας τη μηχανη να περασει το κακοφημο σημειο των 4000 στροφων. Αυτη τη φορα το λαστιχο επιασε προσφυση και με το που περασε τις 4000 η ατιμη με εσπρωξε πισω με βια προσπαθωντας να μου ξηλωσει τα χερια, ενω το μπροστινο βρισκοταν στον αερα! Power wheelie με 2α ρε Αυρα;; Δεν εχω αυταπατες οτι η μηχανη εγινε ξαφνικα ...ZZR ομως τοσο δυνατη δεν την θυμομουν ΠΟΤΕ! Ο συνδιασμος του Dynojet με καθαρισμενα και σωστα ρυθμισμενα καρμπυρατερ ειχε ως τελικο αποτελεσμα να ανοιγει οπως ποτε πριν. Μπηκα σε μια μικρη πλατεια για να επιστρεψω στο σπιτι και αρχισα να διασκεδαζω ανοιγοντας απειροελαχιστα το γκαζι και κανοντας το πισω μερος να χορευει. Το να πω οτι ημουν ενθουσιασμενος με το αποτελεσμα θα ηταν το λιγοτερο. Εσβησα τη μηχανη μπροστα στο σπιτι και την αφησα να κρυωσει ενω τα χαμογελα δεν χωρουσαν πλεον στο κρανος. Η Αυρα ειχε επανελθει καλυτερη απο ποτε... . .. ... ....

Αγορι δεν θελω να μπω σε αυτη τη διαδικασια να ριχνω καπου ευθυνες. Ουτε θα κατηγορησω τον μηχανικο για τι εκανε η τι δεν εκανε. Ισα ισα που οταν χρειαστηκε να αλλαξω τα κολλαρα του ψυγειου που ειχαν γινει σκ@τ@ και ετρεχαν παντου το εκανε αμεσα και χωρις να μου ζητησει ουτε ευρω. Τα τελευταια χρονια που ασχολουμαι με τις μηχανες μου και εχω μαθει δυο πραγματα καταλαβα το εξης: τουλαχιστον εμενα η σωστη και μερακλιδικη δουλεια μου παιρνει χρονο. ΠΟΛΥ χρονο. Εχει τυχει πχ να καθομαι 5 ωρες για μια απλη ηλεκτρολογικη δουλεια ψαχνοντας το σωστο σημειο που θα κοψω, απο που θα παρω ρευμα, που θα βαλω ρελε/ασφαλεια κλπ. Οταν εχεις ενα μαγαζι που πρεπει να βγαλει τα προς το ζειν καταλαβαινω οτι δεν εχεις την πολυτελεια να αφιερωνεις μιαμιση ωρα σε μια φισα οπως κανω εγω. Ουτε ο πελατης θελει να περιμενει 2 μηνες για να γινει η δουλεια του. Η δουλεια πρεπει να γινεται σωστα και σε συγκεκριμενο χρονικο διαστημα και εκει ειναι το μεγαλο στοιχημα και εκει που συμβαινουν παρεξηγησεις και προβληματα. Μπορει ενας αριστος μηχανικος να μην καταφερει να βρει το προβλημα και να αρχισουν οι γκρινιες (γιατι στη τελικη παει και μαντευοντας αφου δεν εχει την πολυτελεια να κανει βιδες ανα πασα στιγμη τη μηχανη για να βρει τι φταιει απο το μηδεν). Κανεις δεν ειναι θεος ουτε τα ξερει ολα και αυτο το σεβομαι. Απλα αυτο που εγω εχω καταληξει ειναι οτι οσο αγαπας ΕΣΥ τη μηχανη σου δεν θα την αγαπησει κανεις. Εσυ εχεις την δυνατοτητα να κανεις κατι που δεν μπορει να κανει κανενα συνεργειο: να της αφιερωσεις χρονο και μερακι απεριοριστο. Οποτε προσπαθω να μαθω, να καταλαβω και να φροντιζω την καλη μου μονος μου. Αλλοι δεν εχουν το χρονο η τη διαθεση οποτε πανε σε εναν μηχανικο. Εκαστος στο ειδος του. ΥΓ. Για την ιστορια ο συγκεκριμενος μηχανικος εχει εξαιρετικη φημη στα Ιαπωνικα μηχανακια, ειναι ευγενεστατος, οικονομικος και στο συγχρονισμο που εκανε εννοειται οτι εβαλε το μηχανημα επανω οπως θα επρεπε. Ο λογος που δεν δουλεψε οπως ειδες ηταν πολυ πιο συνθετος. Ας μην τα μηδενιζουμε ολα ε; :)

Η επομενη μερα ξημερωσε με τις καλυτερες διαθεσεις. Ο ηλιος ελαμπε, τα πουλακια κελαιδουσαν και τα καρμπυρατερ ηταν στη θεση τους ετοιμα για τη μεγαλη δοκιμη! (μα τι ρομαντικος που ειμαι ο π@στης!) Ρουφουσα τον απαραιτητο πρωινο καφε και σκεφτομουν το ολο θεμα. Ηθελα να ειμαι αισιοδοξος γιατι ειχα ακολουθησει τη θεωρια κατα γραμμα, ομως αν με ρωτουσε καποιος τι θα γινοταν στη πραξη θα ελεγα ...δεν ξερω. Ηταν 50-50 τα πραγματα. Λογικα θα επαιρνε μπροστα αλλα από εκει και περα... το χαος. Θα δουλευε καλυτερα απο πριν η θα σκορπουσε στα τεσσερα σημεια του οριζοντα; Στο δικτυο πολλοι επεμεναν οτι η καλυτερη θεση για τα βελτιωτικα κιτ καρμπυρατερ ηταν στο καδο των σκουπιδιων και οτι αν ξεκινουσες τις ρυθμισεις τις περισσοτερες φορες κατεληγες με μια μηχανη που δουλευε χειροτερα παρα καλυτερα. Και δεν μιλαμε καν για το μαρτυριο του βαλε-βγαλε των καρμπυρατερ... Οπως λενε ομως στη βραση κολλαει το σιδερο, οποτε δεν ειχα παρα να δοκιμασω και να δω τι θα γινοταν. Κατεβηκα στο γκαραζ παρεα με την Αννικα η οποια δεν ηθελε με τιποτα να χασει τη στιγμη που θα εβαζα την Αυρα μπροστα (για καλο κακο ομως πηγε και μερικα μετρα παραπερα η κουφαλιτσα!) :P Η διαδικασια του να τη βαλω μπροστα ηταν μια ιεροτελεστια που απολαμβανα πολυ. Εβαλα το κλειδι στη μιζα και το γυρισα. Εσκυψα πανω απο τη μηχανη, αγκαλιασα το ντεποζιτο και χαμογελοντας γυρισα το κεντρικο ρακορ της βενζίνης στην θεση ON ακουγοντας το καυσιμο να κυλα στα σωληνακια προς την αντλια. Εδωσα λιγο τσοκ, πατησα το διακοπτη της μιζας και ....τιποτα. Η μαλλον για την ακριβεια μιζα γυριζε ζωηρα όμως το μοτερ δεν επαιρνε μπροστα. Ηταν απολυτα αναμενομενο και το περιμενα αυτο. Τα καρμπυρατερ ηταν θεοστεγνα, οποτε προτου γινει οτιδήποτε επρεπε να γεμισουν τα λεκανακια τους με καυσιμο. Μερικες μιζιες αργοτερα η αντλια ειχε γεμισει πλεον τα καρμπυρατερ και το μοτερ σκιρτιζε. Εσκυψα στα καρμπυρατερ και τα κοιταξα προσεκτικα με ενα φακο για τυχον διαρροες. Ολα εδειχναν αψογα. Στην επομενη μιζια το μοτερ πηρε μπροστα δουλεύοντας ραθυμα και ακανόνιστα με ενα ρελαντι στα ταρταρα. Ωπαααα. Να τα! Ειχα ακουσει τις ιστοριες ανθρωπων που ειχαν κανει ανακατασκευη στα καρμπυρατερ τους η ειχαν αλλαξει βελονες και η μηχανη μετα δουλευε χαλια. Ομως ηξερα οτι δεν επρεπε να βιαζομαι. Εδωσα λιγο παραπανω τσοκ και την αφησα λιγο να ζεσταθει για τα καλα. Προτου βγαλω συμπερασματα επρεπε να κανω εναν νεο συγχρονισμο. Μπορει να ειχα κανει τη διαδικασια μολις πριν 2 μερες, ομως στο μεταξυ ειχαν αλλαξει πολλα δεδομενα. Περα απο τις νεες βελονες και τα μεγαλυτερα ζιγκλερ, οταν ειχα κανει τη ρυθμιση το ενα ζιγκλερ ηταν εντελως βουλωμενο, οποτε σιγουρα τωρα θα εβλεπα αλλα πραγματα. Ανεβασα το ρελαντι στις τιμες που προτεινε η Honda και εβαλα πανω το carb tuner. Οντως η μετρηση εδειξε οτι οι δυο μπροστα κυλινδροι ηταν τωρα πολυ χαμηλα ενω οι πισω και ειδικα ο #3 που πριν ηταν μπλοκαρισμενος ηταν στο τερμα πανω. Εφερα τις σταθμες στα ιδια επιπεδα με την ησυχια μου δινοντας μικρες γκαζιες ανα διαστηματα ωστε να καθισουν σωστα τα εκκεντρα του γκαζιου πανω στα στοπ των ρυθμιστικων. To manual οριζε οτι αν οι σταθμες εχουν λιγοτερο απο 30 mm Hg διαφορας τοτε τα καρμπυρατερ ειναι συγχρονισμενα. Στο τελος οι σταθμες ηταν καπως ετσι: (Η φωτο ειναι απο το δικτυο γιατι δεν μου ειχε κοψει να εχω τη φωτογραφικη μαζι μου) Το λογο ειχε τωρα ο δρομος. Τουλαχιστον δεν ειχε σκορπισει ακομα!

Οταν ξεκινησα να ανοιγω τα νεα καρμπυρατερ ενοιωθα λιγο ηλιθιος. Τα πρωτα 2 λεκανακια ηταν πεντακαθαρα και αν εξαιρεσεις οτι ειχαν ψιλοβουλωμενες τις απορροες καυσιμου (που και παλι μπορει να ειχε προκληθει απο εμενα ολους αυτους τους μηνες που η μηχανη ειχε μεινει αδουλευτη) δεν εδειχνε να υπηρχε λογος να μπω στη επιπονη διαδικασια ξηλωματος των καρμπυρατες απο τη μηχανη. Τα αλλα δυο λεκανακια εδειχναν να θελουν απλα λιγο καθαρισμα παραπανω αλλα τιποτα το τραγικο, μεχρι που ειδα αυτο: Αυτο ηταν το ενα απο τα κεντρικα ζιγκλερ και οπως βλεπετε και στη φωτογραφια ηταν ΕΝΤΕΛΩΣ βουλωμενο περα ως περα. Αυτο το ασπρο πραγμα σαν νημα φαινοταν καθαρα και απο τις δυο πλευρες του ζιγκλερ και ηταν σφηνωμενο μεσα για τα καλα. Οταν το αφαιρεσα ξεδιπλωθηκε και εμοιαζε σαν ενα πολυ μακρυ και λεπτο κομματι χαρτιου. Το παραδοξο ηταν πως ειχε καταφερει να διπλωσει μεσα στο ζιγκλερ τοσο τακτικα. Ισως με τον παλμο του ψεκασμου το χαρτι να αρχισε να σφηνωνει και να κανει ...διπλες; Με το ζιγκλερ σε τετοια κατασταση ουσιαστικα ο αντιστοιχος κυλινδρος δεν εκανε τιποτα ανοιγοντας το γκαζι. Πως να παρει βενζινη; Και μονο αυτο το ευρημα μπορουσε να εξηγησει γιατι η μηχανη γονατιζε ετσι μετα τις 4.000 στροφες. (Σε αυτες τις στροφες παρεπιπτοντως αρχιζουν και ανοιγουν τα κεντρικα ζιγκλερ. Τυχαιο; ) Με το αγιο service manual της Honda ανα χειρας αποφασισα να προχωρησω κατα γραμμα σε πληρη επιθεωρηση και καθαρισμο των καρμπυρατερ μεσα και εξω. Αφου τελειωσα με τα λεκανακια, καθαρισα και μετρησα τις σταθμες των φλοτερ και στη συνεχεια εβγαλα τα ζιγκλερ τα οποια αν και ηταν σαν καινουργια καθαριστηκαν εκ νεου. Πανω που ολα εδειχναν πλεον νορμαλ και γυρισα στο πανω μερος για να βγαλω τις μεμβρανες και τα slides, ε εκει ηταν που ξεκινησε το πανηγυρι... Καταρχας ανοιγοντας το πρωτο απο τα 4 καπακια ειδα οτι το ελατηριο απο κατω δεν ειχε ΚΑΜΙΑ σχεση με τα ελατηρια που ειχα βγαλει απο τα παλια μου καρμπυρατερ. Παροτι ειχαν το ιδιο μηκος, τα νεα ειχαν πολυ λιγοτερες περιελιξεις και το συρμα ηταν αρκετα πιο λεπτο απο των δικων μου. Παραξενευτηκα αλλα σκεφτηκα οτι ισως τα νεοτερα καρμπυρατερ να ειχαν αλλα ελατηρια για καποιο λογο που μονο η Χοντα ηξερε. Εβγαλα το slide εξω και ειδα οτι η βελονα ηταν πεντακαθαρη. Δεν υπηρχε λογος να το αποσυναρμολογησω για να την αφαιρεσω αφου ηταν σε τετοια κατασταση. Ενα καθαρισματακι με το πανι και τελος. Ετσι αφησα το slide στην ακρη κοντα στα παλια δικα μου και εκανα να συνεχισω τη δουλεια. Ομως κατι δεν μου πηγαινε καλα. Γυρισα και παρατηρησα τη βελονα του νεου slide διπλα στις παλιες δικες μου. Η νεα βελονα ηταν πολυ μυτερη και στο τελειωμα της εκανε ενα εντονο V. Αντιθετως οι δικες μου ειχαν πολυ στρογγυλεμενες μυτες και εκαναν μια μικρη καμπυλη αντι για V. Η πρωτη αντανακλαστικη σκεψη ηταν "πω πω ρε φιλε κοιτα πως ειχαν φαγωθει οι παλιες μυτες!" ομως δεν πηρε πολυ για να καταλαβω οτι κατι αλλο συνεβαινε. Καταρχας οι βελονες ειναι ανοξειδωτο ατσαλι και δεν θα μπορουσαν να εχουν φαγωθει απο την βενζινη ετσι και ακομα και αν ειχαν φαγωθει δεν θα ηταν λογικο να ειναι ολες τοσο ομοιομορφα στρογγυλεμενες. Ανοιξα τα slides για να λυσω το μυστηριο. Εβγαλα τις βελονες εξω και ...εμεινα μλκ! Οι παλιες με τις νεες δεν ειχαν ΚΑΜΙΑ σχεση! Περα απο τις μυτες, οι νεες βελονες ηταν πιο χοντρες στη μεση τους απο τις παλιες, ηταν λιγο πιο μακρυες και η μεγαλυτερη διαφορα απ' ολες: το κεφαλι στις νεες ηταν ενα ενιαιο σωμα με την υπολοιπη βελονα ενω στις δικες το κεφαλι ειχε εξι εγκοπες οπου εμπαινε ενα μεταλλικο κλιπ προφανως ρυθμιζοντας το υψος τους! Οι νεες: Οι παλιες: Καμια σχεση... Αλλο παλι και τουτο! Πηρα τις βελονες στο σπιτι και ξεκινησα το ψαξιμο. Εβαλα στον θειο γουγλη honda vfr 750 slide needles και μου εβγαλε πρωτη μουρη τις νεες βελονες! Αν υποθεσουμε οτι τα καρμπυρατερ που ειχα τωρα επανω δεν ειχαν ανοιχτει ποτε, αυτο ηταν λογικο. Αν ομως ΑΥΤΕΣ ηταν οι αυθεντικες βελονες, τοτε εγω ΤΙ δι@ολο φορουσα τοσα χρονια στην μηχανη;!;; Συνεχιζοντας το ψαξιμο μου ηρθε στο μυαλο το βελτιωτικο κιτ Stage 1 της Dynojet που καααααποια στιγμη στο μελλον σκοπευα να αγορασω. Ανοιγω τη σελιδα με το κιτ βλεπω τις βελονες και... μενω καγκελο. Ηταν οι δικες μου!!! Τοσα χρονια η Αυρα φορουσε το βελτιωτικο κιτ της Dynojet και εγω δεν ειχα ιδεα! Με επιασε νευρικο γελιο και κατεβηκα κατω. Αν ισχυε η θεωρια τοτε και τα κυριως ζιγκλερ θα επρεπε να ειναι διαφορετικα απο τα παλια στα νεα. Και οντως, ηταν. Τα μαμα ηταν νουμερο #125 ενω αυτα που φορουσα τοσο καιρο εγω και φαινονται στη φωτογραφια ηταν νουμερο #126. Αυτο μπορει να μην φαινεται σαν σημαντικη διαφορα, ομως ηξερα οτι η Dynojet στο κιτ εχει μια σειρα απο ζιγκλερ (οπου μεγαλυτερα νουμερα=μεγαλυτερη διαμετρος) ωστε να επιλεξεις αυτο που θα δουλευε καλυτερα πανω στη μηχανη σου. Ηταν προφανες οτι οποιος ειχε εγκαταστησει το κιτ στην Αυρα ειχε επιλεξει αυτα τα νουμερα για καποιο λογο (και πιθανον να το ειχε κανει πανω σε δυναμομετρο). Ποιος ημουν εγω να παω κοντρα; Πηρα τις παλιες βελονες και τα ζιγκλερ και τα εβρασα ολα σε διαλυμα νερου με ξυδι με αλατι. Μεσα σε μερικα λεπτα ειχαν καθαρισει εντελως απο καθε ειδους βρωμια, υπολλειματα καυσιμου και μαυριλες που ειχαν απο τα χρονια. Αφου ηταν σαν καινουργια αλλαξα ολες τις απλες βελονες με τις Dynojet και το ιδιο εκανα με τα μεγαλυτερα ζιγκλερ και τα ελατηρια. Καθαρισα προσεκτικα τα σωματα με σπρευ καθαρισμου, φυσηξα ολες τις διοδους με πεπεσμενο αερα και αφου ελεγξα σωληνακια, μεμβρανες, orings, φλατζες κλπ ειχα πλεον τελειωσει με τα καρμπυρατερ... Το αποτελεσμα νομιζω οτι ηταν πολυ ικανοποιητικο. Προτου τα βαλω ομως στη θεση τους εμενε ενα τελευταιο πραγματακι: το καθαρισμα της μεταλλικης πλακας που μπαινει πανω απο τα καμπυρατερ για το φιλτροκουτι και το γυαλισμα των αυλων εισαγωγης αερα. Δεν ηταν απαραιτητο αλλα ηθελα να το κανω ετσι για το γουστο! Συντομα γυαλιζαν σαν χρωμιωμενοι και εγω χαμογελουσα σαν ηλιθιος... Συνδεσα, λαδωσα και ρυθμισα τις ντιζες, εσφιξα τα κολλαρα και στο τελος βιδωσα το φιλτροκουτι στη θεση του. Ημουν ετοιμος, ομως εμενε μια μικρη λεπτομερεια. Απο καιρο τωρα ειχα φτιαξει ενα μικρο τατουαζ για την Αυρα μου το οποιο θα φορουσε πανω στο φιλτροκουτι. Εκει δεν θα το εβλεπε ποτε κανεις, ομως θα ηξερα εγω οτι ειναι εκει και αυτο μου εφτανε. Ηταν ο φοινικας που αναδυεται απο τις σταχτες του, ως υπενθυμιση και επιβραβευση μιας μηχανης που ειχε περασει τα πανδεινα αλλα δεν το ειχε βαλει κατω... Η συνεχεια επι της οθονης...

Aν αυτα τα καρμπυρατερ ειχαν καθαριστει ποτε τοτε εγω ειμαι ο Παπας της Ρωμης... Ομως εκεινο που επαιρνε το βραβειο ηταν το εξης: Ωραιο ε; Αυτο καποτε ηταν ενα ζιγκλερ στο ενα απο τα καρμπυρατερ της μηχανης μου. Οταν τα ανοιξα προσφατα για να τα μελετησω, το συγκεκριμενο ζιγκλερ το βρηκα ετσι σπασμενο. Η για την ακριβεια το βρηκα με το κομματι που τωρα λειπει να κρεμεται πανω στο κυριως σωμα. Αυτα τα ζιγκλερακια εχουν μια εγκοπη για να μπορεις να βαλεις κατσαβιδι και να τα ξεβιδωσεις. ΔΕΝ θελουν δυναμη διοτι ειναι χαλκινα και προφανως (οπως διαπιστωσαμε) σπανε ευκολα. Καποιος προσπαθησε να το βγαλει απο πανω και αφου ειδε οτι δεν τα καταφερε το παρατησε ετσι. Δεν με απασχολουσε ποιος το ειχε κανει αυτο, αφου ετσι και αλλιως αυτα ηταν πλεον μονο για χρηση ως ..πειραματοζωα, ομως η συνολικη κατασταση που βρηκα τα καρμπυρατερ με εκανε να σκεφτομαι οτι το παιδι στην Ιρλανδια δεν ειχε καθαρισει και πολλα πραγματα. Ετσι σκεπτομενος αποφασισα να ανοιξω και τα νεα καρμπυρατερ που ειχα τωρα επανω παροτι ισως να μην υπηρχε λογος. Με αυτα που ειχα δει ομως ηθελα να ειμαι σιγουρος. Και τελικα αυτο αποδειχτηκε η κινηση ματ...

Και να ηταν αυτο το μονο προβλημα... Απο εκεινη την βολτα στη Τιθορεα εγραψα αρκετα ακομα χιλιομετρα σε μια προσπαθεια να καταλαβω τι γινοταν. Και ανακαλυψα οτι η μηχανη περα απο το κομπιασμα ειχε χασει αισθητα και τη δυναμη της. Σεναριο #1: Παραμονη πρωτοχρονιας απογευμα βρισκομουν στο παραδρομο της εθνικης οδου καπου στο περιστερι. Εκεινη τη μερα ειχε τρομερο κρυο και επεφτε απο ωρα χιονακι. Ο δρομος κατω βρεγμενος απο το χιονι και τα λαστιχα της μηχανης παγωμενα. Ημουν σταματημενος σε ενα καθετο στενακι και ξεκινησα με 1η για τον παραδρομο, οποτε και στιγμιαια θελησα να δω τι θα εκανε η μηχανη αν ανοιγα λιγο αποτομα το γκαζι. Εσεις τι πιστευετε; Τι θα εκανε η δικη σας σε τετοιες συνθηκες; Η Αυρα αρχισε να ανεβαζει στροφες σχετικα ραθυμα, εκανε το γνωστο πλεον κομπιασμα στις 4 και...αυτο ηταν. Δεν καταφερα να σπασω τη προσφυση του ελαστικου σε καμια περιπτωση! Το οτι ενα παπι που βγηκε ακριβως μετα απο το ιδιο στενο εφυγε με παντιλικια ηταν ακρως αποκαρδιωτικο... Σεναριο #2: Κοπη πιτας του VFR club σε χωριουδακι εξω απο τους Δελφους. Εχουμε σχολασει απο το φαγοποτι και πιανουμε το δρομο της επιστροφης. Στις γνωστες ανοιχτες ανηφορικες στροφες για Αραχωβα δεν υπηρχε καμια κινηση και οι φιλοι -πολλοι δικαβαλοι- ανοιξαν το γκαζι λιγο ανεβαζοντας ρυθμο. Προσπαθησα να τους ακολουθησω και συντομα ανακαλυψα οτι παροτι σχεδον εσκιζα το μοτερ ΔΕΝ μπορουσα να κρατηθω μαζι τους ουτε καν στις ευθειες. Και δεν μιλαμε για εξωτικες μηχανες: VFR, BMW GS, CBF... Εφευγαν μπροστα αεροπορια και εγω τους κοιτουσα με το κυαλι. Με αυτα και αυτα ημουν πλεον προβληματισμενος και πολυ στεναχωρημενος. Δεν ηθελα να κατηγορησω τον μηχανικο, ομως ΚΑΤΙ ειχε συμβει καποια στιγμη απο το συμβαν στην Ιρλανδια μεχρι τωρα. Μπορει ο συγχρονισμος να ειχε φερει στην επιφανεια καποιο αλλο κρυμμενο προβλημα, η πολυ απλα μπορει να ηταν μια κακη συγκυρια. Μπορει το βουλωμενο σωληνακι να ειχε ζορισει τη τρομπα βενζινης σε τετοιο βαθμο που τωρα οταν χρειαζοταν επιπλεον καυσιμο εμενε χωρις. Χιλιες θεωριες γυριζαν στο μυαλο μου. Απο την αρχη αποφασισα οτι δεν θα πηγαινα πισω σε αυτον για να μου βρει λυση για δυο βασικους λογους. Καταρχας ο ιδιος θεωρουσε οτι η μηχανη ετσι οπως ηταν τωρα πηγαινε καλα, οποτε τι ακριβως να του ζητουσα να φτιαξει; Αφου ηδη εκρινε οτι προβλημα τωρα δεν υπηρχε. Κατα δευτερον δεν ηθελα με τιποτα να μπω για αλλη μια φορα σε μια διαδικασια να πρεπει να παω στον Χ ειδικο, να αφησω τη μηχανη, να την μελετησει, να περιμενω να την φτιαξει, να τη δοκιμασω, να δω ΑΝ εχει φτιαχτει και αν οχι να ξαναπαω και να τον παρακαλεσω εκ νεου να δει το προβλημα κλπ κλπ. Το εχω ζησει πολλα χρονια αυτο το πραγμα και ειλικρινα το σιχαινομαι. Στην εποχη της συλλογικης γνωσης του internet μπορεις να μελετησεις, να ρωτησεις, να μαθεις και αν θες ακομα και να εντρυφησεις σε οποιο θεμα θες. Δοξα τον γιαραμπη δυο γραμμαρια μυαλο εχω και αν μη τι αλλο μπορω να ειμαι προσεκτικος και μεθοδικος σε οτι κανω. Ετσι ξεκινησα τη μελετη: "Καρμπυρατερ, αυτος ο μεγαλος αγνωστος, Επεισοδιο 329" Τα καρμπυρατερ ειναι εν μερει μηχανολογια και εν μερει τεχνη. Η διαδικασια μιξης εξαχνωμενης βενζινης με ικανες ποσοτητες αερα σε ολο το φασμα στροφων ενος κινητηρα ειναι κατι πολυπλοκο που εμπλεκει μηχανικη, μαθηματικα, φυσικη, υδροδυναμικη, εως και ...μαυρη μαγεια! Δεν ειχα αυταπατες οτι θα γινω εξπερ, ομως πεντε βασικα πραγματα για το πως λειτουργουν αυτα τα μαραφετια θα τα μαθαινα. Εψαξα, διαβασα, ρωτησα, ξαναδιαβασα, ξαναρωτησα. Οι περισσοτεροι κατεληγαν στο οτι εφταιγε ο συγχρονισμος. Ας ξεκινουσα απο αυτο και θα βλεπαμε τη συνεχεια. Ετσι και εγινε. Ο αδελφικος φιλος Κωστας ειχε την καλοσυνη να μου δανεισει το Carb tuner pro του, οποτε η Αυρα ξαναμπηκε στο χειρουγειο και γδυθηκε με σκοπο αυτη τη φορα την καρδια της. Εβαλα τη μηχανη μπροστα και την αφησα να ζεσταθει πολυ καλα, ακολουθοντας τις οδηγιες του tuner και των τεχνικων tutorials στο δικτυο. Στη συνεχεια συνδεσα το carb tuner επανω και εβαλα μπροστα. Δεν ξερω αν η μηχανη ειχε απορρυθμιστει απο την προηγουμενη ρυθμιση μεχρι τωρα, ομως οι ενδειξεις εδειχναν οτι οι κυλινδροι ηταν αλλα αντι αλλων. Οι δυο μπροστινοι δουλευαν στο σχεδον τερμα πανω μερος του καντραν και οι δυο πισω αντιθετα σχεδον στο τερμα κατω. Ιδανικα ολες οι ενδειξεις θα επρεπε να ειναι στην ιδια ευθεια. Χοντρικα η θεωρια λεει οτι οταν ανοιγεις το γκαζι ολες οι πεταλουδες πρεπει να ανοιγουν το ιδιο ωστε ολοι οι κυλινδροι να παιρνουν την ιδια ποσοτητα αερα/καυσιμου. Στο κατω μερος τα carbs εχουν καποιες μικρες βιδουλες που επιτρεπουν να ρυθμιζεις το ποσο θα ανοιγει η οχι η καθε πεταλουδα. Ο σκοπος ειναι να τις συγχρονισεις ολες (εξ'ου και συγχρονισμος) να ανοιγουν το ιδιο. Οι ενδειξεις στο carb tuner βοηθανε σε ακριβως αυτο: μετρανε την υποπιεση στα carbs οποτε οταν ειναι σε ολα η ιδια, τοτε οι πεταλουδες ανοιγουν στον ιδιο ρυθμο. Δεν μου πηρε πολυ ωρα για να φερω τις ενδειξεις σε μια ευθεια, οποτε σκεφτηκα να κανω μια δοκιμη αν αυτο ειχε βελτιωσει τα πραγματα. Το αποτελεσμα ηταν εντυπωσιακο. Η μηχανη εδειχνε να εχει δυναμωσει αισθητα και το κακοφημο σημειο στις τεσσερις χιλιαδες ειχε εξομαλυνθει σε τεραστιο βαθμο! Τελικα η ρυθμιση ειχε φερει αποτελεσμα! Γυρισα τη μηχανη στο σπιτι με ενα μεγαλο χαμογελο και προς στιγμη σκεφτηκα οτι την ειχα γλυτωσει φτηνα και οτι ολο αυτο ηταν θεμα μιας απλης ρυθμισης. Ομως στο πισω μερος του μυαλου μου μια φωνη με ετρωγε: "Αφου την εχεις ηδη λυσει, βγαλε τα καρμπς απο πανω και καντα βιδες να κανεις και εναν καθαρισμο!" Εδω να κανω μια διευκρινιση: τα καρμπς που ειχα τωρα επανω ΔΕΝ ηταν αυτα που ειχε η Αυρα απο το εργοστασιο. Τα δικα της ειχαν σχεδον καταστραφει απο τα νερα στο ποταμι, οποτε οταν οι Ιρλανδοι ειχαν ανοιξει τη μηχανη για να βγαλουν τα νερα μου ειχαν προτεινει να παρω αλλα σε αντικατασταση, κατι που εγινε τελικα. Βρηκα ενα ωραιοτατο και καθαρο σετ απο Γερμανια που οι Ιρλανδοι φορεσαν επανω προτου την παρω εγω στα χερια μου. Οποτε αν τα νεα καρμπς ηταν καθαρα, τοτε γιατι να τα ανοιξω; Απλουστατα: Μελετωντας περι καρμπυρατερ πριν καιρο ειχα ανοιξει τα παλια δικα μου για να εξασκηθω και να δω πως λειτουργουν. Υποτιθεται οτι μια απο τις πρωτες δουλειες που ειχαν κανει οι Ιρλανδοι ηταν να καθαρισουν τα καρμπυρατερ μου πληρως, να τα στεγνωσουν και οτι το μονο προβλημα που ειχαμε συναντησει ηταν 2 σκισμενες μεμβρανες. Η πραγματικοτητα ομως ηταν πολυ διαφορετικη...

Χρειαζομουν χρονο και χιλιομετρα για να καταλαβω αν τελικα ολο αυτο ηταν μεσα στο κλουβιο μου κεφαλι η αν οντως η μηχανη ειχε καπου προβλημα και γονατιζε. Καπου εκει εγινε η βολτα μας με τον φιλο Σαββα και την παρεα του. Ο προορισμος ηταν στο ομορφο χωριουδακι της Τιθορεας. Ξεκινησα ανεξαρτητα απο τα παιδια και μεσω της αγαπημενης μου διαδρομη Μανδρας - Θηβας κατεληξα να περιμενω τα παιδια στον Αλιαρτο απολαμβανοντας τη χειμωνιατικη λιακαδα. Θα ηθελα να πω οτι ηταν μια υπεροχη στιγμη ομως θα ημουν ψευτης. Στη διαδρομη μεχρι εκει ειχα κανει πλεον αρκετα χιλιομετρα για να ειμαι σιγουρος οτι η μηχανη ΟΝΤΩΣ ειχε θεμα. ΔΕΝ εφταιγε το αδειο ντεποζιτο. ΔΕΝ εφταιγε η κακη βενζινη. ΔΕΝ εφταιγε το αγυριστο κεφαλι μου. ΔΕΝ εφταιγε ο Ερμης που εκανε τριο με τον Αρη και την Αφροδιτη στην Ανω Ραχουλομαγουλιτσα. Με το που περνουσε η μηχανη τις 4 χιλιαδες στροφες -και εκει ακριβως που περιμενες το ξεσπασμα- το μοτερ επεφτε σε χειμερια ναρκη. Ενω μεχρι τις 4 ανεβαζε ζωηρα μετα... καληνυχτα. Σκεφτηκα οτι θα μπορουσα να το συνηθισω το νεο χουγι. Αν ανοιγα προσεκτικα και λιγο λιγο το γκαζι τοτε περνουσε το σκαλοπατι των τεσσαρων χιλιαδων χωρις να γονατισει -προφανως ομως αυτο γινοταν γιατι ανοιγα τοσο λιγο που δεν γονατιζε διοτι δεν γκαζωνε κιολας. Ομως ισως και να το συνηθιζα. Η μεγαλη απογοητευση ομως ηρθε στη Τιθορεα ανεβαινοντας για την πλατεια του χωριου. Σε μια καλη ανηφορα που ρολαριζα με 1η περνωντας το κακοφημο πλεον σημειο των 4,000 στροφων η μηχανη δεν γονατισε απλα αλλα εκανε δυο-τρια γερα κομπιασματα σαν να εκλεινε απο μονη της το γκαζι στιγμιαια. Επρεπε να βρεθει οπωσδηποτε λυση. Αν πριν ημουν αναποφασιστος αν η μηχανη ειχε προβλημα η αν ηταν στο μυαλο μου ολο αυτο, τωρα ημουν σιγουρος. Ξερω οτι τα VFR φημιζονται για το "ηλεκτρικο" και γραμμικο τους δουλεμα και σε αυτο ο μηχανικος ειχε δικιο, ομως το να κλωτσαει και να μπερδευει ετσι σε μια ανηφορα που ζοριστηκε ΔΕΝ ηταν λογικο.

Οταν μετα απο λιγο καιρο πηγα να παρω τη μηχανη ειχα αναμεικτα συναισθηματα. Ειχε αλλαξει οντως τη δισκοπλακα, αλλα τα ρουλεμαν στο λαιμο παροτι ηταν λιγο πιο χαλαρα δεν ηταν οσο θα επρεπε για να εχω σωστο τιμονι και οσο για τους δισκους δεν ειχε κανει τιποτα. Γιατι; Δεν θυμαμαι αν πηρα ικανοποιητικη απαντηση. Παντως αυτο που ξερω ηταν οτι δεν ανοιξε την καμπανα. Και ο συγχρονισμος; Αυτος ειχε γινει και οντως η μηχανη στο ρελαντι δουλευε πιο στρωτα οποτε σκεφτηκα οτι αφου αυτο ηταν οκ χαλαλι αν ειχε και κατι που δεν εκανε. Πηρα τη μηχανη και βγηκα στο δρομο και εκει ηρθε η πρωτη εκπληξη. Ανοιγοντας το γκαζι εστω και στα 2/5 απο χαμηλα, η μηχανη με το που παιρνουσε τις 4,000 στροφες γονατιζε και κομπιαζε ανεβαζοντας πολυ πιο κρατημενα απ' οτι στις χαμηλοτερες στροφες. Ηταν μια πολυ ασχημη αισθηση... Σαν να προσπαθεις να ανοιξεις το γκαζι με 6η ενω νομιζεις οτι εχεις 3η μεσα και να αναρωτιεσαι γιατι δεν παει το μηχανακι. Την πρωτη φορα που συνεβει αυτο μαλιστα νομισα οτι αυτο ακριβως ειχε συμβει. Εβρισα τον εαυτο μου σιωπηλα που ειχα λαθος ταχυτητα στο κιβωτιο και πηγα να κατεβασω, ομως συντομα διαπιστωσα μετα λυπης οτι δεν ειχα κανει λαθος. Η μηχανη ΟΝΤΩΣ γονατιζε με το που περνουσε τις 4,000 στροφες και αυτο δεν ηταν στο μυαλο μου. :( Μεχρι να γυρισω στο σπιτι εκανα αρκετα χιλιομετρα και διαπιστωσα οτι αυτο γινοταν σε ολες τις ταχυτητες και σε καθε περιπτωση που προσπαθουσα να ανοιξω λιγο παραπανω το γκαζι. Το παραξενο στην ιστορια ηταν οτι ενω ακουγα το μοτερ να μουγκριζει και να προσπαθει, η αισθηση επιταχυνσης δεν ειχε καμια σχεση με πριν. Ανεβαζε στροφες μεν, ομως η δυναμη δεν ηταν πουθενα. Προτου η μηχανη παει στο μηχανικο την ειχα κανει μια πρωτη βολτα και ειλικρινα δεν θυμομουν να ειχε αυτο το τοσο ασχημο κομπιασμα. Αυτο που σιγουρα θυμομουν ηταν οτι ανεκαθεν η μηχανη ειχε μπολικο γκαζι και ακομα περισσοτερη ροπη. Με το που περνουσε τις μεσαιες στροφες μαλιστα ειχε ενα πολυ ωραιο σκαλοπατι δυναμης και σου τραβουσε μια γερη κλωτσια γκαζωνοντας για τον κοφτη. Τωρα γινοταν το αντιθετο. Με το που περνουσε τις 4 χιλιαδες...κοψιμο στην επιταχυνση λες και επεφτα πανω σε εναν αορατο τοιχο. Πηρα τηλεφωνο το συνεργειο κατευθειαν και απογοητευμενος του ειπα τις εντυπωσεις μου. Η απαντηση του ηταν αποστομωτικη: "Α ναι, και εγω οταν εκανα το συγχρονισμο ειδα οτι η μηχανη ηρεμησε σε σχεση με πριν αλλα αυτο μπορει να ηταν γιατι πριν δουλευε ασυγχρονιστα και εβγαζε τη δυναμη της αποτομα." "Μηπως εφταιγε ο συγχρονισμος;" ειπα. "Δεν μπορει. Δεν πειραξα τιποτα παρα τις βιδες το συγχρονισμου. Δεν εβγαλα καν ντεποζιτο" Σε ελαχιστο χρονο την ειχα παει πισω για να δουμε τι μπορει να φταιει. Τελικα κατεληξε στο οτι το σωληνακι της εξαερωσης στο ντεποζιτο ηταν βουλωμενο (που οντως ηταν) και οτι αυτο ειχε σαν αποτελεσμα να κανει υποπιεση μην αφηνοντας την βενζινη να κατεβει στα καρμπς. Εδω βεβαια υπαρχει η μικρη λεπτομερεια οτι η Αυρα ειναι μια απο τις λιγες μηχανες που παροτι εχει καρμπυρατερ, εχει ΚΑΙ αντλια βενζινης, οποτε σε αυτη τη περιπτωση η αντλια θα δουλευε υπερωριες για να κατεβασει καυσιμο, αλλα σιγουρα σαν ιδεα εστεκε. Καθαρισαμε το σωληνακι και βγαλαμε τη μηχανη για δοκιμη. Δουλεψε; Με το χερι στη καρδια θα ελεγα.... δεν ξερω. Ισως. Μπορει. Μου φαινεται. Ηθελα να το πιστευω οτι ειχε διορθωθει ομως και παλι ενοιωθα τη μηχανη να ανεβαζει κρατημενα στροφες και ειδικα μετα τις 4,000. Παντως το μονο σιγουρο ηταν οτι δεν ειχε σε καμια περιπτωση το ωραιο σκαλοπατι που ειχε παλια. Οταν το ειπα στο μηχανικο ηρθε το τελειωτικο χτυπημα: "Τωρα δουλευει γραμμικα γι' αυτο και νομιζεις οτι δεν παει. Εγω νομιζω οτι παει μια χαρα για εφταμισι". Παροτι το σχολιο περι των εφταμισι με στεναχωρησε το αφησα ασχολιαστο και σκεφτηκα οτι μπορει και να ειχε δικιο...

Σκεφτομαι καιρο τωρα να ξαναγραψω στο θεμα-οδυσσεια της ανακατασκευης της Αυρας. Ποτε επιασα το αλενοκλειδο για να βγαλω τα fairings; Ποτε ξεκινησα να γραφω για την διαδικασια; Ποτε εγραψα το τελευταιο μηνυμα; Ουτε που θυμαμαι. Το μονο που θυμαμαι σιγουρα ομως ειναι οτι παει τοσος καιρος που για αλλη μια φορα ντρεπομαι να ξανα-ξεκινησω. Το γεφυρι της Αρτας τελειωσε σε πολυ λιγοτερο χρονο απο δαυτο το μηχανακι. Με τη δουλεια εχω καταντησει ρομποτ. Σπιτι δουλεια, δουλεια σπιτι, δουλεια δουλεια δουλεια και στο τελος ενα ΣΚ που δεν πρωτοφτανει για τιποτα. Να δεις ενα φιλο; Την καλη σου; Τους δικους σου; Να κανεις ψωνια; Να μαζεψεις ενα σπιτι; Να παρεις μια ανασσα η να πας μια μικρη εκδρομη τελικα; Και μεσα σε ολα αυτα η Αυρα εκει, στο γκαραζ σκεπασμενη, να περιμενει να ολοκληρωθει μια διαδικασια που ποτε δεν τελειωνει γιατι ο Νικος δεν βρισκει το χρονο/διαθεση/ευχερια να ασχοληθει. Στο μεταξυ χαθηκα απο τα φορα (και απο δωθε), ψαχνω να βρω χρονο να κατσω και να γραψω πραγματα που σας χρωστω και ολο ο καιρος περναει. Και ειναι αμειλικτος ο κερατας. Οποτε καποια στιγμη ερχεται το πληρωμα του χρονου που λενε και μαζι η υποσχεση: να κατσω να ασχοληθω με την Αυρα μου, να κατσω να γραψω δυο γραμμες που σας χρωστω, να βγω παλι στην επιφανεια, να παρω ανασσες μηχανοβιες, να σκεφτω ταξιδια, μηχανες, δρομους, χαρτες, ονειρα, πλανα και ολα οσα η μ@λ@κισμενη καθημερινοτητα μας εχει κλεψει. Που ειχαμε μεινει; Αναθεμα και αν ξερω. Στο καιρο που ελειπα ο αγαπητος μου Σαββας εβαλε δυο φωτο της κυριας στο δρομο απο τη πρωτη της βολτα και μεχρι εκει. Ομως απο τοτε μεχρι τωρα πολυ νερο περασε μεσα στ' αυλακι και πολλα ειδα, επαθα και εμαθα. Ας τα πιασουμε ομως με τη σειρα. Ειχα αφησει το θεμα στο οτι χρειαζομουν εναν μηχανικο για μερικα απλα πραγματακια για τα οποια ειχα τις γνωσεις αλλα οχι και τα καταλληλα εργαλεια. Ηθελα να χαλαρωσουμε λιγο τα υπερβολικα σφιγμενα νεα ρουλεμαν του λαιμου (γιατι τωρα εκανε οχταρια), να τριψουμε λιγο δισκους/πλατο (γιατι πατιναριζε στο ξεκινημα οταν ζεσταινοταν) και να αλλαξουμε τη πισω δισκοπλακα (γιατι για να μπει η νεα επρεπε να βγει το κεντρικο 46αρι παξιμαδι που ηταν σφιγμενο τα 20 κιλα ροπης. Τελικα ο μηχανικος βρεθηκε, ειχε τις καλυτερες συστασεις και παροτι μακρυα μου πηρα την καλη μου και πηγαμε. Η απαντηση του μηχανικου στα οσα ηθελα ηταν θετικη ομως ακουγοντας τη μηχανη στο ρελαντι εκρινε οτι θα επρεπε να συγχρονισουμε και λιγο τα καρμπυρατερ. Προσωπικα δεν ενοιωθα την αναγκη για κατι τετοιο, ομως αφου επεμενε και κατοπιν παροτρυνσης και ενος καλου φιλου ειπα ναι. Και καπου εδω ξεκινησε μια νεα περιπετεια η οποια ομως εφερε ενα ανελπιστο αποτελεσμα...

Γραφω αυτες τις γραμμες διαβαζοντας ακομα ενα αρθρο για ταλαιπωρους ανθρωπους που περιπλανωνται απο χωρα σε χωρα χωρις να τους θελει κανεις, λες και ειναι παιδια ενος κατωτερου θεου, ενω οι νοικοκυραιοι της Ευρωπης κουνανε συνοφρυωμενοι το δακτυλο λεγοντας οχι σε ολες τις γλωσσες της ηπειρου: "Νο, ναιν, νει, νιε, οχι" και ο ενας να κανει μπαλακι ευθυνες και ανθρωπους στον αλλον. Οι μασκες της Liberté, égalité, fraternité εχουν πεσει για τα καλα πλεον. Βλεπετε στις καλες εποχες ηταν ευκολο ολοι να ειμαστε καλοι, προχωρημενοι, φιλοξενοι, ανοιχτοι σε νεες ιδεες και πολιτισμους, ενω τωρα στα δυσκολα, τωρα που χωριζει η ηρα απ' το σταρι, τωρα που ανθρωποι μας εχουν αναγκη, τι κανουμε συλλογικα ως Ευρωπη; Κρυβομαστε ο ενας πισω απ' τον αλλο και με τα χερια σταυρωμενα δειχνουμε γυρω μας φωναζοντας εντρομοι "οχι εγω, αυτος!". Κανεις δεν θελει να ξερει τιποτα για ολο αυτο που συμβαινει και ολοι κλεινουν πορτες, παραθυρα και συνορα στη λογικη του "μακρυα απ' τον κ@λο μου και οπου θελει ας μπει". Οσο τα νεα καθημερινα χειροτερευουν, τοσο εγω απελπιζομαι περισσοτερο για το ανθρωπινο ειδος... Στο νου μου ερχεται εκεινο το παλιο αγαπημενο κομματι των Midnight Οil που τωρα μοιαζει πιο επικαιρο απο ποτε, για τελειως διαφορετικους λογους ομως. "How can we sleep while our beds our burning?" - το ερωτημα αμιληκτο και απαιτει σκληρη αυτοκριτικη. Μπορουμε αραγε; Εδω και (πολλα) χρονια εχει ξεκινησει μια ανευ προηγουμενου ανθρωπιστικη κριση σε χωρες που ηταν ηδη πολυ φτωχες η τουλαχιστον οχι οσο πλουσιες οσο μια Γερμανια. Δεν ειναι το θεμα μου ποιος το ξεκινησε ολο αυτο -για την πολιτικοοικονομικη αναλυση του ζητηματος δεν φτανουν δεκα βιβλια. Νοιωθω μια απεραντη θλιψη για αυτο που βλεπω να εχει καταντησει η Ευρωπη, η Ευρωπη μου, ενα ιδεωδες πολιτισμενων λαων, μια ιδεα που ισως αφελως αγαπησα αλλα ηταν κατι που στηριξα και αγκαλιασα. Και τωρα τι; Οσο ενημερωνομαι για τα τερατα που κανουν οι διαφοροι "ηγετες" ανα την Ευρωπη, τοσο θλιβομαι ολο και περισσοτερο. Οι ευθυνοφοβοι χαρτογιακαδες ενδιαφερθηκαν μονο για τους εαυτους τους, θυσιαζοντας στο βωμο της "κονομας" τα ιδανικα λαων που καποιοι καλυτεροι τους καποτε πολεμησαν σκληρα για να υπερασπιστουν, τρωγοντας διχως αυριο. Οποιοι ομως σπερνουν ανεμους θεριζουν θυελλες και ολοι ξερουμε καλα οτι η Ιστορια δεν συγχωρει τους ηλιθιους. Οι ανεγκεφαλοι που δυστυχως κατεχουν αυτες τις ρημαδες θεσεις εξουσιας εχουν κανει τα παντα οσο πιο λαθος γινοταν και ετσι εχουμε φτασει σε μια κατασταση εκτος ελεγχου. Και τι δεν εχω δει ολο αυτο τον καιρο που ζουμε αυτη τη κριση. Φρακτες και συρματοπλεγματα απο την Ουγγαρια, κλεισιμο συνορων αναμεσα σε χωρες που μιλουν την ιδια γλωσσα και που επι πενηντα χρονια τωρα δεν ξερουν που αρχιζει και που τελειωνει η χωρα του καθενα, η Σλοβενια στελνει στρατο στα συνορα με την Κροατια, η Σερβια θετει τις ενοπλες δυναμεις της στην υπηρεσια της αστυνομιας, η Αυστρια αποφασιζει μονμερως οτι δεν θα παρει αλλους προσφυγες και μεταναστες, συγκαλει συνοδους με οποιους θελει και θετει την Ελλαδα εκτος Σενγκεν, τα Βαλκανικα κρατη κλεινουν τα συνορα τους κατηγορωντας το ενα το αλλο, η Τσεχια, Πολωνια, Σλοβακια εμφανιζονται "βασιλικοτερες του βασιλεως" αρνουμενες να δεχθουν να βοηθησουν ξεχνωντας βολικοτατα πως πριν πενηντα χρονια ΑΥΤΟΙ ηταν προσφυγες και οικονομικοι μεταναστες εκλιπαροντας για βοηθεια.... Απελπισια και ενα απιστευτο μπαχαλο ασυνενοησιας η Ευρωπη. Τοσες δεκαετιες διαφημισης πολιτισμου και μεγαλων ιδεων, χρειαστηκαν μολις λιγα χρονια για να γκρεμιστουν σαν χαρτινοι πυργοι και να σκορπισουν στους πεντε ανεμους. Και η ασχημια που εμφανιζεται πισω τους τωρα ειναι τοσο δυσβαστακτη. Τα σχολια που διαβαζω τοσο σε ελληνικα οσο και ξενα sites αφορουν τους "λαθρο", τους "απλυτους", τους "πακους", τους "επικινδυνους τρομοκρατες που θα μας καταστρεψουν τα σπιτια και θα βιασουν τις γυναικες μας", τους αυθαδεις καματηδες που θα επρεπε να πανε πισω απο κει που ηρθαν και τοσα ακομα... Φοβος ρατσισμος και εκκωφαντικη αγνοια, ενα εκρηκτικο κοκτειλ και στο βαθος του τουνελ ο φασισμος να καραδοκει. Ωραιοι ηρωες ειμαστε! "Some heroes are we to pass outside these gates, when the well-to-adjust adjust to what it takes" λεει ο αγαπημενος μου Sivert Hoyem και εγω απλα ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ με κεφαλαια γραμματα. Ντρεπομαι για τις εικονες ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ οντων να περπατουν στις εθνικες οδους με παιδια στην αγκαλια, μωρα σε καροτσακια που θα επρεπε να βγαινουν βολτα σε παρκα και οχι για ταξιδια εκατονταδων χιλιομετρων σε παραδρομους αυτοκινητοδρομων, νεους που θα επρεπε να εχουν ελπιδα για το μελλον στα ματια και οχι απογνωση και πικρα... ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ που ολα αυτα συμβαινουν διπλα στο σπιτι μου και εγω νοιωθω ανικανος να αλλαξω οτιδηποτε και απλα στεκομαι βουβος παρατηρητης. ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ που γειτονες και συνανθρωποι μου εκφραζουν σκοτεινες και απανθρωπες αποψεις που δεν θα επρεπε καν να περνουν απο μυαλα ανθρωπων. ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ για το ποσο λιγοι τελικα αποδειχτηκαν οι εποχουμενοι "ηγετες" των "πολιτισμενων" Ευρωπαιων. Με τι καρδια να κατσω να γραψω για το ταξιδι μου το καλοκαιρι στην Ευρωπη οταν στους δρομους που πατησα σημερα το καραβανι των απελπισμενων σερνεται; Με τι καρδια να γραψω οτιδηποτε πλεον για ταξιδια, για ελευθερια, για ανοιχτους οριζοντες και συνορα, οταν ολα αυτα πλεον μοιαζουν ενα κακο ανεκδοτο στη σιδηροφρακτη πραγματικοτητα; Με τι καρδια να μιλησω για ομορφες στιγμες και υπεροχες εικονες οταν γυρω μας ο κοσμος που γνωριζαμε καιγεται; Δεν ξερω αν ειμαι μονος σε ολο αυτο που νοιωθω. Η καρδια θελει να πιστεψει πως δεν ειμαι, δεν μπορει ολοι ξαφνικα να εχουν γινει ρατσιστικα, μισανθρωπα lemmings. Καπου θα υπαρχουν ανθρωποι που σκεφτονται σαν εμενα, που νοιωθουν ντροπη, αηδια και θυμο με ολο αυτο που συμβαινει και που ψαχνουν να βρουν μια ακρη στο χαμο, καπως να βοηθησουν. Δεν τα γραφω ολα αυτα γιατι εχω βρει τη λυση, ουτε γιατι θελω να δειξω με το δακτυλο τους καλους και τους κακους -στη τελικη ποιος ειμαι αλλωστε να ξερω κατι περισσοτερο απο τον διπλανο μου; Ομως γραφω γιατι ολα αυτα πλεον μεσα δεν χωρανε και με πνιγουν. Νοιωθω οτι εχω(ουμε) μπει σε ενα παραλληλο κακο συμπαν οπου γινονται αδιανοητα πραγματα δυο βηματα παραπερα, δυο ανασσες παραδιπλα απο εκει που συλλογικα ρουφαμε τους "φρεντο" μας. Για ποσο ακομα θα μπορουμε να κοιταζουμε απ' την αλλη μερια και να λειτουργουμε οπως καποτε που ολα ηταν αγγελικα πλασμενα; Πως να συνεχισω να μιλω για ταξιδια πανω στο χαρτη οταν ο χαρτης τωρα καίγεται;

:( :( :( Δεν καταφερα να ερθω ρε Γιωργη γμτ μου, λογω υποχρεωσης που δεν επαιρνε αναβολη... :( Προτου φυγεις ελπιζω να προλαβω να σε δω εστω και για δυο ωριτσες ρε αδερφε και οπως ειπαν ολοι οι σκεψεις μας θα ειναι παντα μαζι σου!

+1000 Γιωργη καλη τυχη να εχεις στο νεο σου ξεκινημα! Εγω προσωπικα πιστευω οτι ειναι για καλο. Θα δεις νεες εικονες, θα αλλαξεις παραστασεις, θα δουλεψεις και αυτο που θα κανεις θα εχει αντικρυσμα και ανταποδοση ουσιαστικη. Δυστυχως εδω δεν υπαρχει φως στο τουνελ και με εξοργιζει τοσο πολυ που αυτοι που εφεραν την κατασταση εδω -πολιτες και πολιτικοι- ακομα ρεμβαζουν χαζοχαρουμενοι σαν να μην περασε μια μερα... Κρατα τα ονειρα φιλε ζωντανα και οι λιμνες και τα βουνα ΜΑΣ εδω θα ειναι παντα και θα μας περιμενουν υπομονετικα για καλυτερες ημερες.

Και εγω το εμαθα απο τον Κυριακο και δεν ειχα λογια... Γιωργο μου, αδερφε μου, αν και ξερω οτι δεν βοηθα αυτο, εχεις ολοψυχα και τα δικα μου συλλυπητηρια... Εισαι παντα στις σκεψεις μου -οπως και ολων μας νομιζω. Κουραγιο φιλε.

Παλι εχασα επεισοδια... Περαστικα αδερφουλη και ποτε ξανα! Αυτα ειναι πταισματα. Ολα καλα απο δω και περα και προσοχη γιατι οι τρελοι εκει εξω ολο και πληθαινουν..

Στις περισσοτερες απαντησεις αναφορικα με το σχολειο ειδα ενα κοινο παρονομαστη που λεει οτι το σχολειο περα απο εργαλειο μαθησης ειναι και εργαλειο κοινωνικοποιησης. Μεχρι εδω συμφωνω απολυτα. Ομως εδω εχω να κανω δυο ερωτησεις: 1. Τι σας κανει να πιστευετε οτι ενα παιδι που δεν πηγαινει στο σχολειο δεν μπορει να εχει αντιστοιχη κοινωνικοποιηση; Μετα τις ωρες του μαθηματος θα μπορουσε καλλιστα να πηγαινει εξισου "υποχρεωτικα" και σε καποια αθληματα οπως ποδοσφαιρο/μπασκετ/κολυμβηση, εκμαθηση μουσικης, η ακομα καποιου χομπυ οπως σκακι. Εχοντας καθημερινα αυτη τη τριβη με αλλα παιδια δεν κοινωνικοποιειται αραγε; Ισα ισα που εγω προσωπικα πιστευω οτι θα κοινωνικοποιουνταν ακομα περισσοτερο απο το σχολειο. Διοτι για εμενα το θεμα δεν ειναι ποσοτικο οσο ποιοτικο. Κατι που με φερνει στο δευτερο ερωτημα... 2. Τι ειδους κοινωνικοποιηση προσφερει σημερα ενα σχολειο; Εγω να δεχτω οτι ειναι απαραιτητη σε ενα υγιες παιδι. Αλλα ποια ειναι η ρημαδα η ποιοτητα της ρε παιδια; Του ντου σε στυλ "οποιος προλαβε τον Κυριον ειδε" σπρωχνοντας ο ενας τον αλλον με αγκωνιες και φωναζοντας "εγω εγω εγω" για μια λιγδιασμενη "λουκανικοπιτα"/εμφραγμα η για τα τυρογαριδακια στο κυλικιο; Του bullying που μαστιζει τα σχολεια τοσα χρονια και κανεις δεν μιλα ποτε γι' αυτο; Του κακομαθημενου παιδιου που ακομα και αν κανει κατι κακο θα φερει τον γονιο να "κανονισει" και μετα θα βγει να καυχιεται απο πανω στους συμμαθητες του; Της κοροιδιας που εχουν μαθει τα περισσοτερα παιδια να δειχνουν απεναντι σε καθε τι το διαφορετικο, ειτε αυτο λεγεται "Αλβανος", "μεταναστης", "χοντρος", "αδερφη" αντι ΟΛΟΙ να λεγονται απλα ανθρωποι με ισα δικαιωματα και υποχρεωσεις και να κρινονται οχι εκ προοιμιου αλλα εκ του αποτελεσματος; Και στο κατω κατι της γραφης νοιωθω οτι ειναι λιγο υποκριτικο να μιλαμε για κοινωνικοποιηση στις μερες μας απο τη στιγμη που τα περισσοτερα παιδια στα σχολεια εχουν μαθει να ειναι με ενα κινητο/tablet κολλημενο στα χερια τους απο την 4η δημοτικου. Ειναι ειρωνικο αλλα ισως ενα παιδι που θα μεγαλωνε εξω απ' ολο αυτο να ειχε μεγαλυτερες πιθανοτητες να λαβει ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ κοινωνικοποιηση απ' οτι ενα παιδι στο σχολειο με τη μουρη του κολλημενη σε μια οθονη σε καθε διαλλειμα. Δυστυχως μια μεγαλη μεριδα παιδιων προερχονται απο γονεις επιεικως απαραδεκτους/απαιδευτους/αναισθητους και εν τελει απολυτως ακαταλληλους να μεγαλωνουν παιδια. Παραδειγμα: καθομαι στο Παγκρατι για μπυριτσα ενα βραδυ με μια φιλη. Λιγο πιο διπλα ειναι η εισοδος μιας μικρης διοροφης κατοικιας και απεναντι σε ενα παγκακι καθεται ενας ηλικιωμενος και καπνιζει ησυχος χαζευοντας τον κοσμο που περνα. Καποια στιγμη ακουμε φωνες και χαμο. Γυριζω και βλεπω τον ηλικιωμενο που εχει σηκωθει ορθιος και φωναζει σε κατι πιτσιρικια γυρω στα 10-12 χρονων οτι επιτελους τα τσακωσε, οτι του εχουν κανει το βιο αβιωτο και οτι αν ξαναχτυπησουν το κουδουνι του θα φωναξει την αστυνομια. Τι ειχε γινει; Τα πιτσιρικια ειχαν βρει συστημα να πηγαινουν καθε νυχτα -ακομα και ξημερωματα απ' οτι ελεγε ο ανθρωπος- να χτυπανε το κουδουνι του παππου και να φευγουν τρεχοντας. Μεχρι να βγει εξω αυτα ειχαν φυγει. Ελα ομως που τωρα ειχε τυχει να ειναι εξω και να τα τσακωσει! Αφου λοιπον τα φοβερισε, αυτα εφυγαν με κλαμματα και θεωρησαμε οτι το συμβαν ειχε ληξει. Αμ δε... Σε ελαχιστο χρονο σκαει μυτη ΟΛΗ η οικογενεια του μπομπιρα που εκλαιγε με τον μπαμπα γυρω στα 40 μπροσταρη και τη μαμα στολισμενη σαν λατερνα να ακολουθα απο κοντα λεγοντας "πες του τα Μητσο μου πες του τα!" Πιανει ο μπαμπας τον παππου γεματος τσαμπουκα και του λεει "Ελα εδω ρε κ@λογερε που τολμησες να σηκωσεις χερι στο παιδι μου! Ποιος σου εδωσε το δικαιωμα ρε παλιο@&^%&^%;" Του λεει ο παππους με αγανακτηση "κυριε μου το παιδι σας ερχεται σχεδον καθε νυχτα και χτυπαει το κουδουνι επι μηνες! Εχω χασει τον υπνο μου." Απαντηση: "Καλα σου κανει ρε κ@λογερε τετοιος που εισαι! Αν τολμησεις να ξαναπεις κατι θα σε σπασω στο ξυλο." Τελικα και αφου στολισε τον ανθρωπο με διαφορα κοσμητικα επιθετα με το παιδι αλαμπρατσετα τελικα γυριζει και του λεει με περηφανια και λενε "Παμε να φυγουμε γιε μου!" Μετα απο μια τετοια μνημειωδη επιδειξη απυθμενου θρασσους και ξεφτιλας τι θα μπορουσε να πει κανεις; Ειχα μεινει αναυδος αλλα με μια βαθυτατη θλιψη γιατι αυτοι ειναι οι σημερινοι νεοι γονεις και αυτα ειναι τα παιδια που αυριο θα μεγαλωσουν ως το "μελλον της Ελλαδας". Προφανως και δεν ειναι ολοι τετοιοι γονεις αλλα τα παραδειγματα ολοενα και πληθαινουν. Και ξαναρωτω: Αν ενας γονιος ΔΕΝ θελει να γινει το παιδι του κοινωνος μιας τετοιας "κοινωνικοποιησης" τι πρεπει να κανει; Να αλλαξει χωρα; Αν θελει να διδαξει στο παιδι του να σεβεται τον συνανθρωπο του, να σεβεται την φυση, να σεβεται τη διαφορετικοτητα, να μαθει να ακουει παρα να μιλα, να σκεφτεται τα θελω των αλλων οσο και τα δικα του, να ξερει να αναγνωριζει τα λαθη του και να ζητα συγγνωμη, να βαζει σε πρωτη μοιρα μια βολτα εξω παρα τα posts του facebook, να σεβεται την υγεια του αποφευγοντας να τρωει σκουπιδια τυπου "κυλικειο", ΤΙ πρεπει να κανει; Δοτι ακομα και αν ολα αυτα τα διδαχθει στο σπιτι, με το που θα παει στο σχολειο ετσι οπως ειναι σημερα η κοινωνικη πιεση (peer pressure) θα τον κανουν ισα και ομοια με ολα τα αλλα παιδια διοτι -εδω ειναι η ειρωνια- αν δεν το κανει ΔΕΝ θα επιζησει εκει μεσα. Σχολειο ΝΑΙ, σαφως και οπωσδηποτε. ΣΧΟΛΕΙΟ ομως με ολη τη σημασια της λεξης, οχι το μπαχαλο που εχουμε καταντησει το δικο μας... ΥΓ. Στη Φινλανδια εχουν το καλυτερο εκπαιδευτικο συστημα στον κοσμο. Θελετε να σας πω τι σημαινει εκει σχολειο;

Σχολείο δεν στέλνεις το παιδί σου για να μάθει γράμματα αλλά για να γνωρίσει παιδιά και να παίζει;;;;;; Πες μου οτι τρολλαρεις καλε μου φιλε γιατι ειλικρινα το μικρο μου μυαλο αδυνατει να χωρεσει οτι μπορει να το λες σοβαρα αυτο... Εκει εχουμε καταντησει; Να βλεπουμε το σχολειο ως παιδικη χαρα οπου το παιδι θα κανει γνωριμιες με αλλα παιδια και μετα μπορει να γινει η σοβαρη μαθηση (σε ενα φροντιστηριο); Σχετικο: Σε κουβεντα με Σκανδιναβους φιλους ειδα και επαθα να εξηγησω τι θα πει "φροντιστηριο". Πραγματικα αυτη η εννοια τους ειναι αδιανοητη. "Μα αφου πηγαινουν και μαθαινουν στο σχολειο. Γιατι χρειαζονται το φροντιστηριο;" Τι να τους πω εγω μετα; Οσο για τα κοσμητικα επιθετα και τους ποιοτικους χαρακτηρισμους τι να πω... Μια τετοια απαντηση κανει εμφανες το επιπεδο παιδειας στο Ελληνικο "σχολειο"... :( Απολυτα σωστη η μητερα στο δικαιωμα της να προσφερει ουσιαστικη γνωση στο παιδι της μακρυα απο τον αποπατο του οχλου που δυστυχως εχει καταντησει σημερα να ειναι η παιδεια μας... ΥΓ. Ειναι τεραστιο κριμα αντι να συζηταμε σοβαρα ενα θεμα που απτεται της παιδειας -μιας ουσιαστικης παιδειας και καλλιεργειας ποτε δεν αποκτησαμε ως λαος- και του θαρρους ενος ανθρωπου να προσπαθει ολομοχανος να αλλαξει ουσιαστικα το status quo, να υποβιβαζεται σε κουβεντα πολιτικων φρονηματων και χαβαλε.