Ταξιδευτής

Day 5 Ankona - Ferrara (IT) 240 km Ανοιξα τα ματια μου βαρια και απροθυμα. Μηπως τα ειχα κλεισει ομως και καθολου; Η νυχτα περασε μεσα σε μια θολουρα απελπισμενης νυστας και απεγνωσμενης προσπαθειας να βρω μια γωνια να ξεκουρασω λιγο το ταλαιπωρημενο μου κορμι. Θυμαμαι καπου μεσα στη μαυρη νυχτα να περπατω σαν το ζομπι μεσα στους διαδρομους και τα μπαρ του πλοιου ψαχνοντας ματαια καπου να ριξω το sleeping bag μου. Τελικα σωριαστηκα σε μια αβολη ξυλινη πολυθρονα διπλα στο παραθυρο και στραβωμενος σαν τελικο σιγμα περιμενα βασανιστικα καπου αναμεσα στον υπνο και το ξυπνιο να περασουν οι υπολοιπες ωρες. Τα χρωματα του ηλιου ειχαν παρει να απλωνονται πανω σε θαλασσα και ουρανο σε ενα απεραντο γαλαζοκιτρινο χαλι. Ξημερωνε. Σηκωθηκα με δυσκολια και αρχισα να περπατω στα καταστρωματα για να ξετιναξω το πιασιμο της καρεκλας και τη μουργα του υπνου. Γυρω μου οπου και αν κοιτουσα ανθρωποι που κοιμοντουσαν η εκαναν φιλοτιμες προσπαθειες γι' αυτο. Νεοι, γεροι, παιδια, γυναικες, αντρες... Κοσμος παντου. Τοσα χρονια σε αυτα τα ρημαδια τα σκαρια, τετοιο πραγμα πρωτη φορα εβλεπα. Βγηκα στο καταστρωμα να παρω την απαραιτητη δοση καφεινης μαζι με λιγο φρεσκο θαλασσινο αερα και το θεαμα ηταν απελπιστικο. Το deck εμοιαζε με εμπολεμη ζωνη. Το πατωμα ηταν σπαρμενο κορμια παντου. Χερια, ποδια και κεφαλια ξεπροβαλλαν απο παντου, πισω απο πλαστικους παγκους, ψαθινες καρεκλες, τραπεζια και βαλιτσες. Για να φτασω στο μπαρ σε καποια σημεια ημουν αναγκασμενος να περασω πανω απο σωματα, κεφαλια και καθε λογης ανθρωπινα εμποδια παρακαλωντας να μην κουνησει αποτομα το πλοιο και βρεθει καποιος ταλαιπωρος με τη 42αρα μποτα μου σφηνωμενη στο ρουθουνι του. Με το απολυτα ταξιδιαρικο Stationary traveller των Camel στα ακουστικα και τα απαραιτητα συνεργα ανα χειρας επιασα ενα τραπεζι σε μιαν ακρη για την επιβεβλημενη πρωινη ιεροτελεστια του ταξιδιου. Καφες, χαρτες, GPS, διαδρομες και τα κρανη να περιμενουν υπομονετικα να δουν νεες εικονες. "Που θα με πας παλι σημερα;"

Φτανοντας στο λιμανι, σταματησα στο πρωτο ταξιδιωτικο γραφειο που βρηκα μπροστα μου για τα τυπικα των εισιτηριων. Ειμασταν ευδιαθετοι, ξεκουραστοι και ειχαμε απλετο χρονο για να παρουμε το πλοιο. Αμ δε... - Γεια σας! Θα ηθελα δυο εισιτηρια για το βραδυνο πλοιο που φευγει για Ανκονα αποψε. - Αααα λυπαμαι αλλα δεν εχουμε. - Δεν καταλαβα;! Εννοειτε οτι δεν βγαζετε για το συγκεκριμενο δρομολογιο; - Οχι, εννοω οτι δεν υπαρχουν διαθεσιμα εισιτηρια για το αποψινο καραβι. Εγκεφαλικο #1. - Μα συγγνωμη δεσποινις μου. Μεχρι και σημερα το πρωι που κοιταζα, υπηρχε πληρης διαθεσιμοτητα στα παντα. Πως ειναι δυνατον τωρα μερικες ωρες μετα να μην υπαρχουν ουτε δυο θεσεις στο καταστρωμα;;; - Δεν ξερω, τι να σας πω... Καλυτερα να πατε στο check in και να ρωτησετε στα γκισε της εταιριας. Δεν μπορουσα να το πιστεψω! Μα πως θα γινοταν να συμβει κατι τετοιο στα καλα καθουμενα; Ετρεξα στον τερματικο σταθμο πεπεισμενος οτι κατι δεν ειχε δει καλα η υπαλληλος στο ταξιδιωτικο γραφειο. Μεσα στη κεντρικη σαλα γινοταν ο κλασσικος χαμος. Πιτσιρικια με σακιδια στη πλατη, βαριεστημενοι νταλικιερηδες, οικογενειες με μωρα, ηλιοκαμενοι μεσηλικες ασιατες, ολοι στριμωχνονταν στις ουρες των γκισε για τα δεοντα. Με την αγωνια να με τρωει και τα νευρα μου μανταλακια στηθηκα υπομονετικα στην ουρα. Τι αλλες επιλογες ειχα; Η Annika προσπαθουσε να ειναι ψυχραιμη αλλα ηξερα καλα οτι ανησυχουσε πολυ περισσοτερο απο μενα. Εχοντας μαθει να οργανωνει τα παντα απο πολυ νωριτερα, μια τετοια κατασταση ηταν ο εφιαλτης της. Και αν δεν βρισκαμε τελικα εισιτηρια; Το επομενο πλοιο εφευγε αυριο το βραδυ. Ενα 24ωρο που δεν μας επαιρνε να χαραμισουμε βολοδερνοντας στο λιμανι της Ηγουμενιτσας. Φτανοντας στο γκισε εκανα υπερανθρωπες προσπαθειες να φανω χαλαρος και ζητησα δυο εισιτηρια για καταστρωμα σαν να ηταν το πιο φυσικο πραγμα στο κοσμο. Η απαντηση ηταν σαν γροθια στο στομαχι. "Λυπαμαι κυριε, δεν υπαρχει τιποτα για αποψε. Ειναι ολα κλεισμενα." Πηρα μια βαθεια ανασα και συνεχισα. Δεν θα παρεδιδα ετσι τα οπλα χωρις μαχη! - Μα πως γινεται αυτο; Σημερα το πρωι ηταν ολα αδεια και τωρα δεν εχει θεση ουτε για το καταστρωμα; - Ε να, ξερετε, το προηγουμενο πλοιο μας που εφευγε το μεσημερι ειχε τεχνικο προβλημα και ετσι μεταφεραμε ολους τους επιβατες στο βραδυνο δρομολογιο. - Και δηλαδη, αυτοι που βασισμενοι στη πρωινη διαθεσιμοτητα ειχαν υπολογισει να ταξιδεψουν με το βραδυνο πλοιο τι πρεπει να κανουν; Να πανε κολυμπωντας; - Τι να σας πω κυριε. Θα περιμενετε και αν υπαρξει καποια διαθεσιμοτητα θα σας ενημερωσουμε. - Ωραια. Και ποτε θα γινει αυτο; - Γυρω στις 11.30, οταν το πλοιο θα εχει φορτωσει! Δεν πιστευα στ' αυτια μου! Το δρομολογιο εφευγε στις 11.45 και επρεπε να περιμενουμε μεχρι κυριολεκτικα την τελευταια στιγμη για να μαθουμε ΚΑΝ αν θα ταξιδεψουμε τελικα η οχι. Ομολογω οτι δεν ειχα υπολογισει ενα τετοιο σεναριο. Η ωρα ηταν ηδη δεκα και τεταρτο το βραδυ και στη περιοχη δεν υπηρχαν campings, ποσο μαλλον που να ειναι και ανοιχτα τοσο αργα. Αν δεν βρισκαμε τελικα θεση στο πλοιο, που θα βγαζαμε τη νυχτα; Βγηκα εξω να παρω αερα γιατι ημουν ετοιμος να σκασω. Στα σκαλια της εισοδου καποιοι αλλοι μοτοσυκλετιστες καθονταν κοντα στις φορτωμενες με μπαγκαζια μηχανες τους και εκαναν τσιγαρο. Αραγε αυτοι ειχαν βρει εισιτηρια; Πιασαμε τη κουβεντα και συντομα ηταν προφανες οτι και εκεινοι βρισκονταν στην ιδια μοιρα με εμας. Ηταν Τουρκοι μεταναστες που ζουσαν στη Γερμανια εδω και χρονια. Ειχαν κατεβει στη χωρα τους για διακοπες οπως καθε χρονο και τωρα γυριζαν πισω. Η τουλαχιστον αυτο ηταν το σχεδιο. Ακουγοντας το οτι η Αυτου Μεγαλειοτης των εισιτηριων θα μας ενημερωνε στο παρα πεντε για το ΑΝ θα δεχοταν εμας τους ταπεινους στο υπερωκεανιο της η οχι, πηραν την αποφαση να ψαξουν στη περιοχη για διαμονη. Αυτοι ειχαν την πολυτελεια μιας ακομα ημερας. Εμεις οχι. Το μονο που μπορουσαμε να κανουμε ηταν να περιμενουμε και να ελπιζουμε για το καλυτερο. Τουλαχιστον η αγωνια μας συντομα θα λαμβανε τελος. Το καραβι εδεσε στην προβλητα και ξεβρασε ενα πολυχρωμο συμφερτο ανθρωπων και οχηματων. Μεσα σε πεντε λεπτα ο σταθμος ειχε αδειασει απο κοσμο καθως ολοι ετρεχαν για μια θεση στις ...πολυθρονες και ειχαμε μεινει μονο εμεις και μερικοι ακομα να περιμενουμε την ...αποφαση στο γκισε. Λιγο πριν το πλοιο αναχωρησει η καταφατικη απαντηση που ελπιζαμε ηρθε. - Μολις μιλησα με το πληρωμα. Μπορειτε να πατε μεσα. Σε χρονο μηδεν ειχαμε πληρωσει τα εισιτηρια και τρεχαμε με μπουφαν, κρανη και λοιπα δεμενα στη μηχανη οπως οπως να μπουμε στο πλοιο. Εδεσα τη μηχανη στο αμπαρι και ανεβηκα επανω με μια μεγαλη ανακουφιση. Εστω και ετσι, τη τελευταια στιγμη τα ειχαμε καταφερει! Το πλοιο ηταν κυριολεκτικα πιτα στο κοσμο. Ανθρωποι, στρωματα, βαλιτσες ατακτως ερριμενα παντου. Στα μπαρ, στο πατωμα, στους διαδρομους, κατω απο σκαλες, στα πλατυσκαλα, εξω στο καταστρωμα σε καθε πιθανο και απιθανο απαγκιο σημειο. Δεν ειχα ξαναδει ποτε κατι τετοιο. Πιασαμε δυο πλαστικες καρεκλες στην ακρη του μπαρ κοντα στο παραθυρο και προσπαθησαμε να βολευτουμε. Οι μηχανες τρανταζαν το βαρυφορτωμενο σκαρι που ξεκινουσε νωχελικα τη πορεια του μεσα στο πυκνο σκοταδι. Η νυχτα αυτη θα ηταν μεγαλη...

Με τη βοηθεια της Εγνατιας οδου, η Ηγουμενιτσα πλεον ηταν σε αποσταση βολης. Δεν θα βαρεθω να το λεω ποτε: αυτος ο δρομος ειναι ενα μοναδικο κοσμημα για την Ελλαδα που δεν εχει να ζηλεψει τιποτα απο τους καλυτερους αντιστοιχους αυτοκινητοδρομους της Ευρωπης. Γεφυρες, τουνελ, φωτισμος, σηματοδοτηση, ασφαλτος γυαλοχαρτο, ενα ακρως εντυπωσιακο γκριζο χαλι που απλωνεται αναμεσα σε καταπρασινες οροσειρες και ιπταται πανω απο αποκρημνες πλαγιες και κοιλαδες. Πραγματικα ειναι αποριας αξιον πως ξεφυγε ενα τετοιο δημιουργημα απο τις δαγκανες των εργολαβων, πολιτικων και λοιπων κρατικοδιαιτων οντων. Μπαινεις εδω και νοιωθεις οτι εχεις τηλεμεταφερθει στη καρδια της Ευρωπης... Η μονη παραφωνια στο σκηνικο ηταν οτι αυτη η δρομαρα με εκανε να θελω να ειχα την Αυρα εδω. Ατελειωτες ευθειες, παρατεταμενες καμπες σε (βαθεια) τριψηφια νουμερα, μια σκετη προκληση να χωθεις κατω απ' τα φερινγκ ενος διηπειρωτικου πυραυλου και να στραγγαλισεις το δεξι γκριπ... Που πας ρε Καραμητρο με το μονοκυλιδρο; Τουλαχιστον τα τοπια μας αποζημιωναν για την αργοπορια και με το παραπανω καθως η Ηγουμενιτσα θα φαινοταν απο στιγμη σε στιγμη στον οριζοντα...

Κατσαμε εκει για αρκετη ωρα χωρις να μιλαμε απολαμβανοντας την απογευματινη ηρεμια και ακουγοντας τις βροντες μιας καταιγιδας που χανοταν προς στον οριζοντα. Καποιες φορες δεν υπαρχει λογος να πεις τιποτα για να τα πεις ολα. Τα βουνα τυλιγμενα στην αχλη και ο ηλιος με τα συννεφα σε ενα ατελειωτο παιχνιδι χρωματων και φωτος. Ενα θεαμα τοσο επιβλητικο οσο και αρχεγονο συναμμα... Ο αερας ειχε παρει να δροσιζει αρκετα και ξεραμε οτι ηταν καιρος να συνεχισουμε το δρομο μας. Το πασο της Καστανιας που ενωνει την Καλαμπακα με την Εγνατια οδο μας περιμενε και ηξερα οτι δεν θα μας απογοητευσει. Κινηση ελαχιστη, εξαιρετικη χαραξη, εντυπωσιακα βουνα μεχρι εκει που βλεπει το ματι, ο βρεγμενος δρομος της καταιγιδας που δεν μας προλαβε, αλλα πανω απ' ολα αυτη η μυρωδια...! Το νοτισμενο χωμα που διψαει για νερο, αυτη η ολοδροση ανασα λουλουδιων, δεντρων και γης που μπλεκεται γλυκα και σε αρπαζει απ' τα μουτρα ανασυροντας στην επιφανεια μνημες, ταξιδια, καλοκαιρια και παλιους ερωτες...

Ο σημερινος προορισμος ηταν απλος: Ηγουμενιτσα, οπου μας περιμενε το κλασσικο πλοιο της γραμμης για την Ανκονα. Δεν ειχα κλεισει εισητηρια, διοτι μεχρι και χθες το βραδυ ειμασταν 50-50 αν θα συνεχιζαμε η οχι, αλλα οπως ειχα δει στο συστημα κρατησεων το πλοιο ειχε απλετη διαθεσιμοτητα οποτε δεν ανησυχουσαμε. Ειχαμε ολη τη μερα μπροστα μας για να απολαυσουμε τη διαδρομη χωρις αγχος και περιττες σκεψεις. Το μονο που ειχε σημασια τωρα ηταν ο δρομος! Η μερα ειχε παρει πια να ζεσταινει για τα καλα και ο ηλιος εδειχνε τα δοντια του σε εναν καταγαλανο ουρανο. 42 βαθμοι ηδη στο θερμομετρο και ο Θεσσαλικος καμπος να βραζει. Παιδες εν καμινω. Στους δρομους της Λαρισας παντου ερημια, σαν μια πολη φαντασμα με τα τσιμεντα να βραζουν που οι κατοικοι εγκατελειψαν κακην κακως σε μια απελπιδα προσπαθεια να βρουν λιγη δροσια. Αυτο σκοπευαμε να κανουμε κι εμεις και ετσι συντομα αρχισαμε να ανηφοριζουμε τον ομορφο επαρχιακο για τα Τρικαλα. Η ανοιχτη και (πολυ) γρηγορη διαδρομη ηταν every bit το απολαυστικο πιστακι που θυμομουν απο παλια, ομως η μικρη BMW δεν ηταν η καταλληλη μηχανη για ασωτειες, ποσο μαλλον φορτωμενη και σε "τουριστικο" mode. Με χαμηλες σχετικα ταχυτητες λοιπον αλλα προσπαθωντας να κρατω εναν αξιοπρεπη ρυθμο συντομα ειχαμε περασει τα Τρικαλα και καναμε μια σταση για ξεμουδιασμα και ξεδιψασμα ανθρωπων και αλογων. Στο παρκινγκ του βενζιναδικου βρισκονταν τεσσερις βαρυφορτωμενες μοτοσυκλετες απο Γερμανια, με τους αναβατες τους να στεκονται παραδιπλα στη σκια και να ετοιμαζονται για αναχωρηση. Κοιταξα τις πινακιδες τους και δεν μπορουσα να μην σκεφτω την ειρωνια της στιγμης. Αυτοι κατεβαιναν στα μερη μας και εμεις ανεβαιναμε στα δικα τους. Εμεις θεωρουσαμε τους δικους τους προορισμους πιο ομορφους και εκεινοι τους δικους μας. Τελικα ο ανθρωπος παντα πιστευει οτι "το γρασιδι ειναι πιο πρασινο στην αλλη πλευρα" ε; Με το κλασσικο νευμα των μηχανοβιων και το χαμογελο των ανθρωπων που ξερουν οτι εχουν να μοιραστουν πολλα, ο μεγαλυτερος της παρεας ηρθε κοντα μας. Ηταν ενας καλοστεκουμενος και ευγενεστατος ηλικιωμενος Γερμανος, που ταξιδευε καθε καλοκαιρι ανα την Ευρωπη με μια αθανατη BMW R100. - Για που πατε παιδια; - Ανεβαινουμε στα μερη σας, να δουμε ενα φιλο που μενει κοντα στο Μελανα Δρυμο. - Ααααα, θα πατε στα λημερια μου! Eγω ειμαι απο το Freiburg! Ακουστε να δειτε τι θα κανετε... Σε χρονο μηδεν ειχε βγαλει τους χαρτες πανω στο tank bag και μας εδινε συμβουλες και προτασεις για αξιοθεατα και διαδρομες. Οσο μου μιλουσε, εγω δεν μπορουσα να μην νοιωθω περηφανος που παλιοσειρες μηχανοβιοι ταξιδευτες, οπως αυτοι που θαυμαζα πιτσιρικας, με εβλεπαν τωρα σαν ισο προς ισο χωρις τουπε, υφος η προκαταληψη. Πισω απο ενα κρανος και ενα παλιο δερματινο ολοι ειμαστε το ιδιο. Εδω δεν υπαρχουν διευθυντες και υπαλληλοι, φτωχοι και πλουσιοι, καλοι και κακοι, παρα μονο Ανθρωποι που τους δενουν διτροχες αγαπες και ταξιδια... Καβαλησαμε, τα μοτερ ξυπνησαν και βγηκαμε παρεα στο δρομο μεχρι τη Καλαμπακα και τα μοναδικα Μετεωρα. Σοκ και δεος. Οσες φορες και να τα δω, τα Μετεωρα παραμενουν συγκλονιστικα... H Annika δεν ειχε ξαναρθει εδω και ειχε μεινει αναυδη, μην μπορωντας να πιστεψει τα ματια της. "Ειμαστε ακομα στο πλανητη Γη;;;;" Ανηφορισαμε μεχρι τα πρωτα μοναστηρια και καπου αραξαμε στην ακρη του δρομου με τη φωτογραφικη και τα ματια να κανουν απεγνωσμενες προσπαθειες να συλλαβουν αυτο το μεγαλειωδες δημιουργημα της φυσης...

Day 4 Πλαταμώνας -Ηγουμενιτσα 400 km "Παμε." Ανοιξα τα ματια και κοιταξα το φως του ηλιου που δειλα δειλα τρυπωνε μεσα στη σκηνη και εδιωχνε το σκοταδι της νυχτας μαζι με αυτο των σκεψεων μου. Χαμογελασα πλατια και η πρωτη λεξη που ηρθε στα χειλη μου ηταν τοσο απλη οσο και επιτακτικη. "Παμε." Ειχαμε πεσει για υπνο με χιλιες αμφιβολιες για κατα ποσον αυτο το ταξιδι επρεπε να γινει η οχι. Τιποτα δεν εδειχνε να πηγαινει οπως το ειχαμε στο νου και μεχρι τωρα ολα εμοιαζαν να γινονται με δυσκολια και κοπο. Τι νοημα θα ειχε λοιπον να συνεχισουμε στο ιδιο βιολι; Τωρα ομως η υποσχεση μιας νεας -καλυτερης- μερας διεγραφε ολες τις αδιεξοδες σκεψεις και εφερνε ξανα εκεινη τη γνωστη διψα για ανοιχτους δρομους και νεους προορισμους. "Παμε". Απο εδω και περα θα αφηναμε στην ακρη ολα τα "πρεπει" και θα αγκαλιαζαμε τα "μπορει". Ενα ταξιδι ενδεχομενο. Μπορει και ναι μπορει και οχι. Ποιος ξερει; Εγω απ' τη μερια μου το μονο που ηξερα ηταν οτι αν δεν το παλευαμε θα το μετανοιωναμε τελικα. Εξαλλου "Πετρα που κυλα ποτε δεν χορταριαζει" δεν λενε; Κατεβηκα στο χωριο και απο ενα γωνιακο φουρνο πηρα δυο περιποιημενα καφεδακια μαζι με μερικα cookies. 2,5 ευρω ολα και ενα μεγαλο χαμογελο απο την ευγενικη σερβιτορα. Ετσι μαλιστα! Πισω στο camping ομολογω οτι ηταν απο τις λιγες φορες που το κλασσικο βασανο του πακεταρισματος γινοταν με μεγαλη χαρα, διοτι σφραγιζε οριστικα και αμετακλητα την αποφαση μας να φυγουμε για νεες περιπετειες. Ο Κωστης παντα χαμογελαστος και ευδιαθετος, μας βοηθησε να τακτοποιησουμε τη μηχανη και λιγο αργοτερα καθομασταν στην αυλη του για ενα μικρο πρωινο προτου αποχωρησουμε. Χυμος, φρουτα, χορταστικες ομελετες και σαντουιτσακια για το δρομο με το φρεσκο ψωμι του Φουρναρη. Χρωματα, ηλιος, χαμογελα, καλη παρεα και η υποσχεση του ανοιχτου δρομου μπροστα μας πανω σε δυο ροδες. Ετσι θα επρεπε να ξεκινα καθε μερα...! Μετα τις κλασσικες αναμνηστικες φωτο ημασταν ετοιμοι να φυγουμε.

Το επομενο πρωι με βρηκε παλι ξυπνιο απο νωρις και αυτη τη φορα ημουν ιδιαιτερα προβληματισμενος. Τοσο εγω οσο και η Annika ειμασταν πολυ προβληματισμενοι αναφορικα με τη συνεχεια. Γιατι συνεχεια υπηρχε... Το αν τη θελαμε ηταν αλλου παππα ευαγγελιο... Μπερδευτηκατε ε; Εμεις να δειτε! Παρενθεση εδω λοιπον μπας και βγαλουμε ακρη. Ξεκινωντας αυτο το ταξιδι ειχαμε στο νου μας δυο μαλλον αντικρουομενες αναγκες. Απο τη μια η αναγκη της χαλαρωσης και καλοκαιρινης ραστωνης και απο την αλλη η διψα για χιλιομετρα και νεους προορισμους. Ετσι καπως σχηματιστηκε η αρχικη ιδεα: να παμε σε ενα ομορφο κοντινο μερος για να χαλαρωσουμε και στη συνεχεια να φυγουμε για εξω και το αγνωστο. Ναι αλλα για που; Η λυση ηρθε απο εναν δικο μου συνονοματο αυτη τη φορα και συμφορουμιτη που ζει με την κοπελα του στη Γερμανια. Σε ανυποπτη φαση ειχε ριξει την ιδεα να ανηφοριζαμε προς τα μερη του. Τοτε, παλευοντας ακομα με την ανακατασκευη της Αυρας η σκεψη αυτη εμοιαζε μακρυνη. Ιιιισως καποια στιγμη, καλα να ειμαστε και οι λοιπες κλασσικες δικαιολογιες. Ομως το σαρακι με ετρωγε και δεν με αφηνε να ησυχασω. Ετσι, οταν ο χρονος της αδειας βρεθηκε τοτε ηξερα οτι δεν θα ηρεμουσα αν δεν επαιρνα τους δρομους. Ετσι, επικοινωνησα με τον Νικολα, οι συνεννοησεις εγιναν και το προγραμμα βγηκε σε χρονο μηδεν. Οι πιο πολλες λεπτομερειες ηταν (κακως) αφημενες στη τυχη τους, ομως ενοιωθα οτι αν εβγαζα ενα κανονικο προγραμμα θα πιεζομουν, κατι που δεν ηθελα με τιποτα. Οποτε φυγαμε με μονο δυο γνωστες παραμετρους: Πλαταμωνας αρχικα για χαλαρωση και τελικος προορισμος το Schwarzwald, η αλλιως Μελανας Δρυμος στη Γερμανια, απ' οπου ο Νικος ζουσε δυο τσιγαρα δρομο. Δρομο πηραμε και δρομο αφησαμε και να που ειμασταν τωρα στο Πλαταμωνα με το ναυαγιο ομως να ερχεται ολοταχως. Το αρχικο πλανο ελεγε τρεις μερες εδω και μετα αναχωρηση μεσω Ηγουμενιτσας για επανω. Με τον Πετρο να φευγει σημερα νωρις και τον Κωστα να τρεχει με τα δικα του, ξεραμε οτι δεν μπορουσαμε να μεινουμε ετσι για πολυ ακομα. Μετα το πρωινο και αφου αποχαιρετησαμε τον Πετρο ειπαμε να παμε να δουμε τον αλλο Πετρο κανοντας του εκπληξη. Δεν θα μπορουσε να γινει και διαφορετικα ομως διοτι βλακωδως ειχα ξεχασει το κινητο μου στη σκηνη και δεν μπορουσα να τον καλεσω ουτως η αλλως. Αιωνιως αισιοδοξος ομως, πηρα τη μηχανη και βαλαμε ροτα για το μικρο χωριο οπου εχει το φουρνο του, περι τα σαραντα χιλιομετρα απο τον Πλαταμωνα, θεωροντας οτι θα τον βρουμε εκει. Αμ δε! Οταν φτασαμε στο χωριο το μεσημερακι το μαγαζι ηταν κλειστο! Τωρα; Τηλεφωνο να τον καλεσω δεν ειχα και να παω στο σπιτι του επισης δεν μπορουσα γιατι δεν θυμομουν τη διαδρομη. Υπεροχα! Με τον ηλιο να βαραει αλυπητα και τον ιδρωτα να τρεχει σαν τον Αμαζονιο απο πανω μας δεν ειχαμε αλλη επιλογη απο το να γυρισουμε πισω με την ουρα στα σκελια και τη διαθεση στις καλτσες.. Πισω στο camping απογευμα πλεον, τσιμπησαμε κατι και ειπαμε να κατεβουμε στη παραλια για ενα καφεδακι μπας και ανεβει λιγο η διαθεση μας και να δουμε τι θα καναμε στη συνεχεια... Αφου περπατησαμε λιγο βρηκαμε ενα ομορφο μπιτσομπαρο οπου και καθισαμε για τον καφε μας. Οσοι με ξερουν γνωριζουν οτι στον καφε δεν ειμαι ιδιαιτερα πολυπλοκος ανθρωπος. Νες το χειμωνα, φραπε το καλοκαιρι. Παραγγειλαμε λοιπον δυο παγωμενους καφεδες και μετα απο λιγο ηρθαν μεσα σε χαρτινα κυπελακια τυπου παρτο-και-φυγε. Για νερο κλπ δεν συζηταμε καν. Παροτι μου εκανε ασχημη εντυπωση ειπα να μην πω κατι, και απλα αρχισαμε να συζηταμε τους λογους που τα πραγματα δεν πηγαιναν οπως θα θελαμε μεχρι στιγμης και τι θα μπορουσαμε να κανουμε στη συνεχεια για να ανακαμψουμε. Οταν ηρθε η ωρα να φυγουμε ζητησα το λογαριασμο και η κοπελια με τελειως αδιαφορο υφος λεει "Ειναι οκτω ευρω". Εκει εμεινα αναυδος. Δυο φραπε της πλακας σε χαρτινα κυπελακια του δρομου και να ειναι πιο ακριβοι και απο την Αθηνα; Ηθελα ΠΟΛΥ να μην πληρωσω τιποτα και να σηκωθω να φυγω αλλα εδωσα τοπο στην οργη και απλα υποσχεθηκα στον εαυτο μου να μην ξαναπατησω σε αυτο το μερος ξανα... Αυτη ηταν και η σταγονα που ειχε ξεχειλισει το ποτηρι και για τους δυο μας. Με τους χαρτες και το tablet ανα χειρας πηγα καρφι για τη ρεσεψιον -το μονο μερος οπου ειχε internet- για να βγαλω προγραμμα για την επομενη μερα. Κοιταξα το πλοιο που εφευγε για Ανκονα το επομενο βραδυ και υπηρχε απλετη διαθεσιμοτητα στα παντα. Καμπινες, καταστρωμα, αεροπορικες θεσεις... Τελεια. Θα πηγαιναμε νωρις στην Ηγουμενιτσα και θα παιρναμε τα εισιτηρια απευθειας απο τα γκισε. Ομως, οσο και αν προσπαθουσα να σκεφτομαι το επερχομενο ταξιδι, ολα τα μικρα και σπαστικα ζητηματα που ειχαμε αντιμετωπισει απο την αρχη του ταξιδιου μεχρι τωρα δεν με αφηναν να νοιωσω ομορφα. Η αφορητη ζεστη, οι βαρετες εθνικες, τα ληστρικα διοδια, η πολυκοσμια και αδιαφορια του Πλαταμωνα, τα φιλαρακια που ειτε ειχαμε δει ελαχιστα ειτε και καθολου, η γκρινια και κακη διαθεση που ολα αυτα ειχαν φερει... Χρειαζομασταν ενα γερο reset γιατι μεχρι τωρα το ταξιδι μονο ιδανικο δεν ηταν... Επεσα για υπνο πριζωμενος και με χιλιες σκεψεις στο νου. Θα μπορουσαμε να βρουμε τους ρυθμους μας στη συνεχεια η ολα θα μας εφταιγαν και θα αλωνιζαμε τους δρομους σαν τις αδικες καταρες; Αγνωστο... "Ας δουμε πως θα νοιωθουμε το πρωι Νικο" μου ειπε η Annika ως κλασσικα ψυχραιμη και λογικη Φινλανδη και ηξερα οτι ειχε δικιο. Στο κατω κατω πως θα εκτιμησεις τα καλα αν δεν δεις και τα ασχημα πρωτα;

Αφοτου φαγαμε, ηπιαμε και τα ειπαμε, ανακαλυψαμε οτι ολοι ειχαμε λιιιιγο διαφορετικες ατζεντες για τις ημερες των διακοπων. Ολοι θελαμε προφανως να χαλαρωσουμε και να περασουμε καλα αλλα ταυτοχρονα ολοι ειχαμε μαλλον λιγο διαφορετικες ιδεες για το πως θα γινει αυτο. Ο Κωστας ηθελε κλασσικες διακοπες παραλιας, ηλιοθεραπειας και να δει ολα τα φιλαρακια που δεν ειχε δει εναν ολοκληρο χρονο -χωρια που ειχε να φροντιζει και την οικογενεια παραλληλα. Ο Πετρος εδειχνε να μην βολευεται στο ολο σκηνικο και οπως μου εξομολογηθηκε αργοτερα ο μονος λογος που ειχε μεινει στο μερος ηταν η παρεα, καθως το συγκεκριμενο camping δεν του αρεσε γενικα καθολου. Εμεις θελαμε να βρουμε λιγο χρονο να χαλαρωσουμε, να τα πουμε με τους φιλους μας και να σκεφτουμε τι θα κανουμε στη συνεχεια των διακοπων, ομως ο συνδιασμος της αφορητης ζεστης, η πληρης ελλειψης κοινοχρηστων εγκαταστασεων στο camping οπου να μπορεις να κατσεις (πχ self service εστιατοριο/καφε) και εστω ενος mini market για να αγορασεις καποια απαραιτητα, καθως και η αδιαφορη τεραστια παραλια χωρις ιχνους σκιας και γεματη χαζοχαρουμενους ρακετοφορους τουριστες ειχαν ως αποτελεσμα να μην μπορουμε να βολευτουμε πουθενα. Σε αυτα, το γεγονος οτι το camping ειχε φτιαχτει καπου το '60 και μπανια και λοιποι χωροι ειχαν μεινει σε εκεινη τη δεκαετια δεν βοηθουσαν πολυ την κατασταση. Το μερος ηταν πραγματικα ιδανικο ως χωρος camping, γεματο καθε λογης δεντρα που σκεπαζαν τα παντα με απολαυστικη σκια, ομως περαν αυτου ουδεν. Για να γινει κατι αξιολογο ειχε αμεση αναγκη απο ΠΟΛΥ αγαπη και στοργη η πληρη ισοπεδωση. Δεν εχω καταληξει ακομα τι απ' τα δυο. Εν πασει περιπτωσει, η πρωτη μερα διακοπων μας περασε οσο ομορφα θα μπορουσε δεδομενων των συνθηκων. Ο Κωστας ηταν ιδιαιτερα πηγμενος εκεινη τη μερα καθως περα απο το να φροντιζει τα της οικογενειας, ειχε και πολλους εξωσχολικους φιλους που πηγαινοερχονταν και επρεπε να τους δει, οποτε εμεις παρεα με τον Πετρο φτιαξαμε κατι προχειρο και αραξαμε στις σκηνες για μασα και κουβεντουλα. Εκ των υστερων, ισως θα μπορουσαμε να εχουμε καβαλησει τις μηχανες και να εχουμε φυγει για καπου-οπου, ομως τοσο εμεις οσο και ο Πετρος μολις ειχαμε ερθει στο μερος και το να ψαχνουμε εναλλακτικες μεσα στο λιοπυρι δεν ηταν ιδιαιτερα ελκυστικο σαν σκεψη. Κατσαμε εκει λοιπον, τα ειπαμε, τα ηπιαμε και εν μεσω φιλων η μερα περασε αρκετα ευχαριστα. Ομως ηταν προφανες οτι η συνεχεια δεν θα μπορουσε να ειναι η ιδια, ποσο μαλλον απο τη στιγμη που αυριο πρωι πρωι ο Πετρος θα εφευγε για τα βουνα της Βορειας Ελλαδας οπως και ηταν το αρχικο του πλανο...

Τις σκεψεις μου διεκοψε το κουδουνισμα του κινητου. "Νικο, ειμαι καθοδον και φερνω και πρωινα πολεμοφοδια απο τον Φουρναρη!" Χαμογελασα. Οι φιλοι που λεγαμε. Και ας ειναι αλητες μαλλιαδες μηχανοβιοι. Με τον Πετρο δεν ειχαμε καταφερει ποτε να συναντηθουμε. Βορειος αυτος, νοτιος εγω, ειχε διαβασει τα ταξιδιωτικα μου και για καποιο ανεξηγητο λογο με ειχε συμπαθησει. Go figure... Τα λεγαμε κατα καιρους μεσω Skype και απο τα γραφομενα του ειχα ανακαλυψει ενα ακρως αξιολογο παιδι με μεγαλες ευαισθησιες, απιθανο αυτοσαρκαστικο χιουμορ και ακρως κοφτερο μυαλο. Ολο λεγαμε να συναντηθουμε καποια στιγμη αλλα με την καθημερινοτητα αυτη που ειναι ξεραμε οτι δυσκολα θα γινει αυτο. Ομως αυτος επεμενε. (Και μαζοχιστης συν της αλλοις!) Και οταν εμαθε οτι θα ανηφορισω στο Πλαταμωνα, αποφασισε να χασει δυο μερες απο τις δικες του διακοπες στα ορη και τα βουνα και να ερθει να με βρει. Μου χρωστουσε λεει μια μεγαλη αγκαλια. Ακου πραγματα. Οντως 9 και κατι το πρωι ηταν στην εισοδο του camping κρατωντας μια μεγαλη σακουλα με καθε λογης φαγωσιμα, πεσκεσι απο ενα αλλο αγαπημενο φιλο που ειχε φουρνο σε ενα κοντινο χωριο και επισης μηχανοβιο και συνονοματο του Πετρου. Ας τον πουμε Πετρο Φουρναρη. Στησαμε τη σκηνη του Πετραν κοντα σε εμας και στη συνεχεια κατσαμε παρεα με τον εταιρο καππαδοκη Κωστη και τους λοιπους παρατρεχαμενους να μασουλαμε τις λιχουδιες και να τα λεμε. Η μερα ειχε ξεκινησει αψογα! Ομως η συνεχεια δεν θα αποδεικνυονταν εξισου συναρπαστικη...

Day 2-3 Should I stay or should I go... Πλαταμώνας και περιξ Οι πρωτες χρυσες ακτινες του ηλιου επεφταν γλυκα πανω στη σκηνη και ως συνηθως με εβρισκαν να εχω ηδη σηκωθει και να φτιαχνω το πρωτο πρωινο καφε σκεπτομενος το προγραμμα της μερας αλλα και της συνεχειας γενικοτερα. Δεν ειχα απολυτως καμια ιδεα τι θα κανουμε, που θα παμε, αν θα παμε καν. Σε αντιθεση με αλλα ταξιδια που ειχαν προγραμμα και στοχο, το φετινο ηταν ενα ταξιδι που αμφιταλλαντευοταν συνεχως αναμεσα στο "φυγαμε!" και στο "αστο-που-να-τρεχουμε-φετος..." Αυτος ηταν και ο λογος που μεχρι και την τελευταια στιγμη τιποτα δεν ηταν σιγουρο. Ειχα ταξιδεψει αρκετα στους δρομους της Ευρωπης, ειχα δει πολλα μερη και η σκεψη ενος "μια απο τα ιδια" ταξιδιου δεν με γεμιζε. Το να φυγεις για μια μεγαλη περιπετεια μονος στο αγνωστο ειναι υπεροχο, ομως ποσες περιπετειες να βρεθουν πλεον σημερα; Και ακομα περισσοτερο που να βρεθει ο χρονος για να φτασεις εκει στα οσα μακρυνα δεν εχεις ξαναδει; Το μονο που ηξερα ηταν οτι ηθελα να ξεφυγω απο την καθημερινοτητα, να μπορεσω να κοιταξω επιτελους και λιγο μεσα μου και να μοιραστω ομορφες στιγμες με φιλους... Οι φιλοι ηταν που με ειχα φερει σ' αυτο το μερος. Ο Πλαταμωνας δεν ηταν ενα μερος που θα επελεγα να επισκεφτω κανονικα. Αν εξαιρεσεις το καστρο του, ηταν ενας μαλλον αδιαφορος συνοικισμος με μπολικο τσιμεντο, που απλωνοταν γυρω απο μια μεγαλη παραλια χιλιομετρων, οπου καθε καλοκαιρι χιλιαδες αλαφιασμενοι Βορειοι Ελληνες και Βαλκανιοι εκδρομεις στριμωχνονταν για μια θεση στον ηλιο με το φρεντο στο χερι και τη βαβουρα των καφετεριων στ' αυτια. Not my thing. Εδω ομως ηταν που ο αγαπημενος φιλος Κωστας ειχε επιλεξει να ερχεται τα καλοκαιρια με την οικογενεια του, εχοντας νοικιασει μακροχρονια ενα μονιμα εγκατεστημενο τροχοσπιτο στο camping που βρισκομασταν. Οπως μου ειχε εξηγησει, αυτο το μερος ειχε πολλα πλεονεκτηματα για τον ιδιο. Το πατρικο του ηταν σε ενα κοντινο χωριο και στην περιοχη ειχε πολλους φιλους που χαιροταν να βλεπει τα καλοκαιρια που ανεβαινε πανω απο την Αθηνα. Συν το οτι οι μικρες του κορες μπορουσαν να αλωνιζουν ολη μερα μεσα στο camping με τα αλλα πιτσιρικια ελευθερα αφηνοντας τον Κωστα να ξεκουραστει και να περασει καλα με τα φιλαρακια που περνουσαν να τον δουν. Το τροχοσπιτο ηταν περικλεισμενο μεσα σε μια πολυ ομορφη αυλη με ολα τα ...κομφορ. Ξυλινος φραχτης, λουλουδια, πλακες στο δαπεδο, τραπεζοκαθισματα μεχρι και μονιμο στεγαστρο και ξεχωριστη κουζινα μεσα σε μια μεγαλη μεταλλικη κατασκευη/ντουλαπα. Κανονικο εξοχικο. Και αν εκρινα απο τα οσα εβλεπα καθως βολταριζα στους διαδρομους του camping δεν ηταν ο μονος. Παντου εβλεπα μονιμες κατασκευες ολων των ειδων. Ξυλινες περγκολες, μεταλλικα υποστεγα, υφασματινες τεντες, τσιμεντενια η πλακοστρωτα δαπεδα και ασπρισμενες αυλες που δεν θα ζηλευαν τιποτα απο τις καλυτερες εξοχικες κατοικιες. Για να πω την αμαρτια μου δεν ημουν σιγουρος για ολο αυτο το σκηνικο. Απο τη μια καταλαβαινα τους ανθρωπους που ειχαν στησει μονιμα εδω το "εξοχικο" τους και καθε χρονο εβρισκαν τους γειτονες και περνουσαν ομορφα, αλλα απ' την αλλη εγω δεν ειχα μαθει ετσι. Το camping για εμενα ηταν αλλιως. Πολυχρωμες σκηνες και τροχοσπιτα, καθε λογης συμπραγκαλα απλωμενα σε αυτοκινητα και χωματα, ανθρωποι πιο λιτοι, αρκουμενοι στα λιγα, μια χαμηλη καρεκλα, ενα βιβλιο και ενας καφες, οικογενειες να τρωνε πρωινο στα μικροσκοπικα σπαστα τραπεζακια τους, ενα μονιμο ποταμι ταξιδιωτων που εστηναν τσαντηρι τη μια μερα και την επομενη ειχαν φυγει... Εδω, μεσα σε ολη αυτη τη ...μονιμοτητα των εξοχικων κατοικιων η σκηνη μας εμοιαζε να ειναι παραταιρη, ομως δεν με πειραζε. Ισα ισα που χαιρομουν να ειμαι η παραφωνια εδω! Γιατι, για εμενα η σκηνη δεν ηταν απλα ενα καταλυμα για το βραδυ, αλλα πανω απ' ολα αντιπροσωπευε το δρομο και τη φυγη. Και μια ΤΕΤΟΙΑ αυλη δεν θα την αλλαζα με το καλυτερο εξοχικο στο κοσμο...

Βεβαια, παρα τα ομορφα τοπια, το κομματι αυτο της Εθνικης μεχρι τη βορεια Ελλαδα ηταν το αναγκαιο κακο. Η απαλευτη ζεστη, τα ποταμια ιδρωτα, η απεχθεια της BMW στις εθνικες οδους και οι μικρες ΜΩΤ πανω στις απεραντες ευθειες του Βολου με εκαναν να ευχομαι να ειχα ενα καλο γκαζι να στιψω για να τελειωνω με αυτο το βασανο μια ωρα αρχυτερα. Η μερα μπορει να εφευγε αλλα οι σαρανταρες στο θερμομετρο δεν ελεγαν να κανουν το ιδιο... Ομως το ταξιδι ετσι λειτουργει. Δεν σου χαριζεται ετσι ευκολα. Εκει που θα λες οτι δεν αντεχεις αλλο, οταν θα νοιωθεις οτι τα πραγματα ειναι οριακα, καπου εκει θα καλμαρει και θα σε αποθεσει απαλα και ομορφα στις αγκαλιες και τα ζεστα χαμογελα των φιλων που σε περιμενουν με ανυπομονησια στο προορισμο. "Καλως τα παιδια!", η γνωριμη φωνη του κολλητου μας καλωσοριζει και επιτελους προσδεση στο φιλοξενο λιμανι του camping, οπου ενας καλος υπνος στη δροσια των μεγαλων πλατανων ειναι το καλυτερο αντιδοτο στο αγχος και τη λαβα των τσιμεντων της φυλακης που μολις αφησαμε πισω μας.

Διοδια. Aka ο μαλ@κ@ς και οι Σαραντα Κλεφτες. Ανεβαινεις την εθνικη και νοιωθεις οτι τα διοδια ειναι περισσοτερα πλεον και απο τα αυτοκινητα. Δεν προλαβαινεις να κουμπωσεις 3η στο κιβωτιο και πεφτεις στα φρενα για να πληρωσεις οτι του λειπει του καθενα! Ο ενας 2.50, ο αλλος 1.80, ο τριτος 2.80, ο τεταρτος 1.30 και παει λεγοντας, χαριζοντας στον ταξιδιωτη μοναδικες στιγμες ηδονης και μαγειας. Αποκορυφωμα; Η παρακαμψη για το μνημειο του Λεωνιδα στις Θερμοπυλες. Η Annika δεν ειχε ξαναπαει στο μνημειο του Λεωνιδα και ειπα αφου ηταν στο δρομο μας να κανουμε μια σταση για φωτο και ξεμουδιασμα. Τι το ηθελα; Λιγα χιλιομετρα πριν το μνημειο ΤΣΟΥΠ διοδια. Ε λεω, οκ καιρος τους ηταν, εχω να πληρωσω εδω και 7,5 λεπτα. Δινεις το 1 ευρω και ΤΣΑΑΑΑΑΚΚΚΚ παρακαμψουλα υποχρεωτικη για το μνημειο αλλα δεν μας χαλαγε αφου εκει θελαμε να παμε. Ειπα μεσα μου, τι σου ειναι ρε παιδι μου αυτοι οι ανθρωποι, ολα τα εχουν σκεφτει... Ο δρομος σε βγαζει κατευθειαν στα καλυτερα αξιοθεατα. Χαλαλι τα λεφτα! Ελα ομως που δεν ηξερα τη συνεχεια του εργου... Υποβαλλουμε τα σεβη μας στον αγερωχο Leonidas και παιρνουμε το δρομο μας. Αμ δε! 200 μετρα παρακατω (χωρις υπερβολη) ΤΣΟΥΠ ξανα διοδια! Ενοιωσα σαν ηρωας σε βιβιλιο του Καφκα. - Συγγνωμη κυρια μου, ΤΩΡΑ πριν τρια χιλιομετρα δεν πληρωσαμε διοδια; Να η αποδειξη. Γιατι να ξαναπληρωσουμε; Η γυναικα πισω απο το τζαμι με κοιταξε με το βλεμμα της απολυτης παραιτησης του ανθρωπου που εχει ξανακανει αυτο το διαλογο 137.896.322 φορες. {Kaseta Mode ON} Eχετε-δικιο-τι-να-σας-πω-επρεπε-να-πατε-απο-την-παρακαμψη. {Kaseta Mode OFF}, οπου παρακαμψη κατι αναμεσα σε χωματοδρομο και ασφαλτο που χανοταν σε κατι παρακειμενα χωραφια. Εκανα πισω και πηρα την παρακαμψη σκεπτομενος οτι τσαμπα σκοτωθηκαν οι τριακοσιοι του Λεωνιδα εδω γυρω. Αν οι Περσες ειχαν κανει ντου με ολα αυτα τα διοδια θα τα 'χαν παρατησει και θα γυριζαν πισω να πινουν τσιπουρα και ναργιλεδες σε καμια παραλια. Και το κερασακι στη τουρτα ηρθε 1 χιλιομετρο παρακατω, οπου η παρακαμψη περνουσε διπλα απο βενζιναδικο που επικοινωνουσε κανονικοτατα και με το νομο με την Εθνικη οδο. Να εχεις πληρωσει το νιοστο διοδιο της μερας και ολοι οι ντοπιοι να μπουκαρουν στο ενα χιλιομετρο παρακατω αβιαστα και αβαδιστα! Ε, καπου εκει απλα αποφασισα οτι ολα αυτα τα διοδια που εβρισκα στη συνεχεια ηταν αποκυημα της φαντασιας μου και επαψα να ασχολουμαι με το θεμα... Η προσοχη μου γυρισε στην ομορφια του δρομου που στο φως του απογευματος εκανε οτι μπορουσε να κανει την ανυποφορη ζεστη και την βαρεμαρα της εθνικης λιγο πιο υποφερτη.

Day 1 Αθήνα - Πλαταμώνας (aka Μισώ τα διόδια!) 400 χλμ Αυγουστος στην Αθηνα. Ζωη εν καμινω. Η πολη ερημη, τρομακτικη ζεστη, μια παχια, αποπνικτικη κουβερτα εχει πλακωσει τα παντα κανοντας τη κατασταση αφορητη και την αποδραση μονοδρομο. Σημερα ηταν η μερα της μεγαλης φυγης. Η μηχανη πανετοιμη για το ταξιδι, στεκοταν στο υπογειο φορτωμενη με τις βαλιτσες εκει ακριβως που δυο χρονια πριν πρωτοστεκοταν σε αθλια κατασταση, εχοντας σωθει απο βεβαιο θανατο στην ακρη μιας μαντρας, με χιλια δυο προβληματα, παρακαλωντας να βρεθει ενας ανθρωπος να της δωσει λιγη προσοχη και φροντιδα. Την χαζευα και σκεφτομουν ποσο μακρυα ειχε ερθει απο τοτε μεχρι τωρα. Αν ειχε φωνη να μιλησει θα ελεγε με περηφανια "κοιτα με τωρα...!" Φορτωμενη, καθαρη, σερβισαρισμενη, σε κατασταση μαχης εμοιαζε καλυτερη απο ποτε. Δεν ηταν ευκολο ομως ολο αυτο. Ακομα και τωρα μετα απο τοσο καιρο, εχοντας λυσει ενα σωρο μικρα και μεγαλα θεματα, την υστατη στιγμη της αναχωρησης ανακαλυπτα ζητηματα που απαιτουσαν λυση. οπως τα σαμαρια. Βασεις δεν υπηρχαν οπως και τα λεφτα για την αγορα τους. Πενια τεχνες κατεργαζεται. Επρεπε να παει τρεις το μεσημερι για να ανακαλυψω φορτωνοντας τα πραγματα στη μηχανη οτι το δεξι σαμαρι εχασκε στον αερα ενω το αριστερο φιλουσε την εξατμιση. Επι μιση ωρα εψαχνα να βρω πατεντα. Που ομως να εβρισκα λυση μεσημερι Κυριακης δυο τσιγαρα δρομος απο το δεκαπενταυγουστο; Τελικα η λυση βρεθηκε χαρη σε μια γωνια ραφιου και ...μια επιτοιχια βαση ποδηλατου! Mετα απο μια πατεντα που θα εκανε την Touratech να κλαιει απαρηγορητη, τα σαμαρια δεθηκαν, το GPS ελαβε τις σχετικες οδηγιες και επιτελους αναχωρουσαμε. Ροτα βορινη προς τον Πλαταμωνα οπου μας περιμενε ο παντα χαμογελαστος φιλος Κωστας με την οικογενεια του ομως πρωτα επρεπε να φαμε τα 400 χιλιομετρα βαρετης εθνικης οδου που μας χωριζαν. Τρομακτικη ζεστη και ο τοπος να βραζει, ομως ο σκοπος αγιαζει τα μεσα. Τουλαχιστον με γυρισμενη τη πλατη στη τσιμεντουπολη ενοιωθα μια μεγαλη ικανοποιηση να με γεμιζει με καθε επιπλεον χιλιομετρο στο κοντερ.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ Λενε οτι ο δρομος για τη κολαση ειναι στρωμενος με καλες προθεσεις και εχουν απολυτο δικιο. Μετα το αδοξο τελος του ταξιδιου μας το 2014 στην Ιρλανδια που μας ειχε αφησει κυριολεκτικα με τη γλυκα (και το παραπονο), ηθελα πολυ να κανω ενα νεο ταξιδακι για να ξορκισω τους κακους δαιμονες της προηγουμενης χρονιας και για να αποδειξω -περισσοτερο απ' ολους στον εαυτο μου- οτι δεν θα αφηνα δυο τυχαια τσογλανια να με νικησουν και να παψω να ταξιδευω. Την τελευταια κουβεντα θα την ειχα εγω και οχι αυτοι. Ομως που, πως και με τι; Το τελευταιο ηταν το μονο ευκολο: με την Αυρα ακομα σε τευχη και ...αναστηλωση, η μικρη Μπεμβε ηταν μονοδρομος για το ταξιδι, ομως απο εκει και περα κυριολεκτικα ...το χαος. Με budget που δεν ηταν ουτε για τριημερο στη Λουτσα, με χρονικο οριζοντα εξοδουχου φυλακοβιου, με προγραμμα της τελευταιας στιγμης και μηδενικο σχεδιασμο, ενα απελπισμενο "παμε και βλεπουμε", ηταν νομοτελειακα η συνταγη για την απολυτη καταστροφη -ποτε ομως με σταματησαν τετοιες μικρολεπτομερειες στο παρελθον για να κωλωσω τωρα; Μπορει καθως ξεκινουσαμε εκεινο το καυτο μεσημερακι του Αυγουστου απο Αθηνα να αγνοουσα το μεγαλο λακο που ειχα ηδη σκαψει για τον εαυτο μου αλλα αν με ρωτουσες τωρα αν θα ξαναεκανα αυτο το ταξιδι θα σου ελεγα "οπωσδηποτε". Γιατι, μπορει αυτη τη φορα να μην ειδα συγκλονιστικα μερη, να μην προλαβα χρονικα να κανω οσα θα ηθελα, να αγχωθηκα λογω ελλειψης σοβαρου πλανου, να μαλωσα, να θυμωσα, να απελπιστηκα, ομως ποτε δεν ξεχασα οτι ο δρομος καθεαυτος ειναι η ανταμοιβη του ταξιδιωτη. Δεν σου υποσχεται παντα τα καλυτερα, θα σε παιδεψει για να σου κατσει, ομως στο τελος θα γυρισεις καλυτερος απο οτι εφυγες. Και θα φερεις πισω μερικες ακομα μαγικες στιγμες να τις θυμασαι για παντα. Υπεροχους ανθρωπους που ανταμωσα και μου χαρισαν για αλλη μια φορα απλοχερα τη φιλοξενια τους σα να ημασταν γνωστοι απ' τα παλια... Απολαυστικα χιλιομετρα μεσα σε επικης ομορφιας τοπια, "μαυρα" δαση και επιβλητικα ορη, πεζογεφυρες που αιωρουνται 140 ολοκληρα μετρα πανω απο τη γη και διαδρομες βγαλμενες απο πινακες ζωγραφικης... Και καλα ολα αυτα θα μου πειτε. Ταξιδι κανεις μεγαλε, τοπια θα δεις. Λογικο. Εκεινο ομως το φανταστικο εργοστασιο σοκολατας του Γουιλι Γουονκα που κολλαει σ' ολα αυτα; Αντε να βγαλουμε ακρη τωρα! Το μονο σιγουρο ειναι οτι....

Οι δυο μαυροι τυποι με παρατηρουσαν συνοφρυομενοι καθως στεκομουν αμηχανος στην εισοδο της μικρης μονοκατοικιας με το κρανος στο χερι. - Τι συμβαινει μεγαλε; Θες κατι; - Εεεμ, να, βασικα μου ειπαν οτι καπου εδω ειναι ενας ξενωνας που ψαχνω να βρω, αλλα μαλλον εκανα λαθος το μερος... - Οχι, σωστα σε εστειλαν. Εδω ειναι ο ξενωνας. Γιατι νομιζες οτι εκανες λαθος; Περιμενες κατι διαφορετικο μηπως; Ε; - Ε οχι δηλαδη, να, αλλα εεεεμμμ... Ειστε οι ιδιοκτητες; - Iδιοκτητες; Α οχι, ενοικοι ειμαστε και απλα μενουμε εδω. Μια γρηγορη ματια πανω απο τις πλατες τους προς τον ...ξενωνα αποκαλυπτε μια μεγαλη κοινοχρηστη κουζινα που ομως εδειχνε να ειναι τελειως ερημη απο αλλους ανθρωπους. - Ρε παιδια, μηπως να φωναζαμε εναν υπευθυνο να συνεννοηθουμε; ειπα περισσοτερο με την ελπιδα μπας και δω κανεναν ακομα ανθρωπο στο ερημο σπιτι παρα για οτιδηποτε αλλο. - Ααα δεν υπαρχει κανενας τωρα! Τωρα ειμαστε μονο εμεις εδω! Βολευεσαι σε οποιο δωματιο βρεις και ο ιδιοκτητης ερχεται καποια στιγμη την επομενη μερα και τον πληρωνεις. Eλα μεσα να σου δειξουμε τα δωματια. Δεν δαγκωνουμε. Τωρα για αυτο το τελευταιο δεν θα επαιρνα και ορκο... Η μικρη πορτα εκλεισε πισω μου και προσπαθουσα να αγνοησω το γεγονος οτι ημουν σε ενα παντελως ερημο σπιτι με δυο αγνωστους μαυρους να με κοιταν περιεργα... Αυτο το μικρο σπιτι στην ακρη του χωραφιου ηταν ο ξενωνας; Που ηταν η υποδοχη η εστω μια πινακιδα που να λεει οτι ειμαι στο σωστο μερος; Γιατι πριν μιση ωρα που εψαχνα να βρω το μερος ειχα δει αυτους τους τυπους να τους κανει ελεγχο η τοπικη αστυνομια στην ακρη του δρομου; Πως ειχα καταληξει να μιλαω σε δυο μαυρους Σενεγαλεζους σε ενα κατσικοχωρι στα βουνα της Αυστριας; Και το πιο ανησυχητικο απ ολα: που διαολο ηταν ολοι οι υπολοιποι θαμωνες του ξενωνα; Που ειχα μπλεξει παλι ρε πστ μου;

Το εμαθα σημερα και δεν μπορω ακομα να το πιστεψω... Ειχα την τυχη να τον γνωρισω απο κοντα το 2011 και σε εκεινο το καφε και τις κουβεντες που μοιραστηκαμε στα Γιαννενα ανακαλυψα εναν υπεροχο, αγερωχο, ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ Ανθρωπο που δεν το εβαλε κατω ποτε και για κανεναν. Λυπαμαι που δεν καταφεραμε να ξαναβρεθουμε απο εκεινη την πρωτη φορα αν και ολο το λεγαμε... Α ρε Κωστα... Καλο ταξιδι ρε φιλε και καλη ανταμωση. Εγω θα σε θυμαμαι καβαλα στην 900αρα κουκλα σου να μας δειχνεις παντα το δρομο...

Δεν πειραζει φιλε! Καλα να ειμαστε και θα καταφερουμε να μαζευτουμε ολοι μαζι καποια στιγμη με το καλο!

Δυστυχως για αλλη μια φορα δεν βλεπω διαθεση να μαζευτουμε... Η κοντινη προταθηκε μονο και μονο για να μαζευτουν τα φιλαρακια. Αν δεν υπαρξει συμμετοχη τοτε δεν εχει ιδιαιτερο νοημα. Προτεινω να την ακυρωσουμε και να φυγω/ουμε για καμια πιο μακρυνη βολτα προς Ευβοια μερια.

Εγω συμφωνω αλλα απ' οτι βλεπω αλλος για Χιο τραβηξε κι αλλος για Μυτιληνη! :lol: Πετρο θες να ανοιξεις εσυ το θεμα για καλυτερα; Δεν θελω να γινομαι κουραστικος...

Υπεροχος! Ταξιδεψα με τις φωτο και τις περιγραφες σου φιλε Κωστα. Πανεμορφα μερη, και απεριγραπτες εικονες! Στα οπωσδηποτε υπ' οψη!

Ok, Κυριακη λοιπον. Να πουμε για την αλλη Κυριακη, 12 του μηνα σε ενα κοντινο προορισμο;

Σημερα ηταν πολυ ομορφη η βολτα με τον αγαπητο Γιωργο, αλλα τελικα υπηρχαν πολλοι φιλοι που δυστυχως λογω υποχρεωσεων δεν καταφεραν να ερθουν και ηταν πολυ κριμα... Αν κρινω απο τα σχολια, το part 2 πρεπει να γινει συντομα και αυτη τη φορα πρεπει να γινει οργανωμενα για να υπαρχει χρονος ωστε ολοι οσοι θελουν να ερθουν. :) Για πειτε λοιπον... Να ορισουμε μια μερα που θα βολευε ολα τα παιδια ωστε να ανταμωσουμε και να γραψουμε συμμετοχες;

Με τέτοιο πλήθος συμμετοχών μάλλον θα πάμε για part 2 σε κάποια άλλη στιγμή που θα προγραμματιστεί καλύτερα. Για τώρα οποίος θέλει να περάσει τελικά θα βρεθούμε στο περίπτερο λιιιιγο πιο αργά κατά τις 10 αφου και ο Γιωργος μπορει, και θα περιμένουμε λίγο για να ροβολησουμε προς τα πάνω. Τα λέμε στο πλοίο!

Ή ώρα δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο. Θα είμαστε εκεί μέχρι το μεσημέρι οπότε οποίος θέλει μπορεί να μας βρει εκεί. Σιγά το μεγάλο μέρος εξάλλου!

Σημειο συναντησης το Περιπτερο Χαιδαριου κατα τις 9.30 το πρωι ειναι καλα; Το ξερω οτι το εβαλα λιγο τελευταια στιγμη αλλα οσοι μπορειτε να περασετε θα χαρω να σας δω! :)