Leaderboard

το δικαστηριο για διπλωμα ειναι το τελευταιο αν γινει κανα τροχαιο με τραυματισμο και εισαι χωρις διπλωμα εκει θα κλαψεις και συ και οι δικοι σου μιας και δε θα σε καλυπτει τιποτα και θα σας τα παρουν ολα

edited εμένα (κέρκυρα) στην ηλικία σου με είχαν σταματήσει χωρίς να έχω δίπλωμα & μου έκαναν δικαστήριο πού βγήκε μετά από 2 χρόνια, την γλύτωσα γιατί μέχρι τότε το είχα βγάλει (μου πήγε 5-5) & ο πατέρας είχε βαριά μορφή πάθηση & είπε ότι πήγα να φέρω επειγόντως φάρμακα ... με το lock down στην κοντά 2χρονη καραντίνα δεν με σταμάτησαν ποτέ, ούτε με μηχανή ούτε πεζό δεν αμφισβητώ την περίπτωση του συμπατριώτη, είναι όπως τύχει ... ΕDIT 1-2 φορές μπορει να την γλυτώσει ... αλλά μην βγω γρουσούζης, μέχρι τα 24 γιά πλήρες δίπλωμα που θέλει το 600άρι είναι 6 χρόνια, μπορεί να τύχει...αν μπορείς να είσαι οκ με ρίσκο από εσένα εξαρτάται, εγώ είπα την εμπειρία μου όπως καλά έκανες & ζήτησες γνώμη

Είσοδος: Ότι χλευάζεις το βρίσκεις μπροστά σου Είμαι από τους ανθρώπους που ότι κοροϊδεύουν το βρίσκουν, πάντα, μπροστά τους. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η ιστορία με τα ελαστικά Heidenau τα οποία όταν πριν πολλά χρόνια όταν τα είχα πρωτοακούσει τα θεωρούσα…κινέζικα! Περνώντας τα χρόνια και διαπιστώνοντας ότι στο εξωτερικό, και σιγά-σιγά και σ’ εμάς, είχαν αποκτήσει πολύ καλές κριτικές, δεν περίμενα την στιγμή για να τα δοκιμάσω. Αρχικά με προβλημάτισε το γεγονός ότι δεν έβρισκα ούτε ένα άτομο που να τα έχει δοκιμάσει. Βέβαια σ’ αυτό οφείλονταν και το γεγονός ότι για ένα διάστημα ήταν δυσεύρετα – σ’ αυτό οφείλεται και το γεγονός ότι έμενα στο Βόλο. Για άλλη μια φορά η ζωή με ανάγκασε να αλλάξω πόλη και έτσι ήρθε η μεγάλη ευκαιρία επιτέλους να τα βρω και να τα δοκιμάσω – μάλιστα ο έμπορος που τα αγόρασα ήταν ακριβώς δίπλα από το διαμέρισμα που νοίκιαζα. Αρχικά μόνο και μόνο ότι τα χλεύαζα, και δεδομένου ότι όπως προανέφερα σίγουρα αυτό θα το έβλεπα μπροστά μου, είπα μέσα μου ότι αυτό είναι καλός οιωνός, αυτό είναι η συνταγή της επιτυχίας. Έλεγα μέσα μου τα ελαστικά θα βγουν λαστιχάρες και κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι τζάμπα τα χλεύαζα. Έλα όμως που στα Heidenau είδα πρώτη φορά την εξαίρεση στον κανόνα. Όπως θα δείτε παρακάτω, τα ελαστικά δεν θα φορεθούν ξανά και οι λόγοι είναι πολλοί όπως θα εξηγήσω. Φιλοσοφία ελαστικού Ως λάτρεις των ον-οφ ελαστικών που έχουν αναλογίες 70/100 ή 80/100 όπως η συγκεκριμένη έκδοση των Ηeidenau K76, έψαχνα διακαώς να βρω ελαστικό με το λατρεμένο πέλμα και τον χαρακτήρα των metzeler tourance. Μέχρι πριν να γίνει η αλλαγή φορούσα τα metzeler tourance, προσοχή εδώ τα απλά και όχι τα exp, και έψαχνα κάτι στο ίδιο επίπεδο αλλά με λίγο πιο μαλακή γόμα. Αρχικά είδα ότι στην Γερμανία, διορθώστε με αν δεν ισχύει πλέον, τα μεγάλα gs έρχονται με το συγκεκριμένο ελαστικό εργοστασιακά. Στην συζήτηση που έκανα με τον έμπορο του είπα τον προβληματισμό μου – ότι δεν έχω δει μεσαίου κυβισμού μοτοσυκλέτες με αυτά τα ελαστικά και μήπως η αρχιτεκτονική τους είναι για βαρύτερες μηχανές. Πόσο δίκιο είχα. Ο έμπορος, λάτρης των bmw όπως μου δήλωσε, άρχισε να μου αναλύει για το πόσο εξαιρετικό ελαστικό είναι και λοιπές θεωρίες μάρκετινγκ. Κοιτώντας το πέλμα τους, το οποίο είναι πανομοιότυπο με τα metzeler, δεν χρειάστηκα από ψυχολογικής άποψης τίποτα περισσότερο. Η αναλογία είναι στο 80-100, η τιμή σχετικά καλή, έτσι η παραγγελία έγινε. Σ’ αυτό το σημείο δώστε ιδιαίτερη βαρύτητα στο γεγονός ότι η μετάβαση έγινε από τα προαναφερθέντα metzeler tourance τα οποία είχαν συμπληρώσει 20.000 χλμ. Συμπεριφορά ελαστικού: Πόλη, ταξίδι και στεγνό Η αλλαγή έγινε τον Ιανουάριο για να μπορέσω να έχω αυτόν τον ομαλό καιρικό κύκλο στη φθορά τους. Όπως όλοι το αισθανόμαστε κάθε φορά, αυτή την αίσθηση ότι παίρνεις άλλη μοτοσυκλέτα και σχεδόν πάντα ακολουθείτε από ένα πολιτισμό σοκ πρόσφυσης, εδώ, ήταν η πρώτη φορά που αυτό το ευχάριστο σοκ δεν ήρθε ποτέ. Καταρχήν θα ξεκινήσω με το πιο βασικό, ας το πούμε πρόβλημα, που ευθύνεται για πάρα πολλά ζητήματα κατά την οδήγηση μέσα στην πόλη. Τόσο σκληρή γόμα δεν έχω συναντήσει ποτέ ξανά σε κανένα ελαστικό. Δεν έχω αλλάξει δεκάδες εταιρείες αλλά με αυτά που έχω δοκιμάσει σε αυτή την κατηγορία –Dunlop TR91, tourance απλά και exp, anakee 3– τα Heidenau έχουν την πιο σκληρή ακόμα και από τα απλά tourance που έρχονται δεύτερα σε σκληρότητας. Δεύτερο πιο σημαντικό είναι το απίστευτο φαινόμενο ότι τα ελαστικά δεν ζεσταίνονται με τίποτα. Τόσο αργούς χρόνους ζεστάματος δεν έχω ξαναδεί ποτέ και ας ακούγεται υπερβολικό. Πιο συγκεκριμένα σε καθημερινά συνεχή 50χλμ. κατά το εργασιακό δρομολόγιο δεν τα είδα ποτέ να φτάνουν στην θερμοκρασία τους. Όλος παραδόξως, αυτό δεν είχε ιδιαίτερες επιπτώσεις στο φρενάρισμα που θα δούμε παρακάτω. Η κατάσταση όμως δυσκολεύει ακόμα περισσότερο με την αργή κορώνα. Εντάξει, μιλάμε για ένα ον-οφ ελαστικό αλλά εδώ έχουμε την πιο αργή κορώνα απ’ όλα τα υπόλοιπα της κατηγορίας. Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολικός αλλά εμένα μου έδωσε ξεκάθαρα την εντύπωση ότι “τσοπερίζει” σε φιλοσοφία. Είναι δηλαδή για φορτώματα και μεγάλα ταξίδια χωρίς πολλές πιέσεις σε στροφές και πλαγιάσματα – δεν θα πω ότι είναι μόνο για ευθείες γιατί εδώ όντως θα ήταν υπερβολικό. Αυτό μέχρι και σήμερα που έχει σχεδόν 10.000 χλμ. μου το επιβεβαιώνει με την άτσαλη συμπεριφορά στα πλαγιάσματα. Γενικά η πρόσφυση στην περιοχή των “μαγουλων” δεν μου άρεσε καθόλου. Όσες φορές και αν πλάγιαζα την μοτοσυκλέτα λίγο παραπάνω από την κλίση που δουλεύουν καλά, και αυτή η κλίση δυστηχώς είναι πολύ μικρή,τις περισσότερες φορές είχα μικρογλιστρήματα. Στα ταξίδια τα δεδομένα αλλάζουν, και σε μερικές περιπτώσεις είναι σαν να μιλάμε για άλλο ελαστικό – τρόπος του λέγειν. Οφείλω να πω πως εδώ έχουμε πολύ καλή συμπεριφορά με κάτι που θα φανεί παράδοξο σύμφωνα με όσα έχω πει μέχρι τώρα. Όταν η μηχανή είναι φορτωμένη και βαριά, σε μικρές κλίσεις το ελαστικό σε κάνει να νιώθεις ότι κυριολεκτικά βεντουζάρει και κρατά πολύ σταθερά την πορεία/κλίση. Εδώ λοιπόν έρχεται να επιβεβαιωθεί ο αρχικός προβληματισμός μου ότι είναι ένα ελαστικό φτιαγμένο για βαρύτερες μοτοσυκλέτες. Αυτή την αίσθηση, μονοκάλαβαλος και την μοτοσυκλέτα χωρίς επιπρόσθετα βάρη, την βίωσα μόνο στα πρώτα 1000-1500 χιλιόμετρα. Μετά αυτή η σιγουριά της σταθερότητας άρχισε να χάνεται. Ένα ακόμα παράδοξο που μπορεί να δώσει βαθμούς υπέρ της ταξιδιωτικής φύσης του, είναι ότι σε πολύ μικρές ταχύτητες το ελαστικό δίνει μια αίσθηση ότι είναι “τακουνάτο”. Δεν ξέρω αν το εξηγώ καλά αλλά έχει αυτό το ελαφρύ τρακτερωτό κοσκίνισμα στο τιμόνι το οποίο οφείλεται στον σχεδιασμό του πέλματος – αν και οπτικά δεν προδιαθέτει για κάτι τέτοιο. Αυτό φυσικά χάνεται στις μεγαλύτερες ταχύτητες. Σαν γενικό συμπέρασμα μέχρι εδώ, για πόλη χάνει κατά κράτος σε σχέση με τις συνθήκες ταξιδιού όπου έχουμε ένα παράγοντα που ταυτόχρονα αυτό το απορρίπτει και το ενισχύει Συμπεριφορά σε βρεγμένο Δεν εμπιστεύομαι ποτέ τυφλά οποιοδήποτε ελαστικό και αν φοράω στο βρεγμένο. Πάντα όμως προσπαθώ να τα πιέζω αρχικά με την πρώτη ευκαιρία για να δω χοντρικά την συμπεριφορά τους. Θα σας πω μόνο ένα περιστατικό και θα καταλάβετε γιατί θεωρώ ότι το ελαστικό δεν αγαπάει το βρεγμένο, αλλά συγκεκριμένα το βρεγμένο οδόστρωμα μέσα στην πόλη – καθώς στο ταξίδι και τα μεγαλύτερα φορτώματα αλλάζει συμπεριφορά. Σε μια από τις πιο δυνατές βροχές της χρονιάς, ήταν Σάββατο το θυμάμαι πολύ καλά αυτό γιατί πήγαινα στη δουλειά, αποφάσισα να τα πιέσω λίγο παραπάνω στην παραλιακή λίγο μετά το Μακεδονία Palace. Πρώτη φορά φοβήθηκα τόσο πολύ. Ανοίγοντας το γκάζι, μέσα στα πλαίσια των οδηγικών μου δυνατοτήτων και με μια μοτοσυκλέτα που δεν φημίζεται καθόλου για την σπιρτάδα της, νιώθω να χάνω το πίσω μέρος της μοτοσυκλέτας. Το πίσω ελαστικό όχι μόνο έχασε πρόσφυση προσφέροντάς μου ένα απίστευτο δίπλωμα που από τύχη το κράτησα, αλλά το πιο σημαντικό απ’ όλα, άργησε πάρα πολύ να επαναφέρει. Τέτοια έλλειψη πρόσφυσης δεν είχα συναντήσει ούτε καν με τα metzeler που είχαν φτάσει τα 20.000 χλμ. Έφτασα στο σημείο να νιώθω ασφαλέστερα με τα προηγούμενα ελαστικά παρά με αυτά, που τότε είχαν συμπληρώσει περίπου 2.500 χλμ. Ούτε κεριά λοιπόν, ούτε άστρωτα, απλά καθαρή αστοχία. Παρά αυτή την πολύ δυσάρεστη εμπειρία, το ίδιο δεν συμβαίνει στα ταξίδια που η μηχανή φορτώνεται και αποκτά μεγαλύτερο συνολικό βάρος. Εδώ δεν συνάντησα ποτέ πρόβλημα και γενικότερα εμπνέουν εμπιστοσύνη ακόμα και σε πολύ δυνατές βροχές. Πόλη και βροχή όμως, φαίνεται πως είναι ένας συνδυασμός που αυτό το ελαστικό δεν το αγαπάει ιδιαίτερα. Η αρνητική επίδραση όμως στην ψυχολογία, όπως και να το κάνουμε, είναι ένας σημαντικός παράγοντας για να σε κάνει να αποστασιοποιείσαι από τις δυνατότητες του ελαστικού, ακόμα και αν πραγματικά μπορεί να προσφέρει περισσότερα. Χωμάτινο έδαφος Αυτό που πάντα με αγχώνει σε αυτά τα ελαστικά είναι η συμπεριφορά του μπροστινού. Έχω αυτή την φοβία ότι μπορεί να γλιστρήσει και να μου διπλώσει το τιμόνι. Με τα Heidenau έκανα μια ακρότητα και μου απέδειξαν ότι το χώμα φαίνεται σαν πιο φυσικό τους έδαφος απ’ ότι το στεγνό ή το βρεγμένο οδόστρωμα. Το καλοκαίρι λοιπόν που μας πέρασε, και ενώ ψάχναμε δικάβαλο με μια φίλη μου μια συγκεκριμένη παραλία στην Επανομή, χαθήκαμε γιατί ακολούθησα λάθος χωματόδρομο. Ήταν το μέρος μετά το εγκαταλελειμμένο κάμπινγκ της Αγίας Τριάδας – νομίζω πως έτσι ονομάζεται. Χωρίς να το καταλάβω, γιατί οπτικά φαινόταν ενιαίο το χώμα, πάτησα πάνω σε μαλακή άμμο. Το μπροστινό άρχισε να χορεύει δεξιά-αριστερά σαν δαιμονισμένο αλλά χωρίς να μου γλιστρήσει ή να μου διπλώσει έντονα ώστε να μας ρίξει. Αυτό σίγουρα μπορεί να λέγεται και παράγοντας τύχη, αλλά θεωρώ πως σαν ελαστικό βοήθησε ώστε να μην κολλήσει ή να χάσει τελείως την πορεία του. Εξίσου πολύ καλή εντύπωση έδωσε και σε εδάφη με απότομες κλίσεις, πέτρες κ.λπ. Ίσως να έβγαζε πιο έντονα μικρά τινάγματα από άλλα ελαστικά, αλλά γενικά στις διαδρομές που έκανα δεν με τρόμαξαν καθόλου. Φρένα και πληροφόρηση Η πρώτη εστίαση που κάνει το μυαλό μου, κατά τα πρώτα χιλιόμετρα, είναι πάντα στο φρενάρισμα και την πληροφόρηση που προσφέρει το ελαστικό. Εδώ, ήταν και πάλι η πρώτη φορά που ένιωσα ότι το ελαστικό πραγματικά δεν διαβάζει τίποτα, δεν μεταδίδει καμία πληροφορία. Πολύ ξερή και σκληρή αίσθηση σε σημείο που σε κάνει να νιώθεις ότι το ελαστικό είναι τελείως άκαμπτο, δεν έχει καθόλου προσαρμοστικότητα/ελαστικότητα στις ποιότητες του εδάφους. Δεν θέλω να φανταστώ πόσο μεγαλύτερο θα ήταν το σοκ αν αντί από τα metzeler που είχα πριν φορούσα τα anakee 3 που είναι ο “βασιλιάς” της πληροφόρησης. Ευτυχώς, όσο και αν ακούγεται αντιφατικό, αυτό δεν δημιουργεί προβλήματα στο φρενάρισμα. Σε σχέση με τα προηγούμενα ελαστικά που είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο του, δεν είδα μια διαφορά χαοτική που θα μπορούσε να μου επιβεβαιώσει ότι φοράω καινούργια ελαστικά. Αυτό σημαίνει ότι από άποψη επιπρόσθετης βελτίωσης στο φρενάρισμα, όπως νιώθουμε και ίσως όντως συμβαίνει κατά τα πρώτα εκατοντάδες χιλιόμετρα, εδώ δεν υπήρχε. Εδώ βέβαια υπάρχει μια παρατήρηση που συνδέεται άμεσα με την ποιότητα φρεναρίσματος. Εφόσον τα ελαστικά είναι άκαμπτα στο έδαφος, μεταφέρουν αυτή την σκληρή αίσθηση και στις αναρτήσεις. Επειδή λόγω δουλειάς κινούμαι κάθε μέρα από συγκεκριμένους δρόμους τους οποίους έχω βιώσει και με άλλα ελαστικά, γνωρίζω πολύ καλά το πως αντιδρά το καθένα. Με τα K76 είχα μικρά τινάγματα σαν να μην έκαναν καλή απόσβεση κραδασμών οι αναρτήσεις. Αυτό νομίζω πως στην πράξη έχει έναν βαθμό επίπτωσης στην ποιότητα του φρεναρίσματος. Εν κατακλείδι Τα Ηeidenau K76 δεν είναι για μοτοσυκλέτες μεσαίου κυβισμού, ή πιο σωστά, για μοτοσυκλέτες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οτιδήποτε άλλον πέραν από βαριές. Είμαι σίγουρος ότι κάτοχοι των συγκεκριμένων ελαστικών με βαριές μοτοσυκλέτες, όπως το μεγάλο gs, θα έχουν σίγουρα τελείως αντίθετη άποψη. Προσωπικά όμως, σύμφωνα με αυτά που βίωσα, δεν θα τα πρότεινα για μοτοσικλετιστές που βρισκόμαστε σ ‘αυτή την κατηγορία. Ένα μόνο πολύ καλό μπορώ να πω που μάλλον κανένα άλλο ελαστικό δεν έχει. Η φθορά τους είναι πάρα πολύ ομαλή και δίνουν την αίσθηση ότι όσο περνάει ο καιρός έχουν μια μικρή σταδιακή βελτίωση. Εκεί δηλαδή που στα άλλα μειώνεται σε αυτά ελαφρώς αυξάνεται. Αυτό βέβαια μπορεί να οφείλεται και σε καθαρό ψυχολογικό παράγοντα γιατί σε αναγκάζουν να είσαι πολύ πιο προσεκτικός και να μην αφήνεσαι τελείως –καταλαβαίνεται πως το εννοώ– όπως μπορείς να συμβεί με άλλα ελαστικά. Επιπρόσθετα, στην τιμή που βγαίνουν, χίλιες φορές να στραφεί κάποιος στις “κλασικές” συνταγές όπως τα αξεπέραστα metzeler και τα anakee 3.

Θα μπορούσε άνετα να είναι άρθρο σε περιοδικό μοτοσυκλέτας. Φοβερή ανάλυση!