Leaderboard

10η μέρα.Ο Σιδερής πιστεύω ότι ονειρευόταν αυγά, μπέικον και μαρμελάδες . Είχανε τσακίσει το πρωινό με την Κατερίνα και μας περίμεναν εμένα και την Αννίτα, τους υπναράδες, για να φάμε και να φύγουμε. Σήμερα έχουμε λίγα χιλιόμετρα και επαρχιακά. Η δεύτερη πόλη της επαρχίας της Τοσκάνης μας περιμένει και έχω επιλέξει φιδίσιο δρόμο ανάμεσα σε ελιές και λοφάκια. Προορισμός: Siena!! Ήξερα το χούι του Σιδερή με τα σουβενίρς και τις σαβουρίτσες από παλιότερη εκδρομή στην Κροατία. Αλλά να κουβαλάς ένα πλαστικό γουρούνι, προϊόν βαθιάς Κίνας, από την Ιταλία στη Σύρο τι σου λέει; Το πήρανε για το ανηψάκι τους! Άμα έχεις χώρους με το Varadero κουβαλάς την μάνα σου και τον πατέρα σου. Είχε και σφυριχτράκι για να το ζουλάς και να γρυλίζει. Μπαίνουμε στη Siena και πάμε να παρκάρουμε στο πάρκινγκ μοτοσυκλετών (ελεύθερο). Εχω κλείσει ξενοδοχείο από ακριβώς δίπλα και το ιστορικό κέντρο είναι δυο βήματα από δω. Κι όταν λέμε «κέντρο» Σιένα εννοούμε αυτήν εδώ την αμφιθεατρική πλατεία, η οποία θεωρείται από τις ομορφότερες στον κόσμο. Piazza del Campo. Ολόκληρο το ιστορικό κέντρο της Σιένα έχει ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Περπατώντας στα στενά της Σιένα νιώθεις τον αέρα μιας άλλης εποχής. Τέλος 10ης μέρας. (συνεχίζεται) 11η μέρα. Είναι η τελευταία μέρα επί ιταλικού εδάφους. Το μεσημέρι θα πρέπει να είμαστε στην Ancona και ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε είναι στο μεγαλύτερο μέρος του επαρχιακός και στο τέλος μόνο αυτοκινητόδρομος. Αυτό είναι ενδιαφέρον οδηγικά αλλά προϋποθέτει πολύ πρωινό ξύπνημα. Το Superfast IX αναχωρεί 13:30. Έχει κι άλλο πλοίο στις 16:00, οπότε χαλαρά. Οδήγηση χωρίς άγχος (βασικό!!). Είμαστε στον καταπέλτη του Superfast στην ώρα μας. Σε 21 ώρες θα είμαστε στην Πάτρα. Σκέψου τώρα πόσα πράγματα έχεις να σκέφτεσαι, να λες, να θυμάσαι… Άφιξη στην Πάτρα. Μετά Πάτρα – Αθήνα και Πειραιάς – Σύρος με το Blue Star 2.Σύνολο χιλιομέτρων: 3.500. Λένε πως το σώμα ιδρώνει για τα φέρει βόλτα με τη ζέστη. Ιδρώνει για να ισορροπήσει τη θερμοκρασία αλλά στην ουσία και τον ίδιο τον άνθρωπο. Ίσως γι’ αυτό τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή, γίνονται με ιδρώτα και είναι αυτά που σου χαρίζουν την εσωτερική ισορροπία... Το οδοιπορικό το αφιερώνω στη συνοδοιπόρο – γυναίκα μου. Το εύ στο δικό μου ζην. Τέλος.

1.90 ειναι το υψος μου και περιπου 88 κιλα το βαρος μου. Προηγουμενως ειχα κανει διαφορους πειραματισμους. Αφαιρεσα χουφτες, αλλαξα ή και αφαιρεσα εντελως τη ζελατινα. ΤΙΠΟΤΑ. Επαιξα με ρυθμισεις στις αναρτησεις. ΤΙΠΟΤΑ. Αλλαξα λαστιχα με michelin pilot sport 3. ΤΙΠΟΤΑ. Αλλαξα ελατηρια και αμορτισερ με ohlins. Βελτιωση υπηρξε. Το φαινομενο εμφανιζοταν γυρω στα 190 με 195. Οταν κατεβασα τις πλακες στο τιμονι 16 χιλιοστα και εβαλα το κιτ χαμηλωματος πισω, προβλημα ΤΕΛΟΣ. Μαλλον ολα ξεκινουν απο τις ελαστικοτητες που αφηνουν να δημιουργηθουν οι στανταρ συνδεσμοι του μοχλικου στην πισω αναρτηση. Οι εξτρα εκτος απο κοντυτεροι, ειναι αλουμινενιοι με διαφορετικο(μεγαλυτερο) παχος. Ταυτοχρονα το μηχανακι εγινε και πιο συμπαγες στις χαμηλοτερες ταχυτητες. Κι εγω απορω. Ηταν τοσο απλο τελικα???

Στην μανα σου το ΄πες;;

Ποια γυναίκα είναι Όμορφη; Για πες μου. Ρώτα εκατό άντρες να σου πουν. Γυναίκες μη ρωτήσεις, θα πέσει πολύ «φτυάρι» και τα αποτελέσματα της έρευνας θα είναι κάτι σαν τα … ελληνικά exit polls! Ρώτα λοιπόν εκατό άντρες ποιο είναι το κριτήριό τους για να πουν ότι μια γυναίκα είναι όμορφη και θα πάρεις εκατό διαφορετικές απαντήσεις. Όμως, για μένα, το θέμα είναι … ολιστικό. Δεν υπάρχουν «κριτήριΑ» στην ομορφιά της γυναίκας. Μοναχά το «αισθητήριΟ». Και αυτό είναι ένα. Να έχει η γυναίκα class. Η γυναίκα που έχει class δεν «έχει» απλώς επίπεδο, «ΕΙΝΑΙ» σε επίπεδο. Ορίζει το επίπεδο. Και το γνωρίζει. Δε «ζητιανεύει» κολακευτικά σχόλια. Ούτε όμως φοβάται τη δημόσια αναγνώριση. Χαμογελάει στο έξυπνο (και μόνο) σχόλιο αλλά δε χασκογελάει συνεχώς σα γλάστρα με βαμμένα ολόλευκα δόντια. Κινείται ελεύθερα και ανεπιτήδευτα, δίνοντας και στα μαλλιά της την ίδια κίνηση, ελεύθερη και ανεπιτήδευτη (ίσως γι’ αυτό υποσυνείδητα προτιμώ τα μακριά μαλλιά…). Μιλάει «ραδιοφωνικά»: ψυχωμένα αλλά χωρίς υστερία. Και έχει μυαλό. Δεν πετάει «βατράχια» ανακατεμένα με χαζοχαμόγελα. Σκέφτεται και μιλάει. Κι όταν μιλάει, την κοιτάς!! Γιατί απλά έχει class. Για να το πω με μια πρόταση, μια τέτοια γυναίκα είναι το «ευ» στο δικό σου «ζην». Τέλος. Αν ψάχναμε μια χώρα που να μοιάζει με αυτόν τον τύπο γυναίκας, αυτή θα ήταν η Γαλλία. Από μικρός είχα αυτή την αίσθηση, χωρίς να υπάρχει εξήγηση. Δε μάθαινα γαλλικά και … πιάνο (μόνο αγγλικά, με το ζόρι, και μετά όλη τη μέρα ποδήλατο στις γειτονιές και στο λιμάνι της Ερμούπολης) αλλά στο παιδικό μου δωμάτιο είχα αποκόμματα από μοντέλα της Citroen και ήξερα, από το δημοτικό κιόλας, τι είναι η υδροπνευματική ανάρτηση. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα πάντα ένα ενδιαφέρον γι’ αυτή τη χώρα. Μ’ άρεσε παντοιοτρόπως. Χωρίς να είναι η αντικειμενικώς ωραιότερη, είχε … class (αυτά που λέγαμε…). Ήταν αλλού, ρε παιδί μου. «Εξέπεμπε», ως χώρα. «Μιλούσε». Διαφωτισμός, Γαλλική Επανάσταση, Ορθολογισμός, Ελεύθερη έκφραση, Ανθρωπισμός, Ατομικά Δικαιώματα, ό,τι αξίζει στη ζωή για να γίνεις καλύτερος (και ελεύθερος) πολίτης. Όλες οι ανθρώπινες αξίες, αν το καλοσκεφτείς, κάποια σχέση είχαν με τη Γαλλία και το Παρίσι. Κι επειδή στην Ιστορία της 3ης Δέσμης (σου μιλάω για το ’92 τώρα, Λύκειο) κυριαρχούσαν τα πεπραγμένα της Γαλλίας, βρέθηκα με απρόσμενα μεγάλες (για μένα) αντοχές να διαβάζω ορεξάτος το απίστευτα κακογραμμένο γκρι βιβλίο της Ιστορίας, ακριβώς λόγω … Γαλλίας, την οποία θεωρώ πρώτη και βασική υπεύθυνη για το ότι έστρωσα τον κώλο μου για να διαβάσω και να μπω στο Πανεπιστήμιο (κι άκου σύμπτωση τώρα: Σόλωνος η σχολή, Σίνα το Γαλλικό Ινστιτούτο, δίπλα). Η άλλη υπεύθυνη ήταν η … Honda, το μεταχειρισμένο GLX πενηντάρι παπί της οποίας, μού εξασφάλιζε από τα 16 μου τον απαιτούμενο «αέρα ισορροπίας», γιατί πόσο αντέχεις να διαβάζεις, χωρίς απλές καθημερινές χαρές; Έλα, πες μου. Γαλλία και μοτοσυκλέτα λοιπόν ήταν η συνταγή της μικρής μου επιτυχίας που με καθόρισε τότε. Γαλλία και μοτοσυκλέτα, 20 χρόνια μετά, είναι το θέμα του βιωματικού οδοιπορικού που θα διαβάσετε. Ταυτότητα ταξιδιού. Αναβάτες: Εγώ με την Αννίτα στη σέλα ενός Honda Transalp 700 ABS. Κι ο Σιδερής με την Κατερίνα, στη σέλα ενός Honda Varadero 1000 ABS. Όλοι εκ Σύρου ορμώμενοι! Συνολικά διανυθέντα χιλιόμετρα: 3.500. Χώρες που ταξιδέψαμε: Τρεις. Ιταλία – Γαλλία – Ελβετία. Διαδρομή: Αθήνα – Πάτρα (διαμέσου του χειρότερου δρόμου της Ευρώπης, από Κόρινθο και μετά). Πάτρα – Ancona (Με μια πλοιάρα και Super και Fast) Ancona – Sirmione (Μικρή παραλίμνια πόλη στη Βόρεια Ιταλία. Γκαζόν, παιδικά καρότσια, πάρκα, πιτσαρίες, παγωτά). Sirmione – Annecy (Μεγάλη παραλίμνια πόλη στη Νοτιοανατολική Γαλλία. Όμορφη, καθαρή και βροχερή μες το κατακαλόκαιρο). Annecy – Paris (Αρχίζει η συνεδρίαση, παρακαλώ σηκωθείτε όρθιοι. Η … «Ιθάκη» του ταξιδιού, με μια πρόταση. ΟΚ;). Paris (Επί τριήμερο, με περπάτημα επί δωδεκάωρο και βάλε). Paris – Geneve (Εδώ έπεσε πολύ γέλιο. Μην ακούτε Ελβετία, όλο φρου φρου κι αρώματα είναι. Γενεύη σου λέει ο άλλος…). Geneve – Firenze (Αγγλιστί: Florence. Νομίζαμε ότι η Φλωρεντία είναι η ωραιότερη πόλη της Τοσκάνης. Μέχρι να πάμε στη Siena, δίπλα…). Firenze – Siena (Άλλη έχει το όνομα, άλλη τη χάρη. Να πάτε). Siena – Ancona (Επαρχιακός τοσκανέζικος δρόμος only. Ελιές, βουναλάκια, λιμνούλες, ήπιο κλίμα. Χαλαρά). Ancona – Πάτρα. Πάτρα – Αθήνα (και καπάκι Πειραιάς – Σύρος με μια στάση στο Μουστάκα για παιχνίδια). Το ταξίδι αρχίζει. Πάμε… 1η μέρα: Σύρος – Πειραιάς. Με το Blue Star Naxos. Κλασική ώρα αναχώρησης, κλασική ώρα άφιξης, πολυκοσμία, «παρακαλούνται οι επιβάτες να μην τοποθετούν αποσκευές πάνω στα καθίσματα για την εξυπηρέτηση και των υπολοίπων επιβατών», τα ίδια και τα ίδια χρόνια τώρα, εγώ να βολευτώ κι ας πάνε οι άλλοι να κουρεύονται. Αν το καλοσκεφτείς, οι αιτίες για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας είναι απλές και … καθημερινές. Από μας ξεκινάνε όλα… Κάθε φορά που πάμε στην Αθήνα χωρίς παιδιά δεν ξέρουμε τι να πρωτοκάνουμε. Βόλτα στα παλιά φοιτητικά «λημέρια» μας, μια πίτσα στο Ciao στο Παγκράτι (υπάρχει ακόμα, τέρμα Σπύρου Μερκούρη), μια βόλτα κέντρο με τη μηχανή, Σόλωνος, Ασκληπιού και αριστερά κάτω την Αραχώβης; Ένα κεμπάπ στου Θανάση στη Μητροπόλεως; Μια κλασική «Σουνιάδα» παραλιακώς κι επιστροφή μεσογειακώς με στάση για κοψίδια στα Καλύβια; Τέλος πάντων, είμαστε και φορτωμένοι με τριβάλιτσο και «αρματωμένοι» με μπουφανιές και μοτοπαντέλονα, οπότε πάμε να ξ-αρματωθούμε, να κάνουμε ένα μπανάκι και βλέπουμε. Τελικά, σουβλάκια φάγαμε. Τέλος 1ης μέρας. Συνεχίζεται… 2η μέρα: Αθήναι – Πάτραι. Το βάζω στην καθαρεύουσα, λόγω του «αρχαίου» δρόμου από Κόρινθο μέχρι Πάτρα. The road to Europe μεν αλλά με πορτοκαλί πλαστικά κολωνάκια να ορίζουν δυο στενά διαδρομάκια, ένα για κάθε ρεύμα, για μια εκατοστή χιλιόμετρα. Κατάσταση video game και μάλιστα επί πληρωμή: Διόδια για τον αυτοκινητόδρομο που ΘΑ γίνει και που ενώνει την Αθήνα με (μετρήστε): τη Δυτική Πελοπόννησο, τη Δυτική Στερεά, την Ήπειρο, τα Ιόνια Νησιά και την Ιταλία (και προφανώς όλη τη Δυτική Ευρώπη). Τροφή για … σκέψη. Αλλά όταν φτάνεις στο πλοίο για Ιταλία τα ξεχνάς όλα. Εδώ είμαστε!! Το ταξίδι ουσιαστικά τώρα αρχίζει. SUPERFAST XII. Το πλοίο ξεκινά στην ώρα του και λίγο έξω από την Πάτρα πάει με φουλ «δρόμο». Σε 21 ώρες θα είμαστε Ancona. Αυτά το καλοκαίρι βέβαια. Το χειμώνα οι ταχύτητες πέφτουν.. Η καμπίνα μπορεί να περιμένει. Με το πλοίο να περνάει ανάμεσα Κεφαλονιά – Λευκάδα, «ανηφορίζοντας» για Ηγουμενίτσα, αξίζει μια βόλτα στο κατάστρωμα. Τι σόι καραβολάτρες είμαστε! Παιδότοπος Lego. Ε, ρε να ‘τανε ο Σωτήρης κι ο Άγγελος εδώ! Ο πολιτισμός μας φαίνεται (και) από τη σημασία που δίνουμε στα παιδιά. Εκτός κι αν κάποιοι βολεύονται να τα παρκάρουν στο κινητό ή το tablet για να έχουν την ησυχία τους. Προσωπικά, είμαι υπέρ του παραδοσιακού (αληθινού) παιχνιδιού. Και δεν αλλάζω γνώμη με τίποτα. Ολόκληρη πολιτεία είναι το Superfast ΧΙΙ. 200 μέτρα βάπορας, γερμανικής ναυπήγησης το 2002. Όρεξη να ‘χεις να το περπατάς. Ευρύχωρο, καλαίσθητο, καθαρό. Και το καλύτερο (για μας τους Συριανούς); Για φέτος το καλοκαίρι το πλοίο αφήνει την Ιταλία και «μετακομίζει» στα νερά μας, στο Αιγαίο. Πειραιάς – Σύρος – Πάτμος – Λέρος – Κως – Ρόδος στη θέση του Blue Star 2. Ωραία πράγματα! Αλτ!! Πήγα να τη φάω αλλά με σταμάτησε η φωτογράφος. Γι’ αυτό είναι «σημαδεμένη» με το κουταλάκι η καρδιά. Ταξίδι χωρίς σοκολάτα γίνεται; Το ‘χω ξαναγράψει. Στο ταξίδι τα φαγητά είναι όμορφα, ακόμα και ζωγραφιστά Έχει και disco με φωτορυθμικά το βαπόρι. Αλλά νηστικό αρκούδι δε χορεύει. Ώρα για self service. Βάζουμε τα φαγητά στο δίσκο και καθόμαστε να φάμε δίπλα στο τζάμι, σούρουπο με θέα τις ακτές τις Πάργας. Σκέφτομαι πόσο σπουδαίο είναι να ταξιδεύεις αργά και με καλή παρέα. Ούτε το ένα (το ταξιδεύειν αργά) ούτε το άλλο (η καλή παρέα) είναι αυτονόητα στη ζωή. Επιλέγεις πώς θα ζεις και με ποιους θα είσαι, αλλιώς αναλώνεσαι. Και η παρέα εδώ είναι καλή. Ελεύθερη. Με ανθρώπους ισορροπημένους. Δε θα επιλέγαμε άλλωστε να πάμε ταξίδι με άτομα με τα οποία δεν «κουμπώνουμε». Τελεία και … καλή όρεξη. Η μέρα φεύγει, οι καμπίνες έρχονται. Η αρχική σκέψη ήτανε όλοι σε μία τετράκλινη για λόγους οικονομίας αλλά μετά την εξήγηση του Σιδερή «μάγκα μου εγώ ροχαλίζω!» το όλο θέμα επανεξετάστηκε. Δύο δίκλινες και τέλος. Αύριο μας περιμένουν οι ιταλικές Autostrade για να ανηφορίσουμε προς τη Βόρεια Ιταλία και πρέπει να είμαστε όλοι σε φόρμα. Goodnight. Do not disturb! Τέλος 2ης μέρας. (Συνεχίζεται…)

Η νύχτα είχε ρίξει το μαύρο της πέπλο στην Αθήνα, και εγώ μόλις είχα πατήσει τις πρώτες μου δαγκωνιές στο καλαμάκι κοτόπουλο ντομάτα πατάτα σως, όταν αντίκρισα την παρέα μας για απόψε. Μέσα στα ομολογουμένως αρκετά νεα πρόσωπα και στα γνώριμα δίτροχα ερωτεύσιμα ζώα, την αντικρίζω. Δεν προκαλούσε με την παρουσία της, αλλά πίσω από τις φίλες της τα επιθετικά της μάτια και η κατάμαυρη σιλουέτα της γρύλιζαν ένα μυστκό, απόκρυφο κάλεσμα. Την πρόσεξα. Την αναγνώρισα αμέσως. Ήταν η γνώριμη 954. Την είχα καψουρευτεί (και αυτή) αρκετό καιρό, την εμφάνισή της, το πολλά υποσχόμενο στήσιμό της, αυτήν. Δεν κυκλοφορούν πολλές γενικά, και δεν είναι όλες σε καλή κατάσταση. Δεν παίζει στην ποσότητα που παίζουν τα gixxer, ούτε καν τα 600 της Κάβα που είναι και από τα "σπάνια", ας πούμε. Της έριξα καμια δυο κλεφτές, ντροπαλές ματιές. Ελάχιστα αργότερα, γνώρισα τον ιδιοκτήτη της. Ο συμπαθέστατος Φώτης, ο οποίος την απέκτησε λίγο καιρό πριν. Πολύ σύντομα, βρεθήκαμε στο δρόμο για τα γνώριμα μέρη. Ο Φώτης δικάβαλος, έκανε αισθητή την παρουσία του με την εξάτμιση gp style που φορούσε στο μηχανάκι, και με μακράν το δυνατότερο σε ήχο μηχανάκι της παρέας για σήμερα, φτάσαμε και αράξαμε την αρίδα μας στα παγκάκια της Βάρκιζας, αντίκρυ στα μωρά. Η συζήτηση (και οι φωτογραφικές ανησυχίες του αχ_ενα_954) φτάσανε γρήγορα στη μαύρη καλλονή. Μετά το απαραίτητο καλόπιασμα πετάω τη μπόμπα μου: "Φώτη. να το πάρω μια βόλτα ρε φίλε;..." Κάνω να αποχωρήσω προτού φάω σφαλιάρα, μέχρι που ακούω μια κουβέντα από το βάθος "πάρτο...". Κάτι άστραψε μέσα μου... Επιτόπου φοράω τον εξοπλισμό μου και κατευθύνομαι προς την κολασμένη σέλα της. Ανεβαίνω στην αρκετά βολική, για καθαρό ss, θέση οδήγησης, και τη σηκώνω από το στάντ με μια αβίαστη κίνηση. Η απόφαση του δημιουργού της να πετάξει το κατακόρυφο τμήμα του πλαισίου και να το αντικαταστήσει με μια βάση για το ψαλίδι στο μοτέρ, που το κάνει ενεργό μέλος, πρέπει να παίζει πολύ ρόλο σε αυτό. Μιζάρω και ο εξωφρενικά κακός κινητήρας παίρνει ζωή. Στις αναγνωριστικές γκαζιές, βλέπω ότι το μοτέρ έχει ωμή, ακατέργαστη, απότομη απόκριση, και νιώθεις όλους του τους κραδασμούς στα γκρίπ. Καρφώνω την πρώτη και ένα απλό άφημα του συμπλέκτη κάνει τη μηχανή να ξεκινήσει χωρίς κάν να ανοίξω γκάζι. Βγαίνω στο δρόμο και γρήγορα το μηχανάκι μου δίνει την ίδια, τσιμεντένια αίσθηση που είχα πάρει από το 600RR στα ίδια πρόστυχα στενά. Ανοίγω γκάζι σταδιακά, και διαπιστώνω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα μοτέρ που δε συγχωρεί λάθη. Όσο κερδίζεις στροφές, ο εκρηκτικός χαρακτήρας του κινητήρα εξαφανίζει κυριολεκτικά τα πολύ καλά κρατήματα και σε παρασέρνει στο να δοκιμάσεις πόσο ψηλά θα σηκωθεί η μπροστά ρόδα μόνο από τη δύναμη. Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στο να βάλω σωστά το μηχανάκι στις στροφές, και ενώ μου έδινε μια στιβαρή αίσθηση, σχετικά απρόθυμη στην αρχή, πάντα ήταν εξαιρετικά υπάκουο και σταθερό. Η δύναμή του ποτέ δε με άφησε να το εμπιστευτώ πλήρως, αλλά ποτέ δεν με πρόδωσε υπό κλιση, ίσως και συγχώρησε κάποια λάθη μου κιόλας, μετά το πέταλο. Έχω ήδη χάσει τα λόγια μου και κάνω αναστροφή για να επιστρέψω στα παιδιά. Το 954, όπως και όλα τα χιλιάρια, είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ για ακόμα και το γρηγορότερο προαστιακό μονοπάτι. Κάπως έτσι, δε μπορούσα να το χορτάσω με τίποτα. Διαπίστωσα ότι έπαιζα με 3 ταχύτητες και δεν ξέρω αν έβαλα ποτέ τετάρτη. Στην αναστροφή, άνοιξα όσο γκάζι άντεξα και διαπίστωσα πρώτον, ότι δεν ήμουν πολύ πάνω από τη μέση και δεύτερον, ότι μάλλον δεν είμαι για πολλά ακόμα, μάλλον δεν είμαι αρκετά άντρας για να αντέξω την κλωτσιά. Τα 180 ήρθαν πάρα πολύ γρήγορα. Λίγο πιο απότομη και κοφτερή οδήγηση μου έδειξαν τι δυνατότητες έχει αυτό το ανίερο κτήνος, που δυστυχώς δεν πούλησε πολύ. Οπωσδήποτε, δε συγχωρεί, και θέλει σεβασμό και έμπειρα χέρια. Επέστρεψα με ψηλές στροφές στη βάση μας, απολαμβάνοντας το γρύλισμα απο την εξάτμιση Πετζετάκις. Είχα μείνει άφωνος. Η μαύρη σκύλα έκλεισε τα μάτια της να ξεκουραστεί μετα το ρεσιτάλ και εγώ έμεινα άφωνος με έναν πόνο στους ταλαιπωρημένους μου καρπούς. Ενώ τη βραδιά που πέρασα με τη μικρότερη αδερφή της, το 600, εντυπωσιάστηκα κυριολεκτικά διότι αντιμετώπισα ένα γραμμικό σύνολο που μπορούσα να το αντέξω, και τα κιλά και ο όγκος της μεγαλύτερής της αδερφής, το 1000, μειώνανε λίγο την ένταση του, το 954 είναι πραγματικά στη μέση. Ελαφρύ και μανιτζέβελο σαν 600, δυνατό σαν 1000. Ερεθιστικό παιχνίδι σε έμπειρα χέρια, που θα το τιθασεύσουν, αποτελεί μια έμπειρη και απόλυτη, έκφυλη πόρνη στα χέρια ενός λίγο έως μετρια έμπειρου, που σου δίνει ξεκάθαρα το μήνυμα ότι αυτή έχει το πάνω χέρι και, αν τη σεβαστείς, θα παραμιλάς για μέρες. Κάπως έτσι το χω πάθει και εγώ τώρα... Ο ax_ti_954_htan_ayto ακόμα παραμιλάει και για αυτό γράφω εγώ για αυτόν σήμερα.

Μπαα, ο καθενας το γουστο του... Εγω πειραζει που ο μονος λογος που θα επειρνα ενα τετοιο ειναι για να κανω ταξιδαρες μεσω χωματος?

"Δεν μπορώ να πω ότι ήταν εντελώς κακή ημέρα. Δυστυχώς ο καιρός μας τα χάλασε το πρωί και δεν μας επέτρεψε να δουλέψουμε όπως θέλαμε, αλλά το κάναμε το απόγευμα" Με τι αποτελέσματα? "Το πίσω δείχνει πολύ σκληρό και γλιστράει, γιαυτό χρειαζόμαστε να βρούμε καλύτερη ισορροπία. Δε μπορώ να πω ότι είμαι ευχαριστημένος με την 9η θέση αλλά εγώ έβαλα τα νέα λάστιχα στην αρχή του σέσιον όπου ακόμα είχαμε πολλά να φτιάξουμε στη μηχανή, ενώ οι άλλοι αναβάτες τα έβαλαν στο τέλος " Βρήκες κάποιο δρόμο να ακολουθήσεις? "Υπάρχει ακόμα αρκετή δουλειά, αλλά ακόμα και τώρα αισθάνομαι καλά πάνω στη σέλα. Δοκίμασα δύο διαφορετικά set-ups, το ένα είχε καλύτερη πρόσφυση και το άλλο μεγαλύτερη ταχύτητα μέσα στη στροφή, τώρα πρέπει να δούμε ποιο είναι καλύτερο. Θα είναι σημαντικό να αναλύσουμε τα δεδομένα σήμερα το βράδυ, ώστε να κάνουμε την καλύτερη επιλογή." . Στο μεταξύ ο Lorenzo ξεκίνησε όπως πάντα... "Ο ρυθμός μου δεν είναι και πολύ διαφορετικός, είναι πιο γρήγορος αλλά σε γρήγορο γύρο έχουμε μεγαλύτερη διαφορά. Ο Marquez είναι επίσης δυνατός και δεν θα απέκλεια και τα Ducati και τα Suzuki για τις κατατακτήριες τα οποία με το μαλακότερο λάστιχο είναι πολύ επικίνδυνα. " Ποιός είναι το φαβορί για τον τίτλο μεταξύ εσού και του Jorge? "Η κατάσταση αλλάζει από αγώνα σε αγώνα , εξαρτάται ποιος θα είναι μπροστά στο προηγούμενο GP ή τουλάχιστον έτσι λένε απ την αρχή της χρονιάς. Είμαστε πολύ κοντά, είναι δύσκολο να πεις κάποιον φαβορί. " Έχεις 18 πόντους διαφορά, δεν είναι αρκετοί για να τους διαχειριστείς? "Δε νομίζω ότι είναι αρκετοί, πρέπει να είμαι μπροστά απ τον Lorenzo τουλάχιστον μια φορά" Σήμερα τον ακολούθησες στις ελεύθερες... "Ναι δε με έβλεπε κανένας και άρπαξα την ευκαιρία (laughs). Είναι πάντα ενδιαφέρον να τον παρακολουθείς γιατί ενώ έχουμε παρόμοιο στυλ, έχουμε και κάποιες διαφορές. Ο Jorge είναι εξαιρετικά ακριβής και δείχνει άνετος ακόμα και όταν πάει πολύ γρήγορα. " Ο Lorenzo σε μια συνέντευξη, χώρισε τους πρωταθλητές σε τρεις κατηγορίες: Αυτούς που είναι δυνατοί και κυριαρχούν, τους συνήθης πρωταθλητές και αυτούς που κέρδισαν από τύχη. Που θα έβαζες τον εαυτό σου? "Σε κάθε στάδιο της καριέρας μου πρέπει να πέρασα απ όλες τις κατηγορίες. Πριν δέκα χρόνια μπορούσα να κερδίσω ανά πάσα στιγμή και ήμουν εξαιρετικά σταθερός, ο Jorge μάλλον είναι στο στάδιο αυτών που κυριαρχούν. Το ωραίο είναι ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να αλλάξει από χρονιά σε χρονιά. "

Αν συνεχισεις να πηζεις εδω μεσα ακουγοντας τη γνωμη του καθενως, μαλλον θα καταληξεις με sh 150 στο τελος. Αρχικα ΜΗΝ παρεις τετοιο μηχανακι απο εμπορα. Απο τα 10 πραγματα που σου λεεϊ ενδεχεται να ειναι... και τα 10 ψεματα. Απο τα χιλιομετρα μεχρι τη χρηση, τη συντηρηση, το τι τυπος το ειχε κτλπ. Ασχολησου με ιδιωτες να τους κοψεις και να καταλαβεις τι εχει περασει το μηχανακι. Απο ΄κει και περα φιλε.. MAN UP. Αν το γουσταρεις παρτο. Τροποι να βρεις καλο υπαρχουν, τροποι να το διατηρησεις καλο παλι υπαρχουν, αλλα ΑΝ τελικα σου διαλυθει απο ατυχια... θα ζησεις φιλε 20 χρονων εισαι. Πιστεψε με οταν στο λεω αυτο, επειδη τα εχω περασει και 'γω και φιλοι και δις χειροτερα(κλοπη μηχανης πχ.) Αν λοιπον το 'χεις μεσα σου να man up και να τραβηξεις το δικο σου δρομο, τοτε καντο. Αν μπορεις να εισαι @ρχιδατος και να κανεις αυτα που πρεπει να γινουν για να εχεις μηχανακι που γουσταρεις τοτε ναι καντο. Επειδη στο τελος πιστεψε με, ΔΕΝ υπαρχει συγκριση μεταξυ του οδηγω αυτο που γουσταρω και οδηγω αυτο που πρεπει. Οοο,τι αγχος και αν σου δημιουργει, ακομα και λεφτα να σου φαει, το οτι θα καβαλας αυτο που γουσταρεις αλλα ακομα και οτι θα το εχεις και θα σε εκφραζει, θα κανει ολες τις αλλες επιλογες να φαινονται σκουπιδια που σε κυνηγανε σε κακο ονειρο. Σιγουρα μπορεις να πεις θεωρητικα οτι οκ ας παρω το Χ καλυτερα που ειναι πιο "σωστη" επιλογη και θα εχω το κεφαλι μου ησυχο. Μετα ομως κατσε και σκεψου... "Οντως τωρα θα εδινα τα λεφτα μου γι' αυτο το μηχανακι? Οντως τωρα ειναι αυτο που θελω να καβαλαω και να με αντιπροσωπευει στα ματια τα δικα μου και των γυρω μου? Οντως τωρα θελω να αφησω το κολλημα, απλα για να εχω μηχανη που θα παταω μιζα και θα φευγω και ας κανω και 5000 χιλιομετρα τη μερα?" Αν η απαντηση ειναι ναι, αν θες τα σιγουρα και αυτα που θα σου εγκρινει καθε ενας που θα ρωτας, απο γνώστη μηχανοβιο μεχρι τυχαια γκομενα που γνωρισες καπου, τοτε αστο καλυτερα το rs και το καθε rs, δεν ειναι για 'σενα και υπαρχουν καλες πιθανοτητες να το μετανιωσεις.

Επισημοποιησαμε τον έρωτά μας ........

στο ειπα καν`το 9 αλλα δεν μ`ακουσες μοτοπρωινουλη,απο την αλλη μερια βεβαια μπορει να εγραφες 9 και να πεταγοταν κανενας και να ελεγε,τι 9 ρε κατα τις 12 ειναι καλυτερα. φαυλος κυκλος και υπνος πακετο μαζι. ο καιρος ειναι αψογος το ιδιο και η διαθεση μας,η διαδρομη πολυ καλη οι συννενοησεις εχουν πεσει,τι αλλο θελετε και γκρινιαζετε στο μισαωρο και στην 1 ωρα θα κολλησουμε δηλαδη? εγω προσωπικα ειμαι ιδιαιτερα χαρουμενος γιατι οι ευκαιριες να βγαινω μια βολτα με το μηχανακι μου και ειδικα με καλη παρεα εχουν περιοριστει πλεον κατα πολυ δεδομενων των ασχημων οικονομικων εποχων που διανυουμε.

Εγω ξερω οτι ο τυπος επεσε απο γκρεμο και πεθανε και μας λεεϊ οτι "νυσταζε πολυ"

Άλλαξα λάμπες στα κωλοφάναρα

Θα φάει η μύγα χιλιόμετρα, και το κουνούπι μίλια. Αλλοίμονο στην ιπτάμενη πανίδα που θα βρεθεί στο διάβα μου με το πρώτο φως της ημέρας

Το καταδρομικό παντός καιρού και ανοικτής θαλάσσης πληρώθηκε καυσίμου μέχρι το χείλος. Το σύστημα μετάδοσης κίνησης λιπάνθηκε Η πίεση των ελαστικών ελέγχθηκε και συμπληρώθηκε μέχρι του μεγίστου επιτρεπομένου ορίου Το σύστημα πέδησης ελέγχθηκε Και το σάλπισμα του εγερτηρίου ρυθμίστηκε δια την 5ην πρωινήν αύριο

Δακρυβρεχτη ιστορια για κανα facebook κι`ετσι.

εαν είναι πειρατικά ενεργοποιημένα βάζεις μια χαρά 10άρια επίσης μην ψαρώνετε, δεν υπάρχει περίπτωση να κυνηγήσει τους πειρατές η microsoft, δεν βγάζει λεφτά από τα σπίτια, από τις εταιρίες βγάζει που τις έχει παρει εργολαβία

Πειράζει που δεν θέλω να κάνω τίποτα απ ότι δείχνει το βίντεο,αλλά να το πάω στα στροφιλίκια του Ταϋγέτου και να το ΣΤΙΨΩ?

Για αύριο........

Δέχεστε και ένα καινούργιο στη παρέα σας; Μίλησα με το βασανιστή γατιών και με έβαλε στη πρίζα για μια πρώτη βόλτα με το mybike!

Δεν θα κάψει τα κερατά του αν συγκρατείσαι ,αλλά και πάλι θα κάψει παραπάνω από ίδιας ιπποδύναμης τετράχρονο. Το χέρι πάντως κάνει μεγάλη διαφορά στην κατανάλωση. Δεν είναι αδύνατον, είναι απλά κουραστικό και πρέπει να προσέχεις μερικά πράγματα. Π.χ. αν πας απο εθνική οδό, δεν πρέπει να κινείσαι πολύ ώρα με τις ίδιες στροφές στο μοτέρ, τα δίχρονα έχουν ανοιόμορφη ροή καυσίμου αλλού μπορεί να είναι λίγο πλούσιο, αλλού φτωχό, αν τύχει και πηγαίνεις συνέχεια στο φτωχό, ε φθείρεται κάπως πιο πρόωρα το μοτέρ. Προσπάθησε να καταλάβεις ότι τα μοτό αυτά, δεν είναι τόσο θεικά όσο τα έχεις θεοποιήσει στο μυαλό σου. Η λογική των 125 της εποχής εκείνης, ήταν να φτιαχτεί για καυλωμένους πιτσιρικάδες με Α1 δίπλωμα, ένα ρέπλικα μεγαλύτερου μοντέλου, να κρατήσει πάνω-κάτω μέχρι να πάει ο πιτσιρικάς να πάρει το Α και να το δώσει-πετάξει-παροπλίσει και να οδηγήσει το μεγάλο μοτό. Δεν φτιάχτηκαν ούτε για μια ζωή, δεν φτιάχτηκαν για να ικανοποιήσουν τον έμπειρο, δεν φτιάχτηκαν για grand turismo χρήση, γενικά είναι ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΑ για πιτσιρικάδες, αυτό τα λέει όλα νομίζω. Αν εσύ ξεπέρασες αυτό το στάδιο ή θα το ξεπεράσεις σύντομα, ε δεν βλέπω λόγο να πάρεις το προσωρινό. Πήγαινε πάρε κατευθείαν το μεγάλο.

Το site του aka sonic, for those who are interesting... http://www.omegastudios.gr/

Περιληπτικά: CAE preprocessing, FEA solving, meshing σε πάσης φύσεως μηχανολογικα μοντέλα. Ο μηχανολογος του thread τα ξέρει καλύτερα :-D

Την πήγα μια βολτούλα Μυτιλήνη να πάρει τον αέρα της γιατί είχε φτάσει να πίνει μούστο αντί βενζίνη και έπρεπε να αποτοξινωθεί. Χάραμα στο βόρειο Αιγαίο και έπαρση της σημαίας για πες μου ρε θείε,με τους κάγκουρες πώς την παλεύατε τότε?

Ενώ το καντράν μου έδειχνε 2 κουτάκια βενζίνης ξαφνικά άρχισε να μην ανταποκρίνεται στο γκάζι, να κομπιάζει και στο τέλος έσβησε. Κατάφερα να το σπρώξω μέχρι το βενζινάδικο όπου είδαμε ότι το ντεπόζιτο ήταν άδειο. Την ώρα λοιπόν που ο βενζινάς το γεμίζει και εγώ σκέφτομαι τι σκατά συμβαίνει, μια γενναία δόση βενζίνης πιτσιλιέται έξω και πάνω στο μοτέρ όπου αρπάζει φωτιά! Παλεύω να την σβήσω έως ότου... ...... Χτυπάει το ξυπνητήρι και ξυπνάω...

7η μέρα. Παρίσι Οι Γάλλοι έχουνε θέμα με το βράσιμο του αυγού, να το ξέρετε. Ο καθένας το θέλει σε διαφορετικό σημείο βρασμού και για να επέλθει … ειρήνη, τα αυγά στα ξενοδοχεία είναι άβραστα!! Πώς το έμαθα; Όταν πήγε η Αννίτα να ξεφλουδίσει το (όπως αποδείχτηκε) άβραστο αυγό. Ρε συ, να τι ήταν αυτό το κατσαρόλι με νερό που έβραζε συνεχώς δίπλα από τα αυτά! Μια νέα ημέρα στο Παρίσι ξεκινάει. Φουλ πρωινό και φύγαμε! Η μέρα πάει προς τη βροχή (η Αννίτα πάντα έχει μαζί την ομπρέλα του ξενοδοχείου και καλά κάνει) περπατώντας στην Avenue de l’ Opera με το κτήριο της Όπερας του Παρισιού στο βάθος. Το κατάστημα που βλέπετε δεν το είχα ακούσει αλλά μάλλον το ξέρει όλος ο πλανήτης: Galeries Lafayette. Είναι (από ό,τι μου είπαν) το σόι του τύπου που φυστίκωνε την πριγκίπισσα Νταϊάνα και πηγαίνανε μαλλιοκούβαρα μ’ ένα αμάξι μέσα στο Παρίσι με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Κρίμα. Στην ουσία είναι 3-4 τεράστια νεοκλασικά κτίρια που ενώνονται μεταξύ τους με γυάλινες γέφυρες (για να μπαινοβγαίνεις από το ένα κτήριο στο άλλο χωρίς να βγαίνεις στο δρόμο) και έχουν σχεδόν τα πάντα. Από κολώνιες (ό,τι μάρκα κυκλοφορεί στον πλανήτη) μέχρι ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ κι ό,τι βάλει ο νους σου. Κι από τιμές, από νορμάλ μέχρι άστα να πάνε (δες παρακάτω). Πόσο κάνει το ρολογάκι; 180.000 ευρώ!!ΟΚ. Τύλιξέ μου τρία να τα πάρω στη Σύρο να είμαι lagre!Κάτι μπλουζάκια με τον Πύργο του Άιφελ πήραμε για μας και για τα πιτσιρίκια μας και τέλος. Ούτε να κουβαλάμε ούτε τίποτα. Και μου έκανε εντύπωση ότι βγάζοντας να πληρώσω με μετρητά η πωλήτρια ξαφνιάστηκε (σκέψου πόσο σπάνια δουλεύει το μετρητό στη Γαλλία) και έψαχνε μετά να δει αν έχει ρέστα στο συρτάρι του ταμείου. Οι Γάλλοι αλλά και γενικά όλοι στη Γαλλία σπανίως βγάζουν πορτοφόλι. Τα πάντα πληρώνονται με κάρτα σε ασύρματο μηχανάκι που σου φέρνουν κοντά. Πληκτρολογείς τον pin σου κι όλα ωραία. Ούτε ρέστα, ούτε «στάσου φιλαράκι να πάω απέναντι να χαλάσω» και το κυριότερο ούτε μαύρο χρήμα.Κι είμαστε εμείς εδώ με τα φράγκα διπλωμένα στην κωλότσεπη να φτύνουμε και να μετράμε αλλά το κράτος να μην παίρνει μία. Ο Έλληνας δε δίνει στο κράτος ούτε τον πυρετό του αλλά κι από την άλλη το κράτος κάνει ό,τι είναι δυνατό για να πείσει τον Έλληνα ότι δεν αξίζει να πληρώνει φόρους. Φαύλος κύκλος; Όχι. Κάποιοι άλλοι λαοί τα έχουν πάει καλύτερα. Ας μάθουμε από αυτούς. Ίσως αυτό είναι, εδώ που τα λέμε, και το βαθύτερο νόημα του ταξιδεύειν: Να πάρεις από τους άλλους λαούς ό,τι καλύτερο έχουν καταφέρει και να το κάνεις και στη χώρα σου. Το Λαφαγιέτ φεύγει, το Μουσείο του Λούβρου έρχεται. Στο μεταξύ μια σοκολάτα (ακόμα θυμάμαι τη γεύση της!!) σε ένα πολύ ωραίο καφέ στην πλατεία της Όπερας. Το Λούβρο είναι ένα τεταρτάκι από δω με τα πόδια και στο Παρίσι χαίρεσαι να περπατάς. Ωπ, κάπου το ξέρω αυτό το μπλε μηχανάκι. Όσες μέρες μείναμε στο Παρίσι, ήτανε εκεί παρκαρισμένο. Μια χαρά γειτονιά διαλέξαμε για να μείνουμε. Η είσοδος στο Μουσείο του Λούβρου γίνεται από τη γνωστή γυάλινη πυραμίδα. Μπαίνεις μέσα, κατεβαίνεις τα σκαλιά, και από το υπόγειο (με φυσικό φως που έρχεται από πάνω) διακτινίζεσαι στις πτέρυγες του Μουσείου. Από την θέση και μόνο που έχει τοποθετηθεί αυτό το άγαλμα, καταλαβαίνεις ότι είναι ίσως το σημαντικότερο έκθεμα του Λούβρου. Η Νίκη της Σαμοθράκης!!Κάμποση ώρα καθίσαμε εκεί και το βλέπαμε. Επόμενη στάση, η Monna Liza. Τεράστιας αξίας έργο τέχνης με τόσο κόσμο γύρω του που δεν μπορούσες να πλησιάσεις. Σεκιουριτάδες, κορδέλες κι ό,τι δεις από απόσταση. Τα σελφοκόνταρα που είχαν οι Ασιάτες σε πλήρη δράση για φωτογραφίες αφ’ υψηλού … Η απόλυτη γυναικεία ομορφιά σε άγαλμα. Η Αφροδίτη της Μήλου. Απλώς κάθεσαι και τη θαυμάζεις!!Το άγαλμα βρέθηκε την άνοιξη του 1820 σε αγροτική περιοχή της Μήλου. Ένα χρόνο αργότερα κατέληξε στο Μουσείο του Λούβρου, όπου και εκτίθεται μέχρι σήμερα. Στο μουσείο της Μήλου υπάρχει ένα πιστό αντίγραφό του, το οποίο έστειλε αργότερα ως δωρεά το Λούβρο. Αυτά. Να μη σχολιάσω περισσότερα… Επιλέξαμε να μη δούμε μόνο Ελληνικά αρχαία αλλά να πάμε και στα Αιγυπτιακά εκθέματα. Πολύ ενδιαφέρουσα τέχνη και αυτή. Ωραίο πράγμα η τέχνη αλλά είναι για … χορτάτους. Μετά από κάμποσες ώρες στο Λούβρο η μακαρονάδα που φάγαμε στη γειτονική Rue de Rivoli ήτανε … μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς!! Κόκκινη σάλτσα με ρόκα, ελαφρύ σχετικά γεύμα, γιατί με την κοιλιά τούμπανο δεν περπατάς, σέρνεσαι. Και η μέρα έχει πολλά πράγματα ακόμα να δούμε, όπως περπάτημα κατά μήκος της όχθης του Σηκουάνα, μέχρι τον Πύργο του Άιφελ, καμιά ωρίτσα δρόμος με χαλαρό ρυθμό. Σουρουπώνει και είναι το τελευταίο μας σούρουπο στη γαλλική πρωτεύουσα. Δε βιαζόμαστε πλέον να προλάβουμε τίποτε άλλο. Ό,τι αξιοθέατο είδαμε, είδαμε. Κι ό,τι είδαμε, μας άρεσε και μας άφησε κάτι καλό μέσα μας. Η κουβέντα στον παρόχθιο πεζόδρομο του Σηκουάνα έχει πάει σε συριανά θέματα και σε έναν τύπο, επαγγελματία που ψειρίζει τη μαϊμού, τσακώνεται με τους πελάτες του και τους γείτονες, τους τρέχει στα δικαστήρια, κάνει συνέχεια μηνύσεις και αγωγές, του φταίνε όλοι και όλα (δηλ. στην ουσία του φταίει ο εαυτός του) και σκέφτομαι μετά απ’ όλα αυτά ότι ίσως ο μόνος τρόπος για να κατανοήσεις την πραγματική διάσταση των πραγμάτων στη ζωή είναι να ταξιδέψεις, να βγεις από τον μικρόκοσμό σου και να δεις τι αξίζει να αγαπάς και τι αξίζει να μάχεσαι. Το ταξίδεμα, η γνώση τόπων και ανθρώπων είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να «δεις» όσα υπέροχα σε περιβάλλουν στη ζωή σου και δεν τα βλέπεις και για να διώξεις από το νου σου όλα τα ασήμαντα που σε τραβάνε στη μιζέρια. Βάζουνε λέει λουκέτα στη γέφυρα για να «κλειδώσουν» την αγάπη τους τα ζευγαράκια. Αλλά είναι τόσες πολλές οι «κλειδωμένες αγάπες» που η γέφυρα τίγκαρε στα λουκέτα και μάλλον είμαστε από τους τελευταίους που την είδαμε έτσι. Λίγους μήνες μετά διάβασα ότι ο Δήμος Παρισιού τα ξήλωσε όλα τα λουκέτα για να ελαφρύνει τη γέφυρα που είναι με ξύλινο πάτωμα. Όσοι δείτε επιπλοκές στη σχέση σας, να ξέρετε ότι φταίει το ξήλωμα των λουκέτων ή … ο ανάδρομος Ερμής. Κουβέντα και περπάτημα άνοιξαν και πάλι την όρεξη. Έχει και στο Παρίσι «βρώμικα» σε καντίνες και μάλιστα έχουν και πολύ πέραση. Λουκανικούμπες και μετά ξενοδοχείο. Η τελευταία νύχτα στο Παρίσι. Τέλος 7ης μέρας. (Συνεχίζεται ...) 8η μέρα. Οι αναβάτες φορτώνουμε τις μοτοσυκλέτες (Top case, πλαϊνές βαλίτσες και Bagster), τσεκάρουμε τα πράγματα και περιμένουμε τις συνεπιβάτισσες. Transalp και Varadero ετοιμοπόλεμα για αναχώρηση. Βγαίνουμε στη γνωστή μας Λεωφόρο Όπερας και ξεκινάμε. Έχω βάλει στο GPS ως προορισμό τη Γενεύη της Ελβετίας για να μείνουμε εκεί το βράδυ αλλά προηγουμένως θα κάνουμε μια στάση για φωτογραφίες με τις μοτοσυκλέτες μπροστά στον Toureiffel. Τώρα μάλιστα. Είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση!! Τα γαλλικά βενζινάδικα είναι παντού self service. Βάζεις βενζίνη μόνος σου, πληρώνεις μέσα στον ταμία (λέγοντας το νούμερο της αντλίας από την οποία έβαλες) και φεύγεις. Είπα να πλύνω και τον ανεμοθώρακα του Transalp.Κινούμαστε στον αυτοκινητόδρομο A6 προς Auxerre, Beaune, Macon και τα γαλλοελβετικά σύνορα. Ο καιρός είναι τζάμι. Κάνουμε μπόλικες στάσεις για καφεδάκι και κανένα σαντουιτσάκι. Η συζήτηση στην τελευταία στάση στον αυτοκινητόδρομο επί γαλλικού εδάφους: Παίδες, τώρα που πλησιάζουμε Ελβετία, να είμαστε πιο κυριλέ έτσι; Θα μπούμε όμορφα, με «προβλεπέ» ταχύτητα, όπως πρέπει, γιατί αυτοί μάλλον θα τα θέλουνε όλα να δουλεύουνε σαν ελβετικό ρολόι. ΟΚ; Για να δούμε στην πράξη.Αυτά είναι τα «σύνορα» Γαλλίας – Ελβετίας. Τα βάζω σε εισαγωγικά γιατί είναι τύποις σύνορα, παρόλο που υποτίθεται βγαίνεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού η Ελβετία δεν ανήκει στην Ε.Ε.Πλησιάζω με τη μοτοσυκλέτα, ελαττώνω ταχύτητα για να σταματήσω για τυχόν έλεγχο και τέτοια. Ο υπάλληλος αραχτός σε μια πλαστική καρέκλα του γύφτου με οδοντογλυφίδα στο στόμα και ύφος έλληνα δημοσίου υπαλλήλου λίγο πριν τη σύνταξη, μου κάνει νόημα με το κεφάλι «έμπα». Και μπαίνω αφρενάριστος στην Ελβετία. Ακολουθεί ένα ακόμα νεύμα και μπαίνει και ο Σιδερής με την Κατερίνα. Αυτά είναι. Χαλαρά και με το νόμο. Μάγκες είμαστε Ελβετία και δεν έχουμε πατήσει καν το πόδι κάτω. Είναι νωρίς ακόμα και λέμε να βολτάρουμε λίγο με τις μοτοσυκλέτες δίπλα στη λίμνη, στο κέντρο της Γενεύης. Α, ρε τι σου είναι οι δρόμοι όμως! Το πρωί ήμασταν στο Παρίσι, διασχίσαμε τη μισή Γαλλία, είμαστε Ελβετία και είναι ακόμη μέρα. Το μέρος δείχνει λίγο «Τόλμη και γοητεία». Ξενοδοχειάρες, παρκαδόροι, χρήμα. Την κόβω ακριβή την πιθανή διανυκτέρευση εδώ. Για να σπάσουμε πλάκα, ρωτάμε σε ένα νορμάλ ξενοδοχείο και μας λέει μια τιμή «ελβετική». Ε, δε θα ξεπαραδιαστούμε για έναν ύπνο. Αποφασίζουμε να κάνουμε ένα ψάξιμο στο booking από το κινητό και καθόμαστε σε μια καφετέρια.-The wifi code please; Ρωτάω - Ό,τι έχει στο ψυγείο. Μου … απαντάει ο υπάλληλος. Η καφετέρια δεν είχε wifi!! Παιδιά, έχει wifi το καφενείο με τους λουκουμάδες που πήγαινε ο παππούς μου στη Σύρο και δεν είχανε στη Γενεύη!! Οπότε, no wifi, no booking. Άλλο καφέ εκεί κοντά δε βλέπαμε, παρά μόνο κάτι κιτς μαγαζιά με λεοπαρδαλέ κολλάν και τζιν με στρασάκια του τύπου «Νεωτερισμοί η Κούλα». Και πιο δίπλα ξενοδοχεία – μέγαρα. Γενεύη, η πόλη των αντιθέσεων. Η απόφαση ελήφθη με ομόφωνη συμφωνία και των τεσσάρων … κομμάτων. Φεύγουμε τώρα για το τούνελ του Mont Blanc να μπούμε στην Ιταλία και θα μείνουμε στην πρώτη ιταλική κωμόπολη, την Aosta. Το φανάρι που βλέπετε είναι κόκκινο. Κι ο λεωφορειατζής του αστικού δίπλα μου σταματάει, κοιτάει και περνάει με κόκκινο, σε στυλ ντελιβεράς με παπί στην Αχαρνών. Ρε μάγκες, αλλιώς την είχα στη μυαλό μου την Ελβετία. Βάλε τον μπακαλίστικο τρόπο που μπήκαμε, βάλε το καφενείο χωρίς wifi, βάλε τη μόδα για παχουλές, βάλε που περνάνε με κόκκινο, βάλε και δυο νεαρές τύπισσες παρακάτω που είδαμε με δίχτυ, μίνι και «θανατηφόρο» ντεκολτέ που γυρεύανε οτοστόπ και δεν ξέρω τι άλλο, τελικά νομίζω ότι … γι’ αυτό δεν τους βάλανε τους Ελβετούς στην Ε.Ε. Αυτοί ρε είναι κάτι σαν τα Τίρανα στο πιο κυριλέ, ναουμ! Έτοιμοι να μπούμε ξανά στο τούνελ του Mont Blanc. Σε 11μιση χιλιόμετρα θα βρισκόμαστε και πάλι στην Ιταλία. Θέλει προσοχή το τούνελ, γιατί είναι διπλής κατεύθυνσης. Η επιγραφή θυμίζει τι είχε γίνει εκεί το 1999. Σε λίγο βγαίνουμε στην Ιταλία. Αλλαγή χώρας μέσα στο τούνελ. Έχω βάλει τερματισμό στο GPS την κεντρική πλατεία της Aosta για να μείνουμε εκεί το βράδυ και μετά μας περιμένουν δυο υπέροχες πόλεις της Τοσκάνης, στην κεντρική Ιταλία. Η Aosta, αν και χειμερινός προορισμός για σκι στις γειτονικές Άλπεις, τελικά αποδείχθηκε full τουριστική και το κατακαλόκαιρο και μας δυσκόλεψε να βρούμε δωμάτιο. Λύση τελικά βρέθηκε. Μια σοφίτα και για τους τέσσερις σε ένα χωριουδάκι παραέξω. Μας κέρασε και μακαρονάδα με αγγουροντομάτα η κοπέλα εκεί, γιατί ήτανε αργά και το χωριό δεν είχε τίποτα ανοιχτό έξω (α, ρε Ελλάδα, σε κάποια πράγματα είσαι κορυφή), πιάσαμε και την κουβέντα για τα πολιτικά, την είδα κι αυτήνε οργισμένη με το Ματέο Ρέντσι: Taxes, taxes, taxes … enough!! Εμείς είχαμε το Σαμαρά ακόμα, ο Τσίπρας ετοιμαζόταν, τι να της πω; Η ελπίδα έρχεται;700 χιλιόμετρα συνολικά για σήμερα.Τέλος 8ης μέρας.(συνεχίζεται) 9η μέρα Ξυπνάς ξεκούραστος, σε μια άλλη χώρα, με λιακάδα, φορτώνεις τη μοτοσυκλέτα σου για να ταξιδέψεις δικάβαλο, μαζί με μια καλή παρέα και αναρωτιέσαι αν υπάρχει παράδεισος; Υπάρχει και αυτή τη στιγμή είναι στη βόρεια Ιταλία!! Κάθε φορά που πάω κάπου βόλτα, θέλω να γυρίζω από άλλο δρόμο. Πάω, ας πούμε, στο Σούνιο παραλιακά; Θα γυρίσω … από τα Μεσόγεια. Πάω Γιάννενα από το γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου; Θα γυρίσω από Κατάρα και Μετέωρα. Νόμος.Στο ανέβασμα για βόρεια Ιταλία πηγαίναμε πλάι στο Mare Adriatico (Αδριατική Θάλασσα). Τώρα θα «κατηφορίσουμε» από την άλλη μεριά της Ιταλίας, για να δούμε το Mar Tirreno (Τυρρηνική Θάλασσα). Είναι λίγο περισσότερα τα χιλιόμετρα αλλά αξίζει για την αλλαγή διαδρομής. Φύγαμε για Γένοβα!! Ο δρόμος για τη Γένοβα, αν και Autostrada, έχει αρκετές στροφές, γιατί το τοπίο είναι ορεινό και καταπράσινο. Θα συνεχίσουμε προς την πόλη La Spezia έχοντας στο δεξί μας χέρι την Τυρρηνική Θάλασσα. Στο ύψος το Viareggio θα στρίψουμε προς το εσωτερικό της Ιταλίας και περνώντας από την πόλη Lucca (έξω από την Πίζα) θα ανηφορίσουμε προς την καρδιά της Τοσκάνης, τη Φλωρεντία (Firenze).Όλα αυτά βέβαια θέλουν στάσεις για να ξεπιάνεσαι αλλά και να λες και καμιά κουβέντα. Και στο ταξίδι έχεις πολλά να πεις… Αν είχαμε χρόνο θα ήθελα να πάμε και στη Ρώμη, την οποία έχω μέσα στην καρδιά μου από την άλλη φορά που είχαμε πάει πριν από πολλά χρόνια. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα ένα plan B για τη Ρώμη, με σκοπό να φύγουμε για Ελλάδα από το Bari και όχι από την Ancona (άλλωστε δεν είχαμε βγάλει εισιτήρια επιστροφής). Anyway όσο οδηγώ μου ανοίγει η όρεξη και μας έχω ικανούς να φτάσουμε … Σικελία !! Είχα βάλει στο booking την κεντρικότερη πανσιόν της Φλωρεντίας (με τιμή νορμάλ εννοείται). Σε χρόνο dt είχαμε παρκάρει, είχαμε κάνει μπάνιο και κατευθείαν βόλτα στο κέντρο της πόλης. Η πανσιόν ήτανε μια ανάσα από τον καθεδρικό ναό της πόλης Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε (πιο γνωστός ως Ντουόμο) στην Piazza del Duomo. Είναι από τις μεγαλύτερες εκκλησίες στον κόσμο με χωρητικότητα 30.000 άτομα. Άρχισε να χτίζεται το 1296 και τελείωσε το 1461 μ.Χ. Πάνω από 160 χρόνια μαστορεύανε. Με τους ίδιους ρυθμούς (Ιταλίας μεσαίωνα) φτιάχνουμε εμείς σήμερα τα δικά μας δημόσια έργα…Όλο το κέντρο της Φλωρεντίας είναι πεζοδρομημένο, εννοείται. Περπατάς και το χαίρεσαι. Τέλος 9ης μέρας. (συνεχίζεται).

3η μέρα: Ancona – Sirmione. Μπαίνουμε στην Ancona, ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Αδριατικής, που συνδέεται (πέρα από Ελλάδα) με το Split, το Dubrovnik και το Zadar της Κροατίας, το Bar του Μαυροβουνίου και το Δυρράχιο της Αλβανίας. Δεν είναι φυσικό λιμάνι ούτε και ευρύχωρο αλλά η θέση της πόλης δίπλα στην Autostrada βολεύει για να ξεχυθείς … όπου γης! Φάγαμε κάτι για να στυλωθούμε, μελετώντας λίγο το πρόγραμμα που είχα φτιάξει (είχαμε ένα ψευτοπλάνο ημέρας αλλά κάναμε και τις απαραίτητες αλλαγές στην πορεία, τι σόι Έλληνες είμαστε!) και φορτώνουμε τις μηχανές. Εμείς είμαστε στο πάνω γκαράζ που έχει ανοίγματα στα πλάγια και μπαίνει φυσικός αέρας. Βγαίνουμε από το πλοίο και κάνουμε αμέσως στην άκρη για να επιβιβαστούν και οι κυρίες συνεπιβάτισσες. Βγάζουμε τα κράνη από τα καλύμματα μεταφοράς, αρματωνόμαστε και ξεκινάμε να βγούμε στην Autostrada. Φέτος αποφάσισα να χρησιμοποιήσω GPS. Γιατί μπορεί η Αννίτα να λέει – χρόνια τώρα – ότι έχω … καταπιεί πυξίδα και βρίσκω πάντα το δρόμο (στην Αθήνα, ας πούμε, δε βάζω ποτέ GPS) αλλά εις τας (υπόλοιπας) Ευρώπας είπαμε να κινηθούμε με τα φώτα της τεχνολογίας. Roma είχαμε πάει παλιά, το ’96 με το πανεπιστήμιο Αθηνών (πούλμαν, ξεναγός, σημαιάκι). Τώρα πάμε βόρεια με το «μηχανάκι». Και θα μπούμε στον αυτοκινητόδρομο Α14 «Bologna – Taranto», γνωστό με την ονομασία «Autostrada Adriatica», καθώς ανηφορίζει προς τα βόρεια έχοντας στα δεξιά του την Αδριατική Θάλασσα. Εμείς πάμε Bologna κι εκεί θα αλλάξουμε autostrada. Αυτά είναι τα διόδια εισόδου στις Autostrade. Προσέξτε, δε λέω Autostrada αλλά Autostrade. Είναι ενιαίος φορέας οι Ιταλικοί Αυτοκινητόδρομοι και αυτό έχει τη σημασία του. Μια που μπήκες, μια που βγήκες. Εξηγώ: Στην είσοδο δεν υπάρχει υπάλληλος. Πλησιάζεις, τραβάς το χαρτάκι (biglietto που λέει η ταμπέλα), σηκώνεται η μπάρα και μπαίνεις. Κινείσαι για όσες εκατοντάδες χιλιόμετρα θέλεις (από τη μια άκρη της χώρας μέχρι την άλλη), χωρίς να σταματάς κάθε τόσο σε ενδιάμεσα μετωπικά διόδια και πληρώνεις ΜΙΑ φορά, στο τέλος, όπου βάζεις το biglietto στο αντίστοιχο μηχάνημα, σου υπολογίζει την απόσταση που έκανες, πληρώνεις βάζοντας κέρματα ή συρταρωτά χαρτονομίσματα (παίρνεις ρέστα μόνο σε κέρματα), σηκώνεται η μπάρα κι έφυγες. Κι αν μπερδευτείς ή κάτι μπλοκάρει, υπάρχει κουμπί με μικρόφωνο/μεγάφωνο για να μιλήσεις και να πάρεις οδηγίες. Είπατε τίποτα; Γιατί τα ούνα φάτσα ούνα ράτσα μέχρι τώρα δεν τα έχω δει. Άλλα βλέπω εδώ κι άλλα στη χώρα μας. Και δε μιλάω μόνο για τους δρόμους.. Κι αυτές είναι εν κινήσει οι περίφημες Ιταλικές Autostrade. Καλό οδόστρωμα, σωστή σήμανση, ηχοπετάσματα δίπλα στις κατοικημένες περιοχές, πολιτισμός. Είμαστε ήδη στο ύψος της Bologna και τώρα θα πάρουμε την Autostrada A1 προς Μιλάνο. Μετά, στο ύψος της Modena, παίρνουμε τον A22 με κατεύθυνση τη Verona (είναι ο δρόμος που ανηφορίζει προς Αυστρία). Τέλος, μπαίνουμε για λίγο στον Α4 (την Autostrada Milano – Venezia) και … φτάσαμε στον προορισμό μας. Δηλ. εδώ. Η λίμνη που βλέπετε είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Ιταλίας, η Λίμνη Γκάρντα (Lago di Garda), σχεδόν 5 φορές η επιφάνεια της Σύρου, για να έχουμε μια αίσθηση μεγέθους. Και η πόλη είναι το Sirmione, χτισμένο σε μια μικρή χερσόνησο που εισέρχεται σαν γλώσσα μέσα στη λίμνη. Δεξιά – αριστερά λίμνη λοιπόν κι εμείς πάνω σε μια λωρίδα γης. Εδώ θα γίνει η πρώτη ιταλική διανυκτέρευση, όπως είχα σχεδιάσει στο πλάνο της εκδρομής. Όχι βέβαια στο ξενοδοχείο που βλέπετε στη φωτό (πρώτη μούρη στο κάστρο, παρκαδόροι με στολές, τρία κατοστάρικα, χαλαρά, για έναν ύπνο). Βρήκαμε ένα πολύ πολύ φθηνότερο ελαφρώς πιο έξω αλλά ακριβώς πάνω στη λίμνη, έτσι; Ξεφόρτωμα τα μπαγκάζια, ντουζάκι, ντύσιμο με … πολιτικά ρούχα και περπάτημα στο Sirmione. Ένα τεταρτάκι με τα πόδια ήτανε το κέντρο. Ό,τι πρέπει. Κι όταν λέμε «κέντρο» εννοούμε αυτό… … αλλά και αυτό! Ξεκινήσαμε με παγωτά, αλωνίσαμε γύρω γύρω να δούμε ό,τι υπάρχει, να πούμε και δυο κουβέντες, μιας και στη μοτοσυκλέτα είμαστε μούγκα. Και δε φαντάζεσαι πόσο πολλά έχεις να πεις σε μια εκδρομή. Από το πρωί έχουμε μαζέψει εικόνες για … μυθιστόρημα. Αργά το βράδυ καθίσαμε και για μακαροναδίτσα. Πήρα μαρινάρα και για να το θυμάμαι τόσους μήνες μετά (γιατί σημειώσεις δεν κρατάω), πάει να πει ότι άξιζε. Λοιπόν, αυτά. Το ξενοδοχειάκι μας περιμένει. Έναν ύπνο θα κάνουμε και το πρωί φεύγουμε. Να γιατί δεν αξίζει να δίνεις πολλά στη διαμονή. Τέλος 3ης μέρας. (Συνεχίζεται…) 4η μέρα: Sirmione – Annecy. Σήμερα αλλάζουμε χώρα. Φεύγουμε από Sirmione, που μας άφησε πολύ καλή εντύπωση και το προτείνω χαλαρά, διασχίζουμε οριζόντια όλη την πεδιάδα της βόρειας Ιταλίας, ανηφορίζουμε προς τις Άλπεις μέχρι ένα σημείο (για σκέψου, το Transalp στις Άλπεις!) και τις περνάμε από … μέσα, διασχίζοντας το τούνελ του Mont Blanc και μπαίνοντας στη Γαλλία. Για ύπνο έχω βάλει στόχο πάλι μια παραλίμνια πόλη (βρε μανία με τις λίμνες!), την Annecy. Πάμε. Το πρωινό ήταν ψιλομέτριο αλλά κοίτα τώρα τι γίνεται. Είσαι με τη γυναίκα σου, μαζί και με καλή παρέα (εγγύηση), near the lake, και ετοιμάζεσαι να οδηγήσεις στις Άλπεις τη μοτοσυκλέτα σου. Ε δε μπορείς να είσαι αχάριστος και να σκοτίζεσαι με μικροπράγματα. Η ζωή άλλωστε είναι στιγμές κι αυτές είναι που δεν πρέπει να χάνεις. Πώς το λέει η μαντινάδα; «Μια αστραπή είν’ η ζωή και στ’ άναμμα που κάνει, ό,τι προλάβει ο άνθρωπος, τα υπόλοιπα τα χάνει…». Μπαίνουμε και πάλι στη Autostrada Α4 (είναι ο αυτοκινητόδρομος που ενώνει τη Βενετία με το Μιλάνο) και πάμε προς Μιλάνο, Novara και μετά ανηφορίζουμε προς την Aosta, που είναι η τελευταία πόλη πριν μπούμε στο τούνελ του Mont Blanc (ή Monte Bianco στα ιταλικά). Οι γυναίκες πήγαν να παραγγείλουνε, εμείς παρκάρουμε τα φορτωμένα … θηρία. Στάσεις για ανεφοδιασμό, μικροκολατσιό, καμιά σοκολάτα ή καφέ κάναμε πολλές. Δες εδώ τα στέγαστρα: Με ηλιακά πάνελ (φωτοβολταϊκά) για εξοικονόμηση ενέργειας στο κτήριο. Κι έχουνε το μισό ήλιο από εμάς. Το σταματώ εδώ... Κάποιο νέο μοντέλο της Audi δοκιμάζουνε (μάλλον για το Q5 το κόβω) και δε θέλουνε να αποκαλυφθεί το νέο design του. Είμαστε στο δρόμο για το τούνελ. Η βουνάκλα απέναντι είναι οι Άλπεις. Είμαστε στην ουρά για τα διόδια του τούνελ Mont Blanc. Ας βγάλουμε και μια … moto-selfie. 28,5 ευρώ το κόστος να περάσεις το τούνελ. One way εννοείται. Η τιμή αφορά μοτοσυκλέτες. 11 χιλιόμετρα είναι το τούνελ. Φαντάσου ένα τούνελ σε μήκος Αθήνα – Πειραιάς από Συγγρού και παραλιακή (αν πας από Πειραιώς είναι πιο λίγο). Και μέσα στο τούνελ … αλλάζεις χώρα. Μπαίνεις Ιταλία και βγαίνεις Γαλλία! Τώρα, ποιοι είναι οι κανόνες; Τους λέει η ταμπέλα. Κινείσαι από 50 έως 70 χλμ./ώρα. Ούτε κάτω από 50 ούτε πάνω από 70. Κι αφήνεις τουλάχιστον 150 μέτρα από το μπροστινό σου όχημα. Όλα αυτά ελέγχονται ηλεκτρονικά, κάτι που σημαίνει: κάμερες παντού. Δε θα χρειαστεί να το πω: Άπαντες «παναγίτσες». Οι μαγκιές εδώ δεν περνάνε. Το τούνελ του Mont Blanc από μέσα. Προσέξτε: είναι διπλής κατεύθυνσης (με ό,τι αυτό συνεπάγεται). Γι’ αυτό και τα πολύ αυστηρά μέτρα που έλεγα πιο πάνω. Βγαίνουμε από το τούνελ, που είναι αρκετά ζεστό (σκέψου όμως και πόση ώρα είσαι μέσα στη γη) και πλέον πατάμε σε Γαλλικό έδαφος. Το GPS μάς ενημερώνει ότι … πατάμε France και στην οθόνη αναγράφονται βασικές πληροφορίες για το πώς οφείλεις να κινείσαι στη χώρα. Ανώτατα όρια ταχύτητας (50 χλμ./ώρα στις πόλεις, 90 στο επαρχιακό δίκτυο και 130 στον αυτοκινητόδρομο), όρια αλκοόλ (εννοείται ότι δεν πίνουμε σταγόνα αναβάτες και συνεπιβάτες όταν οδηγούμε/συνοδηγούμε ή πρόκειται να οδηγήσουμε/συνοδηγήσουμε) και άλλες πληροφορίες. Τις διαβάζεις, πατάς ΟΚ και το GPS συνεχίζει τη δουλειά του. Απλά τα πράγματα. Κι εδώ είναι η έκπληξη! Με το που βγαίνεις από το τούνελ και είσαι πλέον Γαλλία, δε σε περιμένει αυτοκινητόδρομος αλλά ένας κλασικός επαρχιακός δρόμος με συνεχόμενες πεταλοειδείς στροφές για κάμποσα χιλιόμετρα (κάτι σαν το δικό μας Μπράλο). Και φυσικά μετά από τόσα χιλιόμετρα σε Αουτοστράντες, μια χαρά μας ήρθαν αυτές οι στροφούλες. Απολαυστικός δρόμος, ονειρεμένη οδήγηση. Το να βλέπεις στην ταμπέλα «Παρίσι, ευθεία» είναι άλλο πράγμα. Μια εξακοσάρα χιλιόμετρα είναι (ένα «Αθήνα – Σέρρες» για να το πω αλλιώς). Αλλά εμείς θα μείνουμε για βράδυ στην Annecy. Στην ίδια, πάνω κάτω, διαδρομή είναι και η Geneve αλλά είχα σχεδιάσει να πάμε εκεί στην επιστροφή, ώστε να μην κάνουμε ακριβώς τον ίδιο δρόμο. Η Lyon, που λέει η ταμπέλα είναι η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Γαλλίας. Παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες σε «προβλεπέ» χώρο (εδώ δεν είναι η Ακαδημίας να παρκάρει ο άλλος πάνω σε πεζοδρόμια), κλειδώνουμε τα κράνη και βολτάρουμε να κοιτάξουμε για ξενοδοχείο. Στο πέμπτο, έκτο που ρωτήσαμε βρήκαμε νορμάλ τιμή. Έχει ζήτηση η Annecy. Ποιος είναι ο λόγος; Αυτός! Λίμνη, κανάλια, κύκνοι, γεφυρούλες, πεζόδρομοι, λουλούδια. Αυτή είναι η Annecy. Έχουμε ήδη βγει για βόλτα και ψάχνουμε κάπου να φάμε. Όχι προχειράτζα (χάμπουργκερ, έλεος!). Αλλά ούτε και σε πιασοκώλικα με σερβιτόρους – μπάτλερ να περιφέρονται σαν ελικόπτερα πάνω από το κεφάλι σου. Στη Γαλλία το φαγητό (και το νερό) είναι γενικώς ακριβή υπόθεση. Οπότε, κοιτάς το στάντ με τις τιμές κι αν σου κάνουν, κάθεσαι. Αλλιώς, πας πιο κάτω. Όχι όπως κάνει ο Έλλην εν Ελλάδι που κάθεται όπου λάχει και «Μάστορα, τι καλό έχεις σήμερα;». Κάτι λάιτ πήραν αι γυναίκες (ψητά λαχανικά με σως), μια μπριζόλα ξεροψημένη εγώ («μπιαν κιι» μου είπαν να τη ζητήσω, γιατί αυτοί οι Γάλλοι τις τρώνε ψιλοάψητες κι εγώ με τα αίματα δεν τα έχω καλά) και κάτι άλλες κρεατούμπες ο Σιδερής συνοδευόμενες πάντα από τηγανιτές πατάτες. Τώρα, φήμες που λένε ότι στην κουζίνα του Σιδερή στη Σύρο υπάρχει το πορταίτο του Ιωάννη του Καποδίστρια που πρώτος έφερε την πατάτα στην Ελλάδα ως ιδιαιτέρως θρεπτική για το λαό, ελέγχονται ως αρκούντως ακριβείς, δεδομένου ότι καταφέρνει να συνοδεύει με αυτές οτιδήποτε … τρώγεται. Τον έχω άξιο και για παγωτό με … πατάτες. Αυτά για σήμερα. Μια μπυρίτσα και περπάτημα για το ξενοδοχείο. Αύριο είναι τα μεγαλεία. Αύριο είναι τα Παρίσια. Τέλος 4ης μέρας. (Συνεχίζεται…)

περασμενα μεγαλεια???? οσο ανεβαινουν τα χιλιομετρα, πεφτει η θερμοκρασια?

Δεν μπορείς να πιάσεις το ύφος μου. Δεν μπορείς καν να αγγίξεις μια έννοια... Τι τον είπα τώρα ε

Απο τα πιο ομορφα Ιαπωνικα ss στα ματια μου, απο τοτε που βγηκε εως και τωρα, μου αρεσουν παρα πολυ οι γραμμες του και με "γεμιζουν" οι δισκοπλακες του με τα 330mm τους. Δυστυχως δεν εχω οδηγησει καποιο για να εχω αποψη σε αυτον τον τομεα. Υ.Γ. Επειδη τελευταια με πιανουν οι κακιες μου, ρε παιδια χαλαρωστε λιγο με το ποιητικο υφακι οταν γραφετε, γραψτε μας απλα και ομορφα τις εμπειριες που θελετε να μοιραστειτε και αφηστε τις δακρυβρεκτες αφηγησεις. Επισης λιγο μετρο στην κριτικη δεν εβλαψε κανεναν, <<Ανεβαίνω στην αρκετά βολική, για καθαρό ss, θέση οδήγησης, και τη σηκώνω από το στάντ με μια αβίαστη κίνηση. Η απόφαση του δημιουργού της να πετάξει το κατακόρυφο τμήμα του πλαισίου και να το αντικαταστήσει με μια βάση για το ψαλίδι στο μοτέρ, που το κάνει ενεργό μέλος, πρέπει να παίζει πολύ ρόλο σε αυτό.>> , σοβαρα τωρα;;;; Δεν το λεω για να προσβαλλω, αλλα κατι τετοια με κουραζουν και με αφηνουν με το στομα ανοιχτο, ξερω θα μου πειτε "στα παπακια μας, μην μας διαβαζεις", απλα λεω την αποψη μου

Ας κανω σερφε στο καινουργιο.

Λεπόν. Την Κυριακή δαύτη έχει βολτούλα. Για καφέ και μασαμπούκα. Ραντεβού και αναχώρηση στις 08:30 (5' λεπτά αναμονή όπως πάντα) και μη γκρινιάξετε για την ώρα, γιατί η μέρα έχει μικρύνει και τα χλμ και οι στροφές δεν είναι και λίγα. Σημείο του ραντεβού το γνωστό "σπιτάκι" της εταιρείας διοδίων ΠΡΙΝ τα διόδια Ελευσίνας. Ξεκινάμε και πάμε (μάλλον) από Νέα Εθνική οδό, λόγω χλμ που έχουμε να διανύσουμε, μη μας πάρει η νύχτα. Αν υπάρξουν και μικρά κυβικά, το βλέπουμε εκείνη την ώρα και μπορούμε να πάμε κάποιοι από παλιά εθνική. Ο ΚώσταςΤ δεν μπορεί να πάει από παλιά για τεχνικούς και άκρως δικαιολογημένους λόγους και θέλω να το σεβαστούμε όλοι. Στην περίπτωση που αποφασίσουμε να μοιραστούμε σε παλιά και νέα εθνική, τουλάχιστον άλλος ένας (προσφέρομαι) θα πρέπει να πάει με τον ΚώσταΤ για να μην είναι μόνος. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο όσο μπαχαλόγατοι κι αν είμαστε. Λόγω του ότι το ξενοδοχείο IRIA MARE είναι κλειστό (δεν έχει καθόλου ενοίκους αυτές τις μέρες) και γίνονται εργασίες ανακαίνισης, παρά τα τηλέφωνα που έκανα και οι άνθρωποι ήθελαν να με εξυπηρετήσουν (κάτι ήξερε ο Σπύρος πού ΄λεγε), δυστυχώς δεν μπορούν ν' ανοίξουν το beach-bar για μερικούς καφέδες, είναι μανούρα και τους καταλαβαίνω. Άλλη φορά και νωρίτερα σε εποχή θα πάμε να κάνουμε και τις βουτιές μας. Η εποχή δεν προσφέρεται και τόσο, αρχές Σεπτεμβρίου θα ήταν super. Έτσι ο καφές θα είναι στην Αρχαία Επίδαυρο, παραλιακά (θέλω θάλασσα οπωσδήποτε). Συνεχίζουμε εσωτερικά και μέσω ωραίου δρόμου φτάνουμε στην άλλη μεριά της θάλασσας, στην Κάντια. Περνάμε έξω απ' το 5άστερο Kantia's Castle που θα πηγαίναμε για καφέ και κορνάρουμε όλοι μαζί και με μπρίο...... Συνεχίζουμε περνώντας λίγο έξω απ' τα Ίρια και ανηφορίζουμε προς Καρατζά, με τη διαδρομή και το ατέλειωτο στροφιλίκι να μας ανοίγει την όρεξη. Φτάνουμε στο χωριό Καρατζά και πάμε κατευθείαν για μασαμπούκα στου Μπατζάβαλη. Ο άνθρωπος μας περιμένει, έχω συνεννοηθεί, αλλά θα τον ενημερώσω και το πρωί στο σημείο του ραντεβού μας για το πόσοι θα είμαστε να μας κανονίσει τραπεζάκι. Μετά το κροτάλισμα των σαγωνιών και αφού ρευτούμε λιγάκι ξεκινάμε για πίσω απ' την ανατολική πλευρά για αλλαγή διαδρομής. Καφεδάκι ξενυστάγματος δεν ξέρω αν θα παίξει, αλλά θεωρώ ότι δε θα έχουμε ώρα για χάσιμο. Κάτι γρήγορο αν υπάρχει ανάγκη φυσικά δεν αποκλείεται, όλα εξαρτιώνται απ' την ώρα και πού θα είμαστε. Μετά τα Ίσθμια - και κατά τα mb έθιμα - ξέρω δυστυχώς ότι θα επικρατήσει το "μην τον είδατε τον Παναή"...... Αν υπάρχουν μικρά κυβικά, προσφέρομαι πάλι να συνοδεύσω απ' την παλιά αυτή τη φορά, μια και οι περισσότεροι και κυβικάτοι σίγουρα θα προτιμήσουν την επάνω για πιο γρήγορα. Την περιγραφή την έκανα μήπως δεν εμφανιστεί ο χάρτης σωστά βάσει του link, πρωτάρης γαρ. https://www.google.gr/maps/dir/Σταθμός+Διοδίων+Ελευσίνας,+Attiki+Odos,+Μάνδρα+Ειδύλλια+196+00/Epidaurus/Kantia/Karatzas/Epidaurus/Σταθμός+Διοδίων+Ελευσίνας,+Attiki+Odos,+Μάνδρα+Ειδύλλια+196+00/@37.5708999 Σημειώσεις: - Εγώ αυτή τη φορά δεν την πατάω. Θα ρίξω κι ένα μαγιώ+πετσέτα να βρίσκονται, ποτέ δεν ξέρεις..... Νά' χε καμμιά παραλία στον Καρατζά καλά θα ήτανε..... - ΑΝ ο καιρός μας τα μουσκέψει - πολύ το έχει μλκίσει κι αυτός κι οι άχρηστοι οι μετεωρολόγοι μαζί - φυσικά καθόμαστε σπιτάκια μας. - Καλό θα ήταν να ξέρουμε ένα περίπου πόσοι θα είμαστε (χωρίς λίστες συμμετοχής και τέτοια) μόνο και μόνο για την ταβέρνα. Κυριακή θα είναι, θα έχει κόσμο ίσως και καλό είναι να κάνουμε τα κουμάντα μας έγκαιρα. - Τυχόν Ευρωπαϊκά μεκανάκια, παρακαλώ να έχουν οπωσδήποτε πληρωμένη οδική σε ισχύ.

Ήταν Μάιος του 2013, 21 χρονων τοτε και μπαρκαρισμενος καπου εξω απο τη ρωσια. Ξυπναω εχοντας ενα ηλιθιο χαμογελο και προσπαθω να θυμηθω με λεπτομερειες τι ειχα δει στον υπνο μου. Κατεβαινω στο Μηχανοστασιο και ολη μερα μου ερχονται φλασιες και σκορπιες εικονες. Πειτε με χαζο, αισθηματια και οτι αλλο θελετε. Μπορει να σας φανει τοσο χαζο και να πειτε "καλα αυτος ειναι ευτυχισμενος με αυτο το πραγμα?". Κι ομως απο τοτε ακομα το σκεφτομαι. Στο ονειρο, ειχα μια τεραστια αποθηκη με ανταλλακτικα, απο την πιο μικρη βιδα μεχρι το μεγαλυτερο αξεσουαρ για μηχανη. Εβλεπα οτι ημουν ευτυχισμενος και οτι το αγαπουσα αυτο το πραγμα! -Και καλα ανοιξες ολοκληρο θεμα να μας πεις οτι ειχες στον υπνο σου μαγαζι με ανταλλακτικα? ποιος χεστικε! Απο τοτε δεν εχω σταματησει να το σκεφτομαι. Δουλευω σκληρα και κανω το τετοιο μου παξιμαδι μαζευοντας λεφτα. Εχω ως σκοπο να κανω αλλα δυο ταξιδια και μετα να το τολμησω! Πρεπει καπου να το πω γιατι με τρωει! Θελω εναν χωρο στον οποιο να εχω τα ΠΑΝΤΑ, αυτα που ωρες ολοκληρες ψαχνω να αγορασω απο το εξωτερικο γιατι κανεις δεν με ικανοποιει εδω στην Ελλαδα. Θελω να εχω σωστες τιμες και να μην εξαπατω τον κοσμο. Θελω παρειστικο περιβαλλον, να μην με βλεπουν μονο ως εμπορο, αλλα να σταματανε να κερασω εναν καφε και να πουμε μια κουβεντα. Πειτε με ονειροπολο, αλλα εγω αγαπω αυτο το απλο πραγμα. Αυτο με το οποιο η Ελλαδα εχει γεμισει, αλλα οι "σωστοι" ειναι ελαχιστοι. Ο μοναδικος γριφος που τοσο καιρο προσπαθω να λυσω στο κεφαλι μου ειναι ενας! Τι θα με κανει να ξεχωρισω απο τους υπολοιπους!? Ευχαριστω που με ακουσατε ή καλυτερα με διαβασατε! Φάνης

Ένα ακόμα βιντεάκι που επιτέλους έφτιαξα

στα ιδια μηκη κυματος ειναι. πιρελι δεν εχω βαλει ποτε αλλα και γι αυτα εχω ακουσει οτι ειναι πολυ καλα

Και γιατι δεν ερχεσαι αφου ζηλευεις ειπαμε? παρε τον ματρακα σου κι`ελα ρε λαμογιο που εχουμε ξεχασει πως ειναι η φατσα σου απο κοντα. ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Χθες τα ξημερώματα κατά τις 4 δεν μπορούσα να αγοράσω τίποτα. Σήμερα, αγόρασα 2 μεμβράνες (φιμέ-carbon) και μια λάμπα για την Innovαρα απροβλημάτιστα. Τι ζόρια τραβάνε δεν μπορώ να καταλάβω.

Τι σχέση έχει η παιδεία με μια δακρύβρεχτη και ψεύτικη ιστορία της πλάκας? Και κράνος να φόραγε δεν θα γλύτωνε αφού έπεσε στο γκρεμό με το GSXR (!) από πάνω του!

Αρε Κώστα τι φωτιές τους έβαλες όλους!!! Έχεις ταλέντο στο να μπριζωνεις κόσμο!

12 x (i7-5820k, Asus X99 sabertooth, 64Gb DDR4 hyperX, GTX-960 STRIX, m2x WD 1TB Enterprise, Corsair Hydro Series H110i GT, corsair RM850, Corsair Carbide titanium 330R) Μην ψαρώνετε για τη δουλειά τα πήραμε :-P

Όλα στρίβουν αν έχεις χέρια και μυαλό.

Με ολα τα χρωματα και οχι μονο !

Ok δεν είναι σίγουρα στο πνεύμα του topic, δεν είναι mybiker ο άνθρωπας, δεν δεν δεν... Αλλά ρε παλικάρι που πέρασες με το 600RR από Ras al Khaimah σήμερα με την Yoshi να αντηχεί, να 'σαι καλά, μου φτιαξες το απόγευμα. kouler, νωρίς σχολάτε από την Ε.Υ.Π. βλέπω ρε

NEXT STAGE...